EXTRORDINARY ECUADOR Augustus 2013

Transcriptie

1 EXTRORDINARY ECUADOR Augustus 2013 Het moment dat ik met de bus vanuit Peru Ecuador binnenkom, ontvouwt zich een volledig nieuw landschap. Alsof de grens tussen deze twee landen daar is getrokken waar de omgeving anders wordt. Mijn oog treft een lappendeken van ontelbaar veel kleuren groen op de glooiende bergen. Het pure natuurschoon. Bergen met beesten, bomen en planten. Allemaal wonderbaarlijk prachtig. Het is rustgevend vanwege het ontbreken van schreeuwende kleuren. Alles lijkt in harmonie te zijn. Mijn aankomst is in de stad Cuenca is precies zoals de verhalen beloven: de culturele hoofdstad met een historisch centrum. De enorme rivier de Tomebamba stroomt erdoorheen. Sinds 1999 is het stadscentrum opgenomen in de UNESCO werelderfgoedlijst. Voorheen was de naam van deze rivier, de naam van de stad. Aan het begin van de 16e eeuw was dit een Incastad. De Incaleider Túpac Yupanqui had omstreeks 1500 op die plaats in een bloedige veldslag de Cañari-Indianen verslagen. Hij bouwde vervolgens de stad Tomebamba. Toen in 1547 de Spanjaarden het gebied bereikten was Tomebamba echter volledig verwoest. Er zijn uitsluitend een paar muurresten overgebleven aan de oevers van de rivier. Tien jaar later is de stad weer opgebouwd. Deze plaats leent zich er uitstekend voor om zelf te voet te ontdekken en te verdwalen in de straten en op de pleinen. De enorme gotische kerk, Catedral de la Immaculado Conception, staat in het centraal gelegen Parque Calderon. De kerk biedt ruimte aan tienduizend mensen en beschikt over bijzondere blauwe koepels. Voorbereid op de toeristen zijn er legio winkels en kramen. Zo ook voor deze kerk waar je een kaarsje kan kopen om binnen op te steken. Make a wish! Wanneer je geïnteresseerd bent in het kopen van een hoed of keramiek, dan is dit de juiste plaats. Opvallend is het aantal restaurants die niet onder doen aan de Westerse etablissementen. Vanuit Cuenca is het mogelijk om een dagtocht te maken naar El Cajas National Parque. Een stadsbus brengt je tot de ingang, waar je je eerst dient te registreren. Puur ter veiligheid, want de eenvoudige, korte route is gratis toegankelijk. Verstandig om daar te informeren wanneer de bussen terug naar de stad gaan. Mocht je op de gok willen gaan, er is een restaurant bij de entree van het park, waar je kunt wachten om op te warmen en uiteraard voor eten & drinken. Dit is mijn redding die dag. Ook al is het weer in Cuenca goed, het kan hier totaal anders zijn. Mist, regen en drassige ondergrond zijn eerder regel dan uitzondering. Ondanks dat mijn voorganger het minder vermakelijk vindt, kan ik mijn lach niet onderdrukken, als zij languit de modder in glijdt. Leedvermaak blijft grappig en beschamend op hetzelfde moment. Opgelucht dat ik het niet ben. De tocht wordt alsmaar zwaarder, mede vanwege de slecht begaanbare paden. Nu heb ik me ook niet uitgerust met échte bergschoenen, maar mijn commerciële variant heeft tot nu toe goed dienst gedaan. Alhoewel ik er een hard hoofd in heb dat ze ooit weer de oorspronkelijk kleur lichtbruin gaan worden. Maar dit ter zijde. Ik heb zeker meer dan een half uur een goede poging gedaan de modderroute om het meer te begaan. Vanwege de kou, beperkt zicht en risico zelf op de natte grond te belanden, draai ik om en ga in het restaurant van een warm bakkie troost genieten. Behaaglijk zit ik bij de openhaard en heb een prachtig uitzicht, tussen de mistwolken door. Een eenvoudige rekensom leert me dat de anderen hier zeker nog een uur tot anderhalf uur over gaan doen. Dat vraagt om actie. De mannen van de aanmelddesk komen met minder hoopvol nieuws: de eerst-volgende bus komt pas binnen een half uur. En daar ben je nooit zeker van. Hoopvol prop ik me eveneens onder het kleine dak om enigszins droog te blijven. Met de gure kou erop is dit een minder fijne beleving. De bus blijft uit. Dit vraagt om actie. Het enige dat ik kan bedenken is liften, we zijn immers met minimaal twee, dus dat durf ik wel aan. Vele auto s, vrachtwagens en busjes verder is het raak. Een splinternieuwe minibus voor 12 personen stopt en brengt ons, alle toeristen onder het afdak, terug naar de grote stad. Heerlijk warm en degelijk vervoer. Dat dit drie keer de prijs van de grote bus is, maakt op zo n moment ook niet meer uit. Vijf euro is nog steeds geen wereldbedrag.

2 De busritten zijn fantastisch om ongestoord met een muziekje op naar buiten te staren. Daarom is het ook niet vervelend om na een paar dagen alweer te vertrekken uit Cuenca. Ik ga naar Alausi van waaruit de beroemdste treinreis van Ecuador vertrekt. Een 2,5 uur durende rit snijdt door de bergen en laat een prachtig landschap zien, met als eindpunt 'de duivelsneus'. Met wat fantasie kan je dat er best uithalen. Maar who cares, het is zó mooi om die groene lappendeken te zien. Bekleed met bomen, bloemen, planten en her en der een koe en lama. Ander bijzonder detail is dat de trein op sommige vlakken als een dwalende veer naar beneden gaat, zigzaggend van links naar rechts. Hiervoor is gekozen, omdat er op de steile berg geen bochten aangelegd kunnen worden. Laat je niet verleiden door de oude berichten op internet dat het een spectaculaire reis is op de trein, want dat doen ze niet meer sinds de komst van nieuwe treinen. Desondanks is het een prachtige tocht. Aangezien er in Alausí zelf niet veel te doen is, besluit ik naar Riobamba te gaan. Nog een plaats waar helaas niet veel te doen is. Maar omdat ik een fijne privékamer heb met een heerlijk tweepersoonsbed en een megabadkamer in een leuke accommodatie, besluit ik hier twee dagen te blijven. Aanvankelijk ben ik nog voornemens om een fietstocht te maken, maar aangezien de duur en prijs hiervan een gat in het budget slaan, besluit ik dit aan me voorbij te laten gaan. In plaats daarvan gun ik mezelf een slenterdag door de stad en ontdekte wederom leuke straatjes, parken en mooie pleinen met kunst. Tijdens de reis heb ik een voorliefde ontwikkeld voor standbeelden, ik kan er geen genoeg van krijgen. Het toeval wil dat ik eindigde tussen een dertigtal sculpturen van een kolibrie. Allen dezelfde vorm maar verschillend geschilderd. In een grijs ogende wijk is dit een opmerkelijk zicht. De volgende stop is Baños, een droomdorp. Prachtig gelegen in het dal van reusachtige groene bergen. Het heeft nog het meeste weg van één groot spa & resort. Vier thermale baden zijn verspreid over het kleine dorp. Daarnaast wordt er op elke straathoek een massage aangeboden. Voor degenen die zich liever sportief bezig houden, is er genoeg te doen. Zo kan je er fietsen, paardrijden en er is een quad - of buggyverhuur. De restaurants bieden een fijn vertier in de avond. Zelfs de warmwaterbaden zijn in de avond open. Een grappig geheel om iedereen met een badmuts op te zien. De baden zijn stampvol maar ruimte genoeg om te chillen. Vergis je niet in de temperatuur. Het zijn wisselbaden en loopt van lauwwarm naar heel heet. Wijsheid is om de locals te volgen. Het drukste bad is de meest aangename. Na zoveel ontspanning kan ik wel weer eens aan inspanning gaan doen. Het beklimmen van een van de hoogste vulkanen ter wereld, de Cotopaxi. Het is een actieve (momenteel slapende) vulkaan van 5897meter hoog. Zo ver ga ik niet, maar ik ben wel degelijk letterlijk in de wolken. Wow, wat is dit weer bijzonder en zó mooi! Ik verblijf in een guesthouse in Latacunga. Een stad op 2800m hoogte met koloniale huizen, straatjes en pleinen, voorzien van kleine parken. Voor de liefhebbers is er een wandelroute langs verschillende standbeelden waarbij je de stad doorkruist. Zeker de moeite waard. Tijdens mijn slenterdag loop ik bij verschillende touraanbieders naar binnen, om er net zo hard weer uit te rennen. Ze vragen US $80 voor een dag naar de vulkaan! Als er meerdere deelnemers zijn de helft. Dat maakt mij dus afhankelijk en die positie bevalt me niet. Met mijn, ondertussen redelijke, beheersing van de Spaanse taal praat ik met de hotelbeheerster. Zij stelt me gerust en verzekert me dat ik er zelf naartoe kan gaan. En zo pak ik de lokale bus om me langs de kant van de snelweg af te laten zetten. Even vraag ik me nog af of dit wel zo n goed idee is. Maar dan op de weg richting de entree van het park, zie ik de pick-up trucks waar mevrouw over sprak. Een geluk voor mij is dat er al een stel staat te wachten en, met mij als 3 e persoon, bedwingen we een goede prijs. Wij eindigen op een kwart van de eerder aangeboden prijs. We gaan direct naar de vulkaan om te voorkomen dat die later in de mist gehuld is en we niet het spectaculaire uitzicht kunnen zien. Vanwege de hoogte is er geen begroeiing maar maakt het niet minder mooi. Een kleurenpalet van groen, bruin en rood/roestbruin. Met een besneeuwde top uiteraard. De hoogteziekte pakt me na een korte wandeling de vulkaan op en ik ben

3 genoodzaakt terug te keren naar de jeep. Jammer, maar soms moet je verstandige keuzes maken. Ik loop nog wat rond en kijk naar beneden. Ik ben immers nog heel hoog en de prachtige, groengekleurde lappendeken nodigt me uit. Als het niet zo koud zijn, dan zou ik er graag op gaan liggen. Na het bezoek aan de vulkaan worden we meegenomen naar een groot meer met uitzicht op alle vulkanen. Het is een laan van vulkanen en daarmee het uitzicht fenomenaal. Het piepkleine museum geeft alles weer wat je wilt weten in een één-kamer-presentatie van voornamelijk plaatjes. Na een fijne dag buiten, keer ik terug naar mijn hotel. Ik ben nieuwe plannen aan het maken.na het geijkte pad en al vier maanden onderweg, heb ik behoefte aan iets anders. En zo ga ik iets bijzonders ondernemen. Het leven op de boerderij, ik omarm het. Puur geluk om in een groene, uitgestrekte omgeving te zijn en enkel de wind en het stromend water te horen. En niet te vergeten de frisse lucht. Een prachtig weids uitzicht op bergen en het dal; onbeschrijflijk. De boerderij in Tigua is van de super vriendelijke eigenaren Marco & Margarita, die hun uiterste best doen de authentieke familieboerderij te behouden en het verblijf aangenaam te maken. Antieke elementen zijn overal aanwezig: een houtkachel mèt waterketel, jukebox, originele boeren werktuigen aan de wand, schapenvellen in de stoelen en koeienhuiden op de vloer, boomstam tafels, melkkruiken als prullenbak, grote wijntonnen voor het hout en kleurrijke handgeweven kleden aan de muur en op tafel. Mijn kamer bevindt zich in de linkervleugel welke buiten langs te bereiken is. Twee openslaande houten deurtjes geven toegang tot twee losse bedden bedekt met dekens. Opvallend is dat er voor de raampjes van de deur slechts glasgordijntjes hangen. Logisch, want het is niet nodig te slapen wanneer het licht is aangezien dit nog steeds een operationele boerderij is. Er zijn koeien, schapen, paarden, lama's, kippen én honden. Zo'n enorme Sint Bernard (zonder alcoholvaatje helaas). Aan het einde van de middag ben ik getuige van het koemelken zoals het vroeger ging. Precies, met de hand. De melk wordt gebruikt om yoghurt, kaas en boter van te maken. Dit wordt in de ochtend aan de gasten geserveerd. Er is elektriciteit en een douche met warm water, wat tevens de enige luxe is. Geen wifi...wat afkicken is! Daarover gesproken slaat de paniek me om t hart wanneer ik besef dat er geen winkels in de buurt zijn om sigaretten te kopen. Als een wild beest snel ik naar mijn tas om in het pakje te tellen of ik de komende dagen ga doorkomen. De cijfers zeggen van wel maar better safe than sorry (voor mijn gemoedsrust) en ik besluit om naar het naastgelegen dorp te gaan. Op de landweg word ik opgepikt door een pick-uptruck (ik begrijp de naam) en mag in de bak springen. Twee schattige kleine jongetjes liggen daar onder een deken koekjes te eten en plezier te maken. Hoe gemakkelijk. En dit simpele geluk tovert een grote, gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Op de grote weg krijg ik na een paar honderd meter een lift van de slechtste auto die ik ooit gezien heb. But I survived. Ik denk een stukje mee te rijden, maar het dichtstbijzijnde dorp is een half uur rijden. De klok tikt niet, ik hoef nergens te zijn. Ik heb de gelegenheid om sigaretten (van een dubieus merk) en koekjes te kopen. Ik verblijf immers niet in een hostel en wat als je 's nachts honger krijgt In de avond, voor het diner, vult de lobby (meer een ordinaire gang, maar dat klinkt zo raar) zich met Fransen, die zich ook om de kachel scharen. Tien in totaal. Duidelijk in de meerderheid. En zo wordt het een verwarrend geheel van talen. Dagelijks probeer ik zoveel mogelijk in Spaans te communiceren. Engels is de tweede taal. Maar dan nu Frans. Het lijkt op Spaans en maakt het daarom een soort van schizofrene aangelegenheid. Ik probeer nog een vertaalslag te maken, maar tevergeefs. Één van de heren treedt op als vertaler, waardoor ik nog een soort van deelname in de conversatie heb. s Avonds in mijn kamer (een oud arbeidsverblijf) heb ik reeds een ritueel ontwikkeld door het raam van de deur te bedekken met een sarong en handdoek. Alleen op die manier kan ik me in privacy omkleden, zonder er een goedkoop sexy schouwspel van te maken. Diep onder de dekens gedoken, lees ik een boek en ga vroeg slapen. Té vroeg in de ochtend word ik gewekt door haan, die van de leg is doordat het nog steeds donker is in de vroege uren rond 4.30uur. Die mafkees staat waarschijnlijk nog op zomertijd. Later kom ik erachter dat die overdag ook zo n kabaal maakt, wat hem voor mij de dorpsgek

4 maakt. Iemand moet het zijn. Het vroege uur waarop ik gewekt word door Señor Haan, is allesbehalve een aantrekkelijk tijdstip om op te staan. Ik breng nog wat knusse, warme uren door in mijn vooroorlogse eenpersoonsbed voordat ik ga opstaan. Binnen wacht een vers ontbijt op mij, evenals mijn mede boerderijgangers. Nu ben ik doorgaans al niet zo n ochtendmens, maar dat acclimatiseren in een afgelegen, vreemde omgeving en met zoveel talen om me heen, maakt het een verwarrend geheel. Het lukte me na 3 koffie de aandacht scherp te stellen en een fatsoenlijk gesprek te voeren. Met een fijne uitkomst. De enige die begrijpelijke, Engelse volzinnen kan produceren is een man die in Ecuador is voor een lezing. Hij en zijn vrouw hebben er zelf een aantal dagen aan geplakt. Ze hebben een huurauto ter beschikking wat ze mobiel maakt. Nu daar komt het flexi aanbod; zij nodigen mij uit mee te gaan naar het vulkaanmeer. Ik kan gratis meerijden. Dat is altijd fijn, maar in dit geval is het meer het gemak waardoor ik een vreugdesprong maak. Mijn inschatting dat het een pittige opgave zou worden om daar naartoe te gaan, klopte volledig. En zo neem ik dit aanbod met twee handen aan. Een uur later zit ik comfortabel op de achterbank op weg naar de Quilotoa loop met het Franse stel. Vanaf de parkeerplaats wandelen we naar het uitzichtdek dat een blik geeft op het groene meer, dat de honderden meters hoge kraterwanden weerspiegelt in het water. Over de rand piepen de toppen van de vulkanen met de besneeuwde toppen. Een korte wandeling naar beneden geeft het gevoel dichterbij het water en in de krater te zijn. Het is mogelijk om geheel rondom over de kraterrand te lopen. Dit is een tocht van minimaal 8 uur en met een temperatuur van 10 graden. In combinatie met dreigende regenbuien en wind, lijkt me dit niet geschikt voor deze amateur. De andere Fransen leden van onze boerderij zijn dit wel aan het doen en we zien inderdaad een rij mensen voortschuiven op de vulkaanmond. Gezien in deze omgeving lijkt het een scène uit Lord of the Rings. Ons bezoek is snel, maar lang genoeg. Keurig word ik weer afgezet bij de finca. Na de lunch ga ik heerlijk in de zon een boek lezen,. Ik ben omringt door dieren. Het is hier onmogelijk niet te genieten van de natuur en zo word ik intern gedwongen een wandeling te gaan maken. Met de muziek in de oren voel ik de vrijheid ongestoord mee te zingen en mijn zangkunsten ongegeneerd te ventileren. In dit afgelegen gebied hoort geen hond me. Correctie: zou alleen een hond me horen. Want de Sint Bernard sjokt relaxt achter me aan. Zo fijn om vrijuit te aanschouwen hoe deze landbouwcultuur hier als een deken is neergelegd en er een eigen sfeer ontstaat. Respect voor de bewoners in deze, van alle beschaving uitgesloten, streek. Ik neem er graag aan deel voor een paar dagen. Volledig in mijn element en aangepast aan de dagelijkse routine, keer ik terug naar de hacienda, om de koeien te melken, zoals ik eerder die dag heb beloofd. Geen idee of die boodschap in mijn steenkolen Spaans is aangekomen, maar de tandenloze meneer grijnst breeduit, als ik mijn entree in de schuur maak. Later zou hij nog harder gaan lachen om mijn vaardigheid in oud-hollands-uiertrekken. Hoe ingewikkeld kan het zijn? Héél moeilijk kan ik je vertellen. Na een korte blik op de uitvoering is het tijd voor mij om plaats te nemen op het krukje. Dat werkt meteen al niet. Dus in een meest onmogelijk pose onder Bertha, die de bui al ziet hangen aan haar luid boe-geroep te horen, begin ik mijn non-behendigheid te toetsen op het arme beest. Met pijn en moeite knijp ik een kopje vol met de uierinhoud. Zo trots als een pauw ben ik. Als beloning mag ik het opdrinken. Wat?! Zo rechtstreeks uit de koe warme volle melk. Wat nog niet eens zo vies is. Maar mogelijk ligt kaas maken me beter. Ook daar toon ik geen natuurlijke behendigheid. Wat een geklooi met die twee linker handen van mij. Ik schaam me te moeten bevestigen dat ik uit Hollanda kom. Juist, het land van de kaas eerst filteren alvorens ik met een bakje mag gaan scheppen om het te deponeren in een nog kleine mal. Met schoongewassen handen druk ik het aan, totdat het tot de rand komt. Hier geen proefmonster, want het moet nog een tijd rijpen, zoals wij allemaal weten. Van deze activiteiten moet ik even bijkomen en in alle rust mijn kwaliteiten ordenen, om tot de conclusie te komen dat ik niet geschikt ben voor dit boerenleven. Maar plezier heb ik wel. In de avond weet onze gastvrouw wederom een heerlijk diner op tafel te toveren. Ongekend wat zij uit de kleine keuken met beperkte middelen weet voor te schotelen. De after diner dip grijp ik aan om vroeg de mand in te gaan. De volgende dag is het geluk wederom aan mijn zijde. Ik mag meerijden met een gepensioneerd

5 Australische koppel, dat een nacht op de posada is verbleven. Zij gaan naar de grote stad, waar ik de bus naar de volgende plaats ga nemen. Alles valt weer op z n plek. Ik ga naar Quito, de hoofdstad. Ik ben al gewaarschuwd dat het een enorme stad is met verschillende districten. Maar met de beperkte voorbereiding via internet, voordat ik naar de boerderij ging, heb ik de juiste keuze gemaakt qua wijk. Een gezellig hostel met vriendelijke mensen. De aanwezigen vertellen mij wat de doen en zien. Van kerk tot plein tot standbeeld. Ik zie weer elke meter van de toeristische staddelen. Ontmoetingen gaan snel en in het hostel maak ik kennis met de anderen. Gezamenlijk besluiten we naar de restaurantzone te gaan. Eenmaal daar kiezen we een plek en ik ben zeer tevreden. Na het gezonde voedsel van mijn boerenlevenavontuur, zit ik nu aan een grote pizza. Als bonus word ik door een vrijwilligster van het hostel meegenomen naar een koffietent, waar ik na al die bakken slootwaterkoffie kan genieten van hemels, zwart vocht. In Quito is de kabelbaan iets bijzonders, zeggen ze. Nou, zo bijzonder is het niet. Het uitzicht is wel mooi om een soort van luchtfoto te zien. De stad ligt namelijk als een banaan tussen de bergketens. Vanaf grote hoogte is dit te aanschouwen. Deze hoofdstad heeft een groot netwerk aan bussen en de juiste vinden is dan ook een behoorlijke uitdaging. Uiteraard met succesvol resultaat. Het wordt me overigens niet in dank afgenomen dat ik met mijn grote backpack in de bus stapt. Ik houd immers een plek bezet waar vast 2 anderen kunnen staan Samen met een jongen uit het hostel vinden wij onze weg naar het openlucht museum Inti-Ñan Solas Museum. Wanneer je dan toch zo dichtbij de evenaar bent, kan je er net zo goed naartoe gaan. Ik laat me ook strikken voor de meest standaard trips. En geleid door nieuwsgierigheid. Is er inderdaad een sterk(er) magnetisch veld waardoor een ei op een spijker kan balanceren? Kan ik nu de poolster zien? Hoe is het om letterlijk van het noordelijk naar het zuidelijk halfrond te springen? Het is leuk, kan ik je vertellen. Laat ik er eerlijkheidshalve bij zeggen dat ik naar de toeristische evenaar ben geweest. Jawel, die is er. Het is een soort van park, waar je dus ook entree betaalt. Er is een attractie gemaakt van de denkbeeldige middellijn. Wanneer je nauwgezet met een GPS gaat meten, merk je dat de werkelijke 0-lijn niet in dit park is. Maar daar waar die echt is, kan dit circus niet opgezet worden qua ruimte. En zo is de evenaar verplaatst om commerciële redenen. Slimme mensen, die Ecuadorianen. Na deze enorme highlight ben ik direct doorgereisd naar Otavalo. Elke zaterdag is hier een enorme markt, een fenomeen en begrijp nu waarom. Het verschil met de andere dagen is dat er een veemarkt is. Op de ouderwetse manier wordt hier gehandeld in dieren. Zó zielig dat ik er niet naar kan kijken. Nog geen half uur later vertrekken we naar het centrum. Het volledige dorp is één grote braderie. Ontelbaar veel kramen met de meest nutteloze artikelen. Opvallend is dat hele straten hetzelfde verkopen. Het is een grote mierenhoop van belachelijk veel mensen (meer plaatselijke bewoners dan toeristen), die al schuifelend langs de aanbieders gaan. Minder schreeuwerig dan ik had verwacht. Maar áls je je blik te lang vasthoudt op één punt, betekent dit dat je interesse hebt en direct staan ze om je heen en roepen in het meest onverstaanbare Spaans dat ik toe nu toe heb gehoord. Gekkenhuis! Terug op de prachtige boerderij is het contrast zo duidelijk: rust en groen. Een accommodatie boven op een berg. Met schattige kleine huisjes te huur en een grote zolder voor de backpackers in een apart gebouw. Alle ruimte met 12 bedden en maar 4 personen. Voor de deur ligt een tennisbaan, waar wij een poging doen dit spel te beoefenen. Wat je allemaal al niet doet op reis Één van mijn medereizigers wil een rit met een paard maken. Nu ben ik niet zo van dat soort ritjes en mijn inschatting dat het beest niet sneller zou lopen dan ik, klopt inderdaad. En zo trekken we de omgeving in naar een waterval in de buurt. Wat meneer er niet bij vertelt, is dat deze een pisstraal produceert in deze tijd van het jaar en het dus volkomen belachelijk is dat wij hier naartoe gaan. Het was zó treurig, dat ik niet eens een foto durf te maken. Vanuit Otavalo ben ik voornemens door te reizen naar Colombia, maar dat wordt me onmogelijk gemaakt door de zoveelste staking. In het buurland zijn ze in opstand tegen weet-ik-veel-wat-nu-weer en uiten hun woede en frustratie door rotsblokken op de weg te leggen. Deze wegversperring gaat mijn doorreis met de bus onuitvoerbaar maken. En

6 zo keer ik terug naar Quito, flexibel als ik ben. Ik boek een vliegticket voor een paar dagen later, want door dit oponthoud kan ik van de gelegenheid gebruik maken nog even een bezoek te brengen aan een Engels stel dat ik in Peru heb ontmoet en in Mindo zou gaan werken. Zij zijn voor een half jaar een stuk boes-boes aan het beheren. Vanuit Quito is het een paar uur met de bus. Ik arriveer in de stromende regen in Mindo, een dorp aan de rand van het nevelwoud. Mindo is genesteld in de westelijke hellingen van de Andes. Daar waar twee van de meest diverse, biologische ecoregio's in de wereld elkaar ontmoeten: het Chocoan laagland en de tropische Andes. In dit overgangsgebied, dat van 960 tot 3440m varieert, met drie grote rivieren (Mindo, Saloya en Cinto) en honderden stromingen van het landschap, een lappendeken van inheemse bergachtige bossen, secundaire bossen, weilanden, gewassen en menselijke nederzettingen. Het is één grote chaotische begroeiing en heerlijk om doorheen te wandelen. Vanwege het feit dat ik geen enkele kennis van gewassen heb, ben ik flink te grazen genomen door Moeder Natuur. Op mijn praktische slippers slof ik voort op smalle zandpaden, me vergapend aan de dicht begroeide dalen. Geen blik op de route, want dat loopt vanzelf. Zo dender ik fijn door allerlei struikgewas, wat me de volgende dag een allergische reactie geeft. Twee dikke, rode en jeukende voeten. Heel onflatteus en vervelend met dit warme weer. Positief aan de mooie wandeling, is dat ik het huis zie waar de vrienden verblijven en ik ze op de terugweg tegen kom. Leuk om even bij te praten én iets actiefs gedaan te hebben. Het dorp zelf is namelijk niet veel en voor niks ergens naartoe gaan is toch jammer van de kostbare tijd. Het hostel is heerlijk. Gericht op het buitenleven en een overdekt, open restaurant aan de rivier. Een fijn uitzicht en het rustgevende geluid van het wassende water. Dit is eveneens te horen in de kamer. Ramen zitten er niet in, maar het is voorzien van een niet-functionerend muskietengaas. Een enorme irritatiebron als alles binnen kan komen. Waarom? Het soort ongenode kamergenoot, waar je niet op wacht: beestjes. Mijn ergste vijand is de mug. Ervaring leert dat we een onwederkerige aantrekkingskracht hebben. Ik heb er een bloedhekel aan, zij houden van mijn bloed. Eerder regel dan uitzondering dat ik tientallen beten per nacht incasseer. Ondanks deze bloedband ben ik ze liever kwijt dan rijk. En zij bedelen me jammer genoeg rijkelijk. Deze kleine vliegmachine ontpopt zich als een ware bloedzuiger zodra de schemering invalt. Het deert ze allerminst dat ik volledige gedoopt ben in allerhande soorten insecten-afweercrème. Ik behoud me liever hiervan, zodat ik geen citronellakaars in levende lijve ben of overal citroen bij proef. Maar voor mijn gemoedsrust ben ik van top tot teen bedekt met chemicaliën, teneinde ze af te weren. Tevergeefs, blijkt de volgende ochtend. Een bultje meer of minder vormt niet het probleem, de jeuk daarentegen, om GEK van te worden. Kruisjes zetten, openkrabben, tandpasta, groene tijgerbalsem, het laat de ergste vorm van kwelling niet ophouden. Bijkomend nadeel is de blijvende littekens die de miezerige terroristen achterlaten. Alsof ik op een aandenken zit te wachten. En dan nu: een allergische reactie van de steken. Twee dikke voeten én open, rode wonden. Not very charming, but I'll survive. Wegkomen uit Mindo heeft nogal wat voeten in aarde. Ook hier zijn geen vastomlijnde busschema s. Samen met andere backpackers doe ik een succesvolle poging via een busstation en warempel: de bus vertrekt op de afgesproken tijd en naar de juiste bestemming. Dit betekent wel overstappen. Dat is bijna met elke lange afstand. Slechts een paar uur later en door middel van twee bussen en één taxi, ben ik terug in Quito. Voor korte duur, want morgen vertrek ik in alle vroegte naar het vliegveld. Mijn volgende avontuur wacht in het aangrenzende, noordelijk gelegen land.

7 De reis vervolgd zich naar Colombia. Wil je meer lezen, dan kan je het verhaal downloaden op verhaal file pagina De afbeeldingen van deze reis vind je door onder het tabblad foto s op het land te klikken Andere interessante files: Reisroute Ecuador Land info file Ecuador Info file accommodatie boeken Info file vliegticket boeken Paklijst