I VIII. Ontbinding & Vereffening

Transcriptie

1 IJ I VIII. Ontbinding & Vereffening

2

3 VEREFFENING EN ONTBINDING VAN VEN NOOTSCHAPPEN VEREFFENING ËN ONTBINDING VAN VENNOOTSCHAPPEN. _....-.,~~ \~.. ( VEREFFENING EN ONTBINDING VAN VENNOOTSCIiAf"PEN Met ingang van 6 juli 2006~9 heeft de wetgever de vereffeningsprocedure fundamenteel gewijzigd met als gevolg dat de eechtbank van koophandel voortaan toeziet op de vereffeningsprocedure. Het betreft de volende wijzigingen: - de algemene vergadering blijft bevoegd om de vereffenaar te benoemen maar indien meerdere vereffenaars benoemd worden handelen zij als een college; - de benoeming van de vereffenaar moet worden bevestigd en - in bepaalde gevallengehomologeerd door de rechtbank van koophandel; - bepaalde personen mogen gedurende 10 jaar geen mandaat van vereffenaar opnemen; - ingeval een rechtspersoon als vereffenaar wordt benoemd, moet de natuurlijke persoon die deze vertegenwoordigt voor de uitoefening van de verffening in het benoemingsbesluit worden aangewezen; - de bevoegde rechtbank van koophandel is deze van het arrondissement waar de vennootschap haar zetel heeft op de dag van het ontbindingsbesluit; - de rechtbank van koophandel wordt aangezocht bij eenzijdig verzoekschrift; - de akte houdende benoeming van de vereffenaar moet worden neergelegd ter griffie van de rechtbank van koophandel. Dit kan slechts geldig geschieden wanneer er een afschrift tot bevestiging of homologatie door de rechtbank van koophandel wordt bijgevoegd; - voortaan moet de vereffenaar in de 6 de en de 12 de maand van het eerste vereffeningsjaar een omstandige staat van de toestand van de vereffening overzenden aan de griffie van de rechtbank van koophandel van het arrondissement waarin de vennootschap haar zetel heeft. Vanaf het tweede vereffeningsjaar moet deze omstandige staat nog slechts jaarlijks aan de griffie worden overgezonden; - voortaan zal de vereffenaar het plan voor de verdeling van de activa onder de schuldeisers voorafgaandelijk aan de sluiting van de vereffening voor akkoord moeten voorleggen aan de rechtbank van koophandel van het arrondissement waarbinnen de vennootschap haar zetel heeft; - ter griffie van de rechtbank van koophandel moet voor elke vereffening een dossier worden bijgehouden. Wanneer een vennootschap haar activiteiten stopzet, zal men haar activa verkopen om zo nodig

4 de nog openstaande schulden te kunnen aflossen. Het eventuele saldo zal verdeeld worden onder de aandeelhouders. Het geheel van deze handelingen klasseert men onder de ontbinding en vereffening van vennootschappen. De vereffening van vennootschappen wordt geregeld door de artikelen 181 tot 196 van het wetboek vennootschappen. '1ITL 2. Inzake ontbinding van vennootschappen kan men een onderscheid maken tussen de vrijwillige ontbinding, de gerechtelijke ontbinding en de ontbinding van rechtswege. De vennootschap kan vrijwillig ontbonden worden omwille van verschillende redenen (slechte economische vooruitzichten, onenigheid tussen de vennoten, in het kader van een herstructurering... ). In bepaalde gevallen is men verplicht zich over de mogelijke ontbinding van de vennootschap uit te spreken. Dit is onder meer zo wanneer het netto-actief (eigen vermogen) door verliezen gedaald is tot minder dan de helft van het maatschappelijk kapitaal. Meestal neemt in dit geval de algemene vergadering het besluit om de vennootschap te ontbinden en in vereffening te stellen. In een VOF of Comm.V wordt deze beslissing genomen door de vennoten. Hierbij moeten de regels worden gerespecteerd die gelden voor de statutenwijziging. Voor de vergadering is de tussenkomst van een notaris en dus een authentieke akte vereist. Sedert de wet op het gerechtelijk akkoord van 17 juli 1997 is de wijziging van de naam van een vennootschap in vereffening verboden en kan eveneens geen verplaatsing van de zetel van een vennootschap in vereffening worden doorgevoerd dan na een homologatie door de rechtbank van koophandel van het rechtsgebied waar de vennootschap haar zetel heeft. 1. De gerechtelijke ontbinding kan op diverse gronden worden gevorderd zoals bijvoorbeeld de daling van het netto-actief beneden het wettelijk minimum kapitaal, omwille van wettige redenen (ernstige meningsverschillen, ernstig en voortdurend misbruik van meerderheidspositie, een aanhoudende kwaal die een vennoot onbekwaam maakt, een vennoot-zaakvoerder die aan de BVBA concurrentie aandoet,... ), omwille van de willekeurige weigering, bij een BVBA, van toestemming tot overdracht van aandelen, de oprichtingsakte die niet in authentieke vorm werd opgemaakt,... De statuten kunnen ook in een aantalontbindingsgronden voorzien zoals bijvoorbeeld de mogelijkheid die soms geboden wordt aan de minderheidsaandeelhouders om de ontbinding te vorderen wanneer een aantal deficitaire jaren elkaar opvolgen. De rechtbank kan op vraag van iedere belanghebbende of van het openbaar ministerie de ontbinding uitspreken van zogenaamde' "slapende vennootschappen", dit zijn vennootschappen die gedurende drie opeenvolgende boekjaren hun jaarrekening niet hebbeln neergelegd. De vennootschap kan dan de ontbinding enkel vermijden door voor de uitspraak de jaarrekening alsnog neer te leggen. De vennootschap wordt van rechtswege ontbonden indien bij voorbeeld de duur voor dewelke de vennootschap opgericht werd, verstreken is. De ontbinding kan ook het gevolg zijn van de verwezenlijking van het vennootschapsdoel, in gevolge het overlijden van een vennoot of, bij een V.O.F. een C.V. en een Comm. V., de vereniging van alle aandelen in één hand. Wanneer de vennootschap om een of andere reden ontbonden is, moet zij vereffend worden. Dit betekent dat er een hele reeks operaties moeten plaatsvinden, die tot doel hebben de activa van de vennootschap ten gelde te maken om hiermee de nog openstaande schulden af te lossen. Pas wanneer alle schulden van de vennootschap voldaan zijn, kan men de vereffening sluiten en houdt de vennootschap op te bestaan. De vereffening van een vennootschap wordt toevertrouwd aan 1 of meerdere vereffenaars. De ontbinding maakt namelijk een einde aan de opdracht van de bestuurders, zaakvoerders en commissarissen. In hun plaats zal de vereffenaar optreden. De vereffenaar kan benoemd worden in de statuten, door de algemene vergadering of uitzonderlijk door de rechtbank. Indien de statuten niets bepalen is de benoeming van een vereffenaar de bevoegdheid van de algemene vergadering, ook bij de gerechtelijke ontbinding. De rechtbank komt slechts in uitzonderlijke gevallen tussen. De opdracht van de vereffenaar is drieledig: het realiseren van het actief, het aanzuiveren van het passief en het bestemmen van het eventuele vereffeningssaldo. De omvang van de bevoegdheden van de vereffenaar worden bepaald bij zijn aanstelling. Hierbij moet men rekening houden met de bepalingen van de vennootschappenwet.de vereffenaar zal zijn taak meestal aanvatten met het opstellen van een staat van actief en passief van de vennootschap. Dit moet hem in staat stellen een duidelijk beeld te krijgen van het vermogen van de vennootschap. In 1995 werd echter de verplichting ingevoerd om bij het voorstel tot vrijwillige ontbinding een door een bedrijfsrevisor of accountant gecontroleerde staat van actief en passief toe te voegen die niet meer dan 3 maanden voordien mag zijn vastgesteld. Dit heeft tot doel de vereffenaar een betrouwbaar overzicht te geven van het vermogen van de vennootschap. De vereffenaar wordt vandaag dan ook meestal ontslagen van de verplichting om nog een bijkomende inventaris op te maken.

5 I -I Diverse inkomsten Kan een liquidatiebonus belastbaar zijn als divers inkomen? Volgens de Rechtbank van Eerste Aanleg te Gent -kon een-uquidatiebonus -~ die-destijds vrijstelïiüg van belasting genoot als 'roerend' inkomen - toch als een 'divers' inkomen belastbaar zijn (vonnis van 24 mei 2007). Niet belastbaar Liquidatieboni en hetgeen 'in meer' verkregen wordt bij de inkoop van eigen aandelen, zijn sedert begin 2002 in de regel onderworpen aan de personenbelasting tegen een afzonderlijk tarief van 10 %. Zij zijn sedert begin 2003 in de regel ook onderworpen aan een bevrijdende roerende voorheffing van 10 % (zie ook p. 4 van deze editie). Voorheen was dat anders. In de wet stond uitdrukkelijk te lezen dat de inkomsten van aandelen "betaald of toegekend bij gehele of gedeeltelijke verdeling van het maatschappelijk vermogen of bij verkrijging van eigen aandelen door vennootschappen", behoorde tot de categorie van de "niet als inkomsten van roerende goederen en kapitalen belastbare inkomsten" (oud art 21, 2 0 W.I.B. 1992). Vraag is, of de inkomsten die aldus niet belastbaar waren "als inkomsten van roerende goederen", eventueel toch nog belastbaar konden zijn onder een andere noemer. In de administratieve commentaar stond te lezen, dat liquidatieboni./ belastbaar waren als 'beroepsinkomsten' "wan- \ - neer de aandelen welke die inkomsten voortbrengen worden gebruikt voor het uitoefenen van de beroepswerkzaamheid van de verkrijger van die inkomsten". De commentaar verwees daarvoor naar de werking van het 'scharnierartikel' 37 W.I.B Volgens dit artikel worden inkomsten van onroerende goederen en van roerende goederen en kapitalen "als beroepsinkomsten aangemerkt wanneer die goederen en kapitalen worden gebruikt voor het uitoefenen van de beroepswerkzaamheid van de verkrijger van de inkomsten". Toch belastbaar Konden zij, los daarvan, eventueel ook belastbaar zijn als 'diverse inkomsten', en meer bepaald als 'occasionele winsten en baten' in de zin van art. 90, 1 W.I.B. 1992? Volgens de Rechtbank van Eerste Aanleg te Gent moet daar bevestigend op worden geantwoord. Zij verwijst daarvoor, enerzijds, naar het feit dat de wet de-li:quidatieboni uitdrukkelijk niet belast: - - baar stelde 'als inkomsten van roerende goederen. En, anderzijds, naar de tekst van art. 90, 1 W.I.B dat beschrijft welke 'occasionele winsten en baten' als 'diverse inkomsten belastbaar zijn'. Die tekst luidt als volgt : diverse inkomsten zijn "[...! winst of baten, hoe ook genaamd, die zelfs occasioneel of toevallig, buiten het uitoefenen van een beroepswerkzaamheid, voortkomen uit enige prestatie, verrichting of speculatie of uit diensten bewezen aan derden, daaronder niet begrepen normale verrichtingen van beheer van een privé-vermogen bestaande uit onroerende goederen, portefeuillewaarden en roerende voorwerpen". Volgens de Rechtbank is het op basis van deze omschrijving "duidelijk" dat de "niet als inkomsten van roerende goederen" belastbare liquidatieboni, wel als een divers inkomen "kunnen" worden belast. Tenzij het gaat om opbrengsten van "nor- Volgens de Rechtbank male verrichtingen van beheer van een privé-vermogen". kunnen vrijgestelde roerende inkomsten In casu stelt de Rechtbank vast dat de liquidatieboni de grenzen nog belastbaar zijn van het normaal beheer van een als divers inkomen privévermogen overstijgen. De meerwaarde in hoofde van de belastingplichtige bestaat volgens de Rechtbank slechts "dank zij een uitgekiende en complexe constructie waarbij [de belastingplichtige} een actieve rol (speelde]", en die 100 % met geleende gelden werd gefinancierd en waarbij gespeculeerd werd op een "hefboomwerking" met een aanzienlijke kans op verlies, maar tevens een reële kans op een aanzienlijke winst (cf. speculatie). De Rechtbank besluit dat de ontvangen liquidatiebonus in deze omstandigheden terecht als een 'divers inkomen' werd belast. 'Typedwang'? Het belastbaar inkomen van natuurlijke personen bestaat uit vier categorieën : de onroerende inkomsten, de roerende inkomsten, de beroepsinkomsten en de diverse inkomsten (artikel 6 W.l.B. 1992). Bestaat er zoiets als een 'typedwang', waardoor inkomsten in principe slechts belast kunnen worden in de categorie waartoe ze behoren, en volgens de regels die op deze categorie van toepassing zijn? Daar lijkt het wel op. Er zijn wel 'grensoverschrijdingen'. Maar die ~J! o ~ u:::

6 8 (t zijn er enkel, als en wanneer de wetgever het zo wil. De Rechtbank van Eerste Aanleg te Gent legt de.'typedwang' nu naast zich neer, en zegt dat liquidatieboni die (voorheen) vrijgesteld waren van belasting als 'roerend inkomen' toch als een 'divers inkomen' belastbaar kunnen zijn. De Zo is er het hoger reeds vennelde 'scharnierartikei' 37 W.I.B dat onroerende en roerende inkomsten in bepaalde omstandigheden omzet in Rechtbank beschouwt artikel 90, 1 W.I.B 'beroepsinkomsten'. Zo behoren tot de categorie blijkbaar als een 'restartikel' dat een aanzuigeffect van de 'diverse' inkomsten krachtens uitdrukke- heeft 02 inkom~ten die buiten het uitoefenen v~~ -rijke weïsbepälingen ook sommigeinkomsten-- -- een-beroepswerkzaamheid worden behaald en van 'roerende' aard (b.v. opbrengsten uit de ver- niet als roerend of onroerend inkomen belastbaar huring van jacht-, vis- en vogelvangstrechtenj zijn, of als zodanig vrijgesteld zijn van belasting. art. 90, 7 WJ.B. 1992). En zo kunnen beroeps- Zeker in dit laatste geval lijkt deze rechtspraak te matig verwezenlijkte meerwaarden bij de snelle ver te gaan : de vrijstellingen betreffen inkomsten verkoop van gronden, in hoofde van Iand- en die de wetgever Uitdrukkelijk tot de roerende tuinbouwondernemingen - hoewel zij volledig en inkomsten rekent. Behoudens de werking van onvoorwaardelijk vrijgesteld zijn als beroepsin- het voonnelde scharnierartikel, moeten zij bijgekomen - toch nog als divers inkomen worden volg worden behandeld volgens de regels waarin belast. Omdat art W.I.B uitdrukkelijk de wetgever specifiek voor die categorie heeft zegt dat hun vrijstelling geldt "onverminderd het voorzien. In casu is dat, een vrijstelling van perbelasten als diverse inkomsten ingevolge arti- sonenbelasting. kel9o,8 ". De vrijstellingen waarin art. 21 W.I.B voorziet, zijn in dit opzicht problematisch, omdat het niet meteen duidelijk is wat de juiste draagwijdte van deze vrijstellingen is. Volgens de wet gaat het om inkomsten die "niet ais inkomsten van roerende goederen en kapitalen" belastbaar zijn. Uit de types inkomsten waarop deze vrijstellingen slaan (inkomsten uit spaardeposito's, enz.), moet men allicht besluiten dat het telkens gaat om inkomsten die naar hun aard roerend zijn, en die zonder een uitdrukkelijke vrijstelling als zodanig zouden worden belast. Ingevolge hetgeen we hierboven een 'typedwang' In de nieuwe regeling lijkt het erop dat een belasting als 'divers inkomen' uitgesloten is hebben genoemd, sluit deze. interpretatie uit, dat deze inkomsten (behoudens de toepassing van het voormelde 'schamierartikel') onder een andere noemer (b.v. ais diverse inkomsten) zouden worden belast. Feit is wel, dat de draagwijdte van de vrijstellingen van art. 21 W.I.B niet volledig uniform is, althans niet in de administratieve interpretatie ervan. Zo aanvaardt de administratieve commentaar, dat de vrijstelling waarin dit wetsartikel voorziet ten aanzien van "inkomsten uit preferente aandelen van de NMBS" (art. 21, 1 W.I.B. 1992), een volledige vrijstelling van personenbelasting is, ook als die aandelen in het beroepspatrimonium belegd zijn (Com. l.b. 1992, nr. 2112). Terwijl de (voonnalige) vrijstelling ten aanzien van liquidatieboni, eell. belasting als beroepsinkornsten (ingevolge het scharnierartikel 37 W.I.B. 1992) niet in de weg stond (Com. l.b. 1992, nr. 21/4).. En nu? Een andere vraag is, of deze rechtspraak nog mogelijk is in de huidige stand van de wetgeving. De vrijstelling waarin art. 21, 2 W.I.B in het algemeen ten aanzien van liquidatie- en inkoopboni voorzag, is inmiddels geschrapt. De liquidatie- en inkoopboni worden vandaag uitdrukkelijk gerekend tot de inkomsten die als 'dividenden' belastbaar zijn (art. 18, 2 ter W.I.B. 1992). Zij ondergaan - behoudens toepassing van het voonnelde scharnierartikel - een afzonderlijk belastingtarief van 10 %. Zij worden aldus in principe belast "als inkomsten van roerende goederen en kapitalen". Derhalve lijkt het erop dat een belasting als 'divers inkomen' voortaan uitgesloten is. Met dien verstande dat voorzichtigheidshalve altijd weer voorbehoud moet worden gemaakt voor gevallen waarin er sprake zou kunnen zijn van simulatie of waarin aan een operatie met succes onder toepassing van de algemene antimisbruikbepaling een andere juridische kwalificatie zou kunnen worden gegeven. OVV)

7 7fJ.C. s _-._ '- 8- N el c:o g o co 5 '1 ' I Roerende inkomsten /"tiquidatiebonus 2002 : bijzondere aanslagtermijn niet van toepassing Dat de roerende voorheffing die ingehouden werd op de liquidatiebonus van 2002 nadien onder invloed van de rechtspraak van het Grondwettelijk Hof terugbetaald is geworden, neemt niet weg dat deze liquidatiebonus in principe belastbaar is in de personenbelasting. Maar om die belasting te vestigen kan de Administratie volgens de rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen geen gebruik maken van de bijzondere aanslagtermijn van art 358 1, 4 WJ.B Op het ogenblik. van de aangifte (voor aanslagjaar 2003) had de belastingplichtige immers nog, / ',leen ~auw benul van h:t oordeel dat het Grond " ~. wettehjk Hof pas een Jaar later zou vellen Bijgevolg was zijn aangifte niet onjuist (Rb. Antwerpen 4 april 2008). Liquidatiebonus 2002 Sinds 1 januari 2002 zijn liquidatieboni en het verschil in meer bij de inkoop van eigen aandelen in principe onderworpen aan een personenbelasting van 10 %. (met uitzondering van liquidatieboni in verband met vereffeningen die uiterlijk op 24 maart 2002 afgesloten waren). Dezelfde bestanddelen zijn sinds begin 2002 ook aan een roerende voorheffing (R V.) onderworpen van 10 %. In de personenbelasting werkt deze RV. bevrijdend. Voor zover deze RV. 'gekweten' is, moeten de inkomsten niet op het aangifteformulier in de personenbelasting worden vermeld (art 313 W.I.B. 1992). De 10 %-heffing werd ingevoerd door de Wet van 24 december 2002 tot hervorming van de vennootschapsbelasting. Die werd op 31 december 2002 in het Belgisch Staatsblad (tweede editie) bekendgemaakt. Het Grondwettelijk Hof oordeelde dat de manier waarop de RV. van 10 % aldus met terugwerkende kracht werd ingevoerd, strijdig is met het grondwettelijk gewaarborgd gelijkheidsbeginsel (drie arresten van 23 juni 2004; Fisc. I1r. 943, p. 1). Het Hof vernietigde derhalve de betreffende wetgeving, in zoverre die de R V. ook al voor 2002 van toepassing verklaarde. Gevolgen vernietiging In die gevallen waarin de roerende voorheffmg in 2002 ingehouden is geweest, hebben de betrokkenen deze voorheffing als gevolg van de arresten van het Grondwettelijk Hof kunnen terugvragen. Daar waar de ingehouden voorheffmg is teruggevraagd, is de terugbetaling effectief gebeurd. Maar dit betekent niet noodzakelijk het einde van het verhaal. De Administratie gaat er immers van uit, ruit de wetgever de liquidatieboni in princi~ vanaf 2002 aan personenbelasting heeft willen onderwerpen (tegen het afzonderlijk tarief van 10 %). Het felt dat de in voorkomend geval ingehouden RV. terugbetaaid werd, verandert niets aan het feit dat de betreffende liquidatiel>oni ix:t pri~cipe vanaf begin 2002 het karakter van belastbare roerende inkomsten in de personenbelasting hebben.

8 co 8--- N ei Dl ~ o 6 Vandaar dat de Administratie in tal van gevallen getracht heeft de in 2002 uitbetaalde liquidatieboni alsnog aan belasting te onderwerpen. Maar dit veronderstelt dan wel dat zij nog over een 'aanslagtenrujn' beschikt die haar in staat stelt een aanvullende aanslag te vestigen voor het aanslag- tie de aldus ingehouden R.V. in 2005 (na inwilliging vm het bezwaarschrift) terugbetääld. Inmiddels had de belastingplichtige zijn aangifte voor het aanslagjaar 2003 ingediend, zonder daarin de ontvangen liquidatiebonus te vermel-.. jaar 200l.: _ den. Dat gebeurde op 26 juni Hij ging er op- dat- ogenblik-nog-van- uit;- dat-de-r;v;-terecht- Of ZIJ een beroep kon doen op de driejarige aanslagtenrujn, wordt betwist. Volgens sommigen is daarvoor immers vereist, dat de aangifte onjuist is. Als de belastingplichtige niet de verplichting had om de liquidatiebonus van 2002 op het aangifteformulier te vermelden (omdat de roerende voorheffing ingehouden was, en die derhalve een bevrijdend karakter had), dan was de aangifte niet onjuist, en kan geen aanvullende belasting meer worden geheven binnen de driejarige aanslagtenrujn (ook niet als de ingehouden roerende voorheffing nadien terugbetaald werd); (Rb. Brussel 14 december 2007; Fisc. nr. 1098, p. 7). Anderen houden daarentegen vol dat de driejarige aanslagtermijn niet vereist dat de aangifte onjuist is, en dat het voor het gebruik van deze aanslagtermijn volstaat dat de belasting hoger is dan de belasting die uit de aangifte blijkt (Rb. Antwerpen 18 juni 2007; Fisc. nr. 1090, p. 4). Bijzondere aanslagtermijn In een aantal andere gevallen - waar de driejarige aanslagtenrujn al verstreken was - heeft de Admib l nistratie een beroep gedaan op De e astingplichtige de bijzondere aanslagtermijn wordt pas geacht de waarin artikel 358 1, 4 W.I.B. arresten van het 1992 voorziet. Deze tenrujn kan worden gebruikt, wanneer 'bewijskrachtige gegevens' uitwijzen Grondwettelijk Hof te kennen, zodra ze dat belastbare inkomsten niet gepubliceerd zijn in het werden aangegeven in de loop van één der vijf jaren vóór het Belgisch Staatsblad jaar waarin de Administratie kennis krijgt vm die gegevens. De belasting kan dan nog worden gevestigd "binnen de twaalf maanden te rekenen vanaf de datum waarop de Administratie kennis krijgt van [deze] bewijskrachtige gegevens". In het geval dat nu voor de rechtbank van eerste aanieg te Antwerpen ter sprake kwam, ging het om een belastingplichtige die op 31 juli 2002 een liquidatlebonus verkregen had Op dat ogenblik bestond nog geen verplichting tot inhouding van 10 % R.v. Deze verplichting werd pas later met terugwerkende kracht ingevoerd. Maar blijkbaar om te mticiperen op de nakende wetswijziging diende de vereffenaar 'spontaari' een aangifte in de R.V. in, en hield hij op de liquidatiebonus 10 % R.V. in. Ingevolge de voormelde arresten van het Grondwettelijk Hof heeft de Administra- ingehouden was, en zij dus bevrijdend werkte. Blijkbaar was de Administratie het daarmee niet eens. Hoe haar redenering juist luidde, km maar moeilijk uit het vonnis worden afgeleid. Allicht redeneerde zij als volgt. Het Grondwettelijk Hof heeft de wetsbepaling vernietigd die de inhouding van R.V. met terugwerkende kracht ook al van toepassing verklaarde op het inkomstenjaar Weliswaar gebeurde dat pas nadat de belastingplichtige zijn aangifte voor het aarislagjaar 2003 had ingevuld. Maar een vernietigingsarrest heeft volledig terugwerkende kracht. De vernietigde wetsbepaling wordt geacht nooit te hebben bestaan. Zij bestond bijgevolg (met terugwerkende kracht) ook niet op het ogenblik dat de belastingplichtige zijn amgifte voor het aanslagjaar 2003 invulde (26 juni 2003). Dus kon de R.V. niet bevrijdend werken. De liquidatiebonus had op de ene of andere manier wel het voorwerp moeten uitmaken van een aangifte. Aangezien dat in casu niet gebeurd is, mocht de Administratie wel een beroep doen, zo besloot zij, op de bijzondere aanslagtenrujn waarin artikel 358 1, 4 W.I.B voorziet. Maar de rechtbank wijst deze redenering van de hand. De bijzondere aanslagtermijn waarin art , 4 W.I.B voorziet, km maar worden toegepast als er bewijskrachtige gegevens voorhanden zijn die uitwijzen dat bepaalde inkomsten niet werden aangegeven. Voor de toepassing van deze bijzondere tenrujn is volgens de rechtbank vereist dat de Administratie "bewijst dat de belastingplichtige belastbare inkomsten moest aangeven en deze ten onrechte niet heeft aangegeven". De rechtbank merkt vervolgens op dat arresten vm het Grondwettelijk Hof waarbij een wetsbepaling vernietigd wordt, "een absoluut gezag van gewijsde hebben vanaf hun bekendmaking in het Belgisch Staatsblad' (art. 9 1 van de Bijzondere Wet van 6 januari 1989 op het Grondwettelijk Hof); en, dat "slechts door de publicatie in het Belgisch Staatsblad een onweerlegbaar vermoeden ontstaat" dat elke belastingplichtige deze arresten kent. In casu werden de voormelde arresten van het Grondwettelijk Hof pas op 13 juli 2004 in het Belgisch Staatsblad gepubliceerd. Dat is meer dan

9 -J]r. 1-, i een jaar nadat de belast!.ngplichtige zijn aangifte maken van de bijzondere aanslagt~nnijn waarin voor het aanslagjaar 2003 invulde (26 juni 2003). art. 358 I, 4 W.I.B voorziet. Op het ogenblik van de aangifte kende de belastingplichtige het vernietigingsarrest nog niet en Beoordeling "moest" hij het volgens de rechtbank ook "niet Deze beslissing kan volmondig worden bijgetrekennen" (waarbij de rechtbank er blijkbaar per den. Zij is de logica zelf. In deze nieuwsbrief is --vergissing-van-uitgaat-dat-db--armsten-van- het-. trouwens ook al bij herhaling gesteld dat de Grondwettelijk Hof al op 23 juni 2003 geveld Administratie (meestal) geen beroep kan doen waren, waar dat pas op 23 juni 2004 het geval op de bijzondere aanslagtennijn van art , was. Maar ten gronde maakt dit geen verschil: 4 W.I.B om de belasting nog na te vordeaangezien de arresten pas op 13 juli 2004 in het ren ten aanzien van liquidatieboni uit 2002 waar- Belgisch Staatsblad werden gepubliceerd, kan de op R.V. werd ingehouden die pas enkele jaren belastingplichtige ook pas op 13 juli 2004 geacht later (ingevolge het arrest van het Grondwettelijk worden de arresten te kennen, en dus nooit op RoO werd terugbetaald (Fisc. nr. 1028, p. 4). Zij 26 juni 2003, het ogenblik waarop hij zijn aan- het, dat de rechtbank te Antwerpen technisch gifte invulde). een andere redenering volgt. Maar het resultaat is hetzelfde : de belastingplichtige had geen aangifteplicht Volgens de rechtbank bewijst de Administratie en dus kan de bijzondere aanslagter (??'1dus niet dat hij de liquidatiebonus ten onrechte mijn van art , 4 W.I.B niet worden '\;,>'niet heeft aangegeven. Dus kan zij geen gebruik- toegepast. OVV) 7...