Is genezing van het Chronisch Vermoeidheidssyndroom en Fibromyalgie mogelijk via regressietherapie?

Transcriptie

1 Is genezing van het Chronisch Vermoeidheidssyndroom en Fibromyalgie mogelijk via regressietherapie? In 2007 ben ik gestart met de driejarige opleiding regressie- en reïncarnatietherapie bij het Tasso-instituut in Utrecht. In de opleiding werden verschillende scriptieonderwerpen aangeboden waaronder CVS/ME. Dit onderwerp sprak mij meteen aan daar deze aandoening de laatste 30 jaar sterk actueel is en omdat het om een vaag gediagnosticeerde aandoening gaat, de oorzaak is tot op heden niet bekend. Al gauw merkte ik dat Fibromyalgie en CVS elkaar in grote lijnen overlapten, er zijn veel mensen met beide aandoeningen. De scriptie werd dus uitgebreid met Fibromyalgie. De reguliere geneeskunde en de wetenschap zitten met hun handen in het haar wat betreft de oorzaken van deze aandoeningen. Dit uit zich vooral in steeds verschuivende zienswijzen, aanpakken en conclusies. Dit alles maakte dat ik via deze scriptie mogelijke antwoorden hoopte te vinden die informatief konden bijdragen aan collegatherapeuten, patiënten en geïnteresseerden. Nog geen vijf minuten nadat ik via een muisklik bevestigde dat ik voor dit onderwerp had gekozen, kwam een vrouw in mijn praktijk met de vraag of er via een consultatie helderheid kon geboden worden over de aandoening CVS die zij al een tijd had. Op dat moment besefte ik dat ik de juiste keuze had gemaakt. Dat schiep vertrouwen en vanaf augustus 2009 ging ik hiermee aan de slag. Tijdens de scriptiefase begeleidde ik iets meer dan 30 cliënten in meer dan 80 sessies. Conclusie Ik besef dat ik de zoveelste ben met een conclusie over deze aandoeningen. Toch wil ik benadrukken dat al deze sessies mij hebben geholpen om samen met de cliënten een duidelijk beeld te krijgen over het ontstaan en het verloop van deze aandoeningen en de positieve werking van regressiemethoden. Mijn conclusie is dat oorzaken van deze aandoeningen te vinden zijn in onverwerkte traumatische ervaringen. 1

2 Via deze onverwerkte ervaringen ontstaat er een overtrokken wil als reactiepatroon om hiermee om te gaan. Typische reactiepatronen waren bijvoorbeeld: ik ga/moet extreem mijn best doen, ik ga/moet het alleen doen, ik ga/moet veel zorgen voor anderen, ik ga/moet mij wegcijferen, ik ga/moet mij aanpassen ik ga/moet een muur om me heen zetten, ik ga/moet me vanaf nu stil houden enz. Deze overtrokken wil en zijn reactiepatronen zorgen ervoor dat emotionele en psychische pijn extreem lang wordt vastgehouden in het lichaam en/of dat energie daardoor wegvloeit en/of verkrampt; er volgt overbelasting. Grenzen worden dus overschreden en de wijzer slaat de verkeerde richting uit. Op dat moment hebben we te maken met een thema in onszelf waar we onbewust uit willen geraken. Thema s die aansluiten op deze reactiepatronen zijn bijvoorbeeld: het nastreven en in stand houden van perfectionisme, iedereen willen helpen maar zelf onvoldoende kunnen ontvangen, niet voldoende zichtbaar of aanwezig zijn in je omgeving, onvoldoende een eigen mening hebben en hierdoor niet in je kracht staan, je afsluiten van je omgeving, niet gezien worden. Een thema ontstaat vanuit onverwerkte ervaringen en op één of andere manier vragen thema s om gezien en verwerkt te worden. Als een onbewust repertoire kunnen ze doorwerken in de rest van ons leven. Dit wordt veelal mogelijk gemaakt door wat we meemaken, we komen in situaties terecht waarin onze omgeving onze thema s bespiegelen. Dat kunnen conflicten zijn op relatiegebied of met onze familie en in werksituaties. Ook hier zien we dat het van belang is te kijken naar onze eigen reactiepatronen. We kunnen onze thema s in stand houden door dezelfde of vergelijkbare reactiepatronen te vertonen maar het nodigt ook uit ons af te vragen wat deze conflicten ons te vertellen hebben. Wat kun je ermee en hoe wil je hier mee omgaan? In intakegesprekken en in sessies is naar voren gekomen dat de meeste cliënten een flinke bagage met zich meedroegen aan traumatische onverwerkte ervaringen, veelal ontstaan vanuit de prille jeugd. Eigen levensthema s werden tijdens de sessies 2

3 zichtbaar en het vraagt tijd om met deze processen om te gaan. In de praktijk betekent dit het accepteren en erkennen van het thema en het ziektebeeld, je grenzen beter leren aangeven, leren doseren, keuzes maken, knopen doorhakken, omgaan met je eigen energieën, maar bovenal de eigen verantwoordelijkheid opnemen voor het herstellingsproces. De aandoeningen worden wakker in een levensfase waarin het lichaam de overtrokken wil niet meer kan dragen, het lichaam is op, een totale uitputting. Ze ontstaan veelal wanneer ze getriggerd worden door gebeurtenissen die direct verband houden met onverwerkte ervaringen en thema s in eerdere levensfasen. Denk aan scheidingen, werksituaties of de relaties tot partners, familie, kennissen, enzovoort. Stigmatisering De situatie vooraf, tijdens en na de diagnose stond veelal in het teken van stigmatisering van deze mensen. In hun omgeving kregen zij veelal te horen dat het tussen de oren zat, of zet je erover heen, neem eens wat vakantie en rust uit. Wanneer er ook nog eens onzekerheid heerst over de oorzaak, verschuivende conclusies en de aanpak, is het niet zo verwonderlijk dat mensen onzeker worden over hun eigen situatie. In de sessies werd veel aandacht besteed aan het lichaam: het lokaliseren van pijn, de lichaamshouding, het opvragen van energieën in lichaamsdelen, het ontladen van pijn en energie uit lichaamsdelen. De benen en voeten stonden bijvoorbeeld voor het niet vooruit kunnen komen, stilstand, waar sta ik, waar kan ik heen? De armen en handen voor het onvermogen emoties te uiten en om te handelen. De schouders die (te) veel op zich namen. De nek die onvoldoende richting in het leven kon kiezen, ja kon knikken of nee schudden. De keel die gestopt was zich te uiten, het inslikken. De knieën die capituleren of dit juist weigerden. De enkels met hun onvoldoende draagkracht. Het hoofd vol verwarring en onbegrip. De rug als grootste drager van lasten en energieën. 3

4 De buik en maagstreek als draaimolen van onverwerkt leed. Het hart als verzamelcentrum van emotionele pijn. Het verschil tussen regressietherapie en bijvoorbeeld de reguliere aanpak ligt in het feit dat de reguliere aanpak zich richt op cognitieve benadering in samenwerking met lichamelijke revalidatie en medicatie. Regressietherapie richt zich op het opsporen van de traumatische ervaringen uit het verleden. Deze te ontdekken en via bevrijdende herbeleving de cliënten de kans te bieden ze alsnog te verwerken op lichamelijk, emotioneel en psychisch niveau. De verbeteringen na sessies tonen aan dat regressietherapie een therapie is die een antwoord biedt voor heel wat mensen met deze aandoeningen. Inmiddels zijn we vier jaar verder en zijn er hoopvolle berichten. Van de dertig personen die hebben meegewerkt tijdens de scriptiefase zijn er daadwerkelijk 8 personen vrij van klachten terwijl 18 personen spreken van 40 tot 60% verbetering van hun klachten. Samenvattend Meer patiënten kiezen voor een alternatieve vorm van therapie waaronder regressietherapie. Zij voelen en weten dat hun klachten verband houden met onverwerkte pijnlijke ervaringen vanuit hun verleden. Zij gaan meer en meer beseffen hoe het komt dat ze over hun grenzen zijn heengegaan en vinden de moed hier zelf iets aan te willen doen. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat deze aandoeningen adequaat behandeld kunnen worden via deze therapie. Maar regressietherapie is wel een therapie die je uitnodigt de diepte in te gaan naar onverwerkt leed, niet iedereen wil of kan dit. Het is belangrijk om je verantwoordelijkheid te nemen doorheen je eigen proces en samen met de therapeut te kijken naar het verleden. We dragen het verleden hoe dan ook met ons mee, het heeft ons gevormd tot wie we zijn, maar ook tot wie we niet willen zijn. In mijn praktijk ontmoet ik mensen, ongeacht of zij CVS of Fibromyalgie hebben, die lange tijd niet zichzelf konden zijn doordat er bijvoorbeeld grote verantwoordelijkheden op hun schouders werden gelegd, meestal reeds op jonge leeftijd. 4

5 Ook psychisch en lichamelijk geweld, gepest worden en machtsmisbruik dragen er toe bij dat je niet (voldoende) jezelf kan zijn met alle gevolgen van dien. Ook het functioneren binnen de maatschappij staat in het teken van presteren wat een enorme druk en stress kan geven. Dit leidt mogelijks naar een burnout, depressiviteit, chronische stress of aandoeningen zoals CVS en Fibromyalgie. Maar het belangrijkste punt lijkt mij hoe we ermee zijn omgegaan. Hoe we reageren op stress, druk en niet onszelf kunnen zijn is bepalend voor wie we zijn en worden. Dit draagt er mogelijks toe bij dat we over onze grenzen gaan. En dan word je geconfronteerd met het lichaam dat weigert nog langer te doen wat de geest wil, je wil wel maar je kan niet meer of niet meer zoals je voorheen kon. Mijn scriptie kreeg als titel Terug over je eigen grens. Deze therapie nodigt je uit om samen in het traject terug te gaan naar de oorspronkelijke kern van het waarom, wanneer en waardoor het allemaal begon. 5