...Marten Beeksma. Ik heb de pen gekregen van mijn buurvrouw Renate van der Ploeg, mijn naam is Marten Beeksma.

Transcriptie

1 ...Marten Beeksma Ik heb de pen gekregen van mijn buurvrouw Renate van der Ploeg, mijn naam is Marten Beeksma. Op 10 april 1984 ben ik geboren in Deinum, mijn ouders Jaring en Sjoukje Beeksma wonen nog steeds in Deinum. De meeste mensen kennen waarschijnlijk mijn vader wel omdat dit de fysiotherapeut van Deinum en omstreken is. Ik heb een oudere broer, Bennert en een zusje genaamd Jeltske. In Deinum heb ik op de basisschool de Rank gezeten om vervolgens naar de Havo op het Comenius in Leeuwarden te gaan. Na het afronden van de Havo ben ik Bedrijfskunde gaan studeren aan het Van Hall Instituut in Leeuwarden. Na mijn studie heb ik een paar maanden bij Wiersma Tentenverhuur gewerkt in de bouwploeg, niet waarvoor ik gestudeerd had maar wel leuk om te doen. Na een aantal maanden ben ik aan de slag gegaan bij Alfa Accountants als assistent accountant. Al gauw kwam ik er achter dat het echte kantoorleven niet bij mij past. Na 1,5 jaar ben ik gevraagd door Wiersma om weer bij hen te komen werken, nu niet in de opbouw van tenten maar voor de kantoorwerkzaamheden en de commerciële taken binnen het bedrijf. Inmiddels ben ik alweer 3,5 jaar werkzaam bij Wiersma, hier houd ik mij bezig met offertes, planning en alles wat er bij komt kijken. Maar hoe ben ik nu in Dronrijp terecht gekomen? In 2006 leerde ik Sandra Posset kennen, de dochter van Gerrit en Janny Posset. We hebben elkaar in Deinum ontmoet waar we in de weekenden gezellig met vrienden bijeen kwamen. Na 2 jaar zijn Sandra en ik gaan samenwonen in de Hommemastrjitte. Sinds december 2010 wonen we in de Agnetha Huberstrjitte. In november 2011 is ons zoontje Djurre geboren. Het afgelopen jaar was een fantastische tijd. Djurre is een lief en energiek mannetje, wij genieten volop! Sandra werkt parttime als manager schoolopvang bij de Stichting Kinderopvang Friesland, Djurre gaat op de werkdagen van Sandra naar Beppe Janny en zijn vriendjes en vriendinnetjes op het kinderdagverblijf Ringeling te Dronrijp. Hier heeft Djurre het erg naar zijn zin. In mijn vrije tijd racefiets ik graag in de zomermaanden en schaats ik in de wintermaanden. Daarnaast doe ik ook aan passieve sport, namelijk door weekends met een aantal vrienden de thuiswedstrijden van SC Heerenveen bij te wonen in het Abe Lenstrastadion, waarna we na de wedstrijd gezellig een biertje met elkaar drinken. Ik woon nu al een aantal jaren met veel plezier in Dronryp, een gezellig dorp waar ik me thuis voel. Inmiddels ken ik al vele Rypsters, zowel oude als nieuwe Rypsters. En om ook de lezers van de Gearfetter kennis te laten maken met nieuwe Ryspster geef ik daarom de pen door aan Tjibbe Deinum.... Renate van der Ploeg - van de Worp En toen kreeg ik de pen van Annet, dank daarvoor! Wie ik ben? Mijn naam is Renate van der Ploeg - van de Worp. Ik ben 28 jaar geleden geboren in Groningen, maar al vrij snel verhuisden we naar Emmen. Ik groeide hier op samen

2 met mijn vader, moeder en zusje. Vanwege mijn werk in Groningen ben ik rond mijn 20e jaar naar Assen vertrokken. Ik wilde graag op mezelf gaan wonen. Tot het moment dat ik een Rypster werd, heb ik hier gewoond. Maar hoe raakt zo'n Drentse meid toch in het Friese Dronryp verzeild? Het is de liefde in de vorm van Sipke van der Ploeg die mij hier bracht. It Holt in Deinum is de plek waar wij elkaar hebben ontmoet. Door een vriendin van mij uit Tzummarum, met wie ik vaak op stap ging in Friesland, kwam ik in contact met Sipke. Het was meteen liefde op het eerste gezicht. Een klik voor het leven. Na een half jaar heen en weer tuffen van Dronryp/Assen, besloten we te gaan samenwonen. We kregen al snel een huis aan de Agneta Huberstrjitte. We hebben een aantal dingen laten verbouwen, waardoor we voorlopig hier nog niet weg willen. Inmiddels zijn wij trotse ouders van Jelle en Rinse. Jelle is drie en een half en gaat twee dagen in de week naar de peuterklas en dat vindt hij ge-wel-dig. Rinse is een half jaar oud. Op dit moment heb ik ouderschapsverlof, zodat ik volop kan genieten van ons gezinnetje. In het dagelijks leven ben ik naast vrouw en mem (ik ben een mem, wij voeden onze kinderen Fries op) ook nog gastouder van Annet haar zoontje Korné. Twee dagen in de week is het feest in huize Van der Ploeg, want dan is Korné van de partij. Het kinderparadijs is straks helemaal compleet als zijn pasgeboren broertje Brent hier ook komt. Ik doe het gastouderschap met veel plezier. Naast dit alles werk ik ook nog 12 uur in de week in een woonvorm in Leeuwarden van Stichting De Noorderbrug. Hier wonen volwassenen met een lichamelijke handicap ten gevolge van niet aangeboren hersenletsel. Bijv. door een beroerte of spierziekte. Het werken in de zorg vind ik fijn om te doen. De voldoening die je krijgt als mensen blij zijn dat je ze komt helpen, daar doe je het voor. Eigenlijk is dat met geen pen te beschrijven (ook deze pen niet). Buiten het werk en het oppassen om mag ik graag sporten. In de zomermaanden een potje kaatsen op het veld en de andere maanden ben ik fanatiek aan het volleyballen. Volgend seizoen beginnen we met een nieuwe combinatie team stasko/dsvs. We hebben twee teams samengevoegd, zodat we genoeg spelers hebben om straks weer te knallen. Al met al een druk maar bovenal gezellig leven. Om nog even op het kaatsen terug te komen. De feestavond van VvV Sjirk de Wal wordt dit jaar gehouden op vrijdag 5 oktober om uur in de Posthoorn in Dronryp. Dit jaar zullen er op deze feestavond ook prachtige sketches te zien zijn van Broer Jorritsma. Ik kan het weten, want ik speel ook mee. Alle leden vanaf meisjes/jongens en ouders van de jeugdleden zijn uitgenodigd om hierbij aanwezig te zijn. We hopen op een gezellige avond met veel publiek!!! Ik geef de pen door aan buurman Patatsje alias Marten Beeksma....Annet Sietzema-Hiemstra En toen kreeg ik de pen van Tony Tolsma. Ik zag hem al een beetje aankomen. Een mooie kans om me als nije Rypster voor te stellen, zodat de dorpsgenoten eindelijk iets meer weten van wie er achter die 'voormalige heg' op Puoldyk 33 woont Mijn naam is Annet Sietzema-Hiemstra. 16 juli 1981 kwam ik in het Diaconessen ziekenhuis te Leeuwarden ter wereld. Dit was een grote verrassing voor mijn ouders. Mijn moeder wist dat ze zwanger was en kreeg dan ook vaak van de huisarts te horen dat ze veel te veel groeide.u iteindelijk beviel ze veel te vroeg van mijn zus Christina en nadat zij geboren was zei de dokter tegen haar: 'Mevrouw blijft u nog even liggen, er komt nog één!'. We hebben enkele weken in de couveuse gelegen en daarna mochten we eindelijk naar huis. Onze fijne jeugd hebben we doorgebracht in Marssum.

3 Hoe kom ik nou aan mijn naam? Mijn ouders waren dus niet op de hoogte dat ze een tweeling zouden krijgen en eigenlijk hadden ze nog geen namen. Toen zijn ze bij mij maar bij het begin van het namenboekje begonnen en stuitten toen al snel op de naam Annet. Hiemstra komt van mijn vader Jappy Hiemstra, geboren in Menaam en Sietzema is de naam die ik aangenomen heb toen ik in februari 2010 trouwde met Jelmer Sietzema. Wij zijn bijna 4 jaar een stel en ons leven heeft niet stil gestaan. We zeggen dan ook regelmatig: 'We houden het tempo erin!' Op een feestje van gezamenlijke vrienden ontmoetten we elkaar. Stiekem was ik al een beetje voorbereid dat er een leuke vrijgezelle jongen zou komen. Ik was na enkele mislukte relaties weer vrijgezel en zij zouden me wel even koppelen. En na een hele gezellige avond was de vonk al overgesprongen. Later hoorde ik van mijn beste vriendin Elizabeth Hiemstra (de vriendin van Tony, de vorige schrijver) dat het zo heeft moeten zijn, want ook zij wilde me aan Jelmer koppelen. Jelmer is namelijk een collega van haar vader Siebe bij veevoerbedrijf Hendrix UTD. Nadat we elkaar ontmoet hadden waren we altijd bij elkaar en heeft Jelmer zijn huis in Wergea verkocht en is bij mij in Leeuwarden komen wonen. Binnen korte tijd maakten we nog reizen naar Vietnam en Cuba, trouwden we, kregen ons eerste kind: Korné en verhuisden we op naar Dronryp. Hier zal ons tweede kind half juli geboren worden. Na de HBO-V opleiding ben ik samen met Elizabeth een half jaar als vrijwilliger naar Ghana geweest. Hier hebben we in een weeshuis gewerkt en in een kleine kliniek. Een indrukwekkende en geweldige tijd hebben we daar gehad. Daarna kreeg ik al snel een baan als verpleegkundige in het MCL. Tegenwoordig werk ik daar als endoscopieverpleegkundige. Op deze afdeling assisteer ik de arts bij diverse soorten scopieën van het maag-darmkanaal en van de longen. Dankbaar werk, doordat je de patiënt ondersteunt bij het ondergaan van een vervelend onderzoek. Thuis zijn we flink aan het verbouwen. Gelukkig is klussen één van Jelmer's hobby's en helpen onze vaders waar ze kunnen. Ook de tuin wordt grondig aangepakt. Nu is het nog één grote ravage, maar over een paar weken is hopelijk de basis klaar. En kan ik maar 'broeden'. Ik dans graag, heb enkele jaren aan stijldansen gedaan en een paar jaar terug ben ik begonnen met salsa les. Sinds de komst van Korné ben ik daarmee gestopt, maar ik hoop dit weer eens op te kunnen pakken. Alleen heb ik één probleem: mijn man kan niet dansen, dus ik ben eigenlijk op zoek naar een danspartner mét aanleg. Dus mannen van Dronryp, wie wil? Ik geef de pen door aan Renate van der Ploeg, onze gastmoeder die Korné met veel liefde opvangt, zodat wij met een gerust hart aan het werk kunnen....tony Tolsma In eerste instantie stond ik niet zo te springen, toen buurman Jan-Ale vroeg of hij de pen aan mij mocht doorgeven. Maar na een paar keer aandringen, dacht ik 'waarom ook niet ' Ik ben tenslotte ook nieuw hier op'e Ryp en kan mezelf zo mooi even aan iedereen voorstellen.

4 Ik ben Tony Tolsma, geboren op dierendag 1980 te Arum. Nee, ik ben NIET één van de Arumer melkboer of supermarkt, zoals zo vaak wordt gedacht, maar van Johannes en Jelly Tolsma. Ik heb een fijne jeugd gehad, samen met mijn twee jongere zusjes Linda en Astrid. Als kleine jongen zat ik op CBS De Hoekstien en na schooltijd was ik altijd buiten te vinden met vriendjes, waar we voetbalden, hutten bouwden en regelmatig kattenkwaad uithaalden. Zo ging ik een keer met een paar vriendjes fikkie stoken naast een schapenhok in een weiland. Toen ik 's avonds naar voetbaltraining fietste, stond het hele hok in lichterlaaie! Wij hadden de boel dus niet goed uitgemaakt. Na de training durfde ik niet meer naar huis, want er stond een politieauto voor de deur Na mijn basisschooltijd ging ik op de fiets naar Bolsward, waar ik op het Marne College op de Mavo heb gezeten en daarna de opleiding Mechanische Techniek heb gevolgd. Op vrijdagavond gingen we vaak naar de jeugdsoos De Doofpot in Witmarsum, waar we voor een gulden per biertje een hele gezellige avond hadden. Op zaterdag waren we vaak te vinden in Harlingen of in Franeker in Don Pedro. Legendarische tijden waren dat! In 1999 ben ik in dienst gegaan bij de Luchtmobiele Brigade te Assen en daar werk ik nu nog steeds. Ik wist dat dit niet iets was wat ik altijd wilde blijven doen, dus ben ik in 2009 de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk gaan volgen, welke ik inmiddels heb afgerond. (Ik had hier geschreven dat ik druk aan het solliciteren was, maar dat heb ik net 'gedelete', want ten tijde van dit schrijven ben ik aangenomen als woonbegeleider bij MindUp, onderdeel van GGZ Friesland, in Franeker. Ik heb erg veel zin in deze nieuwe uitdaging, dus vanaf volgende maand mooi op de fiets naar mijn werk!) In 2000 ben ik verhuisd van Arum naar Leeuwarden, waar ik ben besmet met het Cambuur-virus. Verder ben ik regelmatig op het water te vinden met mijn bootje of aan het snoek-vissen met mijn zwager Sybren. In 2010 kwam aan mijn toenmalige relatie een einde en ging ik als vrijgezel door het leven. Mijn vrijgezellenleven heeft echter niet lang geduurd, want op 2e kerstdag van datzelfde jaar kwam er in café Scooters iemand achter mij staan die de armen om mijn middel sloeg. Ik dacht eerst dat het een maat van mij was en zei meteen van 'rot op jong!' Totdat ik naar beneden keek en tot mijn verbazing zag dat het de handen van een vrouw waren. Ze begon te praten en ik herkende meteen de stem: het was Elizabeth Hiemstra (van Siebe & Dukke). Wij kennen elkaar van 10 jaar geleden, toen zij verkering had met mijn beste kameraad en we zagen elkaar heel zelden nog wel eens op de Arumer merke of de PC. Hoe gek kan het lopen Sinds die avond zijn we niet meer bij elkaar weg te slaan en vorige zomer heb ik mijn appartement in Leeuwarden opgezegd. Sindsdien wonen we samen in het prachtige huisje op de Brêgebuorren 26! Afgelopen 2e kerstdag waren wij een jaar samen. Toen ben ik op mijn knieën gegaan en heb Elizabeth ten huwelijk gevraagd (ze heeft gelukkig JA gezegd ). We zijn druk bezig met de voorbereidingen en op 7 september a.s. gaan wij trouwen! Ik ben benieuwd wat de toekomst ons verder brengt! Maar nu eerst geef ik de pen door aan Annet Sietzema-Hiemstra, de beste vriendin van Elizabeth, die ook nog niet zo lang geleden Rypster geworden is....jan-ale van der Ploeg Fan Bennie Brommer, bekend fan Baas boppe Baas, krige ik de ôfrûne kear de pinne yn 'e hannen spile om yn dizze rubryk wat oer mysels te fertellen. No is it net myn gewoante om wiidweidich op mysels om te jeuzeljen mar om't myn kontaktgegevens hjir ek elke kear al trou foaroan yn 'e doarpskrante ôfdrukt wurde, is it foar guon faaks ek wol

5 nijsgjirrich hoe't dat no komt dat dy Jan-Ale van der Ploeg yn minder as 30 jier tiid al foar de tredde kear yn Dronryp oan te treffen is. Earne mids maaie 1982 waard ik út it Diakonesse-sikehûs yn Ljouwert wei nei Dronryp ta tôge. Myn âlden, dy't doe noch meielkoar wienen, wennen dêr oan de Gibbeflecht. Ein 1985 hinne kaam der, alhiel út Sri Lanka wei, foar my in broerke by; Andries. Oan de Gibbeflecht hienen wy beide in prachtich boartersplak, om't der doetiids hast op elk adres wol bern taholden. Neist ombongelje op strjitte waard oerdeis braaf nei de Sint Radbodus op skoalle gongen. Taalswak as ik wie, diene hja dêr alle war om my it praten en skriuwen by te bringen en fan dy tiid ôf hong ik mei de noas hieltyd faker yn de boeken. Nei inkelde jierren tuskentiids op 'e Gordyk trochtbrocht te hawwen, bedarren wy yn 1993 yn it foarein fan de histoaryske 'kop-hals-romp'-pleats fan pake en beppe fan memmekant oan Fjouwerhûs boppe Menaam (dêr't it Iepenloftspul yn 1990 ek nochris west hat foardat úteinlik in bêst plak op 'e Ryp fûn waard). Yn it lêste jier fan 'e basisskoalle gong it doe foar my elke dei op it fytske nei Dronryp oan; werom op 'e Roomske skoalle. In jier letter wie Ljouwert it reisdoel dêr't ik op it eartiidske Slauerhoff altiten kreas it húswurk die dat opsein waard. Nei it beheljen fan it skoaldiploma yn 2000 bedarre ik foar twa moanne as tûzenpoat op in kemping yn de Dordogne. Nei dizze geweldige wurkfekânsje koe it fuortendaliks op keamers yn Grins oan om (Technyske) Planology te studearjen. In stúdzje dy't wittenskiplik tasjocht op sawat alle fysike/romtlike aspekten dy't gearhingje op it mêd fan it wenjen, wurkjen en de rekreaasje fan ús minsken. Al yn de yntroduksjewike foarôfgeand oan de stúdzje belâne ik by it ferneamde Bernlef. Dêr ha'k likelang omswalke oant ik krapoan sân jier letter ôfstudearre wie. Dat is krekt wat mear as dat guon sizze dat gewoan wêze moatte soe, mar dat is de wille en de opdiene erfarings wat my oanbelanget mear as wurdich west. Neist studearje en feestfiere ha'k ûnder oare ferskillende bestjoersfunksjes ferfolle, meispile yn de (letter troch de rjochter ferbeane) Fryske tsjinghonger fan de Kameleonfilm en gauris in (stúdzje)reiske nei it bûtenlân makke (dêr't Ruslân dochs wol de moaiste fan wie). Nei in koart semy-amtner bestean by it Ministearje fan LNV yn Assen koe ik yn 2007 oan it wurk as planolooch by in stêdeboukundich advysburo yn Ljouwert. Hjir hâld ik my op it stuit noch hieltyd dwaande mei de romtlike oardening fan in ferskaat oan gemeenten yn it noarden fan it lân. It komt der benammen op del dat ik wurkje oan ferskillende romtlike planfoarmen as bestemmingsplannen, romtlike ûnderbouwings, struktuerfisys en beliedsstikken. Nei twa jier sawathinne elke dei mei de âld Alfa hinne en werom riden te hawwen, tocht ik op in gegeven stuit dat it wensté dochs mar wat tichter by it wurk moast. Fan in skiterich flatsje twa heech achter, yn ien fan de minste wiken fan Grins ('Vogelaar'-wijk de Hoogte), gong it nei in alderaardichst húske, krektwat foar my, yn in krease Rypster buert en werom teplak. De pinne bliuwt hjir noch efkes op 'e buorren en sil ditkear nei Tony (fan Elizabeth) Tolsma....Wybe-Jan Bruinsma Bedankt Gijs, van collega's moet je het hebben! Aardich dat ik my hjir as farske Rypster even foarstelle mei. Myn namme is Wybe-Jan Bruinsma, sûnt in jier wenje myn freondinne Tineke en ik op'e Klút; wy hawwe hjir in baas plak. Sels kom ik fan it moaie mar lytse Rie. Ik groeide op yn in waarm gesin mei in jongere broer en de wereld oan beesjeboel. Tusken it keatsen en knikkerjen troch bin ik yn Rie nei de basisskoalle west. Nei de basisskoalle moast ik nei de Simon Vestdijk skoalle yn Harns. Earst fanatyk op it fytske, fan myn 16e ôf mocht ik op in âld Zundapp dy kant út. Wol 45 op'e teller, as ik der plat op lei helle der hast 50. Letter fielde ik my suver noch stoerder doe't de kisten en in swart learen jack der ek by oan kamen. Dy hie ik ynpikt nei de earste opnames fan in seizoen Baas boppe Baas, in tillevyzjesearje fan omrop Fryslân, dêr't ik as feredelde punker oan meidwaan mocht. Fjouwer jier haw ik der omspane mochten, neist dy searje ek noch wol wat oare putsjes dien. Moai om wat fan dy aparte wrâld mei te pikken, mar op in bepaald stuit ek wol moai west, ik wie der net op myn plak. Better te plak wie ik yn Dronryp mei it Iepenloftspul fan 2005, nei in pear audysjes krige ik in moaie rol yn Hair. Wat in geweldich healjier! It hat my úteinlik in moai stik stúdzjefertraging oplevere, mar dat studearen sei my doe noch net sa folle. Nei de middelbare skoalle wist ik eins net sa best wat ik woe. Of better, ik wist eins foaral wat ik net woe en dat wie leare. Fryslân wie my fiersten te lyts, ik moast de wide wrâld yn, werhinne makke net út. Ik bedarre úteinlik yn

6 Honduras, in lantsje yn e slurf fan Noard- nei Súd-Amearika. Offisjeel foar frijwilligerswurk, mar der wie genôch tiid om sa no en dan in pear wiken op paad te gean. Wat wurk oanbelanget is dêr de ynstelling: mañana, mañana, frij fertaald foar 'dogge we it hjoed net, dan moarn wol. En oars nije wike mar.' Nei in lêste tripje troch de jungle moast ik wer nei it moaie Fryslân. It bliek dat ik in lyts souvenir meinaam hie dêr't ik eins net sa'n soad ferlet fan hie: ik hie malaria. Fjouwer kear haw ik úteinlik plat lein. Wer studzjefertraging, wer in skoft langer 'studeare'. Studeare bliek dochs wol in moaie hobby. Ik wenne yn Grins, studearde offisjeel psychologie. Officieus wie ik mear op paad om yn't moaie waar te sjen, ynstee fan yn'e boeken. It wie faak goed moai waar yn Grins. Ik haw úteinlik sân jier studearje mochten en bin mear as fiif jier lid west fan Bernlef, in Fryske studinteferiening. In prachtige tiid mei in soad aktiviteiten, sa gienen we bygelyks wol gauris te liften. Ek tsjintwurdich binne we mei sa'n selde ploechje mannen noch gauris op paad, ek al is't no net mear mei de tomme omheech. Ek kom ik sa no en dan noch wol ris by de feriening om de hoeke. Ik bin 'âldlid', sa't dat dan hjit. De nije lichting jonge broekjes hat it leaver oer 'âldnút'. Ald nút, en ik bin noch gjin tritich. Yn myn studintetiid wie ik wykeins noch faak by myn âlden yn Rie te finen. Sneons op it fytske nei Hitsum dêr't in soad kameraden wennen, op stap. Simmers de doarpsfeesten ôfstrune, winters nei Bergsma of op it fytske fan Rie nei Berltsum. It tintfeest fan Boazum wie elts jier ek fêste prik, mei standert elts jier striemin waar en in drekbinde. Dêrom, yn'e hjerst fan 2007, de learzen en de overall mar oan, wakker wille, oan't ik tsjin in frommes oanstuite fan wa't ik best op myn sodemieter krige. It frommes rûn op krukken, hie dy deis nei in swiere pot fuotbal de knibbelbannen oan smots trape. Ik bin bliid dat sy koste wat kost op stap moast, oars wiene we net mei syn beiden op de Klút bedarre. Tidens myn stúdzje moast der bybeund wurde om de stúdzjeskuld te beperken, ik kaam fia myn mem by soarchynstelling Talant oan't wurk. Ik moast eins húskes himmelje en poetse, mar skjinmeitsje wie in ding dat ik as studint safolle mooglik foarkomme woe. Doe't se hearden dat ik wat yn'e soarchrichting studearde koe ik wol wat yngewikkeldere putsjes dwaan en waard ik groepsbegelieder. Twa jier lyn, doe't ik it ôfstudearjen net mear útstelle woe en folledich oan't wurk koe, bin ik feroare fan funksje. Ik wurkje no twa dagen yn'e wike by Talant yn Stiens as psycholooch. Derneist wurkje ik twa dagen foar Netwerkpsychologen, dêr't kollega Gijs foarige moanne al it ien en oar oer fertelt hat. Tineke en ik wenje hjir no hast in jier, en it befalt ús poerbest! Ik wol dit jier meskien wol werris in baltsje slaan, myn broer is fanatyk keatser en hat noch in âld want lizzen. Ek Tineke sil in bal slaan mar dan op'e tennisbaan op Skatzenburg. Toaniel stjit by my ek noch erges op'e ferlanglist. Ik jou de pinne troch oan in oare âld Bernleffer en aldnút fan noch gjin tritich, Jan Ale van der Ploeg....Gijs Meijer Deze pen kreeg ik van mijn volleybalmaat Bernard, van wie ik altijd de mooiste set ups krijg, zo ook nu. Mijn naam is Gijs Meijer, geboren in Drachten op 3 januari Ik kom uit een redelijk degelijk gezin, goed gereformeerd maar van het VPRO achtige type, en ben het nakomertje van een 7- en 6 jaar oudere broer en zus. Mijn vader en moeder zaten in het onderwijs, en voor zover ik me kan herinneren heb ik een leuke, gezellige en voorspoedige jeugd gehad. Ik hobbelde gewoon mee met iedereen, had voldoende vriendjes, ging naar school, zat op een sport (korfbal), kreeg pianoles, en haalde in de vrije tijd wat kattenkwaad uit. Toen heette dat nog kattekwaad. Ik denk dat de tijdgeest een beetje de american dream was: iedereen was bezig om te werken, wat centjes te sparen, een auto te kopen, een iets groter huisje, dan een mooie radio, TV, kleuren TV en allerlei in die tijd luxueus uitziende keukenapparatuur. Zo ging het ook bij ons, totdat.. mijn ouders opeens idealistisch werden. In 1979 deden mijn ouders de auto weg (slecht voor het milieu), werden vegetarier, gingen hun huis isoleren, en

7 droomden van zelfvoorzienend, windmolens, zonnecellen, richtten een fietsersbond op, en deden mee aan allerlei demonstraties. Ook ik mocht mee, tegen kernenergie in Dodewaard en Borssele, en voor de vrede en tegen kernraketten in Amsterdam en Brussel. Bij ons thuis werden de kaartjes ook vaak verkocht, dus mijn broer en zus en ik zeiden dat we in een actiecentrum woonden, en we hadden de hollanditis. Een leuke tijd. Ik was altijd wel geïnteresseerd in school, maar voerde veel te weinig uit. Na een start op het gymnasium, kon ik nét naar het atheneum, en na een keertje zitten te zijn gebleven toch een diploma behaald. Omdat ik niet graag studeerde ging ik de HBO-V doen in Groningen, verpleegkunde. Het studentenleven vond ik echter veel interessanter, dus de school heb ik niet afgemaakt. Wat ik in die tijd allemaal heb uitgespookt zal ik maar niet opschrijven, want in een klein dorp schijn je een beetje om je imago te moeten denken. Uiteindelijk werd ik maat op zeilschepen van de bruine vloot, wat ik 2 jaar heb gedaan. Daarna ben ik weer gaan studeren, en dat vond ik prachtig: je kon gewoon leren wat je wou, dus heb ik daar jaren over gedaan. Ook colleges filosofie en kunstmatige intelligentie gevolgd. Tegelijkertijd kon je ook in de vele vrije tijd doen wat je wilde, en je was toch gewoon goed bezig, want student. Dus veel sporten, klaverjassen, zeilen, muziek maken, en natuurlijk in de kroeg zitten. Op de eerste kennismakingsdag van de studie kwam ik Joskha al tegen, en vond haar gelijk speciaal. Daarna heb ik mezelf een aantal jaren voor de gek gehouden, en dacht dat ze niet de ideale vrouw was, maar gelukkig wist Joskha beter. We hadden samen de droom om naar een leuk Fries dorpje te verhuizen, met veel speelgelegenheid, het liefst aan het water en met een boomgaardje. Elke week gingen we 1 dag naar Friesland om dorpjes en huizen te bekijken, en uiteindelijk hebben we het helemaal gevonden in Dronrijp, aan detsjerkebuorren. Wat een heerlijk dorp, en wat hebben we hier een goede tijd sinds 1999! Zo terugkijkend denk ik, tsjonge wat is dat snel gegaan, Hier kregen we Ayse, Ilene en Marlinde, die inmiddels allemaal op de basisschool zitten. En het is meestal net zo gezellig als we ons hadden voorgesteld. We zijn getrouwd, hebben ons huis opnieuw opgebouwd, en hebben hier leuke vrienden, hobbies, en maken ons ook een klein beetje nuttig. Toch is werk wel mijn grootste hobby. En een heel groot deel ervan in de zorg. Op mijn 16e was ik weekendhulp in Borneroord, een zwakzinnigeninrichting in Beetsterzwaag. Daarna om mijn studie te betalen 7 jaar als verzorgende gewerkt bij thuiszorg Groningen. Mijn eerste baan na de studie was bij onderzoeksbureau Intraval, waar ik onderzoek deed naar jeugcriminaliteit, voetbalvandalisme, het heroineexperiment, tippelzones, dealpanden, etc. Vervolgens ging ik bij de gemeente Groningen aan de slag als beleidsmedewerker verslavingszorg, en daarna bij de provincie Friesland als beleidsmedewerker zorg. 5 jaar geleden hebben Joskha en ik samen het bedrijf Netwerkpsychologen opgericht, en zelfstandig zijn bevalt ons heel goed. Het was de afgelopen jaren wel hard werken en financieel soms wel spannend. Maar vanaf nu ongeveer komen we in een iets rustiger vaarwater. Ik ben benieuwd waar we heen gaan dobberen, samen met onze supercollega's. Graag geef ik de pen door aan Wybe-Jan Bruinsma....Bernard Kemper Van mijn volleybal maat Andries heb ik de pen gekregen. Heel soms krijg ik van hem een set-up waarvan ik denk; wat moet ik hier mee. Zo ook deze pen. Mijn naam is Bernard Kemper. Ik ben geboren op 24 juli 1960 in Oostermeer, een klein dorpje achter Burgum. Twee zussen en vijf broers gingen mij voor en na mij kwamen nog een broertje en zusje. Een gereformeerd gezin met tien kinderen was in die tijd niet ongewoon. Toen ik drie jaar was; werd mijn vader opperwachtmeester van de Rijkspolitie in Dokkum. Daar heb ik mijn jeugd jaren doorgebracht. Een leuke buurt met

8 leeftijdsgenoten die ook veel buiten speelden. Hoofdzakelijk voetbal op de oude tennisbaan en bij de voetbalvereniging BE-Quick. Na de basisschool ben ik geslaagd voor de LEAO in Dokkum. Mijn gymleraar had mij geadviseerd naar het CIOS te gaan, maar het werd de MEAO in Leeuwarden. Inmiddels was mijn vader adjudant van Oost-Dongeradeel geworden. We zijn toen verhuisd naar Metslawier een dorpje 7 km boven Dokkum. Met een klein groepje vrienden werd veel tijd besteed aan verschillende sporten; fietsen; volleybal, tennis, straat voetbal en voetbal bij de vereniging Ropta Boys. Wat mijn vrienden wel lukte te combineren met school; dat lukte mij niet. De MEAO werd geen succes en ik ging zonder diploma van school af. Mijn vader ging met pensioen en we verhuisden naar Veenwouden. Sportief een periode van schoolbasketbal; zaalvoetbal en volleybal. Begin jaren tachtig heb ik op verschillende administratieve banen gesolliciteerd maar zonder succes, er was niet veel werk in die tijd. Zo kwam ik er uiteindelijk op uit om te solliciteren als leerling-ziekenverzorger en ben toen aangenomen in het verpleeg en verzorgingshuis De Hofwijck in Leeuwarden. Het voormalige diaconiehuis in de Grote Kerkstraat. Hier woonden circa 70 bewoners met lichamelijke en/of psychogeriatrische aandoeningen. Hier heb ik met veel plezier gewerkt en heb goede herinneringen aan deze tijd. Ik heb mijn vrouw Hilly Terpstra hier leren kennen. In 1987 is het verzorgings gedeelte van de Hofwijck naar het Rengerspark gegaan. Het verpleeg gedeelte is samen gegaan met Parkherstellingsoord en werd toen Parkhove. In Parkhove heb ik circa een jaar gewerkt als teamleider op een psychogeriatrische afdeling. We woonden inmiddels samen in Finkum. In 1988 hebben Hilly en ik beide onze baan opgezegd(hilly werkte inmiddels in de thuiszorg) om de HBO-V te gaan doen. Daar heb ik geen spijt van gehad. Vier jaar later hadden we ons diploma en datzelfde jaar zijn we getrouwd. Ik ging als verpleegkundige tijdelijk naar de psychiatrie in Franeker en begeleid wonen in Dokkum. Op een gegeven moment kreeg ik vanuit het MCL een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek omdat daar nog een brief van mij in portefeuille zat.ik werd aangenomen op een interne afdeling in MCL- noord. (Bonifatius Ziekenhuis). In die tijd, september 1993, is onze oudste dochter Margriet geboren. In 1994 zijn we verhuisd naar de Fetsasingel in Dronrijp. Hier zagen onze andere drie kinderen Dieuwke,Berber en Tjerk het eerste levenslicht en hebben we met veel plezier gewoond. Via een andere Interne afdeling in MCL-zuid ben ik sinds 2000 werkzaam als verpleegkundige op de afdeling Dialyse. Op deze afdeling komen mensen meestal 3x 4 uren in de week aan de dialyse machine om het teveel aan vocht en een groot deel van de afvalstoffen te verwijderen. Ik vind het een mooie afdeling door de persoonlijke band die je met de mensen hebt en de verpleeg/technische vaardigheden die zich steeds verder ontwikkelingen. Omdat we op de Fetsasingel uit "ons jasje" groeiden zijn we in 2006 verhuisd naar de Welderingsstrjitte in een oud huis, wat we stap voor stap verbouwd hebben. We wonen met veel plezier in Dronrijp.Het grotendeel van onze familie woont dichtbij. Het is een mooie fietsafstand naar mijn werk. Voor Margriet en Dieuwke is de afstand naar het Montessori in Leeuwarden en voor Berber naar de Simon Vestdijk in Franeker ook goed te fietsen. Verder kunnen de kinderen zich hier in het kaatsen; voetballen; gymnastieken en springen lekker uitleven. Hilly werkt bij de GGD als verpleegkundige jeugdgezondheidszorg in de gemeente Het Bildt. Ik lees graag en voor mij is volleybal, in de vorm van de onderlinge-dorpen competitie, een fijne ontspanning. Van september tot begin april spelen we circa 12 wedstrijden van 7 sets. en iedere dinsdag avond van uur tot uur volop trainen. Het zou mooi zijn als er nog enkele liefhebbers mee willen doen. Ik zeg; doen want op Schatzenburg is het altijd gezellig, ook na de training. Ik geef de pen door aan volleybalmaat; Gijs Meijer...Andries Rienks

9 Toen ik las dat Minne Fokkema was genomineerd voor de rubriek IK GEEF DE PEN DOOR AAN voelde ik hem al aankomen. Eigenlijk heeft Minne mij niet gevraagd, maar Baukje. Mijn naam is Andries Rienks en ik woon nu 17 jaar op'e Ryp. Ik ben 46 jaar geleden geboren te Beetgumermolen in het huis (tegenover het statige Van Aismahuis) van Pake Paulus en Beppe Tjitske. Een jaar later was er een huis beschikbaar voor mijn ouders in Bitgum. Hier heb ik het grootste gedeelte van mijn jeugd doorgebracht en voel me daardoor nog steeds een beetje een Bitgumer. Mijn ouders Hessel en Griet wonen daar nu nog. Al vrij snel kreeg ik er een broertje bij. Het voordeel van het geringe leeftijd verschil tussen ons, was dat ik altijd een speelkameraad had. We hebben vroeger heel wat af gevoetbald. Toen ik 5 jaar was kregen we er nog een broertje erbij Cor. Cor is al op vierjarig leeftijd overleden aan kanker. De medische mogelijkheden op het gebied van kanker zijn vandaag de dag aanzienlijk verbeterd. Hierdoor zou hij waarschijnlijk vandaag de dag meer kans hebben gehad. Na de lagere school in Beetgumermolen ben ik naar de LEAO in Leeuwarden gegaan. Waar we gymnastiekles kregen van Eddy Bosman. Destijds speler van Sc Heerenveen. Mijn favoriete vak was dan ook gymnastiek, maar zat ik dan wel op de juiste school? Gerrit Hoekstra bekend van onder andere het Ipenloftspul was destijds onze leraar Geschiedenis en Nederlands. Een mooie tijd was dat, na de LEAO heb ik mijn opleiding voortgezet op de MEAO. Ik volgde er een speciale 2 jarige opleiding voor het Praktijk Diploma Boekhouden. Ook op de MEAO was mijn favoriete vak gymnastiek. Durk van der Leest was destijds onze gymleraar. Oud Dronrijper Piet Haak gaf ook gymnastiekles en calculatie. Doordat ik werd uitgeloot voor de militaire dienst, kon ik na mijn schoolperiode meteen aan de slag. Veel werk was er midden jaren tachtig niet en mocht je van geluk spreken als je een baantje had. Ik had geluk dat ze bij mijn vader op het werk nog wel iemand in het magazijn konden gebruiken. De computer deed in die tijd zijn intrede, omdat ik op school "iets" had geleerd met computers, werd mij gevraagd om op kantoor te assisteren. Zo verhuisde ik van het magazijn naar het kantoor. In de avonduren leerde ik toen voor het MBA diploma. In totaal heb ik ongeveer 6 jaar gewerkt bij Ing.- en Handelsburo Cramm B.V. te Leeuwarden. In deze praktijk periode heb ik meer geleerd over boekhouden dan tijdens mijn gehele schoolperiode. In 1988 heb ik in Berlikum (HvH) het tegenwoordige TDF mijn vrouw Tineke Bosma leren kennen. Met haar ben ik in 1991 gaan samenwonen op een flatje aan de Julianalaan te Leeuwarden. Tineke woonde in de polder en was werkzaam als verpleegkundige in het ziekenhuis van Emmeloord. Na een sollicitatieprocedure kon ze in Leeuwarden bij het MCL aan de slag als Oncologie Verpleegkundige. Ook ik ben in 1991 van baan gewisseld. Ik maakte de overstap naar een klein accountantskantoor aan de Spanjaardslaan te Leeuwarden. Waar ik met alle facetten van het accountancyvak te maken kreeg. Intussen werk ik al weer 20 jaar voor Smids en Schakel Accountants. Inmiddels zijn we gegroeid tot een kleine 40 werknemers. Omdat ons vakgebied zo enorm breed is, kun je als persoon niet van alle ontwikkeling up to date blijven. Om kwaliteit voor je klanten te kunnen waarborgen ben je genoodzaakt om je te gaan specialiseren. Smids en Schakel heeft haar werkzaamheden verdeeld in accountancy, fiscaal en salarisadministratie. De salarisadministratie is het vakgebied waar ik mij nu volledig mee bezig houd Ons kantoor gebouw bevindt zich aan de Balthasar Bekkerwei in Leeuwarden, dit is achter het grote glazen Crystalic Gebouw. Voor mij is dit een mooie fiets afstand naar het werk. Na drie jaar op een flatje te hebben gewoond, hadden we het als dorpsmensen wel gehad in stad. Omdat je in Dronryp nieuw kon bouwen en het dorp ons ook enorm aansprak, zijn we in november 1994 naar ons nieuwe huis verhuisd aan de Fetsasingel 13. Een jaar later zijn we getrouwd. Intussen hebben we een zoon Jorrit en dochter Julia. Jorrit zit in het 1e jaar van het Piter Jelles Montessori in Leeuwarden en Julia in groep 5 van de basisschool. Tijdens de merke van 2003 zijn we verhuisd naar de overkant van de straat. We wonen nu op De Koarte Ekers. Onze gezamenlijke hobby is sport. Onze sporten zijn voetbal, volleybal, kaatsen, paardrijden, schaatsen, tafeltennis en op tv sport kijken. Tineke, Julia en ik zijn actief bij volleybalvereniging DSVS. Ik speel in de "dorpen competitie". Het actief volleyballen geeft mij enorm veel ontspanning met daarbij de minstens zo belangrijke nazit. Naast het volleyballen heb ik nog een bestuursfunctie bij DSVS. Tineke speelt competitie en is ook volleybaltrainer van de jongste meiden groep. Onze zaterdag staat meestal in het teken van voetbal. Jorrit en ik zijn actief binnen de voetbalvereniging van VV Dronrijp. Jorrit als speler van de D-pupillen, ik als trainer van de D3- pupillen. Ook heb ik al jaren een seizoenkaart van Sc Heerenveen. Met drie rypster senior kenners!, bezoeken we met veel plezier bijna alle thuis wedstrijden. Het feit dat deze mannen Abe Lenstra nog hebben zien voetballen zegt genoeg over hun ervaringen met het voetbalspel. Op de terugreis wordt altijd de wedstrijd nog even geanalyseerd. Dit wordt meestal onderbouwd met de vele anekdotes over vroeger. Omke Hessel en Tante Martzen Dijkstra (fan de Strjitwei) hebben bij mij de liefde voor de kaatssport veroorzaakt. In onze jeugdjaren waren we daar vaak in de vakantie út fan hûs. We gingen dan met hele gezin naar de

10 kaatswedstrijden. Vaste prik was altijd de Freule in Wommels. Er was altijd sprake van een enorme gezelligheid en dat in combinatie met een schitterende sport! Met Rypster Merke hebben we in onze jeugdjaren vele malen overnacht bij de familie Dijkstra. We hebben zelfs een keer, met een hele grote ploeg op stal geslapen. Een onvergetelijke tijd. De kaatssport staat garant voor veel anekdotes. Mijn broer Paulus heeft een tijdje in Aldtsjerk gewoond In deze periode was hij ook secretaris van de plaatselijke kaatsvereniging K.V. Trynwâlden. Op een verjaardag visite kwam ter sprake, dat hij daar ook al eens met de krans was thuisgekomen. Dit was voor ons de bevestiging dat het kaats nivo in de wâlden aanzienlijk lager moest zijn dan op de klei, want in Bitgum had hij namelijk nog nooit een prijs gewonnen. Daarom besloot ik om samen met een collega ook lid te worden van de kaatsvereniging in Aldtsjerk, zodat wij ook aan de federatiepartijen in de wâlden mee konden doen. En ja hoor..in Hurdegaryp won ik samen met mijn collega de priis. Als aandenken aan deze gebeurtenis hebben we van de gewonnen waardebon een grote beker met inscriptie gekocht. Mijn mooiste trofee is echter het zilveren klokje van Pake Andries. Welke hij gewonnen heeft met Winsum op de freule van Julia, is onze paardrijdster. Ze doet dit met veel plezier bij Mad s Pony paradijs in Peins. Dat zij een liefhebber is geworden, is waarschijnlijk ontstaan in de periode dat Obe en Anke Veldman onze oppas waren. Wij vonden het dan ook heel erg jammer dat ze zijn verhuisd. We gaan er van uit dat wij nog vele jaren met plezier en gezondheid mogen wonen in Dronryp. Zoals jullie misschien al op de radio bij Omrop Fryslân hebben gehoord zit er momenteel bij ons in garage een eekhoorn. Naar alle waarschijnlijkheid betreft het hier een zgn. tamme Canadese grijze eekhoorn. Als je denkt dat deze van jouw is, mag je hem komen vangen. Voor de volgende ronde geef ik de pen door aan mijn ex-buurman en volleybalmaat Bernard Kemper.... Minne Fokkema Ik werd gebeld door mijn zwemmaat Durk Leijstra om een stukje over mijzelf te schrijven, en Ja.. nu ben ik aan de beurt. Mijn naam is Minne Fokkema, en ik woon sinds augustus 1992 aan de Hearewei. Ik ben 47 jaar geleden op 9 november geboren in Menaldum op een boerderij aan de Slappeterpsterdijk, waar ik als derde kind ter wereld kwam. Mijn broers Fokke en Folkert waren mij voor gegaan, Fokke 5 jaar en Folkert 4 jaar eerder. Mijn jeugd heb ik dus ook daar doorgebracht. Mijn ouders: Minne en Aukje Fokkema wonen nog steeds in Menaldum, net als mijn broer Folkert, die op de ouderlijke boerderij woont. Folkert is redelijk bekend onder de oud Rypsters, omdat hij 15 jaar in het eerste van Dronrijp gespeeld heeft. Mijn oudste broer Fokke heeft een akkerbouw bedrijf in Slappeterp. Na de lagere school ben ik naar de mavo in Leeuwarden gegaan, die ik in 4 jaar doorlopen heb. Toen kwam de vraag wat wil ik worden, een moeilijke vraag voor de meeste 16 jarigen. Ik wist het eigenlijk niet, ik wou wel boer worden, maar mijn broers waren mij ook daar in voorgegaan. En een 3de zoon op de boerderij dat ging niet. Om toch wat voor mijn vader en mijn broers te kunnen betekenen heb ik voor de MTS in Leeuwarden gekozen. Hier heb ik de werktuigbouw gedaan, waarna ik een vervolgopleiding MTS Motorvoertuigentechniek in Hoogeveen heb gedaan. In dat jaar kwam er een mogelijkheid om MTS landbouwmechanisatie te doen, wat ik ook gedaan heb. In het eerste jaar dat ik naar de MTS ging werd mijn huidige vrouw Baukje ook interessant. Baukje komt ook uit Menaldum en was eigenlijk mijn achterbuurmeisje. Al zat er zo'n 25 ha land tussen. Het heeft mij toch nog 3 jaar gekost om haar zo ver te krijgen om mijn vriendin te worden. Baukje heeft in 1984 haar kappersopleiding afgerond en oefent nog steeds het kappersvak uit. In 1987 moest ik in dienst. Ik had gehoopt op broederdienst, maar helaas. De één had vrijstelling en de andere werd afgekeurd. Na mijn diensttijd zijn Baukje en ik gaan samenwonen in de arbeiderswoning naast de ouderlijke boerderij, tot wij in december 1991 ons huidige huis in Dronrijp hebben gekocht, waar wij na veel verbouwwerk in augustus 1992 zijn gaan wonen.

11 In 1995 zijn we getrouwd en al snel kwamen onze 2 jongens in ons leven: Mennold in 1997 en Binte in In dat jaar ben ik ook begonnen bij mijn huidige werkgever: Lely melkrobots waar ik productspecialist ben, een baan waarin techniek en dierwelzijn goed gecombineerd zijn. Daarvoor heb ik ongeveer 12 jaar gewerkt bij Instamac waar ik lasser, draaier, frezer, constructiewerk, installatie monteur en machinebouw heb gedaan. De grootste reden dat ik van baan ben veranderd, is dat ik zaterdags met mijn kinderen op het voetbalveld wil doorbrengen, en dat is redelijk gelukt. Ik ben leider van Mennold in de F pupillen en E pupillen geweest, en ben later leider en trainer van Binte in de E pupillen en de D pupillen geweest. Momenteel is Mennold weer aan de beurt en ben ik nu medeleider en hulptrainer bij C2. Ik hoop het ook nog een tijdje op deze manier vol te houden. Mennold zit momenteel in het derde jaar op de Simonvestdijk, en Binte zit in groep 8 op de Romte. Buiten mijn leideren/trainen heb ik nog een paar hobby's: gedurende de wintermaanden 1 keer in de week zwemmen met een leuke groep mannen( het nazitten duurt langer dan het zwemmen), en ik speel al sinds mijn 9de jaar op een schuiftrombone bij Constantia in Menaldum. Wij wonen nog heel graag in Dronrijp, en hopen hier ook nog lang te blijven. Ik wil het hier maar bij laten en geef de pen door aan Andries Rienks....Dirk Leijstra Werd ik gebeld door Wybren en Welly en gevraagd om een stukje te schrijven in de Gearfetter. Dacht ik eerst: oh nee dit is niks voor mij, want ik ben helemaal niet een schrijver, maar na een tweede telefoongesprek heb ik ja gezegd en vandaar nu een stukje over mij en hoe ik samen met Mieke in Dronrijp terecht ben gekomen. Mijn naam is Dirk Leijstra geboren op 25 oktober 1959 te Rinsumageest. Ben in m'n 2e levensjaar verhuisd naar Dokkum waar ik een geweldige jeugd heb doorgebracht. Mijn ouders heten Sjouke en Tine en wonen nog steeds in Dokkum. Ik kom uit een gezin van 6 jongens en 1 meisje, ben de 5e in de rij en heb een broer in Duitsland en Tsjechie wonen. De laatste heeft daar sinds 4 jaar een camping. De rest woont verspreid door Friesland heen. Na de lagere school ben ik naar de LTS gegaan en heb hier de installatietechniek gevolgd. Na mijn diplomering wilde mijn klasseleraar mij naar de MTS hebben, maar ik was het leren beu en ben bij Pranger en Rosier in Dokkum gaan werken. Mijn hobby's zijn motorrijden, wat ik al sinds m'n 18e jaar doe, tuinieren, klussen en vissen. Op mijn 17e jaar ben ik lid geworden van zwemvereniging "de Granaet" in Dokkum, en was ik lid van het waterpoloteam. Ik speelde hier rechts en midden voor, een prachtige sport. Ik heb hier tot mijn 24e gespeeld. In die tijd kwam ik ook in aanraking met de duiksport, iets wat mij heel erg interesseerde en ik kreeg het idee om beroepsduiker te worden. Door het motorrijden ben ik mijn huidige vrouw Mieke Ludema tegengekomen, want ook zij was een motorrijdster en lid van ons motorclubje "de Trochsetters". Samen hebben we heel veel reizen door Europa gemaakt met als hoogtepunt 3 weken door Schotland rijden. Zij reed op een Yamaha 650 twin en ik reed in die tijd op een BMW, met aanhangwagen. Tegenwoordig heb ik (een jongensdroom) een Harley Davidson, waar ik nog regelmatig tripjes mee maak. Mieke heeft de opleiding voor ziekenverzorgende gedaan, in de Sionsberg in Dokkum, en na haar diplomering was daar geen plaats meer voor haar en heeft ze gesolliciteerd op een baan als wijkziekenverzorgende in de gemeente Menaldumadeel. Zo is het gekomen dat we samen in ons eerste huisje aan de Langestraat in Beetgumermolen zijn beland. Het was in Ik was toen al werkzaam als beroepsduiker en het was voor mij alleen maar gemakkelijker om in de havens van Den Helder, IJmuiden of Beverwijk te komen. Ik hoefde immers niet meer door Leeuwarden te rijden en dit scheelde mij een half uur aan reistijd. Het huisje waar we toen woonden was erg klein en omdat Mieke veel in de gemeente rond reed, is zij gaan kijken of er een leuk huis te koop stond, iets wat bij ons pastte. Zo kwam ze op een dag thuis met de mededeling dat ze 2 huizen had gevonden, in Engelum en Dronrijp. Omdat de man van mijn zuster aannemer is hebben we hem gevraagd om mee te gaan en een oordeel te vellen over deze huizen. Engelum viel direct al af en toen naar Dronrijp. Mijn zwager had een goed oordeel over het huis en na een bezichtiging en wat telefoontjes werd de koop gesloten.tussen kerst en oud en nieuw van 1986 zijn we verhuisd naar de Puoldyk waar we nu al bijna 26 jaar wonen. Mieke heeft in 1987 een pedicure opleiding gevolgd in Leeuwarden en is nu zelfstandig pedicure. Ze heeft haar klanten in de Batting in Harlingen, Dronrijp en omgeving. In 1989 is ons eerste kind geboren, Hannie. Zij heeft samen met haar vriend Freerk een huis gekocht aan de Hommemastrjitte en ze wonen hier nu al bijna een jaar. Ook zij is net zoals haar moeder ziekenverzorgende en werkzaam in een verzorgingstehuis in Tzum en ze is ook met een opleiding als pedicure bezig. Freerk is CNC draaier

12 en kwaliteitscontroleur bij Firma De Jong in Wommels. In 1992 kwam onze zoon Sjouke op de wereld, een echte komiek en lid van de toneelvereniging "hald moed". Hij is werkzaam bij Horjus in Dronrijp, met goede vooruitzichten. In Heerenveen is hij nog met een beroepsopleiding bezig, één dag per week. In 1998 is ons 3e kind geboren, weer een meisje, Tineke. Zij is nu 2e jaars leerling aan de AMS in Franeker. We wonen hier nog steeds met heel veel plezier en hopen hier oud te worden. Het eerste dorpsfeest is iets wat ik nooit meer zal vergeten. Allemachtig wat een feest! Dit had ik in het overwegend gereformeerde Dokkum nog nooit meegemaakt. Feesten tot 5-6 uur in de morgen, en dat een heel weekend lang. In November 1984 kreeg ik ontslag bij Pranger en Rosier, het was een slechte tijd in de bouw en ben toen via de duikvereniging in contact gekomen met een beroepsduiker. Het was begin 1985 toen ik mijn eerste klus kreeg aangeboden via een duikbedrijf uit Den Helder. Ik kwam voor het eerst aan boord van een booreiland en vond alles vreselijk indrukwekkend. Nu ben ik al meer dan 27 jaar werkzaam als beroepsduiker en heb in heel veel landen binnen Europa gewerkt. Ook in verschillende wereldelen zoals Afrika en Azie heb ik gewerkt. Ons werk bestaat uit periodiek onderhoud aan offshore platforms en nieuwbouw en het aansluiten van pijpleiding en boorputten op de zeebodem. Maar ook aan land heb ik veel gedaan, met name bij de diverse aquaducten in Friesland ben ik betrokken geweest en bij de nieuwe Coentunnel in Amsterdam. Het eerste windmolenpark aan de kust van Egmond aan Zee. Bergingen van schepen. Zo kan ik nog wel veel meer vertellen over mijn werk maar wil het hier maar bij laten en geef de pen door aan Minne Fokkema....Welly Landman Toen Broer Jorritsma, medebestuurslid en voorzitter van onze toneelvereniging Hald Moed mij vroeg, om de pen van hem over te nemen, dacht ik "Oh nee, ik heb toch niets te melden!" Maar Broer gooide voortvarend enige argumenten in de strijd en ja ik dacht waarom niet! Iedere Rypster heeft uiteindelijk zijn of haar verhaal te vertellen! Dus proberen maar! Op 6 oktober 1944 ben ik geboren als 5e dochter in het gezin van Kees van der Geest (huisschilder), en Anna Haarsma in het huis aan de Dubbelestreek, waar nu Richard Kienstra woont. Ik kreeg de namen Wilhelmina Anna, na veel geharrewar op het gemeentehuis. Bij de burgerlijke stand kreeg heit alle ambtenaren en de burgemeester over zich heen. Een Koninklijke naam, dat kon hij wel schudden. Heit hield vast aan zijn principes, maar kneep hem wel! Ik moest namelijk vernoemd worden naar Tante Welly, mem haar jongste zus. Het werd een hele rel die de hele dag voortduurde, maar heit won de slag, onder de voorwaarde dat er een tweede naam bij moest! Anna dus! Mijn mem Anna lag de hele dag met het zweet in de handen in de bedstee te wachten op heit. Ze dacht dat de Duitsers hem hadden opgepakt. Doordat ze zeer verzwakt was, moest ze ook nog naar het ziekenhuis in Leeuwarden. Omdat er geen medicijnen meer te krijgen waren, had dokter al miswijn laten aanrukken bij de Pastoor. Maar dat hielp ook niets! Garage de Boer had alleen nog een "lykwein" (lijkauto) staan, de rest van de auto's waren gevorderd door de Duitsers. En zo is mem met mij, vanwege de voeding, in de lijkauto naar het ziekenhuis vervoerd. Een hele toestand natuurlijk. Een bijzonder begin van mijn leven. Vanwege mem haar gezondheid, kwam Tante Cile, de enige ongetrouwde zus van heit, bij ons in huis. Vandaar dat tante Cile zo'n beetje onze tweede mem is geweest. We waren dol op haar en voor onze kinderen was ze later een extra beppe. Geweldig toch. Ze was jarenlang huishoudster bij Sake Heslinga en zijn vrouw en bleef daar tot pake Sake op 96-jarige leeftijd overleed. Zodoende speelden wij veel op het Heech met Jantje Heslinga, bij de familie W. Jorritsma (smederij) en bij W. van der Meer (kippenslachterij). Vooral het beslaan van de paarden was altijd geweldig, het rook zo lekker als de hete ijzers op de hoeven werden gepast. Er was altijd wel wat te beleven: bij de brug schepen kijken, of met Germ Heslinga achter op de houten melkwagen met de "Blauwe" ervoor naar de melkfabriek. Of zomers in de greppels pootje baden in het land van Douma.

13 Er waren veel grote gezinnen, dus ook veel leeftijdsgenoten om mee te spelen. We hebben een fijne jeugd gehad. Schaatsen leerden we bij het R.K. kerkhof naast de fabriek. We zwommen in het Van Haringsmakanaal bij de familie Jorna, op Kingmatille en later bij de familie Weitenberg en aan de Opslach. Zomers lagen we altijd in het water, weer of geen weer. Zo zijn we op een maandagmiddag na het Matinee op Hatzum met de kermis met een hele ploeg warhoofden het kanaal ingedoken. Ik zelf kreeg bijna een hartverzakking en er waren meer die vreemde bewegingen maakten om lucht te krijgen en de kopjes boven water te houden. Wat een stomme actie. Zo iets doe je dus nooit weer! Het was bovendien ook nog erg koud. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd. Zomers gingen we op de fiets naar de dorpskermissen in de omgeving. Dus 's avonds na het lof, als je om acht uur uit de kerk kwam, op de pedalen, snel naar St. Anna racen. Dan vlug 1 keer in de zweef één of twee oliebollen, hap slok weg en dan gingen Cileke en ik als een speer weer huiswaarts. Heit stond altijd tegen tien uur al bij het hek uit te kijken waar zijn hartjes bleven. We hadden een perfecte timing, en waren voor tienen thuis. Je haalde het niet in je hoofd om een kwartier later te arriveren! We zijn heus niets te kort gekomen, maar heit en mem waren bezorgd en liefdevol! Volgens mij hebben ze het prima gedaan. Ouders te worden is een groot voorrecht, het goed te proberen doen, een grote uitdaging. Maar ook de zwaarste en mooiste onbetaalde baan die er is. Wij hadden dus een echt vrouwengezin, 7 meisjes en 1 jongen. Zwoppy woont in Franeker, Atty, Etty, Cileke, Zita en Sybe allemaal op de Ryp. Ans woont in Harlingen. Heit werd vroeger in de scheerwinkel, bij Steenbeek, vaak uitgelachen met zijn dochters. Maar degenen die toen de meeste smoesjes hadden, stonden jaren later als eersten bij ons voor de deur: of één van de famkes kon oppassen of kon helpen in de huishouding. Ja, zo ging dat, en als je dan 1 gulden verdiende, was je de koning te rijk! Zo kwamen we in veel gezinnen over de vloer en je leerde overal wel wat. Levenslessen, die op geen enkele school op het rooster stonden ingedeeld. Mem haar gevleugelde uitspraak was: "Doe iets nuttigs, en niet als strjittehounnen op de dyk omtwarkje". Want vroeger had je veel honden op straat. De gezinnen, die een hond hadden, liepen niet met hun huisdier een blokje om. Daar had men geen tijd voor. Nee, de honden liepen allemaal los rond in 't dorp en lieten zichzelf dus uit. Wij kenden de dieren alleen bij de achternaam van de eigenaren. Zo had mijn latere schoonvader Wout Slob, zijn hond Polly, eens op de "bûthúszolder" gezet. Het beestje was loops en Pa wilde geen gedonder, zoals hij zei! Helaas had hij verzuimd de ladder weg te halen, zodat het Wijffels hondje na wat gesnuffel, mooi naar boven kon klauteren en op zolder met Polly heftige momenten beleefde! Wat een opschudding! Het Wijffels hondje werd gevangen en met een leeg conservenblikje aan het staartje gebonden, rap richting huis gejaagd. Het resultaat, een prachtig nestje, waar Pake Wout weer een plaatsje voor moest vinden. Zo gebeurde het ook eens op een woensdagmiddag. Het Stockmann hondje bedreef de liefde met een hond van over de brug. Precies voor de winkeldeur. Wij, kinderen, stonden met een scheef oog op afstand te gluren, want daar mocht je niet eens naar kijken! Stel je voor zeg! Plots vloog de winkeldeur open. Mevrouw Stockmann sprong naar buiten met een emmer water, die ze pardoes boven de honden omkeerde. Wat een geweldige schok! Voor mens en dier! Zo was het dorpsleven toen. Prachtig! Ik zie het nog voor me. Wij woonden dus in de Dubbelestreek en met 4 jaar ging ik naar de kleuterschool aan de Tjerkebuorren, samen met de andere kinderen uit de straat. Het was een heel eind, en er viel van alles te beleven onderweg. In de winter op klompen, zomers op schoenen, die mijn oudere zusjes weer te klein waren. Zo ging het met kleding ook! Recycling was toen al niets nieuws. Mem was coupeuse en naaide alle kleding. De beppes en tante Cile namen het breiwerk voor hun rekening. Hemden en onderbroeken, die jeukten heel erg. Je had de ribbels in je kont staan. Ook werden we 's morgens uitgedorst met twee staartjes boven op het hoofd en grote strikken er omheen voor de puntjes op de "i". Atty jammerde altijd: "Niet te strak mem, anders kan ik niet meer lachen!" Maar het haar moest de hele dag wel netjes blijven zitten natuurlijk. Met 4 jaar ging ik ook naar de gymnastiekclub ODI, waar heit medeoprichter en voorzitter van was. Ik was 7 jaar (een late leerling) toen ik naar de St. Radbodusschool op 't Heech ging. Daarna ben ik in Harlingen naar de huishoudschool gegaan. Vlak voor het derde jaar, ik was bijna 15 jaar, kwam ik bij Tante Welly in Buren (Gld) als hulp in de huishouding. Ik ben daar bijna 2 jaar gebleven. Met veel plezier. Nicht Zwopke en ik konden lekker giechelen en we hadden altijd veel lol. Zwopke was later veel bij ons te logeren en trof op Rypstermerke Yde Hiemstra, die op dat moment dacht de kleine Hiawata te zijn. Maar desondanks later toch met haar is getrouwd, nu alweer 40 jaar.

14 Toen ik weer Rypster werd, hielp ik zowel mem als heit en ben ik van lieverlee het schildersvak ingerold. Heit was een strenge leermeester, het werk was zwaar. Vooral de trappen en ladders waren niet te tillen, maar het moest wel gebeuren. Cileke was ook al mee in het bedrijf en later Sybe ook. Zo ben ik dus 7 jaar tot mijn trouwen bezig geweest bij heit in de schilderszaak. Intussen was ik lid geworden van Hald Moed en toneelspelen is nog steeds geweldig. We zijn net een grote familie en zijn zeer nauw met elkaar verbonden! De Hogerhuiszaak en Eise Eisinga zijn wel de toppers voor mij persoonlijk! Prachtige tijden! Na wat gescharrel kregen Wiebren Landman en ik in 1967 vaste verkering. Wat de nodige problemen met zich meebracht, want Wiebren was niet katholiek. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om met Wiebren naar de Hervormde kerk te gaan, en we zijn op 26 maart 1969 getrouwd. Dat gaf de nodige gesprekstof in het dorp. Men was het tegenovergestelde gewend. Voor mij veranderede het kerkgebouw, maar mijn geloof niet. We gingen wonen op Longbuorren. Daar zijn Anne en Kees geboren. In 1973 zijn we naar Wiebren zijn ouderlijk huis verhuisd; de pleats naast het kaatsveld. Jan Slob, Wiebrens halfbroer woont er nu. We waren er amper aan het boeren toen de gemeente de grond wilde kopen voor de uitbreiding van het dorp (Plan West). In november 1976 zijn we verhuisd naar de boerderij in de Puollen. Hielkje en Anna werden geboren. Wat een rijkdom! Vier prachtige kinderen. Wat een mooie tijd, meewerken in het bedrijf en de kinderen zien opgroeien. Helaas werd Kees in oktober 1980 ziek tengevolge van de nasleep van de mazelen en overleed bijna 2 jaar later. Godzijdank mocht hij al die tijd in het Diaconessen ziekenhuis blijven en konden we hem elke dag bezoeken. Dan leef je echt niet meer, maar wordt je geleefd. En na die ellendige tijd is het leven niet meer wat het ooit was. Goddank, kregen we de kracht om door te ploeteren en van de kinderen te genieten en hen te zien opgroeien tot volwassen mensen, die het met hun partners prima doen. Anne is getrouwd met Willy Aalberts en ze boeren al 15 jaar in de buurt van Rostock, Duitsland. De laatste 5 jaar hebben ze hun eigen bedrijf. Ze zijn net gestart met de bouw van een nieuwe stal voor 750 koeien. Ze hebben drie kinderen: Wilma (14), Kees (13) en Annette (9). Door de afstand zien we elkaar te weinig, maar we bellen vaak en lang! Hielkje trouwde afgelopen juni met Wilger Poiesz. Ze wonen in Nes en hebben een zoontje Hidde-Jan van 15 maanden oud. Hielkje werkt als sectorhoofd in het MCL en Wilger is Loods in Rotterdam. Anna is getrouwd met Doeke Veldema, die bij de Gasunie werkt. Anna werkt als ambulant begeleider bij Renn4. Ze wonen met hun twee kinderen Johannes (4) en Thyrza (2) in Akkrum. We genieten erg van onze kleinkinderen en mogen zo nu en dan oppassen, wat ons veel plezier verschaft. We zijn dus met recht heel trots op onze kinderen en dankbaar voor hun gezondheid. Na 35 jaar in de Puollen gewoond te hebben zijn we nu wel toe aan een huisje in het dorp. We hebben de pleats al 3 jaar te koop staan, maar helaas zit de tijd niet echt mee. We kunnen nu nog van het wijdse uitzicht genieten en de ruimte om ons heen. Dat zal ik later zeker missen. Dan krijgen we meer tijd voor andere bezigheden. Misschien weer naar Engelse les, jaren geleden ging ik 5 jaar op cursus in de Brêge. En zeker weer naar schilderles bij Jaap van Dijk. Daar ga ik met Zita heen, nu voor het 4e jaar. Erg leuk om te doen. Ik kan ook aan een boek beginnen, want er is nog zoveel te vertellen, wie weet brand ik nog wel eens los. Dit is eerst wel genoeg! Ik geef de pen door aan Durk en Mieke Leijstra....Broer Jorritsma Mijn neef en (officiële) naamgenoot Wopke van der Wal vroeg mij om de pen van hem over te nemen. Zoiets kun je natuurlijk niet weigeren en dus zit ik nu op 7 juni 2011 zo rond de klok van uur achter mijn PC om mijn verhaal uit te typen. Het afgelopen weekend weer de "Rypster Merke" gehad en ik heb mij daar, net als ieder jaar weer, uitstekend vermaakt. Een oprecht compliment aan al die mensen die dit ieder jaar weer mogelijk maken. Diverse mensen hebben mij in dit weekend aangesproken op het feit dat ik de pen heb gekregen en ik heb hen toegezegd

15 om het hele boekje vol te schrijven. Ik wil mijn neef natuurlijk verslaan : Wellicht zou dat kunnen maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus ga ik het principe van "schrijven is schrappen" maar toepassen. Gedachten die dus wel door mijn hoofd schieten op het moment dat ik aan het schrijven ben maar die ik niet op papier zet omdat ik andere keuzes maak. Ik had mij voorgenomen om gisteren, merkemaandag dus, met mijn verhaal te beginnen maar op de een of andere manier had ik daarvoor geen inspiratie. Onder de noemer "schrijven is schrappen" zal ik daar verder niet over uitweiden soms heb je gewoon van die dagen: Maar goed vandaag moet ik wel beginnen want komend pinksterweekend vertrekken we voor een lang weekend naar Kopenhagen met onze personeelsvereniging en dan zal er ook wel niet zo veel van terecht komen. Dus begin ik maar met mijn werk. Ik werk bij De Friesland Zorgverzekeraar en doe dat al 35 jaar. Direct na mijn schooltijd ben ik daar terecht gekomen. Ik wilde eigenlijk het onderwijs in maar het uitgaansleven was in die tijd ook zeer boeiend en om dat wat boeiend te houden was er toch ook wel geld nodig. De roep van het uitgaansleven was dus sterker dan de roep van het onderwijs en tot op de dag van vandaag heb ik daar geen spijt van gehad. Een geweldige tijd, veel op stap en veel lol gehad. Uitvalsbasis was in die tijd het Dorpshuis waar nu de naschoolse kinderopvang is gevestigd. De familie Dijkstra had in die tijd het beheer daarover. Mijn moeder verzuchtte toen wel eens dat we daar meer uren doorbrachten dan thuis. Vanuit het dorpshuis altijd verder op stap richting Franeker, Berlikum en zondagsavonds naar Irnsum. Eerst op de brommer, een echte Puch, en daarna uiteraard met de auto. Maar goed onder de noemer "schrijven is schrappen" zal ik over die stapperstijd niet verder uitweiden want het roept wellicht meer vragen op dan antwoorden : Bij De Friesland Zorgverzekeraar ben ik werkzaam geweest in diverse functies en de laatste jaren heb ik daar (weer) een leidinggevende functie. Ik ben verantwoordelijk voor de afdeling waar alle nota's worden verwerkt en betaald, die te maken hebben met zorgkosten die vergoed worden vanuit de Zorgverzekeringwet en onze aanvullende verzekeringen. Verreweg de meeste nota's worden elektronisch verwerkt maar zo af en toe krijgen onze klanten nog zelf rechtstreeks een papieren nota. Om u een indruk te geven hoeveel geld daarin om gaat alleen voor De Friesland ( klanten) gaat het om 1,1 miljard per jaar. Daar komen de kosten vanuit de AWBZ nog een keer bij van 1 miljard per jaar. Heel veel geld waar altijd heel veel (politieke) discussie over is en heel veel wordt geredeneerd vanuit de kosten en in mijn ogen te weinig vanuit de toegevoegde waarde die de zorg voor veel mensen heeft als het gaat om de kwaliteit van leven. Maar goed ik ga daar maar even niet op in, minister Schippers zal daar binnenkort wel het nodige over zeggen omdat zij een probleem heeft met haar begroting. Onder de noemer "schrijven is schrappen" ga ik nu ook niet uitweiden over mijn buurman op nummer 22 en zijn overbuurman. Zolang we iedere dinsdagavond in de zomermaanden met zijn drieën nog naar het kaatsveld fietsen om daar een balletje te slaan moet de relatie goed blijven. We fietsen overigens bijna nooit met zijn drieën terug en dat heeft te maken met winst en verlies. Mijn buurmannen kunnen slecht tegen hun verlies : Dat kaatsten doe ik overigens nog maar sinds een paar jaar want daarvoor was ik een fanatieke voetballer. Tot mijn 50ste heb ik dat gedaan waarvan de laatste 20 jaar als leider / speler bij de veteranen. Maar in het laatste seizoen openbaarde zich overduidelijk de disbalans tussen lichaam en geest. Ik deed dingen met de bal (of juist niet!) waarbij ik mezelf afvroeg ben ik dat? Het antwoord was erg confronterend ja dat was ik. Stoppen dus een psychologische grens was bereikt. Hoogtepunt van mijn voetbalcarrière was natuurlijk de promotie met het eerste elftal naar de 3e klas in We wonnen toen met 1-0 van CAB in een beslissingswedstrijd in Franeker. Gigantisch veel publiek rond het veld en het was op donderdag hemelvaartsdag en het was net als dit jaar merke. Een geweldig feest na afloop waarbij Lee Towers in de feesttent was en die zong toen, hoe kan het ook anders, speciaal voor ons "you never walk alone". Ik ben blij dat het eerste elftal weer terug is in de 4e klas en als deze getalenteerde groep bij elkaar blijft zie ik ze ook nog wel eens verder promoveren. Een andere passie van mij is toneel. Ik ben al bijna 30 jaar voorzitter van toneelvereniging Hâld Moed. Ik weet nog dat ik in de eerste ledenvergadering zei dat ik het niet zo lang vol zou houden als mijn voorganger Johannes Veltman maar het is anders uitgepakt. Ik vind het nog steeds prachtig om te doen, geweldige sfeer binnen de club en heel veel getalenteerde en creatieve mensen. Het zal moeilijker worden om te stoppen dan om door te gaan. Ik denk dat ik daar psychologische hulp bij nodig zal hebben : Naast voorzitter, speel ik ook graag zelf, doe af en toe de regie en schrijf ook wel stukken (revues) Ik ben 30 jaar getrouwd met Cobie en ben van plan om dat nog lange tijd vol te houden en samen hebben we 2 jongens, Marco en Chris. Marco werkt sinds 1 juni 2011 in Amsterdam bij de ANB Amro bank. Een bekende uitspraak van hem is "ik ga nooit bij een bank werken" dus zeg nooit nooit. Eind vorig jaar was hij voor een half jaar in India voor zijn stageopdracht en zijn Cobie en ik een kleine 2 weken bij hem op visite geweest. Een fantastische ervaring om nooit te vergeten, arm en rijk naast elkaar en de ongelofelijke gastvrijheid van de mensen en een prachtig land. Voor meer details zie Chris volgt een ICT opleiding bij de Friese poort en doet dit jaar examen en stroomt dan door naar een vervolgopleiding. In zijn vrije tijd vult hij de vakken bij de C100 dus als u iets niet kunt vinden moet u bij Chris zijn. Onder de noemer "schrijven is schrappen" zal ik niet verder uitweiden over het feit dat ik best wel trots ben op beide

16 mannen over wat ze doen en hoe ze in het leven staan. Maar ik ga dat niet doen want dat zal dan weer te pas en (vooral) te onpas tegen mij gebruikt worden : Rest mij nog u te melden dat ik ben geboren op Hatzum. Eerste huis aan de linker kant als u het dorp uitrijdt. Dat waren toen nog 2 woningen. Mijn lagere schooltijd heb ik doorgebracht op de boerderij net over de brug waar nu Anneke Riemersma woont. De rest van mijn jeugd op de Molepolle. Ik heb 3 broers, Evert, Jan en Alex en één zuster, Bettie. Mijn zus woont in Beetgum en mijn broers alle drie in Dronrijp. Mijn ouders zijn Siebren en Geertje Jorritsma - van der Wal en mijn moeder woont in Drenningahof. Ik geef de pen graag door aan Welly Landman Oh ja waarom noemen ze mij eigenlijk Broer? Onder de noemer "schrijven is schrappen" zou ik willen zeggen vraag dat maar aan mijn oudste broer Evert. Zijn telefoonnummer is Wopke Hugo van der Wal Sjoerd en Etty, bedankt voor het doorgeven van "de pen". Mijn naam is Wopke Hugo van der Wal, ik ben geboren op en zoon van Oege Albertus van der Wal en Maria Douma. Mijn pake en beppe aan moeders kant waren Tjerk Douma en Sybrigje Bruinsma, zij woonden in Wijtgaard, Beppe kwam van Dronrijp. Mijn pake aan vaders kant ben ik naar vernoemd, maar hier lijk ik niet op. Beppe was Elizabeth Dijkstra, beide van Dronrijp, zij woonden achter de ijsbaan op Tichelwerk, hier was ik in mijn jeugdjaren vaak te vinden. Ik heb twee broers, Tjerk en Michiel, en drie zussen, Cilia, Ellie en Joke. Joke woont al weer jaren met haar gezin in New Zeeland. Toen ik negen jaar was kocht mijn vader het oude huis op Lytse Huzen 6, daarvoor hebben we 6 jaar op de Hooiweg gewoond. Al snel moest ik mijn vader helpen op het land en in het hooi, er was altijd werk en zakgeld kenden wij niet. Daarom besloot ik toen ik 11 jaar was om maar werk te gaan zoeken op de vlasfabriek bij Oege en Alie en bij Jan van der Wal. Alle vrije dagen en vakantie's was ik hier vaak met plezier aan het werk. Als ik in het voorjaar met vader aan het eieren zoeken was dan vond mijn vader de eieren, ik kwam altijd met pijpekoppen, scherven en bosterds thuis. Al vroeg was ik geïnteresseerd in oude zaken, en toen ik een zomervakantie lang op de aardappelrooier aan het werk was op de terpen van de Longbuorren verzamelde ik de potscherven van 1500 jaar oud die voorbij kwamen en bracht deze bij dokter van der Kooi. Op de lagere school was tekenen mijn beste vak en met een tekenwedstrijd was mijn tekening de beste van Friesland. Mijn schoolhoofd, meester Ydema had besloten dat ik maar naar de Technische School in Leeuwarden moest gaan samen met Siep van der Geest en Bertus van der Meer, dan kon je een vak leren. Dit werd voor mij na een algemeen leerjaar, twee jaar fijnhoutbewerken/meubelmaken, daarna wilde ik wel naar de Middelbare Technische School. Omdat ik klassenvertegenwoordiger was in de tweede klas, mocht ik mee naar de grote T.V. Aktie "Open het dorp" in de RAI in Amsterdam om een zeilboot aan te bieden aan Mies Bouwman. Mijn vader vond echter dat het tijd werd om maar aan het werk te gaan en ik mocht nog één jaar verder leren in het carrosseriebouwen, en zo leerde ik ook lassen, smeden en plaatwerken. Omdat ik ook na dit diploma nog wel verder wilde leren, zei mijn leraar de Vaan, dan kan je nog wel naar de avondschool gaan, drie avonden in de week na het werk naar Leeuwarden, dat is een leraren opleiding, maar dan kan je met dit diploma nog alle kanten uit. Mijn eerste echte baan vond ik in de Meubelmakerij van van Gelder woninginrichting in Leeuwarden. Na een jaar echter wilde ik wat anders, en zo kwam ik bij Timmer- en meubelfabriek Douma te Oosterwierum, dit was familie van mijn moeder. Er werkten ongeveer 25 mensen en er was een goede werksfeer en zo heb ik ook het werkplaats timmervak hier van begin tot eind goed kunnen leren. In de laatste jaren organiseerde ik hier ook de personeelsvereniging.

17 Na het werk mocht ik hier mijn eerste luidsprekerboxen bouwen en deze werden steeds groter en zwaarder, een enkele keer mocht ik zelfs muziek draaien onder het werk en de Arbeidsvitaminen kwamen ruim boven het geluid van de machines uit, de hamers sloegen op het ritme van de muziek. Dansvereniging "Nocht en Wille" te Berlikum vroegen mij om in de pauze's van de band muziek te gaan draaien, en zo werd mijn discotheek de eerste in de "Hof van Holland ". Omdat pake en beppe van Tichelwerk zouden verhuizen kocht ik mijn eerste spiegelreflex camera, en zette ik alles op de foto voordat het niet meer kon, twee jaar later, in 1970 won ik een prijs van 1000 gulden bij AGFA met een foto van de molen op Hatsum in de schemering en de ondergaande zon. De avondschool werd drie jaar vooropleiding waarin ook nog een tijd Militaire Dienst en daarna kwam de Basisopleiding (op HBS niveau), weer twee jaar en tenslotte kwam de lerarenopleiding, nog eens twee jaar voor de Akte Timmeren. Op de buurt organiseerde ik de eerste tuinfeesten en deze stegen tot grote hoogte met spontane optredens van buurtgenoten in de tuin van Jan van der Meer. Toen ik bevoegd was les te geven op een Technische school was ik inmiddels 25 jaar oud en mijn vader was voor het eerst trots op mij, maar er moest nog wel een diploma Pedagogie komen en dit werd toen een gecombineerde opleiding Pedagogie en Bouwkunde aan de Pedagogisch Technische Hogeschool in Leeuwarden en wéér kwamen er twee jaar bij, overdag werken, 's avonds naar school en veel huiswerk maken. Voor stage's ging ik naar de Alg. Technische School in Leeuwarden. Wegens het vele werk kon ik niet langer lid meer zijn van de voetbalclub en door omstandigheden ben ik hier drie keer lid van geweest met als hoogtepunt het kampioenschap van 1A. Toen ik 21 jaar was trof ik mijn eerste grote liefde in Irnsum, de Heikrekels speelden in "de Twee Gemeenten". Het was Barbara, zij was blond en charmant en langer dan mij en als ik met haar in Dronryp kwam had ik veel vrienden. Ik deed dikke stukken vilt onder mijn hakken in de schoenen, echter na een half jaar raakte de verkering uit. Ik was R.K. en zij niet, er moest water bij de wijn èn, het raakte weer aan, echter na een jaar raakte het weer uit. Maar ik kon haar niet vergeten en via een collega die haar in de weekeinden tegen kwam kon ik toch contact onderhouden, en na een jaar vrijgezel raakte de verkering opnieuw weer aan nu voor de derde keer en de verloving volgde al snel. Na weer een paar jaar verkering werd het tijd om te trouwen, maar ik had het zo druk met overdag werken, `s avonds leren op de avondschool en veel huiswerk maken, zelfs zondags nog moest ik bouwkundige tekeningen maken. Het duurde allemaal te lang en weer raakte de verkering uit toen zij autorijlessen nam. De verslagenheid bij mij was groot, het mooie weer kon ik niet meer verdragen. In 1977 kreeg ik werk aan de Algemene Technische school te Heerenveen als leraar Bouwtechniek, in deze functie heb ik voor klassen van verschillende niveau's en samenstelling de lessen verzorgd. In een uitgebreid aantal vakken heb ik hier vele facetten van het Technisch Onderwijs leren kennen. Daarnaast werkte ik nog twee dagen per week in de timmerfabriek en in de weekeinden was ik disc-jockey in Bar Anita te Witmarsum. In 1979 kreeg ik het te druk en ik zag de verkeersborden dubbel, daarom ben ik toen na 12,5 jaar gestopt met mijn werkzaamheden aan de timmerfabriek. Wel kreeg ik er toen een functie als discjockey bij voor Dancing "de Twee Gemeenten in Irnsum. Ik had optredens naast groepen als het Holland Kwartet, Arne Jansen, de Havenzangers, George Baker, BZN, enz. enz., dit heeft tot en met 1985 geduurd. De hele week zat vol werk en daarom verdiende ik goed, hierdoor kon ik ondanks mijn dure hobby's in 1980 het huis met grond kopen op Lytse Huzen nummer 3. Het werk aan school was altijd aanvullend geweest, dan weer een hele week, en dan weer minder lesuren, totdat er na zeven goede jaren geen uren meer beschikbaar waren, ik was de vierde vakleerkracht aan school en de Bouw trok geen mensen, daarom raakte ik in 1984 voor het eerst na 20 jaar werken zonder werk. In januari 1985 had Activiteitencentrum "de Brêge" van Stichting MZW een Cursusleider Houtbewerking nodig en de Gemeente vroeg mij of ik dat wilde doen. Zodoende kreeg ik de begeleiding en verzorging van de werkplaatsactiviteiten tot Daarnaast werd ik ook bestuurlid tot Vanaf januari 1989 tot mei 1990 kreeg ik een tijdelijke betrekking bij het Fries Museum t.b.v. de grote reorganisatie verhuizingen en verbouw van het museum. Ik zou depotbeheerder worden, maar later bleek dit niet te gaan omdat het depot naar de Provincie Groningen verhuisde. In 1989 bleek uit een persoonlijkheidstest dat ik toch maar weer eens naar het Onderwijs moest kijken, en zo werd ik in november 1989 weer leraar, nu aan de Chr. Technische School te Leeuwarden. Toen het schooljaar om was in 1990, bleek echter iemand anders weer meer recht te hebben op deze betrekking. Tassen vol sollicitatiebrieven heb ik geschreven, op een dag had men bij Gemeentewerken in Menaldum iemand nodig in de werkplaats, toen ik dit niet kreeg, vroeg ik wie er dan nog meer diploma's en werkervaring had, het antwoord was dat ik wel op betere banen kon solliciteren.

18 Maar ook bij de betere banen selecteerde men vaak niet op de meest geschikte en hebben andere motieven de voorkeur. Vanaf 1991 braken de moeilijke jaren aan, veel dingen die het Fries Museum had afgestoten, voelde ik mij verantwoordelijk voor en sloeg deze op mijn erf op zolang ik daar geen onderdak voor had. Zo heb ik er nog voor gezorgd dat er muntenkastjes van Questius terug zijn gegaan naar Schatzenburg. Verder zijn er nog oude landbouwwerktuigen en nog veel meer dingen die het Rypster Museum zo van mij kan overnemen. Echter ik kreeg last met Milieuzaken, Helikopters cirkelden boven mijn erf en ambtenaren kwamen op bezoek, ik werd er overspannen van. Sinds een jaar of 17 huurde ik een schuur op Lytse Huzen 14 en deze moest leeg, tegelijkertijd ongeveer ook een schuur in Huins. Tenslotte vond ik een schuur achter Hitsum, maar deze was bouwvallig en de werkzaamheden duurden veel langer dan verwacht. De schuur achter mijn woning welke ik al had afgebroken om plaats te maken voor een nieuwe keuken heb ik uit nood maar weer opgebouwd. Ik zag geen andere oplossing meer dan eerst een grote garage-berging te bouwen naast mijn woning en na het maken van de nodige bouwkundige tekeningen kreeg ik tenslotte een vergunning. Grote hoeveelheden stenen werden er gebikt, dakpannen en hout aangevoerd, echter door de verhuizingen van de andere schuren duurde het allemaal te lang en de vergunning werd weer ingetrokken. Wegens het bezit van een eigen woning kreeg ik geen uitkering en heb ik van 1998 t/m 2004 geleefd van de lening welke bedoeld was voor de garage-berging, handel en nijverheid. Omdat ik ziek werd van de tegenslagen moest ik voor onderzoek naar het ziekenhuis en moest ik toch naar de sociale dienst, uitzendbureau's hadden geen werk en daarom kreeg ik er een krediethypotheek bij en deze moet weer terugbetaald worden. Vanaf febr werd ik tijdelijk wegens vervanging bij ziekte weer leraar aan de Openbare Scholengemeenschap te Surhuisterveen als leraar Bouwtechniek. Hierdoor kon ik in korte tijd mijn kennis en ervaring in het Voortgezet Onderwijs bijwerken en kon ik mij inwerken in de vele veranderingen en vernieuwingen. Vanaf Sept heb ik gewerkt aan Scholengemeenschap "Piter Jelles" te Leeuwarden als leraar Techniek in het Speciaal Onderwijs, nu ook weer vervanging wegens ziekte van een leraar. Hier zette ik mij volledig voor in en als dank kreeg ik van de sociale dienst aanmaningen om van het salaris maar weer terug te betalen. Dit leidde tot rechtzaken, omdat ik aan de andere kant zag dat de maatschappij veel mensen kent die zich niet willen inzetten en dat begint al op school. Daarentegen, mensen die rijk geleefd hebben, alles nieuw kochten, huursubsidie krijgen behoeven niet terug te betalen. Van 2006 tot 2008 heb ik gewerkt voor Re-ïntegratiebedrijven en vanaf december 2008 kwam ik voor de vijfde keer in dienst van het onderwijs, wegens een verkeersongeval van een leraar. Het waren lessen Techniek aan het Stellingwerf College te Oosterwolde voor klassen MAVO, HAVO en ATHNEUM. Het waren grote klassen tot wel 30 leerlingen, maar hiervoor kreeg ik een assistent. Er was een goede sfeer in de klassen en de leerlingen wilden van der Wal wel houden. Hierdoor kreeg ik vanaf sept opnieuw een aanstelling aan deze school, maar nu in het VMBO, richting Bouwtechniek. Dit waren heel andere leerlingen, zij waren helaas maar weinig geïnteresseerd in het vak en dachten dat het wel goed kwam. Omdat er na dit jaar maar vijf aanmeldingen voor de richting Bouw waren, kwam er een gecombineerde derde en vierde klas en waren mijn autoritten van 120 km. per dag weer beëindigd. Na mijn eerste grote liefde zijn er wel een aantal leuke dames geweest, maar hier heb ik alleen herinneringen en tandenborstels aan over gehouden, maar wie weet, het leven is nog vol verrassingen. Ik geef de pen door aan neef Wopke (Broer) Jorritsma....Sjoerd Meekma Romke wat kun jij overdrijven, want Sjoerd Meekma kan slechts enkele bladzijden vullen, lees het zelf hieronder, maar toch bedankt voor de pen! Mijn wiegje van oorlogsmakelij, en ik ook, stond op een boerderij bij Arum. Vanaf ongeveer mijn vierde jaar heb ik naar wat er van in mijn gedachten is blijven hangen, op mijn geboortestek tussen koeien, kalveren, schapen, katten en ook nog drie zussen, en ondanks een altijd strenge vader en oppassende moeder in de beurt, heerlijk kunnen aanrommelen en rotzooien.

19 Op mijn vijfde maakte ik van een afgelopen klomp van mijn vader en een oude lap een bootje dat ik wilde laten voortbewegen op de wind. Ik slaagde er niet in mijn boot in de sloot aan de ander kant van de terp, zodat ik uit het zicht van mijn moeder bleef, in de wind te laten zeilen. Het viel steeds maar om in de sloot en wat later ik ook een keer. Onze buurjongen Ame en zijn kameraden kwamen toevallig langs en brachten mij thuis met de mededeling aan mijn moeder dat zij een dikke snoek hadden gevangen. Later maakte ik mee dat buurjongens flink door hun moeder werden afgetuigd als ze na het slootjespringen of fierljeppen met natte kleren thuiskwamen. Mijn moeder daarentegen was dolblij dat de snoek nog springlevend en niet verzopen was. In 1951 ging ik naar de lagere school in Lollum toen ik bijna zeven was. De twee eerste schooljaren nam mijn oudste zus mij mee achter op haar fiets. Toen ik negen werd kreeg ik een oude Engelse herenfiets maatje 60 om naar school te fietsen. Die fiets was nog een oorlogsbuit van mijn pake die hij de Duitsers afhandig wist te maken. Pake heeft mij er niet op zien fietsen, helaas, want hij had vast tegen mijn vader gezegd of dat ''net wat in te grutte fyts is foar dat jonkje''. Nog tot het eind van de lagere schooltijd ging ik 4 keer op een dag op die fiets van huis naar school en terug, de eerste jaren staande op de trappers onderlangs de stang en later op en neer wippend boven de stang. Het zadel van pake's fiets heb ik niet gehaald. De school in Lollum was af en de fiets helemaal op. Voor pake's fiets kwam een Union in de plaats, een wat meer op mijn lengte afgestemde fiets, waarop ik de dagelijkse rit naar het Johannes Bogerman Lyceum in Sneek maakte. Voordat ik 's ochtends om 7 uur aan de fietstocht begon, moest ik eerst met de hand 7 volle emmers schuimende melk uit 7 dikke koeienjaren melken. In de laatste twee klassen van het lyceum hoefde ik niet meer mee te draaien in de melkspits nadat ik in de vierde klas was blijven zitten. Een tegemoetkoming naar mij toe, waardoor ik meer tijd kon besteden aan het huiswerk, maar mijn flinke zussen moesten wel een paar emmertjes meer vol melken. Toen ik mijn hbs- diploma op zak had kon ik meteen het leger instappen als dienstplichtig militair. Ik had er wel zin in, even los van de boerderij en ergens anders zijn dan in Lollum. In het leger moest je in het begin veel poetsen en boenen, je schoenen tot glimmens toe al voor de dag goed en wel was begonnen. Dat was je van huis uit niet gewend. Na de basisopleiding van 2 maanden en de opleiding tot chauffeur, die feitelijk ook in 1 maand was afgerond werd het dienstleven flink wat gemoedelijker. Het werd even helemaal een afwisselende baan toen de boerenzonen onder de militairen in februari 1965 een zogenaamd calamiteitenverlof konden krijgen. Half Nederland verkeerde in een noodsituatie door ijzel die bovengrondse elektriciteitsleidingen had geveld, en de stroom daardoor een flink aantal dagen was uitgevallen. Wij, boerenzonen, konden toen op missie naar het thuisland voor het helpen repareren van elektriciteitsleidingen en niet te vergeten om met de hand de koeien te melken. De melkmachines waren tijdens die rampzalige stroomstoring waardeloze hulpmiddelen geworden. Een paar weken na het uitstapje in het beijzelde Lollum kwam ik weer terug op de kazerne en samen met mijn dienstmakkers gingen we weer verder met de voorbereidingen in geval van een oorlog. Achttien maanden ben ik in dienst geweest, toen zat de tijd als militair er op en belandde ik weer op de boerderij. Maar niet voor lang. Ik vertrok naar Groningen en heb me daar 3 jaar als werkstudent beziggehouden met de studies economie en sociale geografie. Op een gegeven moment drong het nut van studeren niet langer tot me door maar wel een behoefte om eens aan de andere kant van de Nederlandse grens te kijken. Een tijdje in het buitenland leek me het summum en omdat ik toch altijd al vaak werkte in fabrieken in Groningen, leek werken in een fabriek over de grens daarvoor een makkelijke oplossing. Ik kreeg het adres van papierfabriek Edet in Zweden in handen en op mijn sollicitatie volgde snel de uitnodiging om daar aan het werk te gaan, zodra werk- en verblijfsvergunning aan mij waren verstrekt. In de jaren rond 1970 spraken jongemannen onder elkaar over Zweden als het land van de vrije liefde. Zo'n aanduiding is al snel van toepassing wanneer je Zweden vergelijkt met Engeland waar je het land nog niet binnenkwam met een Panorama in je rugzak, laat staan een blad als Playboy. Daarentegen struikelde je in Kopenhagen al vóór de grensovergang naar Zweden, over de winkeltjes met enkel sex- en pornoblaadjes. Dat beloofde nog wat. Eénmaal aan het werk in de papierfabriek kreeg ik het gevoel dat de afname van sexlektuur te wensen overliet, want de sexbladen werden permanent met containers vol aangeleverd bij de fabriek. Met hout en nog wat andere stoffen diende het als grondstof bij de bereiding van wc-papier. Vanaf dat moment ging ik denken dat zowat iedereen onbewust dagelijks afgedankte sexblaadjes door de handen laat gaan. Wat de vrije liefde betreft, ach het ging er daar niet anders aan toe dan waar ook. De blonde Zweedse vrouwen waren altijd aangenaam en makkelijk in de omgang maar dat waren de mannen uit Zweden ook. Ik werd daar zeker niet verteerd door brandende vrije liefde, wat een reden zou kunnen zijn geweest om er te blijven. Bijna twee jaar heb ik in Zweden gewoond, gewerkt, de taal geleerd en veel rondgereisd. Toen ik mijn collega's en chefs op de fabriek vaarwel zei, kreeg ik van baas Carlsson een certificaat mee met een beoordeling van mijn functioneren. Hij vertelde erbij nooit eerder iemand zo'n goede waardering te hebben gegeven. Ik straalde van trots en wist nog niet dat ik dat nooit nog eens zou horen.

20 Op de eerste dag na terugkeer uit Zweden vroeg een vriend me mee te gaan naar een housewarming party. Ik had een auto zodat hij een vervoermiddel had om in Middelstum te komen. Daar trof ik een alleraardigst meisje van 21 uit Leeuwarden. Ik pendelde ongeveer een jaar lang 1 of 2 keer per week van Groningen naar Leeuwarden en wat later kwam deze Trudy ook in Groningen wonen. Toen we enigszins gesetteld waren in zowel baan als huis zijn we getrouwd en we kregen samen een zoon Ayolt en dochter Ilse, die nu 30 en 28 jaar oud zijn. Mijn werkgever in Groningen was vanaf 1978 het Ministerie van Onderwijs en Wetenschappen, waar ik de langste tijd heb gewerkt op een afdeling juridische zaken en daarnaast nog op een afdeling voorlichting over studiefinanciering aan onderwijsinstellingen en studerenden. Al werkende gingen de jaren snel voorbij en intussen werden de kinderen groot, ze gingen het huis uit en wat later ging ik als alleenstaande wonen in Haren, de vrouw en moeder Trudy achterlatend in het huis in Groningen. Na een zoveelste reorganisatie bij mijn werkgever kon ik kiezen tussen vervroegd pensioen of doorwerken met wisselende werkzaamheden. Het was in 2005, ik kende Etty, die helemaal in Dronryp woonde, al een paar jaar, dus ik koos voor vervroegde pensionering. Niet te geloven van tevoren was dat ik nòg eens van Groningen naar Friesland zou pendelen, ook deze keer weer om dezelfde reden: de vrouw. De ritten naar Dronryp waar ik Etty heb leren kennen, zijn niet voor niets geweest. Na 3 jaar heen en weer reizen tussen Dronryp en Haren, besloten Etty en ik in 2005 samen verder te gaan. Zo ben ik neergestreken in het huis van Etty vlak voor de brug, een prachtplek bij een prachtvrouw. De pen gaat nog niet de brug over al was die er vlakbij en komt in handen van Wopke van der Wal, die ik ken als de grote verteller van 1001 Rypster verhalen....romke Scharringa Andre vd Wal, bedankt voor de Pen. Mijn naam is Romke Scharringa en ik woon ook op het mooiste plekje van Dronryp: Lytsehuzen! Ik ben geboren (1971) en getogen in Wjelsryp en heb 3 broers en 1 zuster. Mijn vader en moeder, Jelle en Wietske Scharringa, hadden een varkensfokkerij. Daarnaast had mijn vader verschillende banen als loonwerker, boerenarbeider, bouwvakker, grondwerker, enz. In 1986 stopten ze met de varkens, maar de schuren bleven staan. Dus ruimte zat. Dit gaf ons de gelegenheid om wat dieren te houden en al snel begon de handel in konijnen, kippen (en eieren), geiten en pauwen, maar ook in zwarte grond en landbouwhekken. Kortom een prachtige tijd! Na de basisschool ben ik naar het Lienward College te Leeuwarden gegaan en heb mijn HAVO- diploma gehaald. Daarna naar het Friesland College, daar was de mogelijkheid om in één jaar het MEAO-diploma te halen en gelukkig lukte dit. Op mijn negentiende kon ik aan het werk bij Regts BV te Franeker (een groothandel in ijzerwaren, gereedschappen en hang- en sluitwerk). Het eerste jaar achter de balie in de winkel en toen als vertegenwoordiger. In de jaren die volgden, heb ik mijn vrouw Toos Lettinga leren kennen en in 1998 hebben we ons huis gekocht op Lytsehuzen 7. Dronryp zagen we beide wel zitten, ik was vroeger veel te vinden in Bar Yn'e Stâl en zowel voor mij als voor Toos was de Rypster merke niet onbekend! Het huis hebben we gekocht van Lina, de vrouw van de toen overleden veehandelaar Durk Terpstra. Vele verbouwingen volgden en ons huis is bijna zoals wij het wensen. Ondertussen vond ik het na 14 leerzame en plezierige jaren bij Regts tijd voor iets anders en kon aan ik aan de slag als vertegenwoordiger bij Weekamp Deuren te Dedemsvaart (een deurenfabriek). Ook veranderde onze thuissituatie. In hetzelfde jaar 2004 werd onze zoon Jelle geboren. Weer twee jaar verder werd mij een nieuwe baan aangeboden als projectleider bij BPZ te Tynaarlo. BPZ bewerkt, levert en monteert binnendeuren compleet met glas, hang- en sluitwerk en toegangscontrole in gebouwen zoals bijvoorbeeld nieuwbouw Kúkshiem en nieuwbouw Provinsjehûs Fryslân te Leeuwarden. Niet alleen een nieuwe baan, ook onze dochter Minke werd geboren in datzelfde jaar Jelle en Minke zitten allebei alweer op de Sint Radbodus school. Jelle zit sinds vorig jaar op voetbal (F6) en beide doen ze aan gymnastiek. Nu 13 jaar later zijn we, twee kinderen, twee pony's, twee katten en een hond verder en wonen we met veel plezier in Dronryp en voelen ons echte Rypsters en hopen dat nog lang te blijven. De pen blijft nog een keer aan de goeie kant van de brug en ik geef hem door aan een man die misschien de hele Gearfetter wel kan vullen met z'n verhalen: Sjoerd Meekma