Negatieve rechtspraak

Transcriptie

1 Negatieve rechtspraak Rb Gent, 24 juni 1999 : managementvennootschap zonder bestuurdersmandaat Bij het opzetten van een bestuurdersmandaat is het uiteraard essentieel dat de vennootschap die de bestuurder dient te benoemen, de vennootschap benoemt en niet de natuurlijke persoon. Maar door vergetelheid of een vergissing wordt in sommige gevallen wel eens verder de natuurlijke persoon benoemd in plaats van de vennootschap. Als de fiscus dat dan ziet, zal hij zich vaak niet kunnen houden om de vergoeding toch nog te belasten in hoofde van de natuurlijke persoon. Dit alhoewel de bestuurdersvennootschap de vergoedingen uitfactureerde en ook effectief inde. Het Hof van Beroep te Gent kreeg zo n geval te behandelen (Gent, 24 juni 1999, F.J.F., No. 2000/8). Situatieschets De algemene vergadering had de natuurlijke persoon benoemd als bestuurder en als afgevaardigde bestuurder in Na de vennootschapsrechtelijke maximumtermijn van zes jaar (art. 55, vierde lid Venn.W.) werd de aanstelling hernieuwd. Onmiddellijk daarna koos de raad van bestuur trouwens de natuurlijke persoon opnieuw als afgevaardigd bestuurder. Maar in 1991 liet de natuurlijke persoon de bestuurdersvergoeding niet langer aan zichzelf toekennen. Deze vergoedingen werden gefactureerd door een andere vennootschap (vermoedelijk de "managementvennootschap" van de natuurlijke persoon). Die vennootschap was geen bestuurder in de andere vennootschap. De fiscus zag dat en greep in. Standpunt fiscus : belastbaar in hoofde van natuurlijk persoon Vermits uit de benoeming van 1990 duidelijk blijkt dat de natuurlijke persoon als bestuurder werd benoemd, moeten de uitgekeerde vergoedingen aan hem toegerekend worden. Zij zijn dus belastbaar in zijnen hoofde. Ook al verkreeg de andere vennootschap deze vergoedingen. De afgestane vergoeding kon volgens de Administratie niet als beroepskost verrekend worden omdat zij niet gedaan of gedragen werden om belastbare inkomsten te verkrijgen of te behouden. Zelfs in bezwaar had de gewestelijke directeur geen oren naar de argumenten van de belastingplichtige. Dus zat er niets anders op dan naar het Hof van Beroep te stappen. Standpunt Bp : afgestane vergoeding is een beroepskost De natuurlijke persoon was het met deze zienswijze van de fiscus (uiteraard) niet eens. Hij repliceerde meteen dat zijn managementvennootschap de vergoedingen factureerde op basis van een overeenkomst van 1990 tussen zichzelf en zijn managementvennootschap waarin werd gestipuleerd dat de inkomsten werden afgestaan door hem aan die vennootschap. Hij gaf de fiscus zelfs gelijk dat de inkomsten in zijn hoofde belastbaar waren. Maar hij voegde daar meteen aan toe dat, gezien de bedongen afstand, deze inkomsten meteen als beroepskost dienden afgetrokken te worden van zijn beroepsinkomsten. 47

2 Een en ander kwam dus neer op een nuloperatie. Het bedrag waarmee de belastbare basis werd verhoogd, diende dus volgens de belastingplichtige meteen in mindering gebracht te worden van dat meerinkomen. Voor dat Hof speelt de belastingplichtige twee grote argumenten uit. Vooreerst poogt de belastingplichtige het voor de hand liggende argument uit dat, alhoewel hij recht had op de vergoeding, hij deze nooit kreeg. Iets wat de fiscus zelfs erkende. Dus waarom zou je nu belasting moeten betalen op iets wat je nooit kreeg? Een zonneklaar argument. Maar het Wetboek Inkomstenbelastingen zit net iets anders in elkaar. Op dat argument repliceert het Hof met de tekst van het toendertijdse art. 20 en 27 van het Wetboek. Bedrijfsinkomsten (nu beroepsinkomsten) zijn ondermeer alle inkomsten die de bestuurders van vennootschappen rechtstreeks of onrechtstreeks verwerven, ongeacht de schuldenaar, de benaming en de wijze waarop zij worden vastgesteld en toegekend, die voor de verkrijger de opbrengst vertegenwoordigen van een opdracht als bestuurder die krachtens een volmacht of een contract in een vennootschap op aandelen wordt vervuld. Het Hof stelt vervolgens dat uit de benoeming in 1990 duidelijk blijkt dat de natuurlijke persoon werd benoemd. De vergoeding werd dan trouwens op een vast bedrag aan de natuurlijke persoon bepaald. Daar werd aan toegevoegd dat een twaalfde van die som elke maand betaald zal worden volgens de instructies van de natuurlijke persoon. Die laatste passus is volgens het Hof erg belangrijk. De natuurlijke persoon diende de modaliteiten van de betaling te bepalen. Zonder het met zoveel woorden te stellen, laat het Hof uitschijnen dat het feit dat de natuurlijke persoon zijn managementvennootschap de vergoedingen liet factureren, wel eens als een modaliteit van betaling kan aanzien worden. De bestuurdersvergoedingen waren verschuldigd aan de bestuurder in eigen naam. Dat deze zijn bestuurdersvergoedingen heeft afgestaan aan een andere vennootschap verandert daar volgens het Hof niets aan. De belastingplichtige poogt nog het tij te keren door aan te voeren dat hij aan de vergoedingen heeft verzaakt. Maar het Hof stelt dat hij dat niet deed. Integendeel, hij heeft ze afgestaan aan zijn managementvennootschap. Het feit dat hij deze gelden nooit heeft ontvangen is volgens het Hof niet ter zake. De vergoeding kwam aan de natuurlijke persoon toe uit hoofde van de door hem vervulde functie. Hij kon er over beschikken. De belastingplichtige heeft meer succes met zijn tweede argument. Zijn advocaat roept zeer pertinent in dat in de overeenkomst van 1990 wordt gesteld dat de managementovereenkomst verder zijn bestuurdersvergoeding die hij van deze managementvennootschap ontvangt, zal uitbetalen. Maar daar stond bij vermeld dat omwille van de omstandigheid dat de natuurlijke persoon minder tijd kan besteden aan de uitoefening van zijn mandaat in die managementvennootschap, hij de vergoeding die hij ontvangt voor andere mandaten en posten ter compensatie zal afstaan aan de managementvennootschap. Dus als de bestuurdersvergoeding uit de andere vennootschap (de exploitatievennootschap) wel belastbaar is in hoofde van de natuurlijke persoon, is die meteen een beroepskost omdat hij deze afstond aan de managementvennootschap om verder zijn bestuurdersvergoeding uit deze managementvennootschap te kunnen ontvangen. In tegenstelling tot wat de fiscus beweerde, maakt deze afgestane vergoeding een beroepskost uit. Die werd gedaan om zijn functie en de daaraan verbonden inkomsten te handhaven hoewel hij minder tijd kon besteden aan de uitoefening van zijn mandaat in die managementvennootschap. De bestuurder handelde dus om belastbare inkomsten te behouden of te verkrijgen. Merkwaardig is wel dat het Hof zich niet de vraag stelt of de ingeroepen overeenkomst uit 1990 toen wel werd gesloten. Maar dat hangt vermoedelijk samen met de vaststelling dat de fiscus deze zelf op geen enkel ogenblik in vraag stelde. De belastingplichtige kreeg dus na zeven jaar uiteindelijk zijn grote gelijk. 48

3 Rb. Antwerpen, 18 mei 1999 : eenmanszaak en managementvennootschap Situatieschets Het hof van beroep te Antwerpen kreeg onlangs zon geval voorgelegd (Antwerpen, 18 mei 1999, F.J.F. 99/154). Een schilder richtte een managementvennootschap op. En deze verstrekte diensten aan de eenmanszaak van de schilder. Vermoedelijk was het de bedoeling aldus winsten weg te halen uit de eenmanszaak en te laten belasten tegen de lagere tarieven binnen de vennootschap. De facturen die de managementvennootschap opmaakte werden erg algemeen omschreven. Er stonden omschrijvingen op als opvolgen van concurrentiepositie in de omgeving, onderhouden van de bankrelaties, onderhandelen met potentiële klanten, Standpunt fiscus : facturen te vaag. Prestaties niet bewezen geacht De fiscus stelde dat aan de hand van die vaag omschreven facturen de aard en het beroepskarakter van de geleverde prestaties niet kunnen bewezen worden. Het bestuur vroeg zich logischerwijs af of deze prestaties wel effectief waren geleverd. Evenmin kon gecontroleerd worden hoe de aangerekende bedragen waren berekend? Per tijdseenheid, per bezochte klant,? De fiscus vroeg aan de schilder meer uitleg. Maar volgens de fiscus slaagde die er niet in het bestaan van de beroepskosten aannemelijk te maken. De belastingplichtige faalde volgens de administratie in het bewijs dat tegenover de bestuursvergoedingen wederprestaties staan die door de vennootschap werden geleverd. De administratie oordeelde dat een feitelijk vermoeden ontstond dat de facturen een geveinsd en fictief karakter hadden. Gevolg: de beroepskosten die de schilder in mindering bracht van zijn opbrengsten, werden verworpen. Standpunt Hof : fiscus gelijk : Facturen te vaag Het hof stelt dat het niet volstaat de echtheid en het bedrag van de gemaakte kosten aan te tonen. De fiscus moet daarenboven de zekerheid krijgen dat de uitgaven die eisers in mindering brengen, inderdaad een beroepskarakter hebben. De administratie heeft het recht en de plicht te onderzoeken of de bedragen noodzakelijkerwijs aan het beroep verbonden zijn en of ze werden gedaan om de inkomsten te verkrijgen of te behouden. Maar dat kan de fiscus volgens het hof niet controleren op basis van de uitgereikte facturen alleen. De taakomschrijving op de door de managementvennootschap verstrekte facturen is immers zeer algemeen en vaag. Bovendien bestaat geen specificatie over de werkelijke aard en de werkelijkheid van de prestaties. Het hof besluit dan ook dat de fiscus terecht veinzing inriep. De facturen van de managementvennootschap zijn dan ook bij de schilder niét aftrekbaar. Om dergelijke kosten te verwerpen moet de fiscus niet noodzakelijk eerst bewijzen dat het om geveinsde doorfacturatie gaat. Ook een ongeveinsde overeenkomst kan aanleiding geven tot uitgaven en lasten die niet beantwoorden aan de voorwaarden van art. 49 W.I.B

4 Standpunt schilder : non bis in idem-principe In het geciteerde geval kwam de schilder nog aanzetten met het argument dat door de verwerping van de kosten een dubbele belasting ontstond : een keer in hoofde van de managementvennootschap die op de opbrengst werd belast, en een keer in hoofde van de schilder waar de kosten werden verworpen en dus belast. In fiscalibus spreekt men van het non bis in idem-principe. Het hof sabelt dat argument neer. Een dubbele belasting komt enkel voor bij het dubbel belasten van : eenzelfde inkomen voor hetzelfde of verschillende aanslagjaren ten name van eenzelfde of verschillende belastingplichtigen wanneer de ene aanslag de andere wettelijk uitsluit. Dat is in deze niét het geval. Het gaat om twee verschillende zaken. Enerzijds om het niet in aanmerking nemen van een bedrag als beroepskosten. Anderzijds om het belasten van een aangegeven omzet als inkomen. De ene aanslag sluit de andere dus niet uit. Besluit : Drijven mag, overdrijven niet. Rb. Antwerpen, 22 juni 1999: bezoldiging als natuurlijk persoon en als vennootschap Situatieschets : Vennootschap H bezit 95 procent van de aandelen van haar dochtervennootschap L. H werd opgericht om de aandelen van L over te nemen. Om de aandelen van L te kunnen betalen, ging H belangrijke leningen aan bij een kredietinstelling. Naast het statuut van moedervennootschap zorgde H ook nog voor het management van L. Daarvoor liet het zich op jaarbasis een managementvergoeding uitbetalen van 3 miljoen frank. Die managementvergoeding werd op 31 december 1992 gefactureerd door H aan dochter L. Op de factuur werd als omschrijving enkel gepresteerde diensten vermeld. Het scenario achter deze opzet ligt voor de hand. Holding H moest het krediet om de aandelen van L te kopen, terugbetalen aan de bank. Het geld om dat te doen, diende opgehoest te worden door dochter L zelf. De meest klassieke wijze om dit te doen, is de uitkering van een dividend. Maar als dochter L 100 euro winst voor belastingen overheeft, moet zij daar eerst 40 euro belasting op betalen. De resterende 60 euro kan L dan als dividend zo goed als volledig uitkeren aan haar moeder H. Bij H wordt deze 60 euro niet meer belast, vermits zowel H als L Belgische vennootschappen zijn. De belasting op dat bedrag werd immers al betaald door L. Voor H is dat een definitief belast inkomen (D.B.I.; art. 202 W.I.B. 1992). Juister is te stellen dat H maar op 5 procent belasting moet betalen (art. 204 W.I.B. 1992). Dus 40 procent op 5 procent. H betaalt dus op de ontvangen 60 euro een vennootschapsbelasting van 1,2 euro. Zo goed als te verwaarlozen. Mooie zaak. 50

5 Maar H zal daar niet gelukkig mee zijn. H maakt zo goed als zeker ook kosten die in principe aftrekbare beroepskosten zijn. Denk maar aan de te betalen interest op het krediet om de aandelen van L te kopen. Aangezien die een belastbare basis heeft beperkt tot 5 procent van de ontvangen dividenden zal L op die manier het belastingvoordeel op die kosten voor een groot deel verliezen. Stel dat H voor 20 euro interest moet betalen. Dan zullen in dat geval voor 18,8 euro principieel aftrekbare kosten verloren gaan. H had vermoedelijk dat probleem en wou dat oplossen. In plaats van dividenden naar boven te laten stromen, schreef H een verkoopfactuur uit voor 3 miljoen frank. Voor gepresteerde diensten. L zou deze factuur fiscaal als beroepskosten kunnen in mindering brengen. H zou van de omzet de kosten fiscaal in mindering kunnen brengen. Dus zou het belastingvoordeel op de kosten behouden blijven. Stel dat H voor 1 miljoen frank aan interesten heeft. De 3 miljoen frank betalen als dividend zou de groep 1,2 miljoen frank belasting kosten (40 procent op 3 miljoen frank zonder rekening te houden met de belasting van 2 procent bij H). Dat doen via een verkoopfactuur betekent in de kering belasting betalen op 2 miljoen frank. Dus maar 0,8 miljoen frank. Een besparing van 0,4 miljoen frank. Standpunt fiscus : prestaties niet bewezen op basis van art. 49 W.I.B De fiscus zag dat gebeuren en trok naar L. Die bracht immers de factuur van 3 miljoen frank in als kosten. De administratie onderzocht de zaak en concludeerde dat nergens uit bleek dat werkelijk prestaties werden geleverd door H aan L. Dus werd de 3 miljoen frank toegevoegd aan de belastbare basis van L als liberaliteit. Het bestuur was dus de mening toegedaan dat de voorwaarden van art. 49 W.I.B niet waren vervuld. Dat artikel stelt dat enkel de kosten die de belastingplichtige in het belastbare tijdperk heeft gedaan of gedragen om de belastbare inkomsten te verkrijgen of te behouden, fiscaal aftrekbare beroepskosten zijn. De belastingplichtige moet de echtheid en het bedrag van die kosten verantwoorden door middel van bewijsstukken of, ingeval zulks niet mogelijk is, door alle andere door het gemeen recht toegelaten bewijsmiddelen, met uitzondering van de eed. Volgens de fiscus faalde de belastingplichtige meteen in het eerste bewijs. Hij kon niet aantonen dat H echt prestaties had verstrekt aan L. De belastingplichtige was het daar niet mee eens en diende een bezwaar oude stijl in. Maar de gewestelijke directeur was dezelfde mening toegedaan als zijn controleur. Standpunt belastingplichtige : prestaties voor gepresteerde diensten Dus zat er voor vennootschap L niet anders op dan een voorziening voor het hof van beroep in te dienen. Voor het hof geeft de advocaat van vennootschap L meer uitleg. Vennootschap H én L worden bestuurd door hetzelfde paar, beide landbouwers. Mevrouw voerde het commercieel beleid van vennootschap L. Tevens werd de administratie van L gevoerd op de zetel van vennootschap H. Volgens de advocaat heeft het paar prestaties van marktonderzoek en management ten gunste van L verricht. Het hof vindt die summiere uitleg onvoldoende. Het stelt dat het niet duidelijk is hoe beide landbouwers als bestuurders van H dergelijke prestaties hebben verricht. Bezwarend vindt het hof in deze dat vennootschap L gedurende het betrokken jaar 1992 een bedrag van 6,7 miljoen frank bezoldigingen aan haar bestuurders uitkeerde. Het paar werd betaald voor de prestaties in L rechtstreeks als bestuurder van die vennootschap L. Welke andere prestaties verstrekte het dus via H aan L? Het hof geeft dus de fiscus gelijk. Elke verantwoording van enige tegenprestatie aan de hand van controleerbare gegevens voor de som van 51

6 3 miljoen frank ontbreekt (Antwerpen, 22 juni 1999, F.J.F., No. 99/253). Tegen dit arrest werd geen Cassatieverzoek ingediend. Terecht Deze uitspraak is terecht. Het minste wat kan gezegd worden, is dat L volledig faalde in het te leveren bewijs dat het als tegenprestatie voor de 3 miljoen frank echte diensten verkreeg. De opmerking van het hof dat het paar al betaald werd via een bestuurdersvergoeding in vennootschap L laat vermoeden dat de managementvergoeding iets te onberedeneerd werd toegekend. Daarmee bevestigt het hof een eerdere uitspraak in dezelfde zin (Antwerpen, 18 mei 1999, F.J.F. 99/154). Rb. Brussel, 9 april 2004 : Prestaties als manager werden niet gewezen De pater familias van een nv gespecialiseerd in blusapparaten, laat zijn zoon mee het bedrijf besturen. Dus wordt de zoon benoemd tot gedelegeerd bestuurder. Maar daarnaast richt de zoon een ik-bvba op die werkt voor de nv. Enkel de ik-bvba wordt vergoed door de nv. De rechtbank te Brussel vindt dat dit dubbel gebruik voor problemen kan zorgen. Situatie Tussen de nv en de ik-bvba wordt in 1996 een managementovereenkomst gesloten waarbij de ik-bvba de operationele leiding van de nv op zich nam. In de overeenkomst wordt bepaald dat : de ik-bvba zich als manager verbindt ten dienste van de nv alle opdrachten uit te voeren die overeenkomen met de doelstellingen vermeld in de oprichtingsakte van de nv. De ik-bvba zal voor rekening van de nv onbeperkt verbintenissen kunnen aangaan. Omtrent de opdracht zal de ik-bvba zijn standpunten en beslissingen rapporteren aan de nv. Voor deze activiteiten krijgt de ik-bvba jaarlijks een forfaitair bedrag van EUR. Standpunt fiscus: prestaties werden geleverd als bestuurder De fiscus controleert de boekjaren 1997 en 1998 van de nv en verwerpt voor beide jaren de EUR als liberaliteit. De belastinginspecteur stelt vast dat de zoon als natuurlijk persoon is benoemd binnen de nv als gedelegeerd bestuurder. Daarnaast is de ik-bvba, vertegenwoordigd door haar zaakvoerder, de manager van de nv. Die zaakvoerder is opnieuw de zoon. Dus is de vraag wie nu de nv heeft geleid. De zoon als natuurlijk persoon of de zoon als zaakvoerder van de ik-bvba? Dus vraagt de fiscus aan de nv te bewijzen dat de ik-bvba effectief prestaties uitvoerde voor de nv en dat dit dus niet gebeurde door de zoon als natuurlijk persoon. Alhoewel dat niet in het vonnis staat, is tussen de lijnen te lezen dat de zoon als gedelegeerd bestuurder geen bezoldiging ontving. Enkel de ik-bvba ontving blijkbaar een jaarlijkse vergoeding. 52

7 Standpunt rechtbank : geeft fiscus gelijk. Prestaties werden niet gewezen Belastingplichtige en fiscus komen niet tot een akkoord. Dus stapt de nv naar de rechtbank van eerste aanleg te Brussel (Rb. Brussel, 9 april 2004, T.F.R., 2004/73). De nv bouwt haar verdediging op rond de stelling dat de taken van een manager te onderscheiden zijn van die van een gedelegeerd bestuurder. Eén en dezelfde persoon kan beide functies waarnemen. De rechtbank volgt de nv daarin. Wellicht kan in de praktijk de uitoefening van beide functies door elkaar lopen. Dit belet niet dat zij juridisch van elkaar kunnen worden onderscheiden. Tevens gaat de rechtbank mee in de redenering van de nv dat de fiscus zich niet in te laten heeft met het beleid dat zij in haar zaken voert. Maar de rechtbank stelt duidelijk dat de nv de werkelijkheid van de prestaties moet kunnen bewijzen. Dus moet de nv kunnen aantonen dat de ik-bvba effectief diensten heeft geleverd en dat die niet werden verricht door de gedelegeerd bestuurder. De rechtbank vindt dat de nv drie kansen heeft laten liggen om dat aan te tonen. 1. De rechtbank stelt dat de omschrijving van de taken in de managementovereenkomst te vaag is. De verwijzing naar het doel in de statuten van de nv is te algemeen. Waren daar taken zoals het bezoeken van klanten, het afsluiten van verkoopcontracten en het organiseren van marketingacties in vermeld, dan had de ik-bvba een duidelijk onderscheiden taak gehad van de afgevaardigd bestuurder. 2. Een tweede gemiste kans ligt volgens de rechtbank in het feit dat de managementvergoeding forfaitair is bepaald en globaal per jaar is gefactureerd. Was die bijvoorbeeld variabel op basis van een aantal afgesproken parameters maandelijks gefactureerd, dan was het bewijs rond de werkelijkheid van de prestaties gemakkelijker geweest. 3. Tot slot vindt de rechtbank het jammer dat de ik-bvba haar verrichte standpunten en beslissingen enkel mondeling heeft meegedeeld aan de nv en niet schriftelijk. De belastingplichtige legde nog een aantal documenten voor waaruit de werkelijkheid van de prestaties geleverd door de ik-bvba zouden moeten blijken. De nv sloot een aantal samenwerkingsovereenkomsten af en deze werden telkens ondertekend door de zoon met als functie Managing director. De rechtbank stelt vast dat dit nu net de Engelse vertaling is voor afgevaardigd bestuurder. Dus bewijst de nv daarmee niets. De zoon had moeten ondertekenen met de titulatuur ik-bvba, vertegenwoordigd door haar zaakvoerder. Uit dit alles leidt de rechtbank af dat de werkelijkheid van de prestaties geleverd door de ik-bvba niet zijn bewezen. Dus krijgt de fiscus gelijk. Besluit : uitermate streng arrest Al bij al een merkwaardig vonnis waarbij de rechtbank uitermate streng is. Dit vonnis staat in schril contrast met een arrest van het Hof te Antwerpen die een volledig gelijkaardig geval behandelde (Antwerpen, 9 september 2003, De Fiscale Koerier 2003/628). Daar stelde het Hof dat een nv moet bestuurd en geleid worden. Daaraan zijn fiscaal aftrekbare kosten verbonden. Het stond volgens het Hof vast dat het bestuur en het beleid werden uitgevoerd door de natuurlijke persoon. Wie zou het anders gedaan hebben? Maar het Hof merkt op dat volgens de belastingaangifte van de nv, de zaakvoerders van de bvba de nv hebben geleid. Dat bleek uit het feit dat binnen de resultatenrekening een managementfee is geboekt ten voordele van de bvba. Dus hebben partijen er voor gekozen de nv te laten leiden door de bvba. De rechter te Brussel wil deze redenering niet maken en wil niet weten van een feitelijk vermoeden dat de ik-bvba de nv leidde. Les uit het hele verhaal: ga nooit als natuurlijk persoon in de nv zitten, maar benoem de ik-bvba als gedelegeerd bestuurder. Dan is het probleem meteen van de baan. 53

8 Rb. Brussel, : niet aftrekbaarheid in toepassing van artikel 49 WIB 92 Bron : arrest van Rechtbank van eerste aanleg van Antwerpen dd Situatie De verbonden onderneming B.V.B.A. S heeft eiseres gefactureerd voor een bedrag van ,00 EUR voor het uitvoeren van managementactiviteiten; de Heer Wim Heylen is zaakvoerder van beide vennootschappen. Stanpunt fiscus: voorwaarde art 49 WIB 92 niet voldaan Bij bericht van wijziging van 21 december 2004 heeft de administratie aangekondigd om deze geboekte managementvergoedingen ten bedrage van ,00 EUR op te nemen in de verworpen uitgaven; volgens de administratie kunnen de betalingen aan voornoemde B.V.B.A. S niet aangezien worden als kosten die door eiseres werden gemaakt om beroepsmatige inkomsten te verkrijgen of te behouden en moeten de betalingen eerder beschouwd worden als liberaliteiten omdat er geen prestaties kunnen gerelateerd worden met deze betalingen. Eiseres betaalde managementvergoedingen welke door de fiscus opgenomen werden in de verworpen uitgaven. Voor de aftrekbaarheid van de beroepskosten rust, krachtens de artikelen 49 en 183 WIB 92, de bewijslast van de werkelijkheid, het bedrag en het beroepsmatig karakter van die kosten op eiseres. Het voorgeschreven bewijs wordt niet geleverd door het louter voorleggen van forfaitaire facturen die slechts " managementfee " vermelden met betrekking tot een bepaalde periode zonder verder detail omtrent de geleverde diensten. Eiseres levert niet het minste bewijs omtrent de echtheid, het beroepsmatig karakter en de berekeningswijze van deze "managementfees" zodat zij faalt in haar bewijslast en de voorwaarden van de artikelen 49 en 183 WIB92 voor de aftrekbaarheid van deze kost zijn dan ook niet vervuld. Aangezien eiseres faalt in haar bewijslast om aan te tonen dat er managementprestaties werden verricht, zijn de "managementfees" niet aftrekbaar als beroepskosten en is er dan ook geen enkele reden om deze "managementfees" te beoordelen in de zin van artikel 26 WIB92. Rb. Antwerpen, : Voorrang van artikel 26 op artikel 49 WIB 92 Bron : arrest van het Hof van Beroep van Antwerpen dd Situatie Een Belgische B.V.B.A. factureerde aan appellante "management fees". Volgens appellante waren deze " managementfees" vergoedingen voor uitzonderlijke prestaties verricht door deze B.V.B.A. in het kader van de expansie van haar groep in Zuid-Europa. Standpunt fiscus : verwerpen van de aftrek op basis van artikel 49 WIB 92 De administratie verwierp echter de aftrek van deze kosten op basis van artikel 49 WIB

9 Standpunt Hof : artikel 26 heeft voorrang op artikel 49 WIB 92 Na onderzoek van de feiten komt het Hof tot de vaststelling dat artikel 26 WIB 92 voorrang heeft op artikel 49 WIB 92. De bedoeling van de wetgever kan niet anders geweest zijn dan een analoge administratieve praktijk te bevestigen, die erin bestond geen systematische zoektochten naar binnenlandse winstverschuivingen te ondernemen en zich tevreden te stellen met het éénmaal belasten van een inkomen, ongeacht waar het te voorschijn kwam. Een wetgeving die aan de administratie zou toelaten om terzake van winstverschuivingen door opdrijving van beroepskosten, eenzelfde situatie naar eigen goeddunken op verschillende manieren te behandelen, namelijk met of zonder dubbele belasting, zou in strijd zijn met het gelijkheidsbeginsel. 55