Een afscheid van houten inzichten en vierkante wielen. Kunstbeschouwen april 2015

Transcriptie

1 Een afscheid van houten inzichten en vierkante wielen. Kunstbeschouwen april 2015 Stelling 1. Het is de vijfde dag maar wel de een na de laatste. Een korte week om een maand de aandacht te trekken en die met water te mengen. Er is durf nodig om je ogen anderen invalshoeken te leren lerenderwijs te vragen wat kunst van knutselen onderscheidt. De stad bruist jongeren zijn de bubbels in een glaasje prik die we niet te lang buiten kunnen laten. De liefde voor oprispingen die je mond een eerder gerecht doen herinneren zijn nodig om te wonderen wat er verscholen kan liggen tussen de uien en wortels. De experts willen niet zo genoemd worden We mochten niet alleen reageren maar identificeren. Jezelf terug vinden 1

2 in wat de kunstenaar je wil laten voelen. De gemoedstoestand aanstippen uitwerken en leren te plaatsen. Identiteit valt in een zwart gat maar we willen wel interactie. Trekken en duwen omver werpen en overdonderen inlichten en vermaken. We beleven een vertraging en de microfoon staat te ver weg op bijna dezelfde afstand als de kennis over een werk en het moment dat kinderen beseffen wat ze zien. Het is belangrijker dat ze aanwezig zijn en hun eigen waarheid leren ontdekken komt vanuit de zaal. Hun eigen vleugels laten wapperen om het Mondriaan perspectief te ervaren en te beseffen dat er niks te vinden is in het Anne Frank Huis. De emotionele waarde en het idee van verbondenheid zijn de lokroepen waarmee je rijen van toeristen voor je pand kan toveren. Het doosje wordt genoemd en onze met regeltjesdrang vol gepompte samenleving spreekt zichzelf steeds vaker tegen met de vraag naar mensen die buiten de lijntje kleuren. Er zijn geen strepen behalve degene waarmee we afspreken hoe we elkaar kunnen verstaan en volgen. We zijn verleerd dat beschrijving de eerste stap is. Een plattegrond is niks zonder de gedachte 2

3 dat we het gebruiken om ergens te komen en de eindbestemming van kunst is toch een verbinding met de wereld en innerlijke beleving. Stelling 2 Een mobiel gaat en leerlijnen worden uitgelegd terwijl de gezamenlijke geschiedenis overboord wordt gegooid. Het universele wordt bevraagd zodat het idee van een algemeen kind terug de bureaucratische la in wordt geduwd. Er is reactie uit de zaal en de niet-experts zijn verwikkeld in het ontbreken van vaardigheden. Een technisch verhaal ontpopt zich en ik moet terugdenken aan canons die opgeblazen worden. We hebben andere vrienden op Facebook wegen anders op Instagram zitten op andere takken op Twitter. We missen herkenbare centra waardoor Wikipedia eerder dan de juf geloofd wordt. De nieuwe eeuw is de klas binnen gedenderd en er is een angst voor inhoud gesignaleerd. Met een goed gesprek kan de paniek ontnomen worden overeenkomst verschillen verstommen verplichtingen aan de toekomsten voelen en niet slechts het eigen rapport cijfer. We verlangen een afscheid van houten inzichten 3

4 en vierkante wielen. Een rond gesprek dat de verschillende bochten ontkent volgens een docent en ik voel een splinter in mijn vinger van een potlood dat een onvolledig beeld over een compleet veld probeert te tekenen. Het hoeft niet zegt Peggy. Dit gaat om slechts een gedeelte. Stelling 3. Maar we zitten nog in 2.0 wordt achterin de zaal gefluisterd. Vergaloppeer jezelf niet met een buzzword terwijl de opening van blikken met oud gereedschap veel makkelijker gaat. Keukenrobots zullen nooit een toegankelijke handleiding hebben die zowel vrouwen als mannen kunnen hanteren. We moeten leren proeven door zelf te maken en technologie wordt bekritiseerd door een technische trendsetter. Een waarschuwing voor de alomtegenwoordighed van de versimpeling van de werkelijkheid. De code van een programma is beperkt en kunst beschouwen gedijt bij het ontbreken van beperkingen. Vrijheid is wat de kunstenaar zoekt wanneer een pijp wat anders voorstelt dan een geabstraheerde werkelijkheid gevangen in een lange ei. We eten afstammelingen van dinosaurussen 4

5 en consumeren creativiteit buiten de kaders die de kunstenaars heeft geschapen. Doen we dar geen geweld aan? Thomas vraagt wat het doel is plaatst de ontwikkeling van het kind centraal. De kunst is een mechanisme om de verbeelding van het kind te onsluiten de intentie van de kunstenaar moet zich maar schikken. Het museum bestaat bij de gratie van de bezoekers en de zoektocht naar tredes richting eigen interpretaties wordt nogmaals benadrukt. Maar de leerkracht als eerste drempel wordt over het hoofd gezien. Zijn of haar smaak haar of zijn kennis bepaalt het eerste contact. Zij zijn E.T. die nieuwe oorden kunnen aanwijzen en kinderen kunnen bewegen om grenzen te trotseren door de lucht te vliegen en sterren in hun eigen fonkelende ogen te ontdekken. Van Maastricht naar Barcelona en van Rembrand naar Picasso. 5