stopt het dan echt voor mij daar

Transcriptie

1 Reguliere hulpverlening, stopt het dan echt voor mij daar Ik kwam bij Mirre terecht door het verlies van mijn zoontje en meerdere miskramen. Door de dingen die ik beleef tijdens mijn traject krijg ik steeds meer ruimte om gelukkiger te worden in het leven. En doordat ik me beter in mijn vel ga voelen, maak ik ook meer ruimte voor nieuw geluk. Dus een nieuwe zwangerschap die wel goed zal gaan. Praten heeft geen effect meer Dan ben je een viertal keer bij maatschappelijk werk geweest in het ziekenhuis en erachter komen dat praten echt totaal geen effect meer op mij heeft. Ik kan honderdduizend keer mijn verhaal vertellen zonder enige moeite, er komt geen emotie erbij los. Hoe kan ik dan de tranen huilen die er nog altijd zijn. Het is een gewoonte geworden om mijn verhaal te vertellen, het blijft fijn erover te praten want wil dat iedereen het weet. Iedereen Daan kent en weet dat een zwangerschap of een kindje bij je houden niet vanzelfsprekend is. Maatschappelijk werk heeft samen met mij besloten er een stop op te zetten. Maar wat nu Nee ik sta niet met lege handen, maar heb er wel heel veel moeite voor moeten doen (heel veel piekeren, en nog steeds) Ze stuurde wel een brief naar de huisarts om daar naar terug te gaan, zodat hij op de hoogte is dat ik heel erg somber ben. Want ze kon me niet zo maar zonder iets achterlaten.

2 Open dag Mirre Voordat ik stopte bij maatschappelijk werk ben ik op een open dag geweest van Mirre. Mirre is een opleiding instituut voor het begeleiden van trauma,s, geboorte herbeleven en als je anderen mensen wilt helpen. Mijn doel deze dag was alleen maar te voelen, want in mijn hoofd had ik al dat ik hier niks mee kon doen. Het is een lastige plek om te komen met openbaar vervoer en de kosten zijn ook erg hoog. Maar toen ik daar was (alleen, wel heel lief gebracht door mijn man) wist ik niet wat me overkwam. Ik stond een beetje verloren in de tuin, rondom mensen die ik niet ken. Dit soort dingen zijn ook niet iets voor mij, nieuwe dingen vind ik gewoon heel erg eng. Maar ik werd al heel snel benaderd door iemand van Mirre, even mee staan praten en kreeg een rondleiding. Na het welkomstwoord, stond ik alweer in de tuin alleen. Wat er door me heen ging, ik weet het niet. Maar uit het niets kwamen er tranen, ik stond daar gewoon midden in de tuin te huilen. Ik had al weken niet meer zo gehuild. Nou mijn doel was bereikt, dit hoopte ik al dat het zou geburen. Hoe vreselijk eng ik het ook vond, want ik leek wel de enige waar van alles los kwam. Na deze tranen ben ik de zaal in gegaan waar ze gingen vertellen over de opleidingen, wat ik wel erg interessant vond. In de middag was er een workshop waar ik graag heen wilde, dit ging over zwangerschap/geboorte. Wat heb ik hier zitten huilen zeg, even helemaal terug naar mijn eigen zwangerschap van Daan. De begeleidster die ik daarvoor al had gesproken kwam aan met zakdoekjes, zo lief. Er werd me gevraagd of ik iets wilde vertellen in de groep erover. Maar ik verdronk in mijn tranen en lukte even niet. Ik werd weer rustiger, om vervolgens daarna weer helemaal in tranen te zijn. Zo erg dat ik het niet meer aankon en ik de zaal uit liep. Me spullen liet ik in paniek achter, ik liep de eigenaresse tegen het lijf. Ze vroeg me of ze iets kon betekenen voor me, ik zei misschien zo. En liep naar de wc. Hierna heb ik even zitten praten met haar wat een fijne lieve mensen. En wat een geweldige plek. Hier hoor ik thuis om met mijzelf aan het werk te gaan. Ik voel het

3 gewoon. Ze heeft me nog even terug gebracht naar de zaal. Toen heb ik wel mijn verhaal in de groep gegooid, de reacties geweldig. Wat dapper dat je hier bent, en ook dat je nog terug de zaal in kwam Dit deed me goed, want voelde me beetje opgelaten dat ik zo,n beetje de enige in tranen zat.

4 Veel regelen Toen kon ik het niet meer loslaten, wat ik bij Mirre had beleefd. En nog veel meer de drang daar mijn hulp te krijgen, maar hoe!!! Er is gesproken over ziektekosten verzekering, PGB of via het UWV. Dus ik ben dit gaan uitzoeken, veel gepieker en gedoe In gesprek gegaan met iemand die me kon helpen met PGB, maar dat is toch van de baan gegaan door de extreme hoge eigen bijdrage. Inmiddels weet ik dat ik een heel klein beetje

5 vergoed krijg via mijn verzekering. Ik maakte een besluit, een moeilijk en heel eng besluit. Ik stap in het diepe en ik ga beginnen met individuele begeleiding bij Mirre. Doodeng, hoe loopt dat met alle kosten aangezien ik mijn kleine spaarpotje ga gebruiken ervoor. Maar ook het reizen erheen. Ik ben afhankelijk van openbaar vervoer en het ligt midden in Drenthe. De locatie is niet te bereiken met de bus. Ben twee uur onder weg, waarvan ik zo,n 17 minuten moet lopen van de bushalte naar locatie. Dan nog even niet aan de kosten denken. (oeps dat deed ik wel *schrik*) Ik maakte een afspraak met degene die me gaat begeleiden. Toen kwam ik erachter dat ik tot Emmen makkelijk met de bus er kan komen. Maar het laatste stukje is echt een probleem, de bus rijd niet zo heel vaak daar. En de tijd dat ik er moet zijn, lukt me niet met de bus te bereiken. Besloten dat ik de eerste keer vanaf Emmen met de regiotaxi ga. De terugweg zien we die dag wel weer Het gaat dus echt gebeuren, wat een eng idee. Wat staat me precies te wachten Ik hou jullie zeker op de hoogte over mijn traject bij Mirre. Vroeggeboorte Zo lief zo mooi zo klein zo van ons we mochten je niet houden want jij bent van ons heen gegaan om voor altijd een vlindertje in ons hart te zijn Ik kan me er niets bij voorstellen dat je zwangerschap zo fout loopt dat je kindje te vroeg komt en dus geen overlevingskans heeft. Of bij geboorte gelijk overlijd. Wat ben ik dankbaar dat we Daan nog vier maanden bij ons mochten hebben. Toen ik voor het eerst naar een uitvaartbeurs ging een paar maanden na het overlijden van Daan heeft me het hartdoosje wat hieronder

6 staat zoveel indruk op mij gemaakt. In eerste instantie wilde ik er hardt voor weglopen, toch was er iets in mij waardoor ik toch dichterbij ging staan. En mijzelf de bevestiging geven dat ik nog zoveel geluk heb gehad om mijn kindje zijn oogjes open heb zien gaan. In bad heb mogen doen, heb mogen troosten als het huilde. En onwijs veel te mogen knuffelen. De ouders die veelte vroeg bevallen hebben dit nooit kunnen doen. Door dat dit mij zoveel deed, heb ik ook weer heel veel indruk achter gelaten bij degene die bij deze stand hoorde. Want een jaar later kwam ik terug en maakte deze foto,s. Ze herkende mij en vond me zo dapper dat ik het aanging het jaar ervoor al en nu weer. Dit keer was ik er niet alleen voor mijzelf maar ook voor jullie. Om te laten zien dat er ook heel veel ouders niet op die roze wolk blijven zitten.

7 Inmid dels kom ik er ook achter dat er veel meer uitvaartverzorgers zijn die speciaal gericht zijn op kindjes. Zelf hebben wij een prachtmens gehad voor de uitvaart, maar dit was niet speciaal op kindjes gericht. Wel had ik echt het idee dat ze wel vaker hiermee in aanraking was gekomen. Daarom was onze uitvaart ook gewoon perfect. Maar wat vind ik het super fijn te zien dat er dus ook speciaal uitvaartverzorgers zijn voor kindjes. want deze richten zich ook veel makkelijker op echt de hele vroeggeboorte. Bedankt Jeannet dat je me zoveel indruk hiermee gegeven hebt. Kinderuitvaartbegeleiding Admiraal Naast deze stand stond nog een Kinderuitvaartbegeleiding Kleur kinderuitvaart

8

9

10 Dan heb ik ook nog foto,s gemaakt van de kleine schattige mandjes waar de te vroeg geboren kindjes in kunnen liggen van Amelius. Amelius maakt afscheid producten op maat. Ouders kunnen producten uit de collectie bestellen, maar ze kunnen bijvoorbeeld ook een mandje of kistje laten maken met de stof uit de babykamer. Ik vind het zo bijzonder wat ze maken, helemaal speciaal voor je overleden kindje. Want ook kindjes die stil geboren worden verdienen een onwijs mooi afscheid. Ik hoop dat ik mensen die dit nooit ervaren hebben een beetje een indruk krijgen wat er allemaal bij komt kijken als je kindje overlijd. Je kindje wordt geboren en je moet dingen regelen voor het afscheid geen geboorte kaartjes maar rouwkaartjes. Voor de meeste is dit een ver van hun bed show, maar voor vele ook echt werkelijkheid.

11 Als jouw veelte vroeg geboren kindje overleden is, hoe was jullie afscheid? Herinneringen aan Daan De meeste herinneringen aan Daan zitten in mijn hoofd, maar we hebben ook nog vele tastbare herinneringen die we hebben bewaard. De meeste zitten in een doos, en er staat ook wat in de woonkamer. Al deze mooie dingen zijn me zoveel waard, en kan ik absoluut niet wegdoen. Niet dat ik helemaal in tranen schiet als ik ze zie hoor, helemaal niet zelfs. Ik vind het gewoon belangrijk om te bewaren. Maar neem aan dat een mama met een kindje die hier nog wel is ook zulke tastbare spullen bewaard. Verder staan al zijn spullen er gewoon nog, denk aan

12 zijn box in de woonkamer en zijn kamertje is nog bijna compleet. Ik heb geen moeite ermee dat het er staat. Wel ben ik bang dat het in de weg zit voor ons nieuwe kindje die zich misschien niet welkom voelt. Maar de mogelijkheid om de box weg te halen is er niet, omdat het geen inklap box is. En de spullen in de kamer, het meeste is gewoon nog nieuw en veel doet me niet heel erg aan Daan denken. Ik laat jullie zien wat mij dus wel heel dierbaar is van de tijd met Daan. Naamslinger, deze hing aan de couveuse toen hij net geboren was Ballon, deze kreeg hij tijdens zijn drie weken ziekenhuis opname van een vriendin van mij Sterrenlint

13 Echo van onze mooie jongen Zijn ziekenhuis mutsje Ziekenhuis polsbandje Twee speentjes die gebruikt zijn De naam speentje won ik tijdens mijn zwangerschap, zijn nooit gebruikt Baby prikker zat bij een bos bloemen die we kregen na het overlijden Geboorte doek, gekregen van iemand die ik online heb leren kennen

14 Zijn eerste rommertje, wat was hij klein Het rommertje wat zijn papa speciaal heeft laten maken En zijn eerste outfit, omdat hij rond die tijd van het voetbal geboren is Twee mutsjes, het lichtblauwe is wel eens gedragen. De andere niet omdat het veelte groot nog was.

15 Zwangerschap test, deze kreeg ik via moeders voor moeders Pasjes, de ene is van zorgverzekeraar en de andere van het Martiniziekenhuis Rode neus, deze kreeg hij van de clini clowns die hem bezochten tijdens zijn opname In het potje zit nog een plukje haartjes van Daan Brace, omdat hij klompvoetjes had kreeg hij schoentjes de dag dat hij ze kreeg keek hij zo trots

16 Naamtrein, deze kreeg hij van oma (mijn mama) Speenketting met zijn naam en een gebruikt speentje eraan Rammelaartje, gekregen van een lieve D mama toen hij in het ziekenhuis was opgenomen Teigertje, heb ik pas geleden gekocht Waxinelichthouder met vlinder, heb ik zelf erop getekend De andere waxinelichthouder heb ik gekregen vanwege een mama swap Knuffeltjes zijn gekregen op zijn uitvaart Engeltje beeldje ook op de uitvaart gekregen

17 Cd, met de liedjes erop van de uitvaart Klein sterren zakje, gemaakt door een familielid en gekregen op de uitvaart

18 Het gedichtje en de beertjes komen van de uitvaart vandaan, het idee wat van mijn broer dat iedereen een beertje kon pakken De ster met zijn naam kreeg ik pas geleden vanwege een kerst swap van Lieve Engeltjes Dit soorten vlindertjes waren de knopjes op de kist om hem dicht te doen, en wat fijn dat we zo,n vlindertje erbij kregen om te kunnen houden.

19 Teigertjes familie Wat is het meest mooie/fijne tastbare herinnering aan jullie kindje? (of je kindje nog leeft of niet maakt niet uit)

20 Maatschappelijk werk (alweer) Na mijn tweede miskraam heb ik toch weer besloten om het er op te wagen naar maatschappelijk werk te gaan. Ik vond de stap echt wel heel zwaar, want ik hou er niet zo van. Juist omdat de reguliere hulpverlening alles via het boekje doet en je meestal gewoon niet begrijpt. Ik heb eigenlijk iemand nodig die weet hoe het is een kindje te verliezen en miskramen te ondergaan. Maar ik kan het niet alleen. Ik voel dat ik vast zit, helemaal op slot. Echt huilen lukt me haast niet, en dat voel ik aan mijn lichaam. Al weken houd ik me groot, maar waarom Ja ik ben denk bang wat er allemaal weer achterweg komt. Maar het lukt me gewoon weg niet om mijn emotie te laten gaan. Wekenlang heb ik een extreme hoofdpijn, maar niet alleen dat. Het wordt steeds erger de pijn. Inmiddels zit me hele lichaam vast. Me schouders en nek zitten helemaal vast. Spierpijn in mijn armen, handen en benen. En al vanaf het moment dat ik wist dat het een miskraam zou worden heb ik pijn in mijn rug. En dit alles veroorzaakt dat ik slecht slaap. Dan zijn we het cirkeltje weer rond. Ik ben nu drie keer naar maatschappelijk werk geweest. De eerste keer keek ik echt de kat uit de boom, gaf aan hoe moeilijk dit voor mij was. En ze gaf me het vertrouwen dat ik de touwtjes in handen heb. Als ik ergens niet over wil praten zal ze niet verder vragen. Als ik alleen maar wilde praten over Daan zou dat goed zijn. Ze zei me laat me maar kennis maken met Daan Dat voelde goed. Maar het ging natuurlijk niet alleen om Daan, maar juist nu om de miskraam. Toch merkt ze aan me dat ik er niet aan toe ben om me open te stellen ervoor. Maar ik wil het zo graag, ik wil zo graag heel hard huilen en alles loslaten, maar ik hou mezelf onbewust tegen. Praten erover doe ik ook niet graag, het liefst wil ik gewoon

21 dat mijn lichaam weer normaal reageert en weer verder om zwanger te worden. Helaas werkt dat niet zo, want sta toch echt op pauze. En dat is maar goed ook, want het gaat echt slecht met mij. Lichamelijk ben ik gewoon helemaal op. Het lijkt wel of ik steeds harder wordt, niet alleen naar andere toe maar juist naar mijzelf. Iedereen zegt wees lief voor jezelf, ja dat ben ik geweest. En ben het helemaal zat mijzelf, ik wil er voor een ander zijn. Mijzelf gewoon lekker vergeten, al de pijn en het verdriet wegstoppen. Maar ik weet dat het beter is om erdoor heen te gaan. Alleen wanneer houd de ellende eens op. Hoeveel kan ik nog aan, waar ligt die grens. Wil ik echt kosten wat kost dat kindje Zal het de volgende keer echt goed gaan, of zal het weer op een miskraam uitdraaien. Mensen begrijpen niet waar ik de kracht vandaan haal om hiermee door te gaan. Ze snappen niet dat je gelijk weer denkt aan een nieuwe poging. Er is geen denken aan stoppen. En ik weet er is hoop, hele goede hoop. Ik kan zwanger worden en zelfs een zwangerschap voldragen. Het ziekenhuis is ook heel positief gesteld, dus opgeven doe ik nog lang niet. Ik weet dat deze mensen zich zorgen om mij maken, misschien ook wel terecht zoals je kan lezen. Eigenlijk wil ik het liefst onder mijn deken wegkruipen en er voorlopig niet meer onder vandaan komen. Maar daar schiet ik niks mee op. Ik moet door, met af en toe de rust voordat ik er echt aan onderdoor ga. Ja ik probeer het echt lief te zijn voor mijzelf, maar wanneer is mijn lichaam lief voor mij. Dat vraag ik mij al zolang af, wanneer mogen wij eens weer gelukkig zijn. Ik hoop echt dat de gesprekken bij mijn nieuwe maatschappelijk werkster iets gaat uithalen. Maar soms heb ik gewoon een schouder nodig om op uit te huilen. Bij iemand waar ik me volledig veilig voel. Helaas blijven de tranen op zich wachten, wat absoluut niet fijn voelt. Praten over gevoelens is moeilijk, wat doen jullie als je dit ervaart en toch hulp nodig hebt?

22 Hoe neem je afscheid van je kindje Ik weet dat je niet aan de dood wilt denken als je kindje net geboren is. Maar hoeveel ouders vergeten niet dat het ook fout kan gaan? Je kind kan plotseling overlijden en dan een uitvaart kost echt een hoop geld. Daarom is het zo belangrijk als kersverse ouders om je baby in te schrijven bij je uitvaartverzekering. Je wilt je kindje toch een mooi afscheid kunnen bieden. Natuurlijk ga je ervan uit dat je kindje jou overleeft, maar toch zou ik zo snel mogelijk je kind bijschrijven. Wat een geluk dat wij dit wel deden. En nee, echt niet alleen omdat Daan met beperkingen geboren is. Als hij als ieder ander kind geboren was, hadden we hem ook meteen bij laten schrijven. Wij konden dus mooi en passend afscheid van hem nemen. Maar wat kan er nou allemaal op het gebied van afscheid nemen van je kindje? Ouders waarvan hun kindje overlijdt tijdens de zwangerschap of bevalling nemen vaak overhaaste beslissingen, omdat je nog helemaal bezig ben met de geboorte van je kindje. Ik kan me daar niks bij voorstellen, omdat wij nog een paar maandjes voor Daan hebben mogen zorgen. Toch plotseling overleed hij en moet je gaan beslissen of je hem laat begraven of cremeren. Laat je obductie op hem doen, omdat je wilt weten wat er is gebeurd? En mag je hem mee nemen naar huis? Dit zijn allemaal keuzes en vragen waar je niet voor wilt komen te staan. Maar je moet wel. Fotoshoot Foto s van je kindje hebben is zo belangrijk voor de verwerking. Voordat Daan geboren was, kwamen wij al in aanraking met iemand die graag foto s van hem wilde maken

23 mocht het mis gaan, of dat hij te vroeggeboren zou worden. Dit wilde ze privé voor ons doen. Make a Memory is een voorbeeld van een stichting die foto s maakt van jouw overleden kindje. Ik vond het van tevoren doodeng. Want wat verwacht je van zo n shoot? Maar het was zo fijn en mooi, we zijn zo dankbaar dat er nog mooie foto s zijn gemaakt. Opbaren Vaak hoor je dat overledenen opgebaard liggen in een rouwcentrum, maar het kan ook gewoon thuis. Dit geldt ook voor je kindje. Wij hadden al zo n hectische tijd gehad. Na al dat rennen naar het ziekenhuis wilden we graag in alle rust thuis afscheid nemen van Daan. Ook schrokken we heel erg wat de uitvaartverzorgster zei over het opbaren in het rouwcentrum. Aangezien iedereen ongevraagd zonder ons daar kan komen en dus ook aan je kindje kunnen zitten en het zelfs kan optillen. Ja echt, het gebeurt, zei ze daar achteraan. Nou, daar kreeg ik zo de rillingen van dat het vastbesloten was Daan thuis op te laten baren en lekker in zijn eigen bedje mocht liggen. Hij bleef eerst nog even in het ziekenhuis aangezien we kozen

24 voor obductie. De volgende dag kwam hij thuis. Ze hadden hem toen netjes aangekleed met de kleertjes die wij hen hadden gegeven. We hebben een volle week goed afscheid kunnen nemen van hem. Wat ik zo fijn vond was dat hij thuis lag en dat ik naar hem toe kon wanneer ik dat wilde. Al had ik de hele dag bij hem willen zitten, dan kon dat. Wat ik zo graag wilde was Daan zijn eerste boek voorlezen. En dat deed ik ook terwijl hij daar lag. We hebben naar de muziek geluisterd die we zouden afspelen op zijn afscheid en we hebben nog vele foto s gemaakt. Dit was onze laatste kans om al die dingen nog te doen voordat we echt afscheid moesten nemen van Daan. Begraven of cremeren En dan moet je de keuze maken om je kindje te begraven of cremeren. Als je voor begraven kiest, kun je op de begraafplaats een mooi plekje uitzoeken en inrichten zoals je wilt. Wij kozen voor cremeren, dan heb je ook nog verschillende opties voor na de crematie. Officieel krijg je een standaard urn waar de as in zit. Wij niet, omdat we zelf al voordat de as werd vrijgegeven een mooie urn hadden laten maken. Er is zoveel keuze om as in te laten bewaren. Je kunt ook een beetje as in een as-ketting laten doen, of een tattoo laten zetten met een beetje as. Wij kozen ervoor dat onze zoon in zijn geheel bij elkaar bleef in de mooie urn die we lieten maken. Ook met betrekking tot het bewaren van de urn heb je eigen keuzes. Je kunt hem thuis neerzetten, wat ik veel hoor bij ouders van pasgeboren baby s. Daan hebben wij niet thuis, maar op het crematorium bijgezet. Ook daar heb je weer opties. Of je zet de urn bij in de urnenmuur, maar dit vond ik echt afschuwelijk. Dus daar zijn we snel voorbijgelopen. Of een eigen plekje, dan kun je ook nog kiezen waar. Of tussen alle anderen in of op het kinderhofje, waar alleen maar kindjes liggen. Weet ook dat je natuurlijk de as kunt uitstrooien waar je wilt, ook waar Daan nu staat, op het kinderhofje is een strooiveld. Wij kozen dus

25 voor het kinderhofje, en dan kun je het plekje zelf zo inrichten als je wilt, net als op de begraafplaats. Alleen is het plekje een heel stuk kleiner. Dan is er nog een optie die wij te horen hebben gekregen, maar dit vond ik echt helemaal niks, omdat we juist zo n mooie urn hadden laten maken. Je kunt een urn laten begraven op het crematorium. Daan lag opgebaard en in zijn arm had hij een knuffeltje vast. Ik wilde toen weten of die mee mocht met hem. Ja je mag bepaalde spullen mee laten cremeren. Knuffels is zeker geen probleem. Ik vond het een fijn idee dat hij zijn vriendje bij zich had. Ook vond ik het achteraf heel moeilijk, dat dit knuffeltje niet meer als tastbaar bezit aanwezig is, net als zijn kleertjes die hij aanhad. Maar het is goed, hij is gegaan zoals hij was. Het afscheid Je kunt je eigen wensen voor het afscheid bespreken met de uitvaartverzorger, en er wordt ook zeker meegedacht. Zo vond onze uitvaartverzorgster het zelf niet zo gepast om zo n klein kistje te vervoeren in zo n grote rouwauto. Nou dat vonden wij ook niet zo n fijn idee. Mijn man wilde alles zelf doen, dit was het laatste wat hij voor hem kon doen. Zelf hem in zijn kistje leggen, zelf het kistje naar de auto dragen. En ja, in onze eigen auto, zodat hij zelf naar het crematorium kon rijden met onze zoon. Ook daar weer zelf het kistje op de plek neerzetten voor het afscheid. Wij kozen ervoor dat mensen nog afscheid van hem konden nemen, terwijl het kistje nog open stond. Daar konden de mensen zelf voor kiezen. Zodra iedereen afscheid had genomen, maakten ik en mijn man samen het kistje dicht. Dit was de laatste keer dat we hem zagen. Aan dat moment gaan nog zo veel meer keuzes vooraf. Bijvoorbeeld het rouwkaartje. Wat doe je daar mee? En een kistje of mandje uitzoeken. Wat wij heel belangrijk vonden tijdens het afscheid was dat mensen kwamen zoals ze zijn, in hun gewone kleurige kleding. Zeker geen zwart, zo kende Daan hen niet. En we wilden zeker niet dat er bloemen lagen bij

26 zijn afscheid, dus wat was ik blij dat veel mensen een lief knuffeltje mee hadden genomen voor hem. Maar om het echt af te maken, hebben we na de dienst vele kleurige ballonnen opgelaten. Dit was zo mooi. Ook kozen we vier mooie liedjes uit voor de dienst en zelf heb ik gesproken. Een vriendin van mij had een gedichtje geschreven voor het rouwkaartje, en ook zij heeft dit voorgedragen. Je kunt het afscheid dus zelf invullen zoals jij het wilt. Bespreek gewoon jouw wensen met de uitvaartverzorger, er is veel mogelijk. Dit artikel is tot stand gekomen door middel van een samenwerking Personal mijzelf kwijt zijn *deel 2* In bed Wat lig ik nog zo lekker in bed, ik hoor een wekker. Nee het is niet mijn wekker maar die van mijn vriendin. Haar dochter moet die dag naar school gebracht worden. Ik merk dat ze blijft liggen, even later gaat weer haar wekker. Verder wat er gebeurd interesseert me allemaal niet zo. Ik merk nog wel dat ze uit bed stapt. Ik lig nog wel even lekker daar. Mijn eigen wekker gaat vanzelf nog wel af, want ook ik heb nog iets te doen. Een afspraak in het ziekenhuis bij de life coach. Vastbesloten om deze afspraken te stoppen. Het staat me zo tegen, ik ben al blij dat ik niet aankom. Ik sta stabiel met mijn gewicht. Het is niet zo fijn elke dag ermee bezig te zijn dat ik moet afvallen. Ik moet namelijk niks. Maar krijg steeds

27 maar weer hetzelfde daar te horen. Ik moet meer bewegen, ik moet dit, ik moet dat. Sorry hoor maar ik flip op het moeten. Afspraak ziekenhuis Eenmaal in het ziekenhuis stap ik op de balie af en zie wie erachter zit. En zeg ik heb om een afspraak met u. Waarop ze zegt, sorry dit keer kom je bij mijn collega. Ik ben me toch pissig als ik haar dit hoor zeggen. We hadden in het begin een afspraak gemaakt dat ik het liefst steeds bij haar kom. Want steeds een ander zien kan ik niet tegen. Steeds hetzelfde verhaal vertellen, nee dank je. In de wachtruimte kook ik van woede en de tranen rollen over mijn wangen. Ik wilde het netjes afsluiten met haar waar ik eerder paar keer ben geweest. Nu wordt ik opgehaald en loop geërgerd mee. Ik laat al gelijk merken dat ik echt heel boos ben. Ik reageer me op haar af terwijl ze er eigenlijk niks aan kan doen dat ik me al heel slecht voel. Het was de bedoeling dit niet te laten merken, maar dat is dus echt mislukt. Ze vraagt me of dit gesprek wel zin heeft, en leg haar uit dat ik het toch al wilde afsluiten. We praten even verder, waardoor ik vertel dat het gewoon nu even heel slecht gaat. Vervelend vind ik dat iedereen zich zorgen maakt in het ziekenhuis, maar gek is het niet dat er af en toe zulke momenten zijn. Nu wel even in het extreme, ik zoek de weg terug. Omdat ze nu weet dat het niet goed gaat met me, komt ze met de vraag of ik al naar de maatschappelijk werker ben geweest. Ik vertel haar dat ik daar ben geweest en vriendelijk bedankt heb voor deze hulp. Waarop ze zo,n beetje aandringt dat het toch wel verstandig is om er over na te denken om erheen te gaan. Ik word nu nog bozer, en gooi er een opmerking in waar we beide van schrikken. Als iemand me dwingt erheen te gaan, kan ik me beter opknopen Dit komt echt uit frustratie, want al die hulpverleners halen me keer op keer naar beneden. Toch zorg ik dat dit gesprek rustig eindigt. Alweer vertel ik hier

28 dat ik de juiste hulp krijg en leg haar uit waarom dit voor mij werkt en niet bij de andere hulpverleners. Ik krijg hulp van iemand die het snapt, die weet hoe het is een kind te verliezen. Waar ik soms aan een half woord genoeg heb. De warmte en liefde die ik krijg van haar. En een wederzijds gesprek krijg, dat niet alleen ik vertel maar zij ook. Dat is wat ik nodig heb. Ik laat haar beloven dat ik niks doe met de opmerking die ik eerder aangaf. Ik stel haar geloof wel gerust en ze zal deze opmerking van me vergeten en komt verder bij niemand terecht. Dan sluiten we netjes af. Nog altijd heel pissig loop ik weer langs de balie, en gooi een boze blik op degene waar ik eigenlijk een afspraak mee zou hebben (in mijn hoofd) Huilend sta ik op de lift te wachten, voordat ik het ziekenhuis uit loop droog ik me tranen. Een positief einde Terug bij Ohanahome wil ik aan de ene kant heel graag praten, maar aan de andere kant me gewoon in een hoekje verstoppen. Toch komt ze even praten, maar we worden onderbroken. Ik besluit in dat hoekje te kruipen en te huilen. Ineens bedenk ik dat ik trek heb, dus maak wat eten. Toch krijg ik het amper weg. Ik zet muziek aan, ik word rustiger en vrolijker. Ik begin mee te zingen, en voel me al een stuk beter nu. Ik loop de woonkamer in en er word me gevraagd of ik me wat beter voel ja zeg ik, maar ga nu even alle ellende van me afspoelen onder de douche Na de heerlijke douche terwijl ik me afdroog zet ik nog even de muziek aan en zing en dans in me blootje. Heerlijk ik ben weer terug, voel me echt weer vrolijker. Blij dat Debbie er weer is. Want dit ben ik echt niet die Debbie die de afgelopen 2 dagen zich zo slecht gedragen heeft. Weer alleen slapen De afgelopen dagen heb ik het heel zwaar gehad. Maar dit keer is het me wel heel erg duidelijk gemaakt dat Daan alleen bij me kan komen als ik de vrolijke Debbie ben. En dat was ik de

29 afgelopen dagen allesbehalve. Op het moment dat ik mijzelf weer terug vond en ik op een wel vreemde manier in slaap viel. Omdat ik de afgelopen nachten bang was alleen te slapen en toch weer de nacht alleen in moest, was ik op de chat met mijn vriendin. Ik voelde hartkloppingen, maar wilde niet terug naar die vreselijke angst. Ik zette muziek aan en legde me hoofd neer op mijn kussen. Af en toe stuurde ik een berichtje naar me vriendin en zij terug naar mij. Wat ze met me deed op deze afstand ik weet het niet. Ze vertelde dat ze daar met een vriendin aan het chillen was. Lekker eten en fijne muziek, alles was goed en rustig. Deze rust bracht ze over naar mij, maar wel op een manier pfff. Ik leek wel onder invloed van medicatie, ik liep naar de wc en stootte me overal tegen aan. Snel weer terug me bed in Nu was ik wel heel erg moe en vertelde tegen me vriendin dat ik mijn muziek uit ging doen en dacht dat ik zo wel in slaap zou vallen. Dit was mijn laatste berichtje naar haar, want ik viel heerlijk rustig in slaap. Ik bleek gedroomd te hebben. Ik en mijn vriendin hadden het eerder over een massage die ze me wel zou gaan geven omdat ik overal zo,n pijn heb. Maar ik droomde dus dat ze me masseerde en dat Daan bij me kwam. Hij was boos en verdrietig Ik moest hem beloven nooit meer terug te gaan naar waar ik de afgelopen twee dagen was geweest. Zo ver en zo diep zat ik. Mijn hart brak omdat ik hem ongelukkig gemaakt had en beloofde hem niet meer zo diep te gaan. Vrolijk vloog mijn kleine mannetje Daan weg. Wat een prachtige ervaring. Ik hoop dat ik hem vaker zo dichtbij mag voelen en zien. Personal mijzelf kwijt zijn

30 *deel 1* De ene dag vertel ik honderduit tegen Sieneke hoe goed het met me gaat, over de hulp die ik krijg en over de mooie plannen die er liggen. Lig ik de volgende dag ineens helemaal overhoop. In paniek Ik lig s,avonds alleen in mijn bed, wetend dat mijn man niet thuis komt vanwege zijn nachtdienst. Deze nachten vind ik al niet fijn, maar als ik dan ook nog in paniek raak ben ik echt heel bang alleen te zijn. Maar deze nacht raak ik dus in paniek, waar komt het ineens vandaan. Ja ik heb een volle dag gehad met het uitdelen van de folders, van emotie naar emotie gevlogen. Wat was dit uitputtend. Ben ik hier zo van in paniek, ja gedeeltelijk. Ik kreeg ook weer de bevestiging dat ik begon met mijn menstruatie. Er knapte iets in mij. Mijn hoofd vol met afschuwelijke gedachten, en dat gaat echt 24 uur per dag door mijn hoofd. Wat zou dat lekker zijn die gewoon uit te kunnen zetten, maar dat is me nog steeds niet gelukt. Normaal eindigen deze paniek nachten uit tot heel veel pijn op de borst en heel veel spugen. Dit keer liep de nacht heel anders. Na een hele tijd aan het chatten geweest te zijn met mijn vriendin de knoop doorgehakt en me oplaten halen door haar. Dus midden in de nacht stond ze voor de deur en heb ik mijn spullen gepakt om bij haar, naast haar te mogen slapen. Nou ik heb deze nacht helemaal niet geslapen. Als eerste hebben we alleen maar liggen praten, toen werd het lachen. Uiteindelijk waren we zo moe dat ik rustig werd en zij in slaap viel. Ik kon alleen maar daar liggen en wachten tot het weer ochtend werd. Tandarts Deze ochtend heb ik me thuis moeten laten brengen door de man des huize, omdat mijn vriendin nog in diepe slaap was. Maar ik

31 had op tijd een afspraak bij de tandarts. Dat kon er ook nog wel bij. Dan heb je niet geslapen en moet je bij de tandarts in de stoel gaan zitten om je tand te laten maken. Niets deed er nog toe, wat de tandarts van me moest denken weet ik niet. Maar ik geloof dat ik nogal als een zombie eruit zag en reageerde. Wat was ik blij dat ik daar klaar was. In bed liggen Vastbesloten de rest van de dag in bed door te brengen en te slapen. Het doorbrengen in bed is gelukt, maar het slapen niet. Ik wordt nu echt knettergek van mijzelf, en weet me geen raad. Hoe kom ik hier weer uit, waar is de uitweg ik kan hem niet vinden. Ik kruip met me hoofd onder de deken en heb mijn muziek aan. Messenger staat open in gesprek met mijn vriendin, huilen is het enige wat ik nog kan. Er lijkt geen einde aan te komen aan deze paniek, praten met mijn man vind ik nu ook echt heel moeilijk. Maar toch via geschreven woorden hebben we een gesprek. Een goed gesprek. Ik voel me schuldig omdat het eerst zo goed leek te gaan en nu is alles ineens weer terug bij af. Hoe kon dit gebeuren, ik lig onderaan de weg en alle auto,s denderen over me heen. Waar is die stop knop Vriendin vraagt of ik weet hoe ik dit ga aan pakken Geen idee, maar in de avond heb ik ineens heel erg de behoefde om in bad te gaan. En vraag haar of ik mag langskomen Tuurlijk is het antwoord, wat ik allang wist. Maar nu nog op de fiets stappen terwijl ik zo onwijs moe ben. Vreselijke avond Ik ben echt helemaal niet mijzelf, ik lig maar op de bank en ik voel alleen maar tranen. Maar ik ben ook heel erg boos op alles en iedereen. Maar het ergste is ik ben echt heel boos op mijzelf. Doordat ik boos op mezelf ben, wil ik mezelf wel wat aan doen. Zodat ik fysiek pijn heb en de onderliggende pijn minder voel. Dat ik controle heb over de pijn die ik voel. Hierdoor wordt ik alleen nog maar bozer en raak ik nog meer in

32 paniek. Ik daag mijn vriendin uit via messenger om ook boos te worden op mij. Ik heb me echt vreselijk gedragen, de meest vreselijke dingen gezegd. Ik ga in bad, en daar wordt het er niet beter op. In gedachten doe ik mezelf zo vreselijk pijn, dat ik er niet meer tegen kan. Nadat ik in bad ben geweest beland ik weer op de bank, en het chat gesprek eindigt ineens in stilte, nadat ze heel boos rond heeft gelopen. Vervolgens vlucht ik heel kwaad de deur uit, de kou in met alleen een telefoon in mijn handen en oordopjes in me oren voor muziek loop ik over straat. Wat is in godsnaam mijn plan, waarom zwerf ik over straat. Mijn vriendin reageert weer op mijn chat. Ik wordt milder, want ik wil geholpen worden. Maar ik durf niet meer, ik durf niet meer terug te komen haar weer onder ogen te komen. Ik heb me zo kinderachtig gedragen, toch weet ze me terug te halen naar haar huis. Ze staat me buiten op te wachten en krijg een warme knuffel. De tranen rollen over me wangen, we lopen naar binnen. Ze maakt een bed voor ons samen op, want besloten dat ik nog een nacht naast haar wil liggen. Er wordt thee gezet, chips erbij en samen liggen we in bed. Uitgeput van mijn gevecht met mijzelf. Een gevecht die ik ga winnen, want de gedachten mogen niet de overhand krijgen. Nooit meer, echt nooit meer wil ik terug naar dit moment. Zo ver ben ik gezakt. Zij kijkt nog even serie, ik lig alleen maar naast haar. Ik kijk haar af en toe alleen maar aan, voel haar hand op me arm. Ik wordt heel rustig van haar. Uiteindelijk val ik in slaap. Deze nacht was zo fijn, zo dankbaar voor de vriendin die zij is. Wereldlichtjesdag 2015 Vandaag stonden we weer wereldwijd stil bij alle kindjes die gemist worden. Gemist omdat ze vleugels kregen en naar de hemel vlogen. Zo ook wordt Daan elke dag gemist, maar ook

33 wetend dat hij altijd bij me is. Alleen dan in een andere vorm, mijn kleine bescherm engeltje. Deze dag brachten we eerst al kerst bij Daan. Hebben zijn plekje even netjes gemaakt, en een mooi kerstboompje voor hem neergezet. In de avond zijn we naar het Noorderplantsoen gegaan, daar organiseren ze elk jaar op wereldlichtjes dag iets moois. Je kan dan een bootje met een bloem en lichtje het water in laten. Dit is zo mooi om te zien al die mooie lichtjes op het water. Voor alle kindjes die gemist worden. Voor Daan dus ook een bootje, maar ik denk ook aan alle andere kindjes waarvan ik weet dat ze gemist worden. En dat zijn er gewoon weg teveel. Ik noem maar wat namen die nu even in me opkomen: Sem, Elara, Juultje, Mirthe en zo zijn er nog veel meer in mijn gedachten

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48 Het DOC Ik kruip in één van de buikpijn terwijl ik in bed lig. Mijn gedachten gaan uit naar de volgende dag. Ik weet wat er die dag staat te gebeuren, maar nog niet hoe dit zal uitpakken. Als ik hieraan denk krijg ik het benauwd. Voor de derde keer stap ik uit bed om naar de wc te gaan. Koud kruip ik terug in bed in de hoop dat ik in slaap val. Ik blijf maar staren naar het plafond maar in slaap vallen gebeurd gewoon niet. Na een onrustige nacht wordt ik wakker, ik ben dus toch nog in slaap gevallen. Na dat ik rustig wakker ben geworden stap ik de kou in op de fiets naar Ohanahome. Hier wordt ik begeleid in het proces na het overlijden van Daan. De hele dag dat ik daar ben voel ik me misselijk, maar gelukkig heb ik ook genoeg afleiding. We zijn de voorkamer aan het opknappen, een week daarvoor waren we al aan het verven gegaan. Nu het schoonmaken van de vloer. Toch schiet de angst af en toe door me hoofd heen. Straks ga ik met Annelies, begeleider en dierbare vriendin naar het ziekenhuis. Ik ga mijn angst onder ogen komen in de hoop dat ik daarna niet meer bang hoef te zijn voor de afdeling waar we heen gaan. De tijd lijkt langzaam voorbij te gaan, en toch is het ineens tijd om in de auto te stappen richting het ziekenhuis. In de auto loopt de spanning bij mij op, ik wordt stiller en krijg weer pijn in me buik. Annelies zou Annelies niet zijn als ze me daar uit wilt trekken. Ze heeft het over mooie kleuren van de lucht, maar dat is iets wat aan mij voorbij gaat. We staan bij een stoplicht en zien een prachtig reclame bord met de tekst aandacht maakt alles mooier Heel vrolijk en enthousiast zorgt ze ervoor dat ik er een foto van maak. Ik ben weer een beetje bij aan het komen. Samen lopen we door de gang van het ziekenhuis, Annelies houd me hand vast en merkt dat ik het wel heel warm heb. Het is al zo warm in het ziekenhuis maar mijn tempratuur stijgt steeds meer. Ik voel mezelf aan alle kanten zweten, echt zo vies.

49 Maar kan alleen maar naar adem snakken. Daar staan we dan voor de afdeling en rustig lopen we naar binnen, nog altijd hand in hand. Bij de balie staat de vrouw al waar Annelies mee heeft afgesproken. En ze zegt dat ze even op het Doc gaat kijken of iedereen weg is. Want ik vind het al wel spannend op de zwangerschap afdeling te zijn, maar het ging met voornamelijk om het Doc. De ruimte waar ik terecht kwam toen er iets mis bleek te zijn met ons kindje. Ik werd onder controle gezet daar omdat Daan op reserve aan het leven was. Een ruimte waar er hartfilmpjes gemaakt worden van je kindje, en daarbij nog een kamertje waar er echo s gemaakt worden. Inmiddels staan we voor het Doc en zachtjes knijp ik in de hand van Annelies. Ze zegt je mag best harder knijpen als dat nodig is. Er komt een golf angst over me heen waar neer we naar binnen stappen en knijp harder in haar hand. Een stem in mij zegt weg wezen ik wil heel hard weg rennen van deze plek. Maar dit is wat ik onder ogen moet komen. Gelukkig ben ik niet alleen, dat is alleen al de reden waarom ik niet hard weg ren. Toch stappen we samen naar binnen. Ik kijk om me heen en de tranen schieten in me ogen. Waarom ben ik toch zo bang voor deze ruimte, ik snap er niks van. Dit is iets waar ik al maanden mee bezig ben, waarom is het zo belangrijk om te weten waarom ik hier zo,n angst voor heb. Het heeft helemaal niks te maken met het overlijden van Daan. Het enige wat ik doe is de ruimte in me opnemen, ik sta verstijfd en weet niet zo goed wat te doen. Mijn hart gaat tekeer en er komt steeds meer angst naar boven. Maar ik blijf daar staan en om me heen kijken. Annelies maakt af en toe contact om te zien of ik nog wel in me lichaam ben. Dan pakt ze me vast en knuffelt me even goed. Ik voel de tranen over me wangen rollen. Ik voel haar warme lichaam tegen de mijne, haar buik maakt contact met de mijne. Mijn hele lichaam voel ik schrokken, maar na een tijdje dat we zo staan wordt ik rustiger. Ik kan weer normaal ademen en genieten van de knuffel die ik mag ontvangen. Langzaam laten we elkaar los, en veeg de tranen van me weg. Ik kijk nog eens rond en er valt

50 een hoop spanning van me af. Er komt zelfs een kleine glimlach op me gezicht terug. Alleen terwijl we daar nog altijd in die ruimte staan, heeft er iets heel erg me aandacht. Er staat een deur open naar een andere ruimte. Weer wil ik heel hard weg rennen. Ik hoor Annelies vragen of het goed zo is, of dat er nog iets nodig is. Ik benoem de ruimte waar me aandacht naar toe gaat. Waarop ik ineens mezelf hoor zeggen we gaan er gewoon voor Ik pak haar hand vast en neem haar de ruimte mee naar binnen. Ik voel me duizelig worden, blij dat ze me vasthoud want ik voel dat ik anders tegen de vlakte ga. Even zoek ik naar een lichtknopje, gevonden. Moet ik er op drukken of is het een draaiknop. Ik draai eraan en beide schrikken hier van. Plots was er licht. En schieten in de lach omdat we hier zo van schrokken. Nu ik ervan bewust ben daar te staan voel ik nog meer angst in me opkomen. Heel hard begin ik te huilen, waar komt dit toch vandaan. Ik sta echt te zweven op me benen, en wordt geholpen om op een krukje te gaan zitten. Annelies vraagt me of ik wat water wil. Zacht zeg ik ja Even laat ze me daar alleen zitten. Ze komt terug met een wit piepschuim bekertje met water. Ik pak het aan en neem een slok. Bah ik ga zowat over me nek, als eerste valt me op dat het lauw warm water is. Maar dat was niet waarom ik zo misselijk word. Ik sta op en gooi het bekertje leeg en daarna in de prullenbak. Langzaam loop ik terug en ga weer op het krukje zitten. Weer begin ik heel erg te huilen, zo erg alsof het uit me tenen kwam. Ik was echt even helemaal in paniek. Ik wist even niet meer hoe ik moest ademen waardoor ik het heel benauwd kreeg. Ineens waren de tranen op en werd weer rustiger. Even komt er zelfs een kleine glimlach op me gezicht. En vertel wat er gebeurde. Er kwam een herinnering boven van de eerste keer dat ik in het Doc kwam. Dit had helemaal niks te maken met dat er iets mis was in mijn zwangerschap. Ik kreeg gewoon een glucose drankje, en dat bekertje deed me daar aan herinneren. Ook ineens begin ik te beseffen waarom ik daar zo bang was, ik

51 begin te vertellen dat ik toen zo bang was om me kindje te verliezen. Dit heb ik nooit bewust gevoeld om mijn kleintje te verliezen, maar toch zat het er blijkbaar. Waarop ik een reactie krijg er zat hier zoveel angst he, je hebt hier veel mee gemaakt. Even haal ik een herinnering op, de keer dat ik daar samen met mijn schoonmoeder was. Ze heeft toen voor het eerst een echo gezien. Dit kende ze nog helemaal niet, en vond het zo mooi dat ze dit mocht meemaken. Voor mij was het een erg emotioneel bezoekje toen. Dit was de laatste controle daar omdat ik hierna gelijk werd opgenomen.de verpleegkundige nam me even apart omdat ze merkte dat ik erdoor heen zat. Ik begon heel erg te huilen omdat ik het op deze manier niet meer aankon. Twee keer in de week naar het ziekenhuis, en thuis elke dag thuismonitoren en me opgesloten voelen. Afhankelijk van me schoonouders vond ik nog veel moeilijker, want hulp vragen is niet mijn ding. Ja ze deden het met alles liefde dat weet ik. Maar ik was gewoon helemaal op. Ze lieten me toen de keuze voor opname, en uiteindelijk heb ik dus voor mezelf gekozen en me laten opnemen. We beginnen spontaan samen te lachen, want we willen hier een mooie herinnering aan maken. Ze stelt lacherig voor om nog even in de lampen te gaan hangen of de boel kort en klein te slaan. Ja helaas deze dingen mogen natuurlijk niet dus ik stel iets anders voor. Ik zeg tegen haar zal ik dan maar even een echo van je maken, ga maar in de stoel liggen Dat hoefde ik geen tweede keer te zeggen of ze ligt er al. Met de grootste glimlach die ik van haar ken. We schieten weer heel erg in de lach en moest hier gewoon een foto van maken. Dan ben ik er klaar voor om de ruimte te verlaten. We zoeken nog even naar die vriendelijke balie medewerkster om gedag te zeggen, even staan we nog te praten voor we echt weer richting de auto gaan. In de auto ben ik echt heel stil, voel me even helemaal leeg. Er wordt zo nu en dan tegen me gepraat, maar alles gaat een beetje langs me heen. Ik hoor Annelies ver weg zeggen kijk wat een mooie kleuren al die bomen Onbewust kijk ik maar

52 reageer er niet op. De rest van de rit kijk ik maar vooruit, hoor de muziek maar voel mezelf even niet in mijn lichaam. De auto komt tot stilstand bij de supermarkt, omdat ze nog even wat boodschappen moet halen. Ik zeg nog even vergeet de koffiebonen niet Waarop ze zegt nee en de wc papier en loopt zonder mij naar de winkel. Eenmaal terug bij haar thuis, ben ik zo moe en leeg dat ik even nergens zin meer in heb en leg mezelf op de bank. Ondanks ik zo vreselijk moe ben hebben we er nog een mooie avond van gemaakt.

53 Allerzielen Vandaag is het Allerzielen Allerzielen (het feest van alle zielen) is de dag waarop in de rooms-katholieke kerk alle gelovige zielen van gestorvenen worden herdacht. Het feest wordt sinds de twaalfde eeuw op 2 november gevierd op de dag na Allerheiligen. Allerzielen wordt overal in de wereld gevierd maar het meest in de traditioneel katholieke landen zoals Italië, Spanje, Portugal en geheel Latijns-Amerika. Zelf ben ik niet gelovig, maar alsof het zo moest zijn waren we zaterdag even bij Daan op het crematorium en daar waren ze van alles aan het opbouwen. We konden ons nog herinneren dat dit vorig jaar ook gedaan werd. Alleen toen lag Daan er nog maar net dus hebben we daar niet verder over nagedacht. Nu was ik nieuwsgierig en ben ik gaan vragen wat er de avond stond te gebeuren. Er werd me verteld dat ze Allerzielen vierde en alles heel mooi verlicht werd. Ook zei hij me dat het zeker de moeite waard was om even langs te komen. Dus wij besloten deze avond even terug te gaan. Hij had niks verkeerds gezegd want wauw wat was dit indrukwekkend. Dit was ook de eerste keer dat we het hele terrein hebben gezien, want over het hele terrein was er van alles te zien. Overal stonden er ook tafels dat je een kaarsje kon branden, een steen kon beschrijven, een bolletje kon planten, traantjes begraven en ballonnen op laten. En al die mooie lichten die er waren wat was het prachtig. Ik heb twee stenen uitgezocht en op beide een naam neer gezet. De ene van Daan ligt op zijn plekje nu en de andere is voor mijn vriendin. Het bolletje heb ik niet gepland op de plek waar iedereen dat deed. Heb hem meegenomen, we willen hem nog wel planten bij Daan. Ook de traantjes heb ik daar niet willen begraven die heb ik ook natuurlijk bij Daan

54 gezet. Als laatste kwamen we bij het kinderhofje aan waar Daan ligt. Daar stond ook een tafel dit vanuit het UMCG kinderafdeling. Daar heb ik een tijdje staan praten met een man die foto,s aan het maken was. Mij lukte het niet vanwege het donker. Deze man heeft me wat geleerd erover, wat ik wel erg leuk vond. Daarna raakte ik aan de praat met iemand van de stand en die herkende me gewoon. Ze werkt op de zwangere afdeling waar ik even heb gelegen vlak voor Daan werd geboren. Dit vond ik eigenlijk heel bijzonder dat ze mij herkende, hoeveel mensen komt ze wel niet tegen in het ziekenhuis. Daar kregen we ballonnen, die hebben we met een mooie boodschap naar boven gestuurd. Nu kan Daan dus weer even spelen met ballonnen.

55

56

57

58

59

60

61