Ik vind de Vlaamse cultuur als de Franse, ook al mag ik dat niet te hard zeggen (Arthur Sonnen)

Transcriptie

1 Ik vind de Vlaamse cultuur als de Franse, ook al mag ik dat niet te hard zeggen (Arthur Sonnen)

2 Volkstheater Einde derde bedrijf Oom Vanja: in de coulissen klinkt een schot. Toch zijn we niet in de Campagna maar in Nijinsky-Novgorod. Nog net tevoren dronk men ranja, maar toen riep iemand Krijg het snot en in de plaats van Rule Britannia davert een knal door heel het kot. Wat is dat toch met al dat schieten in Omsk en Tomsk en Leningrad? Zo valt er niet meer te genieten van popcorn of programmablad, pralines of een puntzak frieten. Tsjechovs toneel: t is altijd wàt! (WVG) Op 26 augustus presenteert Het Theaterfestival de sonnettenbundel God is een constructiefout van de overleden theatercriticus Wim Van Gansbeke. Op deze plek krijgt u telkens een voorsmaakje. Een conservatiefje reactie op Romeinse tragedies Oorlog en eten Het festivalcentrum ligt te slapen en de redactie houdt zijn verkwikkend middagdutje na de eerste echte deadline en de broodjes ham en kaas en boterhamworst met sla en yoghurt. De koffie hielp niet. Tot er luid gebulderd wordt: voor het eerst is er duidelijkheid over waar we ons nu exact bevinden in het gebouw (desingel, moet u weten, houdt ongeveer het midden tussen een luchthaven en het hoofdkwartier van de NASA, en van de witte gangen word je blind als waren het lawines in de Ardennen). Zo klonk ook ongeveer het geluid dat ons overviel: als een lawine. Enkelen van ons veerden recht, keken verwilderd om zich heen, waren uit hun respectievelijke dromen losgerukt en zochten soelaas maar vooral dekking. Renden de gang in. Niets te zien. Wat was er gebeurd? Waar is commissaris Witse wanneer je hem nodig hebt? Vast aan het biljarten (zie verder in dit nummer bij Theatertater ). Hoe dan ook: dit kon geen toeval meer zijn, zeker niet na een vrouwelijke gil die tot ver op de landingsbanen na-echoode. We werden bedreigd, zoveel was duidelijk. Misschien was er een brandalarm, of was Jurassic Park echt geworden (in theater kan alles). Wat we te zien kregen, benaderde onze ergste vrees. Ivo Van Hove regisseerde Romeinse tragedies. Het huis zat vol met keizerlijk krapuul zoals Julius Caesar en Augustus (een vrouw dan nog), om van het overspelige zwijn Marcus Antonius nog maar te zwijgen. Er werden oorlogen gevoerd en heelder kolonnes afgeslacht door overijverige, geile kolonisten, en het wilde maar niet stoppen. Dan zeggen ze dat de Grieken de marathon hebben uitgevonden. Hiertegen was geen geweld opgewassen, en zich verschansen onder onze laptops betekende slechts uitstel van executie. We besloten de koppen bij elkaar te steken, en een uitgekiende strategie te voeren. De voorraadkamer bevond zich vlak naast ons kamp. Het was slechts zaak daar beslag op te leggen, in een onbewaakt moment bijvoorbeeld, en de luidruchtige ruzies zouden het vuur wel staken, op den duur. De ciabatta s met beenham en olijventapenade zouden ons, wij die altijd honger hebben, goed smaken, en zo geschiedde, volledig in de mens sana et corpore sano van Coriolanus zelve. De Romeinen en het plebs, watjes eigenlijk, moesten na zes uur uitgehongerd het toneel verlaten en zich overgeven. We beslisten de strijd met een flits: voorpaginanieuws. [GDW] Let op, ik heb enorm genoten van de Romeinse tragedies. Het is een huzarenstuk om zes uur Shakespeare te brengen en boeiend te houden, en wat mij betreft verdient Toneelgroep Amsterdam daar een dikke pluim voor. Vijftien acteurs die een topprestatie leveren in een ijzersterk concept. Een totaalervaring. Multimedia, interactie die het publiek in staat stelt zijn aandacht te verdelen zoals het dat zelf verkiest, en natuurlijk een prachtige tekst. Maar toch zit ik een beetje verveeld met deze voorstelling. Waarom? Omdat Augustus door een vrouw gespeeld wordt. Hoezo? Zijn we plots ouderwets en antifeministisch geworden? Dat niet, hoop ik, maar als classicus heb ik er mijn bedenkingen bij. Laten we het simpel houden: je hebt aan de ene kant het Romeinse Rijk, en aan de andere kant het Egyptische. Twee geheel verschillende culturen. Machtige culturen. En tussen machtige culturen is dialoog nodig. In de tragedie van Cleopatra en Marcus Antonius de echte of Shakespeares versie- ligt het problematische voor een groot deel bij het voor de Romeinen onaanvaardbare feit dat Egypte geleid wordt door een vrouw. Alle gesprekken met en over Cleopatra zijn getekend door het genderverschil. Wanneer Augustus vertolkt wordt door een vrouw vervalt dus een belangrijk element uit de clash tussen de twee culturen. Hoe zit het dan met emancipatie? Moet men niet - zoals Frieda Pittoors in het interview van de dagkrant van gisteren zei - de veranderde werkelijkheid waarin vrouwen belangrijkere posities innemen overbrengen naar de scène? Ja en neen. Cleopatra gaat al over emancipatie. Ze moet zich constant bewijzen als vrouw aan de top tegenover de Romeinen die dit niet kunnen vatten. Als Rome ook al blijkt geëmancipeerd te zijn, vervalt deze emancipatorische strijd van Cleopatra. Weet je, ik wil best toegeeflijk zijn, en het positief vinden dat vrouwen op scène belangrijke posities innemen. En ja, de Romeinse tragedies zijn door Toneelgroep Amsterdam in een modern kleedje gestoken. Inhoudelijk echter blijven ze vrij trouw aan de originele tekst. Van Augustus een vrouw maken, is op zich een vormelijke aanpassing, maar met inhoudelijke consequenties. En dan moet men er zich bewust van zijn dat het verhaal daardoor andere nuances krijgt. En in de ogen van deze conservatieve classicus aan sterkte inboet. [TB] - 2 -

3 De dagkrant zat samen aan tafel met Arthur Sonnen, oud festivalleider van Het Theaterfestival Ik eet heel graag in Vlaanderen ANTWERPEN - In het heuglijke jaar 1987 startte Arthur Sonnen in Amsterdam Het Theaterfestival op vanuit de idee om met nadruk Nederlandstalig theater op de kaart te zetten, en Vlaanderen en Nederland (en hun inwoners) dichter naar elkaar toe te brengen. Vanaf 1991 werd Het Theaterfestival zowel in Vlaanderen als in Nederland georganiseerd. Arthur Sonnen is een man die u dan ook vaak zal tegenkomen op Het Theaterfestival, altijd met een glimlach rond de lippen. De jaarlijkse State of the Union mist hij voor geen geld. Wat vond u van de State of The Union? - Ik vond het eigenlijk wel een ander geluid dan normaal. Één van de aardige dingen is dat hij enigszins aansluit bij een totale reflectie over de kunsten waarin het principe van het modernisme enigszins verlaten wordt en teruggekeerd wordt naar renaissancistische principes. Het hele verhaal over de meester-leerling, dat in het modernisme nogal verlaten is, krijgt nu kennelijk een nieuwe revival. Ik vind dat wel mooi. In welke zin is Het Theaterfestival doorheen de jaren veranderd of geëvolueerd? Ik denk dat de basisprincipes na een drietal jaren interbellum nu eigenlijk toch opnieuw erkend worden, namelijk dat je als toneelliefhebber nooit in staat zal zijn alle belangrijke dingen die er gebeurd zijn te kunnen volgen of zien. Doordat een jury er zich een heel jaar op toelegt alle belangrijke dingen te zien, zijn zij beter in staat de interessante zaken eruit te pikken. Het theaterpubliek kan dan ook verrast worden door hun selectie. Voor het vak bevordert het elk jaar een goede reflectie omtrent de vorderingen en ontwikkelingen van het afgelopen jaar in de theaterwereld. Wat ik mooi vond in de toespraak van Jerry Aerts is dat de Nederlands-Vlaamse samenwerking, ook al is die de afgelopen drie jaar wel wat anders geweest dan daarvoor, langzamerhand opnieuw naar elkaar toegroeit. En vooral dat men beseft dat men elkaar nodig heeft. Dat vind ik heel belangrijk. Het voornaamste uitgangspunt van Het Theaterfestival voor u is dat het Nederlandstalige theater, dus zowel Nederlands als Vlaams, hand in hand gaan? Inderdaad, dat is de absolute basis. Vlaanderen en Nederland hebben op zich natuurlijk twee van elkaar te onderscheiden culturen, elk heeft zijn manier van kijken. Die twee met elkaar in contact te brengen, met elkaar te vergelijken en elkaar te laten beïnvloeden is een heel goede zaak. Kunst is er om de reflectie te bevorderen, om te kijken naar het ontstaan van nieuwe inzichten, het biedt andere manieren om de maatschappij te bekijken. Deze stimulering van de verbeelding, dat is de legitimering van subsidies waar politici altijd zo verschrikkelijk naar op zoek zijn. Maar die zit echt niet in het aantal bezoekers of aan de som die je uitgeeft aan een voorstelling. Ze zit in het geestelijk kapitaal dat mensen in een betere verhouding en zo op een hoger niveau brengt. Daar heb je binnen de economie en de politiek veel meer aan dan aan geld. Vindt u het goed dat de jury gereduceerd is tot drie personen? - Je kan ook met een jury van dertig personen werken, het zal allemaal wel voor- en nadelen hebben. Met drie personen kan je iets makkelijker een overeenstemming bereiken dan met zeven of negen, zoals er nog jury s zijn geweest. Het gaat uiteindelijk in zekere zin om het geloof dat je hebt in de ogen van de mensen die kijken. Vroeger was de Het Vlaamse en Nederlandse theater begint te beseffen dat men elkaar nodig heeft. Dat vind ik heel belangrijk. jury samengesteld uit een uitermate vertegenwoordigende wijze: er moest zowel een provinciale krant, een landelijk dagblad, een weekblad, een wetenschapper, etc. aanwezig zijn. Nu gaat het toch meer om de deskundigheid van de kijker, daar heb ik zeker geen moeite mee. Wat vindt u van de keuze 08? - Zowel over de keuze in Nederland als in Vlaanderen was ik verrast. Zo n jaar of drie geleden ging ik vijf à zes keer per week naar een voorstelling, dat is nu nog maar twee tot drie keer. Er zitten dus veel voorstellingen tussen die ik nog niet gezien heb, ik ben met andere woorden erg blij met deze keuze. Na afloop zal ik pas kunnen zeggen wat ik van de kwaliteit van de voorstellingen vond! Ik ben ook heel erg blij dat er in Vlaanderen steeds veel aandacht aan de theatergeschiedenis wordt gegeven. Met Toneelstof bijvoorbeeld. Zowel geïnteresseerden uit de pers als uit de theaterwetenschappen die geen herinneringen hebben aan de theaterwereld omdat ze jonger zijn, voor hen is dat terra incognito. Zij kunnen op die manier hun geschiedenis volledig maken. Dat vind ik een heel goede gedachte. Hoe is het om hier op Het Theaterfestival rond te wandelen? - In Vlaanderen is het werkelijk een totaal andere cultuur dan in Nederland. Dat heeft zo zijn voordelen: in Nederland is men altijd veel scherper, hartelozer, rechtstreekser, terwijl men in Vlaanderen vaak gemoedelijker, warmer, vriendelijker is. Het theater dat in beide landen gemaakt wordt is in feite ook een weergave van de manier waarop de cultuur functioneert. Ik zeg altijd: de grens tussen Amerika en Europa ligt op de grens tussen Nederland en Vlaanderen. Ik vind de Vlaamse cultuur als de Franse cultuur, ook al mag ik dat niet te hard zeggen. De Nederlandse vind ik daartegenover een Amerikaanse cultuur. Juist de confrontatie van die twee is buitengewoon inspirerend, omdat ieder daarbij ook evenveel van zijn activiteiten behoudt. De vergelijking met elkaar, dat is iets wat ik heel erg op prijs stel. Ik eet hier graag, en dat zullen de meeste Nederlanders wel zeggen. Verschillen de Vlaamse en Nederlandse voorstellingen dan van elkaar? - Enigszins wel ja. Er zijn veel Vlamingen die in Nederland werken en vice versa, en ik heb zo het idee dat net de samenwerking heel vruchtbaar werkt. Op die manier wordt het nooit een automatische piloot. Als je met Vlamingen Vlaams theater maakt, krijg je een mooie voorstelling, maar zet er een Nederlander tussen en het wordt meteen contrastrijker. Er zijn plots heel andere zaken mogelijk, er ontstaan andere dingen. Ik denk echt dat dat voortkomt uit de confrontatie van de twee culturen en opvattingen. Komt u elk jaar naar Het Theaterfestival? Altijd. De opening van het festival is een hoogtepunt in mijn seizoen. [MR] - 3 -

4 Altijd prijs: geslaagde evenwichtsoefening op de balk Dino en Pierre, twee personages in de nieuwste voorstelling van Arne Sierens, twee angry young men met een verschillende achtergrond, verschillende verhalen maar dezelfde pijn. Pijn die hoe dan ook uit het lichaam moet, is het niet via woorden dan wel via fysieke erupties. Twee tikkende tijdbommen. In de val gelokt door de realiteiten van het leven, die bepaald worden door de beperkte capaciteiten waarover de mens beschikt. Zij ondernemen pogingen tot overleven in een wereld waar het lot niet meer wil meewerken, en waar de barrières zich niet enkel tussen mensen bevinden, maar vooral in het diepste van hun zijn. Een donkere, snerpende soundscape wordt versterkt door de desoriënterende flitsen van een stroboscoop. Flitsen waartussen we een jongen, Dino, kunnen ontwaren die met scherpe halen van een baseballbat zijn woede tentoonspreidt. Pierre arriveert met hebben noch houden, met niets dan open armen waartussen een hart klopt. Recht uit het afkickcentrum, zonder thuis, zonder doel, zonder vrienden die níet denken dat hij dood is maar hem misschien liever zo gewenst hadden. De opkomst typeert de personages, en zet meteen de toon voor het anderhalf uur durende relaas van twee vreemden die zich een weg banen door een ontluikende vriendschap. De realiteit houdt Dino in een wurggreep. Hij draagt verantwoordelijkheden waarvoor hij niet gekozen heeft. Zijn broer is plots verdwenen, en heeft hem zijn club gelaten. Bovendien moet hij zien om te gaan met zijn vader die negen huizen heeft en vierenvijftig contracten. Maar meer dan een jongen met te veel verantwoordelijkheden is hij een angstig dier dat krampachtig toenadering zoekt tot Pierre. Het is vanuit deze onmogelijkheid tot samenkomen dat hij zijn tederheid prijsgeeft: slechts via een ontembare, primitieve dierlijkheid kan hij zijn liefde tonen. Enkel tijdens de fysieke interacties met Pierre vindt Dino momenten van rust en kan hij de kloppedingskes van zijn hart even het zwijgen opleggen. Enkel dan staat het schuim niet op zijn lippen en hoeft hij zijn genegenheid niet te verstoppen achter valse zelfzekerheid of opportunisme, waarmee hij zijn harde leven richting probeert te geven. Waar hij als een ongeleid projectiel met zijn woorden iedereen rond hem bombardeert, daar weet hij de zaken genuanceerder aan te pakken met zijn lichaam. Pierre ervaart zijn beperkingen minder dan Dino als onoverkomelijkheden. Desondanks zit hij niet minder vast, heeft hij niet méér perspectieven voor de toekomst. In tegenstelling tot Dino weert hij zich niet als een duivel in een wijwatervat tegen zijn lot. Hij handelt minder bevreesd, minder vanuit de drang om zichzelf te beschermen. Desillusies laat hij als een stroom over zich heen komen, desnoods slaan ze hem tegen de grond. Tegelijkertijd laat hij zien dat het mogelijk is te proberen, al is het spartelend, wankelend, zonder houvast. Hij beweegt soepeler, springerig, in zijn pogingen hoger, verder, wijder, weg te geraken. Van het speelvlak af, uit het leven waarin hij gevangen zit, tracht hij te ontsnappen. Op zoek naar grenzen, openingen, achterpoortjes om zichzelf te overstijgen, een poging die hij keer op keer onderneemt, al is het tegen beter weten in. Met zijn ballet weet Pierre Dino te verleiden, en zo de tederheid in hem naar boven te halen. Hij confronteert Dino met andere manieren om zich een weg te zoeken tussen de struikelblokken van zijn leven. Dino en Pierre zijn als de mens die worstelt met zijn lotgenoot, in wie hij zichzelf herkent, waardoor hij zich tot hem aangetrokken voelt. Tegelijkertijd moeten zij zich losmaken, omdat ze weigeren zichzelf te herkennen in de ander, willen zij niet even vast komen te zitten als hij. Zij klampen zich vast aan elkaar als aan een boei in open zee, maar wat als de ander ook zinkt? Precies dat proberen ze te vermijden. Waar taal tekortschiet in dit proces, biedt het lichaam een uitweg. Het is dan ook via de choreografieën en de dansante bewegingen, die consequent laveren tussen een speels paringsritueel en een bijtende strijd, dat ze elkaar bereiken en een eenheid vormen. Maar we zitten niet in Hollywood en daarom kan het gat alleen maar zwarter worden, de realiteit alleen maar realistischer en de pijn alleen maar erger. De intervallen van de letterlijke grondbevingen worden kleiner en de balk boven hun hoofd is geen toevluchtsoord meer voor onschuldige spelletjes. Ook de muziek weet perfect te doseren tussen energetische uitbarstingen en momenten van verstilling. In de dialoog met de personages vormt zij een meerwaarde voor het geheel. Arne Sierens weet met zijn nieuwste voorstelling opnieuw te beroeren en verruimt zijn universum, waar de personages nog altijd flirten met het karikaturale, maar meer dan voorheen complexe wezens zijn die meer dan eens prijs hebben. [CVC] en [TA]!! TIPS VAN HET HUIS!! Inne Goris / ZEVEN Droesem op zaterdag 30/8 om 15u én om 17u in desingel zwarte zaal Laura van Dolron Laatste Nachtmerrie op 29 en 30/8 om 20u30 in Monty Toneelatelier Aalst Fred op 28 en 29 augustus om 20u in desingel kleine zaal Space Design God, een luisterwandeling, vandaag, morgen en 29/8 om 14u en 16u, en op 30/8 om 16u in desingel vertrek onthaal festivalcentrum Infosessie Kunstendecreet omtrent subsidieaanvragen, op 25/8 om 17u30 in salon festivalcentrum desingel

5 Benjamin Verdonck & Willy Thomas brengen Global Anatomy (KVS) Ecce homo Benjamin Verdonck en Willy Thomas herscheppen de mens. Een klapdeur. Een arm. Een been met een witte sok eraan. En hup, daar staat hij! Benjamin Verdonck, in volle naaktheid. Een beetje onwennig en dat is ook het publiek. Maar Benjamin doet een paar huppelpasjes en heeft direct de lachers en de sympathie van het publiek op zijn hand. En dan moet Willy Thomas nog opkomen. Ja hij is er! Nee, hij is er niet. De draaideur heeft wat problemen met hem. Of haar. Want hij blijkt borsten te hebben en de Eva te zijn die Adam Benjamin moet aanvullen. Verdonck en Thomas hebben het domein van de slapstick verkend voor deze productie. Ladders die kapot gaan terwijl men er op klimt, emmers water waar voeten in terechtkomen, boter waarover diezelfde voeten uitglijden en scheetkussens achter de rug. En wanneer zal er iemand in de drol trappen die Verdonck geproduceerd heeft? Global Anatomy is ook meer dan dat. Het zegt iets over de mens. Over hoe de mens probeert sferen te creëren en grappig is in zijn falen daarin. De scène is vrij leeg in het begin. Maar al gauw sleuren de acteurs het ene voorwerp na het andere het toneel op. In de moderne maatschappij kan de geglobaliseerde mens slechts gelukkig zijn dankzij de materie. Voorwerpen moeten creëren wat sociaal contact niet meer voor elkaar krijgt. Verdonck en Thomas zetten kerstbomen op, bouwen een huisje, verzorgen elkaar als ze pijn hebben. Met moeite allemaal. Het is een willen maar niet kunnen. Niet alles is rooskleurig. Ze zijn kwaad op elkaar als er iets misgaat. En ze laten niet na hun duistere kant te laten zien. Global Anatomy is leuk in zijn beelden en nog grappiger in zijn humor. Soms een beetje voorspelbaar, maar dat verhoogt net de voorpret. De diepere laag die erachter zit, dringt maar moeizaam door de vorm heen. Dat neemt niet weg dat we alweer twee acteurs aan het werk hebben gezien die echt spelen. Net als in Rococo van Hotel Modern (een dag eerder op Het Theaterfestival, in dezelfde zaal) is deze voorstelling sterk door de speelse verwondering die eruit spreekt. Maar dan ietsje opgeruimder, ietsje strakker. En dat zonder kleren, zonder geluid, zonder lichteffecten. Alle sfeer wordt geschapen door de verbeeldingskracht van deze makers. En ja, het is zover. Wie een drol draait voor een ander trapt er zelf in. Verdonck en Thomas kijken elkaar aan. Het lijkt wel alsof ze met de materie die aanwezig is op scène nog een tijdje kunnen doorgaan. Maar neen. Benjamin kijkt de zaal in. Bedankt, zegt hij. Bedankt, Benjamin en Willy! [TB] VS. Reflecteren met een lach Het Theaterfestival wil dit jaar de nadruk leggen op voorstellingen die verschillende kunstvormen in zich dragen. Het is belangrijk dat het vakjesdenken doorbroken wordt en dat makers de verschillende mogelijkheden van de podiumkunsten onderzoeken zonder een allesbepalend etiket op hun creaties te kleven. Global Anatomy is een voorstelling die zonder twijfel aan dit profiel beantwoordt. Het geheel hoort perfect thuis in een theaterzaal maar sommige beelden zouden ongetwijfeld hun kracht bewaren in een galerie als installatie of performance. Een selectie van de meest sprekende momenten zou zelfs een geslaagde fototentoonstelling kunnen opleveren. Ook inhoudelijk bewandelt Global Anatomy verschillende paden. De twee mannen die naakt ten tonele verschijnen benadrukken met hun verfrissende verwondering de kinderlijke naïviteit die aan de basis ligt van elke creatie op welk gebied dan ook. Alles waar de mens aan begint staat aanvankelijk in zijn kinderschoenen, of in onze geglobaliseerde maatschappij in zijn glimmende sportschoenen. Maar de verwondering waaiert al snel uit naar de meest uiteenlopende prikkels en de verveling is nooit veraf, een object kan de interesse niet lang vasthouden en moet meer dan eens plaatsmaken voor een fascinerender voorwerp. En wat de een heeft, wil de ander ook hebben maar dit eindeloze verlangen veroorzaakt een leegte die nooit opgevuld kan worden. Hoe meer de mens wil, hoe minder hij heeft. In de spelletjes die gespeeld worden is het een uitdaging om elkaar te overtreffen en de aandacht op zichzelf te vestigen. Maar de mens wordt groot en moet zich een plaats weten te vinden in de complexe maatschappij die perfectie eist en de capaciteit om alles aan elkaar te linken. Het is maar zelden dat de mens aan deze eisen kan voldoen en zijn falen zal altijd deel blijven uitmaken van zijn poging tot construeren. Benjamin Verdonck en Willy Thomas hun spel getuigt van een enorme creativiteit die letterlijk geen grenzen kent. En in hun natuurlijke omgang met de bijeengesprokkelde materialen lijkt het wel of ze ter plekke alles uitvinden. De verschillende beelden vloeien naadloos in elkaar over waardoor de voorstelling een vloeiende dynamiek krijgt. De verstilde beelden vormen een mooi tegengewicht voor de uit de hand gelopen chaos en zorgen voor een gedoseerde ritmiek. Door de actuele thematiek te brengen in een sfeer van eenvoud en onschuld, kan de toeschouwer genoeg afstand nemen van gewichtigheid en zich ten volle laten onderdompelen in het inventieve spelplezier. Het is reflecteren met de lach op het gezicht. [CVC] * Op 24, 25, 29 en 30 augustus treedt er een groep op in het festivalcentrum, daarna neemt de dj de sfeermuziek voor zijn rekening. (dit valt onder de programmatie van Studio Villanella) * EXTRA VOORSTELLING ALTIJD PRIJS (Compagnie Cecilia & HETPALEIS) op 27/08 om 20:15 in HETPALEIS

6 Theatertater Onze journalisten gaan dagelijks op pad en snuiven de festivalsfeer op in de coulissen, temidden de festivalsite, naast en onder elk podium. Ze zoeken daarbij het antwoord op een centrale vraag. Zonder schroom steken ze hun notitieboekje onder de neus van artiesten, barpersoneel, technici, productieleiding, en andere aanwezige of verdwaalde zielen op de Theaterfestivalsite. Misschien klampen ze op een van deze dagen ook u aan. De vraag die hen vandaag allen werd gesteld was: Welke acteur/actrice ziet u olympisch goud winnen en in welke discipline? Hans Kesting, zelf acteur bij Toneelgroep Amsterdam, controleert zijn wanneer wij hem met de vraag overvallen. Hij ziet wel wat in Koen Crucke en het polstashoogwerpen. Na nader onderzoek blijkt dit een vooral in Nederland populaire sport te zijn. Wanneer hij onze gefronste wenkbrauwen waarneemt, rent hij weg, om terug te keren met: Steven Van Watermeulen (NTGent), schoonspringen, van de 10m plank. Hans collega Karina Smulders houdt het bij haar regisseur Ivo Van Hove en het synchroonzwemmen. Ivo is een echte waterrat, merkt Hans nog fijntjes op. Arthur Sonnen, oprichter van Het Theaterfestival en tot 2004 festivaldirecteur, weet niet direct één naam maar is van mening dat er een Beneluxploeg opgericht zou moeten worden. Dan heeft iedereen er wat aan en zijn we meteen ook van het nationalisme af. Een man in de foyer nipt van zijn glas en zegt: Hubert Damen zou wel goud kunnen halen in het biljarten. Hilde Van Mieghem, actrice in o.a. de tv-serie Moeder, waarom leven wij en regiseusse van De Kus, antwoordt zonder aarzelen Fedja van Huêt, in alle disciplines en voegt er even later snel aan toe: En als vrouw: Karina Smulders, ook in alle disciplines. Absoluut! Vic Van Avermaet, medewerker bij Radio Angelo, antwoordt na een poosje denken: Frank Dingenen zou van mij goud mogen winnen als hij nooit meer zingt, acteert of iets op radio of televisie doet. Dan krijgt die mens van mij alles wat deze wereld te bieden heeft, en voegt er dan nog heel oprecht aan toe: En Bart Van Avermaet, omdat hij zo n fantastische vader is. Christof komt net van de voorstelling Romeinse Tragedies en heeft al een frisse pint in de hand wanneer we voor hem staan met onze vraag. Olympisch kampioene in het moeder-zijn mag voor mij Frieda Pittoors zijn, een logisch maar heel terecht antwoord! Sfeerbeheer Broodleger Opgetrokken broekspijpen, blote voeten, wat bloemvegen in het gezicht en met overgave brood knedend zoals vroeger druiven geperst werden. Zo vind je Thomas Verstraeten deze week in actie. I created an army and I... slept with it/destroyed it/loved it, steekt Thomas van wal. De komende week kneedt en bakt hij twintig levensgrote evenbeelden. Een beetje zoals het Chinese Terra Cotta-leger, maar dan in brood. Het neigt wat naar megalomanie, ik weet het, grijnst hij. Maar er zit meer achter. Het symboliseert ook mijn eigen gevecht tegen het leven. Deze broodbeelden zijn de komende week helemaal onderhevig aan de elementen. Eén ton vervallen woudtarwe, een grote bakoven en een afdruk van zichzelf in klei. Hiermee komt Thomas' broodleger tot stand. Brood is een interessant medium waar ik al lang mee bezig ben. Het is iets enorm universeel: iedereen kent brood, iedereen weet waarvan het gemaakt wordt. Brood doet leven, in alle culturen. Net daarom maken mijn broodconstructies veel los bij de mensen. Soms reageren ze geschokt en gooien ze stenen om hun afkeer te uiten, soms komen ze me bijna omhelzen om proficiat te wensen. Heel uiteenlopende reacties die mooie gesprekken opleveren. De link tussen dit leger en het theaterfestival ligt voor de hand. Ik ben de ganse dag bezig, iedereen die hier passeert kan me zien kneden en bakken. Dit is theater voor iedereen en op elk moment. De kans bestaat zelfs dat dit leger in de toekomst op verschillende plaatsen in Antwerpen opduikt. Je vindt broodkunstenaar Thomas bij de ingang van desingel tussen de containers van Studio Villanella. [RL] All we hear is Radio Angelo LUISTER vanaf 17h naar Radio Angelo via of of blijf in de buurt van de festivalsite!! Vandaag heeft Angelo Liv Laveyne en Jurgen Delnaet (De Tijd) te gast. Romeinse Tragedies MENU Het menu tijdens de voorstelling ziet er als volgt uit: * Spie watermeloen 2 * Koude pasta met pesto, feta en groenten 4 * Ciabatta met beenham, olijventapenade 3 en rucola * Ciabatta met mozzarella, gegrilde 3 aubergine en basilicum * Ciabatta met tonijnsalade en basilicum 3

7 VOORSTELLINGEN zondag 24 augustus KEUZE 08 Toneelgroep Amsterdam (NL): Romeinse Tragedies 23, 24/08 16:00 desingel - rode zaal - duur: 6u catering aan democratische prijzen op de scène - 30 / 25 Na de succesvolle ensceneringen van Othello en Het temmen van de feeks, brengt Ivo Van Hove een eigentijdse compilatie van maar liefst drie stukken van Shakespeare: Coriolanus, Julius Caesar en Antonius & Cleopatra. In deze klassiekers staan het politieke bedrijf en machtsmechanismen centraal. Romeinse tragedies toont mensen die debatteren, opkomen voor hun idealen, en uiteindelijk al dan niet slagen in hun politieke doel. Met een 15-koppige topcast, een uitmuntende setting en imposant videowerk maakt Toneelgroep Amsterdam van deze marathonvoorstelling een totaalbeleving. Gezeten temidden van de politieke arena, stapt het publiek vrij in en uit de voorstelling. Men beslist zelf naar wie men kijkt, welke situatie de aandacht geniet, welk oordeel er geveld wordt. Romeinse Tragedies komt na het Festival d Avignon voor een allerlaatste keer naar Vlaanderen tijdens Het Theaterfestival. Van/met: William Shakespeare (tekst), Ivo Van Hove (regie), Tom Kleijn (vertaling), Bart Van den Eynde, Jan Peter Gerrits, Alexander Schreuder (dramaturgie), Jan Versweyveld (scenografie), Barry Atsma, Jacob Derwig, Renée Fokker, Fred Goessens, Janni Goslinga, Marieke Heebink, Fedja van Huêt, Hans Kesting, Hugo Koolschijn, Hadewych Minis, Chris Nietvelt, Frieda Pittoors, Alwin Pulinckx, Eelco Smits, Karina Smulders (spel), Bl!ndman (muziek), Eric Sleichim (compositie), Tal Yarden (video), Lies Van Assche (kostuums) Compagnie Cecilia & HETPALEIS (B): Altijd Prijs 22, 23, 24, 25/08 20:15 HETPALEIS - 15/12 Arne Sierens (o.a. Allemaal Indiaan, Maria EeuwigdurendeBijstand) maakt theater met zijn poten in het leven. Samen met oude getrouwe Titus De Voogdt en nieuwkomer Robrecht Vanden Thoren creëerde hij, voortgestuwd door live muziek van Jean-Yves Evrard, een donkere theatervoorstelling over de getroebleerde lotsverbondenheid van twee mannen uit verschillende milieus. De twee mannen ontmoeten elkaar in bizarre omstandigheden, en raken ongewild verstrengeld in elkaars leven. Een choreografisch spel van aantrekken en afstoten, uitdagen en verleiden, van tederheid en agressiviteit volgt. Altijd Prijs is een amusante, doch harde Sierens: net als het speelplatform slaat ze de grond soms onder je voeten weg. Van/met: Arne Sierens (tekst & regie), Titus Devoogdt, Robrecht VandenThoren (spel), Jean-Yves Evrard (live muziek), Guido Vrolix (decor), Koen Augustijnen (co-regie), Koen Demeyere (realisatie), Timme Afschrift (licht), Lieve Pynoo (kostuums). Met de steun van Vooruit. PARALLEL Space (NL) Design God 24, 25, 29/08 om 14:00 & 16:00, 30/08 om 16:00 desingel - vertrek onthaal festivalcentrum 7 / 5 40 minuten durende luisterwandeling in de nabijheid van desingel. Samen met het publiek zoekt Space naar een eigen manier van religieus ervaren. Wat is werkelijk en wat is verzonnen? Is het mogelijk om geloof los te zien van maatschappij en politiek en terug te keren naar een zuiver beleven? zie!duif Stockholm Een ironische theatervoorstelling over een praatsessie binnen een zelfhulpgroep. Over acht jonge vrouwen die willen begrijpen en begrepen worden, zonder oordelen en vooringenomenheid. Cie Moelans-Schwarzer Bordstein Runter 24, 25/08 20:00 7 / 5 desingel zwarte zaal Een dansvoorstelling over de nachtkant van de mens. Dit jonge Duitse collectief vond zijn oorsprong in de dansopleiding aan de Hochschüle für Musik in Keulen en telt vandaag vijf dansers uit verschillende landen. Live gratis geen reservatie - desingel - vertrek onthaal festivalcentrum - Live op 24, 25, 29, 30/08-19:00-20:00 & 21:00-22:00 Tuning People Worm Muziektheater met een experimenteel instrumentarium in de vorm van een worm. Het splitsen van de worm levert telkens nieuwe scènebeelden op. Een blik op het derde project van geluidscollectief Tuning People, na beweging en drama is nu ritme aan de beurt. Kifkif La Cité du bonheur Energiek (f )luisterspel met drie jonge vrouwen in een laboratorium vol mislukte experimenten en gevaarlijke ideeën. Wolff State of the wolff Theater met voorliefde voor het ondergrondse en het absurde. Het eigenwijze collectief Wolff nodigt de toeschouwer uit tot een input van de eigen fantasie. Tejaterbende Oeps!: De Jossen 24, 25/08 20:30 Monty 12 / 9 Tom Lanoye schreef De Jossen oorspronkelijk voor Olympique Dramatique. De Jossen zijn aandoenlijke wezens, die verdacht veel lijken op 'echte' mensen, met 'echte' menselijke problemen en mensenplezier. Samen hebben ze een wereld gecreëerd waarin vriendschap centraal staat: hun Josdom. De Jossen zijn trots op hun Josdom. Ze wijden er liederen aan. Standbeelden. Triomfbogen. Parades. Tot op een mooie dag. Jos, één van de Jossen, wil ontsnappen niet zomaar doen. Wordt het de val of de revival der samenhorigheid? Van/met: Tom Lanoye (tekst), Stijn van de Wiel (regie), Dries De Smedt, Michai Geyzen, Jef Haverans, Severien Helsen, Katleen Vansant, Jef Vervoort, Lotte Theuwis, Dominic Decnodder, Tine De Laet, Dieter Deceuninck (spel), Kris Lenders (productie). Dagkrantmedewerkers: Hoofdredactie: Karl Van Welden, Gunther De Wit, Marieke Rummens Redactie: Carmen Van Cauwenbergh, Tom Bruynooghe, Janneke Robers, Christoffel Hendrickx, Tina Ameel, Olivia U. Rutazibwa, Roosje Lowette, Nanda Suwargana, Karel-Willem Delrue, Coördinatie: - 7 -Lana Willems

8 ZONDAG 24 augustus 14h 15h 16h 17h 19h 20h 20h15 20h30 20h45 21h 21h15 21h30 21h45 22h 22h15 22h30 22h45 Romeinse Tragedies desingel rode zaal Altijd Prijs - HETPALEIS Design GoddeSingel vertrek onthaal festivalcentrum Bordstein Runter desingel zwarte zaal Stockholm desingel vertrek onthaal festivalcentrum Live: Worm / La Cité du bonheur / State of the wolff - desingel vertrek onthaal festivalcentrum De Jossen - Monty Doorlopend (Studio Villanella) vanaf 12:00 Radio Angelo vanaf 17:00 desingel festivalcentrum MAANDAG 25 augustus 14h 15h 16h Design God desingel onthaal festivalcentrum 17h 17h30 17h45 18h 19h 20h 20h15 20h30 20h45 21h 21h15 21h30 21h45 22h 22h15 22h30 22h45 MAYBE FOREVER Bourlaschouwburg Altijd Prijs HETPALEIS Win een auto Renault garage Live: Worm / La Cité du bonheur / State of the wolff - desingel vertrek onthaal festivalcentrum Infosessie Kunstendecreet: hoe een subsidie aanvragen? desingel salon festivalcentrum Stockholm desingel vertrek onthaal festivalcentrum Bordstein Runter desingel zwarte zaal De Jossen - Monty Doorlopend (Studio Villanella) vanaf 12:00 Radio Angelo vanaf 17:00 desingel festivalcentrum - 8 -