Wel, nu bent u weer helemaal op de hoogte! Ook namens papa en mama wens ik u een zalig kerstfeest en alle goeds voor 2014!

Transcriptie

1

2 Hallo allemaal! Afgelopen jaar was vooral ook mijn jaar. En daarom schrijf ik jullie deze keer de kerstbrief. En niet papa en mama. Goed, die helpen natuurlijk wel een beetje In januari was mijn leventje nog heel simpel. Het was lekker warm bij mama in de buik en ik had niet te klagen over eten en drinken. Af en toe deed ik mijn rek- en strekoefeningen. Buiten werd al druk gespeculeerd over mijn geboortedatum. Zou ik een verjaardagscadeautje voor papa worden of niet? Nee dus. Pas op de late avond van 12 februari meldde mama aan papa dat ze dacht dat ze vruchtwater had verloren. Terwijl mama zich op haar dooie gemak aankleedde, stuiterde papa door het huis om de laatste dingen in mama s koffer te pakken. Eindelijk actie. Hij had er ook zo lang op moeten wachten Het was een prachtige winternacht. Zo prachtig, dat ze gewoon met koffer in papa s hand en mij in mama s buik naar het ziekenhuis zijn gelopen. En zelfs toen duurde het nog een hele tijd voordat ik zin had om mijn eerste kreetjes te slaan. Dat gebeurde dan op de ochtend van 14 februari. Om 8 uur 26 precies. Dokter Hert haalde mij uit mama s buik. Ze had alleen nog maar mijn hoofdje te pakken en ik liet al duidelijk van mij horen. Papa gluurde over het gordijntje en stelde tevreden vast: een meisje. Niet zomaar een meisje. Ik! Janneke Iona Beatrix Laan! Op de foto hierboven ben ik nog geen minuut oud. En de vroedvrouw wil me al meteen aankleden en een luier aantrekken. Niet vreemd dat ik protesteer, toch? Als luier en kleren dan toch een feit zijn, mag ik lekker bij mama liggen. Dat is al veel beter dan aankleden. Er is meteen al veel bezoek. Opa en oma uit Nederland waren uiteindelijk zelfs eerder in Zwitserland aangekomen dan ik. En ook Grossi en Grossdaddy en oom Ben uit Schwyz kwamen me al snel bewonderen. Bijzonder trots ben ik op mijn drie overgrootouders (en zij op mij). Het levert bovendien van die leuke foto s met vier generaties vrouwen op, vindt u ook niet?

3 In het ziekenhuis kwam ook de fotograaf langs. Dat leverde niet alleen een kaartje met mijn gegevens op, maar ook wat grappige andere foto s van fotografen die het fotograferen in de gaten hielden. Vindt u ook niet dat papa schattige voetjes heeft? Thuis is ondertussen alles voor mijn komst in gereedheid gebracht. Er ligt nog steeds sneeuw, maar de zon schijnt en Grossi heeft het huis prachtig versierd. Papa komt mama en mij uit het ziekenhuis ophalen en we gaan op ons dooie gemak naar huis. Mijn eerste ritje met de bus! En ik mag voor niets mee en mijn kinderwagen ook! Onderweg stappen we uit om in de apotheek een paar van mijn favoriete nuggi s (spenen) te kopen. Dus mijn eerste middagje shoppen heb ik ook al achter de rug! De weken en maanden daarna houd ik mijn ouders lekker bezig. Wat ik heerlijk vind, is het trainingsprogramma van papa voor de Vierdaagse. Ik mag mee, lekker warm in de draagdoek tegen papa of mama aan doe ik zelfs een dutje. In de paasnacht word ik gedoopt. Het water was wel heel erg koud. Gotti Anna is peettante en Götti Willem-Jan is peetoom. Die laatste hielp meteen ook maar even om de paaskaars aan te steken. Wat was die groot zeg! In mei komt een heleboel bezoek uit Nederland. Papa en mama zijn aan de beurt om de familiedag van de Stoffeltjes te organiseren en daarom komen ze allemaal naar Zwitserland. Daarom? Gelooft u dat? Natuurlijk niet alhoewel ik hoor natuurlijk óók bij de familie!

4 Geboren ben ik in mijn moederland. In juli volgt het eerste bezoekje aan mijn vaderland. Terwijl papa de Vierdaagse loopt, reis ik met mama het hele land af. Bij Roland en Marleen in de tuin wordt een heuse fotoreportage van me gemaakt. Hier ziet u mij aandachtig kijken naar een van mijn favoriete stukken speelgoed: ik ben dól op lepels! Ook thuis in Olten is er veel te beleven. Als het nieuwe stadsplein wordt geopend, ben ik natuurlijk van de partij. Het blaasorkest van papa s baas SBB speelt bij de opening vrolijke muziek en dat is net wat voor mij. Ik ga helemaal uit mijn dak en met de foto hieronder haal ik zelfs de krant. Er volgen nog veel meer reizen. Eind juli vertrek ik samen met papa en mama en mijn ooms Kees, Marco en Rian voor twee weken naar het heerlijk warme Italië. Papa en de ooms zijn vooral geïnteresseerd in het spoorwegnet, zeggen ze. Maar ondertussen vinden ze het maar wat spannend om voor het eerst met dochter/nichtje op vakantie te zijn. Terug in Zwitserland begint ook voor mama het normale leven weer voor zover je daar nog van kunt spreken. Op donderdagochtend en op vrijdag gaat ze weer naar haar andere kinderen in Oberbuchsiten. Ondertussen houden buurvrouwen, buurkinderen en Grossi een oogje op mij, want (om het maar in kerstsfeer te houden) in het kinderdagverblijf was geen plaats voor mij. Al gauw blijkt, dat het normale leven met mij toch altijd weer iets nieuws betekent. Zo mag ik, nauwelijks zeven maanden oud, al mee op schoolkamp. In de burcht van Mariastein verdringen de meisjes van de vijfde en de zesde klas zich om op mij te mogen passen en mijn luiers te mogen verschonen. In oktober volgt een wel heel bijzondere reis. Ik ga naar de plek waar papa en mama elkaar voor het eerst ontmoet hebben. Het is een lange reis, maar ik vermaak me opperbest met alle medereizigers. Zij hopelijk ook met mij. Hier ben ik met mama op de boot van Fionnphort naar Iona. Op de achtergrond kun je de abdij waar papa en mama elkaar ontmoet hebben al zien. In het MacLeod Center van de Iona Community ben ik het gesprek van de dag c.q. het stralend middelpunt. Een paar weken later ga ik voor het eerst uit logeren. Papa en mama hebben een weekendje voor zichzelf en ik slaap bij Grossi en Grossdaddy in Schwyz. Hoewel ik niet zo n goeie slaper ben, is het weekend een groot succes en met de kerstdagen ben ik van harte welkom om nog eens te logeren.

5 Ook ben ik al heel bedreven in de wintersport. Sleetjerijden vind ik prachtig zolang papa of mama de slee maar trekken. Als er niet getrokken word, zal ik niet nalaten om te protesteren. Volgens papa was de sneeuw nog heel erg vers, maar dat zijn allemaal uitvluchten waar ik niet van wil horen. Mijn laatste wapenfeit: trapkruipen! Hier links ziet u mij in volle actie. Ik kan omhoog kruipen, maar ik kan ook al de trap af. En nog wel veilig ook. Dus met de beentjes eerst. U zult wel begrijpen dat papa en mama erg trots zijn, dat ik dat al kan. En ook enigszins gerustgesteld dat ik tot nu toe op die trappen in ons huis geen rare streken heb uitgehaald... Wel, nu bent u weer helemaal op de hoogte! Ook namens papa en mama wens ik u een zalig kerstfeest en alle goeds voor 2014! Veel liefs van Janneke, Annina en Twan.