ECLI:NL:CRVB:2011:BQ1779

Transcriptie

1 ECLI:NL:CRVB:2011:BQ1779 Instantie Datum uitspraak Datum publicatie Zaaknummer Rechtsgebieden Bijzondere kenmerken Inhoudsindicatie Centrale Raad van Beroep 10/2863 WW Socialezekerheidsrecht Hoger beroep Weigering WW-uitkering is terecht. Appellant is geen werknemer. Geen privaatrechtelijke dienstbetrekking. De re-integratieactiviteiten, waaraan appellant zich uit hoofde van de overeenkomst met P/flex en nader ingevuld door Maatwerk heeft verbonden deel te nemen, vormen geen arbeid in de zin van artikel 7:610 van het BW. Beroep op art. 15, lid 4, van de CAO voor Medewerkers van Payroll Ondernemingen slaagt niet. Voor een gelijkstelling van niet voor P/flex gewerkte uren met gewerkte uren op basis van de Regeling gelijkstelling niet-gewerkte uren met gewerkte uren is geen plaats, omdat appellant geen werknemer was. Beroep op gelijkheidsbeginsel slaagt niet. Van de zijde van het Uwv is aan appellant geen ondubbelzinnige en ongeclausuleerde toezegging gedaan dat hij als werknemer in de zin van de WW zou worden beschouwd. Premieafdracht is onvoldoende grond. Vindplaatsen Rechtspraak.nl Uitspraak 10/2863 WW Centrale Raad van Beroep Meervoudige kamer U I T S P R A A K op het hoger beroep van: [Appellant], wonende te [woonplaats] (hierna: appellant), tegen de uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 15 april 2010, 09/3331 (hierna: aangevallen uitspraak), in het geding tussen: appellant en de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: Uwv).

2 Datum uitspraak: 15 april 2011 I. PROCESVERLOOP Namens appellant heeft mr. L.A.E. Timmer, advocaat, hoger beroep ingesteld. Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend. Het onderzoek ter zitting heeft, gevoegd met het onderzoek in 18 gelijksoortige zaken, plaatsgevonden op 9 maart Appellant heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. Timmer. Mr. E.J. van Leeuwen, advocaat, en [T.] hebben ten behoeve van alle zaken het woord gevoerd. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. M.K. Dekker en mr. drs. J. Hut. Het onderzoek in de zaken is gesloten. De voeging van deze zaak met de andere zaken is hierna opgeheven en in deze zaak wordt afzonderlijk uitspraak gedaan. II. OVERWEGINGEN 1.1. Appellant was werkzaam op basis van een arbeidsovereenkomst bij de gemeente Rotterdam in het kader van de Instroom/Doorstroom-Regeling (ID-Regeling). Aangezien de ID-Regeling op basis van Rijksbeleid geheel zou worden beëindigd, heeft de gemeente Rotterdam appellant voor de keuze gesteld om nog een jaar in de oorspronkelijke zogenoemde ID-baan werkzaam te zijn dan wel om een arbeidsovereenkomst voor twee jaar aan te gaan met P/flex B.V. (P/flex), die nader zou worden ingevuld door Maatwerk Nederland B.V. (Maatwerk) met als doel de uitstroom naar een duurzame arbeidsplaats op de reguliere markt. Appellant heeft voor de laatste optie gekozen. Het ID-dienstverband is op verzoek van appellant beëindigd. Aansluitend heeft appellant met P/flex een overeenkomst gesloten, door partijen benoemd als arbeidsovereenkomst (payroll-overeenkomst) voor bepaalde tijd. Hierin is onder meer bepaald dat de overeenkomst wordt gesloten in het kader van het re-integratietraject van appellant bij Maatwerk en dat de CAO voor Medewerkers van Payroll Ondernemingen van toepassing is. Bij afzonderlijke brief heeft P/flex vastgelegd dat Maatwerk als opdrachtgever wordt beschouwd Appellant heeft na de afloop van de overeenkomst met P/flex een uitkering volgens de Werkloosheidswet (WW) aangevraagd. Bij besluit van 20 april 2009 heeft het Uwv appellant het recht op WW-uitkering ontzegd. Bij besluit van 20 augustus 2009 heeft het Uwv het bezwaar tegen het besluit van 20 april 2009 ongegrond verklaard. 2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant ongegrond verklaard. De rechtbank heeft vastgesteld dat tussen partijen niet in geschil is dat de overeenkomst niet tot feitelijke arbeid van appellant heeft geleid. De rechtbank is van oordeel dat de door appellant verrichte activiteiten, bestaande uit het volgen van cursussen, het verrichten van scholingsactiviteiten en het brengen van verplichte bezoeken aan Maatwerk, niet als arbeid in de zin van artikel 7:610 van het Burgerlijk Wetboek (BW) kunnen worden aangemerkt. Dat appellant zich beschikbaar heeft gehouden om productieve arbeid ten behoeve van potentiële inleners van Maatwerk te verrichten en loon heeft ontvangen, heeft de rechtbank niet tot een ander oordeel geleid. Appellant kan dan ook geen recht op een uitkering volgens de WW doen gelden. 3. Naar aanleiding van hetgeen partijen in hoger beroep naar voren hebben gebracht overweegt de Raad het volgende Het geschil betreft de vraag of appellant kan worden aangemerkt als werknemer in de zin van artikel 3, eerste lid, van de WW. Gelet op deze bepaling, voor zover hier van belang, is vereist dat hij tot P/flex in een privaatrechtelijke dienstbetrekking heeft gestaan. Naar vaste rechtspraak van de

3 Raad moet voor het aannemen van een privaatrechtelijke dienstbetrekking sprake zijn van een verplichting tot het persoonlijk verrichten van arbeid, een gezagsverhouding en een verplichting tot het betalen van loon (zie onder meer de uitspraak van de Raad van 16 april 2010, LJN BM3433). Daarbij moet acht worden geslagen op alle omstandigheden van het geval, in onderling verband bezien, en dienen niet alleen de rechten en verplichtingen in aanmerking te worden genomen die partijen bij het sluiten van de overeenkomst voor ogen stonden, maar dient ook acht te worden geslagen op de wijze waarop partijen uitvoering hebben gegeven aan hun overeenkomst en aldus daaraan inhoud hebben gegeven (vgl. onder meer HR 13 juli 2007, LJN BA6231, en HR 25 maart 2011, LJN BP3887). Partijen zijn verdeeld over de vraag of de door appellant te verrichten activiteiten in het kader van de overeenkomst met P/flex kunnen worden aangemerkt als arbeid in de zin van artikel 7:610 van het BW De overeenkomst tussen appellant en P/flex is gesloten in het kader van een re-integratietraject bij Maatwerk voor de duur van maximaal twee jaar. Maatwerk had op 28 maart 2006 met de gemeente Rotterdam afgesproken dat ID-ers een arbeidsovereenkomst zouden krijgen en in een mobiliteitscentrum van Maatwerk zouden worden geplaatst. De gemeente Rotterdam zou gedurende deze periode de bruto/bruto loonkosten (inclusief eventuele verloningskosten, kosten juridisch werkgeverschap en arbo-dienstverlening) en een re-integratiefee betalen. Verloning en juridisch werkgeverschap zouden worden verzorgd door P/flex In de overeenkomst tussen appellant en P/flex is de functie van appellant aangeduid als algemeen medewerker. In de overeenkomst is voorts bepaald dat de inhoud van de Werkwijzer IDproject Rotterdam van Maatwerk op de overeenkomst van toepassing is. In de Werkwijzer is een aantal rechtspositionele en arbeidsvoorwaardelijke onderwerpen toegelicht dan wel nader geregeld in het verlengde van de CAO voor Medewerkers van Payroll Ondernemingen. In de Werkwijzer is bepaald dat deze, samen met de arbeidsovereenkomst en de CAO, de basis vormt van de gezamenlijke inspanning om voor de deelnemer aan het traject een nieuwe baan te vinden. Uit de Werkwijzer blijkt dat een deelnemer aan het Maatwerktraject verplicht is aanwezig te zijn bij alle overeengekomen activiteiten binnen het Maatwerktraject, afspraken na te komen, gemotiveerd naar werk te zoeken en beschikbaar te zijn voor re-integratie. Volgens de Werkwijzer wordt de eerste drie maanden van het traject - afhankelijk van de persoonlijke situatie en achtergrond van een deelnemer - intensief aandacht geschonken aan versterking van de motivatie, zelfvertrouwen, realiteitszin en flexibiliteit. Maatwerk biedt ondersteuning bij het opstellen van een goede sollicitatiebrief met curriculum vitae en bij het zoeken naar werk. Naast individuele- en mogelijk groepsopdrachten, heeft een deelnemer volgens de Werkwijzer minimaal één maal per week een persoonlijk coachingsgesprek met de arbeidsbemiddelaar van Maatwerk. Daarnaast kan scholing of training worden ingezet. Uit de Werkwijzer volgt verder dat Maatwerk actief werkgevers benadert voor een proefplaatsing of detachering gedurende drie maanden, op voorwaarde dat aansluitend een arbeidsovereenkomst wordt aangeboden voor een periode van minimaal drie maanden. Maatwerk concretiseert zo de met de gemeente Rotterdam gemaakte afspraak deelnemers waar mogelijk voor het opdoen van werkervaring bij werkgevers te plaatsen tegen een voor Maatwerk kostendekkend tarief met gebruikmaking van werkgeversarrangementen. De uitstroom van een deelnemer aan het Maatwerktraject naar regulier werk via een dergelijk arrangement wordt in de Werkwijzer benoemd als de kroon op het traject. De overeenkomst met P/flex had dan ook niet als doel om appellant werkzaamheden voor een derde te laten verrichten; die werkzaamheden - voor zover al aangeboden - waren alleen een middel om de doelstelling van re-integratie van appellant in het arbeidsproces te bevorderen. P/flex of Maatwerk vervulde, anders dan appellant heeft betoogd, niet een met een uitzendbureau te vergelijken allocatiefunctie. Uit de toelichting ter zitting blijkt dat de overeenkomst ook feitelijk met op re-integratie gerichte activiteiten is ingevuld. Naar aanleiding van de vraag hoe een werkdag van een deelnemer eruit zag, is uiteengezet dat de deelnemers niet gehouden waren elke dag bij Maatwerk te verschijnen, maar dat men verplicht was op afgesproken tijden zich te melden in het door Maatwerk ingerichte mobiliteitscentrum en dat men daar begeleid werd met het zoeken naar arbeid. Sommige deelnemers zijn in de gelegenheid gesteld scholing te volgen. Andere deelnemers hebben gedurende enige tijd feitelijk werkervaring opgedaan.

4 3.4. Appellant is niet gedurende het in de hem door P/flex gezonden brief genoemde aantal uren per week voor de organisatie van Maatwerk werkzaam geweest. De onder 3.3 omschreven reintegratieactiviteiten waaraan appellant zich uit hoofde van de overeenkomst met P/flex en nader ingevuld door Maatwerk heeft verbonden deel te nemen, vormen geen arbeid in de zin van artikel 7:610 van het BW Voor zover beoogd is een arbeidsovereenkomst tussen appellant en P/flex tot stand te brengen, is die bedoeling, gelet op alle overige hiervoor onder 3.2 tot en met 3.4 vermelde omstandigheden, niet toereikend om de rechtsverhouding tussen appellant en P/flex als een arbeidsovereenkomst te kwalificeren, nu een van de wezenlijke criteria voor het bestaan van een arbeidsovereenkomst, de verplichting om persoonlijk (productieve) arbeid in de zin van artikel 7:610 van het BW voor de werkgever te verrichten, ontbreekt. In dit licht is ook niet toereikend het door appellant benadrukte gegeven dat in artikel 15, vierde lid, van de CAO voor Medewerkers van Payroll Ondernemingen is bepaald dat onder passende arbeid in het kader van dit artikel ook wordt verstaan werkzaamheden, activiteiten, trainingen en/of bijscholing ten behoeve van de herplaatsing en de bemiddeling van de werknemer. Deze bepaling brengt niet mee dat de activiteiten van appellant in het Maatwerktraject, die met het deelnemen aan een sollicitatietraining, het zoeken naar geschikte vacatures en het schrijven van sollicitatiebrieven van vergelijkbare aard waren, aan te merken zijn als arbeid in de zin van artikel 7:610 van het BW. De CAO-bepaling ziet op de situatie dat sprake is van het wegvallen van arbeid doordat een inleenopdracht wordt beëindigd of ingetrokken. Aan het Maatwerktraject is niet vóór ommekomst van de overeengekomen duur van twee jaar een einde gekomen, zodat van het wegvallen daarvan geen sprake is Uit 3.1 tot en met 3.5 volgt dat appellant tot P/flex niet in een privaatrechtelijke dienstbetrekking heeft gestaan, zodat hij uit dien hoofde niet kan worden aangemerkt als werknemer in de zin van artikel 3, eerste lid, van de WW. Voor een gelijkstelling van niet voor P/flex gewerkte uren met gewerkte uren op basis van de Regeling gelijkstelling niet-gewerkte uren met gewerkte uren, zoals door appellant bepleit, is geen plaats. Voor een dergelijke gelijkstelling is immers vereist dat appellant werknemer was. Daarvan is, zoals hiervoor uiteengezet, ten aanzien van de activiteiten ten behoeve van P/flex en Maatwerk geen sprake geweest Appellant heeft verwezen naar de situatie dat sprake is van een Sociaal Plan, op grond waarvan een boventallige werknemer in een mobiliteitscentrum wordt geplaatst teneinde met uitstroom naar een andere functie werkloosheid te voorkomen. Voor zover hij daarmee heeft beoogd een beroep te doen op het gelijkheidsbeginsel, kan dit beroep niet slagen. Anders dan in het geval van appellant is bij de herplaatsing van werknemers op grond van een Sociaal Plan de oorspronkelijke arbeidsovereenkomst niet geëindigd, zodat zij vanuit die hoedanigheid nog als werknemer zijn aan te merken. Van gelijke gevallen is dan ook geen sprake. Nu de arbeidsovereenkomst van appellant voorafgaand aan de start van het Maatwerktraject op rechtsgeldige wijze is geëindigd, moet beoordeeld worden wat het karakter van de nieuw gesloten overeenkomst is. Ook de vergelijking van appellant met een werknemer die gedurende zekere tijd geen feitelijke arbeid verricht maar zich voor het verrichten van arbeid wel beschikbaar moet houden, bijvoorbeeld omdat aan hem beschikbaarheidsdiensten zijn opgedragen, gaat niet op, aangezien die betreffende werknemer in het kader van de arbeidsovereenkomst ook feitelijk arbeid in de zin van artikel 7:610 van het BW pleegt te verrichten De handelwijze van de gemeente Rotterdam, Maatwerk en P/flex heeft bepaalde verwachtingen gewekt bij de betrokken deelnemers aan het Maatwerktraject. Niet gebleken is echter dat het Uwv bij de onderhandelingen over het Maatwerktraject betrokken is geweest en dat het van de feitelijke invulling van dit traject op de hoogte was. Van de zijde van het Uwv is aan appellant geen ondubbelzinnige en ongeclausuleerde toezegging gedaan dat hij als werknemer in de zin van de WW zou worden beschouwd. Het enkele feit dat door P/flex WW-premies zijn afgedragen, brengt nog niet

5 mee dat het Uwv het karakter van de overeenkomst tussen P/flex en appellant ten tijde van die afdracht heeft beoordeeld en heeft vastgesteld dat appellant op basis van de activiteiten in het kader van die overeenkomst recht op een WW-uitkering heeft. Ook aan het feit dat aan een aantal deelnemers daadwerkelijk gedurende enige tijd een WW-uitkering is verstrekt, heeft appellant niet een in rechte te honoreren vertrouwen kunnen ontlenen, nu de toekenning van deze uitkeringen voor appellant niet gedragsbepalend kan zijn geweest. De keuze om de overeenkomst met P/flex aan te gaan, heeft appellant immers twee jaar daarvoor gemaakt. 4. Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak komt voor bevestiging in aanmerking. 5. De Raad ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling. III. BESLISSING De Centrale Raad van Beroep; Recht doende: Bevestigt de aangevallen uitspraak. Deze uitspraak is gedaan door G.A.J. van den Hurk als voorzitter en H.G. Rottier en M. Greebe als leden, in tegenwoordigheid van N.S.A. El Hana als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 15 april (get.) G.A.J. van den Hurk. (get.) N.S.A. El Hana. Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de datum van verzending beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (Postbus 20303, 2500 EH s-gravenhage) ter zake van schending of verkeerde toepassing van bepalingen inzake de begrippen werknemer, werkgever, dienstbetrekking en loon. IvR