Doopsgezinde Gemeente Aalsmeer 15 juli 2012 ds. R. Yetsenga Schriftlezingen: Psalm 85, Jesaja 52: 1-6, Efeziërs 1:1-14 en Marcus 6: 6B-13

Transcriptie

1 Doopsgezinde Gemeente Aalsmeer 15 juli 2012 ds. R. Yetsenga Schriftlezingen: Psalm 85, Jesaja 52: 1-6, Efeziërs 1:1-14 en Marcus 6: 6B-13 Beste mensen, zusters en broeders, Eropuit gestuurd worden, dat kan bij ons totaal verschillende gevoelens oproepen. Van heel positief tot zeer negatief. Om bij dat laatste te beginnen : Kom op zeg, ik laat me niet sturen. Dat doe je maar mooi zelf! In dat verband hoorde ik iemand zeggen: De slavernij is al in 1863 afgeschaft. Ik ben niet je slaaf! Duidelijke taal, die op mijn lachspieren werkte. Hoe kom je er zo gauw op?! Maar laten we daar eens iets positiefs tegenover zetten. Ik hoor mensen ook zeggen: Dat je me daar voor vraagt. Dat ik daar op af moet. Dat vind ik een eer! Vandaag horen we dat Jezus leerlingen met het allernoodzakelijkste erop uitgestuurd worden. Michel van der Plas dicht in dit verband : Uitgezonden Uitgezonden zijn wij, boden van het hemels heil, wij, doodarm en zelf aan noden lijdend onderwijl. Zonder wijsheid, zonder boeken, zonder eigenwaan, leerlingen die zelf nog zoeken waar zij voor bestaan. Uitgegaan om te berichten dat God bij ons is, dat zijn liefde op zal lichten in de duisternis. Met die kernachtige boodschap worden wij geacht de wereld in te gaan. Mooi gezegd immers : Uitgegaan om te berichten dat God bij ons is, dat zijn liefde op zal lichten in de duisternis. Een prachtige zin om in je geloofsbelijdenis neer te schrijven. Je zou willen dat veel meer mensen die boodschap verstaan. Want bij dat alles denk ik aan de betekenis van geloven, hoe belangrijk dat voor mij is, welke plek dat inneemt in mijn leven 2. En ik denk aan de Gemeente, aan de tóekomst van de Gemeente ook. Of wij die boodschap in 2012 en de jaren die zullen volgen wel kunnen overbrengen en dat niet alleen ook nog eens een keer met overtuiging, inspirerend en met geestkracht. Tja, dat is wel even een opgave!

2 Dat gevoel wordt ook onder woorden gebracht aan het slot van dat gedicht van Michel van der Plas: Als hij dan die kernachtige boodschap gezegd heeft : Uitgegaan om te berichten dat God bij ons is, dat zijn liefde op zal lichten in de duisternis komt het vervolg : Alles gaat ons nog te boven. Zie toch hoe wij het maar nauwelijks geloven. Heer, kom ons nabij. Help ons spreken als in dromen, stamelen desnoods dat uw rijk eenmaal zal komen, koninklijk en groots. Jezus leerlingen worden wel heel sober op pad gestuurd, met bijna niks sandalen en een staf uitrusting voor een klassieke reiziger, alle pelgrims herkennen dat. Dat doet mij denken aan mijn pelgrimage naar Santiago de Compostela, in Onderweg tot de vervelende ontdekking komen dat ik veel te veel bagage mee heb genomen. Wat een gewicht! Hoe dom, om van tevoren alles te richten op zekerheid en niets aan het toeval over te willen laten! Een pelgrimage, een belangrijke tocht in je leven gaan maken, je kunt er heel zwaar tegenaan kijken : o, wat moeten we veel opgeven en loslaten Je kunt het ook anders bekijken: wat heerlijk dat er maar zo weinig echt nodig is! 3. Dat gevoel! Maar natuurlijk ook dat andere: Het gevoel dat we onvoldoende toegerust zijn om de blij makende boodschap van het evangelie deze wereld in te brengen. Te weinig geestelijke bagage om mensen ermee te bereiken in deze voor ons allen zo gecompliceerde wereld waarin wij leven en waar ook nog eens een keer alles zo snel aan verandering onderhevig is. Deze week in het dagblad Trouw een artikel over veel jonge predikanten die precies dat probleem aan de orde stellen dat ik nu schets. De kern van de Bijbelse boodschap, dat het God om u en mij is begonnen, dat de liefde van God mensen moet bereiken, dat zijn vrede en gerechtigheid gedaan moeten worden om ook werkelijk als christenen geloofwaardig te zijn.

3 Dan moet het dus allemaal anders zou je kunnen zeggen, maar daar staat tegenover dat velen van ons dat oude, vertrouwde niet kwijt willen raken. Dat spanningsveld onderkennen we maar al te goed. Wat velen van ons ook niet willen - misschien beter gezegd: dat wij vinden dat we daar niet voor in de wieg zijn gelegd - dat is zieltjes winnen. Een weerstand tegen bekeringsdrang. Dat heeft bij velen van ons een nare bijsmaak. Met Pinksteren hebben we gehoord : Zoals de Vader mij gezonden heeft, zend ik ook jullie! Zoals Jezus gezonden is, zo word ook ik gezonden. Gaat deze tekst nog over mij en over ons? Hoe doen we dat? Door gastvrij te zijn, mooie vieringen te houden, aantrekkelijke activiteiten te ontplooien? En voor wie doen we dat dan? 4. Ik weet niet hoe het u gaat, maar mij bekruipt al heel gauw een onmachtig gevoel. Vertroostend is het dat we in die gevoelens van onmacht niet alleen staan. In de lezingen van vorige week zondag komt die onmacht duidelijk naar voren. - De profeet Ezechiël die erop uit gestuurd wordt naar een weerspannig volk, mensen die niet willen luisteren. God die hem laat weten: Ga er heen, zeg het ze aan, en wanneer ze hun oren sluiten weet je in ieder geval dat je het hen hebt aangezegd. - en Jezus die in Nazareth, de plek waar hij is opgegroeid, zo gewantrouwd wordt, dat hij er niets kan doen. Het verhaal dat ons het gezegde: Een profeet wordt in eigen stad / land niet geëerd heeft opgeleverd. Dat stukje evangelie, dat voorafgaat aan het evangelie voor deze zondag, leert ons in ieder geval dit: Wanneer er geen vertrouwen is en respect wordt het ook nooit wat. Een wijze les voor een ieder van ons, Een wijze les voor ons die deel uit maken van de Gemeente van Christus. Gemeente-zijn in deze tijd, wat we zo graag willen, omdat die Gemeente voor ons van betekenis is, maar waarin we in ieder geval tegen dit probleem op botsen, dat we er niet of onvoldoende in slagen om de gebeurtenissen waar het allemaal mee begonnen is, te herhalen in actualiteit, om ze te her-doen.

4 Er is een groot verlangen, om zo goed mogelijk gemeente te zijn. Dat we willen proberen om dat verlangen te volgen. De toenmalige secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Dag Hammarskjöld, schrijft in zijn dagboek Merkstenen over zijn roeping. Zijn roeping om vredestichter te willen zijn. Hij schrijft dan : Ik weet niet wat, ik weet niet hoe, ik weet niet wie, maar ik heb JA gezegd. Sindsdien heb ik het gevoel dat mijn leven in onderwerping een zin heeft. En dan geen onderwerping met meteen al een vervelende bijsmaak, 5. want wij willen in alle vrijheid immers een keuze maken waartoe wij ons verbinden. Hij bedoelt een spontane onderwerping die eigenlijk geen opgave is. Dat wordt het leven zelf. Wat belang heeft, dat ik inderdaad mijn verlangen volg en dat mijn verlangen mij uitzicht geeft. Dat je uitspreekt: Die weg wil ik gaan, en het zal af en toe ongetwijfeld met vallen en opstaan gebeuren, maar ik wil proberen vol te houden. Op die weg wil ik ook mensen ontmoeten. Ontmoeting: liever geen mensen die de pretentie hebben dat ze het allemaal veel beter weten dan ik, maar een mens die mij tegemoet komt en van wie ik ervaar: die is met mij aan het meedenken, die heeft het goed met mij voor. Zo worden de volgelingen van Jezus er ook op uitgestuurd, Zoals in dat lied GA DAN OP WEG! Ga dan op weg en ontmoet op je reis medemensen Geef aan een ieder al wat je jezelf toe zou wensen. Dan onder het gaan, zoek je de steun van de Naam en overschrijdt je je grenzen. Ga dan op weg en schud af al je twijfels en zorgen ga, en ontdek wat vandaag nog voor jou is verborgen. Houd op het licht altijd je ogen gericht dat zal je kracht zijn voor morgen. Op pad, op weg gestuurd worden met de intentie dat wij mensen hier en nu beginnen ons leven te richten op God. Dat je in die zin in vertrouwen durft te gaan. Dat is spannend! Spannend omdat we leven te midden van al maar voortdurende onvrede in de wereld en die permanente verafgoding van wapens en bewapening. Wat moeten we ermee, wat kunnen we doen wanneer we kennisnemen van de meest barbaarse daden? Jezus zet in op de ontmoeting.

5 In plaats van elkaar steeds meer angst aan te jagen noemt hij de mensen die die geweldsspiraal trachten te doorbreken moedig en gelukkig. 6. Dat vraagt veel van ons. Dat vraagt om een elkaar vast willen houden in de Gemeente, ook al denk je verschillend; dat vraagt om ondernemingsgeest. Wij kunnen elkaar bemoedigen, Wij kunnen met elkaar spreken over ons verlangen, Wij zijn zelfs geroepen om om elkaar heen te staan in de goede- en kwade dagen van ons bestaan. In het omzien naar elkaar ligt de kracht van de gemeente. Daarom, houd elkaar vast bij het op weg gaan, Om zo onze opdracht te verstaan. In de geest van het laatste couplet van Gezang 479: Laat dan mijn hart U toebehoren en laat mij door de wereld gaan met open ogen, open oren om al uw tekens te verstaan. Dan is het aardse leven goed, omdat de hemel mij begroet. Amen. Renze P. Yetsenga, emeritus predikant van de Doopsgezinde Gemeente Groningen