HC 5 Jeugdstrafrecht

Transcriptie

1 HC 5 Jeugdstrafrecht In het jeugdstrafprocesrecht heb je hele pedagogische sancties, en hele volwassensancties. In het procesrecht is het uitgangspunt het volwassenen procesrecht, maar met uitzonderingen. Voorbeeld: Julien C. 22 jaar ten tijde van het delict. Hij wilde niks zeggen en nergens aan meewerken, anders dacht hij dat hij tbs zou krijgen. Hij had helemaal geen inzicht in zijn eigen problematiek bleek uit de rapporten. Hij deed ook een beroep op psychische overmacht, wat een beetje vreemd is aangezien hij ontkende. Hij wees iedere bijstand van een advocaat af. Er volgde levenslange gevangenisstraf, dat kan overigens niet bij een jongere onder de 18 jaar. Sinds 1870 kennen we de doodstraf niet meer. De HR heeft deze zaak gecasseerd. Levenslang lag eigenlijk helemaal niet op tafel, er lag behandeling van de verdachte op tafel. Het is ook erg dom om geen advocatenbijstand te hebben. De HR casseert wegens onvoldoende onderzoek naar ondubbelzinnige afstand van rechtsbijstand. Er was sprake van een gestoorde persoonlijkheid ten tijde van het delict, dat moet de rechter vaststellen. Dat is helemaal geen juridische beslissing, maar de rechter heeft het toch vastgesteld en toen kon tbs op worden gelegd. Onder de 12 jaar, ten tijde van het delict, is er geen vervolging mogelijk, maar wel opsporing. Wat is er dan wel mogelijk? Zie hiervoor de in 487 Sv genoemde artikelen. Daar zie je verwijzingen naar de art. 52 t/m 55b Sv. Art. 52 Sv, is het staande houden, vragen naar personalia. In art. 53 Sv staat de aanhouding op heterdaad. Wat is de kern van aanhouden? Het gaat om een verdachte, tegen wie een redelijk vermoeden van schuld bestaat dus, art. 27 Sv. De aanhouding is iemand naar een plaats van verhoor geleiden, dus is het ook vrijheidsbeneming, dat is het grote verschil tussen aanhouden en staande houden. Art. 54 Sv is aanhouding buiten heterdaad, je hebt een redelijk vermoeden van schuld. Het moet gaan om een feit waarvoor voorlopige hechtenis is toegelaten, een geval van vier jaar of meer, art. 67 Sv. Daarin staan de delicten waarvoor je langer kan worden vastgehouden, de ernstigere delicten, je wordt tijdens het onderzoek van je vrijheid beroofd, dat is toegelaten. Bij de jongere onder de 12 jaar is voorlopige hechtenis niet geoorloofd. Een jongere van 12 jaar mag wel worden aangehouden. Je mag ook plaatsen betreden om zo n jongere aan te houden, ex art. 55 Sv. Art. 55a Sv je mag ook bepaalde plekken doorzoeken. Art. 55b Sv is ook van toepassing, aan zijn kleding onderzoeken, en voorwerpen te onderzoeken, kortom, onderzoek naar zijn identiteit, je mag vragen mag ik even in uw zakken kijken. Art. 56 Sv mag ook, art. 57 Sv wordt overgeslagen! Dat is namelijk opsluiten en dat kan niet bij kinderen onder de 12 jaar. De artikelen die nu besproken zijn moet je weten voor het tentamen. Ouder dan 18 jaar? Dan is het volwassenen procesrecht van toepassing. Wat is nou een verdachte? Art. 27 Sv, redelijk vermoeden van schuld aan een strafbaar feit. In art. 28 Sv staat dat hij een raadsman kan kiezen. In art. 29 lid 2 Sv staat dat voor elk verhoor de cautie moet worden gegeven. Je moet altijd een informatieplicht toevoegen aan een recht. Salduz: de HR leidt uit deze rechtspraak af dat de verdachte recht heeft op een advocaat bij een eerste verhoor. Alleen een aangehouden verdachte heeft daar recht op, ex art. 6 EVRM, consultatierecht. De jeugdige heeft tevens recht op een advocaat tijdens het verhoor door de politie. Niet-naleven van Salduz, leidt tot uitsluiting van het bewijs van de verklaringen van de verdachte die zijn afgelegd voordat hij een advocaat kon raadplegen. Zie ook de uitspraak in de klapper Knikkeren: verdachte had aanzienlijke schade aangericht aan de school, hij was niet op zijn rechten gewezen, dus zijn bekentenis was uitgesloten. Hij/zij wordt dan niet altijd vrijgesproken, want misschien was er nog ander bewijs, bijvoorbeeld verklaringen van vriendjes/leraar, dan heb je de bekentenis helemaal niet nodig. Afhankelijk van de leeftijd en de ernst van het feit kan er afstand worden gedaan. Maar er blijft een individuele toets nodig, de afstand moet ondubbelzinnig zijn. Voor bijstand moet het gaan om een aanhouding. Voorbeeld van de rechtbank Arnhem: uitnodiging om op het bureau te komen. Er was alle reden om te vermoeden dat de jongen slecht in staat was om zijn situatie te overzien en zijn positie in het strafproces te bepalen. Dus de richtlijnen gelden niet zonder meer, er blijft altijd een individuele toets nodig bij de jeugdige en zeker wanneer er sprake is van een handicap. Sheet 11 goed lezen misschien komt er een tentamen vraag over! Zodra de rechter erbij wordt betrokken is er sprake van vervolging. Een transactie is geen daad van vervolging, een strafbeschikking wel. In art. 57 en 58 Sv is de inverzekeringstelling genoemd. Inverzekeringstelling kan niet bij jeugdigen onder de 12 jaar. In dit geval is de RC de kinderrechter. De gevangenhouding gebeurt door de raadkamer van de rechtbank. Inverzekeringstelling mag maximaal 6 dagen. De RC heeft de meeste informatie over het feit en het kind hij is dus mogelijk bevooroordeeld en mag dan niet bij de raadkamer aanwezig zijn. Het voorarrest betreft de inverzekeringstelling en de voorlopige hechtenis. Die kinderrechter gaat proberen om iets anders te verzinnen dan opsluiten, opsluiten is toch een ultimum remedium. Art. 493 Sv, schorsen is eigenlijk het zeggen dat: je vrijheid wordt ontnomen, maar we doen het nog niet mits je je houdt aan de voorwaarden. Art. 493 lid 3 Sv elke plaats van tenuitvoerlegging is mogelijk, bij je ouders is ook mogelijk, er staan twee

2 constructies in art 493 Sv. De voorwaarden staan in art. 493 lid 6 Sv. Het besluit BGBM (besluit gedragsbeïnvloedende maatregel) dien je zelf uit te printen en mag je meenemen naar het tentamen, het bevat de voorwaarden voor schorsing. Het is van belang om er kennis van te nemen, het zijn voorwaarden voor een gedragsbeïnvloedende maatregel. De nota van toelichting mag je niet meenemen, maar is wel handig om hem een keer door te lezen. Art. 2 BGBM gaat over schorsing van de voorlopige hechtenis, art. 3 BGBM gaat over de gedragsbeïnvloedende maatregel. We hebben het over schorsing van de voorlopige hechtenis, de schuld staat nog niet vast, we hebben het over niet-veroordeelde jeugdigen, hoe kan je dan iemand veroordelen tot een leerproject van 200 uur? Art. 493 lid 6 Sv geeft de oplossing, het mag alleen met instemming van de jeugdige zelf. Het moet ook nog blijken uit een ondertekende verklaring, dus de instemming alleen is nog niet eens voldoende. Het beginsel is om de vrijheidsbeneming zo kort mogelijk houden. RSJ: je moet eigenlijk elke twee weken onderzoeken of een detentie kan worden afgebroken of vervangen door voorwaarden. Je kunt denken aan bijvoorbeeld nachtdetentie, zo kan de jeugdige overdag naar school en s nachts detentie. Dat is een vorm van voorlopige hechtenis. Het hoeft geen geschorste voorlopige hechtenis te zijn. Indien geen sprake is van een voorlopige hechtenis feit kan een raadsman ook ambtshalve worden toegevoegd. We gaan het nu hebben over de kinderrechter, de alleensprekende kinderrechter is de hoofdregel. De kinderrechter zit ook in de meervoudige kamer, als de officier een straf van meer dan zes maanden of een PIJ gaat eisen. De kinderrechter mag niet ook de RC zijn in verband met partijdigheid. Op de zitting geldt een verplichte verschijning van de jeugdige. De jeugdige wordt ook opgehaald als hij/zij niet komt. Dit geldt tenzij de jeugdige 18 jaar is geworden. De ouders moeten bij het proces zijn en zijn daartoe zelfs verplicht ex. art 496a Sv. Zij mogen ook hun zegje doen mits het kind onder de 18 jaar is. De zitting vindt plaats met gesloten deuren, tenzij andere belangen zwaarder wegen. Het kan ook wel eens zijn dat de rechter de deuren vergeet dicht te doen, dit leidt niet perse tot vernietiging van het vonnis. Behandeling buiten aanwezigheid van de verdachte kan ook, ex art. 497 Sv bijvoorbeeld in het geval dat een deskundige zich uit laat over de persoonlijkheid van de verdachte etc. Het slachtoffer moet ook op de zitting zijn, dat recht is vastgelegd, en hij/zij kan zich ook laten vertegenwoordigen door een advocaat. Als een kind onder de 14 jaar is, dan geldt een vordering als een vordering tegen de ouders, dat is logisch want het kind is civielrechtelijk nog niet aansprakelijk. Er bestaat een recht op hoger beroep, maar je kunt er ook afstand van doen. Ben je raadsman van een jeugdige onder de 16 jaar, dan beslist de raadsman, ex. art 503 Rv. Gevolgen van een veroordeling, je komt bijvoorbeeld in een DNA databank terecht. Zie het rapport in de klapper! Die is voor zowel jeugdigen als volwassenen van toepassing. HC 6 Jeugdstrafrecht Vandaag behandelen we het verschil tussen een gedragsmaatregel en een voorwaardelijke veroordeling. Alles wat op de sheets staat is tentamenstof, en alles wat mevr. D. van Ieperen vertelt. Als een zaak op zitting wordt aangebracht, dan komt de rechter toe aan de vraag: wat willen we nou met deze jeugdige? Art. 225 Sr bijvoorbeeld, een delictsomschrijving met strafmaat, geldt dus niet voor een jeugdige, maar je moet kijken in art. 77g Sr. In art. 77a Sr staat precies wat we met de jeugdige kunnen doen. Dat artikel maakt een onderscheid tussen straf een maatregel. Een straf is gericht op vergelding, en een maatregel is gericht op behandeling. Het pedagogisch aspect staat voorop bij jeugdigen. Hoofdstraffen zijn jeugddetentie, dat kan alleen bij een misdrijf niet bij een overtreding, een taakstraf, deze kun je onderverdelen in een werkstraf en een leerstraf, en daarnaast een geldboete. Bijkomende straffen zijn verbeurdverklaring, dan halen we het object weg bij de verdachte, bijvoorbeeld de auto, omdat hij daarmee het ongeluk heeft veroorzaakt, het betekent niet dat we hem uit de maatschappij halen want de auto kan verkocht worden, en een ontzegging van de rijbevoegdheid. Maatregelen zijn bijvoorbeeld de PIJ, dat is vergelijkbaar met tbs, de jeugdige verblijft langere tijd in een instelling, een tweede sanctie is de gedragsmaatregel, de derde is het onttrekken aan het verkeer, dan haal je het goed uit de maatschappij en vernietig je het, bijvoorbeeld een wapen. Aan schadevergoeding, kom je alleen maar toe als een jeugdige ouder dan 14 jaar is. Een nieuwe sanctie is de vrijheidsbeperkende sanctie, art. 77h lid 4 aanhef en onder f Sr. Al deze straffen en maatregelen kunnen voorwaardelijk en onvoorwaardelijk opgelegd worden, art. 77x Sr. Uit art. 77g Sr blijkt dat je alles met elkaar mag combineren. Er moet wel altijd voldaan zijn aan het proportionaliteitsbeginsel. Als een jeugdige 16 of 17 jaar is kun je het volwassenenstrafrecht toepassen, een jeugdige kan nooit levenslang krijgen. Gedragsmaatregel, art. 77w e.v. Sr. Alles staat in de wet, tip voor het tt! De gedragsbeïnvloedende maatregel (hierna GBM) duurt minimaal zes maanden en maximaal één jaar. De GBM bestaat uit gedragsinterventies.

3 Indien de jeugdige niet conform het opgelegde programma handelt, dan mag de OvJ de jeugdige aanhouden. Het doel is gedragsverandering. De doelgroep is drieledig te weten: meer- en veelplegers, de harde kern jongeren, en jongeren die een ernstig delict gepleegd hebben. Meer- en veel plegers, plegen veel en vaak delicten. Een harde kern jongere is iemand die ernstige delicten pleegt, die niet zozeer herhaaldelijk vastzit, maar bijvoorbeeld diefstal pleegt en de oude dame ook nog in elkaar mept. Voor deze mensen bleken er te weinig mogelijkheden in het sanctie arsenaal te zijn. De reden voor invoering van de GBM ligt al veel verder terug. Er zat een gat in het sanctiearsenaal, en het Wetsvoorstel GBM moest het gat opvullen. Er was te weinig heropvoeding en nazorg en een gat in de duur tussen alle maatregelen, in het vorige stelsel. Heel veel rechters doen niks met de GBM. en gaan op de oude manier verder. De GBM is uitgewerkt in art. 77b Sr. Het artikel stelt vrij veel voorwaarden voor je over mag gaan tot opleggen ervan. Mag je een First offender, een gedragsmaatregel opleggen? Dat mag, als het een heel ernstig feit betreft. De GBM moet bijdragen aan de verdere ontwikkeling van de jeugdige. De Raad voor de Kinderbescherming moet eerst uitvoerig onderzoek doen en kijken wat er mis is met de jeugdige. Het advies mag niet ouder dan één jaar zijn, indien een rechter uitspraak doet. Er is geen bepaling opgenomen voor die situatie dat de jeugdige niet mee wil werken. De jeugdige moet wel meewerken, anders heb je geen advies. Op het moment dat je de zorg wilt inzetten, moet je een indicatiebesluit van Bureau Jeugdzorg hebben. Als je Bureau Jeugdzorg gevraagd hebt om een besluit maar ze doen het niet, dan mag de OvJ alsnog de GBM opleggen. Het delict moet tevens toerekenbaar zijn, anders mag je geen GBM opleggen. Als de jeugdige vast zit, loopt de GBM niet, die loopt pas als de jeugdige weer vrij is. Krachtens art. 77 wc Sr kan de rechter indien de jeugdige niet naar behoren heeft meegewerkt aan de tenuitvoerlegging van de maatregel vervangende jeugddetentie opleggen. De rechter moet in het geval een maatregel wordt opgelegd in zijn vonnis uitwerken waar het programma uit bestaat, art. 77w lid 3 Sr. De rechter gaat vrij compleet en stap voor stap aangeven wat er gaat gebeuren, wat voor zorg. De rechter moet een goed voorbereid advies hebben. Jeugdreclassering is belast met toezicht op de uitvoering. Sinds 1 juli kun je ook de volwassenreclassering vragen om toezicht te houden. Het gaat om jongeren die ernstige gedragsproblemen hebben. Als jongere kom je nog wel eens voor de vraag te staan of je nog wel mee wil werken. De eerste mogelijkheid gegeven door de wetgever is dat de jeugdige er niks aan kan doen. Indien de ouders niet meer mee willen werken, ligt dat buiten de schuld van de jeugdige, maar dan kan het OM een vordering tot wijziging van het programma instellen. In het merendeel van de gevallen zal vrij snel een omzetting plaatsvinden,dat is dus de tweede mogelijkheid. Als de jeugdige niet meewerkt kan de jeugdige worden aangehouden. De jeugdige kan dan wel een bezwaarschrift indienen als hij het niet eens is met de aanhouding. Aanhouden komt neer op zitten en dus niet meer op behandelen. Als de jeugdige gewoon meewerkt, kan het ook zo zijn dat de GBM van korte duur is, dat je nog niet klaar bent. Wat kan er dan gebeuren? Als OvJ kun je dan vorderen dat de GBM verlengd wordt, maximaal met de duur waarop je hem de eerste keer hebt opgelegd. De eerste keer 12 maand opgelegd? Dan kun je verlengen met maximaal 12 maand, minder mag ook. De GBM kan dus maximaal 2 jaar duren. De GBM wordt ingevuld met een programma, een samenstel van activiteiten in een bepaalde tijd. Gedragsinterventies, en zorg, kunnen ambulant en residentieel uitgevoerd worden. Bijvoorbeeld dat de jeugdige vanuit huis behandeld wordt. Overdag gaat hij dan naar een instelling s avonds weer naar huis, dat houdt ambulante uitvoering in. Residentieel houdt in dat je een poosje in een instelling wonen, vanuit daar volg je behandeling. Die instelling mag niet vrijheidsbenemend zijn. Dus eigenlijk valt er dan al heel veel af. Gesloten jeugdzorg kan dus niet, dat is vrijheidsbenemend. Art. 77wa Sr zegt dat zorg een heel breed spectrum is. Het is niet alleen hulp en steun aan het kind, maar ook aan de ouders en broertjes/zusjes. Daarnaast kun je ook gewoon jeugdzorg inzetten, bijvoorbeeld een gezinscoach, dat kan zowel civielrechtelijk als strafrechtelijk. Het programma kan daarnaast bestaan uit gedragsinterventies. Op termijn zal getoetst moeten worden of de interventies goed zijn, en dan moeten ze worden erkend. Wat is dan een interventie? Sociale vaardigheidstrainingen, agressietrainingen bijvoorbeeld. Sommige van deze interventies zijn gericht op het systeem van de jeugdige, waarbij je tevens de ouders erbij betrekt. Daarnaast worden er overige voorschriften opgelegd. Het moet een programma zijn, als je zegt je mag geen strafbare feiten plegen dan is dat geen programma. Een van de voorwaarden voor een voorwaardelijke veroordeling is dat je geen strafbare feiten mag plegen. Maar deze voorwaarde mag je niet stellen bij een GBM. Meewerken aan een urinecontrole, is een voorwaarde die wel gesteld mag worden bij een GBM omdat die samenhangt met de behandeling. Een voorwaardelijke veroordeling, art. 77x Sr. houdt in dat de jeugdige zich aan bepaalde voorwaarden moet houden, en als je dat doet hoef je niet te zitten. Eigenlijk alle sancties kunnen voorwaardelijk opgelegd worden. Er zal gebruik worden gemaakt van een proeftijd. Er zijn eigenlijk niet heel veel voorwaarden wanneer je art. 77x Sr. mag gebruiken, je mag vrij snel een voorwaardelijke sanctie opleggen. Voor een overtreding mag je geen jeugddetentie opleggen, als je het dan wel voorwaardelijk op mag leggen, is een beetje raar. Voor een jeugdige tot 16 jaar, kan maximaal 1 jaar jeugddetentie worden opgelegd en maximaal 2 jaar voor tussen de jaar. De jeugdige moet wel toerekeningsvatbaar zijn. Als voorwaarde zeggen we dat er een algemene voorwaarde moet zijn, dat de jeugdige tot het einde van de proeftijd geen strafbare feiten mag plegen. Je mag omzetten als de jeugdige binnen de proeftijd een delict pleegt. Er zijn ook bijzondere voorwaarden om gedragsveranderingen te bewerkstelligen. Art. 77z Sr, verwijst nu naar hetzelfde besluit gedragsbeïnvloeding jeugdigen, dertien

4 voorwaarden die je zou kunnen stellen. Ook hier wordt onderscheid gemaakt tussen zorg, gedragsinterventies en overige voorschriften. Wat is het verschil dan wat invulling betreft? Dat zit hem in de zorg en overige voorschriften. Alle ambulante uitvoeringen zijn hetzelfde, bij de GBM en voorwaardelijke veroordeling. Het verschil zit hem in de residentiële uitvoering. Dat kan wel bij een voorwaardelijke veroordeling, dat de jeugdige zich laat behandelen in een gesloten instelling, en is niet mogelijk bij een GBM. Tot 1 februari 2008 kon de rechter voorwaarden stellen die vrijheidsbeneming zouden impliceren, maar nu kan de rechter dat niet meer. Met de GBM kunnen we minder dan dat we vroeger konden. We kunnen wel meer overige voorschriften stellen. Contactverbod kan niet in het kader van een GBM. Opmerkelijk is dat de rechter niet in zijn vonnis hoeft uit te werken wat hij precies wil. De rechter laat heel veel ruimte over aan de jeugdreclassering. Er bestaan zowel bijzondere als algemene voorwaarden, bijzondere voorwaarden stellen is een keuzemogelijkheid dat kan de rechter doen maar hoeft niet. Bij een voorwaardelijke veroordeling is de proeftijd is 2 jaar, en kan verlengd worden met 1 jaar, de totale duur is maximaal 3 jaar. Zowel de OvJ als de veroordeelde kunnen de rechtbank vragen de voorwaarden aan te passen, bij de GBM kan alleen de OvJ dat. Hoe handelen we dan als het fout gaat? Dan gaan we de zaak aanhangig maken bij de rechtbank. De OvJ moet een vordering tot tenuitvoerlegging bij de rechtbank voorleggen. In de praktijk heeft de invulling van beide sancties heel veel gelijkenissen. Er kunnen geen vrijheidsbenemende maatregelen meer worden uitgevoerd bij een instelling. Het verschil zit hem eigenlijk in dat we meer overige voorschriften kunnen stellen. Bij de GBM volgt een uitvoerig onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. We weten dan precies wat er aan de hand is met de jeugdige. De GBM is een expliciete reactie op het probleem van de jeugdige. Je hebt al zoveel onderzoek gedaan naar de jeugdige. Als je eenmaal het vonnis van de rechtbank hebt kun je direct beginnen met de behandeling. Zo n jeugdige spreekt eerst met een gedragsdeskundige bij de Raad voor de Kinderbescherming. Je kunt dan wachten op het vonnis, maar je kunt ook vast onderzoeken of er al een plekje vrij is in een instelling, en de jeugdige op een intake gesprek sturen. Dus op het moment dat de jeugdige op zitting komt, kan hij direct aan de slag gaan. Bij een voorwaardelijke veroordeling kijken ze minder naar alle behandelingsmogelijkheden. Het plan van aanpak komt dan pas na het vonnis, het duurt veel langer voor de jeugdige aan de slag gaat. Dit alles heeft tot gevolg dat de rechtbank bij een GBM heel expliciet in een vonnis neer kan leggen wat de jeugdige moet doen. Bij een voorwaardelijke veroordeling is dat niet zo. Niet veel rechtbanken gebruiken de GBM. Heel veel rechtbanken kiezen ervoor om naast een GBM een voorwaardelijke veroordeling op te leggen. De GBM kan maximaal voor 2 jaar worden opgelegd, een voorwaardelijke veroordeling maximaal 3 jaar. Bij een voorwaardelijke veroordeling hebben ze dus meer tijd. Sommige rechtbanken kiezen ervoor om beide op te leggen. Bij de GBM is de stok achter de deur groter, de kans dat de jeugdige zegt ik ga zitten is maar heel klein. De handhaving bij bijzondere voorwaarden is lastig. Ze blijven proberen de jeugdige op het rechte pad te krijgen. Sommige arrondissementen werken met gele en rode kaarten. Per gebied wordt er anders gewerkt, daarom is het ministerie aan het kijken of er een landelijk beleid kan komen. Deze zes punten zijn het verschil met de GBM. Casus: HR 12 juli 2011, LJN BQ 4676 De jeugdige heeft een aantal vrouwen in de billen geknepen, dat is een zedendelict. Behandeling is noodzakelijk. Wordt gekozen voor een GBM of een voorwaardelijke veroordeling? Behandeling is noodzakelijk, therapie gericht op omgang met seksuele emoties. Art. 77b Sr zegt ook dat het moet een heel ernstig delict moet zijn, of we moeten te maken hebben met een jeugdige die heel veel delicten pleegt. Het Hof kiest ervoor een voorwaardelijke jeugddetentie te geven. Met als voorwaarde dat hij deelneemt aan het programma seks en grenzen. Als de voorwaarde langer dan zes maanden geldt, zal er een GBM moeten worden opgelegd, zegt de memorie van toelichting. We kunnen eigenlijk precies hetzelfde met een GBM als met een voorwaardelijke veroordeling. Er staat geen verschil in de wet. De HR gaat mee met de wetgever, die zegt dat als je een langer programma hebt dan zes maanden, en je legt een voorwaardelijke veroordeling op, dat je dan moet motiveren waarom je dat niet in het kader van een GBM doet. De HR zoekt dus naar een afbakening tussen beide sanctie modaliteiten. De rechtbank had niet gemotiveerd, alleen een algemene overweging. Dus het arrest is gecasseerd en teruggegaan naar het Hof. Er lijkt niet voldaan aan de voorwaarden voor GBM. Mag je dan via een omweg hetzelfde wel in het kader van een voorwaardelijke veroordeling opleggen? Dat is niet echt proportioneel. Het mag niet in het kader van een GBM, waarom dan wel bij een voorwaardelijke veroordeling. De A-G zegt dat we dat maar niet moeten doen, schending van het proportionaliteitsbeginsel. Recente ontwikkelingen. De wetgever gaat een nieuwe sanctie toevoegen, art. 77 we en 77 wf Sr. Vrijheidsbeperkende maatregel, een contactverbod of meldingsplicht bijvoorbeeld kan worden opgelegd. Het voorstel is door de eerste en tweede kamer heen, maar nog niet in werking getreden. OvJ moet toetsen of het klopt dat de jeugdige zich niet aan de voorwaarden houdt. De RC toetst of de OvJ het goed heeft gedaan. Er toetst dus een rechter of de OvJ de juiste beslissing heeft genomen. Daarnaast wordt het mogelijk om direct na vonnis wijzing de jeugdreclassering te belasten met het toezicht op bijzondere voorwaarden. De

5 jeugdreclassering kan direct aan de slag met de jeugdige, daarmee probeer je het gat te dichten dat heeft wel voordelen, je wil niet dat die jeugdige op straat blijft hangen. Brief staatssecretaris 25 juni 2011, adolescentenstrafrecht wordt aangekondigd, dit geldt ingeval de jeugdige 18 jaar of ouder is maar nog geen 22 jaar. Tevens moet de gedragsmaatregel worden aangepast volgens de brief. Er worden continu dingen aangepast zonder wetenschappelijk onderzoek. Time-outplaatsing is in de wet opgenomen, de jeugdige wordt aanhouden bij non-conform gedrag. Daarnaast moeten we elektronisch toezicht mogelijk maken, contactgeboden en verboden, en bescherming van de samenleving moet een doel van de GBM worden, samenleving beschermen tegen deze jongeren. Beide sancties groeien nu nog meer naar elkaar toe. De reden voor invoering van de GBM was voor opvulling van een gat. Als we dan nu kijken naar de nieuwe en oude sanctie, blijkt dat we er nog niet zijn. Vrijheidsbenemende plaatsingen zijn niet meer mogelijk, we moeten dus nog steeds knutselen. Je hebt dus twee rechters die samen moeten werken. De meerwaarde van de GBM zoals die er nu ligt, is meer en intensief onderzoek voorafgaand aan het vonnis, in het vonnis komt te staan wat er precies moet gebeuren, de stok achter de deur is groter, en de druk op de jongere wordt groter. Had je dit dan niet ook kunnen bereiken door de voorwaardelijke veroordeling aan te passen? HC 7 Jeugdrecht Er zijn twee dingen belangrijk in het jeugdrecht, namelijk de minderjarige en de gezaghebbende. Het gezag over het kind heeft geen absoluut karakter. In de Romeinse tijd had de vader een belangrijke rol en kon beslissen over leven en dood. De omvang van de zeggenschap over het kind neemt af naarmate het kind ouder wordt. Beperkingen van het gezag zijn onder andere de leerplichtwet. Er zijn hele strenge eisen voor thuis lesgeven, het is erg belangrijk dat je kind gewoon naar school gaat. NB. De wet herziening kinderbeschermingsmaatregelen treedt waarschijnlijk pas in werking per 1 januari In het nieuws werd gezegd dat men het niet goed dat de gezinsvoogden veel te weinig contact hadden met die kinderen. Er werden zoveel extra miljoenen gestopt in de jeugdzorg, zodat er meer contact was. Men vindt dat het contact onvoldoende is, als er één keer per maand wordt gekeken of het goed gaat met het kind. Een belangrijk instituut op het gebied van jeugdrecht is de Raad voor de Kinderbescherming. Als de rechter niet weet wat hij moet beslissen over het kind, vraagt hij advies aan de raad wat het beste is voor het kind. Er wordt gekeken wie van beide ouders het meest geschikt is om het kind op te voeden. Eerst vrijwillige hulpverlening, en pas als dat niet helpt komt de justitiële hulpverlening aan bod. Het kan ook zijn dat de raad na zo n onderzoek zegt, dat er een kinderbeschermingsmaatregel opgelegd moet worden. De raad gaat dat dan aan de rechter verzoeken. Het laatste onderwerp is kind en echtscheiding. Jaarlijks krijgen zo n kinderen te maken met de echtscheiding van hun ouders. Niet bij iedere echtscheiding zijn minderjarigen betrokken. De wettelijke regeling is wel zo geworden dat de rechter per se een gezagsbeslissing moet nemen, eigenlijk is bij ons de hoofdregel in de wet, dat het ouderlijk gezag wat tijdens het huwelijk bestaat, doorloopt bij een echtscheiding. Het kan zijn dat de rechter tijdens de echtscheidingsprocedure beslissingen moet nemen over de kinderen. Het vorige kabinet had gezegd dat ze iets willen doen aan de slechte positie van kinderen bij de echtscheiding van hun ouders. Het wetsvoorstel dat toen al in de ijskast stond, hebben ze weer te voorschijn gehaald, dat voorstel is er heel snel door heen gekomen namelijk op 1 maart 2009, de Wet bevordering voortgezet ouderschap en zorgvuldige scheiding. Die wet heeft een aantal verbeteringen gebracht voor de positie van kinderen bij een echtscheiding. Het kan zijn dat al tijdens de procedure, een van beide ouders maar in de echtelijke woning kan verblijven. De kinderen worden dan toevertrouwd aan één van beide ouders, dat is een voorlopige voorziening. Zo n voorlopige voorziening kan ook alimentatie betreffen. Er is tijdens de echtscheidingsprocedure ook een onder toezichtstelling mogelijk, als blijkt dat het zo slecht gaat met het kind, art. 823 Rv. Als de rechter een beslissing moet nemen over het gezag over de kinderen, dan moet hij daarvoor kinderen vanaf de leeftijd van 12 jaar oproepen voor verhoor ex art. 809 Rv. Hoe gaat dat dan in zijn werk? De rechter stuurt een briefje naar het kind vanaf 12 jaar, en wil weten hoe het kind daarover denkt. De rechter heeft geen toga etc aan om de kinderen op hun gemak te stellen. Het is een hoorrecht en geen hoorplicht, het kind hoeft dus niet te komen. Sommige kinderen vinden het verschrikkelijk en willen niet kiezen. In de praktijk gaat het vaak zo dat kinderen het oplossen door een briefje te sturen naar de rechter. Bv dat ze het eens zijn dat ze bij hun moeder blijven wonen. Als dat niet het geval is gaat de rechter het met het kind overleggen, wat het kind het liefst wil. De Wet bevordering voortgezet ouderschap, heeft nogal wat wijzigingen in boek 1 gebracht, bijvoorbeeld art. 1:247 BW. Het ouderlijk gezag omvat de plicht de ontwikkeling van de banden van het kind met de andere ouder te bevorderen, art. 1:247 lid 3 BW. Daarom is dus deze bepaling in de wet gekomen, omdat sommige ouders het contact met de ander bemoeilijken. Het kind heeft recht op een gelijkwaardige verzorging en opvoeding door beide ouders. HR 21 mei 2010: de vader meende dat het recht op gelijkwaardige verzorging 50% van de tijd betekende. HR: gelijkwaardig ouderschap betekent niet dat de tijd 50/50 moet zijn, er moet een beslissing

6 genomen worden in het belang van het kind. Een ouderschapsplan moet worden overgelegd bij een echtscheiding, ook door ongehuwde ouders die gezamenlijk gezag hebben. Via een amendement is ook nog in de wet terecht gekomen dat ouders rekening kunnen houden met praktische belemmeringen, bv als een van de ouders in het buitenland werkt, moeten ze daar rekening mee houden in hun ouderschapsplan. Vroeger hoorde ouderlijk gezag bij het huwelijk. Sinds 1 januari 1998 staat in de wet dat in principe het ouderlijk gezag doorloopt na een echtscheiding. Er zijn twee redenen waarom dat ouderlijk gezag niet zou doorlopen, dat zie je in art. 1:251a lid 1 BW: a. het klemcriterium, daarin heeft de HR gezegd dat als een kind dreigt klem te zitten tussen de ruziënde ouders en er ook geen verbetering is te verwachten op korte termijn, dan kan het gezag aan één van de ouders worden opgedragen. Dit criterium vond men niet genoeg toen is er nog een criterium bijgekomen: als dat anderszins in het belang van het kind noodzakelijk is. Een voorbeeld uit de jurisprudentie: als je nog gezamenlijk gezag hebt, moet je alle belangrijke beslissingen over je kind gezamenlijk nemen, in dit geval werkte de vader in het verre oosten, het was erg moeilijk om contact met hem te krijgen. In dit geval is het anderszins in het belang van het kind dat de moeder het gezag uitoefent. Het is heel moeilijk om alleen gezag te krijgen, er moet dan echt iets heel ernstigs aan de hand zijn dan. Eén van de twee ouders zal alleen het gezag krijgen, niet zomaar een derde. Eén van de belangrijke dingen van de Wet bevordering voortgezet ouderschap en zorgvuldige scheiding, is het ouderschapsplan. Zo n ouderschapsplan moet worden ingediend bij het verzoek tot echtscheiding. In dat plan geven ouders samen aan hoe ze dat ouderschap na de echtscheiding willen invullen. Als ouders niet een ouderschapsplan kunnen overleggen, kunnen ze wel scheiden, anders zou het in strijd met EVRM zijn. Art. 815 lid 6 Rv is dus een ontsnappingsclausule. Als een moeder wil scheiden en er is mishandeling in het spel, kan ze op andere wijze daarin volstaan door zelf te zeggen ik zou het zo willen. De bedoeling van de wet was najuist dat ouders samen aan zouden geven hoe ze dat zouden willen doen. Er moest iets in staan over de verdeling van de zorg en opvoedingstaken, het omgangsrecht van 1:377a BW, over het informatie verschaffen en raadplegen en er moet iets in staan wie wat bijdraagt aan de kosten van verzorging en opvoeding. Ook moet in het verzoek tot echtscheiding staan over welke punten ze het eens zijn en waarover de rechter nog een beslissing moet nemen. De kinderen moeten weten hoe de ouders het verder willen doen. Dan is een beetje de vraag vanaf welke leeftijd het met de kinderen overlegd had moeten worden. Dat is zo langzamerhand uitgekristalliseerd in de jurisprudentie, en vijf jaar is zo n beetje de grens, dan moet je de kinderen erbij betrekken. Die ontsnappingsclausule om aan dat ouderschapsplan te ontkomen, staat dus in lid 6 art. 815 Rv. Onlangs is er een uitspraak geweest, dat als het kind onder toezicht is gesteld en uit huis geplaatst is, kan dat een reden zijn dat er geen ouderschapsplan hoeft te worden gemaakt. Art. 815 lid 7 Rv de griffier van de Rb stuurt altijd een afschrift van het verzoek naar de Raad voor de Kinderbescherming, als voorzieningen getroffen moeten worden over een minderjarige. Je kunt de echtscheiding eenzijdig verzoeken, maar het kan ook via een gemeenschappelijk verzoek. Een eenzijdig verzoek heeft verschillende bezwaren, het moet onder andere worden betekend aan de andere echtgenoot, die krijgt dan dus de deurwaarder op bezoek. Het is heel belangrijk dat er een goede scheidingsmelding is gedaan aan de andere echtgenoot. Een gezamenlijk verzoek is natuurlijk altijd beter. Je hebt kans dat het helemaal gaat escaleren bij een eenzijdig verzoek. Uitspraak: een vrouw ging van Amerika naar Nederland met het kind, en diende meteen daarna een echtscheidingsverzoek in, de rechter heeft gekeken hoe het allemaal in zijn werk was gegaan, de echtscheiding was niet betekend, dus de echtscheiding was niet tot stand gekomen. Toen de man het hoorde had hij onmiddellijk een verzoek gedaan tot terug geleiding van zijn kind. Hij vond dat zijn kind uit Amerika ontvoerd was naar Nederland. Toen is de man naar Nederland gekomen, en via mediaton hadden deze ouders een ouderschapsplan opgesteld. Drie maanden bij de vader in Amerika, dan drie maanden bij de moeder in Nederland, tot het kind leerplichtig was, dan zou het kind om het jaar in de Amerika of Nederland wonen, het kind moest dan wel naar een internationale school gaan. De rechter vond dit een slecht ouderschapsplan, het was alleen in het belang van de ouders, en niet in het belang van het kind. De rechter heeft uiteindelijk beslist dat het kind de hoofdverblijfplaats kreeg in Amerika bij de vader. De rechter zei dat de vader meer in staat was omgang toe te staan/regelen met de moeder dan andersom. Mensen kunnen zich verzetten tegen een echtscheiding, dit leidt wel tot vertraging, ze kunnen bijvoorbeeld vinden dat het huwelijk niet duurzaam ontwricht is. De bedoeling is dat er één geconcentreerde behandeling komt op de zitting. Als er zo n zitting is geweest en de rechter heeft alle stukken bestudeerd, dan komt er uiteindelijk een beschikking, de echtscheiding is dan uitgesproken. Daarin kunnen ook nevenvoorzieningen opgenomen zijn, zoals een omgangsregeling of kinderalimentatie. Als partijen het eens zijn over al dat soort onderwerpen, en als ze dat hebben opgenomen in een convenant, dan kan de rechter dat convenant aan zijn beschikking hechten en heeft het een executoriale titel gekregen en kun je het executeren. In ongeveer 15 % van de gevallen zijn de mensen het niet eens over de kinderen. Ze willen bv alleen het gezag krijgen. Als er conflicten zijn, zal altijd de raad worden ingeschakeld, art. 810 Rv. De raad komt dat te weten en die gaat dan een onderzoek doen. Als die conflicten al tijdens de procedure zo hoog oplopen, dan kan het kind al tijdens de procedure worden toevertrouwd aan één van de ouders. Die andere ouder is dan niet het gezag kwijt. Wat valt er

7 onder belangrijke beslissingen? Schoolkeuze, beroepskeuze, medische aangelegenheden, dat zijn belangrijke beslissingen die de ouders samen moeten nemen. Als er zo wordt gestreden over het gezag over kinderen, dan heeft dat kind daarbij zelf ook nog de mogelijkheid de rechter te benaderen. Dat kind heeft de informele mogelijkheid om de rechter kenbaar te maken dat hij bv. het liefst bij de vader wil wonen. Een van de vragen was, heb je nou die informele rechtsingang alleen tijdens de echtscheidingsprocedure of kun je dat ook nog zoveel jaar later doen? Eigenlijk dacht men dat het alleen tijdens de procedure was. Maar de HR heeft beslist dat het ook nog mogelijk is enkele jaren na de echtscheiding. Ook dan zijn nog wijzigingen mogelijk met betrekking tot het gezag. Op welke gebieden moeten er allemaal beslissingen genomen worden over de kinderen? Over onder andere het gezag en de hoofdverblijfplaats. Bij een van de twee ouders wordt een hoofdverblijfplaats bepaald. Coouderschap is eerlijk verdeelt, het hoeft niet precies zo te zijn dat het kind 3,5 dag van de week bij de vader is en 3,5 dag bij de moeder. De ideale situatie zou zijn 3 huizen, en dat de ouders om de beurt komen om de kinderen te verzorgen. Maar vaak lukt het al niet om twee aparte huishoudens te onderhouden. Andere beslissingen over kinderen zijn betreffen omgangsregeling. De regeling van het omgangsrecht is ook nogal veranderd sinds 1 maart 2009, dat vinden we in art. 1:377a ev. BW. De kinderalimentatie heeft voorrang op alle onderhoudsverplichtingen ex art. 1:400 lid 1 BW. Dat is zowel voor eigen als voor stiefkinderen. Tijdens het huwelijk is de stiefouder onderhoudsplichtig. Vroeger heette de omgangsregeling het zogenaamde bezoekrecht. Het omgangsrecht wordt pas in de wet geregeld sinds Kind en ouder hebben recht op omgang met elkaar. Dat geldt niet alleen na een echtscheiding, maar ook een biologische ouder heeft recht op omgang. Wil hij recht op omgang hebben, moet hij de juridische ouder zijn. Een biologische ouder, bijvoorbeeld een sperma donor, die kan een beroep doen op de rechter om een omgangsregeling te maken, dan zou hij in een nauwe persoonlijke betrekking moeten staan tot het kind. Die nauwe persoonlijke betrekking is onze vertaling van family life uit art. 8 EVRM. Dus ook niet ouders kunnen om een omgangsregeling verzoeken, maar dan moeten ze die nauwe persoonlijke betrekking aantonen. Dit geldt voor een verwekker, een grootouders, een pleegouder, een sociale ouder, willen ze ontvankelijk zijn. Bij de omgangsregeling heeft het kind ook een informele rechtsingang, maar het komt erg weinig voor dat het gebruikt wordt. In principe zullen de ouders een omgangsregeling afspreken, een overeenkomst. Er zijn veel gevallen waarin de vader zijn kinderen nooit krijgt te zien, bv dat de moeder en de kinderen niet thuis zijn. Als ze het hebben afgesproken en de moeder komt het niet na, dan kan de vader zich tot de rechter wenden om een omgangsregeling vast te stellen. Uitgangspunt is dat de ouders het zelf overeen komen. De rechter kan een omgangregeling ook voor bepaalde tijd vaststellen. Eventueel stelt de rechter een proefregeling vast, om te kijken hoe dat gaat, het kan ook een van de nevenvoorzieningen zijn. Soms kan de vader nog veel later aan de rechter vragen een omgangsregeling vast te stellen. Het Verdrag voor de rechten van het kind heeft meegebracht dat er in de wet is opgenomen een omgangsrecht voor ouders met een kinderbeschermingsmaatregel, art. 1:263a en b BW. Soms wordt omgang helemaal ontzegd aan een ouder, dat vind je in art. 1:377a lid 3 BW. De omgang is in strijd met zwaarwegende belangen van het kind als de vader zelf incest heeft gepleegd met zijn kind. HR 27 februari 2009: je kunt de omgang ook ontzeggen voor onbepaalde tijd bij een ouder met gezag. Nergens vind je met zoveel woorden in de wet de sancties, maar in de praktijk zijn er wel diverse sancties om een omgangsregeling af te dwingen. Met behulp van de sterke arm bijvoorbeeld, reële executie. Een andere mogelijkheid is dat de ene ouder het kind steeds niet mee laat gaan met de andere ouder, dan wordt die ouder gegijzeld. Het is een uiterst middel om omgang voor elkaar te krijgen. Als je het kind nou nog niet meegeeft, dan kun je in het huis van bewaring geplaatst worden. Een dwangsom is ook een mogelijkheid, iedere keer dat de omgang niet wordt nagekomen, ben je bv 100 euro schuldig aan de andere ouder. Om dat te innen is best moeilijk. Een sanctie die in de praktijk ook wel wordt toegepast is dat een kind onder toezicht wordt gesteld. Je kunt dit alleen doen als voldaan is aan de grond van art. 1:254 BW. Dan moet het kind dus worden bedreigd in zijn gezondheid om geestelijke ontwikkeling, dan kun je pas een onder toezicht stelling uitspreken. Een heel erg uiterst middel is de gezagswijziging. In 2010 heeft de HR dat nog een keer goedgekeurd. Het ging om een heel jong meisje, die had een ernstige aandoening, een soort leukemie. Het meisje was 2 à 3 jaar, de vader was heel betrokken bij dat kind, wilde ook graag voor haar zorgen, maar de moeder hield het kind weg bij de vader. In dit geval had de rechtbank al het gezag gewijzigd, en had het gezag alleen aan de vader gegeven. Degene die het gezag heeft, bepaald de verblijfplaats. Het was niet de bedoeling dat het kind bij hem kwam wonen, dat hoefde ook niet van de vader, het kind mocht prima bij de moeder wonen, maar hij wilde zijn kind ook kunnen zien. Ook de HR vond het terecht dat die vader het gezag mocht krijgen, en vond dat hij beter in staat was om een omgangsregeling te laten lopen. Er is ook wel een gebeurd dat de rechter aan de Raad voor de kinderbescherming opdracht gaf om een omgang te begeleiden. In boek 1 zul je nergens tegen komen dat de rechter de raad iets op kan leggen. De raad is in beroep gegaan en ten slotte in cassatie. De HR zei dat nergens in de wet staat dat de rechter de raad een opdracht kan geven om een omgangsregeling te begeleiden. Enkele keren is er een strafrechtelijke sanctie uitgesproken. De eerste keer was dat het een strafrechtelijk sanctie omdat de vader het kind niet terug bracht na de omgang. Maar de volgende keer was het gebeurd omdat de moeder het kind niet aan de vader mee gaf. De vader was 14 keer voor niets aan de deur geweest. Er was dus een rechterlijke

8 beslissing, maar de moeder kwam het niet na, in dat geval heeft de rechter die moeder een taakstraf opgelegd en de moeder moest 120 uur taakstraf doen. Bij ons staat niet in de wet dat het een strafrechtelijk delict is. Wij hebben geen strafrechtelijke sanctie op een omgangsdelict. We hebben tegenwoordig ook omgangshuizen. In Groningen is ook zo n huis, om een omgangsregeling van de grond te krijgen en te laten lopen, dan kan die omgang plaatsvinden in zo n huis. Het is niet zo persoonlijk en het is ook niet de bedoeling dat het zo blijft. De informatie en de consultatie, dat vinden we in art. 1:377 b BW, dat gaat over gewichtige aangelegenheden, belangrijke zaken. Soms met tussenkomst van derden. Het gaat om belangrijke beslissingen, schoolkeuze etc. Als de vader geen gezag heeft, heeft hij wel recht op informatie, maar hij mag niet mee beslissen. Degene die alleen het gezag heeft neemt de beslissing. Heeft de vader wel gezag, dan nemen ze de beslissing gezamenlijk. De informatieplicht van derden, bv scholen, vaak weten ze niet wat ze aan wie moeten vertellen. Deze plicht geldt alleen voor informatie waarover ze beroepshalve beschikken. De school moet ook voorzichtigheid betrachten. Als de school informatie weigert aan een ouder dan kan er een beroep op de rechter gedaan worden voor de verzochte informatie. Wat je tegenwoordig ook vaker tegenkomt, is de internationale kinderontvoering. De verdragen zijn opgesteld vanwege de ontvoering uit Nederland naar landen om het middellandse zeegebied. De vader ontvoerde een kind en bracht het naar zijn familie, en zag de moeder het kind nooit meer. Tegenwoordig werken die verdragen averechts. Nu zijn het veel meer Nederlandse vrouwen die een kind krijgen in het buitenland en met dat kind naar Nederland gaan. Die Amerikaanse vader uit het voorbeeld deed ook een beroep op zo n verdrag. We hebben een Europees verdrag en een Haags verdrag, Nederland is partij bij beide verdragen. Ze worden toegepast bij ontvoering naar en vanuit Nederland. Er moet binnen 6 maanden na de ontvoering een verzoek worden gedaan tot teruggeleiding van het kind, dat mag niet gaan om kinderen ouder dan 16 jaar. Als je die twee verdragen met elkaar vergelijkt, dan zie je dat het Europese verdrag vooral is gebaseerd op erkenning en executie van gezagsbeslissingen. Het Haags verdrag is vooral gebaseerd op wederzijdse erkenning van rechterlijke gezagsbeslissingen en uit de wet voortvloeiende gezagsverhoudingen. Het Haags verdrag kijkt ook naar wat het kind wil. De Liasonrechter is de bevoegde rechter voor internationale zaken, dat is de Rechtbank Den Haag, daar is de meeste kennis aanwezig. HR 20 januari 2006: ging over het meisje Noa, ze is in het buitenland geboren. De ouders waren niet getrouwd, maar ze hadden wel gezamenlijk gezag. Toen de moeder in Nederland was, heeft ze een verzoek tot wijziging van gezag ingediend bij de rechter. Ook in Italië verzocht ze om toevertrouwing van het kind aan haar. De moeder was de constante factor. De Italiaanse rechter vertrouwde Noa toe aan de moeder, maar dan mocht ze Italië niet verlaten. In 2004 is ze naar Nederland gekomen. Het kindje moest terug naar Italië, want het was in strijd met de beslissing van de Italiaanse rechter. De vader kreeg het gezag, en de moeder kreeg een omgangsregeling. De centrale autoriteit zei ook dat het kind terug moest maar een instelling in Italië. Nu zou de procedure niet meer bij de Rechtbank Amsterdam worden gevoerd, dat zou nu dat bij de Liasonrechter zijn. De rechtbank wees het af, want het kind zou in een ondragelijke toestand komen, want die vader is helemaal niet van plan het kind zelf op te voeden, het meisje zou in een tehuis komen. Hij wilde dat het kind met de moeder naar Italië kwam. Ze kwam uit Italië, dat is het land van de gewone verblijfplaats van het kind en niet Nederland. In dat Haagse verdrag staan de weigeringsgronden wanneer de rechter kan weigeren het kind terug te laten gaan naar het land van herkomst. Je mag niet zeggen het belang van het kind is minder goed gediend in het land van herkomst. Dan zou het kind nooit terughoeven. Eerst moet het kind terug, en dan zouden de ouders met elkaar gaan praten en daar moet een beslissing uitkomen. Het kindje moest dus terug naar Italië, maar de moeder is in Nederland ondergedoken met het kind. Op een gegeven moment hebben ze haar ontdekt, dat betekende dat de moeder binnen een week het meisje aan de vader moest afgeven. Het Hof had gezegd dat het meisje niet in een ondragelijk toestand terecht zou komen als ze naar Italië ging. De hoofdregel is dat het kind terug moet, maar er is een beslissing geweest van het EHRM en daarin hebben ze gezegd dat een jongen die de Zwitserse nationaliteit heeft en Frans spreekt, in Zwitserland mag blijven en niet naar de gewelddadige vader in Israel terug hoeft. Het gaat om het belang van het kind.