Japanse kampslachtoffer en kunstenares Yvonne Noordam als inspirator

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Japanse kampslachtoffer en kunstenares Yvonne Noordam als inspirator"

Adam Janssens
7 jaren geleden
Aantal bezoeken:

Japanse kampslachtoffer en kunstenares Yvonne Noordam als inspirator Mevrouw Yvonne Noordam (86 jaar oud) heeft het scholenproject `Ontmoeten- en (Her)denken van harte ondersteund.

1 Japanse kampslachtoffer en kunstenares Yvonne Noordam als inspirator Mevrouw Yvonne Noordam (86 jaar oud) heeft het scholenproject `Ontmoeten- en (Her)denken van harte ondersteund. Ze verzorgt al langer gastlessen voor de Gastdocentenorganisatie Zuidoost-Azië. Kenmerkend is dat ze niet alleen vertelde over haar jaren in het Japanse concentratiekamp maar dat ze de kinderen daarna aan het schilderen zette. Zo kunnen de leerlingen dan de verhalen die ze hoorde beeldend verwerken. Daarmee doet ze recht aan verwerking van haar eigen oorlogservaringen die ze door `creatief deken en handelen heet verwerkt. Jarenlang stond ze op de pasar malam in Den Haag en verkocht daar haar schilderijen in de vorm van kaarten. Ook maakte ze een Indische kalender van die kaarten. Opmerkelijk is dat ze een groot deel van de opbrengsten weggaf aan sociale projecten in haar geboorteland Indonesië. Ze had plannen om met ons op 86-jarige leeftijd lessen te verzorgen waarbij ze ons wilde laten zien hoe ze kunst integreerde bij haar gastlessen over de Tweede Wereldoorlog in Azië. Helaas is haar dat niet meer gegund en is op 26 oktober 2016 overleden. Gelukkig heeft ze wel op 14 augustus 2016 de toespraak tijdens de Indië-herdenking in Amstelveen kunnen houden. (zie hieronder) Als eerbetoon van een van de inspiratoren van ons scholenproject hebben we onderstaand overzicht gemaakt en zullen we een van de leerarrangementen ook aan de toepassing van kunst besteden. Zo was Yvonne s suggestie om rollen behangpapier te nemen en de kinderen in groepen te laten werken aan een gezamenlijke tekening. Dat sluit mooi aan bij de uitgangspunten van ons project om leerlingen te laten leren via doe-spelen: via dialogen over verkregen kennis leiden we de leerlingen op tot Betrokken Zelfredzaamheid. Laat ze via haar schilderijen en lessen ook voortleven in de gedachten van de jongere generatie. Edu Dumasy Yvonnne Noordam tijdens de Indiëherdenking 14 augustus 2016 in Amstelveen Zie: Volledige Indiëherdenking: Verslag amstelveenweb / Toth: Haar persoonlijk verhaal over Indië en komst naar Nederland. Ze had plannen om in het scholenproject Ontmoeten & Herdenken les te geven. (zie ook hieronder) Op 26 november 2016 overleed Yvonne Noordam op 86-jarige leeftijd

`De Nederlandse bevolking leefde eerst in vrede met alle geloven.

`We werden verstoten uit Nederlands-Indië door de Japanners.

Na drie jaar (1942 1945) vonden ze dat we weg moesten.

zeggen hadden. Alle papieren en verdragen werden overboord gegooid.

2 `De Nederlandse bevolking leefde eerst in vrede met alle geloven. Zo hadden we in de klas alle geloven in de klas en op school. `We werden verstoten uit Nederlands-Indië door de Japanners. Na de kamptijd moesten we ineens naar Holland toe. Na drie jaar ( ) vonden ze dat we weg moesten. Want de Indonesiërs wilden de Nederlanders niet meer als hoofden van dienst die wat over hen te zeggen hadden. Alle papieren en verdragen werden overboord gegooid. Alle Indonesische landaarden wisten ook niet waarom we weg moesten en wij begrepen dat zelf ook niet. Er was daarom veel woede en verdriet. Daarom gingen de Nederlanders zo vlug mogelijk naar Nederland toe. Dus ook de mensen die dat eigenlijk niet van plan waren werden allemaal gesommeerd om maar weg te gaan.

We moesten in rechte lijnen lopen en rechtlijnig denken totdat we in Nederland aankwamen. We bleven wel steeds naar ons land kijken want we konden ons geboorteland niet loslaten.

En mensen zoals mijn vader die generaties in Indië waren opgegroeid stonden hier voor de schatkist en vroegen: `krijgen we nou ons pensioen voor de 3 jaar dat we geen salaris hadden gehad in de

3 We moesten in rechte lijnen lopen en rechtlijnig denken totdat we in Nederland aankwamen. We bleven wel steeds naar ons land kijken want we konden ons geboorteland niet loslaten. `Toen kwamen we in Nederland aan en we kregen van alle kanten te horen: wat doen jullie hier? Waarom zijn jullie niet in het paradijs gebleven? En mensen zoals mijn vader die generaties in Indië waren opgegroeid stonden hier voor de schatkist en vroegen: `krijgen we nou ons pensioen voor de 3 jaar dat we geen salaris hadden gehad in de kampen? Toen werd er gezegd: je hebt nou toch een pensioen. De drie jaar dat u in de kampen hebt gezeten, de drie jaar dat u aan de spoorlijn hebt gewerkt, dat allemaal is voorbij. U mag tevreden zijn met het salaris dat u nu krijgt. Dat was wel aardig maar het was niet terecht. We hebben ons dus niet prettig gevoeld met deze opmerking. Dat zien we bijvoorbeeld aan de organisatie HALIN (Hulp aan landgenoten in Indonesië). Daar zitten nog steeds Indische- Nederlanders die met 50,00 per maand worden gesteund. Maar die mochten niet meer naar Holland toe want er was paal en perk gesteld omdat ze zich te laat hadden opgegeven. En ook voor de KNIL (Koninklijk Nederlands-Indisch Leger) was het voorbij en ze voelden zich ook erg teleurgesteld. En hier zitten ze op de gerechtsboeken zoals dat boerenjongetje met klompen. Het was boek dicht en mond houden. En zo hebben we in Nederland geprobeerd onze weg te vinden. En we zijn allemaal door onze levensinstelling blijven leven en hebben we ons allemaal verbeterd. En we hebben allemaal zo een stuk bijgedragen aan de welvaart van Nederland.

4 Indië-herdenking in Amstelveen: 14 augustus 2016

5 Enkele andere schilderijen:

Vergelijkbare documenten

We zijn 2 zusjes Leah en Dika, we komen uit een gezin van 10 kinderen. We zijn in Teuge geboren en opgegroeid, waar we een geweldige jeugd hebben

We zijn 2 zusjes Leah en Dika, we komen uit een gezin van 10 kinderen. We zijn in Teuge geboren en opgegroeid, waar we een geweldige jeugd hebben Barakkenkampen In 1951 kwamen 12.000 Molukse KNIL-militairen en hun gezinnen noodgedwongen in Nederland aan voor een tijdelijk verblijf. Ze werden opgevangen in kampen. Het woonoord in Lage Mierde was