Opleidingen onder de loep

Transcriptie

1 JAARGANG 6 n o JUN IN DIT NUMMER Toekomst Amsta: Thuis in de stad! Opleidingen onder de loep Mag dat? Morele dilemma s in de zorg Extra aandacht voor extramuraal MRT08 STA 1 3

2 < Voorpagina: de heer van Russel (bewoner Jan Bonga) en medewerkster Helma van de Bor COLOFON Jaargang 6, nr 2, juni STA is een uitgave van Amsta en verschijnt vier keer per jaar, in een oplage van exemplaren. STA is bestemd voor medewerkers, vrijwilligers en externe relaties. Amsta biedt persoonlijke o ndersteuning, wonen, zorg en welzijn aan mensen met een verstandelijke beperking en ouderen in Amsterdam. Redactie / Hoofd- en eindredactie: Sanne Hekman Redactie: Jiska Stroes, Helna Bicker, Elske Cazemier, Lia Edel, Lia Creusen, Hans van Oldeniel, Saskia Bakker, Relinde Weil (adviseur) Hester Keesmaat (adviseur). Het bewerken, inkorten en plaatsen van (ingezonden) stukken is ter beoordeling aan de redactie. Fotografie / Cover: Gerlo Beernink Illustratie / Pagina 7 Helen van Vliet Ontwerp, cartoon, illustraties / Studio Zwaan Drukwerk / Drukkerij Peters Redactieadres / Amsta, afdeling Communicatie Dr. Sarphatihuis, Roetersstraat 2, 1018 WC T E communicatie@amsta.nl I Inhoud Van de redactie Hoe speelt de manier waarop jij in het leven staat een rol in je werk? Toekomst Amsta: Thuis in de stad! De dag van Sanne de Jong, gezondheidszorgpsycholoog Wat doen jullie daar? Vakgroep seksualiteit Cliënt aan het woord: Een mooie ontmoeting Als ik het voor t zeggen had: Diny Koch (DCML) Opleidingen onder de loep Mag dat? Morele dillema s in de zorg Even voorstellen: Gerard de Jong. Extra aandacht voor extramuraal Prikbord Nieuws van de redactie Vanuit mijn werk als communicatieadviseur ontmoet ik veel verschillende collega s. In contact komen met collega s in uiteenlopende functies is wat mij betreft enorm waardevol. Het geeft me een goed beeld van wat er leeft in de organisatie én in de sector. Want de plannen die in Den Haag bedacht worden kan je volgen via internet en in de krant. Maar wat dit daadwerkelijk betekent voor de dagelijkse praktijk, dat wordt mij pas goed duidelijk door contact met zorgmedewerkers. Het is een open deur, maar zo blijkt maar weer hoe belangrijk persoonlijk contact is. Dit ervoer onze Raad van Bestuur ook weer, tijdens de tweede ronde van Tour d Amsta. In april bezochten zij 4 locaties waarbij ze persoonlijk contact legden met honderden medewerkers over het ondernemingsplan Thuis in de stad voor 2013 en Door de opkomst van sociale media en gezien het feit dat we niet meer weg kunnen denken, zijn we bijna geneigd om hoofdzakelijk via de computer met elkaar in contact te zijn. En dat is toch jammer. In deze STA lees je over een bijzondere ontmoeting tussen redactielid Lia Creusen en twee bezoekers van het Ontmoetingscentrum. Dit had via de computer natuurlijk nooit zo waardevol kunnen zijn. En ook de ontmoetingen van redactieleden met de Vakgroep Seksualiteit, met een collega van Wijzer en met de coördinator van restaurant De Oever zorgden weer voor interessante verhalen. De uitwerking hiervan lees je in deze STA. Heb jij ook een verhaal dat in STA thuishoort, omdat je het graag wilt delen met je collega s? Stuur me dan een mail (communicatie@amsta.nl). Ik kan niet wachten op onze ontmoeting! / Sanne Hekman, communicatieadviseur communicatie@amsta.nl 2

3 Hoe speelt de manier waarop jij in het leven staat een rol in je werk? Iedere medewerker voert zijn of haar werk op een eigen manier uit. Jouw ervaring, kennis en karakter spelen hierbij vast een rol. Maar hoe speelt de manier waarop jij in het leven staat een rol in je werk? Ben jij bijvoorbeeld erg positief ingesteld, speelt religie een rol of klinkt jouw kijk op het leven op een andere manier door in jouw werk? Draai niet om dingen heen, maar bespreek de dingen zoals de feiten liggen en speel mensen niet tegen elkaar uit. We hebben elkaar nodig, juist nu in hectische tijden, net zoals je ook wel hectische tijden in je privéleven kan beleven. Geef elkander af en toe een complimentje. Zo vind ik het heel belangrijk dat als mijn kantoor weer schoon is, ik even de medewerker van de schoonmaak bedank. En heb respect voor elkaars geloofsovertuiging en karakter, want je weet nooit waarom iemand is zoals hij is. Anja Quist, Secretaresse Geestelijke Verzorging en Commissie Ethiek en Dienstverlening West Ik sta positief in het leven. Ook vind ik het belangrijk dat de bewoners genieten van hun leven. En wij als begeleiders hier bewust van zijn. Emilie van der Linden, pb-er dagbesteding Ik sta vriendelijk gestemd in het leven en ik vind dat alles en iedereen vriendelijkheid verdient. In mijn werk als activiteitenbegeleider begint het met de bewoners te ontvangen: serieus luisteren en interesse tonen. Later terugkomen op gesprekken. Als je echt luistert raak je vanzelf geïnteresseerd en onthoud je de persoonlijke dingen ook. Mensen leven op door jouw oprechte aandacht! Je bouwt zo een band op. Het is ook eigenlijk heel eenvoudig, als je die ruimte maar hebt voor de ander! Zo ontstaat namelijk vertrouwen. Ruud Pleijers, activiteitenbegeleider Nellestein Ik probeer de bewoner altijd positief te benaderen en mijn religie is hierin heel belangrijk voor me. Petra Swart Ik ben vrolijk en positief ingesteld. Dat komt omdat ik vertrouwen heb in het leven; ik doe iedere dag mijn best, ongeacht de omstandigheden, omdat ik met plezier naar mijn werk ga. Daarbij tel ik mijn zegeningen. En zo heb ik ook een gezegde op een tegeltje staan, waar ik zin uit haal. Het luidt: Leer van gisteren, droom van morgen en leef vandaag. Gerda v/d Plas, helpende Ingenhouszhof In geval van problemen, krijg ik juist energie om naar oplossingen te kijken, i.p.v. de problemen uit en te na te analyseren en dan bij de conclusie te eindigen met een sip gezicht. Dus kan ik zeggen dat ik positief ben ingesteld. En ik heb veel vertrouwen in de loop van het leven. Als ik terug kijk zijn de problemen uiteindelijk altijd tot een oplossing gekomen. Gerrit de Boer, hoofd personeel & salaris administratie. Ook al is het negatief, ik ben gewend om uit iedere situatie iets positiefs te halen. Het leven is wat je er zelf van maakt. Ik ben over het algemeen tevreden. Ik hou altijd oog op wat ik heb. Ik heb een goede thuissituatie en heb veel plezier in mijn werk. Ik denk dat het leven heel simpel is. We maken het zelf moeilijk. Jan Monsma, Teamleider dienstverlening + horeca Dr. Sarphatihuis/Wittenberg Ik ben in dienst van de bewoners en probeer dus zoveel als mogelijk aan hun wensen te voldoen. Alles is bespreekbaar. Dat betekent dat ik me flexibel en creatief op moet stellen. En ook moet durven. Maar soms maak je toch niet de juiste keuze. Dan heb je 150 bewoners die niet tevreden zijn. Daar moet je dan wel mee omgaan. Ik doe nog steeds met plezier mijn werk. Rob Maas, kok in de Schutse. 3

4 Toekomst van Amsta Thuis in de stad In april is de voorlopige versie van het ondernemingsplan voor Amsta voor gepresenteerd: Thuis in de stad. Een samenvatting van het plan verscheen op en de Raad van Bestuur maakte zijn tweede Tour d Amsta om een toelichting te geven op de voornemens en om te reageren op vragen en opmerkingen van medewerkers. Eind april sprak ik namens de STA redactie met Relinde Weil, lid van de Raad van Bestuur over de inhoud van het ondernemingsplan. Ideeën komen samen Als ik Relinde vraag wat haar gevoel is bij de nieuwe plannen is duidelijk dat ze enthousiast is: Er waren de afgelopen jaren allerlei ideeën over hoe het beter kon gaan met Amsta. We wilden bijvoorbeeld naar een plattere organisatiestructuur en we wilden de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking weer apart gaan organiseren. Het mooie van dit plan is dat die losse ideeën daar in terug komen en een geheel vormen. Het plan klopt. Nu is het natuurlijk afwachten of de beweging die in het plan zit wordt opgepakt op de locaties. Dat hebben wij als bestuurders niet geheel in de hand. Maar zelf geloof ik er in. Thuis in de stad Ik ben onder de indruk van de titel van het plan: Thuis in de stad. Relinde licht toe waarom voor deze titel is gekozen: We zijn een organisatie in Amsterdam, voor Amsterdammers. We willen dat cliënten in staat zijn deel te nemen aan de samenleving en hun eigen zelfstandigheid kunnen behouden. We willen de zorg nog meer organiseren rondom de cliënt. Daarbij vragen we ons af wat er nodig is opdat iemand zich bij ons thuis kan voelen. En het is aan de locaties om daar vorm aan te geven. Dat kunnen we niet centraal organiseren. Daarom moeten de locaties alle ruimte krijgen om hun dienstverlening af te stemmen op hun bewoners. Ik heb inderdaad in het plan gelezen wat de uitgangs punten van Amsta zijn bij de ondersteuning van en de zorg voor cliënten: We zijn als medewerkers bij onze bewoners te gast. Cliënten zijn personen: hun verblijf bij ons staat centraal en niet hun aandoening. En we gaan bij Amsta uit van de mogelijkheden van de cliënten, niet van hun beperkingen. Sluiting en verbouwing Uit het plan wordt duidelijk dat sommige locaties te maken krijgen met grote veranderingen. Locaties Amsteldijk en Wittenberg worden gesloten, Ingenhouszhof en Nellestein krijgen te maken met verbouwing en voorbereiding op een andere doelgroep van bewoners. Ik vraag aan Relinde hoe er binnen die locaties is gereageerd. Ze gaat vooral in op de situatie op locatie Amsteldijk, omdat de sluiting van dat pand vrij onverwacht komt. Natuurlijk is er verdriet bij de medewerkers. Er zit een goed team, het is een leuke plek, ze hebben van alles voor elkaar gekregen, dus het is heel jammer, dat dat allemaal moet stoppen. Maar de medewerkers reageren ook met begrip. De krimp in het aantal verzorgingshuisplaatsen is het gevolg van het beleid van de overheid, waardoor mensen langer thuis blijven wonen en dus niet meer in een verzorgingshuis. Bij bewoners is er wel onrust. We hebben ervoor gekozen om zo snel mogelijk open te zijn over de plannen, maar op dit moment weten we nog niet hoe het allemaal zal gaan. We hopen dat er voor bewoners zo gauw mogelijk duidelijkheid komt over de precieze uitwerking van de plannen. Er komt een sociaal plan voor bewoners. Terwijl Relinde aan het woord is realiseer ik me dat een gedwongen verhuizing inderdaad een ingreep is in het leven van een 4

5 oudere bewoner. Relinde is dat met me eens. Ze vertelt wat er aan deze keuzes vooraf is gaan: We hadden zeven scenario s. We hebben van alles overwogen, maar uiteindelijk gekozen voor het scenario waarin zo min mogelijk bewoners en medewerkers getroffen worden. Visie en financiën Ik heb bewondering voor de manier waarop het plan tot stand is gekomen. Het maakt een solide, consistente indruk, waarbij de financiële en de inhoudelijke kant met elkaar in overeenstemming zijn. Relinde beaamt dat: Ja, dat is ook ons streven geweest. De verkoop van drie panden levert bijvoorbeeld een reservepotje op, waarmee nieuwe nodige investeringen kunnen worden gedaan. Er hebben acht projectgroepen bijgedragen aan het plan. Relinde vertelt: De uitkomsten van de projectgroepen zijn verwerkt in het plan. Sommige aspecten moeten nog verder uitgewerkt worden, zoals het sociaal plan voor medewerkers. Daar zijn we nu mee bezig. In juli gaan we dan beginnen met de implementatie van het plan. Dat gebeurt ook door de projectgroepen, maar vanaf dat moment ook door de locaties zelf. Vakmanschap Ja, de locaties zelf, die krijgen ook aandacht in het plan. Relinde is daar blij mee: We maken de beweging naar integraal management. En daarmee leggen we het vakmanschap weer terug bij de managers zelf. Locaties gaan zich van elkaar onderscheiden en ontwikkelen hun eigen unique selling points. We kunnen weer aan de weg gaan timmeren met wat we te bieden hebben. Dat kan voor medewerkers motiverend werken. Als je belangstelling hebt voor mensen met Korsakov kun je ervoor kiezen om in de Poort te gaan werken bij voorbeeld. Door locaties meer eigen regie te geven hopen we dat medewerkers zich ook directer betrokken kunnen voelen bij de invulling van hun werk. De Raad van Bestuur zorgt dan voor de randvoorwaarden, voor de samenhang en voor het grote verhaal. Iedereen krijgt meer ruimte om invulling te geven aan datgene waarvoor hij of zij verantwoordelijk is. Dat geeft duidelijkheid over en weer. Bovendien komt er zo een directer contact tussen Raad van Bestuur en werkvloer, mede ook door het verdwijnen van een laag met directeuren. Bouwen Door het verdwijnen van verzorgingshuizen zullen mensen steeds meer zorg thuis nodig hebben. Amsta is van plan om het aanbod van zorg thuis dan ook te gaan uitbreiden. (red: verderop in deze STA lees je een interview met Gerard de Jong, hij werkt aan een businessplan op dit gebied). Tenslotte vraag ik me nog af hoe het nu zit met het veelbesproken sterrensysteem. Relinde legt het me uit: Overal binnen Amsta moet uiteraard de basiskwaliteit van de zorg gewaarborgd zijn. Maar als je meer doet dan de basis, dan wordt dat gewaardeerd. Het gaat erom dat we eruit halen wat erin zit, dat we ons gaan inspannen om waar te maken waar we voor staan: dat bewoners zich bij ons thuis kunnen voelen. Het doet me goed dat er weer een verhaal voor Amsta is en dat er meer duidelijkheid komt over hoe we verder gaan als organisatie. Als ik dat uitspreek beaamt Relinde mijn gevoel: Ja, daar hebben we allemaal behoefte aan. We gaan bouwen! / Elske Cazemier 5

6 DE DAG VAN... Bij Amsta werken mensen met uiteenlopende beroepen op verschillende locaties. Voor STA aanleiding om eens te gaan kijken hoe mensen werken. In deze rubriek volgen we een of meer medewerkers van Amsta gedurende één dag. Gezondheidszorgpsycholoog Sanne de Jong is Gezondheidszorgpsycholoog bij Wijzer en het Ambulant Specialistisch Team van Amsta. Wijzer is een centrum voor diagnostiek en behandeling. Wijzer biedt verschillende vormen van diagnostiek en behandeling voor mensen met een verstandelijke beperking en bijkomende problematiek, zoals bijvoorbeeld psychiatrische problematiek, contacten met justitie of verslaving. Behalve Wijzer bevindt zich aan de locatie Polderweg ook het Ambulant Specialistisch Team (AST). Zij bieden thuisondersteuning aan gezinnen en mensen met een verstandelijke beperking die zelfstandig wonen. 09:30 De dagen van Sanne zijn goed gevuld en zien er heel verschillend uit. Het enige vaste overleg is het multidisciplinair overleg op dinsdagochtend om uur. Sanne: Deelnemers hieraan zijn de ambulant werkers en de gedragswetenschappers/ GZ-psychologen. Hier worden de diagnostische onderzoeken ingebracht. Collega s lezen dan je verslag en kijken mee of het verhaal goed te volgen is en of je geen dingen over het hoofd hebt gezien. Zo houden we elkaar scherp en kunnen we elkaar om advies vragen. 11:30 Sanne: Elke maandag heb ik om uur een intake overleg met de teammanager en een medewerker van het Cliënten Service Bureau. Daarin bespreken we alle nieuwe aanmeldingen, beoordelen we of ze bij ons aan het juiste adres zijn en wat een passend aanbod voor ze zou zijn. Middagen vul ik met behandel- en testafspraken. En tot slot begeleid ik altijd een stagiaire en geef ik werkbegeleiding aan een collega die in opleiding is tot GZ-psycholoog. Veel variatie Sanne: Alles bij elkaar is het heel gevarieerd werk, elke dag is anders. In beide teams is een hele goede sfeer en veel gezelligheid, dus ik ga elke dag met veel plezier naar mijn werk. Dat komt met name door de diversiteit. Onze doelgroep is heel divers. We zien mensen van alle leeftijden, kinderen en volwassenen en het niveau van functioneren varieert van ernstig verstandelijk beperkt tot op de grens van beneden gemiddeld intelligent (IQ tussen de 30 en 85). Ik houd me vooral bezig met uitgebreide diagnostische onderzoeken en met individuele behandeling. De diagnostische onderzoeken doe ik samen met een ambulant werker. Deze is dan contact persoon, doet observaties, vraagt de voorgeschiedenis uit en gaat op huisbezoek. Ik doe het testwerk en de analyse en schrijf het verslag. Het is erg fijn om zo n onderzoek samen te doen, er is dan veel mogelijkheid om samen te sparren en te puzzelen wat er met iemand aan de hand is. Individuele behandeling Ook de individuele behandeling is volgens Sanne erg leuk om te doen. Ik maak vooral gebruik van technieken uit de cognitieve gedragstherapie. Er zijn een heleboel standaard behandelingen beschikbaar, maar die zijn vaak niet geschikt voor onze doelgroep, dus we halen overal bruikbare elementen uit en proberen dan tot een passende behandeling te komen. Ik werk daarnaast ook voor het team Kind en Gezin van het Ambulant Specialistisch Team. We begeleiden gezinnen waarvan de ouder(s) en/of kinderen een verstandelijke beperking hebben. Vaak speelt er van alles tegelijk, bijvoorbeeld verslaving, schulden of psychiatrische problematiek. Ik coach en adviseer de persoonlijk begeleiders die in de gezinnen komen. De kracht van Wijzer en het Ambulant Specialistisch Team is dat we laagdrempelig zijn en cliënt- en probleemgericht werken, in plaats van aanbodgericht, besluit Sanne haar verhaal. We proberen een behandelplan op maat aan te bieden. We zeggen niet snel nee als cliënten aangemeld worden, maar proberen altijd te bekijken wat we voor mensen kunnen betekenen. We hebben een hele lange adem en veel geduld, om uiteindelijk te komen tot een goede werkrelatie, een goed advies, en een goede behandeling. / Hans van Oldeniel 6

7 EN WAT DOEN JULLIE DAAR? Trijntje Hiemstra en Annelies van Loon werken bij de Vakgroep Seksualiteit van Wijzer: het centrum voor diagnostiek en behandeling van Amsta. Trijntje werkt als ambulant werker en geeft trainingen op scholen, Annelies werkt als integratief psychotherapeute. Ze begeleidt zowel individuele als groepssupervisie en geeft trainingen op scholen. Vakgroep seksualiteit Wat doet de vakgroep seksualiteit? De vakgroep seksualiteit verzorgt voorlichting, trainingen en behandeling op het gebied van seksualiteit aan mensen met een verstandelijke beperking in Amsterdam. De vakgroep bestaat uit twee GZ-psychologen (Karin Koninkx en Myrna Noord) een ambulant werker (Trijntje Hiemstra) en een integratief psychotherapeut (Annelies van Loon). Vanuit Amsta wordt seksualiteit als een natuurlijk onderdeel van het leven beschouwd. Daarom wordt er ook bij dit levensonderdeel ondersteuning wordt geboden. Wat doen jullie aan voorlichting? We geven seksuele voorlichting op het voortgezet speciaal onderwijs. Naast het bespreekbaar maken van seksualiteit hebben we daarbij ook veel aandacht voor weerbaarheid en emotie-regulatie. Jongeren met een verstandelijke beperking zijn vaak extra kwetsbaar op het gebied van seksualiteit. In de voorlichting wordt speciale aandacht geschonken aan thema s als de rol van social media, loverboys, grenzen stellen, privé versus openbaar, veilig vrijen en zorgen voor je zelf. aan te leren. Behandeling werkt vaak het beste als ook de ouders, leerkrachten op school en eventuele begeleiders erbij betrokken zijn. Dan krijgt het veel meer kracht. Aan slachtoffers bieden we meestal een combinatie van behandeling, voorlichting en weerbaarheidstraining. Wat is jullie werkwijze? We maken veel gebruik van materialen. Dat helpt vaak om het gesprek op gang te brengen. Je kunt denken aan voorbehoedsmiddelen, bh s, kunstpenissen, spellen die uitdagen een mening te vormen over seks gerelateerde onderwerpen en sinds kort hebben we twee levensechte babypoppen. Deze worden ingezet bij cliënten met een kinderwens. De poppen zijn op afstand per computer te programmeren zodat een levensechte situatie wordt gesimuleerd. Het geeft de cliënten een realistischer beeld van wat er komt kijken bij het ouderschap. Werken jullie ook met bewoners? Op aanvraag geven we binnen Amsta individuele behandeling aan cliënten en teamtrainingen op maat. Dat doen we als seksualiteit een thema is bij een of meer van de cliënten en de medewerkers willen weten hoe ze daar het beste mee om kunnen gaan. Zo n training begint vaak met bewustwording van de medewerkers. Seksualiteit is natuurlijk een thema dat met taboes omgeven is, en er met elkaar over praten doe je niet altijd gemakkelijk uit jezelf. Maar je eigen waarden en normen omtrent seksualiteit spelen een grote rol in hoe je omgaat met de seksuele behoeftes van de cliënten. En teamgenoten kunnen daar onderling ook weer verschillende opvattingen over hebben. Medewerkers ervaren het meestal als een bevrijding als daar open over gepraat wordt. Vaak gaat het dan over grenzen. Wat vind je kunnen en wat is grensoverschrijdend? Oproep Werk je in de VG en is er binnen jouw team behoefte aan een training? Neem dan contact op met Karin Koninx van de Vakgroep Seksualiteit T E k.koninkx@amsta.nl / Jiska Stroes Waaruit bestaat jullie behandeling? We behandelen zowel de daders als de slachtoffers (met een verstandelijke beperking) van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Vaak hebben cliënten een vertekend beeld van seksualiteit. Vanuit de media worden ze blootgesteld aan beeldmateriaal over seks. Vaak zijn ze niet in staat om uitvergrotingen in de media te corrigeren. Daardoor kunnen misverstanden ontstaan. Onze behandeling is er op gericht om hun beeldvorming bij te stellen volgens algemene maatschappelijke normen en waarden en eventuele opgelopen trauma s te verwerken en nieuw gedrag Trijntje Hiemstra (links) en Annelies van Loon 7

8 CLIËNT AAN HET WOORD Bezig zijn Al is Wim (75) wat betreft persoonlijkheid het tegenovergestelde van Riek, ook hij geniet volop van zijn bezoekjes aan het Ontmoetingscentrum. Riek is druk en beweeglijk, Wim is ietwat stil en teruggetrokken en zijn gedachten dwalen af en toe af. Alles wat ik hier doe is leuk zegt hij. Een paar kilo aardappels schillen voor onze eigengemaakte frites of de bezoekjes van de kinderen van de school, een potje kaarten, onze gezamenlijke uitjes, iedere dag is een plezier. Een mooie ontmoeting in het ontmoetingscentrum Het is elf uur in de ochtend en Riek Schuurman en Wim Bouwmeester zitten te wachten aan de grote houten tafel in Ontmoetingscentrum de Keyzer. Jolanda, één van de medewerksters van het enthousiaste en gedreven team van het Ontmoetingscentrum, heeft deze twee bezoekers bereid gevonden om hun zegje te doen. Wat schuift nou zo n interview? vraagt Wim lachend. Dan is het ijs is gebroken. Riek en Wim zijn op hun gemak en klaar voor het vragenvuur. Wim en Riek zijn beiden bezoekers van de haar voorbij gegaan. Riek: Ik verloor al Keyzer. Riek noemt het Ontmoetingscentrum echt bij naam. Wim spreekt altijd getrouwd verloor ik ook al vrij jong mijn op jonge leeftijd mijn moeder. Eenmaal over het clubje aan de overkant. Beiden echtgenoot en twee kinderen. Maar mijn zijn heel erg blij dat het Ontmoetingscentrum er is. pakken neer zitten, maar vooruit kijken. Ik levensmotto is: werken en niet bij de kijk ook nu iedere dag vooruit en verheug Niet bij de pakken neer zitten me altijd om naar het Ontmoetingscentrum te gaan. Het is zo jammer dat ik op We starten het interview met een blik naar de levens van Wim en Riek. Beide woensdagmiddag niet kan komen. Het blijken harde werkers te zijn geweest. is hier geweldig en we ondernemen echt Riek: Ik heb tot mijn 85e levensjaar gewerkt. Ik heb nooit stil gezeten. Schoonleboel aardappels geschild en onze eigen heel veel. We hebben vorige week een hemaken en het huishouden doen was en frites gebakken. We gaan samen naar de is nog steeds mijn leven. Als ze aan het Dappermarkt, doen spelletjes zoals het woord is kijk ik naar een pittige dame, dobbelstenenspel. Thuis zitten leidt alleen niet groot van stuk, die geenszins 87 jaar maar tot piekeren, dus ik ben blij hier lijkt. Toch is het leven niet zomaar aan steeds naar toe te kunnen. Wim heeft lang gewerkt in een horecagelegenheid in Bergen. Daar bakte ik ze bruin, de frites en de kroketten zegt hij al lachend. Vroeger was ik ook scheidsrechter van een jeugdvoetbalelftal en tot nog niet zo heel lang geleden heb ik ook kranten bezorgd. De gemeenschappelijkheid van Wim en Riek ligt duidelijk in het bezig zijn. Een paar maanden geleden verloor Wim zijn partner. Hij was degene die Wim heeft laten kennismaken met het Ontmoetingscentrum. Nadat zijn partner is overleden is Wim bezoeker van het Ontmoetingscentrum gebleven. Wims ogen tonen een moment van verdriet. Een begrijpende knik en een schouderklopje van Jolanda brengen hem weer terug in het hier en nu. Tevredenheid kent geen tijd Op de achtergrond hoor ik het gerammel van servies. Het loopt tegen lunchtijd. Wim, Riek en de andere bezoekers van de Keyzer genieten de middagmaaltijden namelijk altijd samen. s Avonds thuis wordt het dan een gemakkelijke maaltijd volgens Riek. Dan gaat de TV aan en kijk ik weer uit naar de volgende dag. Binnenkort krijg ik ook mijn vakantiegeld ik verheug me er nu al op om nieuwe schoenen te gaan kopen. Ik ben een tevreden mens. Men zegt wel eens dat 75% van onze communicatie non-verbaal is. Woorden zeggen dan ook niet alles. Dat gold ook voor dit gesprek. Ik heb geluisterd met mijn hart en van daaruit kan ik constateren dat er sprake was van een ware ontmoeting in Ontmoetingscentrum De Keyzer. / Lia Creusen 8

9 ALS IK T VOOR HET ZEGGEN HAD In deze rubriek komen medewerkers aan het woord die in hun dagelijkse werk een probleem of knelpunt tegenkomen, waar zij best een oplossing voor zouden weten als zij t voor het zeggen hadden! Diny Koch DCML We vallen meteen met de deur in huis. Als Diny het voor het zeggen had werd er minder bezuinigd in de zorg. Zo krijgen we meer bezoekers in Diensten Centrum Maarten Luther, dat is in het verleden wel gebleken. Mensen moeten steeds meer zelf betalen en dat is soms niet mogelijk. Jammer, want een bezoekje aan het dienstencentrum doet ze vaak zo goed! Als ik op dinsdagmiddag binnen loop bij Diensten Centrum Maarten Luther (DCML) valt me opnieuw op hoe gezellig het hier is. In het restaurant zijn tien tafels bezet met kaartclubjes. Aan twee tafels wordt koffie gedronken en in de hoek is een bezoekster druk met haar borduurwerk. Het is nu gezellig druk, maar dat is niet altijd vanzelfsprekend, begint Diny Koch haar verhaal. Ze werkt al dertien jaar in DCML, sinds enkele jaren als coördinator van restaurant De Oever daar. Het blijft een gevecht om iedere dag genoeg bezoekers binnen te hebben om het restaurant rendabel te krijgen. Iedere maand stoppen we zelf flyers in de brievenbussen in de buurt om de mensen bekend te maken met ons aanbod. Minder subsidies Jaren geleden werden maaltijden vanuit Jan Bonga aangeleverd bij DCML. Er werden porties van gemaakt en deze werden opgediend aan bezoekers. Manager Ria van der Heiden vond dat het anders kon en moest. Diny: We gingen zelf vers eten koken. Eerst serveerden we deze nog in de middag, maar al snel verplaatsten we deze naar de avond. Het menu werd gevarieerder, we werden creatiever en dit kwam het restaurant ten goede. De laatste tijd merken we de concurrentie van bijvoorbeeld goedkope kant-en-klaar maaltijden van supermarkten. Maar dit maakt ons extra gemotiveerd om creatief te zijn en een goed aanbod te bieden. gericht dat oudere mensen steeds langer thuis moeten blijven wonen. Ze moeten zorg thuis inkopen. Diny: Ik denk dat veel mensen hierdoor meer geïsoleerd raken. Mensen met weinig familie en mantelzorgers vereenzamen sneller. Ze moeten zelf meer op pad gaan om contact met anderen te hebben. Bezoekers van ons restaurant geven echter vaak aan dat ze met name in het donker niet graag de straat op gaan. Dit kan je oplossen door vervoer aan te bieden van en naar dienstencentra, maar ook dat wordt steeds duurder. Tegelijkertijd hebben mensen steeds minder te besteden. Ik ben bang dat veel mensen hierdoor aan huis gebonden zijn, terwijl dat voor hen niet altijd prettig is. zal het in ieder geval niet liggen. Ik lees het menu op de krijtborden en dit doet wat betreft variatie en prijs niet onder voor een echt restaurant. En dit terwijl het menu samengesteld én gekookt wordt door allround medewerkers en dus niet door koks. Koks kunnen we niet betalen, vervolgt Diny. Maar soms werkt er via pool & planning tijdelijk een kok van een andere locatie bij ons, dat is fijn. Maar ook zonder dat redden we het prima met elkaar. We hebben een leuk team en ik vind mijn werk na al die jaren nog steeds erg leuk en uitdagend. Vier dagen per week rijd ik 55 kilometer heen en terug om hier te komen. Maar dat doe ik met plezier! Extramuralisering De huidige regeringsplannen zijn er op Met plezier Aan het aanbod van restaurant De Oever / Sanne Hekman 9

10 De zorgsector is altijd in beweging. Geen dag is hetzelfde en de benodigde kennis en technologie verandert continu. Daarom vindt Amsta het belangrijk dat medewerkers gestimuleerd worden om mee te bewegen en zelf te groeien binnen de sector. De afdeling Opleidingen helpt medewerkers bij hun persoonlijke ontwikkeling en ondersteunt bij het behalen van deze doelen. Hiervoor hebben zij een aantal mooie projecten opgezet. STA belicht drie van deze initiatieven. Opleidingen onder de loep Erkenning van Verworven Competenties (EVC) Binnen Amsta werken medewerkers die niet gediplomeerd zijn of vanuit het buitenland (of Nederland) een ander diploma hebben dan in Nederland erkend wordt, maar wel over veel kennis en vaardigheden beschikken. Via het traject Erkenning van Verworven Competenties (EVC) worden deze vaardigheden en kennis geregistreerd. Aan de hand van het EVC rapport kan er een doorgroei en opleidingsplan gemaakt worden dat precies past bij de betreffende medewerker. Er zijn ruim vijftig medewerkers die een EVC traject volgen of gevolgd hebben. Eén van deze medewerkers is Bin Xu, zij heeft het traject bijna volbracht. Van China naar Nederland Bin Xu werkt al vijf jaar op de afdeling Goudsbloem in Wittenberg. Tien jaar geleden kwam Bin vanuit China naar Nederland. In China werkte ze als assistente op de operatiekamer. Het diploma dat Bin daarvoor heeft is in Nederland gelijkwaardig aan een diploma voor helpende (niveau 2). Bin werd vijf jaar geleden aangenomen voor de functie helpende en heeft in één jaar op basis van haar werkervaring, kennis en referenties haar diploma voor niveau 3 verkregen. In het najaar van 2012 heeft haar De leeromgeving e-learning Niveau 4 studente Morana Kamenar leidinggevende, Onah Wadman, haar opgegeven voor het EVC traject. Bin heeft op 25 april 2013 haar Ervaringscertificaat ontvangen en is nu bezig om haar niveau 4 diploma te halen. Trotsrapport Bin: Ik heb een mooi rapport gekregen: het trotsrapport zoals dat heet binnen het EVC. Ik weet nu precies wat ik kan. In het begin vond ik het wel lastig, want ik heb al veel ervaring opgedaan in China en daardoor waren sommige lessen een herhaling en een beetje saai. Aan de andere kant ben ik heel blij dat ik dit kan doen. Het biedt mij een kans zodat ik me verder kan ontwikkelen. Aan de hand van het opleidingsplan dat is opgesteld tijdens het EVC traject is Bin ook gestart met de opleiding voor niveau 4. Ik kan dit doen binnen Amsta. Eén dag in de week ga ik naar school en daarnaast kan ik blijven werken bij Wittenberg. Het leren vind ik leuk, maar ik weet niet of ik hierna nog verder ga leren. Eerst dit diploma halen en dan ga ik wel verder kijken. BBL en BOL Amsta biedt ook verschillende opleidingen aan op basis van de Beroeps Begeleidende Leerweg, beter bekend als BBL. Dit betekent dat je werkt bij Amsta en daarnaast 1 dag in de week naar school gaat. Er zijn extra opleidingsplaatsen gecreëerd voor de opleiding verpleegkunde niveau 3 en 4. Ook biedt Amsta opleidingen aan die meer gericht zijn op studie en minder op praktijk, dat is de Beroeps Opleidende Leerweg (BOL). Op deze manier is er voor iedere medewerker en student een passende opleiding om zich verder te ontwikkelen. Een enthousiaste niveau 4 studente is Morana Kamenar. Morana werkt bijna 3 jaar bij Wittenberg en heeft sinds een jaar Magnolia 10

11 als haar vaste afdeling. Morana komt uit Kroatië en heeft een Kroatisch hbo diploma dat in Nederland niet erkend wordt. Op basis hiervan had Morana ook mee kunnen doen met het EVC, maar Morana koos voor een andere route. Morana legt uit: Het systeem in Kroatië is heel anders. In Nederland heb je 4 niveaus op mbo niveau en daarnaast nog een hbo opleiding. In Kroatië heb je 2 opleidingsstromingen: een cursus van 3 maanden en dan ben je Helpende en een algemene hbo opleiding voor verpleegkunde. Ik heb de hbo opleiding gedaan. Ik moest een beroeps erkenning procedure starten. Deze procedure duurt 1 jaar en daarin werden alle werkcompetenties en Nederlandse hbo vakken getoetst. Daaruit bleek dat ik vakbekwaam ben voor Verzorgende IG niveau 3. Vanaf de datum dat ik vakbekwaam ben verklaard moet ik binnen 3 jaar een opleiding in Nederland volbrengen, anders vervalt mijn diploma uit Kroatië en mijn erkenning. Ik heb mazzel gehad dat mijn erkenning binnen was, Amsta opleidingen geeft en Lia Edel (WZW-Manager Wittenberg) mij deze kans heeft gegeven. Doorzettingsvermogen Op de vraag of Morana nog wel zin heeft om te leren na de beroepserkenning antwoordt ze meteen: Ik ga altijd vrolijk aan de slag. Leren vind ik leuk en op school zitten ook. Ik weet dat ik het kan en als ik het moeilijk vind dan werk ik harder. Mijn doorzettingsvermogen brengt me ver. Kennis die ik al had kan ik opfrissen, versterken en verbeteren. Het verschil in onderwijs is ook heel groot. In Kroatië is het heel veel theorie en in Nederland, ook doordat ik ernaast kan werken, veel praktischer. En de technologie is hier verder en dat leer ik ook tijdens mijn opleiding. In juli 2014 verwacht Morana af te studeren. Op de vraag of ze dan verder gaat leren antwoordt ze lachend: Ja, waarom niet? Als ik de kans krijg. Mbo 4 is een mooie opstap naar het hbo en er zijn mooie specialisaties. En ik hou van leren! E-learning In april is de pilot e-learning van start gegaan. Deze pilot wordt ook gefinancierd uit de intensiveringsmiddelen. Tijdens deze pilot testen zes zorgafdelingen en één horeca afdeling de digitale leeromgeving van Amsta. De deelnemers van de pilot krijgen zes maanden de tijd om hun leermodules af te ronden. Het mooie aan e-learning is dat iedereen op elk gewenst moment en op elke gewenste plek kan inloggen en kan gaan werken aan de modules. De modules zijn nu geschikt voor medewerkers met niveau 3 en 4. Tijdens de pilot zijn vijf modules beschikbaar: Omgaan met agressie Voedselveiligheid en HACCP Medicatie veiligheid Injecteren Blaas katheteriseren Zodra e-learning voor heel Amsta wordt ingezet worden de modules uitgebreid. Na deze pilot wordt er uitgebreid geëvalueerd. Dit is een eerste stap om te testen hoe dit project verder ontwikkeld moet worden. Naar alles wordt gekeken, van gebruiksgemak tot aan leerdoelen. Het complete traject van ontwikkeling en implementatie voor heel Amsta gaat 3 à 4 jaar duren. /Saskia Bakker De geslaagden (alfabetische volgorde) Jaoud ben Abdelmoumen Monique Bal Leatitia Cederburg Emrah Cicek Xander van der Drift Fatma Demire E. Ghoula, Jeanien Galle Margo Jansen Tamara Meist Mohammed Ouabba Harrie Philips Carla Simons Tanja van der Veer Leo Wijker en Ingrid Woelders 11

12 Media Morele dilemma s in de zorg COLUMN De telefoon gaat. Het nummer in het display herken ik en mijn humeur slaat om. De afgelopen maanden heeft ze regelmatig gebeld en meestal niet met een positieve insteek. Toch probeer ik vriendelijk te klinken als ik het telefoontje van deze journalist beantwoord. Amsta was de laatste maanden veel in het nieuws. Met name de acties van de Abvakabo waren onderwerp van gesprek. Ik heb in drie maanden meer journalisten gesproken dan in het hele jaar ervoor. Natuurlijk begrijp ik dat een bezetting van een verpleeghuis voer is voor journalisten. Maar wat me stoort is dat die journalisten niet thuis geven als er positief nieuws vanuit de organisatie te melden is. Want we hebben ze regelmatig persberichten gestuurd over de opening van nieuwe locaties, activiteiten voor bewoners of lezingen over specifieke thema s in de zorg. En die berichten zien we niet vaak terug in de lokale kranten of televisie. Jammer, want hierdoor ontstaat naar mijn idee een vertekend beeld van de zorgsector. Wekelijks lees ik iets over bezuinigingen en moeilijkheden in de zorg. Natuurlijk verdient dit aandacht, het is een belangrijk, maatschappelijk thema. Maar er is zo veel meer! En dat zit hem vaak in de kleine berichtjes. Neem een geweldige strandkamer in Wittenberg, een succesvolle lezing over Autisme, een jubileum op Amsteldijk of een hoge score van de cliënttevredenheid in de VG. Er gaat zo veel wél goed in de zorg en het zou mooi zijn als journalisten ook hier wat vaker oog voor zouden hebben. Ik realiseer me dat ik hier zelf een rol in heb. Goede contacten met journalisten helpen hierbij. Mijn doel voor de komende tijd dus. In de hoop dat wanneer haar nummer op mijn display verschijnt ik denk Yes, daar hebben we haar weer!. / Sanne Hekman Heb jij ook een bijzonder moment dat je wilt delen? Mail dan naar communicatie@amsta.nl Mag dat? Geen mens is hetzelfde. Als mensen zorg nodig hebben, dan vraagt dat niet alleen om een professionele, maar ook om een persoonlijke aanpak. Elke situatie en elke dag is daarom anders. Dat maakt het werken in de zorg mooi, maar ook lastig in protocollen te vatten. Regelmatig zullen mensen die werkzaam zijn in de zorg dan ook tegen vragen aanlopen, waar geen pasklare oplossing voor is. Ik handel nu wel volgens protocol, maar is dat in het geval van deze cliënt wel goed? Mag ik ingrijpen in een bepaalde situatie, of moet ik dat zelfs? Op het matje Igo Bolster, leerling verzorgende IG en contactpersoon van de commissie Ethiek voor locatie Wittenberg is op verschillende locaties binnen Amsta werkzaam geweest, zowel in de VG als in de V&V. Wat mij opviel toen ik voor het eerst in een verpleeghuis ging werken was dat iedereen zomaar de afdeling op en af loopt, vertelt Igo bevlogen. Ik wist niet wat ik meemaakte. Voor ons is dit misschien onze werkplek, maar de locatie en zeker de afdeling en de eigen kamer van bewoner is in de eerste plaats hun huis. Een plek waar ze zich veilig moeten voelen. Ik moet er zelf niet aan denken dat iemand mijn huis zomaar binnenloopt, of het nu een dokter, een timmerman of een directeur is. Ik herinner me een situatie uit De kleine Johannes. De meeste kinderen waren naar de dagbesteding, ik bleef met een collega achter met de kinderen die op de groep zouden blijven die dag. Plotseling kwam Rieta (van Staalduine), die toen in het bestuur van Amsta zat, met een aantal heren in pak de afdeling oplopen. Ik kon het niet geloven, als er iemand was die ons had geleerd dat DkJ het huis van de bewoners is waar wij te gast zijn, was zij het, vervolgt Igo. Ik heb hen dus beleefd tegengehouden. s Middags mailde Rieta mij, of ik langs wilde komen. Ik dacht dat ik op het matje geroepen zou worden, maar ze bood haar excuus aan en bedankte me dat ik haar behoed had voor een fout. Wat ik zou willen, is dat we in de ouderenzorg ook met elkaar op deze manier over de huizen gaan denken. Ik merk dat veel collega s dit ook vinden, toch is het moeilijker voor elkaar te krijgen. Misschien kunnen we eens met een aantal collega s uit de verschillende verpleeghuizen een visie hierop formuleren. Ik vind dit onderwerp, dat klein lijkt, maar voor bewoners erg belangrijk is wel een moreel beraad waard. 12

13 Wie ben ik? Ron Smit (fictieve naam op verzoek) is vrijwilliger bij Amsta, maar ook mantelzorger van zijn buurman. Buurman woont al jaren naast ons, vertelt Ron, Op een gegeven moment kreeg hij griep en deden mijn vrouw en ik een paar boodschappen voor hem. Ik schrok toen ik in zijn huis kwam, het was er vervuild en overal stond troep. Ik had wel gemerkt dat hij erg vergeetachtig was, maar dit had ik niet verwacht. Buurman heeft geen familie, via zijn huisarts is er hulp voor hem in gang gezet. Zijn huis werd opgeruimd, hij kreeg thuiszorg en ging naar de dagbehandeling. In het begin knapte hij daarvan op. Toen hij eenmaal weer boven Jan was, wilde hij niet meer naar die dagbehandeling, hij deed g ewoon de deur niet open als het busje er was om hem op te halen. Het grootste probleem was, dat hij nu geen warm eten meer kreeg, dat kreeg hij namelijk bij de dagbehandeling. Hij ging hierdoor weer achteruit. Mijn vrouw en ik hebben toen besloten elke dag wat meer te koken, dat breng ik hem op een bord als wij klaar zijn met eten. Ik blijf erbij tot hij het op heeft, omdat hij het anders vergeet. Dit is allemaal geen probleem, we doen het graag. Zorg verlenen aan bewoners vraagt om een persoonlijke aanpak Ron aarzelt even, Het volgende vind ik lastiger. Buurman is zo vergeetachtig geworden omdat hij stevig drinkt, minimaal een liter jenever per dag en daarnaast nog flink wat bier. Ik heb daar geen oordeel over, maar de laatste tijd komt buurman niet meer buiten en doen wij zijn boodschappen. Aan de ene kant denk ik: wie ben ik om niet gewoon te halen wat die man me vraagt? Aan de andere kant voel ik me bezwaard om hem zoveel drank te geven, alsof ik hem vergiftig. Volgende week heb ik een afspraak hierover met de maatschappelijk werkster die de zorg coördineert. Ik hoop dat we het zo kunnen blijven regelen dat hij thuis kan blijven. Opname in een verzorgingshuis is buurmans grote nachtmerrie. Commissie Ethiek Sinds 2010 is de commissie Ethiek actief binnen Amsta. Daan Smeelen is vanaf de oprichting lid. Ik vond het erg belangrijk dat er een Amstabrede commissie werd opgericht. Vanuit mijn ervaring in De kleine Johannes weet ik dat medewerkers vaak alleen worstelen met morele vraagstukken en dat een moreel beraad multidisciplinaire teams kan helpen gezamenlijk gedragen beslissingen te nemen en oplossingen te vinden in complexe situaties. De dilemma s die door Igo en Ron worden beschreven, zijn herkenbaar volgens Daan. Welke dilemma s zoal worden uitgewerkt tijdens een moreel beraad? Dat kunnen alledaagse zaken zijn, zoals: mag of moet ik bewaken dat een islamitische bewoner halal blijft eten als diegene dat niet meer belangrijk lijkt te vinden? Of principiële kwesties zoals: mag of moet ik een cliënt die zich niet wil wassen daartoe dwingen en waar ligt dan de grens? Tijdens een moreel beraad worden de conflicterende waarden die spelen onder begeleiding van een lid van de commissie ethiek door betrokkenen zelf in kaart gebracht, zodat een onderbouwde afweging kan worden gemaakt en de oplossing die wordt bedacht door iedereen wordt gedragen. Het team is vervolgens zelf verantwoordelijk voor de uitvoer. Dat ethische vragen leven in de organisatie blijkt uit het feit dat de commissie inmiddels goed bereikt wordt door medewerkers uit de hele organisatie, direct of via de contactpersonen die in elke locatie actief zijn. Wie meer wil weten, raad ik aan eens te kijken op de site van de commissie ethiek! / Lia Edel 13

14 EVEN VOORSTELLEN Gerard de Jong Extra aandacht voor extramuraal Ouderen moeten langer thuis blijven wonen, vindt de overheid. Met ingang van dit jaar kunnen mensen met een indicatie voor lichte verzorgingshuiszorg (ZZP 1 en 2) geen aanspraak meer maken op een plaats in een verzorgingshuis. In 2014 volgen de mensen met een indicatie voor ZZP3. Hoe kan Amsta deze mensen toch goede ondersteuning blijven bieden? De verwachting is dat door de extramuralisering van de lage zorgzwaartepakketten de behoefte aan extramurale ondersteuning zal toenemen. Daarom heeft de Raad van Bestuur van Amsta aan extern adviseur Gerard de Jong gevraagd te kijken naar het extramurale aanbod van Amsta en advies te geven over mogelijke uitbreiding daarvan. Gerard werkt al sinds 1978 in de zorg. Eerst als wijkverpleegkundige, later als directeur en adviseur. Hij heeft voor verschillenden instellingen voor thuiszorg gewerkt en stond, samen met Jos Blok, aan de wieg van Buurtzorg. Wat is je opdracht bij Amsta? De opdracht die ik heb gekregen is heel simpel: moet Amsta (meer) extramurale zorg gaan leveren en zo ja, hoe moeten we dat aanpakken? En? Het antwoord op de eerste vraag is in ieder geval ja. Amsta moet meer extramurale zorg gaan leveren. De thuiszorgmarkt zal gaan groeien de komende jaren. Meer mensen blijven langer thuis Steeds meer ouderen zullen zorg thuis in moeten kopen 14

15 De vraag naar thuiszorg en andere vormen van extramurale ondersteuning toenemen. En Amsta kan dat bieden. wonen. Maar ze hebben wel zorg nodig. Dus zal de vraag naar thuiszorg en andere vormen van extramurale ondersteuning toenemen. En Amsta kan dat bieden. En het antwoord op de tweede vraag? Daar ben ik nog mee bezig. Amsta biedt op dit moment nog niet heel veel op extramuraal gebied. Dat moeten we uitbreiden. Het is belangrijk om voorin de keten al contact met de klant te leggen. Daarnaast zal er de komende jaren veel veranderen in het thuiszorgaanbod. Door het scheiden van wonen en zorg zullen meer mensen dan nu een beroep doen op zwaardere zorg thuis of op gespecialiseerde zorg. Ook de behoefte aan het volledig pakket thuis (vpt) zal verder toenemen. Net als extramurale dagbesteding en dagverzorging. Amsta moet dus meer extramurale ondersteuning gaan leveren? Ja. Hierbij moeten we dus kijken wat er al is en wat nog ontwikkeld moet worden. Belangrijk is dat Amsta uitgaat van haar eigen kracht. Waar zijn we goed in, wat kunnen we uitbouwen? Zo denk ik bijvoorbeeld dat de para-medici van Amsta ook heel goed extramuraal ingezet kunnen worden. Verder kijk ik naar de randvoorwaarden die nodig zijn om extramurale zorg te leveren. Heeft Amsta het juiste personeel in huis? In de extramurale zorg zijn andere kwaliteiten nodig dan in de intramurale zorg. Zijn de systemen waar Amsta mee werkt toegerust op extramuraal gebruik? Hoe kan de extramurale ondersteuning het beste georganiseerd worden? Centraal of vanuit de locaties? Dat soort vragen probeer ik nu te beantwoorden. Het geheel moet uiteindelijk resulteren in een businesscase, waarin ook het vraagstuk van de bekostiging wordt meegenomen. Wanneer is het advies klaar? Ik zal begin mei mijn advies aanbieden aan de Raad van Bestuur. Het advies maakt deel uit van het Ondernemingsplan van Amsta. / Ilse den Hollander Veranderingen in de zorg Het kabinet heeft in het regeerakkoord aangegeven welke veranderingen zij de komende jaren willen doorvoeren in de langdurige zorg. De maatregelen worden op dit moment uitgewerkt. De ABWZ wordt een landelijke voorziening voor mensen met een zorgzwaarte van ZZP5 en hoger. ZZP 1 t/m 4 wordt in fasen overgeheveld naar de WMO en daarmee een verantwoordelijkheid van de gemeente. Per 1 januari 2013 zijn de lichte zorgzwaartepakketten (ZZP 1 en 2) ge-extramuraliseerd. Deze mensen kunnen geen aanspraak meer maken op verblijf in een verzorgingshuis. Per 1 januari 2014 kunnen ook mensen met een ZZP3 geen aanspraak meer maken op verblijf in een verzorgingshuis. Het kabinet is voornemens om met ingang van 2016 ook ZZP4 te extra muraliseren. Tegen deze maatregel is echter veel verzet. De extramuralisering geldt niet alleen voor de ouderenzorg. Ook in de Gehandicaptensector en de Geestelijke gezondheidszorg worden de ZZP s 1 t/m 4 ge-extramuraliseerd. Activiteiten op het gebied van ondersteuning, begeleiding en verzorging worden m.i.v overgeheveld naar de WMO en komen dus onder de verantwoordelijkheid van de gemeente. De gemeente Amsterdam kijkt samen met zorgaanbieders en Cliëntenbelang hoe zij deze ondersteuning willen vormgeven. De overheveling van begeleiding en verzorging gaat echter wel gepaard met een korting van 25% op het budget. Hulp bij het Huishouden wordt zo goed als afgeschaft. Gemeenten krijgen een korting van 75% op het budget en kunnen deze vorm van ondersteuning alleen nog vergoeden voor mensen die het echt niet zelf kunnen betalen. / Ron Coens 15

16 Met de voeten in het zand Met hulp van de Lionsclub Amsterdam t IJ heeft Wittenberg sinds kort een professionele strandkamer. Fotobehang met afbeeldingen van strand, zee en meeuwen. TL bakken verborgen achter wolken en een mooi groen tapijt. Ook kwam er een geluidsinstallatie waardoor in de kamer geluiden van de zee en het strand te horen zijn. Tenslotte werd er een zogenoemd vogelnestje opgehangen. Het resultaat is prachtig en bewoners kunnen er vanaf heden genieten van het echte strand gevoel. / Vind je dat leuk? Volg jij Amsta al op Facebook? Een makkelijke manier om op de hoogte te blijven van nieuws uit de organisatie, vacatures en actuele ontwikkelingen in de zorg. Ook delen we regelmatig leuke foto s en filmpjes. Je vindt onze pagina via prik bord #Mona Keijzer op bezoek in DCML In april was Mona Keijzer, vice voorzitter van de CDA fractie, op bezoek bij Diensten Centrum Maarten Luther. Ze sprak met medewerkers en de OR o.a. over wijzigingen in de thuiszorg en over de bestemming van verzorgingshuizen die landelijk moeten worden gesloten. Dat Mona Keijzer het zelf een leuk bezoek vond werd wel duidelijk uit haar tweet op Twitter dezelfde dag: 17 april: Goed gesprek met leden over langdurige zorg. Dagbesteding weer in praktijk gezien. We kunnen niet zonder! Jenneke van Veen-Verbeterprijs 2013 voor de VVT Ken jij een project dat op een bijzondere manier heeft bijgedragen aan de kwaliteitsverbetering in de VVT? Meld dit project dan aan als kanshebber voor de Jenneke van Veen-verbeterprijs. Deze prijs wordt dit jaar voor de derde keer uitgereikt (voor de tweede keer aan een project binnen de VVT, in 2012 ging de prijs naar een verbeterproject in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking). Een project aanmelden is dé kans om te laten zien hoe management, zorgprofessional en cliëntenraad samen kwaliteitsverbeteringen voor de cliënt realiseren. Je kunt je bijzondere verbetering tot uiterlijk 1 juli 2013 aanmelden via het deelnameformulier op verbeterprijs. Meer informatie over de voorwaarden is te vinden in het reglement (zie kader rechts) op deze site. Tot de sluitingsdatum zijn alle inschrijvingen daar te bekijken. / Extramurale zorg is voor mij niks nieuws. Jij werkt toch hier op kantoor? Ja, maar mijn man haalt al jaren op zijn kookdagen ons eten bij de snackbar, chinees of pizzeria. A high tea please In april werden 60 bewoners van Vondelstede getrakteerd op een echte Engelse high tea. Dit als afsluiting van een Engelse week op deze locatie. Er was een lezing over Engelse kunst, een orkest met 16 strijkers, een gespreksgroep over het Engelse koningshuis en er werden Engelse liedjes gezongen. De high tea was de kers op de taart, zowel letterlijk als figuurlijk! Louis De Koffiehoek Kampioen! Dat er bij Amsta bijzondere mensen wonen, dat weten we. Maar dat er ook echte kampioenen tussen zitten, dat hoor je niet vaak. Op zondag 28 april werd deze bewoner van Nellestein Nederlands Kampioen Bodybuilding. Een vermelding om trots op te zijn! 16