Datum van inontvangstneming : 18/06/2012

Transcriptie

1 Datum van inontvangstneming : 18/06/2012

2 C-211/12-1 Zaak C-211/12 Verzoek om een prejudiciële beslissing Datum van indiening: 3 mei 2012 Verwijzende rechter: Corte d'appello di Roma (Prima Sezione civile) Datum van de verwijzingsbeslissing: 26 maart 2012 Verzoekende partij: Martini SpA (appellante) Verwerende partij: Ministero delle Attività Produttive (incidenteel appellant) Beschikking van de Corte d'appello di Roma (eerste civiele kamer), in het geding (omissis) tussen Martini SpA (omissis) en het Ministero delle Attività Produttive FEITEN EN TOEPASSELIJKE BEPALINGEN Bij arrest nr. 886 van 14 januari 2008 heeft het Tribunale di Roma de vordering van Silos e Mangimi Martini SpA (voorheen Agricola Zootecnica Marchigiana, nu Martini SpA) tegen het Ministero delle Attività Produttive afgewezen. Eiser had gevorderd dat voor de berekening van de verbeurd te verklaren zekerheid als gevolg van het te laat ingediende verzoek om vrijgave ervan na de invoer, overeenkomstig artikel 35, lid 4, sub c, van verordening (EG) nr. 1291/2000, niet het zekerheidstarief van 30 EUR per ton ingevoerd product zou worden toegepast, maar het tarief van 1 EUR per ton dat in algemene zin gold voor certificaten van invoer uit derde landen. De zekerheid was gesteld krachtens verordening (EG) nr. 958/2003 voor de invoer tegen nulrecht van ton maïs uit Bulgarije, waarvoor op 15 september 2003 certificaat was afgegeven. Martini heeft beroep ingesteld en toewijzing van haar eis gevorderd. Het Ministero delle Attività Produttive heeft verweer gevoerd en geconcludeerd tot niet-ontvankelijkverklaring van de vordering op de grond dat in deze zaak de NL

3 VERZOEK OM EEN PREJUDICIËLE BESLISSING VAN ZAAK C-211/12 bestuursrechter bevoegd is in plaats van de gewone rechter, en, subsidiair, tot afwijzing van de vordering ten gronde. Bij tussenvonnis van vandaag heeft de Corte d'appello zich bevoegd verklaard in de zaak en besloten de zaak ten gronde te onderzoeken. Ten aanzien van de feiten: Martini, houder van certificaat nr van 15 september 2003, afgegeven door het Italiaanse Ministero del Commercio con l Estero voor de invoer uit Bulgarije van ton maïs tegen nulrecht in de zin van verordening (EG) nr. 958/2003, heeft krachtens artikel 8 van de verordening bij verzekeringswaarborg nr. 043R0932 van 4 september 2003, afgegeven door Zurich International Italia en geldig tot en met 7 september 2005, een zekerheid van 30 EUR per ton product gesteld als garantie voor de verplichtingen uit het certificaat. Bij decreet van 17 februari 2004 heeft het Ministero delle Attività Produttive de zekerheid voor een bedrag van , gelijk aan 15 %, verbeurd verklaard, omdat de certificaathouder het certificaat te laat had terugbezorgd, namelijk meer dan twee maanden na afloop van de geldigheidsduur ervan. Martini betwist de rechtmatigheid van het optreden van de Italiaanse Staat en stelt dat voor de berekening van de 15 % verbeurd te verklaren zekerheid overeenkomstig artikel 35, lid 4, sub c, van verordening (EG) nr. 1291/2000, het in artikel 10 van verordening (EG) nr. 1162/1995 voorgeschreven tarief van 1 EUR per ton product moest worden toegepast. Dat is volgens Martini de juiste uitlegging van de aangehaalde bepaling, die luidt: In de andere dan de sub b bedoelde gevallen is de verbeurd te verklaren zekerheid voor de hoeveelheden waarvoor het bewijs niet is geleverd binnen de sub a genoemde termijn, maar wel uiterlijk in de vierentwintigste maand na de laatste dag van de geldigheidsduur van het certificaat, gelijk aan 15 % van het bedrag dat definitief zou zijn verbeurd indien de producten niet waren ingevoerd of uitgevoerd; indien voor een bepaald product certificaten zijn afgegeven waarin verschillende zekerheidstarieven zijn vastgesteld, wordt, om het bedrag te berekenen dat verbeurd dient te worden verklaard, het laagste tarief genomen dat bij in-, respectievelijk bij uitvoer gold. De Italiaanse Staat betwist de uitlegging van de regel van gemeenschapsrecht die door Martini wordt verdedigd, en stelt dat deze gunstige regeling enkel van toepassing is bij de invoer uit derde landen die aan dezelfde invoerrechten zijn onderworpen maar met certificaten waarvoor een ander zekerheidstarief geldt. In casu kan, gezien de invoer tegen nultarief, het in verordening (EG) nr. 1162/1995 bedoelde zekerheidstarief voor invoer tegen het niet-gereduceerde tarief waaraan bij verordening (EG) nr. 958/2003 uitdrukkelijk is gederogeerd echter geen toepassing vinden. 2

4 MARTINI Er is dus een geschil gerezen over de uitlegging van een regel van gemeenschapsrecht en verzoekster heeft aan deze rechter voorgesteld het Hof van Justitie krachtens artikel 267 van het Verdrag om een uitspraak over de vraag te verzoeken. Het verzoek om een prejudiciële verwijzing kan worden ingewilligd, aangezien gemeenschapsrechtspraak over de vraag ontbreekt en het voorschrift waarvan om rechtstreekse toepassing is verzocht, zich voor uiteenlopende interpretaties leent. De stelling van Martini is niet kennelijk ongegrond in het licht van het feit dat het hoge tarief voor de zekerheid voor de invoer tegen nultarief (binnen de termijn die in het invoercertificaat is neergelegd) mogelijk niet zinvol is nu de zekerheid inmiddels enkel bedoeld is om te waarborgen dat een verplichting van minder belang wordt nagekomen, zoals de tijdige overlegging, met het oog op een goed administratief beheer, van bewijzen dat het certificaat is gebruikt (zie arrest Hof van Justitie van 20 februari 1979, 122/78). Anderzijds lijkt de stelling van de Italiaanse Staat op basis van het advies dat de Commissie bij nota nr van 20 april 2004 heeft gegeven, niet kennelijk onjuist. Het verlaagde verbeurtepercentage, als voorgeschreven door artikel 35 van de verordening, kan namelijk niettemin volstaan om te garanderen dat een sanctie wordt opgelegd die evenredig is aan de ernst van de niet-nakoming van de handelaar. De vraag van uitlegging is tot slot relevant omdat de beslechting van het geschil over het bedrag dat de administratie verbeurd kan verklaren, ervan afhangt. Gezien artikel 267 VWEU verzoekt de Corte d'appello di Roma het Hof van Justitie van de Europese Unie om een prejudiciële beslissing over de volgende vragen van uitlegging: 1) Moet artikel 35 van verordening (EG) nr. 1291/2000 van de Commissie van 9 juni 2000 (PB L 152, blz. 1) aldus worden uitgelegd dat de daarin neergelegde sanctie, te weten verbeurdverklaring van de gehele zekerheid die marktdeelnemers uit de Gemeenschap dienen te stellen als zij een invoer- of uitvoercertificaat hebben verkregen voor een product dat onder de gemeenschappelijke marktordening voor granen valt, in wezen ertoe strekt deze marktdeelnemers af te houden van niet-nakoming van een op hen rustende hoofdverplichting (zoals de daadwerkelijke in- of uitvoer van de in het certificaat bedoelde granen) met betrekking tot de transactie waarvoor zij het certificaat hebben verkregen en de bijbehorende zekerheid hebben gesteld? 2) Moeten de bepalingen van artikel 35, lid 4, van verordening (EG) nr. 1291/2000, voorzover zij de termijnen en de wijze van vrijgave vaststellen van de zekerheid die bij de afgifte van een invoercertificaat is gesteld, aldus worden uitgelegd dat de hoogte van de sanctie in geval van 3

5 VERZOEK OM EEN PREJUDICIËLE BESLISSING VAN ZAAK C-211/12 niet-nakoming van een bijkomende verplichting, met name te late overlegging van het bewijs van invoer (en dus te late indiening van het verzoek om vrijgave van de gestelde zekerheid), moet worden vastgesteld ongeacht het bedrag van de bijzondere zekerheid die geheel verbeurd moet worden verklaard in geval van niet-nakoming van een hoofdverplichting met betrekking tot dezelfde invoertransactie, maar aan de hand van de normale zekerheid die van toepassing is op de invoer van soortgelijke producten in de referentieperiode in het algemeen? 3) Moet artikel 35, lid 4, sub c, van verordening (EG) nr. 1291/2000 van de Commissie, waar het bepaalt dat indien voor een bepaald product certificaten zijn afgegeven waarin verschillende zekerheidstarieven zijn vastgesteld, [...] om het bedrag te berekenen dat verbeurd dient te worden verklaard, het [...] tarief [wordt] genomen dat bij invoer [...] gold, aldus worden uitgelegd dat de sanctie voor de overschrijding van de termijn voor de overlegging van het bewijs van invoer in de Europese Gemeenschap, ingeval een partij granen correct is ingevoerd door een marktdeelnemer uit de Gemeenschap, moet worden berekend aan de hand van het laagste tarief dat gold in de periode waarin het product is ingevoerd, ongeacht of aan de bijzondere voorwaarden inzake het invoerrecht is voldaan (zoals gesteld door Martini) dan wel enkel wanneer aan die bijzondere voorwaarden is voldaan (zoals gesteld door de Italiaanse Staat)? [instructies aan de griffie] (omissis) [OMISSIS] Rome [OMISSIS], 26 maart