vrouwen die ziek zijn ten gevolge van zwangerschap of bevalling (100%);

Transcriptie

1 Ziektewet Ziektewet Samenvatting Ziektewet De Ziektewet biedt voor speciale categorieën werknemers, inclusief ambtenaren en andere overheidswerknemers die door ziekte of gebrek hun arbeid niet kunnen verrichten, recht op uitkering ten laste van het UWV. De uitkering bedraagt 100% of 70% van het gemaximeerde dagloon en duurt maximaal 104 weken, gerekend vanaf de eerste ziektedag. Personen zonder werkgever ontvangen vanaf het tweede ziektejaar geen ziekengeld indien zij minder dan 35% arbeidsongeschikt zijn. De categorieën die voor een ziektewetuitkering in aanmerking komen zijn: vrouwen die ziek zijn ten gevolge van zwangerschap of bevalling (100%); personen die (meestal door een zwakke gezondheid) moeilijk werk vinden ( no-riskpolis, %); orgaandonoren (100%); stagiaires en dergelijke (70%); werknemers die ziek zijn bij het einde van de dienstbetrekking (70%); werklozen die ziek worden (70%). Afhankelijk van de toepasselijke cao of rechtspositieregeling kan de ziektewetuitkering door de werkgever worden aangevuld. 1 Inleiding Met ingang van 1 januari 2001 is de Ziektewet van toepassing op overheidswerknemers. Door de wetgever is hierbij gekozen voor een ten opzichte van de markt afwijkend financieringsregime. Deze afwijking heeft betrekking op de instelling van het Uitvoeringsfonds voor de overheid en houdt verband met het eigenrisicodragerschap van overheidswerkgevers voor de WW, die eveneens per 1 januari 2001 bij de overheid van kracht is. De werkgever zowel in de markt al bij de overheid is eigenrisicodrager bij ziekte van zijn werknemers. Hij betaalt het loon door en er is in beginsel geen recht op (wettelijk) ziekengeld. Deze loondoorbetaling is in de diverse rechtspositieregelingen en cao s nader gereguleerd. Het commentaar op deze regelingen is elders in de kennisbank te vinden. Er is alleen wettelijk recht op ziekengeld voor de zogenaamde vangnetcategorieën. Dit wordt in dit hoofdstuk toegelicht. Het recht op uitkering in verband met zwangerschap en bevalling op grond van de Wet arbeid en zorg wordt in dit hoofdstuk eveneens toegelicht. 2 Voorwaarden voor het recht op ziekengeld 2.1 Algemeen Ingevolge artikel 19 van de Ziektewet heeft de verzekerde in de zin van die wet recht op ziekengeld indien hij ongeschikt is tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken. Daarnaast heeft de vrouwelijke verzekerde recht op ziekengeld bij ongeschiktheid die wordt veroorzaakt door haar zwangerschap en bevalling. Zwangerschap en bevalling als zodanig is geen rechtsgrond voor toekenning van ziekengeld. In plaats daarvan bestaat aanspraak op een uitkering op grond van de Wet arbeid en zorg. In afwijking van het voorgaande heeft de verzekerde, die geen werkgever heeft, vanaf het tweede ziektejaar geen recht op ziekengeld indien hij minder dan 35% arbeidsongeschikt is (artikel 19aa Ziektewet). Deze beperking geldt voor verzekerden die op of na 1 januari 2013 ziek worden en is door de overheid ingevoerd om het beroep op de wet door zogenaamde flexwerkers in te dammen. Flexwerkers zijn werknemers met een tijdelijke aanstelling of arbeidsovereenkomst alsmede oproepkrachten en uitzendkrachten. Deze beperking van het recht op ziekengeld geldt ook werklozen met een WW-uitkering, nawerkingsgevallen en personen met een fictieve dienstbetrekking (zie paragraaf 2.3.2). 1

2 Hoewel bovenstaande definitie een ruim werkingsgebied suggereert, is het recht op ziekengeld elders in de Ziektewet (artikel 29 e.v.) verder ingeperkt. Het primaat van de inkomensvoorziening bij ziekte is namelijk gelegd bij de werkgever die het loon moet doorbetalen. Hierdoor blijft de uitbetaling van ziekengeld beperkt tot de zogenaamde vangnetcategorieën. Resumerend dient voor het verkrijgen van ziekengeld te zijn voldaan aan de volgende cumulatieve voorwaarden: verzekerde zijn in de zin van de Ziektewet; behoren tot een van de vangnetcategorieën; ongeschikt zijn tot het verrichten van zijn arbeid als gevolg van ziekte of gebrek, dan wel in verband met zwangerschap of bevalling; vanaf het tweede ziektejaar, voor verzekerden zonder werkgever: tenminste 35% arbeidsongeschikt zijn. In de volgende paragrafen worden deze voorwaarden nader besproken. 2.2 Verzekerde zijn in de zin van de Ziektewet Ter verkrijging van recht op ziekengeld dient men verzekerd te zijn op het tijdstip waarop de ziekte aanvangt. De verzekerde categorieën zijn: Personen die in privaatrechtelijke of publiekrechtelijke dienstverhouding staan (artikel 3 Ziektewet). Hiermee wordt gedoeld op een arbeidsovereenkomst in de zin van het Burgerlijk Wetboek of een aanstelling als ambtenaar. Personen met een fictieve dienstbetrekking (artikel 4 en 5 Ziektewet). Deze personen hebben geen arbeidsovereenkomst of aanstelling, maar worden met werknemers gelijkgesteld (kleine aannemers van werk, provisiewerkers, deelvissers, stagiaires, thuiswerkers, los optredende artiesten en musici). Deze categorie is voor de overheid niet relevant, behoudens de stagiaires. Werklozen met een WW-uitkering (artikel 7 Ziektewet) of met een uitkering op grond van de Wet arbeid en zorg (artikel 8c Ziektewet). Krachtens nawerking (artikel 46 Ziektewet) blijft verzekerd de gewezen verzekerde, in de meeste gevallen gedurende vier weken na het einde van de verzekering. Onder deze nawerking valt ook de vrouw wier bevalling is te verwachten is binnen tien weken na het einde van de verzekering. 2.3 Behoren tot een van de vangnetcategorieën Loondoorbetalingsplicht Werknemers met een arbeidsovereenkomst of aanstelling hebben recht op loondoorbetaling bij ziekte en hebben om die reden in beginsel geen recht op ziekengeld (artikel 29, eerste lid Ziektewet). De verplichte privaatrechtelijke loondoorbetaling tot 70 % van het gemaximeerde loon is geregeld in artikel 629 BW. Voor wat betreft de publiekrechtelijke aanstelling is deze aanspraak geregeld in artikel 76a Ziektewet. De Ziektewet verwijst hierbij naar het BBRA 1994 of hetgeen daarmee overeenkomt. Dit dient zo te worden verstaan, dat uitsluitend de bezoldiging die wordt doorbetaald tijdens het dienstverband de betaling van ziekengeld in de weg staat. De meeste rechtspositieregelingen bij de overheid kennen echter onder voorwaarden ook doorbetaling van bezoldiging na afloop van het dienstverband (bijvoorbeeld het ARAR). Gezien de systematiek van de Ziektewet kan dan in beginsel wel ziekengeld worden toegekend en fungeert de rechtspositieregeling in feite als een bovenwettelijke aanvulling Vangnetcategorieën (artikelen 29, 29a, 29b, 29c, 29d en 46 Ziektewet) De wetgever heeft het aangewezen geacht om de loonbetalingsplicht te verlichten ten aanzien van een drietal categorieën: vrouwen die ongeschikt zijn haar arbeid te verrichten ten gevolge van zwangerschap of bevalling (teneinde negatieve selectie van vrouwen bij werving tegen te gaan), personen die belemmeringen ondervinden bij het verkrijgen van arbeid (eveneens om negatieve selectie tegen te gaan) en orgaandonoren (vanwege het maatschappelijk belang van orgaandonatie). Voorts behoren tot de vangnetcategorieën de verzekerden die geen arbeidsovereenkomst of aanstelling (meer) hebben, c.q. ten aanzien van wie geen loondoorbetalingsplicht geldt of deze betaling is geëindigd. Dit zijn de personen met een fictieve dienstbetrekking (verzekerden krachtens de artikelen 4 en 5 van de Ziektewet), de personen wier arbeidsovereenkomst of aanstelling is geëindigd tijdens het ziekte, personen met een WW-uitkering, alsmede ex-verzekerden die onder de nawerkingsregeling van artikel 46 vallen (bijvoorbeeld werknemers die binnen vier weken na ontslag ziek worden). 2

3 In de volgende paragrafen worden de diverse vangnetcategorieën besproken Zwangerschap en bevalling Recht op ziekengeld bestaat indien de verzekerde ongeschikt is om haar arbeid te verrichten en die ongeschiktheid wordt veroorzaakt door de zwangerschap of de bevalling. Deze aanspraak kan voorafgaan aan het zwangerschapsverlof (artikel 29a, eerste lid), dan wel aansluiten op het bevallingsverlof (artikel 29a, vierde lid). Tijdens het zwangerschaps- en bevallingsverlof als zodanig bestaat er geen recht op ziekengeld, maar wel op uitkering op grond van de per 1 december 2001 ingevoerde Wet arbeid en zorg. Deze regeling komt overeen met de voormalige regeling in de Ziektewet. Daarbij dient te worden aangetekend dat het toepassingsbereik van de Wet arbeid en zorg overigens ruimer is. Zo is er tevens recht op uitkering in geval van adoptie en opname van een pleegkind. Binnen het bestek van dit hoofdstuk zal uitsluitend worden ingegaan op de regeling ter zake van zwangerschap en bevalling. Het recht op verlof en uitkering in verband met zwangerschap en bevalling gaat in zes weken voor de vermoedelijke bevallingsdatum (artikel 3:1 juncto 3:7 Wet arbeid en zorg). De vermoedelijke bevallingsdatum moet blijken uit een verklaring van een arts of een verloskundige. Indien de betrokkene ervoor kiest om door te werken, kan het recht later ingaan, maar uiterlijk vier weken voor de vermoedelijke bevallingsdatum. In dat geval wordt het recht op verlof en uitkering na de bevalling dienovereenkomstig verlengd. In de standaardsituatie eindigt het recht op uitkering 10 weken na de bevalling. In totaliteit is er dan dus gedurende 16 weken aanspraak. Verdere bijzonderheden inzake de duur worden behandeld in de paragraaf duur en hoogte. Er zij nog op gewezen dat de onderhavige regeling van de Wet arbeid en zorg mutatis mutandis ook geldt voor werklozen met een WW-uitkering (artikel 3:6 juncto 3:8 Wet arbeid en zorg). Samenloop van ziekengeld met uitkering op grond van de Wet arbeid en zorg is uitgesloten (artikel 29a, derde lid) Personen die belemmeringen ondervinden bij het verkrijgen van werk ( no-riskpolis ) De no-riskpolis is bedoeld als stimulans om werknemers met beperkingen in dienst te nemen of te houden. Indien de werkgever een dergelijke persoon in dienst neemt en deze werknemer wordt binnen vijf jaar na indienstneming ongeschikt tot werken, dan is er recht op ziekengeld zonder wachtdagen. Deze termijn van vijf jaar kan door het UWV worden verlengd indien bij de indienstneming een verhoogd risico op ernsitge gezondheidsklachten wordt geconstateerd. De no-riskpolis geldt voor: Werknemers met een WIA-uitkering. Dit kan ook een werknemer zijn die bij de eigen werkgever blijft werken. Werknemers die bij een WIA-keuring minder dan 35% arbeidsongeschikt zijn bevonden (minder dan vijf jaar geleden). Dit kan geen eigen werknemer zijn. (Ex-) Wajong-ers (jonggehandicapten). Wsw-ers. Werknemers met een structureel beperkt arbeidsvermogen (niet meer dan 65% van een normale werkweek). Personen met scholingsbelemmeringen als gevolg van ziekte of gebrek (binnen vijf jaar na afronding van het onderwijs). Personen die op 29 december 2005 arbeidsgehandicapte waren. Dit betreft onder andere WAO-ers en ex-wao-ers (minder dan vijf jaar geleden). Dit is een bepaling van overgangsrecht in verband met de afschaffing van de wettelijke status van arbeidsgehandicapte. Werklozen, geboren voor 8 juli 1954 die 52 weken of langer een WW-uitkering hebben ontvangen. Voor deze categorie gaat de ziektewetuitkering in na dertien weken ziekte. Een werknemer hoeft bij zijn sollicitatie en gedurende de eerste twee maanden van zijn dienstverband niet aan de werkgever te melden dat hij tot een van de bovengenoemde categorieën behoort. Na twee maanden moet hij dat desgevraagd wel melden Orgaandonoren Ingeval van ongeschiktheid wegens orgaandonatie is er, zonder wachtdagen, recht op ziekengeld Personen met een fictieve dienstbetrekking In de overheidssfeer is dit vrijwel uitsluitend van belang voor stagiaires die ziek worden. In voorkomende gevallen is er recht op dit ziekengeld vanaf de derde dag van de ongeschiktheid (met inachtneming van twee wachtdagen derhalve). 3

4 Andere personen die geen (overheid)werknemer zijn in de gebruikelijke betekenis (bijvoorbeeld politieke ambtsdragers, rampbestrijders of brandweerlieden) ontvangen geen ziekengeld omdat zij in het geheel niet verzekerd zijn voor de Ziektewet (zie artikel 6) Beëindiging van de aanstelling of arbeidsovereenkomst tijdens ziekte Hierbij moet worden gedacht aan aanstellingen voor bepaalde tijd of werknemers die ten tijde van hun ontslag ziek zijn. Dit moet dan een ontslag betreffen om een andere reden dan ziekte, aangezien een ontslag wegens ziekte niet mag worden verleend binnen twee jaar na de eerste ziektedag. In deze gevallen bestaat er recht op ziekengeld met ingang van de ontslagdatum, en met inachtneming van twee wachtdagen vanaf de eerste ziektedag. Het laatste is dus van belang indien de ziekte bijvoorbeeld aanvangt exact op de ontslagdatum. In dat geval is er recht op ziekengeld vanaf de derde dag van de ongeschiktheid. Indien ten tijde van het ontslag of het einde van de aanstelling de ziekte reeds een jaar of langer heeft geduurd, is er slechts recht op ziekengeld bij een arbeidsongeschiktheid van tenminste 35%. Overigens kan het ziekengeld voor deze categorie bij de overheid worden aangevuld door de werkgever omdat er ook na ontslag rechtspositioneel aanspraak kan bestaan op betaling van bezoldiging of uitkering wegens ziekte Personen met een WW-uitkering In deze gevallen bestaat er recht op ziekengeld na dertien weken ziekte. Voor de overheidswerkgever is het belang hiervan gelegen in het verval van het eigen risico dat hij normaliter draagt bij werkloosheid. De ziekengelduitkeringen worden immers gefinancierd uit het Uitvoeringsfonds voor de overheid, terwijl de WW-uitkeringen die worden betaald aan overheidswerknemers, bij de werkgever worden gedeclareerd. Voor alle duidelijkheid is er nog op te wijzen dat het onderhavige recht op ziekengeld niet geldt voor wachtgelders, daterend van voor 1 januari 2001, die ziek worden. Evenmin is er recht op ziekengeld bij ziekte tijdens de voor ambtenaren gebruikelijke aansluitende uitkeringen bij werkloosheid na afloop van de wettelijke WW Nawerkingsgevallen Ex-verzekerden die vallen onder de nawerking van artikel 46 Ziektewet hebben recht op ziekengeld met inachtneming van twee wachtdagen. Doorgaans gaat het hier om werknemers die kort na het ontslag of het einde van de WW-uitkering ziek worden (hoofdregel: binnen vier weken) of vermoedelijk binnen 10 weken moeten bevallen. Ook in deze gevallen is er vaak tevens recht op bezoldiging of uitkering krachtens de toepasselijke rechtspositieregeling. Deze aanspraken fungeren dan als aanvulling op het wettelijke ziekengeld. 2.4 Ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als gevolg van ziekte of gebrek De uitkering in verband met zwangerschap en bevalling ingevolge de Wet arbeid en zorg wordt toegekend op basis van een verklaring van een arts of een verloskundige inzake de vermoedelijke bevallingsdatum. In alle overige gevallen dient te worden vastgesteld of er sprake is van ongeschiktheid voor zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebrek. Dit is een medische beoordeling. In het kader van de loondoorbetalingsplicht van de werkgever wordt deze beoordeling verricht door de bedrijfsarts van de arbodienst waarbij de werkgever is aangesloten. Indien de verzekerde aanspraak maakt op ziekengeld zal deze beoordeling worden verricht door een verzekeringsgeneeskundige van de uitvoeringsinstelling. De betrokkene kan hiertoe aan een onderzoek worden onderworpen. Bij de toepassing van de rechtspositieregelingen ter zake van bezoldiging bij ziekte wordt, mede op basis van de jurisprudentie, doorgaaans overeenkomstig de Ziektewet gehandeld. Resumerend is te vermelden dat onder ziekte of gebrek moet worden verstaan een objectief vast te stellen medische stoornis. Verschijnselen als een specifieke lichaamsbouw, ouderdom of een bepaalde persoonlijkheidsstructuur zijn over het algemeen niet op te vatten als ziekte. Onder zijn betrekking dient te worden verstaan het samenstel van de werkzaamheden die aan de werknemer zijn opgedragen en de specifieke omstandigheden waaronder die werkzaamheden moeten worden verricht. Deze specifieke omstandigheden spelen geen rol als de verzekerde geen werkgever meer heeft. In dat geval zijn maatgevend de werkzaamheden die gewoonlijk (dus in het algemeen) kenmerkend zijn voor het type arbeid dat bij de ex-werkgever werd verricht. (artikel 19 Ziektewet). Voor personen die geen werkgever meer hebben geldt vanaf het tweede ziektejaar als extra criterium dat er sprake moet zijn van een arbeidsongeschiktheid van tenminste 35%. Dit criterium is vergelijkbaar met het 4

5 arbeidsongeschiktheidscriterium van de WIA. Het wordt vastgesteld op basis van een verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek door het UWV. De beoordeling vindt plaats op basis van zogenaamde gangbare arbeid. Dat is alle algemeen geaccepteerde arbeid waartoe de verzekerde met zijn krachten en bekwaamheden in staat is. (artikel 19ab Ziektewet) 2.5 Weigeringsgronden De verzekerde is gehouden om zich onder geneeskundige behandeling te stellen, zijn genezing niet te belemmeren, vervangende passende arbeid te aanvaarden en overigens de voorschriften in acht te nemen die door de uitvoeringsinstelling worden gegeven. Indien hij niet aan deze verplichtingen voldoet, wordt het ziekengeld geheel of gedeeltelijk, tijdelijk of blijvend geweigerd, afhankelijk van de ernst van het verzuim (artikel 45 Ziektewet). Hetzelfde geldt indien de betrokkene zijn ongeschiktheid opzettelijk heeft veroorzaakt. Een vergelijkbare sanctiemogelijkheid heeft de werkgever met betrekking tot zijn loondoorbetalingsverplichting. De zieke werknemer heeft geen recht op loon indien: de arbeidsongeschiktheid opzettelijk is veroorzaakt; de werknemer een gebrek heeft verzwegen dat reeds bestond bij indiensttreding; de werknemer zijn genezing belemmert; de werknemer vervangende passende arbeid bij de eigen of een andere werkgever weigert. In vergelijkbare situaties kan aan de ambtenaar zijn recht op bezoldiging geheel of gedeeltelijk worden onthouden. Indien dit het geval is, is er ook geen recht op ziekengeld (artikel 29, eerste lid sub a Ziektewet). Voorts wordt het ziekengeld geweigerd in de volgende gevallen. vezekerde verkeert in detentie; verzekerde is voortvluchtig om zich te onttrekken aan vrijheidsbeneming van overheidswege; verzekerde woont niet in Nederland, de EU/EER, Zwitserland of een land waarmee een bijzonder handhavingsverdrag betreffende sociale zekerheid is gesloten. 2.6 Verzuimbegeleiding en controle De werkgever is primair verantwoordelijk voor de verzuimbegeleiding en de controle tijdens het dienstverband van zijn werknemers. Hij laat zich daarbij assisteren door een arbodienst. De werknemer dient zich ziek te melden bij zijn werkgever, conform de voor hem geldende rechtspositionele voorschriften. Behoudens de 42e weeks melding (zie hierna) is een ziekmelding bij de uitvoeringsinstelling niet verplicht, tenzij de werknemer aanspraak maakt op ziekengeld (in een van de vangnetsituaties derhalve). In dat geval dient de werkgever de ziekmelding uiterlijk zes weken na de eerste dag van de ongeschiktheid aan de uitvoeringsinstelling door te geven. Bij beëindiging van het dienstverband tijdens ziekte dient de ziekte uiterlijk op de laatste werkdag te worden gemeld. In alle andere gevallen dient de werkgever, indien de ziekte voorduurt, de ongeschiktheid uiterlijk na 42 weken bij de uitvoeringsinstelling te melden. 3 Duur en hoogte van het ziekengeld 3.1 Duur Het ziekengeld eindigt zodra er geen sprake meer is van ongeschiktheid. Voor personen zonder werkgever eindigt het ziekengeld daarnaast bij het einde van het eerste ziektejaar, indien zij op dat tijdstip minder dan 35% arbeidsongeschikt zijn. Dit geldt ook voor vrouwen die ziek zijn in verband met zwangerschap en bevalling, personen met een no-riskpolis en orgaandonoren, zodra zij geen werkgever meer hebben. Voor personen zonder werkgever die gedurende het tweede ziektejaar minder dan 35% arbeidsongeschikt worden, eindigt het ziekengeld na een maand.voorts eindigt het ziekengeld uiterlijk na 104 weken van ongeschiktheid (dit is dus niet hetzelfde als 104 weken uitkeringsduur). Tijdvakken van ongeschiktheid met een onderbreking van minder dan vier weken worden daarbij samengeteld, met dien verstande dat perioden van zwangerschaps- of bevallingsverlof op grond van de Wet arbeid en zorg bij het bepalen van de onderbreking buiten beschouwing blijven (artikel 29, vijfde lid). Een bijzondere regeling geldt voor het ziekengeld waarop recht kan bestaan indien er na afloop van het bevallingsverlof nog sprake is van ongeschiktheid die wordt veroorzaakt door de bevalling. Dit ziekengeld duurt maximaal 104 aaneengesloten weken en de samentellingsregel van artikel 29, vijfde lid blijft buiten toepassing (artikel 29a, vijfde lid). 5

6 De duur van de uitkering in verband met zwangerschap en bevalling op grond van de Wet arbeid en zorg bedraagt 16 weken, in beginsel de 6 weken voor en de 10 weken na de bevalling. Indien de betrokkene doorwerkt voorafgaande aan de bevalling (maximaal twee weken) wordt de doorgewerkte tijd toegevoegd aan de uitkeringsduur na de bevalling. Indien de feitelijke bevalling plaatsvindt voor de vermoedelijke bevallingsdatum, blijft de totale uitkeringsduur gehandhaafd op 16 weken. Ook dan wordt derhalve de uitkeringsduur na de bevalling verlengd. Indien de feitelijke bevalling plaatsvindt na de vermoedelijke bevallingsdatum, blijft de uitkeringsduur na de feitelijke bevalling 10 weken bedragen. In dat geval wordt de totale uitkeringsduur van 16 weken dus verlengd met de periode dat de feitelijke bevalling is vertraagd. 3.2 Hoogte De hoogte van het ziekengeld bedraagt, afhankelijk van de situatie (zie hierna), 70 dan wel 100 % van het dagloon. Het dagloon wordt gebaseerd op al hetgeen uit de dienstbetrekking wordt genoten. Het dagloon bedraagt 1/261 maal het loon dat de werknemer verdiende in het refertejaar dat voorafgaat aan het intreden van de ongeschiktheid. Het dagloon is gemaximeerd, conform hetgeen ook geldt bij de overige SV-wetten. Het ziekengeld bedraagt per dag 100 % van het dagloon, in geval van ongeschiktheid veroorzaakt door zwangerschap en bevalling, alsmede orgaandonatie. De uitkering in verband met zwangerschap en bevalling op grond van de Wet arbeid en zorg bedraagt eveneens 100% van het dagloon. Tijdens dienstbetrekking zal de loondoorbetaling in deze gevallen met name strekken tot aanvulling van het ziekengeld of de uitkering voor zover het salaris het maximumdagloon overschrijdt. Verder is een aanvulling denkbaar indien de werknemer bijvoorbeeld een persoonlijke salarisverhoging ontvangt nadat het ziekengeld is toegekend. Een dergelijke verhoging wordt immers niet in het dagloon doorberekend. Voor de doelgroepen van de no-riskpolis bedraagt het ziekengeld 70 % van het dagloon. Indien er sprake is van loondoorbetaling kan de werkgever evenwel verzoeken om het ziekengeld gedurende het eerste jaar te verhogen tot het niveau van het loon dat hij moet doorbetalen, met als maximum 100 % van het dagloon. In alle overige situaties bedraagt het ziekengeld 70 % van het dagloon. Ook in die gevallen kan er op grond van de toepasselijke rechtspositieregeling een verplichting van de werkgever bestaan om loon of uitkering wegens ziekte te betalen tot een hoger percentage dan 70 %. In dergelijke situaties fungeert de betaling door de werkgever dus als een bovenwettelijke uitkering die het ziekengeld aanvult. 3.3 Uitbetaling via de werkgever Om praktische redenen kan het ziekengeld in daarvoor in aanmerking komende gevallen via de werkgever aan de werknemer worden uitbetaald. Hierdoor kan de werkgever zijn loondoorbetaling feitelijk continueren en blijft de werknemer één betaling ontvangen. Dit vindt in ieder geval plaats bij de uitkeringen tijdens dienstverband in geval van zwangerschap en bevalling, orgaandonatie en in het kader van de no-riskpolis. 6