I n s t i t u u t van de B e d r i j f s r e v i s o r e n. C o m m i s s i e v a n B e r o e p. N e d e r l a n d s t a l i g e K a m e r

Transcriptie

1 I n s t i t u u t van de B e d r i j f s r e v i s o r e n C o m m i s s i e v a n B e r o e p N e d e r l a n d s t a l i g e K a m e r Openbare terechtzitting van 23 oktober In de zaak 0485/2014/( )/N van: ( ), bedrijfsrevisor, wonende in ( ), en met kantoor gevestigd te ( ), met als raadsman ( ), advocaat met kantoor te ( ), voor wie optreedt ( ) loco ( ). In aanwezigheid van: de Raad van het Instituut van de Bedrijfsrevisoren, met zetel te 1000 Brussel, E. Jacqmainlaan 135/1, vertegenwoordigd door de heer ( ), raadslid. * * * * * * * * * * A. Over de rechtspleging 01. De appellante-bedrijfsrevisor heeft op 12 februari 2015 hoger beroep ingesteld tegen een beslissing die de Tuchtcommissie op 15 januari 2015 heeft uitgesproken. De bestreden beslissing werd met aangetekende brieven met ontvangstbewijs van 16 januari 2015 genotificeerd aan de Raad van het Instituut, aan de bedrijfsrevisor, aan de Kamer van Verwijzing en Instaatstelling (KVI) en aan de heer Procureur-generaal te Brussel. 02. De appellante heeft op 16 juni 2015 een syntheseconclusie ingediend en de Raad van het Instituut heeft op 17 juni 2015 schriftelijke opmerkingen ingediend. 03. Bedrijfsrevisor ( ) en haar advocaat werden gehoord op de openbare terechtzitting van 25 juni De heer bedrijfsrevisor en raadslid ( ) werd op voormelde terechtzitting gehoord als vertegenwoordiger van de Raad. Commissie van beroep-beslissing ( ) 0485/2014/( )/N -pagina 1/8

2 B. De antecedenten, de bestreden beslissing en de standpunten. 04. De Kamer van Verwijzing en Instaatstelling (KVI) heeft op 21 januari 2014 beslist om de bedrijfsrevisor te verwijzen naar de Tuchtcommissie. De verwijzing wordt gesteund op een verslag van de Raad van het IBR van 23 oktober 2013, waarover de KVI stelt dat ze de motieven opgenomen in het verslag van de Raad tot de hare maakt. Het feit dat met verwijzing naar het verslag aan de bedrijfsrevisor ten laste wordt gelegd is als volgt: de bedrijfsrevisor heeft een gerechtelijke opdracht uitgevoerd, maar de opbrengst ervan heeft zij bij zich gehouden. Het bedrijfsrevisorenkantoor waaraan zij is verbonden, heeft uiteindelijk de betaling uitgevoerd ten gunste van de curator. Op grond van dit feit wordt aan de bedrijfsrevisor inbreuk op artikel 3 van het koninklijk besluit van 10 januari 1998 ten laste gelegd: onwaardig gedrag. 05. De Tuchtcommissie verklaart de inbreuk bewezen en legt aan appellante als tuchtsanctie een schorsing van één week op. De bestreden beslissing overweegt dat de door de bedrijfsrevisor aangenomen houding niet strookt met de houding die van een gerechtelijke mandataris kan worden verwacht en dat de ter zitting verstrekte uitleg waarom de ontvangen gelden niet aan de curator werden doorgestort onvoldoende overtuigend is. 06. De bedrijfsrevisor legt in haar conclusie uit dat de Raad zijn verslag heeft gesteund op onjuiste feitelijke premissen. Ze stelt dat de EUR waaromtrent wordt geklaagd dat ze die niet prompt heeft overgemaakt aan een curator die er aanspraak op maakte, voordien niet werden gecrediteerd op een persoonlijke financiële rekening van haarzelf maar op een kantoorrekening. Het bedrag werd niet zo maar aan de curator bezorgd omdat er uiteenlopende meningen zouden bestaan hebben over wie op de betaling van het bedrag was gerechtigd en om die reden werd niet betaald vooraleer een veroordeling in die zin was uitgesproken. Verder geeft ze aan dat de advocaat die de betaling vervolgde en bewarend beslag onder derden liet leggen op de betrokken financiële rekening, vermeldde dat de bedrijfsrevisor de titularis ervan was, terwijl het kantoor titularis was. Met de briefwisseling ten slotte in de verhouding met het IBR, is het volgens appellante fout gelopen omdat de briefwisseling werd gericht aan haar privéadres i.p.v. aan haar kantooradres. Voorts formuleert ze als grief dat het verslag van de Raad gekleurd en partijdig zou zijn. Commissie van beroep-beslissing ( ) 0485/2014/( )/N -pagina 2/8

3 07. De Raad geeft in zijn schriftelijke opmerkingen (ingediend als verslag ) aan dat de bedrijfsrevisor niet heeft gevraagd om te worden gehoord toen de Commissie van Toezicht het dossier onderzocht en dat zij haar versie van de feiten ook niet eerder heeft gecommuniceerd. Voor het overige herneemt hij de feiten aangegeven in het Raadsverslag van 23 oktober 2013 en besluit hij dat het hoger beroep ongegrond is. C. Beoordeling 08. Het voorliggende dossier ten laste van appellante vindt zijn oorsprong in een klacht die op 24 september 2012 werd ingediend bij het Instituut door een advocaat ( ) die optrad in zijn hoedanigheid van curator over een faillissement van ( ) te ( ). Vooraleer ( ) op 18 oktober 2011 werd failliet verklaard, verkeerde zij sedert 14 december 2010 in een WCO-procedure. Binnen het kader van deze laatste procedure werd appellante op 14 december 2010 door de rechtbank van koophandel te Antwerpen aangesteld als mandataris om het geheel van roerende goederen, waaronder een handelsfonds, te verkopen. Over de verkoop van het handelsfonds werd gecontracteerd met een vennootschap die op hetzelfde adres gevestigd was als de woonplaats van ( )- en hiervoor ontving appellante op 10 oktober 2011 de verkoopprijs van EUR. Bij vonnis van 19 oktober 2011 werd appellante, als gerechtsmandataris, ontlast uit haar opdracht tegelijk met de afsluiting van de WCO-procedure. Op de dag van opening van het faillissement was dit bedrag nog niet verdeeld onder de schuldeisers en daarop maande de curator appellante verschillende keren aan om hem dat bedrag over te maken. Vruchteloos. De klacht geeft aan dat op 22 maart 2012 dagvaarding werd betekend aan appellante, dat op 26 april 2012 ten hare laste een veroordelend vonnis werd uitgesproken bij verstek en dat de gerechtsdeurwaarder zonder succes had gepoogd om het vonnis uit te voeren. In dit laatste verband wordt verwezen naar een schrijven van 31 augustus 2012 van een gerechtsdeurwaarder. Bij een navolgend schrijven van 22 oktober 2012 berichtte de curator aan het Instituut dat hij op 17 oktober 2012 de som van EUR had ontvangen van het kantoor ( ). 09. Bij een brief van 6 november 2012, gericht aan het kantooradres van appellante, heeft de Commissie van Toezicht bericht dat een toezichtsdossier werd geopend naar aanleiding van de brief van 24 september 2012 van de voormelde curator. Daarbij werd om omstandige uitleg verzocht en werden kopieën gevoegd van de stukken die de curator had meegedeeld. Commissie van beroep-beslissing ( ) 0485/2014/( )/N -pagina 3/8

4 Bij brieven van 11 december 2012 en van 10 januari 2013 werd namens de Commissie van Toezicht telkens een herinnering gezonden. De beide brieven werden verzonden aan het kantooradres van appellante, de laatste aangetekend. Bij de laatste brief was ook een debet nota gevoegd van 250 EUR wegens de aanmaningskosten. 10. Appellante formuleert vooreerst twee processuele grieven: het verslag van de Raad zou partijdig zijn opgesteld en haar recht van verdediging zou worden geschonden wegens de onvolledigheid van het dossier. De eerste grief wordt gesteund op het feit dat het verslag onnauwkeurigheden en vooringenomenheden doet blijken, die niet uit dossierstukken blijken, in het nadeel van appellante. Met de tweede grief wordt bekritiseerd dat vijf opgesomde stavingstukken, die de inhoud van het raadsverslag zouden moeten ondersteunen, ontbreken. 11. De twee grieven worden samen behandeld, aangezien ze in werkelijkheid nauw met elkaar zijn verbonden. Waar appellante in hoofde van de Raad partijdigheid meent te kunnen ontwaren, drukt ze in feite uit dat de Raad feiten als werkelijk heeft aangenomen en ze vervolgens ook ten laste legt, terwijl de werkelijkheid er anders uitzag. Aansluitend wordt geïncrimineerd dat bewijsstukken omtrent die geaffirmeerde werkelijkheid niet voorhanden zijn in het dossier. 12. Uit de weergave van de gang van het onderzoek, boven onder randnummer 9., blijkt dat de Commissie van Toezicht aan appellante het dossier heeft meegedeeld dat door de klager aan het IBR was toegezonden en dat ze driemaal om een reactie heeft verzocht, maar dat appellante hierop niet heeft gereageerd. Die briefwisseling werd gericht aan het kantooradres van appellante en zij houdt niet voor dat die brieven haar niet hebben bereikt. Bij ontstentenis van enige feitelijke inbreng door appellante en formulering van een standpunt, ondanks de uitnodiging hiertoe, kon de Raad alleen maar rekening houden met wat de klager meedeelde en vaststellen dat de stukken die hij aanreikte, zijn standpunt eerder geloofwaardig maakten. De ontstentenis van tegenspraak hierover door appellante konden de Raad redelijkerwijs sterken in zijn overtuiging dat de feiten die werden aangebracht, strookten met de werkelijkheid. 13. Het mag dan al juist zijn dat de Raad ook gevolgtrekkingen heeft geformuleerd, die verder reiken dan wat de curator meedeelde -zoals de betekening van het verstekvonnis en de dwanguitvoering ervan- die affirmaties konden steunen op wat de curator insinueerde. Commissie van beroep-beslissing ( ) 0485/2014/( )/N -pagina 4/8

5 Zo ook hoefde de Raad niet te verwijzen naar een specifieke geschonden wettelijke verplichting in zake het overmaken van gelden aan de curator, aangezien er een veroordelend vonnis voorhanden was. Aldus doen de desbetreffende door appellante aangevoerde feiten niet blijken van partijdigheid in hoofde van de Raad. 14. Het recht van verdediging wordt evenmin geschonden door het ontbreken van de door haar aangewezen stukken die zouden ontbreken. Immers, die vijf stukken (voorafgaande aanmaningen van de curator, de betekening van het vonnis, het bewijs van een uitvoerend beslag, het titularisschap van de gecrediteerde rekening en het tijdstip waarop appellante kennis nam van het vonnis) bestaan in de door appellante voorgehouden versie van de feiten niet. Bijgevolg kan ook niet worden aangenomen dat ze onterecht ontbreken en evenmin dat het recht van verdediging wordt geschonden. 15. De derde grief, die de grond van de zaak betreft en waarbij wordt betoogd dat appellante geen enkele fout kan worden verweten, moet volgens appellante doen besluiten dat de tuchtvordering ongegrond is. Hierover overweegt de Commissie van Beroep het volgende. 16. Uit enkele overtuigingsstukken die bij de syntheseconclusie van de appellante zijn gevoegd, blijkt dat zij op 8 september 2011 een ontwerp van rangregeling aan de schuldeisers heeft gezonden en op 4 oktober 2011 ook een verzoekschrift heeft ingediend bij de rechtbank van koophandel met het oog op de sluiting van de gerechtelijke reorganisatie en de ontlasting uit haar mandaat. In dat verzoekschrift geeft ze aan dat het een aanpassing betreft van een eerder op 12 september 2011 ingediend verzoekschrift, nadat was gebleken dat een overeenkomst tot overdracht van de activiteiten -die eerder door de rechtbank was gehomologeerd- niet werd uitgevoerd, nadat de koper hiervan had afgezien. Verder blijkt uit twee dossierstukken dat de kwestieuze opbrengst van EUR door de vennootschap-koper werd gecrediteerd op een rekening ( ),( ) Mandataire Justice op 11 oktober 2011 en dat een bedrag van EUR op 16 oktober 2012 werd overgeschreven op de faillissementsrekening, nadat dit bedrag voordien al naar een foute rekening was overgeschreven. 17. In conclusies stelt appellante dat ze telefonische gesprekken had met de curator maar van deze laatste geen bevestiging kon bekomen dat de overeenkomst tot overdracht van het handelsfonds was uitgevoerd en dat de goederen effectief aan de koper waren geleverd. Commissie van beroep-beslissing ( ) 0485/2014/( )/N -pagina 5/8

6 Verder geeft ze aan dat er tussen haarzelf en de curator verschil van inzichten bestond over de vraag naar de affectatie van de EUR. De aanspraak van de curator bleek niet evident aangezien bepaalde rechtspraak aanneemt dat de faillietverklaring niets verandert aan de taken van de gerechtelijke WCO-mandataris en aan de rangregeling. Zodoende wenste ze een gerechtelijke beslissing die het standpunt van de curator zou bevestigen: die kwam er met het vonnis van 26 april Uit de aangegeven bewijsstukken blijkt dat het bedrag van EUR, waarvan de curator de overdracht vorderde, gecrediteerd werd op een kwaliteitsrekening van het bedrijfsrevisorenkantoor en niet op de naam van appellante als zodanig. De creditering gebeurde een week vooraleer de in de WCO betrokken handelaarster werd failliet verklaard. Over eventuele aanmaningen die de curator zou hebben verricht om zijn aanspraak kracht bij te zetten, liggen geen bewijsstukken voor. Het verstekvonnis doet wel blijken dat de bewering van appellante volgens dewelke met de curator telefonisch overleg werd gevoerd, strookt met de werkelijkheid. 19. Over de gegrondheid van de reden die door appellante wordt aangevoerd om het bedrag van EUR niet zondermeer vrij te geven aan de failliete boedel, kon verschil van mening redelijkerwijs verantwoord zijn. Appellante legt rechtspraak voor van november 2011 op grond waarvan ze kon de mening toegedaan zijn dat de gevolgen van de door haar gerealiseerde overdracht volledig uitwerking moesten krijgen. Ze voert verder aan dat ze vanwege de curator niet de bevestiging bekwam dat hij de betrokken goederen, waarvoor was betaald, ook had geleverd aan de koper. In de gegeven omstandigheden kon het niet enkel verdedigbaar zijn, maar ook vanuit voorzichtige uitoefening van het mandaat aangewezen zijn om geen fondsen over te dragen aan de failliete boedel zonder een rechterlijke beslissing in die zin. Dat appellante de door de curator ingeleide procedure bij verstek liet verlopen is in se evenmin laakbaar. Vooreerst had zij daarin geen eigen belang te verdedigen en vervolgens behoort het tot de taak van de rechter om ook bij verstek de gegrondheid van de vordering te onderzoeken. 20. Verder moet met appellante worden vastgesteld dat er geen bewijs voorligt dat het verstekvonnis haar werd betekend en dat ze zou nagelaten hebben om aan een bevel tot betaling gevolg te geven, of zelfs dat de curator op grond van de bekomen bij voorraad uitvoerbare titel haar heeft uitgenodigd om te betalen. De curator heeft dit niet aangevoerd en het volgt evenmin uit het feit dat de curator beslag onder derden liet leggen. Het betrof immers een bewarend beslag onder derden, waartoe ieder veroordelend vonnis kan worden aangewend, zonder dat er betekening van de betrokken rechterlijke beslissing moet mee gepaard gaan. Commissie van beroep-beslissing ( ) 0485/2014/( )/N -pagina 6/8

7 Het bewarend beslag is onwerkzaam gebleken omdat er op naam van de veroordeelde partij (appellante) geen gelden in handen waren van de derde-beslagen bank: zoals boven reeds vermeld was de kwaliteitsrekening niet op haar naam geopend. Verder is er geen duidelijkheid over het tijdstip waarop appellante in kennis werd gesteld van de veroordeling, maar vast staat dat ze de betaling heeft verricht vooraleer ze werd ingelicht over de klacht van de curator. 21. Uit al die gegevens moet worden besloten dat met betrekking tot het door het raadsverslag geïncrimineerde gebeuren, appellante geen nalatigheid of enige andere tekortkoming kan worden verweten. Inzonderheid kan niet worden aangenomen dat de haar ten laste gelegde feiten zijn bewezen en dat ze zou tekort gekomen zijn aan de norm inzake waardigheid bedoeld in artikel 3 van het koninklijk besluit van 10 januari Een ander punt in die aangelegenheid is de wijze waarop appellante is omgegaan met de haar door het Instituut toegezonden briefwisseling. Desbetreffend wordt haar evenwel bij de verwijzingsbeslissing van de KVI geen tekortkoming aan enige beroepsregel ten laste gelegd, zodat de tuchtinstantie hierover ook niet is gevat. 23. Bij ontstentenis van een bewezen tekortkoming moet de tuchtvordering worden verworpen. Het hoger beroep is gegrond. OM DEZE REDENEN, DE COMMISSIE VAN BEROEP, Beslist na tegenspraak, Ontvangt het hoger beroep en verklaart het gegrond. Doet de bestreden beslissing teniet, Verklaart de tuchtvordering ongegrond en ontslaat appellante van elke vervolging wegens het haar ten laste gelegde feit. Aan de beraadslaging over deze beslissing werd deelgenomen door: Commissie van beroep-beslissing ( ) 0485/2014/( )/N -pagina 7/8

8 ( ) ( ) Ze werd uitgesproken door ( ) in openbare terechtzitting op 23 oktober ( ) Commissie van beroep-beslissing ( ) 0485/2014/( )/N -pagina 8/8