BESTENDIG GEBRUIKELIJK BEDING. mr B.E. Reinhartz

Transcriptie

1 BESTENDIG GEBRUIKELIJK BEDING mr B.E. Reinhartz 1383: Bestendig gebruikelijke bedingen worden geacht stilzwijgend in de overeenkomst te zijn begrepen, schoon deze 1 ve daarbij niet zijn uitgedrukt. 1375: Overeenkomsten verbinden niet alleen tot datgene hetwelk u i tdrukke 1 ijk bij deze 1 ve bepaa 1 d is, maar ook tot a 1 hetgeen dat, naar den aard van dezelve overeenkomsten, door de billijkheid, het gebruik of de wet, wordt gevorderd. Inleiding De basis van het Nederlandse contractenrecht is de wil van partijen: omdat zij beiden hetzelfde willen en voorzovér zij dat samen willen, zijn zij tot hetgeen gehouden wat zij verklaard hebben te willen (art BW en 1374 BW). Afgezien van problemen zoals wilsgebreken, discrepanties e.d., die ik in het bestek van dit artikel buiten beschouwing laat, geldt bovengenoemde regel voor alle contracten. Zo a 1 s bekend, komen ve 1 e overeenkomsten binnen zeer korte tijd tot stand, zodat part i jen geen ge legenhei d hebben over a 11 e voorkomende complicaties te onderhandelen, en zelfs dan zal het onmogelijk zijn, daadwerkelijk alle gevallen te voorzien en te regelen. Zelfs als er wel langdurige en uitvoerige onderhandelingen zijn geweest, zal meestal niet alles expliciet vastgesteld zijn. Dit zou vaak ook economisch volstrekt onaanvaardbaar zijn. De wetgever heeft derhalve in bovenstaande twee artikelen een algemene vuistregel geformuleerd. In het navolgende zal ik beschrijven, in hoeverre hierbij de wil van partijen het uitgangspunt gebleven is en op welke punten het

2 bestendig gebruikelijk beding, naast de andere factoren in art BW genoemd, een zelfstandige rechtsbron geworden is. De wil van partijen(?) In de 1 i ter a tuur en rechtspraak vindt men een groep van geva 1len, waarin de wil van beide partijen nog duidelijk de hoofdrol speelt: indien twee partijen altijd eenzelfde afspraak maken of regelmatig op dan kan men ervan uitgaan, dat partijen deze clausule als vanzelfsprekend hebben aangenomen en zich eraan gebonden voelen. In dit geval wordt het beding niet expliciet gemaakt, omdat dit als overbodig wordt beschouwd. Het beding heeft immers "altijd" gegolden 1 ). Een geheel andere categorie sluit nog duidelijk bij de wil van een partij aan: een beding maakt om technische redenen niet deel uit van een overeenkomst, bijv. omdat het op de factuur is afgedrukt en daardoor pas ná sluiting van de overeenkomst onder de aandacht van de wederpartij komt. Sluit deze zelfde wederpartij meermalen een gelijksoortige overeenkomst met deze partij dan zal op een gegeven moment de clausule wel deel uit gaan maken van de overeenkomst, niét omdat partijen dit overeen zijn gekomen, maar door de werking van 1383 BW. Zou de wederpartij hiertegen bezwaar hebben, moet zij dit uitdrukkelijk kenbaar maken aan haar wederpartij. Iets verder verwijderd van bovengenoemd uitgangspunt ligt een 1) Voorbeelden vindt men in Rb Rotterdam 6 december 1940, NJ 1941,396 en Rb 's Hertogenbosch 15 januari 1982, NJ 1984,245 grote groep van gevallen die men vooral in de rechtspraak veelvuldig tegenkomt. Hierbij behoort een partij, 1 a ten we als voorbee 1 d een dezelfde expliciet afgesproken voorwaarden contracteren en dan ineens in een soortgelijke overeenkomst deze afspraak niet wordt uitgedrukt,

3 vervoerder nemen, tot een bepaalde groep van ondernemers. Al deze ondernemers plegen steeds dezelfde bedingen in hun vervoersovereenkomsten op te nemen, men denke bijv. aan exoneratieclausules. Norma 1 iter za 1 bij de overeenkomst dit beding opgenomen worden. (Ik ga ervan uit, dat dit niet in standaardvoorwaarden staat, die de klant nooit te zien krijgt, maar die door verwijzing ernaar deel van de overeenkomst zijn geworden). Zou bij een overeenkomst tussen een vervoerder en een opdrachtgever, die nooit eerder met elkaar zaken hebben gedaan, een dusdanig beding ontbreken, dan neemt de rechtspraak aan, dat de klant ervan uit moest gaan dat ook deze vervoerder een beding met de gebruikelijke inhoud zou maken, en is de klant aan dit beding gebonden; hoewel het naar de "gewone" regels van aanbod en aanvaarding niet tot de overeenkomst zou behoren (1356 BW). Grof gesteld geeft hier de gebruikelijke wil van één partij de doorslag. Naar mijn mening is dit een uiting van een onderzoeksplicht van de klant, die voortvloeit uit de goede trouw 2 ) die tussen partijen heerst (1374 lid 3 BW). Hier leidt de wetenschap van de klant dat de wederpartij tot een bepaalde kring behoort, waarbinnen bepaalde bedingen altijd worden gemaakt, tot gebondenheid 3 ) aan een beding, dat hij niet kende. Doors 1 aggevend is de wi 1 van de wederpartij. De ge 1 ding in deze gevallen vertoont een zekere gelijkenis met de gebondenheid aan onbekende standaardvoorwaarden, die ergens gedeponeerd zijn maar die norma 1 iter nooit worden opgevraagd voor het sluiten van de overeenkomst4). Dit geval moet daarom ook duidelijk worden onderscheiden van situaties, waarin geen gebondenheid aan een beding wordt aangenomen: 2) Zie H.J. Pabbruwe, Gebruik en gebruikelijk beding (diss.), Zwolle 1961, p ) Zie bijv. HR 26 februari 1960, NJ 1965,373, VR 1960,37 (Bovag III). 4) Zie Asser-Rutten II (1982), p. 84 e.v..

4 behoort een vervoerder, om bij hetzelfde voorbeeld aan te sluiten, tot een kring van vervoerders, waarbinnen een beding wordt gemaakt, omdat een organisatie in die branche dit aan haar leden oplegt, en behoort deze vervoerder niet tot de organisatie, dan wordt de klant niet aan het beding gebonden, mits de andere vervoerders het beding niet - los van het lidmaatschap- uit vrije wil gebruikten 5 ). Nog verder. verwijderd liggen gevallen, waarin beide partijen het beding niet gekend hebben, hoewel het in de branche waarin zij contracteerd hebben, we 1 bestaat. Deze vraag is in rechtspraak en literatuur verschillend beantwoord, afhankelijk van de betekenis die men aan art toekent. Indien men vasthoudt aan de partijwil-gedachte, is gebondenheid in dit geval natuurlijk uitgesloten. Indien men de werking van 1383 BW als een aparte rechtsbron ziet, dan vult dit beding zelfstandig de overeenkomst van partijen aan. Dit is in die opvatting te vergelijken met de werking van regelend recht, dat partijen in concreto ook niet altijd precies bekend is. Dit doet dan niet aan de werking van de bepaling af 6 ). In het voorgaande was steeds sprake van een beding, dat niet deel uitmaakte van standaardvoorwaarden. Juist in de commerciële kringen, waar de meerderheid van bestendig gebruikelijke bedingen voorkomt, wordt vaak gebruik gemaakt van standaardvoorwaarden. Talrijke uitspraken met betrekking tot de toepasselijkheid van standaardvoorwaarden die als geheel op grond van 1383 BW tot de overeenkomst behoren, behandelen dit probleem op gelijke wijze als de laatst genoemde categorie van gevallen. Deze opvatting vindt men ook in de literatuur 7 ). 5) vergelijk het bovengenoemde Bovag III arrest. 6) Zie ook Asser-Rutten II (1982) p. 234, 235, Contractenrecht IV nr. 166 en Rb Assen 5 juni 1956, NJ 1957,23, Hof Leeuwarden 23 september 1964, NJ 1966,81 en S&S 1966, nr 19. 7) In EG-verband: Hof van Justitie EG 14 december 1976, NJ 1977,447 (vervolg voetnoot)

5 Wil de wederpartij niet aan die standaardvoorwaarden gebonden zijn, dan moet zij dit expliciet aangeven 8 ). Beperkingen aan de algemene werking van art BW Zoals ik hierboven heb uitgewerkt leidt de ontwikkeling van het bestendig gebruikelijk beding tot gebondenheid aan - naar de inhoud althans - onbekende bedingen. In de literatuur komt men veelsoortige beperkingen tegen, die aan deze werking worden gesteld. Allereerst wordt door Paul Scholten verdedigd dat art alleen zou gelden voor schriftelijke bedingen 9 ). De meerderheid der auteurs is het hier niet mee eens, nu hiervoor geen goede reden is aan te geven. Ook mondelinge bedingen die veelvuldig tussen partijen worden gemaakt kunnen onder art vallen. Dat dit eventuee 1 bewijsproblemen doet ontstaan, voora 1 a 1 s deze gewoonte slechts tussen déze twee partijen bestond, is geen reden om art BW in zijn werking te beperken. Een andere grens van de werking van 1383 zou daar liggen, waar het beding in kwestie als onbillijk of onredelijk wordt ervaren. Ook onrechtvaardige gebruiken worden onder 1375 BW begrepen, en ook onbillijke standaardvoorwaarden binden beide partijen; dus dit argument wordt algemeen als weinig steekhoudend gezien 10 ). Oe grens (vervolg voetnoot) (J.C.S.) (Galaries december 1923, NJ Contractenrecht VII nr 7a. Segura-Rahim Bonakdarian), 1924,1224 en verder de Rb Rotterdam 13 rechtspraak in 8) Zie Arb. besl. 16 augustus S & S 1978, nr 19 ( "Adelina"); Scheidsgerecht graanhandelaren Rotterdam 5 juni 1947, AR nr 31a; Rb Leeuwarden 1 april 1982, S&S 1985, nr 68. 9) Asser-Scholten, Alg. Deel, (1974), p. 110 en in zijn annotatie bij HR 7 april 1932, NJ 1932, ) zie H.H. Pabbruwe, diss. p. 23.

6 wordt wel overschreden, wanneer het beding in strijd zou zijn met de goede zeden 11 ). Algemeen wordt erkend dat indien partijen een andersluidend beding in hun overeenkomst hebben opgenomen, dit de werking van een bestendig gebruikelijk beding uitsluit. De expliciete partijwil prevaleert in ieder geval, hoe men de werking van 1383 BW ook ziet 12 ). Op enkele rechtsgebieden heeft de wet de werking van 1383 BW duidelijk uitgeschakeld, met name ter bescherming van de (economisch) zwakkere partij. Men denke onder andere aan de artt. 1223, 1576b en 1637 BW uit verschillende rechtsgebieden. Meestal wordt dit geformuleerd in de eis, dat een bepaald beding schriftelijk moet worden gemaakt, indien het deel van de overeenkomst moet worden. Een bijzondere status hebben arbitrale bedingen, nu hierin wordt afgeweken van de door de Grondwet gegarandeerde vrije toegang tot de rechter (art. 17 GW). In dit geval kun je de eis stellen, dat partijen zich tenminste bewust moeten zijn geweest van de inhoud van de clausule, en is op grond van de ratio van de bepaling een sterkere nadruk op de toestemming te verdedigen 13 ). In andere gevallen kunnen ook botsingen met wettelijke bepalingen optreden: indien een beding zo apert onbillijk is dat het in strijd komt met de openbare orde of goede zeden dan treedt art BW in werking en is het beding nietig. Komt een bestendig gebruikelijk beding in tegenspraak met een bepaling van regelend recht, dan prevaleert volgens de schrijvers met de partijwil-opvatting het bestendig gebruikelijk beding, nu de partijwil boven regelend recht gaat, en het bestendig gebruikelijk beding een stilzwijgend 11) HR 2 februari 1951, NJ 1951,493 (Ph.A.N.H.). 12) Hof 's Gravenhage 18 februari 1969, BR 1969,95. 13) Zie hieromtrent: H.J. Pabbruwe, Het gebruikelijk doch niet uitgedrukt arbitraal beding, NJB 1970, p

7 uitgedrukte partijwil is. Andere auteurs zien het bestendig gebruikelijk beding als afzonderlijke rechtsbron naast de wet, die daarom moet prevaleren boven een aanvullende wetsbepaling, terwijl ook wordt verdedigd, dat men deze collisie elke keer apart moet bekijken en naar 14) het concrete geval moet oplossen. Uitgaande van de leer van de partijwil, kan deze wil nooit gaan boven dwingendrechte 1 i jke re ge 1 s; terwij 1 Asser-Scho lten en Pabbruwe voor uitzonderingsgevallen verdedigen, dat een bijzonder vast en sterk bestendig gebruikelijk beding wel boven dwingend recht kan gaan 15 ). Heeft art BW überhaupt een zelfstandige betekenis naast 1375 BW? Naast de tot nu toe beschreven opvattingen wordt ook wel verdedigd, dat aan art in het geheel geen zelfstandige werking naast 1375 BW meer toekomt. Op wetshistorische gronden wordt aangetoond dat de code civil een regeling bevatte voor de aanvullende werking voor gebruiken en dat art een kunstmatige afsplitsing voor bestendig gebruikelijke bedingen inhoudt 16 ). In de heersende leer zijn de eisen voor het hgebruik" van 1375 en het "bestendig gebruikelijk beding" van 1383 immers vrijwel gelijk. Voor beide geldt dat zij veelvuldig moeten voorkomen, en ook wordt een zekere continuïteit verlangd. Beide kunnen ook slechts plaatselijk voorkomen, mits de overeenkomst van partijen ook binnen die plaats is te situeren en kan het zelfs een gebruik betreffen, dat slechts tussen de betrokken partijen is aan te treffen. 14) Contractenrecht IV 270 voor literatuur. 15) Zie Asser-Scholten (1974) par. 24 en Pabbruwe, diss. p ) Zie J.F. Houwing, Billijkheid, wet en gewoonte, WPNR 2501, p. 197 e.v. en J.B. Zeylemaker Jzn, Handelskoop, Zwolle 1939, p. 10 e.v.

8 17) in zijn dissertatie p. 34 en Asser-Rutten II p ) WPNR 3893 (1944) e.v. 19) Zie De Kat, WPNR 3894 (1944) p. 168,l.k. 20) Asser-Rutten II, p Waarom zou men een onderscheid moeten maken tussen deze twee begrippen? O.a. bij Pabbruwe 17 ) vindt men de opvatting verdedigd dat 1375 en 1383 BW op verschillende fasen van de overeenkomst zien: het bestendig gebruikelijk beding van 1383 heeft betrekking op de totstandkomingsfase: het betreft het gebruik, om iets te bedingen. Het gebruik dat in 1375 wordt genoemd, ziet op de gebruikelijke uitvoering van een contract, waar partijen nooit iets over hebben afgesproken, maar die stilzwijgend altijd op dezelfde wijze plaatsvindt. Hierdoor kan het voorkomen, dat verschillende rechtsgevolgen aan een bestendig gebruikelijk beding en het gebruik worden toegekend. Bij bijvoorbeeld De Kat 18 ) wordt verdedigd dat aanvullend recht wel boven het gebruik gaat, maar dat een bestendig gebruikelijk beding wederom boven aanvullend recht zou prevaleren. Dit volgt logisch uit de opvatting dat een bestendig gebruikelijk beding een beding is dat deel uitmaakt van een overeenkomst. Een andere consequentie is dat men onder bepaalde voorwaarden geen beroep op het beding zou mogen doen, bijvoorbeeld als men zich er wél van bewust was dat de wederpartij het beding niet kende, en men haar op grond van de goede trouw op het beding had moeten wijzen 19 ). Dit is ook een uitvloeisel van het feit dat een bestendig gebruikelijk beding iets anders is dan het gebruik van 1375 BW, dat wel in de werking wordt beperkt door 1371 en de billijkheid van 1375, die vooral in de uitvoeringsfase speelt 20 ). Daarnaast is het zeer wel denkbaar, dat in bepaalde omstandigheden een gebruik geheel niet mogelijk, terwijl een bestendig gebruikelijk beding met die inhoud zeer wel denkbaar is. Het standaardvoorbeeld is de handelswijze bij oorlogen, terwijl het omgekeerde geval ook mogelijk is; bijvoorbeeld zal een patiënt zich

9 normaliter neerleggen bij de geldende tarieven, die worden vastgesteld door allerlei artsenorganisaties, terwijl dit vrijwel nooit duidelijk was afgesproken. Samenvatting en conclusie Na dit overzicht van toepassingsgebieden van art zal ik kort aangeven, wat de werking van 1383 BW rechtvaardigt: aan de ene kant de gevallen waarin de werkelijke partijwil de doorslag geeft. Hierin kan men beter geen verwarring en vervreemding veroorzaken door naast de toestemming van 1356 nog een andere basis voor de gebondenheid van partijen aan te nemen. Hier fungeert 1383 als aanvulling op 1356 in de gevallen, waarin partijen gewoon zijn vergeten het beding op te nemen. Aan het andere einde van de scala liggen gevallen waarin partijen aan hen onbekende bedingen gebonden worden, alleen omdat zij weten dat de wederpartij deel uitmaakt van een 11 kring" en op hen zelf een onderzoeksp 1 icht rust om eventuele bedingen uit te zoeken, of omdat zij ook een affiniteit met die branche hebben. Waarom zou men hier nog met een fictie van partijwil werken, en niet een zelfstandige werking van 1383 BW als rechtsbron naast die van 1375 aannemen? Ik ben daarom ook van mening dat - zo vaag en tegenstrijdig uitgelegd het artikel ook moge zijn - art BW zeker een nuttige functie in het handelsverkeer vervult. Naar NBW zullen wij al deze gevallen via uitleg van de overeenkomst moeten oplossen. Ik denk dat dit een onnodige stap terug is naar de fictie van een partijwil. Deze fictie is al lang geleden ontmaskerd en ik acht het een onwenselijke ontwikkeling, die alleen maar versluierend zal werken. Waarom zouden wij niet profiteren van de kennis die in lange jaren is opgebouwd, en het artikel - met alle gebreken, maar in ieder geval met een nuttige functie - handhaven?