SPIEGELGESPREK VERHALEN VAN INWONERS

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "SPIEGELGESPREK VERHALEN VAN INWONERS"

Suzanna de Croon
6 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 SPIEGELGESPREK VERHALEN VAN INWONERS DORIEN ZANDVLIET, LEONIE VORAGEN & JOHAN GROEN REAGEREN

2 STORYTELLING ONDERZOEK Geluisterd naar ervaringen van 8 inwoners van de Drechtsteden. Zij gaven ons een kijkje in hun leven; in drie gevallen als mantelzorger voor een ouder of een kind. Hun ervaringen met de zorg geven inzicht in: mogelijkheden voor verbetering en vernieuwing in zorgverlening kansen en belemmeringen bij het gebruik van digitale vormen van ondersteuning

3 DE VERHALEN zijn gebundeld en vindt u in uw symposiumtas. zijn bedoeld als aanleiding voor gesprek over wat het verhaal betekent voor bewoners en voor u als zorgaanbieder, wethouder of beleidsmaker, etc. Vandaag maken 3 panelleden een start met een reflectie op de verhalen aan de hand van de vragen: Welk verhaal raakte hen? En waarom? Wat neemt u mee uit de verhalen, in uw praktijk?

4 Goed in beweging blijven Mevrouw Roos (84 jaar) vertelt: Om de drie maanden ga ik voor controle naar de assistente van de huisarts voor mijn suiker. Ik ga ook naar de pedicure. Ik heb lastige voeten. Ik ga ook naar de podotherapeut, en de diëtist want dat moet als je diabetes hebt. Maar voor de rest, doe ik mijn eigen dingen allemaal zelf. Ik slikte drie maal daags tabletjes voor de suiker, maar dat hebben we veranderd naar twee keer, want als ik s middags weg ben, dan vergat ik het tabletje in te nemen. Daarom doen we nu twee keer per dag een iets hogere dosering. Dat gaat ook goed. Negen pilletjes per dag; voor mijn hart, cholesterol, hoge bloeddruk. Zonder deze medicijnen zou ik niet op deze leeftijd hebben mogen komen. Zo is het wel. Ik moet goed in beweging blijven. En dat doe ik ook wel. Voordat ik uit bed kom doe ik allerlei oefeningetjes en ik heb een hometrainer. En ik doe mee met Nederland in Beweging! op televisie. En dat moet hoor! Want de podotherapeut zei dat mijn grote teen een beetje gaat verkleuren. Het kan nog geen gevaar, maar we moeten het wel in de gaten houden. Ik ben er wel een beetje bang van. Evenwicht wordt wel lastig voor me, dus ik moet me goed vasthouden, en niet te vlug omdraaien enzo. Ik probeer alles voorzichtig te blijven doen. Ik heb boven een klein tv-tje staan en die zet ik op de dag een keer aan met het nieuws en dan ga ik gelijk fietsen. Een kwartiertje. Dan moet ik tot 23 km per uur trappen en als ik dat dan een kwartier doe, dan heb ik 5 km gefietst. Dat vind ik wel heel leuk. Ik wil echt dat ik die 5 kilometer volhoud! Verder probeer ik ook de tuin te blijven doen. Op straat fiets ik niet meer sinds ik met mijn hak in de voering van mijn rok bleef hangen. Toen wist ik: nu stop ik. Toen was ik 80 jaar. Dus dat is mooi gegaan.

5 Herinneringen ophalen Mevrouw Van Schie (48 jaar) vertelt: Wij hadden via MEE een vrijwilligster die elke vrijdagochtend bij mijn moeder kwam. Mijn moeder wilde dat zij met haar naar buiten ging om een wandelingetje te maken, maar dat ging helemaal niet meer. Wekenlang, maandenlang was het balkon haar buitenlucht. Verder kon ze geen stap meer zetten. Die vrijwilliger kwam elke vrijdag bij mijn moeder en ze maakten een praatje of ze ging boodschappen voor haar doen en voor haar koken. Dan had ze even iemand anders dan de kinderen om zich heen. De vrijwilliger had ook kinderen, dus daar vertelde zij over. Dan vertelde ze wat dat kleine kind allemaal meemaakte. Mijn moeder vond dat hartstikke leuk om te horen. Dan kon ze toch deelnemen aan wat zich buiten allemaal afspeelt. En ook van het dagelijks bezoekje van de wijkverpleging fleurde ze echt op. Wat meer sociale contacten maakte het voor mijn moeder veel aangenamer. En dan niet alleen maar: goh, het gaat slecht met u hè? Wat kan u allemaal niet meer? Maar: Goh wat leuk hè; dat al die bollen nu allemaal uit de grond schieten. Zulke praatjes met mensen die gewoon op een volwassen, respectvolle manier met oude mensen omgaan. Niet alsof ze afgeschreven zijn of dat het kleine kinderen zijn geworden. Het is voor iedereen fijn om aandacht te krijgen; dat is toch wat de dag leuk maakt. Ze praat ook heel erg graag over vroeger, van weet je nog, maar dat kan ze met helemaal niemand meer, want al haar zussen zijn overleden en haar vriendinnen ook. Ja dat moet ze dan met mij doen. Maar ik was daar niet bij, dus ik heb geen idee [lacht]. Van goh en de bakker daar en daar dat winkeltje of daar stond toen een school. Daar bloeit ze ook van op, van herinneringen ophalen. Leeftijdsgenoten kunnen niet meer komen. Telefonisch contact kan vaak ook niet zo goed meer, omdat ze het allemaal niet meer zo goed horen, dus dat is ook lastig en dat contact verdwijnt dan ook.

6 Niemand doet daar meer iets 1 Mevrouw Aarts (63 jaar) vertelt: Het is ongeveer drie jaar geleden dat het helemaal ontspoorde met mijn oude moeder van 96 jaar. Dat mijn moeder niet meer alleen kon zijn. Ze woonde in een aanleunwoning in Dubbeldam en toen begon het. Ze belde mij heel de dag door op terwijl ik aan het werk was. In haar woning was wel wat zorg mogelijk, bijvoorbeeld voor de steunkousen. Toen heb ik daar steeds wat meer zorg bij gegeven, maar dat was niet genoeg. Ik heb tijden gehad dat ik er elke avond na mijn werk heen ging. Dat was op een gegeven moment niet echt meer vol te houden. De huisarts had geconstateerd dat ze dementie had. Dat is nooit vastgesteld, maar het is wel duidelijk. Ook werd geconstateerd dat ze een te laag niveau vitamine D had, dat een soort delirium veroorzaakte. Toen wist ik echt niet meer wat ik met de situatie aan moest. Ik had gelukkig goed contact met de huisarts, en dan af en toe stuurde ik weer een mailtje: Dit is er weer gebeurd, kun je mij helpen? De casemanager deed ook haar best om te kijken wat er kon. Samen met de huisarts en de casemanager is er gezocht naar een oplossing. Toen heeft ze even in Rotterdam in het verpleeghuis gezeten. Daar had ze het helemaal niet naar haar zin. Mijn moeder heeft heel haar leven in Dordrecht gewoond; als ze dan haar laatste jaren in Rotterdam moet gaan wonen, dat vond ik heel erg stom. Maar er was eerst geen plek hier. Ze was duidelijk zo ongelukkig. En ik had steeds het gevoel dat ik tekortschoot. Toen is ze gelukkig snel weer naar Dordrecht kunnen komen in Het Parkhuis. Nu woont ze in het Merwehuis; dat is een dependance van Het Parkhuis, iets kleinschaliger. Toen mijn moeder aangaf: Het hoeft voor mij niet meer, dacht ik: wie ben ik nou om te zeggen je moet door.' Maar ja, je moet zo goed mogelijk doorgaan. Dat voelt machteloos. Ik vind het heel verdrietig als je zo oud bent en je helemaal niet meer weet wat je met je dag aan moet.

7 Vervolg - Niemand doet daar meer iets 2 Het blijft een zorg want elke keer als ik kom, zegt ze: Ik wil hier niet zijn. Ik wil zelf een klein huisje, zoek nou eens wat anders voor me, maar dat kan niet. Het is nu uit met de mogelijkheden. Het is er de gewoonte dat ze heel de dag in de huiskamer zitten. Ze mag gerust in haar eigen kamer zitten, maar ondanks dat ze daar van tevoren steeds naar verlangde, gaat ze er niet vrijwillig zitten. De vervelingen heel de dag is het grootste wat er aan de hand is volgens mij. Niemand doet daar meer iets. Ze lezen niet en ze kijken geen tv meer. Nu generaliseer ik iets hoor, maar dan kunnen de dagen erg lang duren. Mijn moeder heeft ook helemaal geen belangstelling voor eten. Dus dat is ook geen afleiding. Soms denk ik: ach jeetje, zo hele dagen dat er niks gebeurt, maar later begrijp ik dat er toch wel een spelletje of wat dan ook dingen gedaan wordt waar ze gewoon van zegt: Daar doe ik niet aan mee. En ik ben maar alleen, mijn broer woont al 30 jaar in Zweden en hij belt regelmatig en komt elk half jaar een keer langs. Mijn moeder heeft zo nog een paar mensen, maar ja, als je zo oud bent, dan heb je ook geen mensen meer van jouw eigen leeftijd die langskomen. Ik zo graag zou willen, nu ze in zo n veilige omgeving zit, dat ze nog een wat leuke jaren heeft en nog een beetje kan genieten van het leven. Ze weet nog heel veel van vroeger. Ze heeft vroeger op ballet gezeten, en daar hebben we wat foto s van. Als ik die dan meebreng en de meisjes daar kijken er ook naar, dan is ze daar heel trots op en dan vertelt ze erover. Een paar weken later kan je dat gerust weer doen. Dan is het weer een beetje nieuw.

8 Wat neemt u van de verhalen mee in uw praktijk?

Vergelijkbare documenten

kinesiologie en stressmanagement Bluesroute WD MIDDELBURG T (06)

kinesiologie en stressmanagement Bluesroute 116 4337 WD MIDDELBURG T (06) 57 12 96 00 veerkracht@zeelandnet.nl www.veerkrachtzeeland.nl Hallo, ik ben Tanja Hoogerheijde. Ik werk met volwassenen èn kinderen