Het viel Thamar die donderdagochtend meteen op dat Yoeri een

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Het viel Thamar die donderdagochtend meteen op dat Yoeri een"

Oscar Wauters
6 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 de verandering Het viel Thamar die donderdagochtend meteen op dat Yoeri een bult had op zijn slaap. De bult was niet eens zo heel zichtbaar, maar Thamar zag altijd alles aan Yoeri. Wat hij deed, wat hij zei, hoe hij zich kleedde. Alles aan hem had haar aandacht. Niet dat ze ooit met hem sprak. Yoeri was een van die populaire jongens in de klas, die altijd het hoogste woord hadden. Knap en grappig en nog slim ook. Zo n jongen die alles mee had. Als hij alleen maar naar haar keek, kreeg ze al een kleur. Thamar baalde ervan dat ze zo verlegen was. Ze hoopte maar dat niemand in de gaten had dat ze Yoeri leuk vond. Ze zou niet weten hoe ze zich moest gedragen, als haar klasgenoten erachter kwamen en erover zouden gaan kletsen. Alleen de gedachte daaraan maakte al dat het bloed weer naar haar wangen steeg. Yoeri wist gelukkig niets van haar opmerkzaamheid. Er was trouwens meer aan Yoeri dat haar opviel, die ochtend. Hij was wat stiller dan anders. Niet opvallend, maar toch. Het leek wel alsof hij ergens over piekerde. Zijn peinzende blik zweefde regelmatig naar buiten over het schoolplein. Dat was niets voor Yoeri. En later, in de kleine pauze zat hij op het schoolplein ineens naast Filip. Ze waren druk in gesprek met elkaar. Dat was op zich natuurlijk niet zo raar, maar Yoeri ging nou eenmaal nooit om met Filip. Filip zat al in de derde. Hij was het buitenbeentje van zijn klas. Hij was niet cool. Hij zag er saai uit. Hij was zo iemand, die alleen geïnteresseerd was in computers en techniek. En daar gaf Yoeri nou net helemaal niets om. Tenminste, hij speelde wel games enzo, maar hij was gewoon een heel ander type dan Filip. Thamar had Yoeri nog nooit met Filip zien kletsen. 9

2 10 Nieuwsgierig slenterde ze over het schoolplein in de richting van de twee pratende jongens. Ze durfde er niet te dicht in de buurt te gaan staan, bang dat ze haar zouden opmerken, dus liep ze onopvallend langs de bank waar de twee zaten. Nee, dat is hartstikke eenvoudig joh, hoorde ze Filip zeggen. Je maakt gewoon een google-account aan onder een valse naam. Iedereen kan dat. Daarmee heb je een identiteit waarmee je overal kunt inloggen. Meer hoorde Thamar niet. De bel ging en ze moesten naar binnen. Wat moest Yoeri met een valse naam op internet, dacht Thamar verbaasd. Antwoord op die vraag kreeg ze niet meer, die middag. Later in de les was Yoeri weer gewoon de Yoeri die ze altijd zag. Het enige wat haar toen opviel, was dat hij steeds zat te krabben aan die muggenbult. Blijkbaar jeukte dat ding verschrikkelijk. Om half drie waren ze uit. Toen Thamar van het schoolplein afliep, zag ze Yoeri wegfietsen. Durfde ze maar eens echt contact met hem te maken, dacht ze spijtig. Gewoon leuk een praatje maken, zoals ze andere meisjes ook zo vaak zag doen. Zodat hij haar zou zien. Misschien vond hij haar dan best leuk. Maar als ze erover nadacht wat ze tegen hem zou zeggen, zag ze het hele scenario al voor zich, van hoe zij zou staan stamelen met een rood hoofd. En hoe hij dan naar haar zou kijken. Hij zou haar vast stom vinden, als zij niets wist te zeggen. Toen Thamar s middags thuiskwam van de zwemtraining, stond mama te telefoneren in de kamer. Oom Jos zat aan de keukentafel met een kop koffie. Vanwege zijn baan aan de universiteit in Amsterdam logeerde oom Jos twee dagen per week bij Thamar thuis. Lekker gezwommen? vroeg hij, toen hij haar zag. Ja hoor, riep ze vrolijk, terwijl ze haar hoofd in de koelkast stak om iets te drinken te pakken. Even later zakte ze op een stoel en

3 stak een rietje in een pakje appelsap. Waarom ben jij er vandaag? vroeg Thamar verbaasd. Het is toch niet jouw logeerdag? Ik kom een extra nachtje, zei oom Jos, terwijl hij zijn hand door zijn stugge blonde haar haalde. Ik moet morgen heel vroeg het vliegtuig hebben naar Londen voor een congres. Alweer een vakantie? vroeg Thamar. Ze zoog de koude vloeistof naar binnen. Een congres is geen vakantie, antwoordde oom Jos streng, dat is serieus werk. Maar meteen daarop schoof hij glunderend een cadeautje naar voren. Thamars gezicht lichtte op. Een cadeau van oom Jos was altijd iets heel speciaals. Je hoefde niet te verwachten dat het uit de winkel kwam. Meestal was het iets uit zijn laboratorium. Een speciaal geprepareerd diertje. Een opgezette vlieg, of een gedroogde sprinkhaan. Of hij liet een bijzondere proef zien. Nu legde hij een ingepakt doosje op de tafel. Nieuwsgierig pakte ze het op. Het had nauwelijks gewicht. Maak je het niet open? Jawel, antwoordde Thamar. Ze trok snel het papier eraf. In haar handen hield ze een doorzichtig doosje met een langwerpig groenbruin ding erin. Aan de ene zijde was het spits, aan de andere zijde liep het wat breder uit. Het had kleine schubben en blubberde een beetje. Stomverbaasd keek ze naar haar oom op. Wat is dat? vroeg ze verbaasd. Jos keek haar triomfantelijk aan. Ik heb hem eindelijk gevangen, lachte hij. Weet je nog dat we in Italië waren en dat ik je vertelde over het trucje van de salamander? Thamar dacht terug aan afgelopen zomer, toen ze met mama s hele familie naar Italië waren geweest. Bij een aanval laat hij zijn staart los. Die staart blijft nog een minuut kronkelen, terwijl dat beest allang tussen de planten verdwenen is. Hij doet het om slangen te misleiden. 11

4 12 Thamar herinnerde zich de lachwekkende pogingen van oom Jos om salamanderstaarten te vangen. Aan de oever van het Gardameer had hij een hele middag gejaagd, om aan Thamar te bewijzen dat zo n beest zijn staart zou afgooien zodra je die vastpakte. Maar de beestjes waren zo vliegensvlug, dat het een onmogelijke opgave leek. Is dit een échte salamanderstaart? vroeg Thamar ongelovig. Ja, antwoordde Jos. Vorige week gevangen op Gomera. Ik was snel joh, je had me moeten zien! Ik dook op dat beest af en had hem meteen te pakken. Ik moet wel de snelste man op aarde zijn, zei hij apetrots. Ja hoor, reageerde Thamar spottend, maar het is een hartstikke vies ding. Wat moet ik ermee? Ze keek oom Jos vragend aan. Hij haalde zijn schouders op. Thamar richtte haar blik weer naar het lillende salamanderstaartje in het doosje. Zou hij het echt zelf gevangen hebben, vroeg ze zich af. Of zat hij haar nu vreselijk voor de gek te houden en was dit helemaal geen echte staart? Dat kon ook. Dat wist je maar nooit bij oom Jos. Mama kwam de keuken binnen. Hoe was het op school? vroeg ze. Gaat wel, antwoordde Thamar, terwijl ze nog steeds ingespannen naar de geschubde huid van het staartje tuurde. Ga je morgenochtend mee om Jos naar Schiphol te brengen? Ja, gezellig, zei oom Jos. Hoe laat is dat? Heel vroeg, zei mama. Je bent op tijd terug voor school. Jullie hebben toch de eerste twee uur vrij op vrijdag? Ja, zei Thamar. Wat is dat? Mama keek over Thamars schouder in het doorzichtige doosje. Dat is mijn cadeau voor Thamar, waar ze nu duidelijk zwaar van onder de indruk is, grapte Jos.

5 Helemaal niet waar, zei Thamar luid, het is echt een vies ding, man. Mama, hij heeft een salamanderstaart voor me gevangen. Dat geloof je toch niet. Mama schoot in de lach. Je weet toch dat je van die man nooit een normaal cadeau krijgt. Hij is nu eenmaal een beetje gek. Nou, zeg, protesteerde oom Jos lachend. Ik had deze keer echt iets héél bijzonders, hoor! Dat jullie dat nou niet begrijpen. En van jou valt het me ook zwaar tegen, Thamar, hoe ondankbaar jij bent. Je mag je dochter wel eens wat beter opvoeden, Esther. Echt, een ander kind zou dolblij zijn geweest met zo n bijzonder cadeau. Ik ben sprakeloos over... De rest van zijn woorden viel weg, doordat Thamars moeder lachend een theedoek over zijn hoofd trok en hem zo de mond snoerde. 13

Vergelijkbare documenten

Voor Indigo en Nhimo Papahoorjeme_bw.indd :02

Voor Indigo en Nhimo Papahoorjeme_bw.indd :02 Papahoorjeme_bw.indd 2 05-05-11 15:02 Papahoorjeme_bw.indd 3 05-05-11 15:02 Voor Indigo en Nhimo Tamara Bos Papa, hoor je me? met tekeningen van Annemarie van Haeringen Leopold / Amsterdam De liefste