Coast Riders Chapter Alkmaar

Transcriptie

1 Harley Owners Group Coast Riders Chapter Alkmaar Opgericht 24 april 1994, chapternummer 9287 Bestuursleden: Jan Leek Director nl Ton Vrugtman Assistant Director nl Aad Tervoort Secretary nl Bob Hamaker Treasurer nl Theo Welten Rallies nl Aad Tervoort Safety Officer nl Dries Bessels Webmaster/Charity Rény Blom Editor nl Jet Vrugtman Events nl Adry Hulst Ladies of Harley Ereleden: Bert Bosman Arie Schneijder Oplage: 200 Giro t. n. v. Coastriderschapter Alkmaar Chapterwebsite: coastriderschapter. nl Official Chapter Sponsor WEST COAST MOTORS Authorized Harley-Davidson/Buell dealer Marconistraat BX Alkmaar Telefoon showroom: Telefax showroom: Telefoon kledingshop: nl Website: westcoastmotors. nl Chapter Magazine nr

2 Inhoudsopgave Coast Riders Chapter Alkmaar Voorwoord van de lady of Events... 3 Wist u dat... 4 Collectieve motorverzekering via het... 5 Coast Riders Chapter... 5 Alarmnummer 911 in de USA... 6 O Zon... 7 Frankrijk Cursus weggedrag op de snelweg Rondje IJsselmeer Poetsen is niet voor iedereen even leuk, deel II Wesp verstoort Krombacherfeestje EVENTS LICHT ALVAST EEN TIPJE VAN DE SLUIER Le Maire du Grand Bornand Aparte pechgevalletjes in de Franse Alpen Peter WEST COAST MOTORS Leuke bierpomp EEN OPROEP MET EEN VRIENDELIJK VERZOEK!!! Saucijsjes in bier Gewekt worden door een Alpenhoorn Facebook Sponsoren gezocht Uitzwaaifeest

3 Voorwoord van de lady of Events Voorwoord van Just Jet. Ik zal me eerste even voorstellen, ik ben Jet Vrugtman 57 jaar jong en getrouwd met Ton, ter verduidelijking, ben ik niet getrouwd met de voorzitter maar met Ton, dit houden we lekker gescheiden dat werkt super op deze manier, ieder doet zijn ding. Dus daarom Just Jet en niet de vrouw van, in dit geval de voorzitter. Ja natuurlijk zit er wel eens iets dwars, hoe los je dat op, nou simpel, ik stuur gewoon een mailtje naar de voorzitter, waar gebeurt en werkt ook perfect. In mijn dagelijks leven ben ik verantwoordelijk voor de ledenadministratie bij een sportcentrum, hier werk ik al 26 jaar. En sporten, daar ben ik nog steeds geen fan van. Moeder van 2 fantastische kinderen, waarvan onze oudste, dochter Nicole, in Toronto Canada woont en onze zoon Marcel in Haarlem. Begin november verwachten we onze eerste kleinzoon, een klein Nederlands Engels Canadeesje. En we hebben 2 geweldige schoonkinderen. Mijn eerste zelfstandige jaar met Events zit er op, terug kijkend op een bewogen jaar waar helaas ook veel privé emoties aan te pas kwamen, kan ik toch niets anders dan constateren dat het tot nu toe een goed jaar is geworden. Een Zuid Afrikaanse spreekwoord, Alles sal reg kom en zo gebeurde het ook. Ikzelf heb dit jaar ervaren als een enorme uitdaging, want ineens sta je voor het feit dat je de evenementen over gaat nemen, dat was immers de juiste keuze, want ik draaide al meer dan 2 jaar mee als assistente, dan is de keuze snel gemaakt en dan ga je er ook voor, je probeert dingen zo goed mogelijk te regelen, 100% perfect krijg je het nooit en meer dan je best doen dat kun je niet. Je bent en blijft tenslotte een vrijwilliger die dan wel een creatieve geest mag hebben maar ja, daar moet je het dan ook mee doen. Tegen de tijd dat jullie dit lezen is het laatste evenement van 2011 achter de rug, het Basic weekend en zijn wij al weer een tijd volop bezig om 2012 te organiseren, zoals jullie verderop in het blad zullen lezen, niet gelijk enthousiast door gaan bladeren nu, we lichten alleen maar een tipje van de sluier op, dus het wie, wat, waar, ja dat houden we nog even geheim, voor in het volgende blad. Ik mag jullie het heugelijke feit mededelen dat een nieuwe collega zich aangeschoven heeft bij het Events team, namelijk Herman Glaap en hier ben ik heel erg blij om waarom? Nou Herman is gewoon just Herman een fijn en relaxed mens en voor mij heerlijk om hem te mogen werken en denk ik wel te kunnen stellen dat we op dezelfde golflengte zitten als het gaat om het organiseren van evenementen. Ons team is dus 2 man/1 vrouw sterk, Henk Schrama, voor de verdere reizen en Herman en ik voor de overige evenementen. En blijf ik voorlopig nog even zitten. We gaan er weer een mooi jaar van maken voor 2012 en hoop ik jullie allemaal een keer tegen te komen. Groetjes van Jet. 3

4 Wist u dat.. er tijdens het Gelderland weekend ook limonade is gedronken. Je soms heel gekke foto s tegenkomt in het chapter blad. Wij er weer een aantal nieuwe Roadcapains bij hebben (toppy hoor ). Ruud hoogtevrees heeft. Henk Schrama zijn pyama broek op kan halen tot onder zijn oksels, en dit een stom gezicht is. De Coast Ridders de boot zijn in gegaan oké het was dan wel naar Texel. Het weekend Willingen Duitsland er weer op zit. Yvonne van Bekkum gek is op apfelstruddel met slagroom. Het er weer super gezellig was. Aad Tas gek is op Crombacher bier!! Diny Glaap buik pijn had van het lachen. De witte springer hier al een week aan het spioneren was (voor Jet) Er dan ook geen vuiltje aan de lucht was. Ruud Lukassen een biertje heeft gedronken samen met een wesp. Hij hier een dikke lip aan over hield ( of was het toch een SOA ). Jezelf het profiel van je banden goed in de gaten moet houden, of anders even bij Bas Leek van West Coast langs moet gaan. groet de witte springer. 4

5 Collectieve motorverzekering via het Coast Riders Chapter Het Coast Riders Chapter biedt u de mogelijkheid tot het afsluiten van een collectieve motorverzekering. Hoe werkt het? Neem contact op met Havelaar en van Stolk, telefoon , en vraag naar Johan Oosthoek (johan@havelaar.com), Wendy Steenhorst (wendy@havelaar.com) of Robin van der Ende (robin@havelaar.com) en zeg dat u lid wordt (of bent) van ons Chapter. Op onze website kunt u ook een offerte formulier downloaden en dit opsturen naar: Havelaar en van Stolk, Antwoordnummer 2257, 3000 VB Rotterdam. Het formulier kunt u ook faxen naar of mailen naar info@havelaar.com of één van de eerdergenoemde adressen. De voordelen zijn: - 30% extra korting op de bruto premie voor leden Coast Riders Chapter - Rijvaardigheidsbewijs? 15% extra korting met onbeperkte looptijd. - Driejarig contract? 5% extra korting. - Een taxatie is bij verlenging van of naar een driejarig contract voor rekening van Havelaar & van Stolk (alleen bij een volledig cascoverzekering). - Accessoires zijn voor 700,- gratis meeverzekerd. - Motorkleding is tot 1.000,- per opzittende meeverzekerd (bij volledig casco). - Eigen risico ( 450,-) vervalt bij reparatie bij West Coast Motors. - Meest uitgebreide diefstaldekking. Zelfs bij het niet voldoen aan de stalling- en beveiligingvoorschriften, geldt slechts een verhoogd eigen risico. - Drie jaar nieuwwaarderegeling voor de eerste eigenaar bij volledig casco. - Aankoopprijsgarantie gedurende twee jaar voor tweedehands motoren, niet ouder dan 5 jaar bij een volledig cascoverzekering. - Bij 5 jaar schadevrij rijden al 75% no-claimkorting. - Winterstop (van 15 dec. tot 1 feb.) 5 % extra korting. - Hulpverlening in binnen- en buitenland (zie de voorwaarden). Bij deelname aan een Safe Riders Training is het mogelijk om voor 15,- per motor per dag een extra verzekering te sluiten, tegen verlies van de bonuskorting bij schade op de dag van de training. Deze collectieve Harley-Davidson verzekering is alleen voor leden van het Coast Riders Chapter en de collectieve korting vervalt bij beëindiging van het lidmaatschap. Vraag vrijblijvend een offerte aan, het verplicht u uiteraard tot niets. Namens het bestuur van het Coast Riders Chapter. 5

6 Alarmnummer 911 in de USA Je rijdt niets vermoedend weg bij je hotel in Reno. De weg is afgezet met fel oranje gekleurde pylonen vanwege de Rodeo die de avond ervoor heeft plaatsgevonden. Achter je rijdt Ingrid op haar gehuurde Road King. Ze kijkt opzij, naar de plaats waar we gisteravond naar de Rodeo hebben zitten kijken. Ze kijkt weer voor zich en ziet mij stilstaan bij de wegafzetting. Ze knijpt in een reflex te schielijk in haar voorrem en komt ten val, krijgt het stuur in haar ribben en kan bijna geen adem meer halen. Dan komt de Amerikaanse hulpverlening op gang. Voor ik van mijn motor af ben zitten er al twee paramedic s (een soort EHBO ers) bij haar. Een verkeerregelaarster van de Rodeo belt gelijk 911. Wat er dan gebeurt is ongelooflijk. Dan ben je de regie zelf helemaal kwijt, dan heb je zelf dus even niets meer te vertellen. Binnen luttele minuten staat er zo n grote rode ladderwagen achter de plat liggende motor, staat er een ziekenauto aan de andere zijde, komt de plaatselijke sheriff de weg afzetten en is policeofficer 5333 genaamd Bob Davidson ter plaatse op zijn onwijs gave Harley Davidson Policemotor. Hoe is het mogelijk. Dat moet ons weer overkomen. Lig je, wat achteraf blijkt, met drie gebroken ribben en een pneumothorax op het asfalt en dan komt Bob Davidson je redden. Daar kun je als fanatiek Harley Davidson rijder toch alleen maar van dromen. Dat is toch wel een soort van geluk bij een ongeluk. En wat is die Bob samen met de sheriff onwijs vriendelijk en behulpzaam. Inmiddels is Ingrid op weg naar het ziekenhuis en helpen de brandweermannetjes met het aan de kant zetten van de brommer. De sheriff trekt zijn Letherman en repareert de sidelamp van Ingrids motor. Bob noteert samen met mij alle gegevens in zijn nieuwe handheld computer. De printer zit in zijn topkoffer en hup daar staan alle gegevens op papier in 3-voud. 6

7 Wat is de hulpverlening in de States onwijs gaaf geregeld. Daar kunnen ze in Nederland nog wel even een puntje aan zuigen met hun aanrijtijden van 15 minuten en langer. Nou denk ik, dat als dit accident midden in de dessert van Death valley had plaats gevonden, dat de aanrijtijd ook wel langer was geweest. Maar goed, onze ervaring in Reno is geweldig. Trouwens met de patiënt is alles in orde gekomen. Na 4 dagen in het ziekenhuis van Reno en een ruime week verlenging van onze vakantie zijn we in overleg met de alarmcentrale Firstclass naar huis gevlogen. Ook dat is prima geregeld, in dit geval bij Zorg en Zekerheid en Interpolis. De ribben zitten inmiddels weer aan elkaar. De groeten van een ramptoerist O Zon Voor de zekerheid vrijdagmorgen de 26 e augustus toch maar regen- broek en regenjack aangetrokken op weg naar de Esso voor de Coentunnel., waar we verzamelden. We gaan op weg naar Willingen in Sauerland voor n weekend rijden en brainstormen. Enkelen reden op eigen gelegenheid of waren al n week eerder vertrokken zoals Aad en Ingrid Tas, die nog herstellende is van de val in de USA. Ook Yvonne en Henk van den Horn reden buiten de groep naar Sauerland. Voor uur waren we al compleet en 14 motoren reden rap weg, voor de buien uit, richting Amersfoort-Barneveld-Arnhem. Het zou volgens de radar net moeten lukken. Dus niet; net buiten A dam moest eenieder z n regenpak aan. Maar bij Laren begon het weer op te klaren, en bij Amersfoort was de zwarte lucht gesmoord. Maar voorbij Zevenaar stond de regen weer klaar. (Zeg Jet/Reny, dit is toch niet het decembernummer met al die rijmelarij??) Met mijn xenonverlichting reed ik fijn achteraan, handig voor kopman Ton. Langs de Duitse Autobahn zagen we Henk & Yvonne stilstaan op de vluchtstrook. Bij de eerstvolgende P stopten we en belden met hen. Hun witte Touring had geen stroom meer, en dus hadden ze HOG gebeld voor hulp. Later bleek dat er geen mankement te vinden was. Vermoedelijk zat er iets met batterijen in de bagage van Yvonne.. Na diverse stops bij de P s van de Autobahn met pak uit of pak aan kwamen we in het fraaie Willingen aan. Op het terras van Sauerlander Hof Hotel zaten Willem en Susan Olie al aan de Warsteiner. Vlot werden de kamersleutels verstrekt en n halfuurtje later genoten we van de 7

8 donderslagen onder het afdak boven het terras. Onderweg hadden we al vaker gehoopt met O zon, kom nou en nu kwam inderdaad de geur van ozon (= molecuul O3) veroorzaakt door de elektrische ontladingen in de atmosfeer. Trouwens we gingen allemaal naar hoger sferen door de versnaperingen. Wat later kwamen Yvonne & Harry binnen; Yvonne had onderweg haar neus beschadigd, maar gelukkig niet haar aangezicht. Om 20 uur aan tafel, waar we een prima maaltijd kregen voorgeschoteld. Er was n klein incidentje, met n wesp die in iemands lip stak, maar iemand met een baard wil daarover gaan publiceren Het werd niet zo laat die avond, mede doordat de kelen goed gesmeerd werden en de dikke lip gekoeld werd met Warsteiner. Zaterdagmorgen uitslapen tot 08.00, ontbijten en om briefing door voorzitter Ton. Hij had voor de zaterdag & zondag routes gemaakt. Zaterdag met regenkleding aan, reden we vrijwel droog 140 km oostelijk in het mooie Sauerland door en langs natuurparken. De lunch gebruikten we op een echt kasteel en deze was voortreffelijk. Na van de weidse vergezichten genoten te hebben reden we over het mooie asfalt weer richting hotel. Op tijd om 16 uur weer thuis. Douchen, omkleden en naar het terras. De genadige Rubensachtige Jungfrau kon het maar net aan redden met de drankbestellingen en soms moesten we minuten wachten. Toch wel verstandig van haar, want de stemming steeg toch al snel! De limericks vlogen uit Willem, Aad en Yvonne hun kelen, van n huzaar uit Ede of n juffrouw uit Timboektoe die 4 sigaren had (of zoiets) censuur -. Ook Jochem Tervoort, onze junior, liet zich niet onbetuigd en vertelde een lange ingewikkelde mop. Buik- en blaasspieren werden getest.. 8

9 Het diner was weer n feest, de tafels waren met oranje en zwart linnen gedekt. De eigenaar, fervent HD rijder, bracht de Harley-kleuren terug aan tafel! Na n fles Shiraz zocht ik om 23 uur m n kamer op en sliep als n roos. Zondagmorgen om 8 uur werden we gewekt door een hoornblazer (niet Horn blazer) die pal voor het hotel n voorstelling gaf. De houten, Zwitserse, waldhoorn was 6 meter 81 lang en bracht een geluid voort van een bronstig overjarig edelhert. Of zoiets. Maar toch klapten we voor hem. Om weer briefing voor nu 160km westelijke rit onder aanvankelijk bewolkte hemel. Later werd het mooi weer. Ook vandaag waren we mooi op tijd terug in het hotel om te kletsen, te zingen en te oreren. De hoornblazer liep onthoornd langs ons terras en werd direct herkend. Hij enthousiast terug en z n apparaat te voorschijn gehaald (de waldhoorn). We kregen een privéconcert en Ingrid Tas beloonde hem en z n vriendin met n glas Schnaps. De vele fotografen onder ons namen vanuit alle standjes foto s van zijn apparaat, waarbij Aad Tas veel interesse toonde voor het grote uitlaatgat. De blije blazer gaf uitleg over de blaastechniek en het bleek dat de in- en uit beweging van het mondstuk in het gat van de pijp bepalend was. Zoals zoveel dingen in het leven worden bepaald door in- en uitschuiven. 9

10 De bonte avond werd weer bont, waarbij duidelijk de voorkeuren voor Krombacher (zacht en rijp) of Eschenbacher (zurig ochtendwater) naar buiten kwamen. De augustuskilheid s avonds werd gedempt door de terrasverwarming, en om 23 uur gingen de eersten slapen. Het was mooi geweest. De volgende dag werden de drankrekeningen betaald (wat n verademing na de Franse Alpen!) en de terugreis opgedeeld in 3-en; Henk & Yvonne reden naar het zuiden, hun FaakeSee voorbereiden. Vier motoren o.l.v Ton reden de snelste weg, Autobahn naar huis en waren inderdaad rond thuis. De grotere groep ging o.l.v. Herman Glaap tot Zevenaar binnendoor en het zou n hele dagrit worden. Ik hoop volgend jaar weer mee te gaan. Kijk maar eens op en je ziet waar we vertoefd hebben. Evenementencommissie, voorzitter en chaptergenoten bedankt, ik heb genoten van dit, weer veilige, weekend. Lucky (En m n dieet, 2 dagen bruinbrood & yoghurt werkt; gelijk die 2 kilo er weer af.) 10

11 Frankrijk Wat een vooruitzicht. Lekker met zijn allen, 10 dagen er op uit naar de Franse Alpen. Het is natuurlijk k.t om Ingrid achter te moeten laten, maar het is even niet anders. Het is half negen in de morgen en ik spring op mijn motor en rijd richting het pompstation bij Zaandam. Daar hebben we met elkaar afgesproken. Het weer is oké, het is niet koud en in ieder geval droog. Bij het pompstation staat de hele groep al in blijde verwachting op de dingen die komen gaan. De meeste met een kartonnen beker met Totalkoffie in hun handen. De sfeer zit er gelijk goed in. Alleen Auke ontbreekt, omdat hij op de kinderen moet passen, nu de oppas het heeft laten afweten. Dat is jammer en dat is verschrikkelijk sneu. De motoren worden gestart en we rijden richting Eindhoven om even daarna een kop koffie te scoren met een stuk Limburgse vlaai. Vervolgens gaan we richting Luik. We slaan daar links af om via een mooie weg door Duitsland, Luxembourg in te rijden. Allemachtig wat is het hier mooi. Tot een stukje na Luik hebben we op de snelweg gereden, maar nu rijden we over allerlei binnendoor weggetjes, dwars door de Ardennen richting Arlon. Een pracht van een route heeft Henk voor ons uitgestippeld. Gaaf Henk, dat heb je goed gedaan, mijn jongen. Even voorbij Arlon komen we weer op de snelweg richting Nancy en daar ligt ons Best Western Hotel. Het is even zoeken maar dan hebben we toch een soort van entree gevonden. Henk doet zijn best om het meisje achter de balie duidelijk te maken, dat we hebben gereserveerd, maar de Frans sprekende dame begrijpt eerst niet veel van het Duitse dialect van Henk. Met handen en voeten probeert Henk zich verstaanbaar te maken. Het komt echter allemaal goed en we scoren allemaal een sleutel met kamernummer. Buiten heerst er nog een kleine probleempje met de motor van 11

12 Aad. Die wil ineens niet meer toeren maken dan 1000 en het lampje van het motormanagement blijft branden. Aad belt de HOG-assistance en er worden hulptroepen ingevlogen. We duwen de motor van Aad naar een parkeerplaats en wat denk je. Hij doet het weer. We verdenken de elektronisch aangestuurde schuifdeur van het hotel ervan, dat hij de boel heeft lopen te verstieren. Aad rijdt met Sjaak achterop tientallen rondjes over het parkeerterrein en de HD blijft het goed doen. De HOG-assistance wordt afgebeld. Zo alle problemen zijn opgelost en we rennen naar de bar. Dat wordt natuurlijk weer heel gezellig. Ook het diner is succesvol. De mosselen, steaks en pasta s zijn overheerlijk, waarna alle toetjes uit de toetjesbar worden opgevreten. Daarna nemen we nog een afzakkertje en gaan naar bed. De eerste dag zit er op. Een heerlijke dag die ze ons in ieder geval niet meer af kunnen nemen. Tot morgen vanuit Dijon. Kersenvlaai, Aad is mij voor geweest met tekstschrijven, maar emotionele toestanden beletten mij eerder te reageren. De 1e dag was al hectisch. Na het droge vertrek uit Amstrerdam-Esso schrokken we bij Eindhoven behoorlijk van een fors ongeluk. Een grote oplegger geladen met schroot, raakte buiten de rechter rijbaan in de berm, schampte een viaduct en ritste de linkerzijkant van zijn kolos open, en maakte van zijn cabine een cabrio. Slechts enkele minuten na dit drama, passeerden wij de onheilsplek,alwaar de bebloede chauffeur middels infusen in leven werd gehouden. Tien minuten later hadden wij onze koffiestop met bloedrode kersenvlaai. Het leven gaat door. Via een prachtige rit over kleine weggetjes gingen we via Verviers af en toe Duitsland in en uit en via Luxemburg naar het Belgische Arlon. Leuke trajecten met eigen geschiedenis. Zo reden we door een gehucht, 12 huizen een kruispunt en n kroeg, waar een 12

13 feest was. Tenminste, de kroeg was vol evenals de parkeerplaats met auto s, waarvan de antennes voorzien waren van een witte strik. Ja, je denkt, n bruiloft, leuk. Maar het spoor van het café liep naar een kerkhof! DE feestelijk gekleedde mensen kwamen ook daar vandaan. Hoe zat dat nou? Natuurlijk had ik geen tijd om dit uit zoeken, maar reconstruerend kom ik tot het volgende; Er was een geplande bruiloft (strikjes in antennes) en een ongeplande begrafenis. Na het ja-woord mocht de bruid haar sluier optillen, en de bruidegom schrok van zo n lelijk wijf, dat hij ter plekke ter aarde stortte en spontaan begraven werd. Het hotel in Arlon was prima, we hebben geen last gehad van oost-europeanen. Vandaag naar Dijon was een natte dag. In Dijon in het Novotel konden onze kleren drogen tot zondagmorgen, volgens verwachting weer een natte dag. Lucky 13

14 Vandaag staan we vroeg op want we willen om 8 uur rijden. De route loopt van Dijon naar even onder het meer van Geneve over alleen maar kleine kronkelweggetjes. Het heeft gehoosd vannacht en het is op dit moment nog niet helemaal droog. Henk heeft daarom de route enigszins aangepast vannacht. Die gek liep om 3 uur vannacht weer te spoken. Ja, en wat kun je dan beter doen dan de routes maar aan te gaan zitten passen. Die is dus ook rijp voor een half uurtje op de bank bij Theo. We rijden in onze regenpakken de eerste 100 km over de peage en pikken daarna de kronkelweggetjesroute weer op. Dat blijkt een goed besluit te zijn, want we zijn toch nog de hele dag druk om op de plaats van bestemming te komen. Regelmatig valt er water naar beneden, dus die regenpakken blijven gewoon aan. Onderweg drinken we koffie in een drinkgelegenheid dat al enige tijd te koop staat. Het toilet is defect en het bedienend personeel oogt 10 jaar ouder dan de gemiddelde leeftijd van de Coastriders. De heren gaan tegen een boom en de dames stellen de sanitaire stop uit tot nader order. Op het parkeerterrein wordt een Farmersmarket gehouden en Lucky proeft nog even van de aldaar aangeboden geitenkaas. We springen weer op de motor en kronkelen verder. Het is vandaag zondag en het valt niet mee om een restaurant te vinden om te lunchen. Maar het geluk laat ons niet in de steek. Net op het moment dat de zaak wil sluiten stormen we het restaurant binnen en nemen plaats. We worden getrakteerd op heerlijke gerechten, echt heel smakelijk. Het wordt een prima lunch. Dan komen de Alpen in zicht. Het weer verbetert zienderogen. De zon schijnt zelfs als we bij ons Best Western hotel aankomen in Le Grand Bornand. Ook de toppen van de bergen proberen zich te onttrekken aan de wolken. We stallen de motoren in de garage van het hotel en nemen na het inchecken plaats op het terras en nuttigen een paar biertjes. Het feest van gisteravond eist duidelijk haar tol. Ieder is zeer gematigd in het verbruik. Maar wel weer heel gezellig. Het diner overtreft alle verwachtingen, gewoon heel lekker. De komende 5 dagen rijden we diverse ritten vanuit dit hotel. Dus geen tassen inpakken morgenochtend. Op het programma staat een rit rond de meren in het zuidwesten waaronder het meer van Annecy. Tot morgen maar weer. 14

15 Nou dat begint al lekker vanmorgen. Om 6 uur gaat mijn wekker, want de afspraak is: 7 uur ontbijten en 8 uur pleiten. Nou wil het geval, dat de afspraak met betgrekking tot die die 8 uur, het maar nipt haalde tijdens de stemming gisteravond, maar goed ik was blij, want ik was een vóórstemmer. Nu is het half acht in de morgen en ben ik al weer anderhalf uur bij bewustzijn zonder ontbijt. In het grote boek van het hotel leest ik namelijk Breakfast is served in breakfastroom from 8:00 AM. Nou daar hoef je dus geen vreemdetalenwonder voor te zijn om te begrijpen, dat ik nu nog een halfuur met een weegevoel in mijn lijf moet gaan zitten wachten op de dingen die komen gaan. En, oh oh oh, wat zullen de tegenstemmers een kabaal maken straks. Het gaat dus toch half 9 worden voor we wegrijden. Maar wat schetst mijn verbazing, onze Henk heeft gisteravond tegen de serveerster aan staan lullen en het ontbijt is toch naar half acht verschoven. Alles opgelost dus. We rijden na het voortreffelijke ontbijt richting het meer van Annecy. Het is ongelooflijk maar niets is recht hier. Het is één kronkelige bende, dat constant op en neer gaat. Om draaierig van te worden gewoon. Maar wel heeeeel erg fantastisch mooi. We slingeren, stijgen en dalen de hele dag. Om acht uur begonnen en om zeven uur vanavond komen we weer aan in ons hotel en hebben dan slechts 280 km afgelegd. Het is de hele dag werken geblazen. We zijn echt doodmoe als we weer in ons hotel zijn. Net nog niet dood moe genoeg om geen bierglas meer op te kunnen tillen. En naar mate de avond vordert vloeit de kracht weer terug in ons lichaam. We zijn er weer. Het optillen van de bierglazen gaat ons nu weer goed af. Voor morgen staat de Mont Blanc op het programma maar die verschuiven we naar woensdag, omdat het dan gegarandeerd mooi weer is. We kunnen terug kijken op een heel mooie tocht en gaan voldaan nu slapen. Tot morgen maar weer. 15

16 Wat een dag. Het begint allemaal heel normaal met een heerlijk ontbijt. Niks mis mee. We hebben besloten om de groep in drie subgroepen te splitsen. Eén groepje die een klein rondje wel genoeg vindt na de 10 uur motorrijden van gisteren en één groep met grote kerels die de hele route Haute Savoie van 230 km gaan rijden en nog een paar ladies die gaan uitslapen. We starten om 8 uur waarna het de bedoeling is, dat Sjaak halverwege zal afslaan om via een verkorte route, met zijn gevolg, terug te keren naar het hotel. Een prima plan, alleen zal het allemaal anders lopen dan gepland. Het geval wil namelijk dat de motor van Corrine kuren vertoont. Als je in de rem knijpt slaat hij af, de kilometerteller doet het niet meer, het lampje van het motormanagement blijft branden etc., etc., een echte onvervalste Harley dus. Henk doet nog een poging om de zaak te verhelpen maar dat mag niet baten. Hij adviseert Corrine om naar een Harley dealer te gaan, maar Corrine kiest er voor om met de groep mee te rijden en als de nood echt aan de man komt, de wegenwacht maar te bellen. Oké, ook goed. We gaan op weg en rijden langs vele haarspeltbochten gelijk de bergen in. Bovenop de pass worden we getrakteerd op een enorme Chaüsseé Deformeé Grande. Een stuk weg van een paar kilometer waar geen enkele vorm van asfalt aan te ontdekken is. Het weggetje valt eigenlijk in de categorie onverharde weg, maar staat niet als zo danig te boek. We passeren een gedenkteken, die is geplaatst vanwege een parachutisten landing van de geallieerden in de tweede wereldoorlog. Volgens de Franse tekst op de gedenksteen hebben de Fransen de slag gewonnen en volgens de Duitse tekst de Duitsers. Duidelijk een niet beëdigde vertaling dus. We rijden door tot de koffiestop. Corrine besluit om het advies van Henk toch maar op te volgen en naar een dealer te vertrekken, want zo is het geen doen. Sjaak met zijn korte route gevolg gaat met haar mee naar Geneve. De echte kerels gaan verder, waaronder ik, dus dit verhaal doet alleen authentiek verslag van de belevenissen van deze groep. De verhalen van de groep van Sjaak heb ik van horen zeggen. We gaan weer op pad en na een paar kilometer geeft Michiel aan de andere groep achterna te rijden en ook naar de dealer te gaan. Het motief is ons op dat moment niet bekend. We rijden de hele route, die wel lijkt te bestaan uit alleen maar haarspeldbochten. We beklimmen de Col des Glieres, Col de Sommand, Col de La Joux Verte, Col de Joux Plane en de Col de Colombiere. Vele bekend van de tour de France. Uiteindelijk tel ik 248 haarspeldbochten met daar bij nog heeeeel veel gewone bochten. Allemaal met hellingen van 10% en hoger. Het is even wennen, maar dat lukt boven verwachting. We komen ook nog door het dorpje La Lindaret, waar op een Oatmanachtige wijze, de geiten in grote getale door de hoofdstraat lopen. Ik scoor hier een knuffelgeit voor de verjaardag van Ingrid volgende week dinsdag en heb weer een zorg minder. Echt weer een pracht van een route, waarbij ik van de mooiste stukken geen foto heb durven maken, omdat je toch wel vaak met twee handen aan je stuur moet fietsen. We komen terug bij het hotel en horen het hele relaas van Corrine en Michiel. Bij Corine zijn twee sensoren vervangen, maar het verhaal van Michiel is veel spectaculairder. In de veronderstelling dat zijn stuur los zit besluit hij om naar een dealer te rijden. Daar blijkt dat zijn stuur niet los zit, maar gewoon helemaal door de midden is gebroken. Dus ook een echte onvervalste Harley Davidson. De enige motor met karakter, waar je zoiets bij kan verwachten. Bij de Dealer is geen tijd om het stuur te vervangen met alle bedrading en handels. Dus wordt er een noodoplossing bedacht en het stuur wordt met twee houten balken gespalkt. Een oplossing die alleen door een oud padvinder bedacht kan worden. Michiel kan weer rijden en rijdt Linéa recta naar Laussanne, alwaar de daar gevestigde dealer wel tijd heeft om een pracht van een nieuw stuur te monteren. En nog voor weinig ook. De twee halve delen hebben hun laatste rustplaats gevonden in de oud ijzerbak. Morgen gaan we de Mont Blanc bedwingen. Ook dan splitsen we weer in twee groepen. Ruud slaapt uit en droomt van diepe afgronden en de rest gaat de berg op. Tot morgen maar weer 16

17 17

18 18

19 We rijden zoals gewoonlijk op tijd weg bij ons hotel richting het zuiden. Op het programma staat een rit door het Mont Blanc massief. Het is helder weer, dus is het vannacht behoorlijk afgekoeld. De thermometer van Henk geeft 10 graden aan en dat is niet echt aangenaam. We slingeren weer de lucht in en maken een eerste koffiestop tussen de skiliften in. Mijn vingers hebben het behoorlijk koud en dat is niet prettig. Ineens realiseer ik mij, dat ik weer op mijn eigen motor rij. Die heeft namelijk handvatverwarming. Wat een sukkel ben ik. Rij ik al dagen met kouwe vingers in de rondte terwijl mijn handvatverwarming op nul staat. Dat heb je als je bijna 2 maanden op een huurmotor in de USA hebt gereden zonder zo een knopje. Maar goed ik zet het knopje op 3 en heb vervolgens geen enkele last meer van koude vingers. Op naar de Monto Blanca, zoals de Italianen deze berg noemen. En Blanc is zij zeker. Kijk maar op de foto. Een berg die nog grotendeels bedekt is met sneeuw. We hebben de route een beetje bewerkt en ingekort van 375 km naar 240 km. Dat betekend, dat wij de 11 km lange Mont Blanctunnel zullen bedwingen. Maar niet eerder, dan dat wij over de (Petit) Sint Bernardpass zijn gereden. Een mooie route met heel veel bochtenwerk. Bij de tunnel gaat het allemaal niet van een leien dakje. Eerst staan we een half uur in de rij om een kaartje te kopen om vervolgens mee te maken, dat de tunnel dicht gaat door een probleem met een vrachtauto. En dat terwijl de halve groep al in de tunnel rijdt en de andere helft nog voor de slagboom staat. Kortom een half uur later zijn wij weer verenigd. Al met al, totaal een uur vertraging. Het voordeel in tijd van de tunnel is hierdoor behoorlijk gereduceerd. Maar dat mag de pret niet drukken. We kunnen weer terugkijken op een fantastische dag met een hele mooie rit. We nemen nog een paar biertjes en worden door het hotel getrakteerd op een smeltkaas diner. Heel apart en heel smakelijk. Het is echt een super hotel. We eindigen de avond met een discussie over weigerende remmen waar we niet uitkomen. Morgen een rit naar het meer van Geneve. Hopelijk is het weer gelijk aan dat van vandaag want dat was super. 19

20 Vandaag staat een rondrit richting Lac Léman op het programma. Nou hoor ik jullie hier al denken, wat is in Godsnaam het Lac Léman. Nou dat zal ik even uitleggen. Het Lac Léman, is waarschijnlijk bij jullie s beter bekend als het meer van Geneve. Oh, maar dat kennen wij wel, hoor ik hier al luid en duidelijk binnen komen. Ha, ha, daar moest ik dus als geaarde Nederlander ook even aan wennen. Maar goed, we gaan dus maar naar het meer van Léman. We maken er dus weer een prachtige rit van en we schieten ook aardig op. De haarspeld bochten zijn minder haarspelderig dan vorige dagen en de op- en afdalingen zijn minder op en minder daalderig, dan wat wij hier inmiddels gewend zijn. Een rustig dagje denk je dan. Maar ook dit gaat weer anders verlopen. De 245 km zijn toch vermoeiender dan we dachten en om half 6 komen we redelijk afgetaaid bij het hotel aan. Daar is inmiddels de familie Kocks met de camper gearriveerd. Dat wordt binnen de kortste keren weer super gezellig. Met Henk overleg ik, om de route naar de Col du Madeleine morgen, te vervangen door een rit naar het Geitendorp. Niet iedereen is hier nog geweest en dat moet je toch een keer in levende lijve hebben gezien. We gooien het in de groep en iedereen is het er mee eens. Dus morgen gaan we naar de geiten. Ook vanavond is het diner super de luxe. Heerlijke zalm vooraf en een vleesboutje als hoofdgerecht. Het toetje is een crème bruleé tietje. Ruud heeft geen zin in een crème bruleé tietje, dus gooit het complete tietje op mijn bord. Heb ik ineens een compleet stel crème bruleé tietjes op mij n bord om op te eten. Heel geinig om te zien, ha, ha. Daarna gaan we richting onze kamer. Ik doe de dubbele deur van het balkon open en hoor de hardrockmuziek vanuit de richting komen, waar het gisteren ook vandaan kwam. Ik trek vliegensvlug mijn broek weer aan en ga naar beneden de straat op om te kijken waar het geluid nou toch vandaan komt. Blijkt er een Led Zeppelin Tribute band te staan spelen op het dorpsplein. En nog goed ook. Dat is even gaaf. Natuurlijk blijf ik tot het eind en ga dus veel later aan dit artikeltje beginnen dan gepland. De dag eindigt voor mij dus even anders dan ik had verwacht maar wel heeeeeel gaaf. Een super band genaamd Let s Zep. Hopelijk speelt er morgen weer een band, zo ja, dan ben ik zeker weer van de partij, na ons bezoek aan het geitendorp. De groetjes en tot morgen. 20

21 Vandaag rijden we voor de tweede maal naar het geitendorp Lindaret. Na weer een voortreffelijk ontbijt springen we op de motor en rijden via de Col de Colombiere omhoog. We rijden deze col nu voor de derde keer en hij blijft mooi. Na 70 km komen we aan in het geitendorp. Voor sommige van ons is dit de eerste keer en dat is natuurlijk fantastisch. Echt wel honderd geiten lopen gewoon over straat. In de winkels verkopen ze zakjes biks voor een eurootje. De geiten trekken zich echt nergens wat van aan. Autoos staan te wachten en ieder die een zakje in zijn handen houdt wordt door de geiten besnuffeld op zoek naar wat eetbaars. Echt heel leuk, maar het ruikt er wel. We besluiten dan ook om niet hier ter plaatse te gaan lunchen maar onze heil te zoeken bij het lager gelegen groene meer. Hier lunchen we uitstekend. Forel, geitenkaas en omelet, echt heerlijk. We nemen de snelste weg naar het hotel en dat is maar goed ook. Er vallen namelijk druppels uit de lucht. Bij ons hotel nemen we plaats onder de parasols en bestellen wat bier. En nog wat bier en nog wat bier. Dan is het tijd voor het diner. Wat we krijgen voorgeschoteld is weer heel culinair. Ook het toetje is weer heerlijk. We praten nog wat na en begeven ons naar de receptie om onze hotelrekening te betalen. Morgen vroeg rijden we immers alweer richting Nancy om overmorgen weer thuis te komen. De hotelrekening is niet voor iedereen een pretje. Alle consumpties van de afgelopen 5 dagen staan hier op vermeld plus het aandeel in de gezamenlijke wijn. Ik zie rekeningen van 75 tot over de 300. Maar daar hebben we dan wel heel veel lol aan beleefd. Wij kijken terug op een heel geslaagd verblijf in dit Best Western Hotel in Le Grand Bornand. De muziek op het dorpsplein laat het vanavond wel afweten. Dat is op zich jammer maar dat geeft wel weer meer nachtrust om morgen fris de terugreis te aanvangen. 21

22 Semi-epiloog Gisteravond, vrijdag de 12e, afgerekend in ons hotel, want vandaag rijden we naar Nancy. Na het horen van de rekening van versnaperingen kreeg ik spontaan een hartverzakking. Maar ja, het is vakantie en mijn Ingrid leest dit misschien wel niet. Vanmorgen om vertrokken voor een 447 km naar Nancy, via Epinal. Eerst nog even de achterband van Michiel oppompen en rijden maar. Na 5 minuten waren we Corinne al kwijt, maar 24 km en n half uur later is ze weer teruggevonden. Prachtig motorweer om eindelijk eens over normale wegen en normale bochten te rijden. Geen Col de Chagrijn of Col de Misère meer. Mooi asfalt door de Jura en Vogezen, met elke 5 kwartier n korte pauze, om de stramme ledematen te strekken. De lunch gebruikten we in een leuk restaurantje, wat vroeger een paardenstal was geweest. Het echtpaar Muriel en Alien toverden binnen de kortste keren een geweldig menu te voorschijn voor maar 12 euro. Nederlandse horeca, neem hier eens een voorbeeld aan!! De laatste 80 km hebben we op de snelweg gereden, om die twins weer eens lekker te laten blaffen. Nu zit ik buiten met n blonde Carlsberg (Ingrid, dit is bier) het voorlaatste verslag te maken. In dit Novotel was de lift out of order, en dus moesten we met onze helmen, tassen trappen op sjouwen. Daar krijg je dorst van. Tenminste volgens Aad. Aan compensatie in de vorm van alcohol wegens kapotte lift doen die Fransen niet. Het blijft raar volk. Morgen de laatste dag 550 km naar huis, hopelijk droog 22

23 23

24 Cursus weggedrag op de snelweg Figuur 1 Soms ontkomen wij er niet aan om een stuk over de snelweg te rijden. Soms, om even op te schieten en soms, omdat een kortere weg te veel tijd in beslag neemt. En als we dan op de snelweg rijden ontkomen we er eveneens niet aan om soms in te halen. Kijk, en met dat inhalen gaat vaak het nodige mis. Vaak zien wij, dat zodra de voorste motorrijder gaat passeren de achterste motorrijder het achteropkomende verkeer gaat blokken. Het is vaak heel goed bedoeld, maar het bevorderd zeker niet de doorstroming van het verkeer. Tevens wekt deze wijze van snelweggebruik de nodige irritatie op, bij het afgeblokte achterop komend verkeer. Per definitie rijden deze medeweggebruikers harder dan wij, anders hoef je ze natuurlijk ook niet af te blokken. De roadcaptains van de Coastriders stellen zich op het standpunt: geef deze medeweggebruikers gewoon de gelegenheid om ons te passeren. In bijgaande tekeningen leg ik uit, hoe dat in zijn werk gaat. Figuur 1: hier zie je de beginsituatie. Motorrijder 1 geeft richting aan om van rijbaan te veranderen en wil gaan inhalen. Figuur 2 en 3: hier zie je de foute en goede reactie van de achterste motorrijder. Fout Goed 24

25 Figuur 4 Figuur 4: hier zie je, hoe wij de sneller rijdende auto, gewoon laten passeren. Iedere motorrijder kijkt op zijn beurt of de rijbaan naast hem/haar vrij is om uit te voegen. Figuur 5: de derde motorrijder heeft voor zichzelf bepaald dat hij/zij zonder gevaar kan uitvoegen. De automobilist heeft inmiddels zijn snelheid aan ons aangepast. Figuur 6: de vierde motorrijder laat de auto voorbij komen en voegt daarna uit. Het lijkt nu, dat onze formatie door de auto is doorbroken, maar niets is minder waar. Je zult zien dat dit zich vanzelf weer oplost. Figuur 5 Figuur 6 25

26 Figuur 7 Figuur 7: hier zie je al een begin van het herstel van de formatie. De auto die in eerste instantie achterop kwam, heeft nu alle ruimte om zijn snelheid weer te verhogen en zijn weg te vervolgen. Irritatie is hiermee bij deze weggebruiker voorkomen. Figuur 8: Nog even en we rijden weer gewoon met zijn allen achter elkaar aan. Figuur 9: De formatie is weer geheel hersteld. We hebben met zijn allen de vrachtauto ingehaald zonder het achterop komende verkeer nodeloos te belemmeren. Dit is de wijze van inhalen die de roadcaptains van onze vereniging graag zien. Je staat er versteld van, hoelang een achterop komende auto wordt tegengehouden als de achterste motorrijder hem afblokt. Dit afblokken gaan we dus niet meer doen! Ga pas naar links als je voorganger naar links gaat! Rij zover mogelijk door op de rechterbaan. De groeten van een roadcaptain Figuur 8 Figuur 9 26

27 Rondje IJsselmeer Wakker worden naar buienradar kijken en daar absoluut niet wijs uit kunnen worden, want het ziet er zo onzeker uit, want precies daar waar we heen gaan kan het of heel hard regenen of droog blijven. Beslissing genomen ik ga niet mee, ja en dan komt je man, ah ga nou mee, dat vind ik zo gezellig, en heel snel zonder na te moeten denken Ok!!! Ik ga mee, jeetje ik ben wel erg makkelijk over te halen als hij me zo lief aankijkt. Welgeteld 13 motoren en 16 personen, wat een kleine opkomst, jammer maar ik snap dat wel. een nieuw lid Brynn welkom bij de club. Dat Herman behoorlijk inventief kan zijn, is vorig jaar gebleken want toen reden we een prachtige route met alle bochten naar rechts en dan valt er van alles op met deze rit en kon ik niet anders dan bedenken dat hij het weer voor elkaar had want alle stoplichten stonden op groen, maar helaas puur toeval, maar het had zo maar kunnen zijn dat hij Het weer, ja wat zal ik zeggen een geijkt onderwerp met ritten toch, vooral als de lucht zo grijs is viel het eigenlijk allemaal mee, een beetje regen gehad maar op een gegeven moment na de lunch brak de lucht open en reden we met het zonnetje door het prachtige Friesland. Natuurlijk heb je van die pessimisten die hun regenpak aantrokken maar lieve mensen nogmaals dat hebben we express gedaan, want als wij ons regenpak aantrekken, dan blijft het droog en dat is ook zo goed als gebleken. Wat toch bijzonder jammer is, is dat ons landschap zo verknald wordt door die windmolens zelf op 1 stuk langs de dijk voor een afstand van zeker 2 a 3 km stonden ze om de 10 meter en wat me zo verbaasde is dat de helft niet werkten. Prachtig dat Friesland en de polder schapen en lammetjes die gewoon langs de weg stonden te grazen, geen hek geen omheining en ze bleven keurig op hun groene stukje. Mooie oude stadjes, zoals Hindeloopen met zijn schilderkunst, schaatsmuseum en mooie oude boerderijen, genoten hebben we. Een stukje van de elfsteden route hebben we ook gereden. Je merkt toch ook heel sterk de voordelen van voorrijden het was een geoliede rit niet 1 keer fout gereden, bijzondere restaurants waar we koffie gedronken hebben en waar we geluncht hebben. Kortom een super dag was het weer en heren Herman en Jan, super bedankt het was me weer en genoegen. Groetjes van Jet. 27

28 Poetsen is niet voor iedereen even leuk, deel II In het vorige blad schreef ik over mijn poetshulpen. Inmiddels heb ik daar één attribuut aan toegevoegd. Tot voor kort maakten wij voor het wassen van de motor gebruik van de wascabine van de plaatselijke benzinepomphouder. Een programma met 5 standen, waaronder het gebruik van een vrij incourant ogende grote zeepborstel. Een prima oplossing waarbij je voor 4 euries je motor redelijk schoon en poetsklaar kan krijgen. Maar de grote zeepborstel, die ontworpen is voor het reinigen van auto s en niet specifiek voor je motorfiets, geeft toch wel problemen. Je kunt er niet overal even gemakkelijk bij. Maar oké, het is niet anders, tot dat ik in de Makro tegen een speciale Gardena borstel aanloop voor op de tuinslang. De afbeeldingen op de doos wijzen er op, dat deze borstel speciaal is ontworpen voor het wassen van fietsen en brommers. Speciale zeepstaafjes breng je in het handvat in. Dat lijkt ons wel wat en voor effe meer dan een tientje zijn wij de gelukkige bezitters van zo n prachtige Gardena borstel inclusief een paar reserve pakjes met zeepstaafjes. Thuisgekomen proberen we de zeepborstel gelijk even uit. Hup, de motoren op de onze brug, tuinslag even van de haspel en gaan met die banaan. Het lijkt er op, dat deze kleine Gardena borstel met haar spitse snuit, speciaal is ontworpen voor het wassen van onze Harley Davidson s. Door de slanke vormgeving en de geringe grootte van de borstel kun je overal lekker bij. De zeepstaafjes doen ook perfect werk. In een mum van tijd is de motor schoon en poetsklaar. Door het handvat te draaien regel je automatisch de watertoevoer. Een nieuw zeepstaafje breng je aan door even de Gardena koppeling los te koppelen, het geen inhoud dat dit natuurlijk wel een koppeling met waterslot moet zijn. Anders moet je steeds even de buitenkraan dicht draaien en dat vind ik persoonlijk wel weer een heel gedoe. Kortom een kleine uitgave voor een fantastische borstel. Wij zijn er in ieder geval blij mee. Doe je voordeel hier mee. Het betreft artikel van Gardena. Maar pas wel op met de zeepstaafjes. Ik lees nu op de doos: Shampoostaafjes schadelijk bij opname door de mond. In geval van inslikken onmiddellijk een arts raadplegen en verpakking tonen. Gardena denkt zeker dat we gek zijn. De groeten van een uit elkaar spattende zeepbel 28

29 Wesp verstoort Krombacherfeestje Zit ik tijdens het Duitsland weekend in Willingen samen met onze Huzaar na een inspannende motorrit een Krombachertje weg te werken, vindt een wesp het nodig om stiekum een verfrissende duik te nemen in de Huzaar zijn Krombacher om daar vervolgens doodleuk baantjes in te gaan trekken. Als dit nou ons eerste Krombachertje zou zijn, wellicht hadden wij de wesp wel opgemerkt. Maar dit is ons eerste Krombachertje niet, ha, ha. Nee, nee er zijn er al een paar aan voorafgegaan en de wesp blijft dus onopgemerkt door de Huzaar. Ook ik zie niet, dat er een wesp als een volwaardig Olympisch atleet als een gek tekeer gaat in het privé Krombacher zwembadje van de Huzaar. Allemachtig, wat hebben de Huzaar en ik een lol samen. Eén of andere lolbroek van ons Chapter ziet gelijkenis met Waldorf en Statler van de Muppetsshow. Maar ik zie toch wel verschil. Voor zover ik weet, zijn Waldorf en Statler twee chagrijnige oude mannetjes, maar daar in tegen hebben wij het wel heeeeel erg naar ons zin achter ons tafeltje. Dit echter, tot het moment dat de Huzaar weer een slok bier naar binnen werkt. De wesp, die net bezig is met zijn keerpunt, weet niet wat hem overkomt. Hij probeert nog met al zijn krachten tegen de stroom in te crawlen, maar het mag niet baten. Midden in een stroomversnelling dreigt hij met het bier naar binnen te worden gezogen. Er rest hem nog één redmiddel. Alsof hij een anker uitgooit, plant hij zijn vreselijke angel in de onderlip van de Huzaar en laat de Krombacher over zich heenkomen. Hij redt zich hiermee van een verschrikkelijke verdrinkingsdood in de maag van de Huzaar. Proestend en naar adem snakkend schudt de wesp zijn kop, trekt zijn angel weer binnenboord en vliegt weg. De Huzaar jammerend achter latend. Ik ben gestoken door een wesp, ik ben gestoken door een wesp, kreunt de Huzaar het uit. Zijn humeur heeft er ook wat onder te lijden en de gelijkenis met Waldorf is ineens veel overeenkomstiger. Ook de onderlip van de Huzaar begint veel gelijkenis te vertonen met die van Waldorf en neemt buitenproportionele 29

30 afmetingen aan. Nou wil het geval, dat ons Chapter barst van de BHV ers en EHBO ers. Dus wat doen we met een zwelling, juist ja, even nadenken, koelen en een drukverband. Dat lijkt ons de beste behandeling en dat gaan we dus toepassen. Eerst maar koelen, maar in hemelsnaam waarmee. Er is in de wijde omtrek geen ijs te bekennen. Het enige wat wel voor handen is, is natuurlijk koud bier. Ons advies om de lip dan maar te koelen met een koude Krombacher, wordt door Waldorf met beide handen aangegrepen. Ondertussen heeft Waldorf een foto van zijn onderlip naar zijn vrouw Ingrid gesmst, waarschijnlijk in de hoop hier wat medelijden van te krijgen. Hoe teleurgesteld is hij, wanneer er maar geen antwoord terug komt in zijn hypermoderne Nokia Ondertussen bedenken de EHBO ers en de BHV ers een oplossing om een drukverband aan te leggen. Door het ontbreken van een EHBO-koffer, moeten zij terugvallen op alternatieve hulpmiddelen en alternatieve geneeswijzes. Ze zijn aangewezen op hetgeen de natuur en de omgeving hun biedt. We kijken allemaal om ons heen en warempel, daar vindt één van ons een oude sjorband, waar we mooi de lip mee onder druk kunnen zetten. Waldorf laat het zich allemaal welgevallen. Zelfs komt er weer een glimlach op zijn gelaat al blijft hij nog wel steeds een dikke lip trekken. De volgende morgen blijkt, dat de behandeling door de EHBO ers en de BHV ers haar vruchten heeft afgeworden. De lip is nog maar half zo dik als de middag hiervoor. Er zit alleen nog niet zo veel gevoel in. Hopelijk is dat voor 16 april 2012 genezen, want dat is de datum dat de onderlip weer in stelling moet worden gebracht door Huzaar Lucky Waldorf. De groeten van een stekelige reporter 30

31 EVENTS LICHT ALVAST EEN TIPJE VAN DE SLUIER 2012 * 27-29/4 Overijssel * 22-24/6 GPS Doe weekend Drenthe * 04-11/8 Frankrijk * 24-27/8 Duitsland * 21-23/9 Een weekend met een vleugje romantiek Nieuwsgierig??? Nog even geduld want meer en uitgebreide details lezen jullie in ons volgende blad, in ieder geval kunnen de bovenstaande datums genoteerd worden in de agenda. Namens het evenementen team Henk, Herman en Jet. 31

32 Le Maire du Grand Bornand Het is woensdag 10 augustus 2011 en markt in Le Grand Bornand in de Franse Alpen. De 14 jongens en meiden van het chapter West Coast die hier in het plaatselijke hotel 1 week logeren, zijn weer uit rijden en n paar Col s bedwingen zoals de Col Trui en de Col a Tic. Ik heb met mijn hoogtevrees even geen zin in Col s en heb een vrije dag genomen en kuier rond 10en richting kerkplein, schuifelend langs de marktkraampjes met standwerkers. Op het terras bij cafe La Vache d Or is nog 1 houten stoel vrij, aan het morsige tafeltje bij een bejaard ongeschoren boertje met zwarte alpinopet en vergaan gebit. Hij wenkt mij, om bij hem te komen zitten, en schuift z n stokbrood en z n glas Chablis wat opzij. Omdat niet iedereen in ons Chapter Frans spreekt, ben ik zo vrij geweest het gesprek maar gelijk te vertalen. Na wederzijdse begroeting en n luchtig gesprek over het weer en koetjes en kalfjes, vertelt hij me wat hij deze week heeft beleefd. Behalve veeboer is hij ook nog burgemeester in dit dorp, dat kan in Frankrijk. En enkele dagen terug was collega-boer Louis-Henrique overleden. Deze liet een weduwe en 3 zoons na. Het uitvoeren van het testament gaf problemen en het gezin kwam er niet uit. Louis-Henrique had 17 koeien en in z n laatste wil stond dat de oudste zoon ½ van de koestapel kreeg, de 2 e zoon 1/3 deel en de jongst zoon 1/9 deel. De koeien mochten niet gedood of verminkt worden. ( Dat weet onze steakoloog Aad Tas ook wel, je moet koeien in hun adolescentie-jaren niet stressen, want dat komt de vleeskwaliteit niet ten goede). Ja, hoe moet je dat oplossen?? Dus op naar de alwetende Maire. Die dacht lang na en zei tegen de bedroefde weduwe met haar zoons: vanmiddag kom ik met de oplossing. Dat was gisteren. Terwijl het boertje/le Maire z n tong langs z n gebarsten lippen liet glijden en gelijk de voluptueuze serveerster wenkte, die direct begreep dat hij vandaag slechts nog n glas 32