Reisverslag Kenia, oktober 2012.

Transcriptie

1 Reisverslag Kenia, oktober Doel van de reis: Als bestuur van de Stichting Matata Children s Hospital zijn wij ter plaatse de door ons gesponsorde projecten gaan bekijken en hebben we met dr. John Malago, CEO van het ziekenhuis, de gang van zaken besproken en de financiële verslaglegging gecontroleerd. Woensdag 10 okt. Na een vlucht vanuit Brussel landden we om uur in Nairobi. Op het vliegveld konden we ons visum halen tegen betaling van $ 50,- p.p. Om middernacht kwamen we in ons hotel aan. Donderdag 11 okt. De volgende dag vlogen we door naar Kisumu, een afstand van ca. 350 km. John, de CEO van het ziekenhuis, wachtte ons daar op. Het was een hartelijk weerzien. Vervolgens nog een rit van 2 uur naar Oyugis. Het is maar 120 km., maar de wegen zitten vol gaten. Vrijdag 12 okt. Het ziekenhuis stond op het programma. We kregen een uitgebreide rondleiding door John. Diverse stafleden kenden we nog van een vorige keer en we maakten kennis met een nieuwe arts, dr. Olando. We bewonderden ook de nieuwe generator. We konden ook de onlangs aangeschafte nieuwe bedden bewonderen. De nieuwe Emergency Room werd door Hanne officieel geopend. Er was veel verbeterd sinds vorig jaar: een nieuwe vleugel aangebouwd en veel oude apparatuur vervangen; het zag er allemaal heel netjes uit. Om u. hadden we afgesproken met de CHW s (Community Health Workers). Dat zijn vrijwilligers van de communities in de binnenlanden die de schakel vormen tussen de dorpsinwoners en het ziekenhuis en voor de eerste medische hulp zorgen.

2 We werden verrast met een optreden waarbij op komische wijze werd duidelijk gemaakt waarom vrouwen gebruik moesten maken van medische voorzieningen en niet van de lokale medicijnman. Het accent lag daarbij op hoe zij hun man daarvan moesten overtuigen. Daarna werden de vrijwilligers geïnterviewd door Hanne en Jacqueline. De man is 83 jaar en woont nog zelfstandig. Op de compound woont ook zijn zoon. De vader nam mij mee naar een schuur waar hij vol trots een installatie demonstreerde die maïs tot meel vermaalt. Zaterdag 13 okt. Een vrije dag voor John als lid van de Zevende Dag Adventisten. Voor hen is zaterdag wat bij ons zondag is. We zijn met John naar zijn huis in het binnenland gegaan. Daar is hij geboren en zal hij t.z.t. ook begraven worden. Dat is het gebruik bij de Luo-stam: je wordt begraven op de plek waar je geboren bent, ook al woon je inmiddels bijvoorbeeld in Amerika. Benta, John s vrouw, had gezorgd voor een uitgebreide warme lunch. Twee stiefmoeders kwamen ook nog even op bezoek. John s vader had 5 vrouwen. Daarna gingen we naar het huis van zijn schoonvader. Daar werden we ook hartelijk ontvangen met warm eten, dus zaten we om 4 u. weer aan tafel. Daarna liet de zoon mij hun waterput zien: een gat in de grond van 15 mtr. diep waar ze met een emmer het water uit halen. Overigens werden Hanne en Jacqueline niet uitgenodigd. De vrouwen hebben hier duidelijk een andere plaats in de hiërarchie. Zondag 14 okt. De zondag begon met een vergadering van de Board van het ziekenhuis, de Raad van Commissarissen.

3 Het beleid en de gang van zaken in het ziekenhuis werden uitgebreid besproken. We werden door de chairwoman uitvoerig geïnformeerd over de situatie. Na afloop hadden we een gezamenlijke lunch in het Dudu View Hotel. Er werd zoals gebruikelijk met de handen gegeten, mes en vork kwamen er niet aan te pas. Overigens bestaat de maaltijd hier in de binnenlanden voor de meeste mensen dagelijks alleen uit sumaweki, een soort spinazie, en ugali, een compacte brei van fijngemalen mais, soms aangevuld met kip. 's-middags gingen we naar de weeskinderen van de Nyi Kisumo Women Group. Ons contact was Margaret, een hoofdverpleegster van het ziekenhuis. Het is een groep van 10 vrouwen die op vrijwillige basis 45 weeskinderen opvangen. Maandag 15 okt. Met John afgesproken dat we na het ontbijt met hem een aantal zaken wilden bespreken op een rustige plaats waar we niet gestoord werden. Op zijn kantoor in het ziekenhuis lopen voortdurend mensen in en uit of wordt hij regelmatig telefonisch gestoord. We reden naar een nieuwe locatie, het Oyugis Resort. Een enkele maanden geleden geopend hotel met 12 kamers. In onze ogen een eenvoudig hotel, maar voor hier een uitstekende locatie. Mooi gelegen op een rustige plek iets buiten de stad. Buiten in de schaduw bespraken we ruim 2 uur met John een aantal vertrouwelijke zaken. Om u. gingen we lunchen bij Benta, de vrouw van John. Daarna ziekenhuisbezoek. Er moesten nog foto s gemaakt worden van diverse afdelingen en enkele patiënten werden geïnterviewd door Hanne en Jacqueline. De kinderen hebben door Aids hun ouders verloren en zijn ondergebracht bij deze vrouwen. Zij zorgen voor kleding, eten en school. Een zeer indrukwekkende belevenis. Voor weinig geld kan hier veel goed werk worden verricht.

4 In het laboratorium werden opnamen gemaakt van een bloedtest. John was proefpersoon. Een dispensary is een soort eerste hulp post waar medicijnen worden verstrekt en basis gezondheidszorg wordt geboden. De foto s waren voor Imhotep, die een pallet bloedtesten had afgeleverd. s-avonds de financiële verslaglegging bekeken die ik van John gekregen had. Daar waren alle kopieën bijgevoegd van rekeningen die betrekking hadden op de door ons betaalde projecten in Het zag er goed uit. Dinsdag 16 okt. Om half 8 naar het ziekenhuis gegaan om wat administratieve zaken te regelen. John was er al, want hij is van 7 u. tot ca. 22 u. dagelijks in het ziekenhuis. Ik logeerde in een appartement op nog geen 100 meter van John s huis, waar Hanne en Jacqueline verbleven. s-avonds begeleidde John mij altijd, omdat hij het te gevaarlijk vond om mij alleen te laten gaan, ook al was het nog zo dichtbij. Als blanke viel ik hier op en zou ik een makkelijke prooi zijn. Om u. vertrokken we richting Kimonge, om daar een dispensary te bezoeken. Daarna zijn we naar de dispensaries van Nyawango en Tala geweest. Verantwoordelijk voor de bouw is het Matata Hospital, maar zodra de bouw klaar is neemt de regering de kosten over van salarissen van de verpleegsters (2 per dispensary) en van de medicijnen. De dispensaries zijn er voor de lokale community, die 7000 tot inwoners hebben.

5 De communities liggen te ver van het ziekenhuis verwijderd, waardoor de bewoners nauwelijks medische voorzieningen hebben. Er waren ca.800 kinderen, waarvan er 400 wees zijn! Woensdag 17 okt. Vandaag waren de waterputten aan de beurt: twee bij lagere scholen en een bij een community. Het was zeer indrukwekkend te zien welk effect die putten hebben op de omgeving. Het betekent vaak dat de mensen geen kilometers meer hoeven te lopen voor schoon water of vervuild water uit een nabij gelegen rivier moeten halen. De meesten hebben hun ouders door aids verloren. Die kinderen worden dan opgevangen door familieleden van hun ouders. Bij deze waterput stond een jongen van 11 jaar in versleten kleren. Toen wij vroegen waarom hij niet op school was, hoorden we dat hij op school geweigerd werd omdat hij geen uniform kon kopen. Wij hebben toen ter plaatse geregeld dat hij een uniform krijgt. Donderdag 18 okt. In de ochtend gingen we naar de community Ongamo, voor de officiële opening van een nieuwe dispensary. Bij de St. Joseph school werden we warm onthaald. Er waren een paar honderd bewoners aanwezig evenals enkele tientallen genodigden. We waren door een communicatiestoring ruim een uur te

6 laat, maar dat was geen probleem. Iedereen had geduldig zitten wachten. Jacqueline verrichtte de opening. De hele ceremonie duurde een paar uur, met name omdat er diverse toespraken werden gehouden, zowel in het Engels als in de plaatselijke taal Luo. Het was een bijzonder aangename kennismaking, waarbij een staatsiefoto natuurlijk niet mocht ontbreken. De bijeenkomst werd afgesloten met een smakelijke warme lunch in het Staff House. Het was een indrukwekkende gebeurtenis. Vrijdag 19 okt. Om 5 u. opgestaan, want om 6 u. vertrokken we naar het vliegveld in Kisumu. Onderweg konden we van de opkomende zon genieten. Martin, onze chauffeur, bracht ons vervolgens voor de lunch naar een Keniaas restaurant in het centrum. Ook hier weer controle door de security voor we binnen mochten. Het was daar erg druk en wij waren de enige blanken. Daarna gingen we naar The Village, een grote Masai-markt bij een winkelcentrum. Daar hebben we met het nodige afdingen onze laatste inkopen gedaan. Afscheid genomen van John en in Nairobi aangekomen reden we direct door naar de Nederlandse ambassade, waar we een afspraak met de ambassadeur hadden. Daar aangekomen vond er een uitgebreide veiligheidscontrole plaats met o.a. spiegels om de onderkant van de auto te controleren. De ambassadeur, Joost Reintjes, is pas een jaar op deze post. Onderwerpen van gesprek waren o.a. de corruptie, de veiligheid en natuurlijk onze activiteiten in Oyugis. Om half 6 vertrokken we weer. Er waren veel files, waardoor het 1,5 uur duurde voordat wij het centrum van Nairobi uit waren. We reden rechtstreeks naar het vliegveld gezien het risico dat we opnieuw in files verzeild zouden raken. Ons vliegtuig vertrok keurig op tijd en de volgende morgen landden we om 7 u. in Brussel. Het was een zeer geslaagde reis.