はじめに. Introductie. COMMISSIELEDEN Lena Bounimovitch Melissa Costa Liselore Goossens Martijn Heule Diana Kuijpers Carmen Loh

Transcriptie

1

2 COMMISSIELEDEN Lena Bounimovitch Melissa Costa Liselore Goossens Martijn Heule Diana Kuijpers Carmen Loh REDACTIE JOURNAL #5 Lena Bounimovitch Diana Kuijpers Milan van Berlo VORMGEVING Martijn Heule Carmen Loh TANUKI Renzo Goto webmaster Martijn Heule vicevoorzitter, journaleditor Yori van Hout praeses Aranka Leonard quaestor Maaike de Vries ab-actis CONTACT OVERIGE COMMISSIES Marco Flambooij feestcommissie Renzo Corea Goto TFC Banzai Sue Rubber Korea commissie Diana Fruijtpers film en fotocommissie Kamp Nijbob reiscommissie 2 はじめに Introductie Welkom in mijn papieren huis op nummer 5. Ik voel me hier thuis, want ik heb het gemaakt. Of klinkt dat te logisch? Het spijt me. Maar kijk; ook voor u heb ik mijn best gedaan om u zich op uw gemak te laten voelen. Loopt u met me mee? Ik weet dat u graag op de hoogte blijft, up-to-date zogezegd. Daar! Het nieuws. Ga zitten, dan verwen ik uw dochter in de keuken met wat chocola. Wil uw zoontje misschien iets te lezen? Ik heb een paar leuke manga, of houdt hij niet van beren? Dat dacht ik wel, pak aan. Tot zo! Wat was het gala toch mooi; ik heb er echt van genoten! Hier neem nog wat. Ja, ik heb alles zelf gemaakt. Oh, moet je spugen? Loop maar even mee, ik heb onlangs een stel hele mooie wc s geïnstalleerd. Dan mag je kiezen! Inderdaad, ik ben erg internationaal. Een wereldburger, zou ik haast zeggen. Ik krijg ook regelmatig verslagen uit alle windstreken; lees ze vooral na! Hier heb ik zelfs een ooggetuigenverslag uit Dejima! Ach, u moet al gaan? Maar ik heb u de mooiste kamers nog niet eens laten zien! Geen nood, u kunt terugkomen wanneer het u belieft. U hoeft mijn deur alleen maar open te slaan. Martijn Heule /feat. krokodil

3 目次 Op de cover Inhoud JAPAN Japan News Grote statements Het Japanse toilet White Day TANUKI Het Gala 26 VASTE RUBRIEKEN De kajuit van de Musketier Het verhaal van De Schoen コトバによって表現された人 Pyke s Holletje Mattias in 京都 Jocelyn in 長崎 Gijs in 大阪 Sebastian in 別府 Dr. Gé ANDERE VERSLAGEN 第２３回日本語弁論大会 WMC 2010 World Campus International Het jaarlijkse lantaarnfestival in Nagasaki ligt inmiddels achter de aanwezige uitwisselingsstudenten. Tijdens deze tentoonstelling van lampions (en varkenshoofden) wordt op het station een grote draak opgeblazen en blijft wat langer hangen dan toepasselijk, terwijl de prachtige lantaarns al de dag na het festival verdwenen zijn. Een aanrader voor de komende lichting 留学生!

4 I De journalcommissie mitatio et aemulatio! Aldus brulde mijn docent geschiedenis en KCV op de middelbare school. Ook de Japanners kunnen er wat van. De journalcommissie denkt na over haar favoriete Japanse uitvinding, binnen de grenzen van het degelijke. Lena Bounimovitch Purikura is natuurlijk perfect voor zo n narcist als ondergetekende. Buitenproportionele poses aannemen, schattige snoetjes trekken, gyaru make-up op de gezichtjes van Japanse vriendinnetjes kladderen en mijn wordtank is helemaal volgeplakt! Gotta collect them all! Wat ook leuk is aan purikura? De creatieve vrijheid! Lichaamstaal vertelt het je allemaal, dus ik steek twee poezelige vingertjes op en verwijs je naar mijn stuk over handgebaren zonder maar een mondhoek op te trekken. Peace out! Martijn Heule Ik vroeg Dr. Gé naar zijn all-time favorites en bleef achter met onplaatsbare, doch geestverruimende antwoorden. Op de valreep kies ik de kotatsu. Een tafel met een doek erover en een verwarming eronder: het enige middel om de winter door te komen en de vrekkerigheid die gepaard gaat met de kille dagen in stand te houden. Als ik nu in Japan was stond de verwarming uit. In plaats daarvan een verslag van het gala. 4 Melissa Costa Hmm, Japan heeft genoeg wat ik adoreer, maar wat is daarvan nu een puur Japanse uitvinding? Het meeste is namelijk ontstaan uit een Westers voorbeeld waar door de Japanners weer een leuke (of ietwat vreemde) twist aan is gegeven. Neem anime en Visual Kei. Als we dan toch voor de puur gaan, doe mij dan maar Host Clubs! Trendy clubs waar je vermaakt wordt door hordes ikemen, daarvoor maak ik best een reisje naar de andere kant van de wereld. Diana Kuijpers Al sla je me dood; er is zoveel leuks in Japan! Of het daadwerkelijk Japanse uitvindingen zijn, valt te betwijfelen, maar fenomenen als pachinko, arcade hallen, purikura, maid cafés, host clubs en all that jazz blijven toch ontzettend populair, zowel onder Japanners als buitenlanders. Een van mijn favorieten is toch wel de karaoke-kan, overal te vinden, spotgoedkoop als je op de juiste tijd gaat, en vooral ontzettend leuk! Liselore Goossens Mijn favoriete Japanse uitvinding is de Tamagotchi. Vele uren bracht ik met het ding door, gaf mijn beestje (meestal een hondje) vol liefde eten en drinken en speelde ermee. Was het ziek, dan maakte ik het beter en probeerde ik er zo goed als ik kon voor te zorgen, zodat het altijd goed met mijn pixeldiertje ging. Helaas met gelimiteerd succes; een voorbode voor latere huisdieren. Goudvissen, konijnen - geen van allen hielden ze het heel lang uit. Dan toch liever een Tamagotchi, die heeft tenminste een resetknop. Carmen Loh Pokemon is mijn favoriete uitvinding van de Japanners. Een verhaal over een jochie dat de wereld rondreist om rare wezentjes te vangen en zijn vuile werk op te knappen en niet naar school hoeft. En na vele jaren is het nog steeds populair! Ik zou er zo een speech over kunnen houden. Toevallig gaat mijn artikel dan ook over de speech contest van 6 maart.

5 De Net-Niet Pagina Renzo Goto, tweedejaars: Hey Herber. Dr. E. D. Herber: Hey Goto. Yori tijdens een vergadering: Citaten Fuck de Korea-commissie; ik bèn de Korea-commissie. Ger-Bart in de vroege ochtend: Ik ben echt een stijve lul! 5

6 Japan News Derde vliegveld voor Tokyo In Mito (Ibaraki prefectuur) is zondag 7 maart een vroegtijdige openingsceremonie gehouden op Ibaraki Airport, het derde vliegveld van Tokyo na Haneda en Narita dat woensdag 10 maart officieel gelanceerd zal worden. Het vliegveld, de 98e in heel Japan, is gebouwd op de Hyakuri Air Self-Defense Force (ASDF) basis in Omitama (Ibaraki prefectuur) dat zo n tachtig kilometer noordoost van de Japanse hoofdstad ligt. Het is verder weg van het centrum van Tokyo dan Narita International Airport (Chiba prefectuur), maar zal minder geplaagd worden door verkeersverstoppingen en relatief goedkopere gebruikskosten aanbieden. We hopen dat dit zal bijdragen aan ontwikkelingen in de regio en de interesse van expediteurs zal wekken, aldus Masaru Hashimoto, de gouverneur van Ibaraki, die zo n vijfhonderd mensen toesprak, waaronder de locale regering, businessleiders en vertegenwoordigers van de vliegindustrie. De faciliteiten van de vliegbasis zijn herontwikkeld om met de ASDF en commerciële luchtvaartmaatschappijen. Vanaf woensdag zal de Zuid-Koreaanse Asiana Airlines dagelijkse retourtrips aanbieden tussen Ibaraki en Incheon, naast twee tot drie vluchten per week vanaf Busan over een paar maanden. Het plan is tevens dat Skymark Airlines dagelijkse retourtrips tussen Kobe en Ibaraki zal aanbieden vanaf 16 april. Rally buitenlanders over arbeidszekerheid Honderden buitenlanders en Japanners kwamen zondag 7 maart bijeen in Tokyo en eisten betere werkomstandigheden en beroepsprivileges voor buitenlandse inwoners. Louis Carlet,vice-secretaris van de National Union of General Workers Tokyo Nambu, zei dat buitenlandse arbeiders behoefte hebben aan arbeidszekerheid en gezondheidszorg. Het is altijd lastig om een buitenlander te zijn in welk land dan ook, maar het is veel moeilijker wanneer je geen arbeidszekerheid of gezondheidszorg hebt, zei Carlet, wiens Union die het evenement organiseerde samen met andere groepen die lobbyen voor de verbetering van werkomstandigheden. Een van de grootste problemen is dat de meeste buitenlanders aangenomen worden als niet-reguliere arbeiders, en steeds meer Japanners ondergaan hetzelfde. 6

7 Onder de ruim vierhonderd deelnemers aan het rally evenement waren onder andere mensen van vele verschillende etnische achtergronden en allerlei verbonden. Romsun Pramudito uit Indonesië vindt ook dat meer arbeidszekerheid aan buitenlandse arbeiders gegeven zou moeten worden. We werken ontzettend hard en dragen ons steentje bij aan het land, zei hij en voegde daaraan toe dat hij hoopte dat buitenlanders beter behandeld zullen worden. Hij vindt tevens dat Japanners en buitenlanders samen moeten proberen een oplossing te vinden. Buddhika Weerasinghe, een freelance journalist-fotograaf uit Sri Lanka, heeft van buitenlandse arbeiders uit Fukui de meeste van Chinese afkomst gehoord dat op het salaris van sommigen van hun bezuinigd werd zonder enig uitleg en dat sommigen zelfs fysieke pesterijen moesten ondergaan. Ondanks dat velen hoopvol zijn dat de verandering van regering afgelopen september verbetering teweeg zal brengen, is er maar weinig vooruitgang geboekt. Regeringspolls record dieptepunt: 36.3% De cijfers van de publieke goedkeuring voor het kabinet van Minister President Yukio Hatoyama is gedaald naar 36,3 procent, het laagste dat het kabinet behaald heeft sinds het haar inauguratie afgelopen september aldus de resultaten van de poll via de telefoon. Dit is een daling van 5,1 punten vergeleken met afgelopen maand; dit is de eerste keer dat de cijfers onder de veertig procent kwamen sinds de vorming van het kabinet. Tegelijkertijd steeg de publieke afkeuring met 3,8 punten naar 48,9 procent. Op de vraag op welke partij ze zouden stemmen voor de verkiezing van het Hogere Huis, gepland in juli dit jaar, 26,9 procent van de respondenten antwoordde de DPJ (Democratic Party of Japan) een daling van 6,7 punten terwijl 26,3 procent ervoor zou kiezen om op de LDP (Liberal Democratic Party) te stemmen, een stijging van 2,9 punten. Diana Kuijpers 7

8 D べんろんたいかい 第 23 回日本語弁論大会 it jaar werd op 6 maart de 23e Speech Contest gehouden in Den Haag. In het Golden Tulip Bel Air Hotel werden de 29 deelnemers ontvangen en klaargemaakt om hun speeches over te brengen. Met speech in de hand en verschillende Japanse termen がくせいきんせいど in hun hoofd zoals 学生金制度, werden speeches gehouden met het thema van dit jaar: 私のオランダ自慢. Normaliter zou er na een speech ook een vragenrondje zijn, maar daar er heel veel meer deelnemers waren dan verwacht, werd dit achterwege gelaten. Natuurlijk deed men niet alleen mee voor de lol, er waren ook prachtige prijzen te winnen. De prijzen bestonden uit een ticket naar Japan als eerste prijs, camera sets voor de tweede en derde plaats, diner voor twee als speciale prijzen, en nog een paar kleine dingen als extra s en troostprijs. De jury die zou beslissen over wie wat zou krijgen bestond uit de ambassadeur van Japan in Nederland, vertegenwoordigers van de sponsors, de Japanse Chamber of Commerce and Industry, en van de scholen, met onze eigen prof. dr. Ivo B. Smits voor Leiden. In twee sessies zouden de speeches worden gehouden en de studenten waren allen gespannen, hun beurt afwachtend. Iedereen hoopte op een prijs, en het liefst natuurlijk de ticket naar Japan. Ieder deed zijn eigen ding om die prijs in de wacht te slepen. Sommigen spraken vol passie over hun onderwerp of improviseerden ter plekke, anderen probeerden op verschillende wijzen de aandacht te trekken van de jury. Negen studenten representeerden Leiden, de rest kwam van de Hogeschool Zuyd en de Business School in Rotterdam, allen zeer gewaagd aan elkaar. Na lang juryberaad, een kwartier langer dan gepland, had de jury haar keuze gemaakt. Uiteindelijk is de Grand Prize gegaan naar Anne Wil Donders en haar zang, tweedejaars student van onze eigen fantastische opleiding in Leiden. Verder heeft onze eerstejaars Jamey een van de twee Excellence Prizes gewonnen met zijn speech over Piet Mondriaan. Wij kunnen trots zijn op onze medestudenten voor het bezetten van de eerste plaatsen en natuurlijk ook de deelnemers die niet hebben gewonnen. Carmen Loh 8

9 I Nederlandse Mahjong Bond T.a.v. Secretariaat WMC 2010 Rozengaardstraat TG Brunssum info@wmc-holland.com Bankrekening t.n.v. Nederlandse Mahjong Bond inz. WMC KvK-nummer: n de zomer van 2010, van 27 tot en met 29 augustus, zal Nederland als gastland het Wereldkampioenschap Mahjong organiseren in NDC Den Hommel in Utrecht. Mahjong is het oeroude Chinese spel dat over de hele wereld gespeeld wordt, hoewel in beduidend mindere mate in westerse landen. Toch is Mahjong ook in Europa en Amerika in opkomst, wat wel te zien is aan het grote aantal deelnemers aan nationale en internationale toernooien en aan de verschillende nationale variaties op de Mahjong regels. Zo bestaan er de officiële spelregels, genaamd MCR (Mahjong Competition Rules), maar ook een Amerikaanse en zelfs een Nederlandse variant daarop. Ook vanuit Japan is er een aparte, en wereldwijd bekende, variant, genaamd riichi. In Nederland bestaat sinds 2004 de Nederlandse Mahjong Bond, welke inmiddels de organisator is van vele grote toernooien. Met meer dan driehonderd bij de Bond aangesloten Mahjong spelers en eenentwintig lokale Mahjong clubs, waar wekelijks partijtjes worden gespeeld ter oefening, is ook in Nederland Mahjong in opkomst. Voor de Bond is het dan ook een grote eer om als eerste Europese instelling namens Nederland het derde Wereldkampioenschap te mogen hosten, na China en Japan. Met 220 deelnemers uit zowel Europa (naast Nederland onder andere Italië, Frankrijk en Denemarken) als Azië (China, Japan en het Chinese Taipei) belooft het een groot en spectaculair toernooi te worden. Aangezien er zowel een Japanse als Chinese delegatie zal komen, is er vanuit de Nederlandse Mahjong Bond het verzoek gekomen om voor beide delegaties twee studenten aanwezig te laten zijn die zich enigszins verstaanbaar kunnen maken in beide respectievelijke talen. Ondanks dat zowel de Japanners als Chinezen naar alle waarschijnlijkheid een eigen tolk mee zullen nemen, lijkt het de Bond leuk als voor deze gasten in het bijzonder studenten klaarstaan met raad en daad en natuurlijk gezelligheid. De Engelse kennis van onze gasten zal enigszins beperkt zijn tot het spelen van Mahjong, en dus de omgang met Mahjong spelers, de uitzonderingen daar gelaten. Voor dit Kampioenschap zoeken we daarom studenten Chinees en Japans (vier in totaal) met een behoorlijke kennis en woordenschat. Lijkt het je wat om een van deze drie dagen te helpen en bij dit unieke evenement aanwezig te zijn? Stuur dan een mailtje naar: diana_kuijpers@hotmail.com; meer informatie volgt. Diana Kuijpers Het WMC 2010 wordt georganiseerd door de Nederlandse Mahjong Bond 9

10 Poezelige vingertjes en grote statements A ls de verbale communicatie wegvalt, zou je in een behoorlijk lastig parket terecht kunnen komen. Aan de andere kant, je zou terug kunnen vallen op een primaire vorm van communiceren: non-verbale communicatie. Of je nou iets duidelijk probeert te maken aan iemand die op een flinke afstand van je af staat of iemand wiens taal jij niet spreekt, wilde gebaren met handen, voeten en gezicht bieden een oplossing. Laten we eerlijk zijn, body language is universeel. Tot op zekere hoogte natuurlijk. Handgebaren die wij in het Westen normaal vinden, kunnen beledigend zijn in een Oosters land, en andersom natuurlijk ook. Het verkeerd interpreteren van allerlei handgebaren kan leiden tot ongemakkelijke situaties en het verpesten van de belangrijke eerste indruk. Je zou natuurlijk altijd de ik-ben-een-buitenlander-dusik-mag-troef spelen, en dit vergemakkelijkt het leven enorm, maar het is niet altijd uitdagend. Ik zou natuurlijk niet willen dat jij, een sjaars wiens Japans nog niet goed genoeg is, of een ouderejaars die nog nooit in Japan is geweest, in zo n ongemakkelijke situatie zou belanden. Om die reden, en omdat ik ongelooflijk aardig ben, werp ik hierbij wat licht op de tien meest voorkomende handgebaren in Japan (voorzien van illustraties N.B) en licht ik ze toe op mijn eigen, charmante manier. Zet jezelf dus schrap, maak je poezelige handjes vrij van alle activiteiten en probeer je in te leven in de Japanse handgebaren. Het V-teken ( Peace man! ) Waarom steken Japanners altijd twee vingers op? wordt mij regelmatig gevraagd. Het V-teken is er een van positiviteit en staat speels symbool voor vrede, succes en overwinning. Echter, het teken is van oorsprong negatief en wordt nog steeds zo ervaren in landen zoals Australië, Nieuw-Zeeland en het V.K, mits de handpalm naar binnen is gedraaid. Volgens een populaire 14e eeuwse legende werd het naar binnen gedraaide V-teken door Engelse boogschutters gebruikt om de Fransen uit te dagen en te laten zien dat ze nog steeds pijlen konden afschieten. Dit konden ze namelijk niet als de Fransen hun twee vingers en dus hun schietvaardigheid amputeerden. De positieve connotatie van het V-teken heeft aan populariteit gewonnen tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen Winston Churchill het teken gelijktrok aan overwinning op Duitsland. Ook tijdens de oorlog in Vietnam werd het V-teken talrijk gebruikt als protest tegen de oorlog door hippies. 10 Om terug te komen op Japan: de twee vingers staan gelijk aan de fonetische uitspraak van het getal twee ( に ), tevens als het eerste gedeelte van onomatopee ニコニコ, oftewel lachen. Dit verklaart het overtollige gebruik van het V-teken op foto s, neemt de noodzaak om daadwerkelijk te lachen weg en uit een algehele gevoel van blijheid, succes, en persoonlijke overwinning. Net zoals bij deze twee jolige heren.

11 Vinger naar je neus ( Wie, ik? ) Een verbaasde of vragende gezichtsuitdrukking gecombineerd met een wijsvinger die de neus aanraakt of er naartoe wijst slaat niet op een oren, ogen, puntje van je neus-reeks, maar betekent ik in de Japanse context. Waar menig Westerling een vlakke hand of wijsvinger op zijn borst legt om bevestiging te krijgen of diegene bedoeld wordt, raakt men in Japan zijn of haar neus aan. Toet! ちょっとおいで ( Hey, kom eens ) Als er met een vlakke hand vanuit een losse pols op en neer wordt gewapperd betekent dit niet dat je even op moet flikkeren, maar dat je, in tegenstelling, juist even moet komen. Dit gebaar wordt voornamelijk met vrienden onder elkaar gebruikt om aan geven dat er iets spannends te zien is en dat diegene die gewenkt wordt even moet komen. Omaatjes op straat die een babbeltje aan willen knopen met buitenlanders zijn er ook fan van. Schrik dus niet als je het deurtje van een afgelegen eettentje open schuift en een meneer met blote voeten, een handdoek op zijn hoofd net van zijn tatamimat overeind krabbelt, dit naar je gebaart. Je bent namelijk hartstikke welkom in zijn casa. Si. 彼女がいる 彼氏がいる ( Ik heb een vriendin! Ik heb een vriendje! ) Toen een of andere vent in een bar zijn duim naar me opstak en er een vragend gezicht bij trok, vroeg ik me af of hij intens bezorgd was of ik het wel naar mijn zin had. Wegens pure onwetendheid stak ik mijn duim naar hem op en keek hij meteen teleurgesteld weg. Wat gebeurde er? dacht ik bij mezelf. Blijkbaar heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik het bezit was van een vriendje.. damn, maar die vent was best knap! Dames, let dus op, dat als een willekeurige man zijn duim naar je opsteekt dat hij niet wil weten hoe het met je gaat, maar vist hij simpelweg naar je liefdesstatus. In het geval van een antiknapperd steek je gewoon je duim op en vier je zijn afwijzing. In het geval van een schone prins knikt je braaf nee. Voor de heren geldt een uitgestrekte pink voor het hebben van een vriendin. Officieel of een affaire, het gestrekte pinkje heldert een boel op. Wapperen voor je gezicht. ( Nee, nee!! No way! Neuh, dankje! ) Als men woest met een vlakke hand voor het gezicht wappert kun je rekenen op een dikke, vette nee. Het wapperende handje staat niet symbool voor een nare geur, maar een ontkenning, afwijzing of verdediging. Hoe sneller de hand gaat, hoe sterker de wil om iets te ontkrachten. Ter illustratie, Hey Kasumi, zou jij die vent daar doen? Er volgt een woeste handbeweging. Ze hoefde haar afwijzing niet eens te beargumenteren. Ik bedoel maar. 11

12 Hoorntjes ( Zeikerd! ) Twee wijsvingers die hoorntjes vormen, bespotten een zeurend persoon in zijn naaste omgeving. Dit teken wordt voornamelijk gebruikt in bars en izakaya door mannen in de middelbare leeftijd die hun vrouw ridiculiseren. Een oni is een monstertje, dus diegene die iemands leven zuur maakt met enkel gezeur is ook een monstertje. Scholieren en studenten maken soms zo hun ouders, werkgevers of vervelende buren belachelijk. Het kruis ( ばつでーす... ) Gekruiste armen voor iemands gezicht. Geen onderdeel van een YMCA-dansje, maar een duidelijk nadruk op No way, José! Naast equivalent van nee, betekenen gekruiste armen ook wel fout of stop. Chop, chop ( Neem me niet kwalijk ) Een naar beneden gerichte blik, zijwaartse hand met een neerwaartse beweging geven aan dat men er langs wilt. Soms, als je in drukke gebieden gezellig staat te babbelen met je vriendjes en jullie niet doorhebben dat jullie eigenlijk de doorgang blokkeren, gaan mensen niet hun best doen om om te lopen, maar zullen ze dwars door jullie heen zagen d.m.v. dit gebaar. De hand schept als het ware ruimte of een doorgang en de neerwaarste blik slaat op de onbeleefde daad, genaamd dwars doorheen lopen, die verricht wordt. Hoewel het veel onbeleefder is om de doorgang te blokkeren natuurlijk. De ring ( Show me tha moneeey! ) Het universele teken voor okay zou je denken. Ook wel in Japan, maar dit teken wordt gebruikt om geld aan te duiden. Dit teken bezit een redelijke negatieve connotatie, omdat geldkwesties bespreken als onbeleefd of zelfs vulgair wordt gezien. Tenzij je een Yakuza-boef of een louche zakenman die om smeergeld vraagt bent. Fig-teken ( Palen/Bonen/H-suru ) Uiteraard sluit ik af met iets vulgairs. Hoewel dit stoute duimpje op allerlei seksuele handelingen slaat, was ik compleet van mijn à propos tijdens mijn eerste aanvaring met dit teken. Om even naar mijn roots te refereren, betekent dit in het Russisch lekker puh, je krijgt nix en krijg ik dit gebaar regelmatig te zien van wat Oostblokkameraden. Dit terwijl Japanse mannen hun veroveringen tegenover elkaar opscheppen. Iets om over na te denken. En zo, hoop ik dat ik je wat arsenaal heb gegeven met betrekking tot de wondere wereld van non-verbale communicatie. Pas deze kennis in praktijk toe, grasshopper, en pas op het fig-teken! Peace! Lena Bounimovitch 12

13 L World Campus International Japan Een unieke ontmoeting met Japan ezer, hallo! Mijn naam is Ashwin. Ik ben momenteel derdejaars Japanoloog en eveneens derdejaars trots lid van deze prachtige studievereniging. Afgelopen zomer heb ik Japan ontdekt door middel van het programma van World Campus International; een non-profit organisatie dat jaarlijks een programma samenstelt in Japan voor studenten van over de hele wereld. Het programma heeft mij veranderd als student Japanologie, als persoon en als Nederlander. Waarom? Dat ga ik allemaal mooi vertellen! Het Internationale Aspect Toen ik voor het eerst een World Campus International meeting had in Ōmura (Nagasaki-ken), zat ik als enige Nederlander in een groep onbekenden. Ik was alleen. Ik kende al die andere mensen niet, en eerlijk gezegd, voelde ik mij ongemakkelijk bij de gedachte dat ik elke dag met deze personen zou moeten omgaan. Maar dat gevoel verdween al snel na deze eerste dag. Achteraf heb ik zoveel met deze personen gepraat, gelachen, nagedacht, gediscussieerd, gezongen en zelfs gedanst, dat elk van hen een speciale plek heeft in mijn hart. Velen van hen spreek ik nog via media als Facebook en chat. Enkelen hebben mij zelfs opgezocht in Nederland. Het voelt raar en ongepast om te roepen dat ik vrienden over de hele wereld heb, maar door mijn ervaring met World Campus International in Japan kan ik dit niet langer ontkennen of anders verwoorden. Ik ben die zomer bevriend geraakt met mensen uit Mexico, Noorwegen, Denemarken, China, Korea, de Verenigde Staten, Canada, Italië, Oostenrijk, Filippijnen, Hong Kong, Oezbekistan, Myanmar en natuurlijk Japan (mocht ik een land vergeten zijn, excuses). Samen met hen heb ik gediscussieerd over wereldlijke kwesties zoals internationale relaties tussen bepaalde landen (Japan Amerika, bijvoorbeeld), zaken met betrekking tot Japan (het Japanse schoolsysteem, cultuur, muziek, etc.) en zaken over het eigen land, voor mij dus Nederland (Huis den Bosch, het Neerlands drugsbeleid, fietsen, stroopwafels). Ideeën werden gedeeld, emoties werden verwoord en grappen werden verteld in een hechte groep personen uit verschillende landen, met als voertaal Engels. Het was voor mij uniek om zoveel verschillende nationaliteiten bij elkaar te zien met dezelfde passie; namelijk Japan. 13

14 Het Japanse Aspect Welnu, het ontmoeten van mensen van verschillende nationaliteiten was voor mij een zeer aangename verassing. Maar waar mijn hele reis om draaide, was natuurlijk het ontdekken van Japan. Ik volgde het volledige zomerprogramma van World Campus International, welke bestond uit drie sessies. Elke sessie bestond uit twee weken en in elke sessie bezocht ik een week lang één bepaalde stad of regio in Japan. De steden die ik bezocht heb, waren respectievelijk: Omura (Nagasaki), Tama (Tokyo), Mito, Toride, Arao en Hiroshima. Elke week dus een andere stad, een andere cultuur, andere mensen en andere zaken die ter sprake kwamen. Zo stonden in Nagasaki en Hiroshima oorlog en vrede vaak centraal, terwijl in Tama het stadsleven van Tokyo en de Japanse scholing werden besproken. Door om de week verschillende steden te bezoeken, die duidelijk verschillen, heb ik een breder beeld gekregen van Japan. Dit heb ik vooral te danken aan de mensen van het programma die ons introduceerden aan de desbetreffende stad (de lokale staf) en aan de hostfamilies. In elke stad werd aan elke deelnemer van het World Campus International programma een hostfamilie toegewezen. Na een dag intensief het programma te hebben gevolgd (op het programma ga ik later in), kom je thuis bij je hostfamilie. Van hen heb ik dan ook veel geleerd over Japan. Ik heb kanji gestampt met mijn hostzusje in Omura, over de atoombom gediscussieerd met mijn hostmoeder, hostoma en hostopa in Hiroshima, de gehele Saiyajin-saga van Dragonball Z manga in het Japans gelezen met mijn hostbroertjes in Tama en Japanse manieren geleerd van mijn hostmoeder in Mito. Via de mail heb ik nog steeds contact met mijn hostfamilies in Japan. Tussen elke sessie kregen alle deelnemers een week vrij, waardoor ik een week lang vrij was om te gaan en staan waar ik wilde. Het Persoonlijke Aspect Uitgaand van zeven dagen per stad, besteedde ik ongeveer vier dagen aan activiteiten met de groep, zoals: het bezoeken van musea, het gebied, de stad, gemeentehuizen, bedrijven (Canon en ExxonMobil, bijvoorbeeld), scholen, provinciehuizen, en nog veel meer. De activiteiten verschilden per stad, omdat in elke stad er iets anders te beleven valt. Per dag was ik van 9 uur s ochtends tot 5 uur s avonds in de weer met activiteiten, die leerzaam maar vermoeiend waren. Het was dus wel lekker om elke dag thuis te komen bij mijn hostfamilie en te genieten van het eten en de ontspanning die zij mij boden. De activiteiten die mij het meest hebben aangegrepen en zijn bijgebleven, waren de bezoeken aan de atoombom-musea in zowel Nagasaki als Hiroshima, en mijn eerste keer in Tokyo. Wij hadden als deelnemers van World Campus International niet alleen de mogelijkheid de Atoombom musea te bezichtigen, maar wij kregen ook de kans om het verhaal van de atoombommen op Nagasaki en Hiroshima direct aan the horen van twee overlevenden van 14

15 de atoombommen zelf, zowel in Nagasaki als in Hiroshima. Het luisteren naar het verhaal van deze twee personen voelde alsof ik de geschiedenis met mijn eigen handen aanraakte. Ook al vielen de atoombommen 65 jaar geleden in Nagasaki en Hiroshima, toen ik die verhalen hoorde van de overlevenden, leek het zo dichtbij dat ik er bang van werd. Iets heel anders, Tokyo is een geweldige stad! Toen ik de trein uitstapte in Shinjuku werd ik helemaal verliefd op de stad en wilde ik er niet meer weg na een bezoek aan Akihabara. Het vlugge leven, de chaos, de herrie, de waanzin. Via World Campus International leerde ik studenten van Chuō University kennen, die mij de meest interessante spots (lees: izakaya, winkels, eettentjes en zelfs maidcafés) introduceerden. Het was een unieke en leuke ervaring om Tokyo te ontdekken samen met deze studenten van Chuō University. Overlevende van de bom op Nagasaki Alles bij elkaar Dus elke week leerde ik iets nieuws over een specifieke stad of regio samen met andere deelnemers van verschillende nationaliteiten. Ik leerde over Japan, ik leerde over andere landen en culturen en ik leerde ook over mijzelf. Deze drie elementen kwamen aan het eind van elke week perfect samen in een evenement genaamd de Arigatou Evento; een van de meest opmerkelijke en, voor mij persoonlijk, een van de leukste activiteiten van het World Campus International programma. Het evenement is een soort show waarin alle deelnemers van het programma hun dank tonen voor de afgelopen week aan een zaal vol met hostfamilies en lokale staf van de stad. In deze show dansten, zongen en speelden wij met het publiek en gaven wij hun een beeld van wat wij geleerd hadden in die week. Zo introduceerden wij ieder kort zijn of haar moedertaal, zongen wij gezamenlijk Ponyo met gebaren en al erbij, beatboxte ik een beat terwijl een Chinees rapte en een Japanner zijn shamisen bespeelde. Het is moeilijk dit evenement te beschrijven. Om echt te begrijpen wat ik bedoel, zou je het zelf moeten ervaren. Jouw Aspect? En dat kan! World Campus International heeft elk jaar een nieuw zomerprogramma. Voor deze zomer is de organisatie op zoek naar enthousiaste deelnemers die een passie voor Japan hebben. Ben je geprikkeld door mijn lap tekst en/of geïnteresseerd in het programma en zou je meer willen weten of jezelf willen aanmelden voor het programma? Kijk dan op voor meer informatie, beelden en blogs. Wees er snel bij als jij jezelf wil aanmelden, want de deadline voor deze zomer is al 31 maart! Natuurlijk heb ik veel meer meegemaakt in Japan dan hier beschreven. Check voor mijn hele blog. Namens World Campus International, Ashwin Ramjiawan, alumnus van World Campus International Summer

16 N De kajuit van de Musketier a vorige keer de overnachtingsperikelen van de Hollanders op Kyūshū te hebben gevolgd zullen we hen deze keer vergezellen op het restant van hun tocht naar de shogun te Edo. Avonturen zo heftig als de moord in 1689 waren er zelden, maar dat wil niet zeggen dat de reis normaal gesproken eentonig was, hoewel het erop lijkt dat het toch altijd weer opperhoofd Cornelis van Outhoorn was die iets te verduren kreeg. Zo ook op de hofreis van In de namiddag had men besloten om in een kleine herberg ergens op Kyūshū te overnachten en de volgende dag verder te reizen. Aan het vertrek van de Hollanders grensde een tuintje met daarin een hek met poortje, uitkomend op de straat, dat van ellende haast uit elkaar viel. De Nederlanders besloten om van het laatste beetje zon te genieten in het tuintje, maar toen de tolk het haveloze hekje opmerkte, meldde hij het aan de opperbongiois. Deze liet het meteen van buitenaf dichtspijkeren. Van Outhoorn was woedend over deze daad: [...] puijr als off wij gevangenen waren, die daer door t mogten ontvluchten, wij vroegen haar aff off zij daer voor bevreest waren, en off de Japanse beleeftheijd mede braght, vrinden die expres gingen om den keijser te begroeten, in t ooge van de gehele werelt zoodanigh te onteeren [...] Krasse taal, maar de Japanners bekommerden er zich niet in het minst om. Volgens Van Outhoorn omdat ze al door de tolk waren geïnstrueerd om de Hollanders dwars te zitten. Eenmaal aangekomen in Shimonoseki, gelegen op het noordelijkste puntje van Kyūshū, begon het tweede stadium van de reis. Vanaf Shimonoseki ging men doorgaans per schip over de Japanse binnenzee richting Ōsaka. Aangekomen in de stad der kooplieden van Japan begonnen de eerste officiële handelingen. Allereerst namen de Hollanders hun intrek in de gebruikelijke herberg, waarna de Ōsaka-bugyō over hun komst werd geïnformeerd. Vervolgens was het wachten op een audiëntie bij de hoge heren van de stad. Tijdens deze audiëntie werden geschenken aan de bugyō overhandigd en werden de Nederlanders allerlei vragen gesteld onder het genot van een pijpje tabak, een kopje gedroogde thee en een portie vis. Bijvoorbeeld hoe ver het was van Batavia tot aan Japan, of de bugyō het rapier van het opperhoofd niet eens mocht zien en of de Nederlandse dokter geen middeltjes bij zich had tegen allerhande kwaaltjes. De Nederlanders schonken op hun beurt wat banket en sterke drank en na enige dagen in Ōsaka te hebben doorgebracht werd de reis voortgezet naar Miyako (het huidige Kyōto). De handelingen in Miyako verliepen nagenoeg op dezelfde manier als in Ōsaka. Alleen werd er ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om de lakwerken te inspecteren die men reeds vanuit Nagasaki had besteld. De reis ging voort over de Tōkaidō. In een herberg in Suma (westelijk deel van het huidige Kōbe) was het weer mis. De oude herbergier was enige tijd daarvoor gestorven en diens pientere knaap van slechts tien à twaalf jaren oud had de zaak overgenomen. Deze nieuwsgierige jongen was de hele avond niet bij de Hollanders weg te slaan en met behulp van assistent Visser, die de Japanse taal een klein beetje machtig was, stelde de jongen intelligentere vragen dan Van Outhoorn 16

17 ooit van de tolken had gehoord. Het jongetje gaf zijn dienaren opdracht om er voor te zorgen dat de Nederlanders niets te kort kwamen, tot groot genoegen van het opperhoofd. De tolk, die samen met de opperbongiois in de naastliggende kamer verkeerde, hoorde deze vrolijke boel en kwam abrupt een eind maken aan de feestvreugde: [ ] den onfatsoenlijcken tolk [ ] dit discoureren hebbende aangehoort, was zo honds dat hij met een woord twee à drie tegen de dienaren die daar bij waren te spreeken, soo ijlinghs haar alle dee opstaan, dat t scheen als off se van de duijvel vervolght wierden, [ ] ongetwijffelt door ijets sonderlings quaadt van ons te seggen haar dus hebbende weten aff te schricken, soo swart schildert dien schurk ons over al aff. Van Outhoorn had er verder geen woorden meer aan vuilgemaakt en de reis werd de volgende dag voortgezet. Na dagen reizen was het dan eindelijk zover. Het gezelschap trok Edo binnen. Natuurlijk werden de Hollanders eerst weer ondergebracht in de gebruikelijke herberg. Ondertussen verzamelden zich allerhande nieuwsgierige Japanners om een glimp te kunnen opvangen van die rare snuiters uit den vreemde. Het duurde soms wel dagen voordat er een audiëntie werd verleend bij de shogun en gedurende deze tijd moesten de Hollanders in de herberg blijven. Dit was een uitgelezen kans voor een select groepje Japanners om het gezelschap uit Nederland te bestoken met vragen. Zo kwam een van hen aanzetten met een wel heel bijzondere ring. Op de plek waar normaliter een steen hoorde te zitten, zat een klein kompas met Romeinse cijfers. De Hollanders legden uit dat dit een kompas- c.q. zonnewijzerhorloge van uitmuntende Portugese of Spaanse makelij was en dat het bovenal werd gebruikt in de scheepvaart. Verder waren er ook altijd wel dwazen die wilden weten of de Nederlanders de onsterfelijkheidsdrank al hadden gevonden en die bereid waren om hier een flink bedrag voor neer te tellen. Na soms dagen wachten kregen ze dan eindelijk een audiëntie. Deze bestond uit twee delen. De eerste keer moest het opperhoofd de geschenken overhandigen en buigen voor de shogun. Daarna ging hij weer terug naar de Vertoef Zaal en liep daar zo n anderhalf uur te ijsberen. Dan was het tijd voor de tweede audiëntie waar het er wat informeler aantoeging. Het opperhoofd werd met zijn kornuiten door bijna iedere zaal van het paleis geleid en overal waar ze binnenkwamen, stroomden de aanwezigen toe met gelukwensen en meer van dien aard. Het duurde ongeveer een half uur om alle zalen te doorkruisen alvorens bij de shogun en de Rijksraden (rōjū 老中 ) te komen. Nieuwsgierig als de shogun was, stelde hij allerlei vragen, zoals hoe ver is het van Nederland naar Japan; hoe ver is het van Batavia naar Japan; uit welke provincies bestaat Holland. Vooral bij dat laatste hadden de Hollanders een klein probleem, want Holland was immers één van de zeven provinciën. De oplossing was simpel en de stad Amsterdam werd prompt gebombardeerd tot provincie. Verder werd de Nederlanders nog wat gevraagd over het dagelijks leven in Europa en werden ze verzocht om eens wat te zingen en te dansen. Op de vraag welke kleur haar het meest voorkwam in de Nederlanden, antwoordde de kwastige tolk: rood. Een grove leugen waar Van Outhoorn ook weer zeer verbolgen over was. Van Outhoorn leek wel onophoudelijk te klagen, maar uiteindelijk bood zijn functie in Japan alleen maar voordelen. Als opperhoofd in Japan had hij automatisch een zetel in de Raad van Justitie te Batavia en naarmate hij langer in Japan was geweest, kreeg hij een prominentere zetel. Ook kreeg hij een vrij aardig salaris en de mogelijkheid om in Japan in het geniep zijn zakken te vullen. Als broer van de toenmalige Gouverneur-generaal zal hij te Batavia ongetwijfeld een riante villa hebben gehad, waar hij kon bijkomen van zijn Japanse avonturen. Jurre de Musketier Knoest 17

18 I Het Japanse toilet n Japan heeft men de kunst van het speciaal maken van doodgewone dingen tot in de puntjes verfijnd. Eten wordt zo gemaakt en opgediend dat het eruit ziet als een klein kunstwerkje en restaurants creëren nauwelijks te onderscheiden plastic varianten van alle maaltijden die ze aanbieden. Gebruiksvoorwerpen als telefoons en laptops worden volledig gepimpt en verpersoonlijkt door er van alles op te plakken en aan te hangen. De jaarlijks terugkerende bloesems krijgen een heel scala aan feestelijkheden en zuippartijen in hun eer en iets alledaags en banaals als een toilet wordt voorzien van de nieuwste technologische snufjes. Dit betekent echter niet dat elk - al dan niet openbaar - toilet in Japan al hiermee uitgerust is. Het alom bekende en beruchte hurktoilet komt ook Japan nog met een zekere regelmaat voor, hoewel het wel degelijk aan het verdwijnen is. De zittoiletten zoals wij die ook kennen, werden pas na de Tweede Wereldoorlog in Japan geïntroduceerd, maar zijn daar inmiddels wel een stuk verder geëvolueerd dan hier. Een voorbeeld daarvan dat vrijwel alle Japanologen wel zullen kennen en mogelijk ook in Japan zijn tegengekomen, is het toilet dat er op het eerste gezicht vrijwel hetzelfde uitziet, maar een klein paneeltje aan de zijkant gemonteerd heeft. Hierop zitten een aantal knopjes waarmee onder andere de wc-bril naar de gewenste temperatuur kan worden verwarmd, een straaltje water het achterwerk van de toiletgebruiker kan reinigen en de kracht waarmee dit straaltje water wordt gelanceerd versteld kan worden. Bij de nog wat meer geavanceerde variant hiervan is het kastje draadloos verbonden met het toilet, de mogelijkheden net wat uitgebreider en kunnen zowel de temperatuur als de waterstraal verder naar het gewenste uiteinde versteld worden. De toiletten met dit soort functies, ook wel Washlet ( ウォシュレット ) genoemd, zijn inmiddels zo goed als standaard geworden in zowel de publieke als de privé toiletten. Extra gadgets waarmee ze uitgerust kunnen zijn, zijn onder andere een billenföhn, massage opties, verwarming en/of airco voor het toilethokje, luchtverfrisser en de mogelijkheid om een rustgevend muziekje af te spelen terwijl men op het toilet zit. Ook zijn er toiletten speciaal ontworpen voor mensen die door ouderdom of een andere reden slecht ter been zijn; deze zijn onder andere uitgerust met armleuningen en kunnen een stukje naar voren worden gekanteld om de gebruiker te helpen weer van de zitting af te komen. Daarnaast zijn veel van deze toiletten uitgerust met waterbesparende snufjes. Een van de 18

19 meest effectieve daarvan is de knop die een doorspoelgeluid genereert zonder dat er daadwerkelijk door wordt gespoeld, om zo eventuele ongewenste geluiden te maskeren. Uit onderzoek is gebleken dat deze uitvinding bijzonder waterbesparend is: sinds de invoering ervan, trekt men op openbare toiletten beduidend minder vaak door Andere van dit soort milieuvriendelijke elementen waarmee de washlets uitgerust zijn, zijn de mogelijkheid om te kiezen of je met veel of weinig water doorspoelt en een klein wastafeltje dat op de spoelbak geïnstalleerd is, waardoor het water dat je gebruikt om je handen te wassen vervolgens wordt hergebruikt om het toilet mee door te trekken. Maar het zijn niet alleen de toiletgadgets waarop de Japanners zich hebben uitgeleefd: ook op het uiterlijk en de locatie van het toilethokje laten ze hun creativiteit los. In Rotterdam heeft een tijdlang het relatief bekende en licht exhibitionistische one-way-screen toilethokje gestaan (raam van binnen, spiegel van buiten), maar in Japan gaan ze nog net een stapje verder door een toilet midden in een aquarium te bouwen. Exotische vissen en een reuzenschildpad kijken rustig toe hoe de toiletbezoeker haar behoefte doet (helaas voor de exhibitionistische mannen is het een vrouwentoilet), en moeten een rustgevend gevoel alsof je in de oceaan zwemt geven. Voor degenen die minder van toekijkers houden, maar een bijzonder toiletbezoek wel op prijs kunnen stellen, zijn er bij verschillende ski resorts in Japan toilethokjes zo beschilderd dat het precies lijkt alsof je bovenop een skischans staat, compleet met op de grond geschilderde ski s waar je voeten op geplaatst kunnen worden. Zelfs hier houdt Japans wat aparte fascinatie met de automatisering van dingen niet op. Als de toiletten zelf en de ruimtes waarin ze zich bevinden zijn uitgerust met alle mogelijke snufjes, dan wordt het tijd om ook de schoonmaakploeg aan vernieuwing te onderwerpen, zo moeten ze gedacht hebben. Dus is er een robot ontworpen die voldoet aan alle moderne Japanse eisen: volautomatisch, beleefd, behulpzaam en kawaii. Een ongeveer één meter hoog lieveheersbeestje, gewapend met benodigdheden als watertanks, borstels en sponzen, maakt openbare toiletten schoon en kan dit door ingebouwde sensors doen zonder tegen dingen en mensen aan te botsen. Daarbij kan het simpele gesprekjes aanknopen met bezoekers dankzij de stemherkenning en spraakmogelijkheid, en wordt het automatisch geüpdate over de verkeersomstandigheden, zodat men er zelfs reisinformatie aan kan vragen... Waar een toiletbezoek al niet goed voor is. Liselore Goossens 19

20 20 ホワイトデー White Day Witte chocola en lingerie W e hebben het weer gehad hoor. Die ene vreselijke dag in het jaar waarop het overgrote deel van Nederland weer moet worden ingewreven dat ze single zijn, of waarop je zo nodig romantische dingen schijnt te moeten doen en te zeggen tegen je scharrel van dat moment. Ik heb het natuurlijk over Valentijnsdag. Ook in Japan zit deze marketinghype er dik in, maar daar doen ze het nog net iets anders: meisjes geven niet alleen chocola aan de jongen die ze wel zien zitten, maar ook aan vrienden, collega s en familie. Toch is er wel duidelijk een onderscheid: degenen die geen ぎり love interest van het meisje zijn krijgen 義理チョコ, wat vertaald kan worden als chocola uit beleefdheid, terwijl de vriend of andere geliefde mag rekenen op 本命チョコ, ほんめい chocola uit liefde. Deze laatste wordt, om aan te tonen dat ze het werkelijk menen, ook nog eens met alle liefde zelf gemaakt. Rond Valentijnsdag liggen de Japanse warenhuizen dus niet alleen vol met de meest schattig verpakte bonbondoosjes, maar ook met alle ingrediënten om je eigen love choco te kunnen maken. En net als hier doet de media er alles aan om je als jongen te laten geloven dat als je op deze dag niks krijgt, er toch wel iets mis met je moet zijn. Goed, bij ons is dat hele Hallmark- en Mercicircus gelukkig op 15 februari voorbij. In Japan echter staat er nog zo n dag in de planning: White Day, wat altijd precies een maand na Valentijnsdag is, dus op 14 maart. Op deze dag draaien de rollen om: mannelijke ontvangers van de honmei- of giri-choco moeten nu alles uit de kast trekken om iets terug te doen. En ook niet zomaar iets; de algemene regel is dat het geschenk dat je teruggeeft sanbai gaeshi ( 三倍返し ) is, oftewel letterlijk twee- of driemaal zoveel kost als het cadeau dat je eerder hebt ontvangen! Japanse meisjes en vrouwen weten het op Valentijnsdag vaak slim te spelen; geef pappie of mannie prachtige zelfgemaakte chocola of iets anders duurs, en ze moeten wel met een Gucci-tas of dergelijke aankomen om dat goed te maken.

21 3 月 14 日 Net als op Valentijnsdag liggen de winkels dus nu weer vol met typische White Day-geschenken: witte chocola, koekjes, sieraden en marshmallows; oftewel alles in het wit. Waarom eigenlijk wit? Net als Valentijnsdag is White Day vooral een uitvinding van marketingbedrijven. In Japan was dit de National Confectionery Industry ぜんこくあめかしこうぎょうきょうどうくみあい Association ( 全国飴菓子工業協同組合 ), die White Day lanceerde als een dag waarop mannen iets terug moeten geven aan de vrouwen van wie ze chocolade hebben gekregen. Het werd voor het eerst in 1978 gevierd, maar in 1977 bracht een zoetwarenbedrijf in Fukuoka al met deze bedoeling marshmallows uit voor mannen op 14 maart, en doopte de dag マシュマロデー (Marshmallow Day). De naam White Day is echter blijven plakken, maar misschien waren het de witte marshmallows die de dag haar naam gaven. Dus, wil je je voortaan als goed opgevoede Japanologenman bewijzen? Geef dan op 14 maart je liefje eens wat witte chocola of iets anders mooi wits terug (lingerie mag ook, is in Japan erg populair). Voor de rest vind ik dat we een voorbeeld mogen nemen aan Zuid-Korea. Zowel dit land als Taiwan kennen namelijk ook White Day, maar Zuid- Korea heeft ook nog een informele Black Day op 14 april waarop singles hun gezamenlijke alleenstaandheid vieren. Precies, gun hen ook eens wat! Melissa Costa 21

22 Het verhaal van De Schoen (slot) 若く見えた男の子の持ち歩いていた財布に学生証が入っていたので 十五歳である山嵜信幸という高校生だと分かった 傷を負っているわけでもなく どこかに痛みを感じていそうもなかったので 警察は何が起こったか分からずに途方に暮れた 瞳の動きしかまったくなかった信幸は 物干し綱にかけられ 風にひらひらと舞っている濡れたシーツのようにブランコに腰かけていた 昏睡状態のように見えたけれど 少しは刺激に反応していたというわけで やはり昏睡ではなかった 立てないことはもちろん 声も出てこなく 腕も伸ばせないほど筋肉の力が尽き 深刻な状態だった 結局 信幸を入院させることになった 素敵な耳のあるウエートレスがまたテーブルに近づいて来た サッポロビールをもう一杯頼み 煙草を一本取り出した すると すぐズボンの後ろポケットからライターを取り出し 火をつけてくれた 特に仕事に悩んでいるとき たしなむ程度に煙草を吸っている 味は特に好きとは言えないけれど 煙草が徐々になくなるのをみることには控えめに言っても魅力があることだ たいてい灰皿に煙草を置き 消えるまでけぶらせるけれど その日は全部吸ってしまったのだ 店内に小さな音で 瞬きもせず が流れていた 久しぶりにこの曲を聴いたけれど 今は中島みゆきの声ではなく 僕が知らないバージョンだった ニュースで信幸の件を見たとき 霊魂が信幸の身体から出ていたとは思ってもいなかった ただ また少年は気が狂ったのかと思っていたのだ 瞬きもせず を久しぶりに聴いた日 昼食に出掛けるところで同僚が声をかけてから 霊魂の問題ではないかとぴんと来た 先に述べたとおり身体は無益なものであり この信幸はほとんど生きていない状態になってしまったのは別に構わなかったけれど 霊魂のほうはどうなったのか深い興味があった 興味というより これは僕の仕事だ 霊魂がもらった身体から別れられたことはまったくないので極めて深刻な悩みになった 22

23 O mdat er een leerlingenpasje in de portemonnee gestoken zat die de jongen bij zich droeg, was het duidelijk dat het ging om de vijftienjarige middelbare scholier Yamazaki Noboyuki. Het was niet zo dat de jongen gewond was en het zag er ook niet naar uit dat hij ergens pijn had, dus stond de politie voor een groot raadsel wat er gebeurd was. De, op de beweging van de pupillen na, levensloze Noboyuki zat enkel op de schommel als nat linnengoed dat aan een waslijn hangt en wappert in de wind. Het had veel weg van een coma, maar hij reageerde wel lichtjes op prikkels, dus een coma kon het niet zijn. Hij had al zijn kracht verloren zodat hij vanzelfsprekend niet op kon staan, kon praten of zelfs maar zijn arm kon uitsteken. Het was een ernstige toestand, vandaar dat Noboyuki uiteindelijk maar opgenomen werd in het ziekenhuis. De serveerster met de elegante oren kwam weer naar mijn tafel toegelopen. Ik bestelde nog één Sapporo-bier en pakte een sigaret tevoorschijn. Zodra ik dat deed, pakte de serveerster meteen een aansteker uit haar achterbroekzak en stak ze de sigaret voor me aan. Vooral wanneer ik me druk maakte over mijn werk rookte ik in lichte mate. Ik kon niet zeggen dat de smaak er van me nu zo aanstond, maar er zit op zijn minst een bepaalde magie aan het kijken naar hoe een sigaret beetje bij beetje verdwijnt. Meestal liet ik de sigaret dan ook wegsmeulen in de asbak, maar die dag rookte ik hem helemaal op. In de zaak klonk zacht Matataki mo sezu. Het was voor het eerst in lange tijd dat ik dit nummer hoorde, maar het ditmaal was het niet de stem van Nakajima Miyuki maar een versie die ik niet kende. Toen ik op het nieuws het voorval met Noboyuki zag, vermoedde ik niet dat zijn ziel uit Noboyuki s lichaam was getreden. Ik dacht enkel dat een tiener weer eens gek was geworden. Die dag waarop ik voor lange tijd Matataki mo sezu weer eens hoorde, kwam op het moment dat ik door mijn collega aan werd gesproken toen ik op het punt stond om te gaan lunchen ineens in me op dat het weleens aan zijn ziel gelegen zou kunnen hebben. Zoals ik al eerder aangaf, is het lichaam maar een nutteloos iets en ik zat er dan ook niet bijzonder mee dat deze Noboyuki in een vrijwel levenloze staat terecht gekomen was, maar het interesseerde me mateloos wat er van de ziel verworden was. Sterker nog dan interesse, het was mijn werk. Aangezien het nog nooit eerder was voorgekomen dat een ziel zich los had weten te maken van het hem toegekende lichaam was dit een bijzonder ernstig probleem. 23

24 二つの世界があり 第一は神様の世界で 第二は人類の世界である 人類の世界には霊魂と身体があり 身体を霊魂に上げる理由は次のようだ 神様は霊魂を守っているけれど 身体が付いていない場合はきちんと守れないのだ だから 身体が死んだとたん また赤ちゃんの身体を上げるわけである そうしないと 霊魂もなくなる恐れがあり 死亡すれば 神様の力が弱まってしまう 確かに 僕は神様のために働いている 身体の付いていない霊魂は少しは音楽みたいなものである 見えなくて ただ空気の中に流れている 音楽を聴くこともあるかもしれないけれど たいてい音楽が聞こえることにはあまり気が付いていない 身体の付いていない霊魂は同じようだ どこにいるか分かることもあるかもしれないけれど たいてい霊魂がすぐそばにいても どこにいるか気が付いていないのである 94D1027TTMO が信幸の身体から別れられたことで神様はあまりに怒り 僕は 夜八時になる前に見付ける と命令された けれど 見つけられなくて どうしようかと悩んでいた もつ焼き屋の店員さんが 営業中 の看板を取り去り 閉店する準備を終えた 今夜 最後のもつ焼きを食べ 最後のビールを飲み 最後の煙草を吸った もつ焼き屋を出たとたん 雨が滝のように降ってきた 傘をさしず 早足で地下鉄駅に向けていった 四番線から十二時過ぎに発車する電車に乗り 港湾区域に位置する塔の近くの駅に降りた 今朝 港湾区域に男性の遺体が発見され 警察によると自殺で命を絶ったということです 僕は自殺したわけではない ただ僕の身体を殺し 神様は 94D1027TTMO が信幸の身体に戻ってきたと思うようになんとか山嵜信幸の身体に入ってきたのだ 神様は僕の身体が死んだことは分かっているけれど 赤ちゃんの身体をもらうどころか 94D1027TTMO の代わりに信幸の身体に入ったことには気が付いていない 94D1027TTMO は身体なしで神様に守ってもらわずに 迷惑がかからないところで生きているのであろう 24

25 Er zijn twee werelden; ten eerste de wereld van de goden en in de tweede plaats die van het menselijk wezen. In de wereld van de mensen bestaan er zielen en lichamen en de reden dat we aan een ziel een lichaam toekennen is als volgt. De goden beschermen de zielen, maar wanneer deze geen lichaam hebben kunnen ze de zielen niet naar behoren beschermen. Daarom kennen we zodra een lichaam ook maar de dood vindt direct een nieuw babylichaam er aan toe. Wanneer we dat niet doen bestaat er het gevaar dat ook de ziel komt te overlijden, en wanneer een ziel heen gaat nemen de krachten af van de goden. Zeker, ik werk voor de goden. Een ziel zonder lichaam is bijna als muziek: onzichtbaar, het zweeft enkel door de lucht. Soms luister je aandachtig naar muziek, maar meestal ben je je er niet eens bewust van dat je muziek hoort. Met een ziel zonder lichaam is het precies zo. Soms weet je wel waar ze zijn, maar meestal heb je er totaal geen weet van waar ze zijn, ook al bevinden ze zich in je directe omgeving. De goden waren behoorlijk ontstemd over het feit dat 92D1027TTMO zich los het weten te maken van Noboyuki en ik werd bevolen hem voor 8 uur s avonds op de sporen. Maar ik maakte me er zorgen over wat ik moest doen als ik hem niet kon vinden. Een personeelslid van het motsuyaki-restaurant haalde het bord open naar binnen en trof voorbereidingen om te gaan sluiten. Deze avond at ik mijn laatste motsuyaki, dronk ik mijn laatste bier en rookte ik mijn laatste sigaret. Zodra ik het motsuyaki-restaurant naar buiten stapte, begon de regen te stromen als een waterval. Zonder een paraplu op te steken haastte ik me naar het metrostation. Vanaf spoor 4 nam ik de metro van even over 12 en ik stapte bij een station in de buurt van de Toren in het havengebied uit. Vanochtend is in het havengebied het lichaam van een man gevonden. De politie spreekt van zelfmoord Ik heb geen zelfmoord gepleegd. Het enige wat ik heb gedaan is mijn eigen lichaam vermoorden om op de een of andere manier het lichaam van Yamazaki Noboyuki binnen te dringen, zodat de goden zouden denken dat 92D1027TTMO terug is in het lichaam van Noboyuki. De goden hebben wel door dat mijn lichaam overleden is, maar ze hebben er geen idee van dat ik in plaats van een nieuw babylichaam in bezit te nemen, het lichaam van Noboyuki in bezit heb genomen in de plaats van 92D1027TTMO. 92D1027TTMO zal nu wel leven op een plek waar hij, zonder lichaam, niet door de goden wordt beschermd noch lastig gevallen. De Schoen 25

26 26

27 Deze grenzen bleken voor menig sinologenvrouw eerder bereikt dan die van haar tegenhanger. Het mooiste aspect van het café - wellicht is dit een kwestie van persoonlijke smaak - betrof de voyeuristische vrouwen wc. Naast de wasbak was een raam geïnstalleerd, wat een mooie blik op het tussenportaal verschafte. Na enkele uren was een goed gedeelte van de aanwezige young and beautiful reeds van haar à propos. Toe aan een moment voor mijzelf besloot ik het mannentoilet op te zoeken, waar een medeman tussen vlagen geblaf door, zijn gekelderde gemoedstoestand verkondigde aan elke beschikbare toehoorder. Eenmaal terug kon ik mijn blik niet meer afwenden van hetgeen zich als een avondvullende tekenfilm met stukjes wortel voor mijn ogen voltrok. Een oogstrelend contrast van wulpse vrouwen in galajurk die spuwend bellen bliezen. Na aan het einde van de avond zoals vaker de klappende kaken van Malle te hebben ontweken, kon ook ik niet anders concluderen dan een geslaagd gala te hebben bijgewoond. Martijn Heule Zoek de verschillen! Hello ladies! Pim AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA 27

28 コトバによって表現された人 D どうし 五 e Japanse taal is opgebouwd uit een aantal bouwstenen dat redelijk gemakkelijk uit elkaar te halen is. Grammaticaal gezien is de taal op te delen in werkwoorden, じょどうしめいしふくし動詞, hulpwerkwoorden, 助動詞, naamwoorden, 名詞, bijwoorden, 副詞, twee けいようしけいようどうしじょし soorten bijvoeglijk naamwoorden, 形容詞 en 形容動詞 en partikels, 助詞. Het is handig om zo n strakke indeling te hebben bij het leren van de taal; zo kun je immers alles dat je leert een naampje geven en het in bijbehorend vakje stoppen. Een categorie die naar mijn mening nog vaak over het hoofd gezien wordt, zijn de idiomatische uitdrukkingen: 慣用句. Toegegeven, het is niet echt een grammaticale klasse, かんようく en zou misschien niet thuishoren in het bovenstaande rijtje, maar toch denk ik dat het een belangrijk onderdeel van de Japanse taalontwikkeling is. Ook het Nederlands zit vol met idiomatische uitdrukkingen. Je staat er misschien niet vaak bij stil, maar zelfs deze uitdrukking (ergens bij stilstaan) is idiomatisch. We hebben het er hier immers niet over dat je letterlijk ergens naast gaat staan en niet verder loopt, maar over een meer figuurlijke vorm van taalgebruik. Een afgeleide betekenis uiteraard. Een manier om te laten zien dat het hier inderdaad om een idiomatische uitdrukking gaat, is om te proberen deze letterlijk te vertalen. Daar heb ik niet bij stilgestaan laat zich niet makkelijk vertalen naar bijvoorbeeld het Engels: I did not stand still by that (?), of zo ook het Japans: そこに立ち止まらなかった (?). Tsja Dat sluit niet uit dat er in de bovenstaande talen uitdrukkingen of zegswijzen bestaan die dezelfde betekenis hebben als het Nederlandse ergens bij stilstaan. In het Engels zou je bijvoorbeeld kunnen zeggen: to take notice of of to be mindful of. In beide voorbeelden komt stilstaan niet letterlijk terug. Ook voor het Japans geldt hetzelfde. Ergens bij stilstaan りゅういと is bij benadering misschien te vertalen met 留意する of 気に留める. 28

29 Als we het dit verschijnsel vanaf het Japans benaderen, levert het misschien nog wel vreemdere taferelen op. Neem bijvoorbeeld de uitdrukking 手を打つ. Dit betekent zoiets als actie う ondernemen of in actie komen. Letterlijk is het de/een hand slaan, en niet eens met de hand slaan (dat zou immers 手で打つ zijn). Vreemd dus. Toch is het een veelgebruikte uitdrukking. Afgeleide vormen zoals 打つ手がない (geen hand om te slaan = we kunnen niets doen ) komen ook veelvuldig voor. Sowieso is er een vrij beperkt vocabulaire dat bij een groot deel van dit soort uitdrukkingen gebruikt wordt. Vaak doen lichaamsdelen mee, zoals het hoofd ( 頭に来る, vervelend したこ vinden), of de tong ( 舌が肥える, een verwende smaak hebben), de buik ( 腹が立つ, boos あら worden) of de voeten ( 足を洗う, met een schone lei beginnen). Daarnaast, echter, is er het woord 気 dat een zeer grote rol speelt in dit soort uitdrukkingen. Het bovenstaande 気にや留める is een mooi voorbeeld, maar er zijn nog talloze andere: 気がする, 気に病む, 気が付くるいあく, 気が狂う, 気に入る, 気が合う etc., zoek maar eens op wat ze allemaal betekenen. Het patroon is steeds weer naamwoord partikel werkwoord. Vaak is het partikel が, に of をわご en de werkwoorden die voorkomen zijn meestal 和語, waar ik het de vorige keer over had. おんよ Het is trouwens opvallend dat 気 ( キ ) een 音読み is. Het karakter 気 heeft namelijk geen くんよごおん echte 訓読み. De andere lezing van het karakter, ケ, is een 呉音, een oude soort 音読み die oorspronkelijk uit het zuiden van China komt. Hieruit volgt waarschijnlijk dat het concept (voor zover er hier sprake is van een concept) 気 niet bestond voordat de kanji aan Japan werden geïntroduceerd. Blijkbaar was 気 zo gemakkelijk te gebruiken (misschien juist omdat het een moeilijk definieerbaar woord is) dat het al snel werd opgenomen in de Japanse wereld van idiomatische uitdrukkingen, een wereld waar 和語 toch een relatief grote rol spelen. Daarbij moet natuurlijk gezegd worden dat de uitspraak /ki/ dezelfde is als bijvoorbeeld de 訓読み き van 着. In tegenstelling tot karakters als 小 of 会 die bij de introductie van de kanji wat on-japanse uitspraken toegedicht kregen (resp. シャウ en クワイ ), was de lezing van 気 gewoon キ. Dit zal het naturalisatieproces van dit woord natuurlijk eerder bevorderd hebben dan dat het tegenwerkte. Natuurlijk zijn er nog veel meer uitdrukkingen dan deze voorbeelden, en het aantal uitdrukkingen dat geen gebruik maakt van 気 is vele malen groter dan het aantal dat wel かんごねんとう気 gebruikt. Naast 和語 worden er ook 漢語 gebruikt, zoals 念頭に置く (in het achterhoofd とほうく houden) of 途方に暮れる (de kluts kwijt zijn). Toch is het opvallend dat 気 zo n prominente plaats inneemt binnen de 慣用句. Wat betekent het dan eigenlijk precies? De betekenis van 気 is niet echt te definiëren, althans niet in het Nederlands of Engels. きたい Allereerst is er de betekenis gas, lucht of damp zoals te zien is in de woorden 気体, くうきじょうき空気 en 蒸気. Naast deze betekenissen noemt een internetwoordenboek bijna kwakzalverige vertalingen zoals life energy of vital energy. Nee, dat is het ook niet echt. Ik moet bekennen dat ik zelf ook niet in zoveel woorden kan samenvatten wat 気 precies betekent, en men kan zich afvragen in hoeverre het eigenlijk nodig is een woord precies te kunnen omschrijven. Waarom zou je de woordenboekdefinitie van een woord moeten kennen om het te begrijpen? Ik durf te stellen dat geen normaal mens een precieze beschrijving kan geven van de betekenis van de meeste woorden die je dagelijks gebruikt in het Nederlands. 29

30 En dat terwijl native speakers geen enkele moeite hebben om de woorden te gebruiken en daarmee duidelijk te maken wat ze willen zeggen. In die zin is het dus misschien niet eens zo belangrijk te weten wat een woord zoals 気 precies betekent, als je het maar correct kunt toepassen. Zoals we hierboven hebben gezien, bestaat een groot gedeelte van het gebruik van het woord 気 uit idiomatische uitdrukkingen. Daarin staat 気 dus altijd in een vast verband, en wordt de betekenis ontleend aan de uitdrukking in zijn volledigheid. Zo vormt zich langzaam een concept 気 in je hoofd, zoals dat met meer woorden gebeurt. Wanneer kan je het wel gebruiken en wanneer niet, wat voor een soort informatie breng je over met dit woord? Antwoorden op dat soort vragen zijn fundamenteel voor het kunnen begrijpen en gebruiken van een taal. In sommige gevallen is het dus belangrijker te kijken naar de betekenis van een uitdrukking of een zin in zijn geheel, dan naar de losse onderdelen. In die zin is taal synergie; het grootste deel van de betekenis komt pas tot haar recht in context, in samenspel met andere woorden, en betekenen als los, individueel woord eigenlijk niet eens zo veel. Hierdoor kan men zich afvragen hoeveel zin het heeft om rijtjes te leren, zonder te kijken wat woorden in zinsverband betekenen, zonder ervaring op te doen. Ik lees daarom zelf liever een mooi verhaal in het Japans, dan dat ik woordjes uit mijn hoofd leer. Door enkel woordjes te leren besteed je misschien niet genoeg aandacht aan het opbouwen van je natuurlijke taalgevoel, iets dat mijns inziens fundamenteel is voor het leren en begrijpen van een taal zoals Japans. Milan van Berlo 30

31 Pyke s Holletje Een nieuwe TaTanukiKi, een nieuw, knus holletje. Het semester is weer aardig onderweg en dat betekent natuurlijk mid-terms. Maar wat is nou een betere manier om je Japans op peil te houden dan door lekker een stapeltje manga te lezen? Ook in dit holletje weer een bescheiden selectie aanraders uit mijn immer groeiende collectie Japans vermaak. In een poging een wat groter publiek aan te spreken bedacht ik ditmaal om eens een manga te bekijken die wat meer voor de dames gemaakt is, in tegenstelling tot de jongetjes- dan wel zakenmannenmanga die wat meer aan de beurt zijn geweest tot nu toe. Dus pakte ik vol goede moed 魔法遣いに大切なこと ~ 夏のソラ ~ (Mahoutsukai ni taisetsu na koto ~ natsu no sora ~) van de plank. Geschreven door Yamada Norie, getekend door Yoshizuki Kumichi en uitgegeven door het immer betrouwbare Kadokawa Comics dacht ik een ware winnaar in handen te hebben. De omslag toont de mooie en lieflijk getekende protagonist. Maar belangrijker misschien nog: mijn versie heeft nog een extra reclameomslagje, zoals je die vaker ziet om manga, waarop wordt geadverteerd voor de verfilming van deze manga (met een zoetsappig plaatje ernaast), alsmede voor de verfilming van een andere meidenmanga. Zoetsappigheid alom dus. De eerste pagina s doen ook zo vermoeden; in een wereld waarin magie bestaat, werken magiërs in de dienstensector. Sora, het hoofdpersonage, staat op het punt in de voetsporen van haar overleden vader te treden als ze naar Sapporo gaat om magiër te worden. 31

32 So far, so good. Een jongen verschijnt ten tonele die haar, op zijn eigen stoere wijze, geluk komt wensen. Zucht wat een romantiek. Tot plots Jawel, op pagina 9! Als de jongen van zijn fiets valt, ziet hij, terwijl hij in de lucht hangt, Sora s ondergoed! En daar zijn we weer! Japanners zouden Japanners niet zijn als er geen damesonderbroekjes voorkwamen in zelfs de meest onschuldig ogende verhaaltjes. Maar, eerlijk is eerlijk; op een paar onderbroekjes hier en daar valt deze manga reuze mee. Het verhaal gaat verder als Sora naar Sapporo gaat, maar naar Tokyo blijkt te moeten gaan. Als ze eenmaal aankomt, komt ze een mysterieuze, maar rechtvaardige jongen tegen, die bij haar in de klas blijkt te zitten! En in hetzelfde huis blijkt te wonen! Wat een toestand. Aanvankelijk ruziën ze aan één stuk door, maar Sora ziet hem eigenlijk toch wel zitten! Afin, zo gezegd, zo gedaan. Hoewel het wellicht voor velen een bekende formule is, is het dermate humoristisch dat het lezen waard blijft. Bovendien is de art erg de moeite waard; heel zacht, maar toch realistisch, met komische extremen er tussendoor. In feite is dit dus een meidenmanga voor jongens, met mooie artwork maar een voorspelbaar plot. Tis maar net waar je van houdt. En voor de echte enthousiastelingen: er zijn blijkbaar spin-offs en andere verhalen uitgebracht die zich afspelen in hetzelfde universum. Je kunt je lol niet op dus. 32 Tot mijn schrik ben ik deze maand nogal lang van stof en blijkt de tweede manga meteen de laatste! Maar, het betreft dan ook wel een ware klapper, een manga die de titel De manga van de maand méér dan waard

33 is. Al een tijdje staat hij op de plank naar mij te loeren en eindelijk is het zover: くままごと (Kumamagoto) is aan de beurt! Geschreven door Kijima Tenshin en uitgegeven door Ryu Comics, en in één woord: Gestoord. De hoofdpersoon is een (geslachtsloze?) bruine beer in Rusland, die omringd is door een klein legertje teddyberen (zijn/haar kinderen?) en zo nu en dan ruzie heeft met een ongure panda. Wat een verhaal betreft; ieder hoofdstuk is een verhaaltje op zich. De ene keer is de beer een moederbeer (te herkennen aan de lipstick) die haar teddy kindjes uit bed en naar school wil krijgen, de andere keer is de beer een geest (met sik) waarbij de teddies het uitvechten om de erfenis. Een terugkerend conflict zou zijn dat de beer steeds van rol wisselt: moederbeer, vaderbeer, politiebeer, leraarbeer, professorbeer; in een constante strijd om maar niet aan de teddies te laten merken dat ze allemaal eigenlijk één en dezelfde persoon/beer zijn. De manga is eigenlijk vrij moeilijk om zo maar in het kort te beschrijven, juist omdat het in feite een constante aaneenschakeling van humor is. Immens gestoorde humor, overigens. In de meeste gevallen is het de beer die iets van de teddies wil, die vervolgens niet meewerken, tot ze op het eind elkaar eindelijk ontroerd in de armen vallen, gevolgd door een laatste, vaak van het gênant-hard-lachenterwijl-je-zit-te-lezen-in-een-volle-treincoupé-niveau panel. Ik kan weinig zeggen, behalve dat dit een absolute must-read is voor iedereen die van humor houdt. Als je een meer gestoorde manga vindt, ontploft je hoofd waarschijnlijk. Lees ze en tot de volgende keer! Pyke van Zon 33

34 I Mattias in 京都 Tussen twee werelden k ben vast niet de enige met dit probleem. Zowel in Nederland als in Japan zijn er dingen die mij goed bevallen, die bij mij passen en die mij op mijn plaats doen voelen. Maar in beide landen zijn er ook genoeg zaken die mij dusdanig ergeren, dat ik soms graag even naar het andere land zou willen. Een uitwisselingsperiode in Kyōto heeft mij opnieuw met de neus op de feiten gedrukt. Een jaar hier is echt in een mum van tijd voorbij. De dag dat ik hier aankwam, was de sakura in volle bloei. Dezelfde bomen staan momenteel op het punt om wederom te bloeien, en dit houdt in dat mijn dagen hier geteld zijn. Wanneer mensen mij vragen wat ik het meeste zal missen, zeg ik altijd direct: het eten. En inderdaad, de grote variatie aan mogelijke eetplekjes, vaak gerund door een echtpaar dat van hun woonplek een teishokuya (een eethuisje waar voornamelijk complete maaltijden geserveerd worden, vaak in de vorm van een dagmenu) heeft gemaakt, is verbazingwekkend. De prijzen voor een volle maaltijd liggen meestal tussen de 600 en 700 yen, en gecombineerd met de dure supermarkten hier betekent dit voor mij dat ik bijna elke dag buitenshuis eet. Het is al eens voorgekomen, dat wanneer ik een tijdje niet bij een bepaald eettentje at, dat ik het in mijn dromen een bezoekje bracht. Afkickverschijnselen dus voor mij wanneer ik voor onbepaalde tijd terug in Nederland zal zijn. Voedsel is een voor de hand liggende keuze. Je wordt er dagelijks mee geconfronteerd, het is hier goedkoop en het smaakt ongelofelijk goed. Maar doe ik daarmee andere dingen die ik heb meegemaakt niet te kort? Een jaar vol ups en downs, met een moeilijke start waarin ik veelal op mijzelf was aangewezen. Momenteel ben ik helemaal in mijn nopjes hier. Er is een gezonde balans van uitdagende dingen om te leren en leuke dingen om te doen. Verder biedt Kyōto alles om een jaar geslaagd te maken. Ik weet niet waar het precies aan ligt, maar je gaat je er op den duur gewoon ongelofelijk thuis voelen. Ik woon erg gemakkelijk gelegen, en dat helpt ook. Kortom: langzaam maar zeker ben ik opgeslokt in een leventje waar één jaar eigenlijk veel te kort voor is om het optimaal te ervaren. Wederom een chûtohanpa (onvolledig) gevoel. Dit gevoel wint het uiteindelijk toch echt van mijn liefde voor het eten hier. 34 Ik kijk natuurlijk ook wel uit om weer naar huis te gaan, en iedereen weer te zien. Dat brengt me weer terug bij het begin. Soms denk ik dat het misschien beter is om één van de twee landen te kiezen, en daar dan vol voor te gaan. Maar nee, dat zal me waarschijnlijk nooit lukken: zowel in Japan als in Nederland zijn mensen om wie ik geef, en ik zal waarschijnlijk nog wel even bezig blijven met heen en weer slingeren. Dit onvergetelijke jaar, waarvan ik momenteel serieus nog steeds niet helemaal besef dat het ten einde loopt, zal het probleem alleen maar versterken. Toch voel ik mij ook enorm bevoorrecht om het mooie van beide werelden met mij mee te kunnen nemen, en ik hoop dat ik hierin niet de enige ben. Mattias van Ommen

35 I Jocelyn in 長崎おひさ 皆! k zou heel graag iets razend interessants te melden hebben, maar ik ben bang dat ik jullie helaas teleur moet stellen. Het is nu al een maand voorjaarsvakantie, en ik heb de laatste paar weken eigenlijk geen deuk gedaan. Nou, oké, misschien is geen deuk een beetje voorbarig, maar karaoke, feesten in Shianbashi en urenlang Virtua Fighter in het gamecenter spelen zijn niet bepaald productief te noemen... Wel ben ik een aantal weken met een paar Nederlands drie daagjes naar Fukuoka geweest, wat echt een hele leuke en gezellige stad is. We hebben de lekkerste ramen van de wereld gegeten in Tenjin (tonkotsu ramen, welteverstaan- ramen waarvan de soep uit varkensbotten getrokken is. Klinkt ranzig, is het niet), zijn wezen shoppen in Canal City en we hebben tot slot de nachtclubs onveilig gemaakt. Winkelen en dansen kun je namelijk niet bijzonder goed doen in Nagasaki, dus het was een verademing om me eens even flink uit te kunnen leven. Ik heb toen ik eenmaal terug was ongeveer een week met spierpijn in mijn nek en schouders rond gelopen vanwege het sjouwen met zware shopping bags, gevuld met kleren en schoenen die je in Nederland over tien jaar pas kunt kopen. Bij deze dus eventjes een tip voor mensen die van plan zijn om naar Japan te gaan: fuck souvenirs, neem kleren mee naar huis! Morgen vertrek ik met de nachtbus naar Tokyo, wat ongeveer veertien uur gaat duren. Dat wordt even bikkelen, maar het was de goedkoopste manier om er te komen, dus heb ik schijt. Ik maak me wel een beetje zorgen om de lange benen van reismaat Arthur, aangezien de bus gebouwd is om smurfachtige Japanners te accommoderen en de Hollandsche reiziger na ongeveer vijf minuten last krijgt van pijnlijke krampen in het gehele lichaam. Op zulke momenten ben ik blij dat ik een dwerg ben (1.63 m), al ben ik hier in Japan de gemiddelde lengte, misschien zelfs iets langer. Japanse jongens mogen van geluk spreken als ze de 1.70 halen, en het voelde in het begin behoorlijk maf om langer te zijn dan de mannen hier (ook al is dat alleen maar omdat ik met grote regelmaat op stiletto s van ongeveer twaalf centimeter rondstruin). Maar goed, Tokyo dus. We blijven ongeveer twee weken en ik heb er ontzettend veel zin in. Dingen als de Tsukiji-vismarkt, tempelbezoeken, uitgaan, shoppen en vooral mensen kijken staan op het programma. Vooral naar het laatste kijk ik uit, omdat in Tokyo iedereen pijnlijk hip is, wat een lust voor het oog belooft te worden. Mijn volgende stukje proza zal dan ook hoogstwaarschijnlijk over mijn derde tripje naar de mooiste stad van de wereld gaan. Want dat is Tokyo. Geen discussie. Over en uit! Jocelyn/ 凛子 35

36 Gijs in 大阪 Lentevakantie De lentevakantie is begonnen! Een tijdje al, maar goed... Echter voordat het zover was, moesten alle studenten van hetzelfde programma een voordracht houden over zijn eigen tot nu toe gehouden onderzoek. Van een Iraaks meisje die uit haar hoofd een presentatie hield over Konkatsu ( 婚活 ), tot een Duitse jongen die moeite had zijn punt te maken en steeds met わかりますか? いいえ?! だったら残念ねはい! om bevestiging vroeg. Van een Chinese jongen die praatte alsof de tekst uit een krantenbericht kwam en soms vragen stelde die langer leken dan de voordracht zelf, tot ikzelf die geprobeerd had op een aantrekkelijke manier iets neer te zetten maar wat niet aansloeg. Wat een anticlimax Op het moment van schrijven zit ik in Yokohama, althans daar in de buurt. Onderweg hierheen had ik okoshi gekocht voor m n hostgezin als omiyage, maar bij het uitstappen van de trein vergeten meenemen... Ook m n denshijisho zat in de tas. Eerst naar iemand van het station geweest maar die man begreep het woord ホストファミリー niet eens dus naar het volgende station gegaan. Daar lukte het enigszins mezelf duidelijk te maken. Uiteindelijk is het niet gelukt de spullen terug te vinden. Dus dat betekent: op zoek naar een nieuwe! Verder heb ik nog weinig gedaan... Ik zit lekker warm in een kotatsu en wil er niet meer uitkomen. Althans, wil, kan er niet meer uitkomen. Zelfs niet tijdens de twee aardbevingen die ik ondervond laatst. Nobu is een dikke week naar Amerika op vakantie geweest om er achter te komen dat het eten of heel vet is of heel zoet is en dat het inderdaad zo is dat meer dan de helft van de Amerikanen overgewicht heeft. Asako heeft haar telefoonabo opgezegd wegens ryuugaku en ook Yuri-chan is bezig met de laatste voorbereidingen. Wat betreft Keiko, zij heeft al een vriendje in Italië waardoor ze niet van haar ouders mag. Nobu is overigens van plan om vanaf oktober te gaan. Ik zal het hierbij moeten laten want m n vingers zijn moe van het smsen. Ik heb dit verslag namelijk op m n mobieltje geschreven. 36 Tot een volgende keer Gijs van Maarseveen

37 急 Sebastian in 別府 僕の 34 日間の旅行についての説話 いで 急いでください! 船に間に合わないかもしれませんからね! Met deze woorden, van het meisje achter het loket in de haven van Fukuoka, begon mijn 驚異的な reis op zes februari, die op elf maart eindigde. Onze bus naar Fukuoka was te laat en hierdoor moesten we naar onze boot toe sprinten. De loopplank werd meteen ingehaald toen we op de boot stonden. Maar goed, we waren dus onderweg naar Korea, maar vraag niet hoe. Laat ik alleen dit zeggen; de Kegon- 滝 van 日光 was niets bij het zweet dat toen over mijn rug liep. Aangekomen in Busan met de hulp van een Koreaanse vriend een ticket gekocht voor de KTX ( 韓国の新幹線 ) en op weg naar Seoel! Op Seoel station weer opgepikt door een van onze Koreaanse vrienden en op weg gegaan naar zijn huis in het stadje Goyang, wat heel dicht bij de Noord-Koreaanse grens ligt. Laat me tussendoor even zeggen dat alle hulp die we hebben gekregen van onze Koreaanse vrienden/ vriendinnen geen overbodige luxe was. In Korea ben je basically een grote baby die alleen maar kan lachen, huilen, wijzen en een gezichtsuitdrukking kan maken van: 何それ?!Je begrijpt echt helemaal niets, de mensen spreken vaak nog slechter Engels dan in Japan en in de restaurants hebben ze vaak niet eens plaatjes om aan te wijzen wat je wilt hebben. Maar gelukkig hebben we ons dus kunnen redden door homestays te doen, wat veruit de goedkoopste en ook de beste manier is om het echte Korea te zien te krijgen. Ik versnel nu een beetje, want ik heb deze hele TaTanukiKi nodig om alles te vertellen, maar van Goyang ging de reis als volgt: DMZ (Demilitarized Zone), Seoel, Suncheon, Yeosu, Mokpo, Jeju-eiland, Busan en vervolgens weer terug naar Fukuoka. Vooral Jeju (zie foto) was echt een superindrukwekkende plek met nationale parken, vulkanen, watervallen en al dat andere moois. Goed 福岡に到着してから zijn we met de nachtbus ( 超大変!) naar Tokio afgereisd waar we ook nog een homestay hebben gedaan. Ik zou feitelijk tot 3 maart blijven, maar ik kreeg onverwachts een baantje aangeboden bij het 日蘭学会, dus ik heb daar Nederlands les gegeven aan Japanse studenten. Op 10 maart met de 新幹線 weer terug naar Fukuoka, maar onderweg eerst nog even gestopt bij 京都 waar ik een dagje rondgeleid ben door Els 様. Nu dus weer terug in Beppu en het plan voor nu is: een week bijslapen, dan naar 長崎 en dan naar 沖縄! 別府に帰ってきたセバス 37

38 O Mannetjes p zeldzame momentjes, wanneer de stront als dikke appelstroop uit mijn anus gutst en met een kleine plens het witte porselein bereikt, stel ik me weleens voor dat de hele rotzooi langzaam op hun gezicht druipt, hun zicht vertroebelt met dampend bruin en zij voorlopig niet meer in de spiegel kunnen kijken. Zo n hekel heb ik aan ze: de mannetjes die denken dat ze lekker zijn, omdat ze in Japan zijn geweest. De ouderejaars zijn zeker bekend met deze types, maar niet alle eerstejaars zullen precies weten over wie ik het heb. Mannetjes, zoals ik ze liefkozend noem, zijn meestal blanke jongemannen van studentenleeftijd die tot verrassend laat in hun bestaan nog als mannetje kunnen worden bestempeld. Het mannetje heeft vaak nog nooit een vriendin gehad, of heeft één of meerdere malen gefaald in het in stand houden van een relatie en is teleurgesteld. Waarin? Verbitterd vertelt hij over de Westerse, met name Nederlandse vrouw, en hoe zij in de laatste 40 jaar eisen is gaan stellen waaraan niemand kan voldoen. De oplossing is volgens hem heel simpel: in Azië ligt het gele goud, want daar, zo heeft hij van zijn speelkameraadjes gehoord, is elke vrouw onderdanig en kritiekloos en wordt de Westerse man vereerd als ware de blanke Jezus. Onder het mom van toerisme boekt hij een ticket naar Tokio, om zich twee weken te gaan bezigen met goud zoeken. En daar vertrekt het mannetje van Schiphol, samen met een vriendje, uitgezwaaid door hun moeders. In het vliegtuig worden al wulpse blikken richting de JAL-stewardessen geworpen, maar deze blijven door hun koele professionaliteit onbeantwoord. In zijn stoel stelt hij zichzelf gerust met de gedachte dat het voor haar natuurlijk ook eng moet zijn om je in een druk vliegtuig zo te laten gaan. Dat komt in Japan wel. Na een lange tocht komen de jongens aan bij hun hotel en klagen tegen elkaar dat ze totaal niet zijn gekleed op zulk warm weer. Na een koude douche begint het avontuur Als je er nog nooit geweest bent en je dan door de straten van Tokio loopt, is alleen het aangezicht al overweldigend. De tempels en oude huizen die zo nu en dan het moderne straatbeeld kleur geven zijn welkome attracties die ervoor zorgen dat je je in Disneyland waant. De meeste mensen zijn erg vriendelijk en lijken onder de indruk te zijn van het feit dat een blanke adonis hun nederige straatstenen betreedt. Men ziet gewoon niet vaak buitenlanders, maar het mannetje weet zeker dat hij gewild is. Op een middag, vlak bij de toeristische tempels van Asakusa, hoort hij waar hij al jaren op wacht. Vanuit de menigte achter hem klinkt een schel stemmetje dat enthousiast roept: Eee, kakkoii, kono gaijin! ( Wat een coole buitenlander! ) Het mannetje herkent deze simpele uitdrukking meteen en draait zich om. Een klein meisje van hooguit twaalf kijkt beschaamd weg. Hij is lichtelijk teleurgesteld, maar een fata morgana brengt hem een misplaatst gevoel van zelfvertrouwen, dat innig wordt omarmd: ik ben cool! 38

39 Met zijn wangen rood van geluk loopt hij door de stad, hopend op meer van zulke reacties op zijn aanwezigheid. Misschien hoort ie het een of twee keer vaker het maakt niet uit. Het mannetje is cool en hoeft daarom in Japan geen meisjes meer aan te spreken. Aan langeafstandsliefdes heb je toch niets en daarbij, het komt in Nederland wel. Toch? Eenmaal in Nederland zit hij in een café met wat vrienden. Het mannetje lijkt zich anders te gedragen. Hij kleedt zich ook anders. Zijn bril is vervangen door lenzen en hij komt met colbertjes aan naar college. Ook zijn blik en houding naar anderen is veranderd. Nu hij in Japan is geweest weet hij niet alleen veel over Japan; hij weet het ook beter dan jij. Een soort Vader Abraham pur sang dus. Zijn vrienden valt op dat het mannetje over één ding absoluut zeker is: Japanse vrouwen neen, vrouwen in het algemeen vinden hem aantrekkelijk. Hij ziet ze kijken; ook in Nederland. En in dat café begint hij te vertellen over Japan. Hoe hij door Asakusa liep. Hoe een mooie Japanse vrouw naar hem riep. En hoe zij met haar vriendinnen besprak wat voor grote lul ons mannetje niet had. Hierna maakt hij duidelijk wat hij in Japan heeft geleerd. Veel vrouwen vinden hem leuk, maar hij voelt zich niet tot hen aangetrokken. Ondanks dat hij zoveel te bieden heeft een goed uiterlijk, intelligentie, ambitie, ruggengraat en hij is nog een gentleman ook. Oftewel, het prototype sterke man. Maar helaas, de meisjes waar hij wel in is geïnteresseerd wonen niet in zijn omgeving, dus dit verklaart dat hij geen vriendin heeft op het moment. Voldaan kijkt hij zijn vrienden aan. Ze zeggen niets terug. Zij zien de verandering, maar blijven stil, uit beleefdheid. Misschien ook uit medelijden. Dan lachen ze vriendelijk en danken hem voor het leuke verhaal. Op weg naar huis discussiëren zij over het voorval, maar worden het al snel met elkaar eens: een mannetje met stront in zijn ogen zal zichzelf nooit in de spiegel kunnen bekijken. Thuis worden de jassen afgeworpen en trekt men zich terug op het kleinste kamertje. En het dampend bruin blijft stromen Gé, met dank aan Aladdin 日本だから できる 39

40