Verhalen van donker en licht

Transcriptie

1 Verhalen van donker en licht

2 Verhalen van donker en licht Kerstmis is het feest van licht, maar dan op een verontrustende manier. Je zou het niet zeggen als je naar het kerststalletje kijkt, met een engel erbij en een mooie boom ernaast. Maar het geboorteverhaal van Jezus vertelt dat er licht komt in de gestalte van een kwetsbaar kind dat in een stal wordt geboren. De enige getuigen zijn dieren en herders, mannen die in Jezus tijd helemaal onderaan de sociale ladder stonden. Stichting Moria in Nijmegen is ook zo n verontrustende plek van donker en licht. Het ziet er uit als een mooie villa aan de bosrand, maar er wonen jongemannen met een crimineel verleden. Ze werken er aan een nieuw leven en dat is hard werken, voor henzelf en hun begeleiders. Er komt pas nieuw licht als ze hun donkerte durven te zien, er gebeurt pas iets als ze kwetsbaar durven zijn. In deze bijzondere nieuwsbrief vindt u vier verhalen over donker en licht. Staf en bewoners van Moria wensen u licht en vrede toe in het nieuwe jaar. Blijft u ons steunen? We hebben het nodig, vooral om jongemannen te helpen die buiten alle regelingen vallen. Uw giften zijn welkom op NL27 RABO ten name van Vrienden Stichting Moria.

3 Als we niet strijden tegen onrecht, wat hebben we dan nog? Daniela van Es: Elke andere organisatie had waarschijnlijk gezegd: hier stopt het. Moria niet. Ik ben de begeleider van Pekar Shaban (26 jaar), die in februari 2016 plotseling is uitgezet naar de Koerdische regio in Noord-Irak. Wij zien hem als de buitenste bewoner van Moria-Buiten. We laten hem niet los. Het blijft een ongelofelijk verhaal: Pekar vluchtte als jongen van negen jaar met zijn gezin voor de oorlog naar Nederland. Hij ging in Nederland de fout in, zat zijn straf uit en bouwde bij Moria een nieuw bestaan op. Hij greep de kansen die hij kreeg met beide handen aan, voor ons was hij een modelbewoner. Binnen drie jaar had hij een baan als kok, een eigen huis, volgde een opleiding en een vriendenkring. Hij was gelukkig en de reclassering had al afscheid van hem genomen. Ik werk hier nu 6,5 jaar en ben geen dag ziek geweest, terwijl dit werk best heftige dagen kent. Maar na de rechtszaken, de publiciteit en de uitzetting knapte er iets in mij. Ik moest op adem komen. Dat dit kan, dat het rechtssysteem in ons eigen land zo duister is! Ik kreeg een coach, Maria, die me hielp om met de schok om te gaan. Het was een rouwproces. We zijn verder gaan vechten, inmiddels houd Amnesty International zich ook bezig met Pekar en grijpt het verhaal hen aan. Ook ligt er een klacht bij de Ombudsman met het verzoek tot nader onderzoek. Pekar Shaban in zijn keuken van Hotel Credible in Nijmegen. Maar de IND had een eigen agenda. Volgens de Vreemdelingenwet moest hij uitgezet worden vanwege zijn strafblad, en dat is op 10 februari alsnog gebeurd, op een brute manier. Nu zit hij bij kennissen van zijn ouders in een land dat hij niet kent en dat in oorlog is. Hij is alles kwijt. Onmenselijk is het. Niet alleen omdat niemand hiermee wint, maar ook omdat er van alles niet klopt in het dossier. Waarom werken strafrecht en vreemdelingenrecht tegen elkaar in? Waarom kloppen de persoonsgegevens in zijn dossier niet? En wie heeft er toestemming gegeven voor zijn terugkeer? De Iraakse ambassade niet. Maar de IND geeft geen openheid van zaken, toont geen onderbouwende documenten en geeft geen antwoord op vragen.

4 Bewoners zeiden: doe eens rustig joh! Ik heb mensen gesproken die ik nooit had gedacht te spreken: politici, juristen, ambtenaren. Ook zij verklaren dat ze zoiets nog nooit hebben meegemaakt. Ik heb gemerkt: als je staat voor je verhaal, als je erin gelooft en het ook voelt, dan sta je ijzersterk. Goed registreren is van belang om alles bij de hand te hebben en zo alle details van de zaak op te kunnen lepelen. Ik heb wekelijks contact met Pekar, als de situatie dit toestaat, hij houdt zich kranig, maar het is moeilijk voor hem. Hij is een verwesterde jongeman in een vreemd land, waar chaos is. De oorlog tegen IS is vlakbij. Voor mij is dit de kern van Moria: dat je er bent als het tegen zit. Juist dan, en ook als een jongen buiten alle regelingen valt. Dat doet hem goed en zijn familie en vrienden hier in Nederland. En het doet mij ook goed. Want als het gaat om onrecht, dan moet je er tegen strijden. Altijd. Als we dat niet hebben, wat hebben we dan nog? Daniela van Es is persoonlijk begeleider bij Moria Toen ik het zelf ging zien, was het al te ver. Mijn emoties raakten uitvergroot, daar merkte ik het aan. Maar het was al een tijd zo dat ik in mijn werk rondliep met het gevoel: hoe ga ik het vandaag weer fixen? Als ik naar huis ging was ik nooit tevreden. Toen ik hier begon had ik altijd zin in de dag, was was benieuwd wat er op me af zou komen. Dat was ik kwijtgeraakt en mijn lichaam en mijn hoofd zeiden heel duidelijk: nu is het klaar. Je kunt niet alles wat je wilt. Ik nam tijd om gas terug te nemen en ging toen pas nadenken. Was het wel reëel wat ik allemaal van mezelf verwachtte? Wat leverde het op en wat kostte het allemaal? De bewoners zeiden het tegen me: Wat heb je een haast joh, doe eens rustig! Hoe kan ik een begeleider zijn als ik zelf niet aandachtig aanwezig ben? Dat zijn onze kernwoorden, maar die was ik verloren. Nu ben ik weer aan het werk en ik oefen me om keuzes te maken. Want die drie belangrijke dingen die ik elke dag zou moeten oplossen: die zijn er nog steeds, en ik kan nog steeds geen wonderen verrichten. Maar ik kan er wel voor zorgen dat ik weer plezier heb in mijn werk. Dan pas heb ik de jongens wat te bieden. Justin Weeteling is persoonlijk begeleider bij Moria

5 Na twee weken dacht ik: hier gaat iets gebeuren Toen ik hier kwam was ik ongezond en opgeblazen door drank en drugs. Ik kwam hier vrijwillig, dankzij hulp van de reclassering. Ik was alles kwijt en had een plek nodig om tot rust te komen. Een aantal jaar geleden had ik alles goed voor elkaar. Maar mijn beste kameraad bedroog me met mijn vrouw en daarna ging het van kwaad tot erger. Ik ging dealen, want wat had ik te verliezen? Ik verdiende bakken met geld en gaf dat uit aan het huis van een nieuwe vriendin. Totdat bleek dat zij mij ook verraadde. Ik was alles kwijt toen ik hier kwam, alles. Geld, huis, het contact met mijn kinderen. Ik verdiende wel veel geld in de criminaliteit, maar het leven werd ook steeds gevaarlijker in mijn woonplaats. En ik raakte zelf verslaafd, vijf jaar lang gebruikte ik van alles. Ik weet nu: al heb je een ton, je hebt er niks aan. Ik wil veranderen, maar voorzichtig. Niet meer alles nu meteen, want zo deed ik het altijd. Hier ben ik weer gaan sporten: krachttraining en hardlopen in de bossen. De drugs en de medicatie heb ik weggedaan, dat lukte goed omdat ik er zo genoeg van had. Ik ben op cursus om beter om te gaan met mijn korte lontje, om eerst te denken en dan te doen. Ik heb ADHD en zit vol energie, maar ik voel me nu rustiger in mijn hoofd. Het kost tijd om iets op te bouwen, het gaat stap voor stap. Over een paar maanden een eigen huisje, en binnenkort mag ik gaan werken. In de steigerbouw hoop ik: lekker aanpakken en mijn eigen geld verdienen, om spulletjes te kopen voor mijn huis. Deze plek is zo mooi, het heeft niets van een gevangenis. En op mijn begeleidster Sandra kan ik bouwen. Ik moet het zelf doen, maar ik kan altijd hulp vragen. Dat kon ik eerst ook niet: hulp vragen. Maar ik weet: alles wat ik bereik heb ik zelf gedaan. Toen ik hier kwam was ik ongezond en opgeblazen door drank en drugs. Ik was alles kwijt. Het duurde denk ik een week of twee dat ik dacht: hier gaat iets gebeuren met mij. Hier krijg ik kansen. Robby (de naam is gefingeerd) woont en werkt acht maanden bij Moria.

6 Kwetsbaarheid als plaats van openbaring Het woord kwetsbaarheid is me afgelopen jaar dierbaarder geworden. Er zijn drie reacties op mogelijk. De eerste is dat je er zo snel mogelijk vanaf moet. De tweede reactie is dat je je kwetsbaarheid moet gebruiken, het voor je moet laten werken. De derde reactie is het te leren zien als een plaats van openbaring: er komt iets aan het licht. De eerste reactie zie ik overal om ons heen en ken ik ook van mezelf: je wilt sterk zijn en pijn vermijden. Maar als jongens met die houding bij Moria komen, gebeurt er niks. Ze graven zich in en willen niet leren. Ook de tweede reactie heeft grenzen. Vaak komt het toch neer op: hoe word je zelf weer sterk en laat je je kwetsbaarheid achter je? Niet alleen onze jongens moeten hun kwetsbaarheid onder ogen zien, dat moeten ook onze medewerkers en onze organisatie. Onze staf is kleiner geworden en dat vergt veel van ons, soms te veel. Zelf ben ik minder gaan werken dit jaar en heb ik hulp gekregen bij een aantal complexe zakelijke taken. Maar als kwetsbaarheid een plaats is van openbaring, wat openbaart het dan? Behalve dat je grenzen hebt? Ik denk dat het iets te maken heeft met wat of wie je dierbaar is, waar je aan gehecht bent. In contacten met buitenstaanders blijkt telkens dat Moria s unieke waarde ligt in onze onderstroom, waar aandacht is voor zingeving. Onze manier van kijken naar deze jonge mannen wordt gekleurd door hoop en vertrouwen. Ondanks alles wat er mis kan gaan in een mensenleven is er ook een verlangen in deze jongens aan het werk. Als wij dat opmerken en vertrouwen geven, krijgen ze vertrouwen in zichzelf, in een ander en in de maatschappij. In alle drukte van dit werk blijft dat bij Moria gebeuren: dat er zo naar jonge mannen wordt geluisterd dat er iets aan het licht komt, iets dat nieuw leven geeft. André Stuart, directeur Stichting Moria Louiseweg NB Nijmegen T: F: E: info@stichtingmoria.nl W: Tw: Fb: IBAN: NL27 RABO