ARBITRALE BESLISSING VAN DE GESCHILLENCOMMISSIE REIZEN TE BRUSSEL

Transcriptie

1 ARBITRALE BESLISSING VAN DE GESCHILLENCOMMISSIE REIZEN TE BRUSSEL ZITTING VAN 20 MEI 2008 Inzake Mevrouw A, xxx, en haar echtgenoot, de heer B, samenwonende te xxx, xxx; Eisers, Ter zitting vertegenwoordigd door de heer B; En RO NV, met maatschappelijke zetel te xxx, xxx, licentie xxx Ondernemingsnr. xxx; Ter zitting vertegenwoordigd door de heer C, xxx; Verweerster, Hebben ondergetekenden: 1. De heer xxx, advocaat, met kantoor te xxx, xxx, in zijn hoedanigheid van voorzitter van het arbitraal college; 2. De heer xxx, wonende te xxx, xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de verbruikers; 3. De heer xxx, wonende te xxx, xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de verbruikers; 4. De heer xxx, wonende te xxx, xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de reissector; 5. De heer xxx, wonende te xxx, xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de reissector; Allen in hun hoedanigheid van scheidsrechters van de Geschillencommissie Reizen, met zetel te 1000 Brussel, Koning Albert II-laan 16 (Federale Overheidsdienst Economie, K.M.O., Middenstand en Energie), Volgende arbitrale sententie geveld: 1

2 Wat de rechtspleging betreft: Op 27 april 2007 werd het vragenformulier als bedoeld in artikel 10 van het Geschillenreglement ontvangen op het secretariaat van de Geschillencommissie Reizen. De partijen werden vervolgens behoorlijk opgeroepen per aangetekend schrijven dd. 15 januari 2008 en 18 januari 2008 om te verschijnen op de zitting van 20 mei 2008 en werd hen bij zelfde schrijven de procedurekalender ter beschikking gesteld. Partijen hebben hun conclusies en dossiers in overeenstemming met deze kalender uitgewisseld. Wat de grond van de zaak betreft: I. Samenvatting van de feiten : Uit de stukken van het dossier en de mondelinge toelichtingen van de partijen blijkt dat eisers een reis hebben geboekt naar de Dominicaanse Republiek, Punta Cana, voor 2 personen, in hotel Z (All in) voor de periode van 20 december 2006 tot 2 januari De totale reissom bedroeg 4830 EUR. Eisers laten blijkens de gedinginleidende akte in substantie volgende gelden: er rezen bij de terugvlucht problemen zodat eisers vier dagen langer op de Dominicaanse Republiek dienden te verblijven. Daardoor leden zij commerciële schade, nu zij hun brood- en banketbakkerij, waarvan zij de leiding hebben, gesloten dienden te houden. Op 15 januari 2007 hebben eisers verweerster via hun reisbemiddelaar in kennis gesteld van hun grieven. In een uitgebreidere klachtenbrief aan verweerster dd. 29 januari 2007 hebben eisers hun grieven hernomen, waarbij zij hun schade, onder verwijzing naar een aantal administratieve stukken, in hoofdsom begroot op EUR (exclusief BTW), hebben gevoegd. Bij brief van 2 februari 2007 heeft verweerster laten weten dat één en ander was te wijten aan overmacht, nu het vliegtuig in kwestie aan de grond diende te worden gehouden wegens een onvoorzienbaar defect als gevolg van een vreemd object op de vliegbaan (FOD of foreign object damage ). Zij betoogt dat zij de verplichtingen van verordening EG 261/2004 inzake compensatie en bijstand heeft nageleefd aan de luchtreizigers bij annulering van hun vluchten, niettegenstaande zij daartoe strikt genomen niet gehouden was. Bovendien stelt zij alles in het werk te hebben gesteld om zo vlug als mogelijk een terugvlucht mogelijk te maken. Bij wijze van commerciële tegemoetkoming heeft zij nochtans een compensatie aangeboden van 140 EUR, zijnde 35 EUR per nacht vertraging. Middels een ongedateerd schrijven werd door de reisbemiddelaar aan verweerster gemeld dat die compensatie, gelet op de geleden schade, niet kon worden aanvaard, waarna verweerster bij brief dd. 15 maart 2007 aan eerstgenoemde heeft laten weten dat zij haar standpunt behoudt en, zo eisers in hun eis zouden volharden, zij hun vordering kon voorleggen aan de Geschillencommissie Reizen. 2

3 Bij gebrek aan minnelijke regeling zagen eisers zich genoodzaakt hun klacht via het daartoe bestemde klachtenformulier aanhangig te maken bij de geschillencommissie, waar zij hun eerder geformuleerde klachten ten laste van verweerster hebben hernomen. In de gedinginleidende akte hebben zij hun schadevergoeding bepaald op een bedrag van 8 380,22 EUR in hoofdsom. Bij brief dd. 21 januari 2008 heeft verweerster aan de Geschillencommissie schriftelijk te kennen gegeven geen arbitrageprocedure te aanvaarden, dit onder verwijzing naar artikel 18.2 van de algemene voorwaarden. Niettemin stuurt zij bij brief dd. 13 februari 2008, in uitvoering aan de uitnodiging daartoe van de Geschillencommissie, het geïnventariseerde stukkenbundel naar de Geschillencommissie met verzoek het aan partijen over te maken. Bij brief dd. 12 maart 2008 heeft verweerster haar schriftelijke conclusies neergelegd op het secretariaat van de Geschillencommissie. In die conclusies herneemt zij in hoofdorde haar bevoegdheidsexceptie. Zij betoogt dat zij pas naar aanleiding van het vragenformulier formeel op de hoogte werd gebracht van het bedrag van de schadevordering, zodat ze pas op dat ogenblik een standpunt kon innemen. Ondergeschikt is zij van oordeel dat zij geen aansprakelijkheid draagt voor de terugkeerperikelen, nu er sprake is van overmacht in de zin van artikel 14 2 en artikel 18 Reiscontractenwet en zij op basis van de EG verordening 261/2004 evenmin is gehouden tot enige vergoeding, temeer nu de vlucht niet werd geannuleerd maar enkel werd vertraagd in welk geval enkel bijstand is verschuldigd. Die bijstand heeft zij naar eigen zeggen geleverd. Zelfs indien er al sprake zou zijn van annulering meent zij niet vergoedingsplichtig te zijn, nu er sprake is van buitengewone omstandigheden, met name het FOD-incident. Zij verwijst in dit verband naar een bij haar conclusie gevoegd aanvullend stuk, namelijk het schrijven dd. 31 juli 2007 van FOD Mobiliteit en Vervoer (Directoraat-Generaal Luchtvaart), gericht aan eisers, waarin overigens wordt bevestigd dat de vlucht van 6 januari 2007 aan de grond moest blijven als gevolg van motorschade (foreign object damage) aan het vliegtuig die eerder werd opgelopen in Punta Cunta. Louter ondergeschikt verwerpt ze de schadevordering als buitensporig en onbewezen. Bij brief van 19 maart 2008 hebben eisers, naast een aantal louter technische rechtzettingen (bedragen), een aantal punten uit de conclusie tegengesproken. Meer specifiek betogen zij dat verweerster reeds eerder op de hoogte was van de omvang van de schadevordering van eisers en toen reeds een standpunt kon formuleren over het al dan niet aanvaarden van de arbitrageprocedure en hun klacht geenszins werd ingegeven door mediaberichtgeving. Als bijlage voegt zij onder meer, ten bewijze van haar schadevordering, ook een uittreksel van het kasboek en de personeelskosten, alsmede hun brief dd. 29 januari 2007 waarin naast hun klachten, ook een gedetailleerde en met stukken gestaafde schadebegroting werd overgemaakt aan verweerster. II. Beoordeling: II.1. Bevoegdheid van de Geschillencommissie Reizen. Verweerster verwerpt de arbitrageprocedure onder verwijzing naar artikel 18.2 Algemene Reisvoorwaarden. Zij argumenteert in dit verband dat zij pas naar aanleiding van het vragenformulier kennis had van de omvang van de schadevordering, nu zij pas op dat ogenblik in de mogelijkheid was kennis te nemen van de omvang van het gevorderde schadebedrag. 3

4 Uit de stukken waarop het Arbitraal College vermag acht te slaan, blijkt dat verweerster reeds op 29 januari 2007 door eisers op de hoogte werd gesteld, niet alleen van hun klachten, maar ook van de omvang van hun schadevordering die op gedetailleerde wijze werd begroot en gestaafd met bewijskrachtige stukken. Op dat ogenblik was verweerster wel degelijk in staat om een standpunt in te nemen over de aanvaarding c.q. verwerping van de arbitrageprocedure, wat zij ook heeft gedaan. In haar brief dd. 15 maart 2007 heeft verweerster immers te kennen gegeven : Indien uw klanten zich hiermee niet kunnen verzoenen, staat het hen vrij de Geschillencommissie Reizen in deze zaak aan te schrijven. Uit de inhoud van dit schrijven blijkt dat verweerster de arbitrageprocedure via de geschillencommissie heeft aanvaard. In het andere geval had zij, in reactie op de brief van eisers, ofwel het tegendeel gesteld, namelijk dat ze gelet op de omvang van de toen voor haar gekende schadevordering koos voor een klassieke procedure voor de rechtbank, ofwel had zij daaromtrent geen standpunt ingenomen om nadien haar keuzerecht nog te kunnen uitoefenen wanneer vaststond dat eisers daadwerkelijk de arbitrageprocedure zouden inzetten. Het enkele feit dat de arbitrageprocedure pas formeel aanhangig werd gemaakt via het later op het secretariaat van de Geschillencommissie neergelegd vragenformulier, doet hieraan geen afbreuk. Verweerster had reeds voordien een keuze gemaakt en bijgevolg impliciet, maar zeker afstand gedaan van haar recht om zich te beroepen op het haar door artikel 18.2 algemene voorwaarden contractueel gewaarborgde keuzerecht. Dat verweerster haar schrijven eindigt met de stijlformule dat ze zich alle rechten voorbehoudt en dat dit schrijven geldt zonder nadelige erkenning, kan in casu hooguit betrekking hebben op de beoordeling van de grond van de zaak en niet op de procedurevorm, waaromtrent zij een voldoende duidelijk en onvoorwaardelijk standpunt heeft ingenomen in de hogervermelde brief. Het Arbitraal College kan de bevoegdheidsexceptie derhalve niet aanvaarden. II.2. Ten gronde. Het staat vast en het wordt door partijen overigens niet betwist dat de aansprakelijkheid van verweerster dient beoordeeld in het kader van het contract tot reisorganisatie en dat dit geschil wordt beheerst door de Wet van 16 februari 1994 tot regeling van het contract tot reisorganisatie en reisbemiddeling (Reiscontractenwet). De aansprakelijkheid van de reisorganisator wordt in dit verband beoordeeld in het licht van de algemene aansprakelijkheidsregelen bedoeld in artikel 17 van de Reiscontractenwet. Bij toepassing van artikel 17 van de reiscontractenwet is de reisorganisator opzichtens de reiziger contractueel aansprakelijk voor de goede uitvoering van het reiscontract, dit conform de termen van het reiscontract en de verwachtingen die de reiziger op basis hiervan redelijkerwijze mag hebben, ongeacht of de uit dit contract voortvloeiende verplichtingen zijn uit te voeren door hemzelf dan wel door andere dienstenverstrekkers, zoals de vliegtuigmaatschappij op wiens diensten beroep wordt gedaan. Deze verplichtingen dienen overigens te worden samengelezen met artikel 6 van de Reiscontractenwet op grond waarvan de informatie uit de reisbrochure bindend is voor de reisorganisator. Met betrekking tot de aansprakelijkheidsbeoordeling van de 4

5 reisorganisator in verband met vliegtuigvluchtgeschillen moet echter ook rekening gehouden worden met de bepalingen van de EG verordening 261/2004. Aan deze aansprakelijkheid kan slechts worden ontkomen indien het bestaan van overmacht (art. 18 juncto artikel 14 Reiscontractenwet) of, daarmee in bepaald opzicht vergelijkbare buitengewone omstandigheden vermeld in artikel 5.3. van de geciteerde EG verordening, wordt bewezen door de reisorganisator. In casu beroept verweerster zich naar het oordeel van het Arbitraal College terecht op deze aansprakelijkheidsbevrijdende grondslag, nu blijkt dat het vliegtuig in kwestie was getroffen door motorpech als gevolg van een zogenaamde FOD ( foreign object damage ). Dit werd bevestigd door de onbevangen berichtgeving van de bevoegde overheid, met name het Directoraat-Generaal Luchtvaart. Zulke incidenten zijn in normale omstandigheden in redelijkheid niet voorzienbaar en dus buitengewoon, zodat verweerster op dit vlak geen, tot aansprakelijkheid aanleiding gevend schuldverwijt kan worden gemaakt. Overigens blijkt verweerster de reizigers een afdoende bijstand te hebben verleend, wat overigens niet betwist wordt door eisers. Verweerster maakt evenzeer aannemelijk dat zij, mede gelet op de specifieke periode waarin het incident plaatsvond (nieuwjaarsperiode), niet bij machte was om eisers een vroegere terugvlucht aan te bieden. Uit de stukken die door haar in het kader van de procedure worden voorgebracht blijkt afdoende dat zij zonder abnormaal talmen heeft gezocht naar een oplossing. Er kan van haar niet worden verwacht dat zij steeds en overal een extra vliegtuig in reserve houdt dat onmiddellijk inzetbaar is in dergelijke, onvoorzienbare incidenten. Op zicht van de stukken van het administratief dossier is het Arbitraal College van oordeel dat de aansprakelijkheid van verweerster in casu niet is betrokken. Als verliezende partij dienen eisers te worden veroordeeld tot betaling van de gedingkosten, zijnde het klachtengeld dat definitief te hunne laste komt (Art. 27 Geschillenreglement van de geschillencommissie reizen). Om deze redenen, Het Arbitraal College verklaart zich bevoegd om van de vordering kennis te nemen; Verklaart de vordering toelaatbaar, doch wijst ze af als ongegrond; Legt de kosten van het geding, met name het door eisers betaalde klachtengeld ten bedrage van 840 EUR definitief ten laste van eisers. Aldus uitgesproken met unanimiteit van stemmen te Brussel op 20 mei Het Arbitraal College, 5