40 jaar straatversiering. aait vedan

Transcriptie

1 40 jaar straatversiering aait vedan

2 Algemeen bestuur Voorzitter Penningmeester Bestuursleden Jan Waanders Marian Bos Annie Roode Henk Nijman @@ @@ @@ Jubileumcommissie 40 jaar van het bestuur: leden: Jan Waanders Annie Roode Henk Nijman Ronnie Simmelink Freek Nienhuis Dick Fokkink Gerda van de Waarde Gerda ten Duits Overige medewerking verleend door alle leden. Jubileumboekje Vormgeving en interviews: Freek Nienhuis

3 Inhoudsopgave Pagina Inhoudsopgave 1 Voorwoord Jubileum commissie 2 Van de voorzitter 3 Even voorstellen... 6 Geschiedenis 7 Op bezoek bij: mevr. van Puffelen-Stroeve 10 Drooglegging wijk De Koppel 14 Op bezoek bij: Gerda van de Waarde 17 Naamsverandering straatnamen 20 Op bezoek bij: Dick Fokkink 21 Veertig jaar straatversiering belicht 24 Sponsors 36 1 Programma Jubileumfeest 28 augustus 2004 Straatversiering 40 jaar Activiteiten feestdag: uur - Opening met broodmaaltijd uur - Pauze uur - Borreluur voor alle leden Aanbieden van het Jubileumboekje uur - Feestelijkheden voor de kinderen uur - Pauze uur - Receptie voor genodigden en leden Aanbieden van het Jubileumboekje aan genodigden uur - Officieel het einde van de receptie uur - Pauze uur - Gezellig samen koffie drinken en na praten over de feestelijkheden uur - Einde

4 Voorwoord Jubileum commissie Vorig jaar is door de leden van de straat het idee opgevat om enige aandacht te besteden aan het 40 jarig bestaan van onze straatversiering. Al snel werd besloten daarvoor een Jubileum commissie in het leven te roepen. In december van het vorige jaar kwamen we voor het eerst bij elkaar en zijn de eerste enthousiaste plannen gemaakt. Een vervolgvergadering werd besproken, maar door het plotselinge overlijden van Herman Simmelink is er een tijdlang niet meer over de plannen gesproken. Herman maakte ook deel uit van deze commissie, maar na 2 overleg met de familie Simmelink is besloten het Jubileumfeest toch door te laten gaan. Het motto van Herman was immers 'aait vedan' en hij zou het zo gewild hebben. Eind april kwamen we pas weer bij elkaar. De plannen werden steeds uitgebreider en omdat er veel meer bij komt kijken dan we in eerste instantie voorzien hadden werd besloten met een draaiboek te gaan werken en een actielijst. Dat bleek een schot in de roos en de taken werden verdeeld. Na vele maanden intensief werk kunnen we nu terugkijken op een geslaagde voorbereiding. Organisatie van de feestdag van 28 augustus is als volgt: Ronnie Simmelink en Henk Nijman hebben alle voorbereidingen getroffen betreffende het opbouwen van de feesttenten, tafels en stoelen, EHBO, wegafzetting, muziek, opruimen enz. Gerda ten Duits en Gerda van de Waarde verzorgen de broodmaaltijd voor de leden en de hapjes en drankjes voor de receptie Dick Fokkink is de coördinator voor de kinderactiviteiten van onze feestdag. Annie Roode verzorgde een groot aandeel van de sponsoring. Verder heeft zij vele andere zaken voor deze feestdag geregeld. Freek Nienhuis regelde administratieve taken zoals draaiboek, brieven, notulen, uitnodigingen ed. Jan Waanders had de leiding over de jubileum commissie en behield het overzicht. Algemene zaken en bijspringen waar nodig waren dan ook zijn aandeel. Ook beheert en maakte hij onze website. Verder hebben vele leden hun medewerking verleend aan het welslagen van ons Jubileumfeest. Wij hopen dat alle leden en genodigden kunnen terug kijken op een geslaagde feestdag en veel plezier zullen beleven aan het Jubileumboekje voor nu en later. Vergeet ook niet zo nu en dan eens op onze website te kijken. Van deze feestdag en het komende septemberfeest zullen we foto's en tekst op de site plaatsen. M et vriendelijke groet, De Jubileum commissie

5 Van de voorzitter Even voorstellen mijn naam is: Jan Waanders Als voorzitter van de jubilerende straatversiering van de Prins Hendrikstraat is mij gevraagd iets over mijzelf en de straatversiering te schrijven. Welnu, ik ben geboren in 1958 te Ambt- Delden (Zeldam). Daar woonde ik samen met mijn ouders ( Albert en Line Waanders) en mijn zus Ria. In mijn jeugd kwam ik in aanraking met de K.P.J., dit is de jongerenvereniging van Zeldam. Wij organiseerden veel activiteiten waaronder het meedoen aan de optocht in Goor. Hiervan was ik 5 jaar hoofd wagenbouwer en in 1981 hebben we de eerste plaats behaald bij de optocht. In die periode had ik een bijzondere hobby nl. "siersmid". Ik maakte als siersmid van alles, zoals openhaarden, lampen en sierhekken. Ook restaureerde ik antiek smeedijzer enz. Ik woonde tussen de boerderijen waar veel werk was, dus ik was dan ook veel aan het werk in die tijd. In 1975 ( ik was toen 17 jaar) werd ik gevraagd door Machinefabriek B&L ( nu Machinefabriek Bauhuis) om daar te komen werken als lassermonteur. Tegenwoordig, bijna 30 jaar later ben ik er Hoofd Bedrijfsbureau. In mijn jeugdjaren ging ik veel stappen in Haaksbergen, Hengelo en Goor. Tijdens het stappen leerde ik Lini l'amie, nu mijn vrouw, kennen bij de E8 in Goor. We maakten al snel een volgende afspraak in Borculo. Maar ja Borculo?, daar had ik nog nooit van gehoord, dus er op af. Het bleek een gezellig plaatsje (Stad) te zijn en ik leerde daar al snel veel mensen kennen. Ik voelde me er al snel thuis en in 1982 besloten we in Borculo te gaan wonen. We kregen er een woning toegewezen in de Prins Hendrikstraat 12 van de Stichting Borculo. Het huis moest aan de binnenkant eerst nog gerenoveerd worden dus konden we alleen rondom het huis wat doen. Toen we voor de eerste keer met de tuin bezig gingen kwam er een klein jongetje met een hoog piepstemmetje naar ons toe, Edwin Simmelink, en al snel kwam ook zijn vader die zich voorstelde als de buurman, Herman Simmelink. Hij vroeg of we een bakje koffie kwamen drinken en 3 natuurlijk deden we dat. Vanaf dat moment raakte ik nauw bij de straat betrokken en hoorde ik ook voor het eerst van de straatversiering. We werden gelijk lid en doordat ik ook al wat ervaring had met wagen bouwen hoopte ik mijn steentje daaraan te kunnen bijdragen. Ik ben 25 maart 1983 getrouwd en omdat we druk bezig waren met de voorbereiding

6 van de schuur kregen we van de buurt een complete schuur aangeboden met ons huwelijk (maar dan wel op kleine schaal). In 1984 kwam er gezinsuitbreiding. Een dochter met de naam Liona en in 1986 een zoon met de naam Richel. Na een jaar lidmaatschap nam ik al plaats in het bestuur en na een aantal jaren (in 1989) nam ik de taak als voorzitter over van Lo van de Waarde. Dat was een mooie uitdaging. Het was niet altijd even gemakkelijk, maar daar ben je voorzitter voor. Het was een traditie dat er elk jaar bij de fam. Simmelink een feesttent werd geplaatst om zo 's avonds gezellig bij elkaar te kunnen zitten. Daarom hebben we nu een eigen tent gebouwd, zodat deze traditie in ere kan 4 blijven. Na jaren met alle leden zeer actief te zijn geweest met onze straatversiering kregen we hernieuwde resultaten. In 1990 de Publieksprijs en in 1999 en 2002 de eerste plaats met wimpel. Ook lukte het mij in 1992 om tijdens het vogelschieten "de vogel" eraf te schieten, zodat ik werd gekroond tot schutterskoning. We hebben in 1994 een nieuw logo bedacht voor de straat, zodat de straat nog meer een eenheid werd. Dit logo wordt getoond op T-shirts, jassen, klompen, petten en vlaggen. Dit alles wordt vol trots gedragen tijdens het septemberfeest. De vlag van de straat wordt tijdens het septemberfeest opgehangen, maar soms ook gebruikt tijdens andere gelegenheden in de straat. En alsof de straatversiering alleen nog niet genoeg was ontstond er vanaf 1988 ook een Oranje gekte in de straat. Iedere keer als het Nederlandse elftal meespeelt aan een EK of WK toernooi wordt onze straat omgetoverd in een oranje straat en bekijken we samen de wedstrijden in de voortent van een caravan die midden op de straat geplaatst wordt. En dat is nog niet alles, want sinds een aantal jaren wordt de hele straat ook tijdens Kerstmis versiert met kerstklokken. Dit jaar is er het 40 jarige jubileum van onze straatversiering en we hebben gezamenlijk besloten dit uitgebreid te vieren. Met de Jubileumcommissie en de hulp van alle leden is er hard aan gewerkt om dat mogelijk te maken. De voorbereidingen zijn prima verlopen en ik hoop dat zaterdag 28 augustus een

7 geslaagde feestdag zal worden. Op onze website, die ik regelmatig bijwerk, kunt u volgen wat de leden van de Prins Hendrikstraat allemaal bezig houdt. A ls afsluiting wil ik even iedereen bedanken die dit feest mede mogelijk hebben gemaakt en natuurlijk wil ik alle leden bedanken voor hun inzet van de afgelopen jaren, want iedereen weet dat je wel een straat kunt hebben maar zonder een goede samenwerking was deze straat nooit geworden zoals het nu is. I k wens ik u allen heel veel leesplezier en hopelijk mogen we u nog vaak in onze straat begroeten. M et vriendelijke groet, Jan Waanders 5

8 Even voorstellen: Mijn naam is: Freek Nienhuis Eind 1985 ben ik samen met mijn vrouw Marga in de Prins Hendrikstraat 5 komen wonen. Al snel werden wij betrokken bij de straat en de straatversiering. Eerst hielden we de boot een beetje af, want Marga en ik gingen nog regelmatig uit. Het duurde echter niet lang of ze hadden mij overgehaald actief mee te doen met de straatversiering. Mijn creatieve kant was al snel ontdekt en dat kwam goed uit, want in 1987 moest er een nieuwe straatversiering staan. De stripboeken werden uit de kast getrokken en van plaatjes van 3 bij 3 cm ging ik de mallen voor de zeven 6 smurfen tekenen. Toen er nog tijd over was heb ik het smurfenhuisje en de Johan en Pierewiet getekend. De reacties op die straatversiering waren zo leuk, dat ik de smaak te pakken kreeg en mijn rol in de straat werd steeds actiever. Tekenen en schilderen en creatieve oplossingen helpen aandragen is altijd een rol geweest van mij binnen de straat en dat is een taak die mij ook het meeste ligt. Als er een spandoek moest komen of een tekst voor een bord in de tuin gingen de ogen van de leden als vanzelfsprekend mijn richting uit en je kon alleen nog maar zeggen, "Ja, ik ga al". Door de komst van de computer zijn de creatieve mogelijkheden nog vele malen groter geworden en daar maken we binnen de straatversiering ook dankbaar gebruik van. Moesten de eerste teksten van Prins Hendrikstraat en Weer Kommen nog met de hand getekend en geschilderd worden, van de laatste straatversiering is deze op de computer gemaakt en met de plotter als plakletters uitgesneden en opgeplakt. Dat is gemak, tijdwinst en een beter resultaat! Ook voor het archief, notulen, nieuwsbrief en administratie maken we dankbaar gebruik van de computer. Vier jaar geleden zijn wij verhuisd naar een aangepaste woning. In de notulen van de Prins Hendrikstraat staat dat je lid mag blijven bij verhuizing en daar hebben wij dan ook beslist gebruik van gemaakt. Ook staat er dat je een bestuursfunctie moet neerleggen. Dat is eerst wel wennen wanneer je zo betrokken bent geweest bij alles. Vorig jaar is mij gevraagd of ik plaats wilde nemen in de Jubileumcommissie. Er werd mij toen gelijk ook gevraagd of ik een boekje wilde maken ter gelegenheid van 40 jaar straatversiering in de Prins Hendrikstraat. Met de tijdelijke functie in deze Jubileumcommissie en het maken van dit boekje is die betrokkenheid volledig terug. Sterker nog, door het maken van dit boekje en de interviews komen alle herinneringen ook weer helemaal boven. Ik hoop dat u het een mooi boekje vindt en net zo geniet van de tekst als ik tijdens het schrijven ervan. Veel feest en leesplezier toegewenst!

9 Geschiedenis Jubileumboekje In eerste instantie zou het boekje alleen over 40 jaar straatversiering gaan. Toen wij echter naar gegevens op zoek waren die met het 40 jarig bestaan van onze straatversiering te maken hebben kwamen enige interessante feiten naar boven. Velen binnen en buiten onze straat hebben hiervan geen notie of waren deze alweer vergeten. Daarom gaat deze uitgave niet alleen over het 40 jarig jubileum, maar ook over een stukje geschiedenis die daaraan vooraf ging. Dit gaat dan in het bijzonder over de cycloon en wat daarna op onze straat betrekking heeft en zijdelingse gebeurtenissen. Hieraan geven we in ons Jubileumboekje uitgebreid aandacht via interviews en stukjes. Stormramp Op 10 augustus 1925 voltrok zich een ramp boven half Nederland en vooral in Borculo. Een cycloon raasde over ons land en verwoeste vele huizen en boerderijen. Ruim tweeduizend van de vijfduizend inwoners raakten dakloos. Er vielen vier doden en tachtig gewonden in zes minuten. Er zijn spullen tot vijf kilometer verderop terug gevonden. De cycloon raast met een snelheid van tweehonderd kilometer per uur over het stadje Borculo dat zo zwaar werd getroffen, dat er nationaal en internationaal hulp op gang kwam. Een waar ramp toerisme kwam op gang en er werd veel geld gedoneerd. Koningin Wilhelmina is met Prins Hendrik en Prinses Juliana persoonlijk naar de 7 ramp komen kijken en zij schenken gulden. Via acties werd er maar liefst zes miljoen gulden ingezameld, in die tijd een enorm bedrag. Het blijkt veel te veel voor de herbouw en er wordt dan ook een Rampenfonds opgericht. Door de oprichting van Stichting Borculo zijn er huurwoningen gebouwd voor de mensen die dat het hardst nodig hadden. Recht tegenover het cycloonpark zijn er enige tientallen gebouwd in de toenmalige Kronenburgerstraat, nu Prins Hendrikstraat en de toenmalige Wilhelminastraat, nu Koningin Wilhelminastraat. Ook zijn er een aantal gebouwd aan de Burgemeester Bloemersstraat. Er valt nog heel veel meer over te vertellen, maar dat past niet binnen dit boekje. Daarvoor verwijs ik naar de fraaie uitgaven van de Historische

10 vereniging Borculo en Van Geyt Productions en naar het Stormramp Museum. Wel interessant in context tot deze uitgave is de geschiedenis van het cycloonpark. Het park dat al in 1915 was aangelegd werd na de cycloon gebruikt voor het plaatsen van vele noodwoningen. Het werd Villapark Cycloon genoemd en later officieel Cycloonpark. Na de wederopbouw werd het park 8 verfraaid met een prachtige muziekkoepel, die als zovele muziekkoepels nooit die betekenis heeft gekregen die men zich had voorgesteld. De muziekkoepel werd in 1965 helaas weer afgebroken. Tijdens het schrijven van deze uitgave is er in de media weer volop aandacht rond het eventueel herbouwen van deze muziekkoepel. Voor en tegenstanders houden elkaar in evenwicht. Naar welke kant de schaal door gaat buigen zal de toekomst leren. Café Kronenburg Ook ontdekten we dat er aan het begin van de straat een café is geweest dat Café Kronenburg heette. Café Kronenburg werd beheerd door de heer Stroeve en dat is niet langs een gemakkelijke weg gegaan. Zie het interview met mevr. Stroeve - van Puffelen en het boeiende verhaal over drooglegging en kroegjool in arbeidersbuurt De Koppel. Toch kan het met een dergelijke geschiedenis haast geen toeval meer zijn dat ons logo, een kroon van een bierfles is. Als je dan ook nog bedenkt dat onze leden elk jaar een zak ophangen in de tent om die kronenberg te verzamelen! Of moet ik nu zeggen Kronenburg. Kronenburgerstraat Prins Hendrikstraat Sinds kort zijn we erachter dat de Prins Hendrikstraat pas sinds 1952 bestaat en dat hij daarvoor Kronenburgerstraat heette. Toen is de Kronenburgerstraat in tweeën gesplitst en is het voorste gedeelte Prins Hendrikstraat genoemd. Ook is de huisnummering veranderd. Het huis van Lo en Gerda van de Waarde bijvoorbeeld lag aan de Kronenburgerstraat CA80. Wie van jullie kan zeggen dat er een adreswijziging doorgegeven moest worden, zonder verhuisd te zijn. Gerda in ieder geval wel! Meerdere straten kregen toen een nieuwe naam en de huisnummering werd veranderd. (zie ook elders in deze uitgave) Bij de oudere generatie was deze informatie grotendeels wel bekend, maar er werd bijna nooit over gesproken.

11 Ondernemers Voor de tweede Wereldoorlog had Borculo een ondernemingrijke kleinschalige industrie. Verscheidene sigarenmerken was Borculo rijk en er was een Cichorei en Perkament fabriek. In De Koppel was ook nog industrie gevestigd waaronder een Weverij, die kops op de Prins Hendrikstraat lag. Uit bovenstaande bedrijvigheid zijn verschillende mensen geweest die de stap waagden iets voor zichzelf te beginnen. In De Koppel is onder andere gevestigd geweest: Bakkerij Liebrand, Kruidenierswinkel de Vivo, Slagerij Delsing, Schilder/Sigaretten winkel te Bogt, Schoenhandel Juliana, Kruidenierswinkel Onies, Café Kronenburg en de Groente/snoep en ijs winkel van familie van de Waarde. De laatste twee waren gevestigd in de Prins Hendrikstraat en daarom over hen een interview. Kruidenierswinkel Onies zat een beetje in de Prins Hendrikstraat, maar was gevestigd aan de Koppeldijk. De enige zaak die nog in De Koppel overgebleven is huist in het pand van Schoenhandel Juliana, en dat is Patatzaak De Koppel. Als we in Borculo en de Achterhoek vragen naar Schoenhandel Juliana zal niet iedereen dat wat zeggen. Als we vertellen dat die zaak nu Schuurman Schoenen heet wordt dat heel anders. Zij zijn een begrip geworden in de Achterhoek en hebben ook een Jubileum. De leden van de Prins Hendrikstraat feliciteren Schuurman Schoenen met haar 50 jarig bestaan. Herman Simmelink In deze uitgave willen we Herman nog even herinneren zoals hij was en zoals wij hem allemaal kenden. Een man die leefde bij de dag en voor iedereen klaarstond. Als vrijwilliger bij Reunie en het Brandweermuseum. Aan het koper poetsen bij het Brandweermuseum of bezig met zijn eigen fraaie verzameling koperen materialen. Altijd aan 9 het knutselen met oude materialen waar hij altijd weer iets bruikbaars van maakte. Vader van een gezin waar je altijd welkom bent. Opa inmiddels en voor zijn kleinkinderen in de weer om speelgoed op te knappen. Voor de straatversiering stond hij ook altijd klaar. Als er werd gevraagd om overdag alvast te beginnen met het aan de straat zetten van de palen, dan mopperde Herman dat een ander dat maar moest doen. Maar als je dan de volgende dag aan straat kwam, stond alles al klaar. Hij maakte dan vaak een gebaar van "Ach kleine moeite". We zullen zijn humor en geintjes missen. Zijn lijfspreuk houden we er in ieder geval in: Aait Vedan

12 Op bezoek bij: Mevr.van Puffelen-Stroeve Als mevr. van Puffelen-Stroeve de voordeur opent zegt ze vriendelijk 'Goedendag' en kijkt mij aan met een blik van: 'En u bent!'. Ze zegt echter verder niets dus ik stel mij voor en herinner haar aan de door ons gemaakte afspraak. "Oh dat is goed', zegt ze 'kom er maar in'. Binnen tref ik de heer van Puffelen aan en ik stel me ook voor aan hem. 'Ik ken oe niet!' zegt mevr. van Puffelen-Stroeve, terwijl ze mij een stoel aanbied. Ik vertel haar toch wel degelijk een echte Borculoer te zijn en vertel iets over mijn ouders. Het echtpaar van Puffelen zegt dat ze vele 10 Borculoers kennen, maar van mij hebben ze nog nooit gehoord. Vroeger kenden ze iedereen in Borculo. Ik grijp deze woorden aan om het gelijk maar eens over vroeger te hebben, want daar kwam ik ten slotte voor. Nadat mij een kopje koffie ingeschonken wordt vertel ik het echtpaar van Puffelen dat de feestcommissie graag iets meer wil weten over het café Stroeve in de Prins Hendrikstraat van voor de Tweede Wereldoorlog. Mevr. van Puffelen-Stroeve zegt dat er over café Stroeve niet zoveel te vertellen valt. Ik vraag haar daarom hoe café Stroeve ontstaan is! Dan komen haar herinneringen weer naar boven en ze vertelt over een indrukwekkende gebeurtenis die zij op zesjarige leeftijd heeft meegemaakt en nog beleeft als was het gisteren. Zij zat met vader, moeder, opoe en broers binnen in huis toen het plotseling hard begon te waaien. Het ging zo hard, dat de deuren eruit vlogen. Vader en moeder riepen iedereen bij elkaar en renden naar buiten. Ze verscholen zich achter de dikke bomen die voor hun huis aan de Lochemseweg stonden. Binnen vijf minuten was alles pikkedonker. Daarna was het huis verdwenen. Het kippenhok achter in de tuin werd vijftig meter verderop terug gevonden. Alles was vernield, van de inboedel was ook niets meer over. Die inboedel bestond uit allemaal antiek die nog uit het ouderlijke huis in Gelselaar kwam. Deze was natuurlijk van grote waarde, zowel financieel alsook emotioneel. Dat waren ze voorgoed kwijt en het werd door niemand vergoed. De gedupeerden van de cycloon kregen wel hun huizen vergoed en deze werden dan ook weer herbouwd. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om van de een op de andere dag je huis en al je bezittingen kwijt te raken en kom tot de conclusie dat je daar geen voorstelling van kunt krijgen. Daarom vraag ik haar hoe ze toen verder zijn gegaan en of ze financieel nog werden geholpen! Ze antwoordt dat het behelpen was en rekenen op de hulp van familie en vrienden. Ze mochten in het 'Bakhuis' komen wonen bij hun familie op de boerderij in Gelselaar. Later zijn ze vertrokken naar de noodwoningen in het

13 cycloonpark in Borculo. Financiële hulp kregen ze niet voor zover ze zich herinneren kan. Wel kon je bij het gemeentehuis kleding en brood halen. De wederopbouw van het getroffen deel van Borculo duurde enige jaren. Vader Stroeve was melkboer en in de tussentijd leefde hij met de gedachten om een café in de nieuwe wijk 'De Koppel' te beginnen. Moeder Stroeve liep daar niet echt warm voor, maar steunde hem wel in zijn voornemen. In die tijd werden er vergunningen voor de verkoop van sterke drank afgegeven door de gemeente. Het laatste woord daarover lag bij het college van burgemeester en wethouders en daarom ging Stroeve naar de burgemeester toe om te vragen of hij de stap kon wagen om met het café te beginnen. De burgemeester zei dat hij dat gerust kon doen, want die vergunning kwam later wel. Daarin was de burgemeester echter te voorbarig, want die vergunning is er nooit gekomen. Café Stroeve moest in 1927 beginnen als 'verloflokaliteit' en dat is ook altijd zo gebleven. (meer hierover elders in deze uitgave) Mevr. van Puffelen-Stroeve vertelt verder dat het geen makkelijke tijd was en dat er hard gewerkt moest worden. Zo kwam het dan ook dat vader Stroeve naast caféhouder ook nog melkboer bleef. Hij is bij het college van burgemeester en wethouders blijven vragen om een vergunning voor de verkoop van sterke drank. Op vijftigjarige leeftijd krijgt vader Stroeve een hersenbloeding en overlijd enige tijd later 'in december 1937' aan de gevolgen hiervan. Moeder Stroeve die toch al niet warm liep voor het cafébedrijf houdt het in mei 1939 voor gezien. Het pand dat eigendom was van de coöperatie werd opgesplitst in drie woningen. In de rechterwoning op nr.2 ging de familie Stroeve wonen. Het huis daarnaast op nr.4 en de danszaal aan de Koppeldijk werd verhuurd aan personeel van de coöperatie. Tot 1959 heeft de familie Stroeve nog in de Prins Hendrikstraat 11 gewoond. De coöperatie besloot toen de woningen te gaan verkopen. Personeel van de coöperatie had voorrang bij de verkoop en zo kon het gebeuren dat de familie Stroeve moest verhuizen! 'En dat was het wel zo'n beetje, meer valt er over café Stroeve niet te vertellen', zegt ze een beetje bedompt. Dan valt er een stilte. Mijnerzijds uit respect voor het indrukwekkende verhaal. De heer van Puffelen kijkt mij zwijgzaam aan en knikt een keer. Zijn mondbeweging vertelt: 'Tsja, zo is het gegaan'. Mevr. van Puffelen-Stroeve staart bedachtzaam voor zich uit en overdenkt haar verhaal. Om de stilte te doorbreken besluit ik te vragen naar het café zelf. Daar valt toch wel iets over te vertellen? Hoe was de indeling van het café? Wie kwamen er? Wat kon je er doen? Opeens fleurt het

14 gezicht van haar weer op. Ze begint te glimlachen en roept, "De dubbeltjesdans!". Verbaasd en enigszins geschrokken van die plotselinge reactie vraag ik haar wat dat dan toch is! Dan begint ze weer honderd uit te vertellen. Elke zondag was er dansen van uur tot ongeveer uur. "Toen gingen de mensen uit tot uur, maar tegenwoordig beginnen ze dan pas", zegt ze. Er wordt gelachen en even gaat het gesprek over het huidige uitgaansleven. Dan vertelt ze verder. Ze kan zich nog herinneren dat ze op zondag altijd vol spanning zat te wachten op het begin van het dansen. Het kon haar niet vroeg genoeg beginnen, want 's avonds moest ze op tijd weer naar bed. Als alle mensen binnen waren begon de muziek 12 te spelen en kon het dansen beginnen. Twee keer tijdens de dansmiddag/avond werd de muziek halverwege een dans gestopt en ging er iemand met een schaal rond en werd er bij iedereen een dubbeltje opgehaald. "Daarom heet dat de dubbeltjesdans". Onwetend vraag ik haar waarvoor dat geld opgehaald werd, daarbij denkend aan het goede doel of iets dergelijks! Verbaasd over zoveel onnozelheid zegt ze: 'Voor het café en de muzikanten natuurlijk!'. Dan legt ze me uit dat er vroeger geen entree werd gevraagd en dat de muzikanten die kwamen spelen van te voren niet wisten wat er te verdienen viel. De opbrengst werd verdeeld onder voorafgesproken voorwaarden. Vroeger ging dat allemaal veel spontaner. Als de dansavond afgelopen was kregen de muzikanten van moeder Stroeve nog een warme maaltijd en een borrel en werd het geld geteld en uitbetaald. "Borrel", zeg ik met een ondertoon en een glimlach. 'Wat dacht je toch', zegt mevr. van Puffelen- Stroeve, 'dat er ondanks dat er geen vergunning was, zo nu en dan geen borrel geschonken werd!'. Wanneer de muzikanten gegeten hadden keerden ze huiswaarts. Middenin de nacht, op de fiets, met de muziekinstrumenten achterop. Vaak kwamen de muzikanten uit Duitsland en hadden ze nog een flinke fietstocht voor de boeg. Vader Stroeve regelde altijd zelf de muziek en ging overal naar toe om dat af te spreken. Zo gebeurde het op een dag dat de muzikanten ondanks de afspraak niet op kwamen dagen. Het dansen dreigde in duigen te vallen. Vader Stroeve hoorde dat er zigeuners in Borculo waren. Vaak maken zigeuners muziek en ondernemend als de heer Stroeve was besloot hij er heen te fietsen en dat te vragen. Samen met deze mensen werd het toch nog een geslaagde dansdag. Mevr. van Puffelen-Stroeve vertelt verder dat het café in het begin café Kronenburg heette en dat zij slechts één foto van het café heeft. Hierop staan een aantal mensen afgebeeld en ik vraag haar wie dat zijn. Dan vertelt ze dat deze heren kostgangers waren. Zij waren chauffeurs bij Welling en leerlingen van de Heidemaatschappij. Daar was moeder Stroeve heel druk mee, want zij hadden allen een eigen slaapkamer die schoon gehouden moest worden en omdat deze heren verschillende werktijden hadden moest ze op meerdere momenten per dag voor het eten zorgen. Dan vraag ik haar waar deze heren sliepen en hoe de indeling van het café was. Het linkerhuis was het woongedeelte van de familie Stroeve. Het rechterhuis het

15 vóórcafé met daarboven de slaapkamers en het huis met het platte dak aan de Koppeldijk was de danszaal voor de bruiloften en partijen en het dansen op zondag. Soms was er ook een buurtfeest, waarvan de verloving en later het trouwen van Juliana haar nog het meest bijstaat. In de grote weide schuin tegenover het café, waar nu het Andriessenhuis staat, waren dan vele activiteiten. A an het eind van het interview zeg ik tegen de heer en mevr. van Puffelen: 'Nou er viel niet veel over café Stroeve te vertellen hé'. Mevr. van Puffelen-Stroeve begint te glimlachen en zegt: 'Ja, toch meer dan ik dacht'. Bij de voordeur fluistert ze me zichtbaar trots nog gauw toe: 'Mijn kleindochter Ellen heeft al elf jaar een café in Ruurlo', het heet 'De Tapperij' en het draait heel goed'. L ater is onze voorzitter nog bij kleindochter Ellen van Puffelen geweest. Zij reageerde heel enthousiast op het verhaal van haar oma. Ellen vertelt dat ze een horeca opleiding begonnen was, maar niet afgemaakt heeft. Later leerde ze Hans Ribbers kennen en begint samen met haar man alsnog een horeca bedrijf. 13

16 "Kletscollege" wil kroegjool voorkomen Onderstaand verhaal is door een jubileum commissie geschreven waarvan wij de herkomst niet kennen. Wij hebben dit van de gemeente ontvangen en vonden het zeer de moeite waard om in ons boekje mee te nemen. "Geen sterke drank in arbeidersbuurt" Gemeenteraad legde in 1920 de wijk De Koppel droog, Speurend in de geschiedenis van de wijk de Koppel stuitte de jubileumcommissie in de notulen van de vereniging 14 van 1938 op de drooglegging van de wijk. Dat is nu natuurlijk niet direct een onderwerp dat uitnodigt om tijdens de jubileumviering uitbundig aan Bacchus te offeren. Navraag bij buurtgenoten leerde dat deze drooglegging nog altijd voortleeft in de herinneringen. Tevens bleek echter slechts weinigen de juiste gang van zaken omtrent het ontstaan van deze drooglegging kenden. Reden genoeg om eens wat meer in te duiken en de gemeentelijke archieven boden hiervoor de nodige informatie. We moeten daarvoor terug naar het jaar 1920, dus ver voor het ontstaan van de wijkvereniging. Waarschijnlijk is het zelfs het jaar 1904 hierin mede van belang, want ofschoon we het niet helemaal konden achterhalen, is toen wellicht de drankwet dusdanig gewijzigd dat de drooglegging van buurten of wijken mogelijk werd. Hoe dan ook, de gemeenteraad van Borculo besloot op 11 november 1920 om de wijk De Koppel droog te leggen. Aanleiding hiertoe was een verzoek van de afdeling Borculo van de "Nederlandsche Vereeniging tot Afschaffing van alcoholhoudende dranken", dat op 8 april 1920 in de gemeenteraad werd behandeld. Deze vereniging verzocht de gemeente twee dingen namelijk: 1. Het maximum aantal vergunningen in de gemeente te verlagen 2. Het sluitingsuur vast te stellen op 8 uur en des zaterdags op 6 uur des namiddags. Het college van burgemeester en wethouders stelde voor beide verzoeken af te wijzen. De raad dacht er evenwel anders over. Zo is een raadslid van mening dat er een nieuwe maatschappij opgericht moet worden en hij vraagt zich af hoe dat mogelijk zal zijn als de drank blijft bestaan. Twee andere raadsleden merken op dat een van de ondertekenaars van het schrijven zelf nog onlangs muziek heeft laten maken in een café en nog wel zonder vergunning! Na het wat heen en weer gepraat wordt uiteindelijk besloten de beslissing omtrent het verlagen van het maximum aantal vergunningen uit te stellen. Over het sluitingsuur wordt gestemd en dat verzoek wordt met 8 tegen 3 stemmen verworpen. Op 11 november 1920 komt de zaak weer aan de orde in de raad. Het college van burgemeester en wethouders heeft er intussen kennelijk nog eens over nagedacht. Het verlagen van het maximum aantal vergunningen voor de dorpen Geesteren, Gelselaar en Haarlo is niet mogelijk zo stelt het college. In

17 Borculo zo wordt gevreesd zouden door verlaging van het maximum juist de goede gelegenheden verdwijnen (het was namelijk zo dat ook bij overdracht van een bedrijf de vergunning kwam te vervallen en dat voor de daarvoor vrijgekomen vergunning de eerste op de wachtlijst aan de beurt kwam). Het college stelt daarom voor om de wijk De Koppel aan te wijzen als gebied waar geen vergunningen worden verleend. Waarom deze wijk is uitgezocht wordt niet vermeld. Vele jaren later in 1931 (zie hierna) wordt weer over dit onderwerp gediscussieerd. Uit die discussie zou je kunnen afleiden waarom voor deze wijk is gekozen. Ook zou een reden kunnen zijn dat destijds buiten het stadscentrum, De Koppel slechts de enige wijk was. Verschillende raadsleden belichten daarop nog eens het gevaar van drankmisbruik. Ook komt er vanuit de raad nog een voorstel om toch het maximum te verlagen, maar dit wordt met 6 tegen 5 stemmen verworpen. Uiteindelijk wordt dan toch besloten met 10 tegen 1 stem het verlengen van vergunningen in de wijk De Koppel te verbieden. Wel moet er worden opgemerkt, dat het hier gaat om vergunningen voor de verkoop van sterke drank. Zwakalcoholische drank valt er dus buiten. In het pand, toen nog genummerd CA93, thans Pr. Hendrikstraat 2, was een café gevestigd. We hebben niet nagezocht sinds wanneer, maar vermoedelijk is de heer Stroeve er sinds 1927 caféhouder. Hij had geen vergunning maar wel een zogenaamd verlof, later door de nieuwe Drankwet in 1931 verlof A genoemd. Hij mocht daardoor, en dat was overeenkomstig het droogleggingbesluit, alleen maar bier en zwakalcoholische dranken verkopen. In 1931 vraagt de heer Stroeve om voortaan ook sterke drank te mogen verkopen en de raad vergadert hierover op 18 december van dat jaar. Het college voelt daar wel voor en stelt voor het besluit van 1920 in te trekken. De toestand is sinds 1920 zo verandert, zo wordt gesteld, dat een ieder voor zich zelf moet weten of hij geheel onthouder wil zijn of iets gebruiken wil. Ook enkele raadsleden voelen er wel voor maar anderen weer niet. Zo wordt onder meer gesteld dat de bedoeling van het besluit van 1920 is geweest, dat gedeelte van de 15 gemeente drankvrij te houden en daar een arbeidersbuurt van te maken. Er is thans een gezonde arbeiderswijk gevormd en laten we die niet door kroegjool bederven. Verder wordt opgemerkt in de raad dat door de cycloon een grote verandering heeft plaats gehad. Dit lijkt op zich wat vreemd maar bedoeld wordt dat er sindsdien vele woningen zijn bijgebouwd. Een van de wethouders zegt het niet billijk te vinden dat de heer Stroeve nimmer voor een vergunning in aanmerking komt, maar daarop wordt hem gevraagd of "we op deze wijze eigenlijk geen kletscollege worden" Het komt nu op de stemming aan en die wijst uit dat het voorstel van de burgemeester en wethouders om het

18 besluit van 1920 in te trekken en daardoor de heer Stroeve wel een vergunning te verlenen met 6 tegen 4 stemmen wordt verworpen. Niemand neemt het bedrijf kennelijk over en daarmee is De Koppel geheel van alcoholhoudende drank, ook van bier, verstoken. Café Stroeve blijft dus een verloflokaliteit. Waarom er dan toch in 1938 in de wijkvereniging weer over wordt gesproken is wellicht een gevolg van het feit dat in december 1937 de heer Stroeve komt te overlijden. Zijn vrouw krijgt het verlof op haar naam en zet het cafébedrijf voort, maar in mei 1939 houdt ook zij er mee op. Wellicht bracht ze dit in 1938 reeds ter sprake. 16 Naast die paar kratjes Grolsch is per ongeluk een kratje Heineken beland Maak u niet druk om die blindganger Deze is geheel gevuld met Grolsch Kiek dat waren nog eens echte Kaerls. Da s uut de tied dat kaerls nog de baas waren en man en vrouw tegelieke. Da s uut de tied dat we nog dagelijks stampot kregen. Da s uut de tied dat Grolsch nog uut Grolle kwam.

19 Op bezoek bij: Gerda van de WaardeW Bij binnenkomst is het eerste wat Gerda zegt: 'Een man van de klok!'. 'Afspraak is afspraak', zeg ik tegen Gerda. Voorstellen is niet nodig, want Gerda en ik kennen elkaar al jaren. Oppervlakkig, maar goed genoeg om de achterdeur te nemen en je en jou tegen elkaar te zeggen. Er wordt gauw koffie gezet en we besluiten aan de grote tafel te gaan zitten, omdat dit gemakkelijker schrijven is. Hoewel ik het al wist merk ik al snel dat Gerda een gezellige kletser is. We dwalen regelmatig af van het onderwerp waarvoor ik kwam en halen allerlei herinneringen op. Ze verontschuldigt zich telkens voor dat afdwalen, maar ik geef aan dat ik dat niet erg vindt. De inkt droogt ten slotte niet in de pen. Ik had mijn interview dacht ik goed voorbereid, want ik had mijn aandachtspunten gerangschikt van vroeger naar het heden. Gerda praat alleen zó graag dat de antwoorden van de hak op de tak gegeven worden. Soms kwamen al mijn aandachtspunten binnen één vraag voorbij! Niet erg, alleen ontstond er zo een puzzel, zoals ik hem zelf nog nooit opgelost had. Ik ben er uit gekomen en onderstaand volgt het relaas! Vele mensen in Borculo weten zich nog het winkeltje van de familie van de Waarde te herinneren. Vijftig jaar geleden is Gerda daar met Lo komen wonen. Toen lag de winkel nog aan de Kronenburgerstraat CA80. Zonder te verhuizen werd dat later Prins Hendrikstraat 28. Hoewel deze winkel aan de Prins Hendrikstraat lag leek het evengoed bij de Julianastraat te horen. Aan die kant werd namelijk ijs verkocht en menig kind uit die tijd weet zich nog te herinneren dat je een gat in de lucht sprong als je daar een ijsje mocht halen. Zo verging het mij in ieder geval wel! Het duurde in de ogen van een kind altijd vrij lang voordat er iemand kwam. Soms kwam de zus van Lo en soms Lo zelf. Als Lo kwam werd ik persoonlijk altijd een beetje 17 onrustig. Dat kwam omdat Lo zelf zo druk was. Een kind moet altijd nog even nadenken wat het hebben wil, ook al had het onderweg er naar toe tijd genoeg om te beslissen. Nu was er niet zoveel keus, maar je kon ook nog kiezen uit enig verpakt ijs. Lo stond dan ongeduldig heen en weer te wiebelen. Vol verwachting keek je naar die grote man met zijn lange armen. Het schepijs zat in een grote diepe trommel en als er niet meer zoveel inzat leek het net of die lange arm van Lo helemaal verdween in die trommel. Vol verwachting en met de ogen wijd open keek je dan of hij nog wat vond. Met een rare platte lepel werd het ijs er uit gehaald

20 en in het koekbekertje gedrukt. Het ijs wat aan die rare platte lepel bleef zitten werd tegen de rand van het bekertje afgestreken. Het leek dan net een paddestoel met plat dak. En lekker dat zo'n ijsje was! Aan de Prins Hendrikstraat zat de ingang van de winkel. Daar werd groente en fruit verkocht en snoep. Ook 18 daar moest je vaak lang wachten voordat Lo kwam, want ja, druk, druk, druk. Er werden allemaal kleine soorten snoep verkocht en de familie van de Waarde moest ook wel veel geduld tonen met de kinderen, want ze konden heel lang nadenken over wat ze nu toch eigenlijk wilden kopen van hun dubbeltje of kwartje. Gerda vertelt dat de vader van Lo is begonnen met de winkel in 1928 drie jaar na de cycloon. Zijn vader was sigarenmaker en na werktijd verkocht hij al snoep vanuit de huiskamer aan de Bloemersstraat recht tegenover het plantsoen. Toen na de cycloon alles herbouwd en hersteld werd greep hij de gelegenheid aan om een winkel te beginnen in de arbeidersbuurt De Koppel die dan tot bloei kwam. Later verkocht Lo's vader zelfs ook nog vis en ging hij venten met paard en wagen tot in Barchem aan toe. Lo is ook nog met paard en wagen wezen venten en later heeft hij een vrachtwagen gekocht om met groente te gaan venten. Lo werkte als vrachtwagen chauffeur bij Welling. Dat bedrijf was bekend in het hele land, zegt Gerda en had een grote W op de vrachtwagens staan. Dat werd er persoonlijk door schilder Bosman uit de Lange Wal opgeschilderd. Op een dag zei Lo's vader:'jij neemt de zaak over'. Er werd niet gevraagd of hij dat wou en het werd ook niet gevraagd aan de broer van Lo. Het werd gezegd en het werd gedaan. Met veel plezier overigens hoor, hij deed het graag. Lo was een harde werker en een energieke levenslustige man die nooit moe was. Hij runde de winkel van maandag tot en met zaterdag. Zaterdagavond fietste hij met de ijskar naar Baan in Geesteren waar gedanst werd en verkocht daar buiten ijs. Op zondag trok hij bij goed weer de wijk in om ijs te verkopen met zijn ijskar. Als het nodig was konden de mensen bij van de Waarde telefoneren. Een luxe die nog niet veel mensen zich konden veroorloven. Lo was een actieve man. Vijftig jaar bestuurslid en erelid van de ijsclub, veertig jaar bestuurslid en erelid van de gymvereniging Gv. Borchlo, lid van verdienste van vv.reunie, lid van de

21

22

23

24

25 Volharding en Mibo middenstands vereniging, bedenker en organisator van het ophalen van oud papier door verenigingen in Borculo en voorzitter van de straatversiering. In 1988 heeft Lo een lintje gekregen, eremedaille in zilver verbonden aan de orde van Oranje Nassau. Als voorzitter van de straatversiering, vertelt Gerda hoefde Lo niet zoveel te doen. Tegenwoordig is dat wel anders. Met de handen was Lo ook niet zo handig, maar veel meer met de mond. In de straatversiering wordt ook veel meer tijd gestoken dan vroeger en de mensen zijn ook veel handiger. Ook zijn er betere gereedschappen beschikbaar. Lo had ook niet veel tijd om zich met de straatversiering te bemoeien. Dan stak ik er nog meer tijd in. Ik hielp de dames altijd met de bloemen. Ook hielp Soetekouw altijd met het insteken. Gerda vertelt hoeveel moeite ze toen al namen om aan bloemen als bijvoorbeeld gladiolen te komen. Op maandagmorgen vertrokken ze met zo'n acht personen, ieder met een mesje op zak naar de polder om de bloemen zelf te gaan snijden. Ze namen dan uitgebreid brood en drinken mee en maakten er een gezellig dagje uit van. Op de terugweg trakteerden ze zichzelf dan op patat bij één of ander kraampje. Bij de bloemenkweker gaf Lo een bedrag van te voren en dan mochten ze naar een veld heen rijden om een bepaalde hoeveelheid bloemen te gaan snijden. Volgens Gerda wist Lo altijd 'geweldig voordelig' te snijden, in het voordeel van ons dan wel te verstaan hé. Lo regelde altijd alles, zij hoefde nooit ergens achteraan. Toen Lo er niet meer was stond ze er opeens alleen voor en daar heeft ze het heel moeilijk mee gehad. Nu is ze er aan gewend en leeft ze het leven zoals het is. Bij van de Waarde mocht ook altijd de straatversiering op de zolder van de schuur opgeslagen worden. Ook nu mag dat nog steeds, hoewel het meeste tegenwoordig opgeslagen ligt bij Auto Import/Export van de familie Roode. Ik vraag haar hoe ze het vindt om in de feestcommissie van ons Jubileum te zitten, waarvoor zij samen met Gerda ten Duits alle hapjes regelt. Ze zegt dat wel 19 leuk te vinden, maar verder ook niet. Zoals jullie dat allemaal aanpakken, zo groots en met alles wat daarbij komt kijken, dat is niets voor mij. Ik blijf liever op de achtergrond. Lo wel. Die zou dat prachtig vinden. Alles regelen. Hij was een echte regelaar en stond graag in de belangstelling. Wat dat betreft lijken Lo en Jan Waanders wel op elkaar. Met deze woorden beëindigen we het interview.

26 Gemeente Borculo Officiële publicaties Huisnummering De nieuw aangelegde weg, lopende van het einde van de Hessenstraat naar het verlengde deel van de bestaande Prins Bernhardstraat is genoemd Prinses Irenestraat. In de gehele kom der gemeente zijn thans uwe huisnummerplaatjes aangebracht. Enkele straten, waaraan nieuwe of enigszins gewijzigde namen worden verleend zullen binnenkort van nieuwe straatnaamborden worden voorzien. Hieronder volgt een opgave van de gewijzigde of verleende straatnamen: de bestaande Kronenburgerstraat is in tweeën gesplitst, n.l. daar 20 waar deze gesneden werd door de Julianastraat. Het in zuidelijke lopende deel (naar de Prinses Irenestraat) heeft de naam Kronenburgerstraat behouden, het in noordelijke richting lopende stuk (naar de Koppeldijk) heeft de naam Prins Hendrikstraat ontvangen. De bestaande Julianastraat is in tweeën gesplitst, n.l. daar waar deze gesneden werd door de voormalige Kronenburgerstraat. Het in oostelijke richting lopende stuk ( naar de Burg. Bloemersstraat) heeft de naam Prinses Marijkestraat ontvangen, het in de westelijke richting lopende deel (naar de Prins Bernhardstraat) de naam Koningin Julianastraat. De Wilhelminastraat is thans genaamd Koningin Wilhelminastraat, de Emmastraat is thans genaamd Koningin Emmastraat. De nieuw aangelegde verbindingsweg tussen de Burgemeester Bloemersstraat en de Pagendijk is genoemd Burgemeester van Weliestraat. De verspreide bebouwing, welke zich in de toekomst ten oosten van laatst genoemde straat zal ontwikkelen, zal in zijn geheel 't Köppeltjen worden genoemd. Het terrein omsloten door de Berkeltak (nabij de watermolen) heeft de naam het Eiland ontvangen. Iedereen wordt verzocht de nieuwe nummering te gebruiken in correspondentie etc. Ter secretarie zijn, zolang de voorraad strekt, voor belanghebbenden a f1,- lijsten verkrijgbaar, waarin achter de oude wijkletters en nummers de nieuwe nummering is opgenomen, met de namen der bewoners van de percelen.

27 Op bezoek bij: Dick Fokkink Op 12 mei 2004 heb ik afgesproken met Dick bij hem aan huis. Terwijl ik mijn fiets bij de voordeur parkeer wordt er naar mij gezwaaid dat ik achterom moet komen. Het eerste wat Dick zegt is: "Dat doen we hier niet hé, hier komen we gewoon achterom". "Dat is beleefdheid", zei ik en ik haastte me om 'Hallo' te zeggen. Gerda was achter in de tuin bezig met het onderhoud en terwijl ik nog bezig was van mijn stalen ros te klimmen vroeg Dick al of we koffie wilden. Binnen gekomen zocht ik een plekje aan de grote tafel en onder het genot van een kopje koffie begonnen we, na wat heen en weer gepraat te hebben, aan het interview. Dick en Gerda wonen inmiddels al 45 jaar in de Prins Hendrikstraat. Voordat ze hier en oprichter van de straatversiering. Opa de Waal was een optimistisch man, die alles van de zonnige kant zag. Hij woonde destijds op nr. 12 waar nu de huidige voorzitter woont. In het voorjaar van 1964 kwamen zij bijeen en gingen tot oprichting over. Dit gebeurde in de Prins Hendrikstraat 1, het woonadres van Harm Roosendaal. Met mijn vraag waarom ze aan een straatversiering waren begonnen deed ik toch wel een zwaar beroep op zijn grijze cellen. Hoewel die cellen inmiddels wel net zo zilvergrijs als zijn baard zullen zijn weet Dick nog heel goed hoe het zit. Hij vertelt dan ook dat het gewoon een spontaan idee was. Anderen deden het ook en dan wil je meedoen. Er waren toen ongeveer tien straten die er ook aan meededen. Opa de Waal werd 21 gebombardeerd tot voorzitter en Dick mocht de centjes gaan beheren. En tsja, waar haal je die vandaan! Leden kwamen wonen werd de woning bewoond door de grootouders van Dick. Alles bij elkaar komt Dick dus al 70 jaar in onze straat. Welnu, als dat geen vraagbaak is? Dick Fokkink is samen met Harm Roosendaal en Henk de Waal, beter bekend als 'Opa' de Waal initiatiefnemer maken en sparen dus. Iedereen werd gevraagd lid te worden en een jaar lang werd er alleen maar gespaard. Na een jaar heb je natuurlijk nog niet veel, maar er kon enigszins gestart worden. Het bekende dubbeltje werd toen zeker wel drie keer omgedraaid voordat Dick hem uitgaf.

28 Liefst gaven ze natuurlijk zo min mogelijk geld uit, want het financiële plaatje moest ook toen natuurlijk wel rond. Zo kon het dan ook gebeuren dat Evert Kamperman spontaan een rol stroomkabel aanbood om te gebruiken voor de straatversiering. Dat die 'stroomkabel' in werkelijkheid een telefoonkabel was en ook nog eens uit de Tweede Wereldoorlog stamde en levensgevaarlijk was dat namen deze 'dappere' mannen maar voor lief. Gelukkig was er een meneer van energiebedrijf de 'Berkelstreek', wiens achternaam met vissen te maken had, die speciaal voor de septemberfeesten nog wel eens een oogje dicht deed. Op een dag kwam Opa de Waal eens kijken naar het aansluiten van 22 het elektrisch. Hij vroeg hoe de mannen dat deden. Nadat de mannen dat verteld hadden zei Opa de Waal: "Joh, dat kan ik ook wel. Laat mij maar even helpen". Hij sloeg duftig aan het werk, maar had, zo bleek achteraf, niet begrepen dat je niet alle draden zomaar bij elkaar in kan doen. Aangezien op zo'n telefoonkabel uit de Tweede Wereldoorlog geen kleurcodering zat, konden ze helemaal opnieuw beginnen. U leest het al, alle hulp werd erg op prijs gesteld! Ook heeft Dick al meegemaakt dat er precies op het moment dat de jury de versiering staat te beoordelen kortsluiting ontstaat. Dat is natuurlijk wel schrikken. Maar gelukkig dacht de jury wel mee en gingen ze eerst een straatje verder om later nog eens terug te komen. Intussen komt ook Gerda erbij zitten en beginnen we aan een tweede bakje koffie. Dan blijken er ook bij Gerda vele herinneringen boven te komen en vult zij het verhaal mede in. Zij vertelt over de bloemen die destijds door hun gebruikt werden, zoals salvia, afrikaantjes, agratum en knolbegonia,s. Over deze laatste weet Gerda ook nog wel iets leuks te vertellen. Ze geniet zichtbaar bij de herinnering aan het gebeurde en schiet in de lach. Met de leden werd besloten dat de knolbegonia,s ook wel zelf gekweekt konden worden, dat scheelde immers in de knip. Maar zoals bij zoveel dingen moet je wel kennis van zaken hebben. De knolbegonia,s bleken te dicht op elkaar gezet te zijn en begonnen door te schieten. Het was de bedoeling dat ze zo'n 15 cm moesten worden maar ze werden uiteindelijk wel een halve meter. Een week voor het septemberfeest kun je niet zomaar wat anders regelen. Wat nu! Je moet wat. Een meter versiering met een halve meter bloem? Het zou uniek zijn, maar dat was toch ook niet de bedoeling. Ze konden enkel besluiten de knol tot 15 cm onder de bloem weg te knippen en de bloem zonder knol in de grond te plaatsen. En nu maar hopen dat de bloemen het al die dagen vol hielden. Door schade en schande wijs geworden werden er later connecties gelegd met mensen die konden helpen, zoals personen binnen de tuinbouwschool bij de Leostichting. De eerste straatversiering, zo weten Dick en Gerda zich nog goed te herinneren, was simpel maar effectief van ontwerp. Een vierkante zuil gemaakt van latten van Braam omspannen met doek van Mau Roosendaal. Daarop schuin geplaatste plankjes waarin de afrikanen van Soetekouw geplaatst werden. Daarboven een gebogen elektrabuis van Tijdink met boven in het midden een lampenkap en een

29 lamp erin. Meestal hadden we wel een eerste prijs met onze versiering, aldus Dick. Eén keer hebben we in de tijd dat ik actief meedeed ook de Wimpel gehaald. De meeste indruk maakte echter wel de versiering met heksen waarmee nét de wimpel niet werd gehaald, maar die tweede plaats voelt ook nog steeds goed. Iets anders dat zowel op Dick alsook Gerda veel indruk heeft gemaakt is Borculo 600 en met hen waarschijnlijk vele andere Borculoers. Iedereen ging toen in klederdracht en de mannen werden opgeroepen een baard en snor te laten staan. "Daarvan heb ik nog steeds mijn baard", laat Dick enthousiast weten. "En zal ik je nog eens wat vertellen", zegt Dick met pretogen. "Er werd toen ook gevraagd om een poort in de straat te bouwen en daarvoor kreeg je dan een geldbedrag". "Maar wij hadden er twee gebouwd en wij kregen mooi twee keer geld, ha ha". Op mijn vraag of er vroeger voldoende animo was om te helpen krijg ik als antwoord dat het vroeger niet anders is als nu. Wel vindt Dick dat er nu meer mogelijkheden en betere materialen zijn. Ook zijn er betere gereedschappen en meer vakmensen en natuurlijk ook meer geld. De opslag van de versiering moest ook bij iedereen thuis gebeuren, later mocht dat allemaal bij van de Waarde liggen en tegenwoordig ligt het zelfs in een loods, bij de familie Roode. Dick denkt dat de straatversieringen zijn ontstaan naar aanleiding van de verjaardag van Wilhelmina. Koninginnedag was vroeger op 31 augustus. Tegenwoordig houdt Dick zich niet meer actief met de straatversiering bezig. Zijn interesse gaat nu uit naar zijn 23 hobby's: de tuin, fietsen, vissen, zingen en lezen. Extra interesse gaat uit naar alles wat over de Tweede Wereldoorlog gaat. Samen met Gerda en zijn dochter is Dick nog in Normandië wezen kijken. In de Jubileum commissie heeft Dick nog wel plaats genomen, omdat dit tijdelijk is. Dick organiseert hierin de kinderactiviteiten. In veertig jaar is er wel veel veranderd vindt Dick. Zeg maar het verschil tussen telefoonkabel en elektronica. Tot slot wil hij de werkers van de Prins Hendrikstraat nog vele mooie prijzen toewensen en als het kan even veel bekers. Dick Fokkink