isbn nur

Transcriptie

1

2 r Dantes La divina commedia is geciteerd naar de Nederlandse vertalingen door Frans van Dooren, De goddelijke komedie, Amsterdam: Ambo Anthos, (1987); en Peter Versteegen & Ike Cialona, De goddelijke komedie, Amsterdam: Athenaeum Polak & Van Gennep, (2000) Dan Brown All rights reserved 2013, 2014 Nederlandse vertaling Uitgeverij Luitingh-Sijthoff B.V., Amsterdam Alle rechten voorbehouden Oorspronkelijke titel: Inferno Vertaling: Marion Drolsbach, Erica Feberwee, Yolande Ligterink Eindredactie en vertaling bijschriften: Theo Veenhof Omslagontwerp: Studio Marlies Visser Omslagbeeld: Portret Dante: Sandro Botticelli, The Bridgeman Art Library, Getty Images Foto auteur: Dan Courter Grafiek op pagina 169: 2008 Reed Business Information uk. All rights reserved. Distributed by Tribune Media Services. Typografie en lay-out: Text & Image Drukwerk: Drukkerij Ten Brink Bindwerk: Wilco isbn nur

3 1 r De herinneringen kwamen langzaam naar boven, als luchtbellen uit de duisternis van een bodemloze put. Een gesluierde vrouw... Robert Langdon zag haar aan de overkant van een rivier, waarvan het kolkende water rood was van het bloed. Op de andere oever stond de vrouw naar hem te kijken, roerloos, plechtig, haar gezicht verborgen achter een sluier. In haar hand had ze een blauwe tainia-doek, die ze omhoogstak ter ere van de zee van lijken aan haar voeten. De geur van de dood was alomtegenwoordig. Zoekt, fluisterde de vrouw. En gij zult vinden. Langdon hoorde de woorden alsof ze in zijn hoofd waren uitgespro - ken. Wie bent u? wilde hij roepen, maar hij bracht geen geluid voort. De tijd dringt, fluisterde ze. Zoek en vind. Langdon deed een stap naar de rivier, maar hij zag dat het water bloedrood was en te diep om te doorwaden. Toen hij weer opkeek naar de gesluierde vrouw hadden de lichamen aan haar voeten zich vermenigvuldigd. Er waren er nu honderden, misschien wel duizenden. Sommige leefden nog, kronkelend van pijn, en stierven een afschuwelijke dood verteerd door vuur, begraven in de uitwerpselen, elkaar verslindend. Hij hoorde de klagende kreten van menselijk lijden over het water echoën. De vrouw kwam op hem af en stak hem haar smalle handen toe, alsof ze hem smeekte haar te helpen. Wie bent u? riep Langdon nogmaals. Als antwoord tilde de vrouw langzaam haar sluier op. Ze was buitengewoon mooi, maar ouder dan Langdon had gedacht: in de zestig misschien, statig en sterk, als een tijdloos beeldhouwwerk. Ze had een strenge kaaklijn, gevoelvolle ogen en lang, zilvergrijs haar dat in kleine krullen over haar schouders golfde. Om haar hals hing een amulet van lapis lazuli, één enkele slang, om een staf gekronkeld. Langdon had het gevoel dat hij haar kende... en vertrouwde. Maar hoe? Waarom? ZOEK EN VIND

4 r Ze wees naar een paar schoppende benen dat uit de aarde stak, kennelijk de benen van een arme ziel die op zijn kop en tot zijn middel begraven was. Op het bleke dijbeen van de man stond één enkele letter, geschreven met modder. R. R? dacht Langdon onzeker. Als in... Robert? Ben... ik dat? Het gezicht van de vrouw verried niets. Zoek en vind, herhaalde ze. Plotseling straalde ze een wit licht uit, dat steeds feller werd. Haar hele lichaam begon hevig te trillen en met een donderslag barstte ze in duizend lichtsplinters uiteen. Met een kreet werd Langdon wakker. De kamer was felverlicht. Hij was alleen. De scherpe geur van ontsmettingsmiddel hing in de lucht en ergens piepte een apparaat in het rustige ritme van zijn hartslag. Langdon probeerde zijn rechterarm te bewegen, maar voelde onmiddellijk een scherpe pijnscheut. Hij keek omlaag en zag een infuus aan de huid van zijn onderarm trekken. Zijn hart ging sneller slaan; de apparaten pasten zich aan en piepten ook sneller. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Langdons achterhoofd klopte; hij voelde een knagende pijn. Voorzichtig bracht hij zijn vrije arm omhoog en raakte zijn hoofd aan om de bron van die pijn te lokaliseren. Onder zijn plakkerige haar voelde hij de harde knobbels van een stuk of tien hechtingen vol opgedroogd bloed. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te herinneren of hij een ongeluk had gehad. Niets. Helemaal niets. Denk na. Niets dan duisternis. Een man in operatiekleding kwam haastig binnen, waarschijnlijk gealarmeerd door Langdons op hol geslagen hartmonitor. Hij had een ruige baard, een borstelige snor en zachtmoedige ogen, die een bedachtzame rust uitstraalden onder de zware wenkbrauwen. Wat... is er gebeurd? wist Langdon uit te brengen. Heb ik een ongeluk gehad? De man legde een vinger tegen zijn lippen en rende weer de gang op, waar hij iemand riep. Langdon draaide zijn hoofd, maar het leek wel of er een spijker in

5 zijn schedel werd geslagen. Hij haalde diep adem en liet de pijn wegebben. Toen bekeek hij heel voorzichtig en methodisch de steriele omgeving. Er stond maar één bed in de kamer. Geen bloemen, geen kaarten. Langdon zag zijn kleren op een aanrecht liggen, in een doorzichtige plastic zak. Ze zaten onder het bloed. Mijn god. Dat was flink raak, zo te zien. Nu draaide hij zijn hoofd heel langzaam naar het raam naast het bed. Buiten was het donker. Nacht. Hij zag alleen zijn eigen spiegelbeeld in het glas een lijkbleke vreemde, grauw en vermoeid, met een heleboel slangetjes en snoertjes aangesloten aan allerlei medische apparatuur. Er naderden stemmen in de gang en Langdon draaide zijn hoofd weer naar de kamer. De dokter kwam terug, nu in het gezelschap van een vrouw. Langdon schatte haar begin dertig. Ze droeg blauwe operatiekleding en haar blonde haar zat in een dikke paardenstaart die achter haar aan wipte als ze liep. Ik ben dokter Sienna Brooks, zei ze met een glimlach. Ik werk vanavond samen met dokter Marconi. Langdon knikte zwakjes. De lange, elegante dokter Brooks bewoog zich met de assertieve soepelheid van een sportvrouw. Zelfs in de vormeloze operatiekleding had ze een pezige gratie. Hoewel ze voor zover Langdon kon zien helemaal geen make-up op had, leek haar huid ongewoon glad; de enige smet was een piepklein schoonheidsvlekje net boven haar mond. Haar ogen waren zachtbruin, maar leken ongewoon doordringend, alsof ze getuige waren geweest van meer onpeilbare ervaringen dan paste bij iemand van haar leeftijd. Ze ging naast hem zitten. Dokter Marconi spreekt heel weinig Engels, zei ze. Hij heeft mij gevraagd uw opnameformulier in te vullen. Ze glimlachte nogmaals. Dank u, zei Langdon met schorre stem. Goed, begon ze zakelijk. Wat is uw naam? Daar moest hij even over nadenken. Robert... Langdon. Ze scheen met een lampje in Langdons ogen. Beroep? Deze informatie kwam nog langzamer boven water. Hoogleraar. Kunstgeschiedenis... en symbolenleer. Harvard University. r

6 r Dokter Brooks liet het lampje verrast zakken. De dokter met de borstelige wenkbrauwen keek al net zo verbaasd. U bent Amerikaan? Langdon keek haar verward aan. Ziet u... Ze aarzelde. U had geen identificatie bij u toen u vanavond werd binnengebracht. Maar u droeg een Harris Tweed-jasje en Britse instappers, dus we dachten dat u een Brit was. Ik ben Amerikaan, verzekerde Langdon haar, te uitgeput om uit te leggen dat hij een voorliefde had voor goed gemaakte kleding. Hebt u ergens pijn? In mijn hoofd, antwoordde Langdon. Het geklop in zijn hoofd werd alleen maar erger door het felle lampje. Gelukkig stak ze het nu in haar zak om zijn pols te pakken en zijn hartslag te controleren. U werd schreeuwend wakker, zei de vrouw. Weet u nog waarom? In een flits was Langdon terug in het vreemde visioen met de gesluierde vrouw, omringd door krioelende lichamen. Zoekt en gij zult vinden. Ik had een nachtmerrie. Wat droomde u? Hij vertelde het haar. Het gezicht van dokter Brooks bleef neutraal terwijl ze aantekeningen maakte op een klembord. Enig idee waardoor zo n angstaanjagend visioen veroorzaakt kan zijn? Langdon zocht in zijn geheugen en schudde toen zijn hoofd, dat uit protest hevig bonsde. Goed, meneer Langdon, zei ze, nog steeds schrijvend. Een paar routinevragen. Welke dag is het vandaag? Hij dacht even na. Het is zaterdag. Ik herinner me dat ik eerder vandaag over de campus liep, op weg naar een middagcollege, en toen... dat is zo n beetje het laatste wat ik me kan herinneren. Ben ik gevallen? Daar hebben we het straks wel over. Weet u waar u bent? Langdon waagde een gok. Het Massachusetts General Hospital? Dokter Brooks maakte nog een aantekening. En kan ik iemand voor u bellen? Vrouw? Kinderen? Nee, niemand, antwoordde hij instinctief. Hij had altijd genoten van de eenzaamheid en de onafhankelijkheid die zijn zelfverkozen staat van vrijgezel hem verschafte, hoewel hij moest toegeven dat hij

7 in deze situatie graag een vertrouwd gezicht aan zijn bed had gezien. Ik zou wat collega s moeten bellen, maar dat komt wel. Toen dokter Brooks klaar was met het maken van haar notities, kwam de oudere dokter naar hem toe. Hij streek over zijn borstelige wenkbrauwen, haalde een kleine memorecorder uit zijn zak en liet die aan dokter Brooks zien. Ze knikte begrijpend en wendde zich weer tot haar patiënt. Meneer Langdon, toen u vanavond werd binnengebracht, mompelde u iets. Steeds hetzelfde. Ze keek even naar dokter Marconi, die de digitale recorder omhooghield en op een knop drukte. De opname werd afgespeeld en Langdon hoorde zijn eigen versufte stem telkens dezelfde woorden mompelen: Ve... sorry. Ve... sorry. Het lijkt mij, zei de vrouw, dat u very sorry, very sorry zegt. Langdon was het met haar eens, maar hij kon het zich niet herinneren. Dokter Brooks keek hem verontrustend scherp aan. Hebt u enig idee waarom u dat zei? Hebt u ergens spijt van? Langdon zocht de donkere uithoeken van zijn geheugen af, en opnieuw zag hij de gesluierde vrouw voor zich. Ze stond aan de oever van een bloedrode rivier, omringd door lichamen. Hij rook weer de stank van de dood. Langdon werd overvallen door een onberedeneerd gevoel van gevaar... niet alleen voor hemzelf, nee, voor iedereen... Het gepiep van zijn hartmonitor versnelde als een razende. Zijn spieren spanden zich en hij probeerde overeind te komen. Vriendelijk maar beslist legde dokter Brooks een hand op Langdons borst en drukte hem weer in de kussens. Ze keek snel naar de dokter met de baard, die naar een aanrecht liep en iets begon klaar te maken. Dokter Brooks boog zich over Langdon heen en fluisterde: Paniekgevoelens zijn heel normaal bij hersenletsel, meneer Langdon, maar u moet zorgen dat uw hartslag onder controle blijft. Geen beweging. Geen opwinding. Stil blijven liggen en uitrusten. Alles komt goed. Uw geheugen komt langzaam weer terug. De dokter kwam terug met een spuit, die hij aan dokter Brooks gaf. Ze spoot de inhoud in Langdons infuus. Een licht kalmerend middel, legde ze uit. En het helpt ook ter

8 r PALAZZO VECCHIO, FLORENCE gen de pijn. Ze stond op. Het komt helemaal goed, meneer Langdon. Gaat u maar slapen. Als u iets nodig hebt, drukt u maar op de knop naast uw bed. Ze deed het licht uit en vertrok, samen met de dokter met de baard. Langdon voelde bijna meteen hoe de medicijnen door zijn lichaam stroomden en hem weer de diepe put in sleepten waar hij net uit was geklommen. Hij verzette zich tegen het gevoel en hield uit alle macht zijn ogen open in de donkere kamer. Hij probeerde rechtop te gaan zitten, maar zijn lichaam voelde aan als cement. Hij ging verliggen, en keek nu weer naar het raam. De lampen waren uit en zijn weerspiegeling in het donkere glas was verdwenen en vervangen door een verlichte skyline. Tussen de contouren van spitsen en koepels domineerde één enkele, vorstelijke gevel: de façade van een imposant, stenen fort met een gekanteelde borstwering en een honderd meter hoge toren, die zich aan de bovenkant verbreedde tot een machicoulis, eveneens bekroond met robuuste kantelen. Langdon schoot overeind en de pijn explodeerde in zijn hoofd. Hij bedwong het scherpe kloppen en keek naar de toren. Hij kende het middeleeuwse bouwwerk heel goed.

9 Het was uniek. Helaas bevond het zich zesenhalfduizend kilometer van Massa chu - setts. r r Aan de andere kant van het raam, verborgen in de schaduwen van de Via Torregalli, stapte een krachtig gebouwde vrouw soepel van haar bmw-motor en liep met de ingehouden kracht van een panter door de straat. Haar blik was scherp. Haar kortgeknipte haar, dat in stekels overeind stond, stak af tegen de opgezette kraag van haar zwartleren motorpak. Ze controleerde haar van een geluiddemper voorziene wapen en keek omhoog naar het raam van Robert Langdon, waarachter het licht net was uitgegaan. Eerder die avond was haar oorspronkelijke opdracht gruwelijk misgelopen. Eén koerende duif had alles veranderd. Nu kwam ze dat rechtzetten. 2 BEN IK in Florence? Robert Langdons hoofd bonsde. Hij zat rechtop in zijn ziekenhuisbed en drukte herhaaldelijk op de knop om de zuster te waarschuwen. Ondanks het kalmerende middel ging zijn hartslag veel te snel. Dokter Brooks kwam gehaast binnenlopen, met wippende paardenstaart. Is alles goed met u? Langdon schudde verbijsterd zijn hoofd. Ik ben in... Italië? Mooi, zei ze. U herinnert het zich weer. Nee! Langdon wees door het raam naar het imponerende bouwwerk in de verte. Ik herken het Palazzo Vecchio. Dokter Brooks deed het licht aan en de skyline van Florence verdween. Ze kwam bij zijn bed staan en fluisterde rustig: Meneer Langdon, u hoeft zich geen zorgen te maken. U lijdt aan een milde vorm

10 r van amnesie, maar dokter Marconi heeft bevestigd dat uw hersenfuncties prima in orde zijn. De dokter met de baard kwam binnenhollen. Ook hij had blijkbaar het belletje gehoord. Hij controleerde Langdons hartmonitor terwijl de jonge dokter in rap, vloeiend Italiaans tegen hem praatte. Ze zei iets met de strekking dat Langdon agitato was toen hij had gemerkt dat hij zich in Italië bevond. Geagiteerd? dacht Langdon boos. Eerder verbijsterd! De adrenaline die door zijn aderen stroomde was inmiddels de strijd aangegaan met het kalmerende middel. Wat is er met me gebeurd? wilde hij weten. Welke dag is het vandaag? Er is niets aan de hand, zei ze. Het is heel vroeg in de morgen. Maandag 18 maart. Maandag. Langdon dwong zijn pijnlijke hoofd de laatste beelden terug te halen die hij zich kon herinneren, beelden van een koude, donkere zaterdagavond waarop hij in zijn eentje over de campus van Harvard liep, op weg naar zijn college. Zaterdagavond. Dat is twee dagen geleden! De paniek kreeg hem scherper in haar greep toen hij probeerde zich iets te herinneren van het college of van wat er daarna was gebeurd. Niets. Het piepen van zijn hartmonitor versnelde. De oudere dokter krabde in zijn baard en ging door met het bijstellen van de apparatuur terwijl dokter Brooks weer naast Langdon ging zitten. Alles komt goed, verzekerde ze kalm. We hebben vastgesteld dat u retrograde amnesie hebt, wat heel vaak voorkomt bij hoofdletsel. De herinneringen aan de laatste paar dagen zijn misschien vaag of MAx ERNST, DE VERZOEKING VAN DE HEILIGE ANTONIUS (1945)

11 ontbreken helemaal, maar er zal geen sprake zijn van blijvende schade. Ze zweeg even. Weet u mijn voornaam nog? Die heb ik u verteld toen ik de eerste keer binnenkwam. Langdon dacht even na. Sienna. Dokter Sienna Brooks. Ze glimlachte. Ziet u wel? U vormt al nieuwe herinneringen. De pijn in Langdons hoofd was bijna ondraaglijk en van dichtbij bleef hij wazig zien. Wat is er gebeurd? Hoe ben ik hier gekomen? Ik denk dat u beter kunt proberen te rusten, en misschien... Hoe ben ik hier gekomen? drong hij aan, en zijn hartmonitor ging weer sneller piepen. Oké, blijft u rustig ademhalen, zei dokter Brooks, die een nerveuze blik wisselde met haar collega. Dan zal ik het u vertellen. Haar stem werd aanmerkelijk ernstiger. Drie uur geleden bent u de afdeling Spoedeisende Hulp binnen komen strompelen met een bloedende hoofdwond. Daar bent u in elkaar gezakt. Niemand had enig idee wie u was of hoe u hier kwam. U mompelde iets in het Engels, dus vroeg dokter Marconi mij om assistentie. Ik kom uit het Verenigd Koninkrijk en ik ben hier op sabbatical. Langdon had het gevoel dat hij was ontwaakt in een schilderij van Max Ernst. Wat doe ik in godsnaam in Italië? Normaal gesproken kwam hij hier om het jaar in juni voor een kunstconferentie, maar het was pas maart. Het kalmerende middel deed zich weer gelden en hij had het gevoel dat de zwaartekracht elke seconde sterker werd en probeerde hem door de matras heen te trekken. Langdon verzette zich, hield zijn hoofd omhoog en deed zijn uiterste best alert te blijven. Dokter Brooks boog zich als een engel over hem heen. Alstublieft, meneer Langdon, fluisterde ze. De eerste vierentwintig uur zijn heel belangrijk bij verwondingen aan het hoofd. U moet rusten, anders kunt u blijvend letsel oplopen. Opeens kraakte er een stem over de intercom in de kamer. Dokter Marconi? De dokter met de baard drukte op een knop aan de muur en antwoordde: Sì? De stem over de intercom sprak in rap Italiaans. Langdon begreep niet wat er gezegd werd, maar zag wel dat de twee dokters elkaar verrast aankeken. Of is het geschrokken? r

12 r Un minuto, antwoordde Marconi, en hij maakte een eind aan het gesprek. Wat is er aan de hand? vroeg Langdon. De ogen van dokter Brooks leken zich iets te vernauwen. Dat was de receptionist van Spoedeisende Hulp. Er is bezoek voor u. Er flakkerde een sprankje hoop op in Langdons versufte brein. Gelukkig! Misschien weet die bezoeker wat er met me gebeurd is. Ze keek weifelend. Het is alleen wel vreemd dat u nu al bezoek krijgt. We wisten uw naam niet en u staat nog niet eens geregistreerd. Langdon ging moeizaam rechtop zitten, vechtend tegen het kalmerende middel. Als iemand weet dat ik hier ben, zal die iemand ook wel weten wat er gebeurd is! Dokter Brooks keek even naar dokter Marconi, die meteen zijn hoofd schudde en op zijn horloge tikte. Ze wendde zich weer tot Langdon. Dit is de intensive care, legde ze uit. Hier is pas op zijn vroegst morgenochtend negen uur bezoek toegestaan. Dokter Marconi gaat even kijken wie de bezoeker is en wat hij of zij wil. Maakt het niet uit wat ik wil? protesteerde Langdon. Dokter Brooks glimlachte geduldig, dempte haar stem en boog zich dichter naar hem toe. Meneer Langdon, er zijn een paar dingen die u niet weet over de afgelopen nacht, over wat er met u is gebeurd. En ik vind het niet meer dan eerlijk dat u alle feiten kent voordat u met iemand spreekt. Helaas denk ik niet dat u al sterk genoeg bent om... Langdon kwam met moeite verder overeind. Wat voor feiten? vroeg hij. Het infuus in zijn arm prikte en zijn lichaam voelde loodzwaar. Ik weet alleen dat ik in een ziekenhuis in Florence lig en dat ik bij aankomst telkens de woorden very sorry herhaalde. Er kwam een angstaanjagende gedachte bij hem op. Heb ik een auto-ongeluk veroorzaakt? vroeg Langdon. Is er door mijn schuld iemand gewond geraakt? Nee, nee, zei ze. Dat geloof ik niet. Wat is er dan? drong Langdon aan, die nu woedend naar de beide dokters keek. Ik heb het recht om te weten wat er aan de hand is! Er viel een lange stilte. Uiteindelijk knikte dokter Marconi aarzelend tegen zijn aantrekkelijke jonge collega. Dokter Brooks zuchtte

13 en kwam dichter bij het bed staan. Goed, ik zal u vertellen wat ik weet. En u luistert rustig, afgesproken? Langdon knikte, wat hem een steek van pijn bezorgde die uit - straalde door zijn hele hoofd. Hij negeerde het en wachtte gretig op antwoorden. Ten eerste... Uw hoofdwond is niet veroorzaakt door een ongeluk. Dat is een hele opluchting. Niet echt. Uw wond is veroorzaakt door een kogel. Langdons hartmonitor ging sneller piepen. Wát? Dokter Brooks sprak snel, maar met vaste stem. Een kogel heeft de bovenkant van uw hoofd geschampt en u waarschijnlijk een hersenschudding bezorgd. U hebt enorm geluk gehad dat u nog leeft. Een paar centimeter lager en... Ze schudde haar hoofd. Langdon staarde haar ongelovig aan. Heeft iemand me neergeschoten? Er klonken boze stemmen in de gang, alsof er een ruzie was uitgebroken. Alsof degene die Langdon kwam bezoeken niet wilde wachten. Bijna meteen daarop hoorde hij een zware deur aan het eind van de gang openslaan. Hij bleef kijken tot hij een gestalte in de gang zag opdoemen. De vrouw was volledig in zwart leer gekleed. Ze was gespierd en sterk en had donker stekelhaar. Ze bewoog zich soepel, alsof haar voeten de grond niet raakten, en kwam recht op Langdons kamer af. Zonder enige aarzeling ging dokter Marconi in de deuropening staan om de bezoeker de toegang te ontzeggen. Ferma qui! zei hij bevelend, en hij hield zijn hand op als een politieman. Zonder haar pas te vertragen haalde de onbekende een handwapen met geluiddemper tevoorschijn. Ze richtte het op de borst van dokter Marconi en schoot. Staccato gesis. Langdon zag vol ontzetting dat dokter Marconi achterwaarts de kamer in wankelde, op de grond viel en naar zijn borst greep; zijn witte doktersjas was doordrenkt van het bloed. r