nieuws flash Afscheid van een voortrekker In memoriam Guido Discart

Transcriptie

1 nieuws flash n r 11 In memoriam Guido Discart Conferentie van Vlaamse Gerechtsdeurwaarders Nekkerspoelstraat Mechelen Telefoon kantoor Discart kantoor Brackeva kantoor Van Lierde Fax kantoor Van Lierde cvg@mail.gdw.be Website Bank Raad van Bestuur Guido Discart Voorzitter Marc Brackeva Ondervoorzitter Jan Eyskens Penningmeester Johan Van Lierde Secretaris Marc Beerten Paul Bruloot Peter Coene Frank De Smet Gilbert De Wilde Francis Snoeck Peter Van Noten Productie Vanwittenbergh&Partners Verantwoordelijke uitgever Guido Discart Veemarkt 25, 2800 Mechelen Afscheid van een voortrekker De melding van het overlijden op 24 februari jl. van Guido Discart heeft ons allen diep geraakt, waarbij éénieder invulling geeft over wat hij betekende als mens, man, vriend, confrater, collega, tochtgenoot en reisgezel in dit aardse leven. Zoals meestal bij het afscheid nemen van een goed gevuld leven, laat dit een dubbel gevoel na, zeker met een veelkleurige persoonlijkheid als Guido Discart, die alleszins niet in een paar obligate trefwoorden te vatten is. Als het van Guido zelf zou afhangen, zou hij enkel toelaten de positieve en meer vrolijke facetten van zijn levensverhaal te herinneren, en de rest met de mantel der vergetelheid te sluieren. Hij was een meester in het discreet afzien en viel daar niemand mee lastig. De laatste jaren beleefde Guido inderdaad een langdurige kalvarietocht met heel wat lichamelijk leed, kommer en kwel. Maar hij deed dit met een bewonderenswaardige moed. Hij betrok daar zo weinig mogelijk mensen bij. Hij, - de man die meest kon genieten van een exquise maaltijd en eigenlijk een culinair verfijnde kennis had opgedaan om een eigen Michelin-gids uit te geven -, moest de laatste levensjaren na zijn operatie de geneugten van een fijne schotel en een goed glas wijn laten varen en gedwongen afscheid nemen van zijn spreekwoordelijke Bourgondische smaak. En inderdaad, het leven van een woestijnvader of een asceet die zijn zintuigen niet meer kon laten meegenieten, viel hem zwaar.

2 Maar wie Guido Discart beter kende, wist dat aan tafel gaan voor hem vooral de gelegenheid was om zijn gulheid te delen met vrienden en daarbij een goed gesprek te voeren. Delen met anderen en luisteren naar, niet toevallig twee van zijn grootste kwaliteiten Net zoals zijn vader, vulde Guido met zijn rijzige gestalte en gestreng peilende oogopslag op een natuurlijke manier telkens de ruimte als hij ergens binnenkwam. Hij passeerde niet onopgemerkt. Hij kon daarbij steunen op een onwaarschijnlijke mensenkennis, die hem toeliet vaak profetisch te kunnen optreden en tussenkomen. In een aangekondigde discussie kon hij meestal de reactie van zijn opponent voorspellen. Dat Guido een strateeg en grote tacticus was, werd hem door iedereen, vooral zijn tegenstanders, benijd. In de uitoefening van zijn ambt als gerechtsdeurwaarder had hij dan ook een natuurgetrouw gezag opgebouwd. Wie met hem mee ging betekenen, kon steeds vaststellen hoe hij de menselijke factor op de eerste plaats stelde en telkens mee zocht naar redelijke en menswaardige oplossingen. Zoals de volksmond zegt: streng maar rechtvaardig. Maar met een dominant gevoel van mededogen en begrip voor een redelijke oplossing. Guido had inderdaad een congenitaal rechtvaardigheidsgevoel in zich. Onrecht en onredelijkheid deden hem steigeren. Guido heeft indertijd lang moeten wachten op zijn benoemingsbesluit van gerechtsdeurwaarder. Deze onwillekeurige wachtperiode heeft hem ook gevormd en getekend. Dit had ook te maken met zijn uit de familietraditie gegroeide Vlaamse overtuiging, die hij nooit onder stoelen of banken stak. Dit engagement heeft hij ook met hart en ziel gelegd in zijn bepalende rol bij de oprichting en uitbouw van de Conferentie van Vlaamse Gerechtsdeurwaarders, waarvan hij de eerste voorzitter werd. Guido was daarin visionair. Hij liet zich leiden door een toekomstgerichte termijnvisie en sociaalmaatschappelijke betrokkenheid. Hij las de tekenen van de tijdsgeest. Zonder voorbehoud kan je hem de Hugo Schiltz van het gerechtsdeurwaarderkorps noemen: principevast, luisterbereid, genuanceerd zonder fanatisme, tegen de stroom in zoekend naar werkzame structuren, duidelijk onderscheid makend tussen hoofdzaken en bijkomstigheden. En vooral ook: recht op zijn doel afgaand, nooit aflatend. De permanente bezorgdheid voor de toekomst van het collectief van het korps van gerechtsdeurwaarders was bij hem zoals bij zijn goeie vriend wijlen Fons Brackeva - een steeds weerkerend mantra, een absolute leidraad die zijn handelen bepaalde. Als een groot staatsman wist hij als geen ander het compromis te zoeken. Als overtuigde

3 Vlaming was hij niet te beroerd om bruggen te slaan met het zuiden van het land, ook al lieten menige confraters hem daarbij vaak in de steek, juist omdat zij het brede maatschappijbeeld van Guido niet kenden. In zijn periode als voorzitter van de Conferentie van Vlaamse Gerechtsdeurwaarders was hij het die een brug sloeg met de Nationale Kamer van gerechtsdeurwaarders, waar hij in de persoon van Marcel Mignon een gelijk gestemde voorzitter ontmoette. Zij leerden mekaar ook appreciëren en werden vrienden. Guido vond Marcel de grootste voorzitter die de Nationale Kamer ooit heeft gehad en treurde mee met de pijnlijke tweespalt binnen de Nationale Kamer. Guido was in ieder geval een meester in het bij elkaar brengen van mensen, het animeren van een debat, het verwijzen naar het collectief belang, los van persoonlijk gewin, het verleggen van bakens, het beantwoorden van uitdagingen. Hij kende als geen ander met een groot psychologisch inzicht het menselijk tekort, wat men in het Frans zo mooi formuleert als la condition humaine. Hij kende op een beproefde wijze het verschil tussen zijn en schijn, tussen show en essentie, tussen échte vriendschap en opportunisme. Guido had regelmatig - met zijn rusteloze ziel, zoals Max Havelaar in het boek van Multatuli - nood aan herbronning en ruime horizonten. Zijn reislust was er op gericht om met grote nieuwsgierigheid andere mensen en andere culturen te leren kennen in hun authenticiteit en historische traditie. Guido was een multiculturele en internationale mens. Iemand die als open Vlaming in de wereld droomde van en streefde naar een zelfstandigheid, een eigen gerespecteerde identiteit, maar zich tegelijkertijd afzette tegen Vlamingen die te gedogmatiseerd en te verengd dachten. Als je zou vragen: wat waren de basiskenmerken van deze gedreven man?, dan kan je dit met een paar sleutelwoorden: trouw, authenticiteit, engagement en mededogen. Trouw aan het gegeven woord, ook al kwam hem dit minder goed uit. Trouw aan zijn familiale wortels en doorgeven van de familietradities en -waarden. Trouw aan zijn missie, die zijn beroep voor hem was. Trouw aan zichzelf en zijn levensprincipes, ook al was dit tegen de stroom in. Authenticiteit: als géén ander doorzag Guido de wereldse commedia del arte en de sociale opschepperij, en peilde hij naar de diepere gronden van een levensverhaal of een attitude. Engagement en mededogen: zijn beroepsopdracht als gerechtsdeurwaarder was voor hem in eerste orde een menselijk verhaal, waarbij een procedure en het noodzakelijke formalisme slechts instrumenten waren, maar geen doel op zich. Redelijkheid, overleg, luisterbereidheid, oplossingsgerichtheid, dat was de leidraad van zijn doen en handelen. De laatste jaren, - als het fysiek moeilijker ging -, was hij nog steeds mentaal en geestelijk erg betrokken bij het reilen en zeilen binnen het korps van gerechtsdeurwaarders. Hij volgde alles nog alert op en vanuit een meer afstandelijke, panoramische visie gaf hij richting en commentaar aan de activiteiten van zijn Conferentie van Vlaamse Gerechtsdeurwaarders, waarvan hij het bezielende boegbeeld was en die hij samen met wijlen Fons Brackeva in 2000 had opgericht en uitgebouwd. De Conferentie van Vlaamse Gerechtsdeurwaarders en het korps zijn hem grote dankbaarheid verschuldigd. Zijn spirit en inzet blijven een inspiratiebron.

4 Wel Guido, van ons die achter blijven, krijg je de eretitel: minister van staat van de gerechtsdeurwaarders. Wij, collega s van de Conferentie van Vlaamse Gerechtsdeurwaarders, beseffen als geen ander dat een waardige opvolger voor u vinden een loodzware opdracht wordt We betuigen namens de CVG aan de familie ons innig medeleven en zullen Guido verder dragen in ons hart en in ons werk. De bijbelse woorden waarmee Timoteüs het levenseinde van de vurige apostel Paulus beschreef, zijn ook helemaal toepasselijk op Guido: Het uur van mijn heengaan is nabij. Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop tot een goed einde gebracht, het geloof bewaard. Nu wacht mij de krans van de gerechtigheid die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op de grote dag; en niet alleen aan mij, maar aan allen die naar zijn komst hebben uitgezien. Guido, beste vriend en voorzitter, het ga je goed aan de overkant. Je zal in onze herinnering blijven als een rechtschapen man, die steeds trouw bleef aan zichzelf en aan zijn woord.

5