REVUE RAVAGE DOOD VAN EEN POLITICUS

Transcriptie

1 Duur van de voorstelling : ca uur Première zaterdag 21 februari 2015 KVS BOL Gentse première woensdag 1 april 2015 NTGent schouwburg REVUE RAVAGE DOOD VAN EEN POLITICUS

2 Biografieën van spelers en makers vindt u op

3 REVUE RAVAGE Dood van een politicus Tekst Tom Lanoye Regie Josse De Pauw Muziekcompositie Peter Vermeersch Spel Eurudike De Beul Josse De Pauw Els Dottermans Frank Focketyn An Miller Nico Sturm Willy Thomas Muzikanten Flat Earth Society aka FES: Peter Vermeersch, klarinet Tom Wouters, klarinet & vibrafoon Bart Maris, trompet Matthias Lemmens, trompet Berlinde Deman, tuba Stefaan Blancke, trombone Marc Meeuwissen, trombone Michel Mast, tenorsax Benjamin Boutreur, altsax Bruno Vansina, baritonsax & fluit Teun Verbruggen, slagwerk Peter Vandenberghe, piano Kristof Roseeuw, contrabas Pierre Vervloesem, gitaar Scenografie Jan Kempenaers (School of Arts Ghent) Kostuums Anne-Catherine Kunz Licht Dennis Diels Geluid Patrick van Neck & Steven Lorie Dramaturgie Steven Heene, Dina Dooreman (stage) Regieassistentie Inge Floré Productieleiding Catherine Vervaecke Decorbouw Atelier NTGent Een productie van KVS & NTGent in coproductie met Théâtre National Met de steun van Milo-Profi Fotografie Met dank aan alle medewerkers van KVS & NTGent

4 PSALMODIE DER EENZAAMHEID Tekst vrij naar Psalm. Opgedragen aan Karl Kraus van Georg Trakl. Originele song op muziek van Peter Vermeersch. Het licht dat ik had is verdoofd door de wind En wat ik bezat mijn woning mijn kind Is verteerd door verlies is geblakerd met bloed Gevuld met sonates verdronken in wijn Op zolen van zilver Glijdt mijn leven voorbij Op vleugels van lood Naar wouden van goud Woestijnen van dood De brandende berg Distillaat van verdriet De dondergod roert zich Zijn trommels? Geween Zijn vlammen? Verraad Zijn hommels? Van steen Zijn tranen? Van zuur In dit somberste uur Het licht dat ik had is gedoofd door de zon En wat ik bezat mijn honing mijn zoon Is vervuild door verval verankerd in leemte Gehuld in lamento s verzonken in zeer

5 Op de tast nu veroordeeld Langs muren van spleen Langs bruine kastanjes Aan glanzende bomen In het puin van de hoop Deze bast Deze last Aan mijn ziel Zit zo vast Als een klem Aan zijn prooi De ogen van God Ze sluiten zich tot Het zien zal vergaan Het zicht zich verplicht Tot het lot van de maan Op zolen van zilver Glijdt mijn leven voorbij Op vleugels van lood Naar wouden van goud Woestijnen van dood

6 Enkele fragmenten uit interviews met Josse De Pauw, Tom Lanoye en Peter Vermeersch in aanloop naar de première van Revue Ravage Vanwaar Revue Ravage? Omdat de politiek van alles een ravage maakt? Van het ideaal, de maatschappij, de liefde, het vaderschap, het privéleven? Tom Lanoye: Het is geen antipolitiek stuk. Het is een revue over de uiterlijke vorm, maar er zit ook veel liefde en genegenheid in voor de politiek en het beroep van politicus. Zij zijn het die de compromissen in mekaar moeten steken waarvan iedereen weet dat we ze nodig hebben om samen te leven. En tezelfdertijd zijn ze de zondebok voor iedereen die tegen die compromissen is. Dat is een tegenstrijdig en heel moeilijk gegeven voor hen. (Béatrice Delvaux, Le Soir ) Bij revue denken we niet meteen aan ernstige onderwerpen. Vanwaar de keuze? Josse De Pauw: Ik had altijd al iets met de verbrokkelde structuur. Er zit beweging in, een grote drive. Daarnaast : wat we de voorbije jaren op het politieke forum meemaken, leent zich uitstekend voor deze aanpak. Of niet? Tom Lanoye: Verwar een revue niet met cabaret, dat man en paard noemt en graag politici over de hekel haalt. De revue heeft meer iets van een klassieke tragedie, met zijn lach en zijn traan. Zoals bij Shakespeare : in zijn grote drama s vind je geen koning zonder nar, geen dramatisch moment zonder lichtvoetigheid. Wreedheid dient zich vaak het best aan in de vorm van speelsheid. (Geert Van Der Speeten, De Standaard ) Naast Els Dottermans, An Miller, Nico Sturm, Eurudike De Beul, Willy Thomas en Frank Focketyn maakt ook Peter Vermeersch Flat Earth Society integraal deel uit van de cast, de actie en het hele opzet. Wij zijn een orkest van vijftien muzikanten onder wie ook een drummer, bassist, gitarist en pianist, zegt Peter Vermeersch. Je kunt dat een veredelde fanfare noemen, ik noem het een scheve bigband. Als we het repertoire van Count Basie zouden spelen, zou iedereen in een deuk liggen omdat het niet in onze aard ligt om ons geluid op die manier te blenden. Maar Duke Ellington zouden we wel aankunnen omdat je daarin ook de persoonlijkheden van de

7 individuele muzikanten kunt horen. Voor deze voorstelling zitten we dicht bij variété, net als de revue een verloren gegaan en verwaarloosd genre, waarin diversiteit een kwaliteit is. Josse De Pauw: In de muziek van Peter Vermeersch zit een vrolijke spot verscholen waardoor hij dicht bij het theater komt. Hij ziet ook de schoonheid van een fout in, waardoor mensen die met hem werken durven te ontdekken dat ze een eigen swing hebben, dat ze ook meekunnen zonder dat ze noten kunnen lezen, en dat muziek kan raken op een manier die zich niet laat uitleggen. (Michaël Bellon, Agenda Magazine ) Tom Lanoye: We doen weinig uitspraken over politiek, meer over het politieke bedrijf in het algemeen. De verzuiling is godzijdank verdwenen. Maar daarmee ook de nestwarmte van de grote politieke groeperingen, de solidariteit en het geloof in de eigen zaak. Uitgerekend een op solidariteit gebaseerde partij als de sp.a probeert zich in stand te houden via machtsstructuren. Maar onvermijdelijk moet er een breekpunt komen. Als je altijd maar water bij de wijn doet : dan zit er ineens water in de fles en geen wijn meer. Revue Ravage is ook het drama van een tijdsklimaat. Deze tijd veracht begrippen als solidariteit en medemenselijkheid. Sinds de intrede van onze nieuwe regeringen worden de zwakken erop gewezen dat het allemaal eigen schuld, dikke bult is. Om hen zogenaamd vooruit te helpen, nemen we hun alle steun af. Elke linkse beweging zou daar stevig moeten tegenin gaan. Maar- wat zie je dan? De sp.a is gefixeerd op interne discussies en laat het hele veld van de oppositie openliggen. ( ) Wij gaan bepaald ver in Revue Ravage. Maar ook in realiteit zie je dat de oude, rigide structuren niet eens in staat blijken tot een fatsoenlijke paleisrevolutie. Hoe wil je dan vanuit de oppositie een regering ten val kunnen brengen? (Geert Van Der Speeten, De Standaard ) Tom Lanoye: Hier fileren we met liefde en een lichte wanhoop, die dicht bij elkaar liggen. Ik heb me voor een stuk gebaseerd op dat geweldige boek van Tony Judt, Het land is moe. Het ideaal is er nog wel, de ideologie, maar de verschijningsvormen, de organisatie : dat moet echt op de schop. Josse De Pauw: Het gaat niet alleen over de sp.a, maar over heel links in Vlaanderen. Maar uiteindelijk, zoals steeds in ons werk, toch ook weer over de mens, over ouder worden en niet kunnen loslaten. Over hervallen, over ons onvermogen te leren uit situaties. Te lang hebben wij uit angst meegezongen met het koor van de schone schijn, zegt mijn personage. (Yves Desmet, De Morgen )

8 In het stuk wordt gezegd: De moderne mens heeft drie vingers en drie hersencellen. Houdt men de mensen voor idioten? Josse De Pauw: Ja, en de mensen spelen met verve hun rol van idioot waardoor er niks meer beweegt. Ik hoop dat dat in de toekomst verandert. Dat we ooit eindelijk kunnen zeggen waar het op staat. En opnieuw een manier vinden om trots te zijn dat we empathie voelen, dat we ons kunnen inbeelden hoe iemand anders moet leven. Hier in de stad, als je de mensen ziet die op straat leven, stel je je dan nog de vraag: hoe kun je zo leven als het koud is en waarom gebeurt dit in zo n rijk land? Waarom houdt niemand er zich mee bezig? Er is een gebrek aan solidariteit en daar zijn heel wat mensen trots op. Tom Lanoye: De ideologische constructie tegenwoordig luidt: als je in moeilijkheden zit, is dat absoluut jouw schuld, wat neerkomt op mensen tot slachtoffer maken terwijl je jezelf vergeeft. We moeten die redenering nochtans blijven afwijzen: natuurlijk hebben we persoonlijke verantwoordelijkheden, maar er zijn ook structuren in de maatschappij, constructies die maken dat sommigen minder geluk hebben dan anderen. (Béatrice Delvaux, Le Soir ) Mag theater weer politiek zijn? Josse De Pauw: Ik weet nooit wat de grote trends in het theater zijn. Tom Lanoye: Wat een politiek antwoord, je verandert echt in je personage. Josse De Pauw: Slechte mens. (lacht) Pure partijpolitiek zou me niet geïnteresseerd hebben. Maar in deze vorm word ik er wel blij van. Omdat het die zelfspot heeft. Je zoekt altijd naar universaliteit, maar hier werkt het wel dat er over de Coucketaks wordt gesproken, en over iets wat het Koperfonds heet. Tom Lanoye: De scène over de vermogenswinstbelasting is de allereerste die ik geschreven heb. Toen moest de regering verdorie nog gevormd worden! Je voelt dat het in de lucht hangt. Theater is toch weer meer politiek mee. Gembloux hier in de KVS, was een heel belangrijke voorstelling, er zijn nu jonge allochtone theatermakers met stukken over de jihad. Het leeft. Deze samenleving verplicht je weer stelling te nemen, de vrijblijvendheid af te leggen. Vanuit de helikopterview alles overschouwen vind ik laf geworden, dan worden columns boutadefabrieken voor bindingsangst. De tijden zijn ernaar om weer te durven zeggen waarvoor je staat. Josse De Pauw: Alsof jij daar ooit last mee hebt gehad. (hilariteit) (Yves Desmet, De Morgen )