ARBITRALE BESLISSING VAN DE GESCHILLENCOMMISSIE REIZEN TE BRUSSEL

Transcriptie

1 ARBITRALE BESLISSING VAN DE GESCHILLENCOMMISSIE REIZEN TE BRUSSEL ZITTING VAN 06 DECEMBER 2011 Inzake De heer A, en zijn echtgenote, Mevrouw B, samenwonende te xxx; Handelend beiden in eigen naam en in hun hoedanigheid van bestuurders over hun minderjarige kinderen, C en D. Eisers, Ter zitting vertegenwoordigd door Meester E, met kantoor te xxx; En RO, met maatschappelijke zetel te xxx, licentie xxx Ondernemingsnr. xxx; Verweerster, Ter zitting vertegenwoordigd door Meester F, loco Meester G, met kantoor te xxx; Hebben ondergetekenden: 1. De heer xxx, met kantoor te xxx, in zijn hoedanigheid van voorzitter van het arbitraal college; 2. De heer xxx, wonende te xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de verbruikers; 3. De heer xxx, wonende te xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de verbruikers; 4. De heer xxx, wonende te xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de reissector; 5. Mevrouw xxx, wonende te xxx, in haar hoedanigheid van vertegenwoordigster van de reissector; Allen in hun hoedanigheid van scheidsrechters van de Geschillencommissie Reizen, met zetel te 1000 Brussel, Koning Albert II-laan 16 (Federale Overheidsdienst Economie, K.M.O., Middenstand en Energie), Volgende arbitrale sententie geveld: 1

2 I Over de rechtsmacht: AANVANG: De stukken van de procedure werden onderzocht. Deze procedure begon met de toezending van het ingevulde vragenformulier. Dit formulier werd door het secretariaat van de Geschillencommissie voor ontvangst afgestempeld op 5 juli Hierdoor werd de vordering op die datum rechtsgeldig aanhangig gemaakt (art. 10 Geschillenreglement). Het vereiste klachtengeld werd betaald op 4 juli 2011 (art. 11 Geschillenreglement). AKKOORD TOT ARBITRAGE: - Voor eisers werd het akkoord tot arbitrage (scheidsgerecht) schriftelijk bevestigd met de ondertekening van het vragenformulier door hun raadsman waarbij eisers zich hebben aangesloten middels de ondertekening van de volgende formule: Ondergetekenden geven volmacht aan Mr. E om in zijn/haar (hun) naam een eis te stellen en de procedure te voeren bij de Geschillencommissie Reizen vzw. - Voor verweerster mocht het arbitraal akkoord blijken uit het gebruik van de Algemene Voorwaarden van de Geschillencommissie Reizen in haar verkoop relatie met de klant. Artikel 18 van deze contractvoorwaarden bepaalt dat verweerster de arbitrale keuze van eisers zal respecteren indien het geëiste bedrag niet hoger ligt dan Boven dit bedrag kon verweerster binnen een termijn van 10 dagen laten weten de rechtsmacht van de Geschillencommissie Reizen niet te aanvaarden. Eisers vorderden aanvankelijk 1960 (zie verder). Verweerster maakte echter geen gebruik van dit procedurele verzakingsrecht waardoor de keuze van eisers voor arbitrage ook verweerster bond. AANSTELLING ARBITERS: De vzw Geschillencommissie Reizen werd door de procederende partijen gelast met de aanwijzing van de arbiters van het arbitraal College. Deze aanwijzing gebeurde volgens de regels in artikel 5 van het Geschillenreglement. Ons arbitraal College is daardoor bevoegd om van onderhavig geschil kennis te nemen. VERLOOP: Voor eisers werd een bundel overgemaakt op 6 september 2011 en voor verweerster werd een bundel overgemaakt op 8 augustus Vervolgens werden tussen partijen conclusies (schriftelijke argumentatie) uitgewisseld. Dit gebeurde op 21 november 2011 voor eisers en op 21 oktober en 30 november 2011 voor verweerster. De partijen werden vervolgens behoorlijk opgeroepen per aangetekend schrijven dd. 3 augustus 2011 om te verschijnen op de zitting van 06 december 2011 (mededeling van het uur van de zitting per gewone brief op 22 november 2011). Op de zitting verschenen partijen zoals hierboven aangegeven. II Over de grond van de zaak: De Feiten Eisers boekten op 15 juli 2010 een rondreis met bestemming CUBA, Havana, met verblijf in diverse hotels (3- en viersterren), met vertrek op 19 juli 2010 en met terugkomst op 1 augustus Zij betaalden hiervoor

3 Eisers beklagen zich volgens het vragenformulier (rubriek 17) over het hierna volgende: - geen informatie betreffende de vereiste identiteitskaarten voor Cuba. - de contactpersoon bij de reisbemiddelaar heeft mondeling toegelicht dat met het visum voor Cuba alle vereiste officiële documenten waren geregeld. - niet- naleving door de reisbemiddelaar/reisorganisator van artikel 7 en artikel 22 van de Reiscontractenwet. Eisers werden immers de toegang tot het vliegtuig geweigerd (heenvlucht, waardoor ze hun reis niet konden aanvangen) doordat ze niet over een internationaal paspoort beschikten. Vervolgens startten zij een spoedprocedure op om een internationale reispas te bekomen met het oog op een later vertrek (hiertoe werd een kost gemaakt t.b.v. 512). Een later vertrek behoorde echter niet langer tot de mogelijkheden en op 23 juli 2010 werd de reis effectief geannuleerd. Er werd een bedrag van 1906 aan annuleringskosten in rekening gebracht. Eisers bekwamen aldus een terugbetaling van Verweerster heeft geen vergoeding voorgesteld. Bij gebreke aan een minnelijke regeling tussen partijen wordt onderhavige zaak voorgelegd aan het arbitraal College van de Geschillencommissie Reizen in zijn bovenvermelde samenstelling. Terzake de klachten vorderen eisers in de huidige procedure een schadevergoeding t.b.v (annuleringskosten- zie rubriek 20 van het vragenformulier) en het bedrag van 515 (meerkost voor het bekomen van internationale identiteitskaarten in spoedprocedure- zie conclusies). Beoordeling Het contract dat ter beoordeling voorligt is een reiscontract en de Reiscontractenwet bepaalt het wettelijke kader van een dergelijk contract. [Wet 16 februari 1994 tot regeling van het contract tot reisorganisatie en reisbemiddeling, verder als RCW afgekort, B.S. 1 april 1994.] De verdere kwalificatie van het reiscontract als contract van reisorganisatie of als contract van reisbemiddeling doet hier weinig ter zake. Immers de verplichting tot het duidelijk meedelen van de informatie betreffende paspoorten geldt immers voor zowel de reisbemiddelaar als voor de reisorganisator. 3

4 Zo bepaalt artikel 7 RCW onverkort: HOOFDSTUK III. - Informatie Art. 7. De reisorganisator en/of reisbemiddelaar zijn verplicht : 1 Vóór het sluiten van het contract tot reisorganisatie of tot reisbemiddeling aan de reizigers schriftelijk mede te delen : a) de algemene informatie betreffende paspoorten en visa en de formaliteiten op het gebied van gezondheidszorg die voor reis en verblijf noodzakelijk zijn; b) de op het contract toepasselijke contractvoorwaarden; c) informatie over het aangaan en de inhoud van een annulatie- en/of bijstandsverzekering; Indien de reisprofessioneel bovendien kan worden gekwalificeerd als reisbemiddelaar, - wat overigens als zodanig wordt voorgehouden door verweerster zélf- dan geldt bovendien de verplichting om deze informatie verder uit te diepen en te duiden. Dit betekent dat een reisbemiddelaar naast zijn hierboven vermelde informatieplicht tevens gehouden is tot een nog ruimere raadgevingsplicht. Zo bepaalt artikel 22 RCW: HOOFDSTUK V. - Het contract tot reisbemiddeling Art. 21. ( ) Art. 22. De reisbemiddelaar heeft naast de informatieverplichting opgenomen in de hoofdstukken II en III van deze wet, een algemene raadgevingsverplichting. In elk geval is elke reisprofessioneel vóór het sluiten van het contract gehouden tot het geven van de algemene informatie betreffende de noodzakelijke paspoorten. Het bewijs van de naleving van deze verplichting moet worden geleverd door de schuldenaar van deze verplichting en wordt gewoontegetrouw geleverd door de voorlegging van de brochure en/of de bestelbon. Het moet worden opgemerkt dat de informatie nopens de visumverplichting wel expressis verbis werd vermeld op de bestelbon: visum Cuba: 24 euro per persoon. Het is vooreerst opmerkelijk dat verweerster maar één van de beide inreisformaliteiten meedeelt op de bestelbon. Het betreft hier een omstandigheden rond de sluiting van de overeenkomst die verder ook in aanmerking dient te worden genomen. Vermeldingen op reisdocumenten allerhande (Cuba Cards) die twee weken vóór afreis werden bezorgd kunnen niet als bewijs worden ingebracht daar de uiterste deadline voor de naleving van deze verplichting de contractsluiting betreft (d.i. de opmaak van de bestelbon). Verweerster is de schuldenaar van deze wettelijk vastgelegde informatieplicht. Bovendien betreft het hier niet zomaar een informatieplicht maar wel een resultaatsverbintenis. Dit kan onder meer worden afgeleid uit de precisie waarmee de wetgever het beoogde resultaat heeft vastgelegd. Bij een betwisting over de naleving van deze verplichting is verweerster verplicht het positief bewijs van de naleving te leveren. Nergens op de bestelbon ( een brochure is er niet) staat vermeld dat eisers dienden te beschikken over een internationaal paspoort. Nochtans is dit verplicht en ook geheel ingeburgerd in de reissector en behoort het evidenterwijs tot de good practices. Wel vermeldde de bestelbon een 4

5 volgend standaardbeding: De reiziger verklaart de bijlage bij de bestelbon belangrijk om weten en de informatie m.b.t. reisformaliteiten ontvangen te hebben. Het document belangrijk om weten vermeldde het volgende: 1.2. De reiziger is steeds en uitsluitend aansprakelijk voor het inwinnen van bijgewerkte informatie over de vereiste reisdocumenten en het tijdig aanschaffen hiervan (internationaal paspoort al of niet met machine- leesbare zone, visum, ESTA procedure, KIDS- ID, enz.). Aan deze contractuele bepalingen kan men echter geen interpretatie geven die in strijd zou zijn met de dwingende bepalingen van de reiscontractenwet. Artikel 3 RCW bepaalt immers uitdrukkelijk dat elk beding nietig is, voor zover het ertoe zou strekken de rechten van de reiziger te beperken of zijn verplichtingen zou verzwaren (zie bovendien art. 73 van de Marktpraktijkenwet: Voor de beoordeling van het onrechtmatige karakter van een beding [of de onrechtmatige interpretatie ervan] van een overeenkomst worden alle omstandigheden rond de sluiting van de overeenkomst in aanmerking genomen, rekening houdend met de aard van de producten [hier i.c. het vakantiepakket] waarop de overeenkomst betrekking heeft ). Immers, als men aan dergelijke standaardbedingen de reikwijdte zou geven dat paspoort- en visa-informatie niet noodzakelijkerwijs schriftelijk moeten worden meegedeeld (en dit uiterlijk bij de opmaak van de bestelbon), dan zou men dit recht van de consument volkomen uithollen en zou men bovendien geen enkel toezicht meer mogelijk maken op de naleving ervan. Wel kan de reisprofessioneel natuurlijk voorbehoud maken voor eventuele latere wijzigingen op het vlak van de inreisformaliteiten die zich eventueel na boeking en vóór afreis zouden kunnen voordoen (in die zin wijst het hierboven weergegeven beding op de verantwoordelijkheid van de reiziger tot het inwinnen van de bijgewerkte informatie, hetgeen geenszins de verplichting ab initio doorkruist tot het geven van duidelijke informatie vóór de contractsluiting, met als uiterst bewijs de vermelding hiervan op de bestelbon). Bovendien verwijzen eisers geheel correct naar het bepaalde in artikel 19 2 RCW (zie de doorverwijzing voor wat het contract tot reisbemiddeling betreft in artikel 28 RCW) die elke exoneratie of aansprakelijkheidsbeperking uitsluit in geval van een grove fout. Het niet uitdrukkelijk en schriftelijk meedelen van de paspoort-verplichting dient als zodanig te worden beschouwd. Voor het niet- of gebrekkig meedelen van de informatie over het reispaspoort is verweerster derhalve, bij gebreke aan enig positief bewijs (hiermee wordt bedoeld een duidelijke mededeling zwart op wit van de paspoortverplichting) aansprakelijk. De op het klachtenformulier gevorderde schade kan daardoor worden toegekend. Het betreft immers de kosten (annuleringskosten) die aan eisers werden aangerekend. De kosten die werden gemaakt om bij spoedprocedure vooralsnog een visum te bekomen en die pas bij conclusie voor eisers in de schadebegroting werden binnengebracht kunnen echter niet worden weerhouden (art. 807 Ger. Wb). Deze kosten worden niet aan de hand van stukken bewezen en indien ze werden bekomen, dan hebben ze een geldigheidsduur van 5 jaar, waardoor ze dus vooral een toekomstig nut hebben, in plaats van schade (geleden verlies) uit te maken. Als verliezende partij dient verweerster ook de gedingkosten te betalen (zie art. 28 Geschillenreglement). 5

6 OM DEZE REDENEN, HET ARBITRAAL COLLEGE Alle andere of ruimere argumenten worden verworpen als ongegrond, niet terzake dienend of gewoon overbodig; Verklaart zich bevoegd om van de vordering kennis te nemen; Veroordeelt verweerster om aan eisers de som van [duizendnegenhonderd en zes euro] te betalen als schadevergoeding, te vermeerderen met de gerechtelijke intresten vanaf heden tot de dag der algehele betaling; Veroordeelt verweerster ook in betaling van het door eisers betaalde klachtengeld, zijnde 190,60 [honderd negentig euro en zestig eurocent]. Aldus uitgesproken, met meerderheid, te Brussel op 6 december Het arbitraal College, 6