van Sociëteit De Kring Nummer 3, Mei - Juni 2015 K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 1

Transcriptie

1 de Magazine van Sociëteit De Kring Nummer 3, Mei - Juni 2015 K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 1

2 Mannen Het Kring-magazine oogst bij de leden veel lof, maar ook een enkel punt van kritiek. Jullie neigen steeds meer richting vrouwenglossy, horen de redacteuren weleens. Logisch, met thema s als relaties en inspiratie, en de chique lay-out. De vormgeving wordt wat ons bereft alleen maar chiquer (onze lezers zijn tenslotte niet van de straat), maar de mannen komen we graag tegemoet. Daarom heeft u nu de Mannenspecial van dit magazine in uw hand. In deze special een ode aan de blije papaman, het mannenspel van Annemarie Oster en drie goed in het pak zittende mannen. Ook zet Milou Hermus beroemde mannen in hun hemd, leest u waarom (Edo) Spier rijmt op versier en worden achtereenvolgens de Braziliaanse, de Parijse, de Londense en de macho kunstman geanalyseerd. We zijn erg blij met de Kringprent van Liza May Post op het omslag. Je zou de beeltenis van deze internationaal veelgeprezen kunstenaar (of mag je kunstenares zeggen?) als alternatieve centerfold met autobiografische toets kunnen beschouwen. Tot slot maken wij melding van de heuglijke zege van de redactie van dit blad in de Amsterdamse Sociëteiten Quiz. Van de zestien teams, afgevaardigd door de vier hoofdstedelijke sociëteiten, sleepten wij de wisselbokaal in de wacht. Die zullen wij volgend jaar met vuur voor u verdedigen. redactie@kring.nl Colofon De Kring Circulaire is een tweemaandelijkse uitgave van Sociëteit De Kring. Hoofdredacteur Tom Rooduijn Eindredactie Robin Uitham en Lonneke Gillissen Grafisch ontwerp Marius van Leeuwen, Nederlands Ontwerp bv, Aerdenhout Vaste medewerkers Erna van den Berg, Marguerite Berreklouw, Wim Bos, Lonneke van Genugten, Jeanette Gerritsma, Lonneke Gillissen, Gijbert Hanekroot, Addy Kaiser, Marieke Nooren, Tjadine Stheeman, Pieter Valk en Tonja van Rijthoven Advertenties redactie@kring.nl Druk Ten Brink, Meppel Deadline kopij voor het volgende nummer 13 mei 2015 Leuke suggesties, vragen of opmerkingen? Stuur een naar redactie@kring.nl. De redactie behoudt zich het recht voor om aangeboden artikelen of ingezonden brieven te weigeren, te redigeren en/of in te korten Inhoud 3 Esther J. Ending 6 De Kringprent 22 7 Winnaar Sociëteiten Quiz 8 In memoriam Hein van Maasdijk 10 Het Mannenspel 12 Hulde aan de Papaman 14 Pakkende verschijningen 17 Hollandse Heren in onderhemd 20 Edo Spier, versierder in de jaren De Braziliaanse man 23 Losse Vellen 24 Macho s in de kunst 25 Strak in het pak 26 Boven de bank 27 De Lonnekes 28 In memoriam Henk Laan 30 Kunst op De Kring 33 Edith Leerkens 34 Bob Bunck 36 De woongeschiedenis van Het Ballotagedogma 38 Buiten De Kring 42 Agenda mei en juni Binnenskrings 46 Nieuwe leden 47 Sociëteit De Kring 8 MANNEN SPECIAL de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

3 Esther J. Ending over haar roman Een eigen eiland Dat gevoel nergens thuis te horen Kringlid Esther J. Ending schreef de roman Een eigen eiland. Het verhaal speelt zich af op Ibiza, waar zij opgroeide. Door Tom Rooduijn Foto s Gijsbert Hanekroot K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 3

4 Esther J. Ending (1972) woonde tot haar 22ste op Ibiza. Daardoor kon ze het decor van haar jongste roman uit eigen waarneming schetsen. Hoofdpersonage Marianne groeit op tussen de rich & beautiful die het eiland bevolken, zomer en winter levend onder de zon in prachtig verbouwde finca s. Maar Ending beschrijft ook de gestrande zielen die er zuipend of drugs gebruikend in isolement rondscharrelen. Geldt dat in werkelijkheid ook voor de het leven van de doorsneenieuwe-ibiza-bewoners? Als ik een roman schrijf, gebruik ik summier alleen dat wat ik nodig heb, zegt Esther Ending. Dit om te voorkomen dat ik zoals ze in Engeland zeggen tien pond suiker in een tas probeer te stoppen waar maar vijf pond in past. Daarom geef je als schrijver een beperkt beeld van de werkelijkheid. Ik heb de schoonheid van het eiland, zoals het serene plattelandsleven, zeker de ruimte willen geven, maar ik had ook een verhaal te vertellen. Sommige zaken zijn een feit. Wie opgroeide op Ibiza is vroeg of laat meestal vroeg met drugs in aanraking gekomen bijvoorbeeld. Maar om daar, zoals Marianne, bijna aan ten onder te gaan, dan spelen er doorgaans andere factoren mee dan beschikbaarheid van narcotica. Marianne is kwetsbaar om verschillende redenen en een daarvan is dat ze eigenlijk helemaal niemand heeft op wie ze terug kan vallen. Ze heeft ook nooit geleerd dat steun noodzakelijk is voor de geestelijke overleving. Hoewel dit zeker niet opgaat voor al mijn vrienden van vroeger denk ik wel dat een redelijk percentage van onze ouders, de babyboomgeneratie, zodanig met zichzelf bezig was dat er weinig ruimte overbleef voor de belangen en behoeften van hun kinderen. Dit beperkt zich natuurlijk niet tot Ibiza, maar in het geval van immigrantenkinderen kun je daar dan ook nog de onzekerheden bij optellen die het hebben van een dubbele of onduidelijke nationaliteit met zich meebrengt. In haar eerste boek, Na Valentijn, groeit de hoofdpersoon, dochter van hippie-ouders, op in Spanje samen met haar halfbroers, halfzusje en tweelingbroer. De kinderen verlaten, verwaarloosd en mishandeld, hun ouders om in Nederland een eigen leven op te bouwen. In haar tweede boek, Stille mensen, belandt de jonge dakloze hoofdpersoon Nicky in een kraakpand tussen hippies, corpsballen, punkers, artiesten en intellectuelen. In Een eigen eiland hunkert Marianne, dochter van een drugshandelaar en een hippiemoeder op Ibiza, naar de liefde van een Guardia Civilagent. Waar komt haar fascinatie voor het ontheemde en emotioneel verwaarloosde kind vandaan? Een confronterende vraag, en een die niemand me eerder gesteld heeft. Eén autobiografisch element in Een eigen eiland is dat Marianne niet zeker is van haar identiteit; ze kent geen andere wereld dan Ibiza maar is zich altijd bewust dat ze andere roots heeft. Ik ben voortgekomen uit mensen met een zigeunerhart, zoals mijn moeder weleens zei, en ben, zoals dat dan gaat, mee gewaaid met hun beweeglijke winden. Inmiddels heb ik na twintig jaar Nederland mijn plek wel gevonden, maar als ik diep in mijn binnenste duik om een boek te schrijven, komt dat gevoel van 4 de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

5 nergens thuis te horen kennelijk toch weer bovendrijven. Hoofdpersoon Marianne wordt verliefd op een Guardia Civil, ofwel een vertegenwoordiger van de door de meeste Ibizianers gehate politiemacht die zich vooral toelegt op het inrekenen van drugsdealers als Mariannes vader. Een begrijpelijke reactie van een door chaos, echtscheiding en onthechting getekend kind dat toevlucht en houvast zoekt bij uitgerekend zo n georganiseerde en gedisciplineerde politieman. Staat de trieste werkelijkheid van dit meisje voor het lot van veel aldaar opgegroeide buitenlandse kinderen? Ik blijf een haat-liefdeverhouding met Ibiza houden Heb je een dergelijke reactie van Ibizakinderen op hun ouders van nabij meegemaakt? Kun je jezelf voorstellen dat je iets dergelijks van de weeromstuit was overkomen? Ik zou nooit achter een Guardia Civilagent aan zijn gegaan, ik denk ook niet dat mijn vriendinnen zoiets zouden hebben aangedurfd. Maar ik denk wel dat veel van mijn vrienden, als ze dit boek lezen, de kern van dit verhaal zullen begrijpen en invoelen. Wat mij opvalt, is dat wij voor een veel stabieler bestaan kiezen dan onze ouders. Mijn op Ibiza wonende vrienden hebben normale vaste banen buiten het criminele circuit, hun spiritualiteit heeft een veel aardsere vorm. Je kinderen een paar maanden van school halen omdat je weer eens door Marokko wilt reizen, dat zie ik mijn vrienden niet doen. Marianne en haar moeder hebben, zacht gezegd, een getroebleerde relatie. Om de armoede te ontvluchten, ontwikkelt de moeder, een zelfbenoemde genezeres, het plan voor een alternatieve kliniek op Formentera en zet haar dochter onder druk om daar geld voor bij elkaar te bedelen bij de rijke ouders van haar schoolvrienden. Een treurig dieptepunt in de toch al desolate toestand waarin Ending haar hoofdpersoon laat belanden. De moeder ziet dit echter totaal anders en houdt haar dochter almaar voor hoezeer dit hippieleven is te verkiezen boven een saaie baan in een somber land achter een saai bureau. Ik dacht als lezer: alles beter dan dit miezerige bestaan. Heb je in je jeugd veel kinderen - leeftijdgenoten, of ouder of jonger dan jij - gezien die aan hun lot werden overgelaten? Daar heb ik zeker voorbeelden van gezien. Moeders die hun jonge kinderen in auto s lieten slapen om kroegentochten door de dorpen te houden. Kinderen die op een belachelijk jonge leeftijd gedwongen werden om de ouderrol aan te nemen. Nu ik zelf moeder ben, kan ik daar met terugwerkende kracht boos over worden. Maar deze extremen waren ook op Ibiza uitzonderingen. En de hippiegeneratie heeft goede dingen voortgebracht. Naast fantastische muziek toch ook een zekere openheid van geest; met onze ouders kun je vrijwel overal over praten. Taboes zijn er wel; veel van deze vrije zielen zitten niet te wachten op een ongezouten mening betreffende hun manier van opvoeden. Toch is het een expressieve, toegankelijke generatie die het voor ons heeft mogelijk gemaakt en ik hoop dat wij en latere generaties dit doorzetten dat wij dromen en twijfels, wat we denken en voelen, vrijwel zonder censuur met hen kunnen delen. Ik hoop dat ik in mijn schrijven niet te cynisch overkom. Om eerlijk te zijn, toen ik de moeder haar dochter liet voorhouden wat een geweldig leven dit was, dacht ik: ze heeft gelijk! Maar een geweldig leven ontslaat je niet van bepaalde verantwoordelijkheden. Even eerder zei de moeder: Jij wilt én bijzonder zijn én normaal, maar die twee zijn niet verenigbaar. Alsof het één het ander automatisch uit zou sluiten. Dat is het dilemma. Marianne wil een normaler leven, niet omdat dat andere leven zijn charmes niet heeft, want dat heeft het zeker, maar omdat ze rust wil, veiligheid, geborgenheid. Het toerisme op het eiland komt er overigens ook niet fraai van af, in de scènes waarin Esther Ending de vakantieparken en de disco s beschrijft. Je zou Een eigen eiland kunnen lezen als een bittere satire op wat zich hier allemaal onder het mom van feestelijk en paradijselijk afspeelt. Wat is nu jouw oordeel over dit eiland van je jeugd? Ik hou zielsveel van Ibiza! Mijn moeder, broer en veel goede vrienden wonen daar nog. Ik ga er jaarlijks heen. Ik denk dat mijn familie en vrienden een en ander herkenbaar zullen vinden maar ook zullen zien dat het een roman is. Het Ibiza van toen is een heel ander Ibiza dan dat van nu, dat ten eerste. Maar ook toen waren er dingen die in het echt nooit zouden zijn gebeurd, zoals het stalken van een Guardia Civil-agent. Ik wilde een boek schrijven dat Ibiza in al zijn vormen van the wild side tot het sobere plattelandsleven tot leven brengt, maar het is en blijft fictie Je boek is niet eenduidig; omdat Marianne ook houdt van het eiland, haar vader en ook haar moeder wekken je personages behalve mededogen ook sympathie. Heeft dat ook te maken met je eigen ambivalentie? Absoluut. Bepaalde details spiegelen de werkelijkheid. Rond mijn twintigste stierven in een half jaar tijd twee vrienden van mij aan motorongelukken. Daarna ben ik naar Nederland verhuisd. Ik was een tijdlang echt bang van het eiland. Bang van de prachtige rode luchten rond zonsondergang, die mij ineens duivels en bloederig voorkwamen. Die angst heb ik in mijn boek proberen te leggen. Het is als leven met iemand van wie je veel houdt maar die aan een hevige persoonlijkheidsstoornis lijdt: intens, nooit een saai moment, maar met de voortdurende vrees om onverwachts van achteren aangevallen te worden. Die angst is er niet meer, maar ik blijf een haat-liefdeverhouding met Ibiza houden. Esther J. Ending, Een eigen eiland Lebowski, K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 5

6 De Kringprent van Liza May Post Aanwezig en toch weg Door Tom Rooduijn Het werk There (Daar) dat het omslag van dit Kringmagazine siert en als nieuwe Kringprent te koop is, bevat een element dat vaker in het werk van Liza May Post te vinden is: de personages in haar werk tonen vaak een poging om aanwezig te zijn terwijl ze eigenlijk het liefst weg willen. In die pogingen om afwezig te zijn, komen haar beelden ons soms extra stralend en helder voor. Haar bronnen en aanleidingen om werk te maken, zijn voor Liza May Post vaak niet zo eenduidig, in de verklaring ervan wil ze vermijden kort door de bocht te gaan: In mijn werk zit soms een soort opeenstapeling van verschillende ideeën en betekenissen. Het verschilt met een fotograaf die vaak uit een idee een serie kan putten. Bij mij is het andersom; alles gaat er in een beeld zeer oneconomisch en misschien onverstandig en bewerkelijk aan toe - onhandig voor het leven. In 2007 zei ze hierover, bij een fotobijdrage aan het project De Magie van de Moederschoot in het tijdschrift Hollands Diep: Waar het op neerkomt is dat ik een expert ben op het gebied van de afwezige moederschoot. Ik heb vroeger de stoel tot mens gebombardeerd, met een rug, armen en het zitvlak als schoot. Later probeerde ik het nog weleens opgekruld op een barkruk, maar dat bleek een stuk lastiger. In feite is de afbeelding op deze Kringprent de verwezenlijking van deze gedachte. Een andere bron van inspiratie voor dit werk vormt een minibar (zie afbeelding) met één omgevallen kruk. Zo kwam ze op het idee iemand op zo n barkruk een poging te laten doen om te slapen. Tot slot is er nog haar eigen Kringverleden. De dochter van het Kringlid Waldemar Post, tekenaar voor onder andere de Volkskrant, bracht in haar jonge jaren vele uren in de sociëteit door. Niet dat ze het wachten op haar vader nu per se vervelend vond, maar als de kruk haar voldoende comfort had geboden, was ze er graag op gaan slapen. Liza May Post (1965) studeerde aan de Rietveld Academie en de Rijksacademie in Amsterdam en deed het P.S.1-Studio Program in New York. Ze doceert aan de Master of Fine Arts-afdeling van de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Haar grotendeels uit foto s en film bestaande oeuvre is alom geprezen door gezaghebbende critici en museumdirecteuren. Het werk wordt gekenmerkt door een melancholiek raffinement in belichting, vormgeving en beweging, er liggen zowel autobiografische als film- en kunsthistorische betekenissen aan ten grondslag. Ze had haar eerste solo-exposities in 1996 in de Anthony d Offay Gallery in Londen en in het Muséed Art Moderne de la Ville in Parijs. Daarna volgden tentoonstellingen, al of niet in groepsverband, in belangrijke galeries en musea in Europa en daarbuiten. In 2000 toonde ze haar werk solo onder de titel Under in het Stedelijk Museum Bureau Amsterdam, in datzelfde jaar was ze in het Stedelijk Museum vertegenwoordigd op de tentoonstelling For Real. In 2003, op de eindtentoonstelling van Rudi Fuchs Tot Zover, was haar in 1999 gemaakte en in 2001door het museum aangekochte film Bros. te zien. In 2004 was er Post/Nelson, een duo-overzichtstentoonstelling samen met een Australische Kunstenaar in het Museum of Contemporary Art Australia in Sydney. Te midden van de vele binnen- en buitenlandse groeps- en solotentoonstellingen van Liza May Post in het vorige decennium, vormt haar vertegenwoordiging van Nederland op de 49ste Biënnale van Venetië (2001) met een solopresentatie in het Nederlandse Paviljoen een hoogtepunt. Haar werk is aangekocht door belangrijke musea en verzamelaars over de hele wereld. 6 de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

7 Team Kringblad beste van de vier sociëteiten 25 maart werd De Amsterdamse Sociëteiten Quiz gespeeld. Gastheer was de statige Koninklijke Industrieele Groote Club op de Dam. Na een zinderende strijd mocht het redactieteam van uw Kringmagazine de wisseltrofee mee naar het Kleine Gartmanplantsoen nemen. Door Gonny van Oudenallen Foto Mary Kuijper Al drie jaar speelden de leden van de Koninklijke Industrieele Groote Club op de Dam de jaarlijkse Geschiedenis Quiz, georganiseerd door de Geschiedenistafel onder voorzitterschap van Pieter de Zwart. Dit jaar werden ook drie andere societeiten gevraagd teams te werven om een onderlinge strijd aan te gaan. Dit leverde achttien teams op van de jonge sociëteit KNSM (Ondernemers en Kunstenaars die samenkomen in Loods 6), van de ruim 90-jarige sociëteit De Kring (kunstenaars, wetenschappers en kunstminnaars aan het Kleine Gartmanplantsoen), van de 175-jarige sociëteit Arti et Amicitiae (beeldend kunstenaars en kunstliefhebbers v.l.n.r.: jurylid Judith Bosch, quizmaster Floris Kappelle, Kringteamlid Marguerite Berreklouw, de voorzitter van de Jury Daan Meijer en de leden van het Kringteam Tjadine Stheeman, Marius van Leeuwen, Tom Rooduijn en Lonneke van Genugten aan het Rokin) en de meer dan 100-jarige Koninklijke Industrieele Groote Club (Businessclub aan de Dam). In de teams die tegen elkaar uitkwamen, zaten vele bekende Amsterdamse ondernemers, kunstenaars, journalisten, juristen, wetenschappers, historici en kunstkenners. De Kring was vertegenwoordigd met zes teams. De voorschriften van de gastclub werden gerespecteerd: de heren met een jasje-dasje en de dames gerokt. De strijd ging vooraf door een gezamenlijke maaltijd in de chique ambiance van de Industrieele Groote Club. De vragen van de quiz gingen over historische zowel als culturele zaken; over kunst en geschiedenis in het algemeen en over Amsterdam in het bijzonder. Zo moesten gebouwen in sloop- of opbouwtoestand worden herkend, waren er vragen over wie welke uitspraken deed en moesten er afbeeldingen en grafmonumenten van bekende Nederlanders worden geïdentificeerd. De presentatie lag in handen van copywriter Floris Kappelle. De voorzitter en quizbedenker was historicus en schrijver Daan Meijer, met als medejurylid presentatrice Judith Bosch. Er werden in de eerste ronde veertig vragen gesteld, na veertig vragen in de tweede ronde eindigden twee Kringteams als beste met elk 54 punten: Kring Circulaire met Marius van Leeuwen, Tom Rooduijn, Lonneke van Genugten, Tjadine Stheeman en Marguerite Berreklouw en F.M. Wibaut met Gonny van Oudenallen, Theo Temmink, Theo Kralt en Herman de Liagre Bohl. Hierna eindigden ex aequo (52 punten) het Arti-team Meijer/Stuurman en een team dat voor de IGC uitkwam onder de naam Slava (Roem). Vervolgens werd aan beide beste teams de vraag voorgelegd: Hoeveel inwoners telt Amsterdam? ( was het juiste antwoord). Het Kring Circulaire-team mocht, door te antwoorden, de wisselbeker mee naar huis nemen. Maar niet dan nadat traditiegetrouw de beker uit een magnumfles champagne werd gevuld en ad fundum leeggedronken. Een leerzame avond met vruchtbare contacten tussen de uiteenlopende leden van vier Amsterdamse sociëteiten. Dit artikel verscheen eerder op Dichtbij.nl K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 7

8 8 de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

9 IN MEMORIAM Hein van Maasdijk (1) Op vrijdag 13 februari hebben we op Zorgvliet afscheid genomen van Hein van Maasdijk die twee weken ervoor tijdens een vakantie in Thailand plotseling aan een hartaanval is overleden. Hein was een bijzonder aimabele levensgenieter, een uitstekende fotograaf en een fantastische kok. Slechts een paar weken voordat hij naar Thailand ging, heeft hij nog voor ons op zondag gekookt. Hein was vijftien jaar lid van De Kring en in die periode heeft hij menig Kringlid op de foto gezet. Ik heb als aanzitter van de donderdagtafel en als redactielid een aantal malen in Heins lens mogen kijken. Het duurde altijd een flinke tijd voordat hij met de opstelling tevreden was. Omdat ik nogal klein ben, moest ik van hem altijd ergens op zitten, anders kwam ik volgens hem niet goed tot mijn recht. Omdat ik ben wie ik ben, protesteerde ik hier altijd tegen maar als puntje bij paaltje kwam, kon ik tegen zijn charme niet op en deed wat hij wilde. Met liefde. En het resultaat gaf hem natuurlijk altijd gelijk. Wij allen zullen hem vreselijk missen en wij wensen zijn vriendinnen, vrienden en familie en onszelf veel sterkte toe. Addy Kaiser Werk van Hein van Maasdijk is te zien op: Hein van Maasdijk (2) Ergens na de Summer of Love van 1988 logeerde ik met een aantal vrienden in de Finca van Barbara Huf en Janto Moerti Moerman. Denk La Grande Bellezza, maar dan in Ibiza Stad. Geen wonder dus dat we elkaar tegenkwamen. Hein hield van koken, van het leven en van Ibiza. Hij was van plan een friettent te beginnen op het eiland. Dat leek hem gouden business en een dito leventje. Of het er daadwerkelijk van is gekomen, weet ik niet meer. Het gerucht wil dat zijn nieuwe vriendin er niet voor voelde Exit Ibiza. Welcome back Amsterdam. Opnieuw liep ik hem tegen het lijf. Hij was een table d hôte begonnen. In diezelfde periode was ik betrokken bij een televisieserie over de geschiedenis van de erotiek. Een van de afleveringen ging over eten. Hein!, dacht ik meteen. Met zijn grijze kop en intrigerende oogopslag was hij de belichaming van de ideale chef. Een pompen theedoek nonchalant over een schouder, opende hij vaardig de ene oester na de andere. Het nauwsluitende koksbuis smetteloos wit. Op Facebook ziet hij er twintig jaar later nog precies hetzelfde uit. Deze keer in de keuken van De Kring. Maak even een foto, vroeg hij Reinier Schat. Een paar weken geleden verliet hij ons. In het harnas gestorven tijdens een diner in Thailand. Ineke Hilhorst Corinne Kruger Corinne danst niet meer, en dat is verdrietig. Vele vrijdagavonden heb ik Corinne op de dansvloer van De Kring gadegeslagen waar zij haar danspasjes uitvoerde als gold het een ritueel van een hogere orde, onverstoorbaar te midden van het gebruikelijke gehos en gespring. Op een onbedoeld moment kwam ik naast haar, ogenschijnlijk ongenaakbaar, te zitten aan de bar. Ik waagde het mij aan haar voor te stellen. Zowaar, zij sprak met mij, en wij raakten in gesprek. Toen ik haar complimenteerde met haar danskunst, zonder verdere bijbedoeling, repliceerde zij dat zij bezet was. Ik begreep dat anders dan zij en had de impulsieve drang haar te bevrijden, maar alras legde zij mij uit dat zij bedoelde dat een stevige relatie haar in de greep hield. Niettemin hadden wij op volgende avonden curieus verlopende gesprekjes of wisselden wij in de herrie van de muziek gebarentaal uit. Na afloop van zo n avond vertrouwde zij mij toe dat zij zich verheugde op de vele vrienden op Facebook die zij had en dat zij die nog dezelfde avond ging opzoeken, mij bedremmeld achterlatend met de paar vrienden die ik op De Kring heb. Bazin boven baas, zoiets. Naar aanleiding hiervan zei ik haar dat mensen met elkaar praten omdat ze elkaar niet begrijpen. De daarop volgende keer kwam ze enthousiast op mij af om te vertellen dat ik haar dag (en/of nacht?) had gemaakt met mijn opmerking. Eindelijk een vrouw die mij begrijpt, dacht ik meteen. En nu danst zij niet meer, en dat vind ik, ook al is zij een vrouw, onbegrijpelijk en zeer verdrietig. Fred Schoen Biografische informatie over Corinne Kruger is te vinden op: nl.wikipedia.org/wiki/corinne_kruger Werk van Corinne Kruger is te zien op: Links: zelfportret Hein van Maasdijk Rechtsboven: zelfportret Corinne Kruger K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 9

10 Het Mannenspel Door Annemarie Oster Vorige week beschreef ik een gezelschapsspel waaraan mijn vriendinnen en ik ons wel eens bezondigen. Althans, als we geen recepten, breipatronen en/of foto s van ons nageslacht uitwisselen. Namen raden heet die quiz; meestal zijn dat namen van dames van wie we geen hoge muts op hebben, eerder een alpinopet. Zoals we vroeger in de klas vijandinnen plachten uit te lachen. Ouderdom adelt absoluut niet. Hebben jullie het nooit over mannen? vroeg na lezing mijn levensgezel met onderdrukt beluste intonatie. Zelden, luidde mijn afgemeten antwoord. Mannen spelen een steeds geringere rol in onze belevingswereld. Vroeger was dat wel anders. Niet alleen bespraken we uitentreure onze erotische escapades, ook hadden we een spel bedacht: Je móet kiezen! (tussen twee mannennamen) Ik beschreef dit spel al eerder en zal mijn best doen mezelf niet te plagiëren en actuelere namen te bedenken. Geen geringe opgave als je niet meer door hormonen wordt bestuurd. In ons spel was het de bedoeling dat je tegensputteren hielp niet met de man van je keuze de nacht doorbracht. Dat zou niet zo erg zijn als we niet startten met een lage inzet: Janmaat versus Pelleboer. Geleidelijk stootten we dan door tot hogere regionen en kwamen via de Mulders en van Mierlo s terecht in filmsterrenland. Met welk tweetal zouden we tegenwoordig het spits afbijten? Met Geert Wilders, of..? Een levende evenknie van Pelleboer schiet me niet zo snel te binnen. Want na walgend wikken en wegen viel de keuze in eerste instantie altijd op die brave weerman. Het politieke gedachtegoed van zijn concurrent (Janmaat) boezemde ons blijkbaar grotere afkeer in, want qua uiterlijk ontliep het tweetal elkaar niet veel. Bovendien wist je nu uit de eerste hand hoe het weer de volgende dag zou zijn. Maar net had je je met je keuze verzoend of daar doemde een nieuwe tegenstander op: heelalkundige Chriet Titulaer met al dat haar. (Wie nu? Herman Brusselmans? Met de ogen dicht schijn je heel wat bij hem te beleven.) Chriet viel af voor een beduidend leukere baardmans: Hans Dorresteijn. Toch werd de prachtliedjesschrijver verdrongen door Youp van t Hek, die tot mijn afgrijzen behoorlijk lang aan het bewind bleef. Welke kandidaat er ook werd ingezet: prins Bernhardt, René Froger, Jeroen Krabbette, de Gooise schreeuwlelijk bleek niet van zijn troon te stoten. Tot Freek de Jonge zijn opwachting kwam maken. Exit Youp. Vervolgens kwamen we terecht bij de onvermijdelijke Matthijs van Nieuwkerk. Nu zou ik daar Giel Beelen tegenover willen plaatsen. Geen blijvertje. Matthijs wel, maar ook hij moest, zijn eigentijdse voorkomen ten spijt, wijken voor fijner geschut: Paul Witteman. Over smaken, kleuren en sexappeal valt niet te twisten, maar die keuze was, althans destijds, unaniem: Paul was even charmant, erudiet en gevoelig als wij onszelf vonden! Helaas, de tand des tijds knaagt aan ons allen. Ook toen al had de muzikale televisiepresentator het nakijken zodra de naam van zijn P&W-collega viel. Wel vroegen we ons af of Jeroen ook met een scheiding opzij in aanmerking zou komen, maar dat detail werd als irrelevant verworpen. Naast de boomlange blondino, al of niet op cowboylaarzen, viel iedereen in het niet. Wie zou in 2015 zo lang bovenaan blijven staan? Een tien jaar jongere equivalent is niet zo gauw te bedenken, temeer omdat die Lolito s zo moeilijk uit elkaar zijn te houden. Epke Zonderland! Een prachtcombinatie van souplesse en intellect, al schijnt hij nogal klein te zijn. En wie daar tegenover? Dimitri Verhulst! Niet alleen is hij aardig om te zien, soms bijt hij bovendien, althans op papier. In het gewone leven, nou ja, op de televisie, gedraagt hij zich als een heer. Jammer dat ik niet meer voor de keuze word gesteld. Dus kies ik ze allebei. MANNEN SPECIAL Eerder gepubliceerd in de Volkskrant van 19 maart de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

11 M A N N E N K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 11

12 Hulde aan de Papaman Vrouwen, vooral jonge ploetermoeders, hebben het zwaar. De combinatie werk-gezinhuishouden-sociaal leven fnuikt ambities en nachtrust. Laat ze een voorbeeld nemen aan een nieuw fenomeen: de blije papaman. Door Lonneke van Genugten MANNEN SPECIAL 12 de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

13 Ga op woensdagochtend naar Artis en daar tref je hem in het chimpanseehuis. De papaman. Je herkent hem aan zijn accessoires: een peuter in de kinderwagen, een baby in de draagzak en, essentieel, de luiertas. Voor wie het fenomeen luiertas niet kent: dat is de EHBO-kit voor jonge ouders. Met alle essentials om een dag met nul tot vierjarigen door te komen zonder lichamelijke (de kinderen) of mentale (de ouders) schade. Maar hoe duur ze ook zijn (de bloemige klassieker van Oilily: 119,90 of het vrachtwagenzeil van Freitag: 129) de luiertas vult zich niet vanzelf. Je herkent de papaman daarom aan de zoekende beweging die hij de hele dag maakt. De baby hangt ondersteboven, terwijl de papaman de luiertas omkeert om het losgeraakte rietje van het pakje appelsap te vinden. De peuter scheurt intussen een pak rijstwafels open aan de onderkant, zijn gegil overstemt de chimpansees. Worsteling in omkleedhokje Een andere biotoop van de papaman is het zwembad, waar hij op zondagochtend peuterzwemt met Zilver of Miles. Hij kaapt het laatste omkleedhokje voor je neus weg, terwijl Miles nog bij de kassa op de grond ligt, roepend dat hij naar de speeltuin wil. Miles, kom nou hier, smeekt de papaman. Je hebt zelf gekozen om te zwemmen. Je herkent deze papaman aan de democratische omgangsvormen met zijn kind. Het gezin is een minirepubliek, waar het volk (het kind) inspraak heeft in zowel de wetgeving als de uitvoering van de huisregels. Het kost de papaman tien minuten om Miles het kleedhokje in te praten, behoedzaam als een diplomatieke onderhandelaar die een gijzelnemer ertoe beweegt om gijzelaar en pistool los te laten. Uit de gesmoorde kreten en gebonk die volgen, leid je af dat er een worsteling plaatsvindt in het hokje. Dan een klop op je eigen hokje. Daar staat de papaman met een handdoekje om, een piemelnaakte Miles spartelend onder zijn arm. Of hij misschien een zwemluier mag lenen, want die zit niet in de tas. Wie zich bewust is van het fenomeen papaman, ziet hem ineens overal opduiken in de stad. Je ziet hem slingers ophangen in het Vondelpark, voor de eerste verjaardag van Pip of Cato. Op zondagmiddag zit hij in je favoriete kroeg, luisterend naar een jazzband. In zijn ene hand een biertje, in zijn andere hand Sophie de giraf. Maxicosi met inhoud op de barkruk naast hem. De Kring is een van de laatste safe havens waar de papaman nog niet gesignaleerd is. Hij is er hoogstens in een andere gedaante. Hij stroopt zijn besnotterde visserstrui af en transformeert weer tot de schrijver, journalist, kunstenaar, designer of kunstliefhebber die hij voorheen was. Ponypark Slagharen Natuurlijk, vroeger bestond de papaman ook. Alleen zag je hem niet. Zodra de kroegman in een papaman dreigde te veranderen, verhuisde hij. Naar een bloemkoolwijk in Almere of Amstelveen, met woonerven en speelveldjes. Of maakte hij een upgrade naar een jarendertigwijk in Haarlem of Bloemendaal. Maar sinds de crisis en vooral sinds we er met z n allen over uit zijn dat de stad gewoon leuker is om te wonen, is de papaman een stads fenomeen. Het fijne is dat hij daarmee ook een upgrade heeft ondergaan. Voorheen zag je de papaman alleen in ponypark Slagharen of op zaterdag bij de bouwmarkt. De schouders hangend, sjokkend op badslippers of te glimmende gympen, met een T-shirt van Rucanor en een driekwart broek. Levensmoe en uitgeblust. Anno 2015 betreedt de Amsterdamse papaman de speeltuin met strak getrimde baard vers van de barbier, quasi-nonchalant gedrapeerde Duran Duran-kuif en een beker latte macchiato. Hij doet een minimeditatie om met een zen-glimlach de appjes van zijn vrouw ( Heeft Mees wel een jas aan? ) te laten passeren. En hij constateert opgelucht dat de val van een drie meter hoog klimrek, toen papa even met zijn telefoon bezig was, niet tot gecompliceerde botbreuken heeft geleid bij Morris. Slordige knot Het is even slikken voor de ploetermoeders. Jarenlang hebben ze collectief gezwelgd in de druk van de combinatie werk-kind-huishoudensociaal leven. Ze werden in talkshows uitgenodigd om hun hart uit te storten. Er werden complete tijdschriften voor ze opgezet. Ze mochten dingen die anderen niet mogen, zoals vermoeid en kribbig rondlopen in een verwassen King Louiejurk en hun haar in een slordige knot, want ze hadden het zwaar. Als hun man met zijn vrienden een nacht doorzakte in de kroeg, was hij egoïstisch, als zij een avond aan de zwier ging, werd ze bewonderd om de me-time die ze als cadeautje aan zichzelf gaf. Maar nu is er dus ineens de stille opkomst van de papaman, die laat zien dat het wel degelijk kan. Een beetje joie de vivre en een vleugje rock- n-roll in de omgang met peuters en baby s. Met vrolijke oplossingen voor alledaagse uitdagingen van het ouderschap. Zoals de papaman in Artis, die ene van het zoekgeraakte rietje en de op de grond gevallen rijstwafels. Die ging niet mopperend naar huis. Evenmin kreeg de peuter ervan langs. Integendeel, die zat even later te stralen achter een groot bord niet-verantwoorde poffertjes. Hulde. K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 13

14 Echte mannen doen niet aan mode, echte mannen doen aan stijl. Of om Coco Chanel te parafraseren: Bij mannen die zich slecht kleden, ziet men de kleding. Bij mannen die zich goed kleden, ziet men de man. Drie opvallende Kringmannen over hun persoonlijke stijl. Door Tjadine Stheeman Foto s Gijsbert Hanekroot verschijningen Pakkende 14 de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

15 Ralph Warning (links) Leeftijd: variabel Beroep: beeldend kunstenaar en barkeeper op De Kring Mijn stijl: Swiebertje meets Heidi Slimane at the Elvis memorial. Dwarsligger of trendvolger: Stijlicoon. Kan niet zonder: Een armband gemaakt door mijzelf onder het merk Warning Hardware (te zien en te koop bij Bullitt in Amsterdam). Alleen of samen winkelen: Samen. Kan niet zonder: Mijn horloge van het Zwitserse merk Mondaine, een geschenk van een mij zeer dierbaar persoon. Alleen of samen winkelen: Alleen. Hier denk ik liever niet meer aan terug: Eind jaren90 droeg ik zoals veel mensen van mijn leeftijd op de middelbare school kleding met opzichtige logo s van merken als Tommy Hilfiger en Ralph Lauren. Zo zou ik er nooit meer bij lopen, al heb ik nog wel een paar simpele zwarte poloshirts van Ralph Lauren. Nooit wegdoen: Mijn collectie Napoleontische uniformen die ik ooit voor een habbekrats op het Waterlooplein heb gekocht. Ze zijn weliswaar afkomstig van een toneelgezelschap, maar ze zijn handgemaakt en van zeer hoge kwaliteit. Fantastisch om aan te trekken naar verkleedfeestjes. MANNEN SPECIAL Hier denk ik liever niet meer aan terug: Een zelfgemaakte, rode, gewatteerde overall, het effect was helaas meer Michelin dan Formule 1. Nooit wegdoen: Alle leren jacks die je ooit aangeschaft hebt. Maurice Seleky (rechts) Leeftijd: 32 Beroep: partner bij Novel Creative Consultancy, dagvoorzitter en auteur Mijn stijl: Mijn stijl omschrijf ik als cool noir een mix van overwegend zwarte kleren met accenten rood en wit. Binnen dit kleurenpalet draag ik van alles, van pakken tot leren jasjes en skinny jeans. Dwarsligger of trendvolger: Ik ben niet bijzonder bezig met trends of mode, maar ik hou van een verzorgd uiterlijk. Wel is mijn credo daarbij less is more. Eenvoud in kledingstukken waardeer ik zeer. Inspiratiebronnen heb ik wel: als het gaat om pakken kijk ik naar de stijl van klassieke filmsterren als Cary Grant en Marcello Mastroianni. Als het gaat om een wat nonchalantere look, dan zijn rockbands als The Strokes, Franz Ferdinand en Interpol van invloed geweest. K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 15

16 Matthijs van Heijningen Leeftijd: 71 Beroep: filmproducent Mijn stijl: Modieus, Italiaans/Milanees, kleurrijk, te krappe jasjes en broeken die altijd moeten worden uitgelegd. Dwarsligger of trendvolger: Dwarsligger, in vergelijking met leeftijdgenoten en soortgenoten. Kan niet zonder: Knalrode en knalgele sokken, pochets, afzonderlijke winter- en zomergarderobe met demi-saison-stukken. Alleen of samen winkelen: Samen maar toch alleen, dus altijd met mijn vrouw Guurtje die veel vindt, maar uiteindelijk beslis ik zelf en daar neem ik de tijd voor. Hier denk ik liever niet meer aan terug: Ik heb me mijn hele leven zodanig gekleed dat ik over geen enkel kledingstuk of -stijl dat gevoel heb. Zelfs toen ik begin jaren zeventig, veel te dik van het bier, nog in spijkerbroek, Hawaïshirt en baseballjack liep, was dat goed, maar de plusfour op mijn dertiende haatte ik. Nooit wegdoen: Guurtje, haha. Witte zakdoek, pochet in ieder jasje. 16 de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

17 MANNEN SPECIAL Achttien portretten van Milou Hermus Hollandse Heren in onderhemd Ze pakte achttien heren uit en portretteerde ze levensgroot in een wit hemd tegen een witte achtergrond. Milou Hermus: Sommigen bedankten, maar de meesten waren enthousiast. Door Erna van den Berg De schoenontwerper K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 17

18 Kringlid Milou Hermus portretteerde achttien Hollandse Heren in een onderhemd. Een gedurfde en tijdrovende onderneming. Drie jaar heeft ze eraan gewerkt. Milou Hermus: Het meeste werk was nog de planning en de organisatie om ze in mijn studio te krijgen, want er zitten zeer drukbezette types tussen. Ik maakte foto s van hen en werkte die later uit in levensgrote portretten. Milou s portrettengalerij van Hollandse Heren was van 7 maart tot 26 april te zien in de Kunsthal Rotterdam en komt hopelijk nog dit jaar op De Kring te hangen. De mannenportretten zijn een vervolg op de tentoonstelling Les Belles Hollandaises, waarmee ze in 2009 in het museum Jan van der Togt exposeerde en die later te zien was op De Kring. Deze vrouwen waren allemaal bekenden, vriendinnen en modellen die ze al eens eerder in de jaren zeventig had geportretteerd. Toen jong en onbevangen, nu door het leven getekend. Het was voor haar als een soort spiegel, waar de tijd als het ware overheen is gefietst: confronterend en heel dichtbij. De heren vormen een totaal ander verhaal. In tegenstelling tot de aangeklede vrouwen voor wie kleding bij uitstek een verlengstuk van hun identiteit is heeft Hermus de heren juist uitgepakt. Ontdaan van hun attributen die refereren aan hun maatschappelijke status, zijn ze in hun hemdjes kwetsbaar. Ze moeten het doen met wie ze zijn. Wat dat betreft schaart Milou Hermus zich in de lange portrettraditie van de Lage Landen. In de zeventiende eeuw droegen geportretteerden overwegend sobere, zwarte kleding en werden ze afgebeeld op een donkere, non-descripte achtergrond. Het licht dat via hun witte kragen en manchetten weerkaatst, valt daardoor op het gezicht en de handen. Mijn Hollandse Heren hebben dat ook, maar dan omgekeerd: in hun witte hemdjes vallen ze weg tegen de lege, witte achtergrond en focust alle aandacht zich op de ogen, gelaatstrekken, handen, houding en lichaamstaal. Niet iedereen was direct bereid zich in onderhemd te laten portretteren. Milou: Sommigen bedankten, maar de meesten waren enthousiast. Ik vertelde er niet altijd 18 de De zanger K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I De schrijver

19 direct bij dat het in onderhemd moest. Ik had er speciaal een hele serie van ingeslagen bij de Hema. Want ja, wie draagt er nu nog een interlock? Jongere redactieleden kenden het woord niet eens... Sinds Marlon Brandon een T-shirt aanhad in de film A Streetcar Named Desire is de interlock uit de mode geraakt, behalve dan bij een enkele stratenmaker op een zonnige dag. Een van de heren reageerde als volgt, zegt Milou: Die draag ik al niet meer sinds mijn zestiende. Van mijn moeder moest ik altijd een hemd aan, maar toen ik een vriendinnetje kreeg, vond ze dat zo n belachelijk kledingstuk dat ik er nooit meer een heb aangetrokken. Namen van de geportretteerden worden niet genoemd. Niet op expositie in Rotterdam, noch in het mooie boekje Hollandse Heren dat Milou op eigen kosten liet maken. Ze duidt ze aan met De voorzitter, De ontwerper, De schrijver, De museumdirecteur et cetera. Een aantal is BN er (Bekende Nederlander), maar er zijn ook onbekenden bij. Milou koos mannen met wie ze in haar leven te maken heeft gehad: opdrachtgevers, ex-studenten, collega s, familieleden en mannen die ze bewondert. Een uitzondering maakt ze voor de oudste deelnemer, de 90-jarige Henk Schueler, die zeven keer de Elfstedentocht meereed en daarmee zes keer een medaille won. De zes Elfstedenkruisjes prijken op zijn hemd en daarmee is hij de enige mét attributen. Op de fiets vanuit Oss kwam hij naar haar studio in Amsterdam. Milou: Het is een rond verhaal van mijn leven en mijn tijdsbeeld. Over twintig, dertig jaar zijn de meesten er niet meer. Ik hoop dat de serie zo veel mogelijk bij elkaar wordt gehouden, zodat het idee van een Hedendaagse Hollandse Heren portrettengalerij in stand blijft. Het is mijn tijdsbeeld Van het boekje Hollandse Heren, een portrettengalerij zijn 100 exemplaren gedrukt. Prijs 32,50 en verkrijgbaar in de Kunsthal Rotterdam en via milou@milou-hermus.com. De museumdirecteur De ontwerper K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 19

20 Edo Spier: Versierder in de jaren vijftig Altijd feesten en zuipen MANNEN SPECIAL Edo Spier kijkt met plezier terug op de vele jaren dat hij Kringlid was. De mensen die er kwamen, hadden ook echt iets met elkaar. Door Erna van den Berg Wie was in de jaren vijftig de grootste versierder en aantrekkelijkste man op De Kring? Edo Spier, zegt Anneke Kersting echtgenote van de toenmalige voorzitter Henk Kersting tegen Annemieke Hendriks. Dit staat in het boek In intieme Kring dat Hendriks schreef bij het 85-jarig bestaan van De Kring in Dat zal wel, zegt de nu 89-jarige Spier. Hij is geen lid meer, hoewel hij nog makkelijk de trap op zou kunnen. Drie keer per week gaat hij met twee andere tachtigjarigen naar de sportschool. Met veel plezier kijkt hij terug op de vele jaren dat hij wel Kringlid was. Spier: Het was daar altijd feesten en zuipen. In de jaren vijftig was er nauwelijks een uitgaansleven in Amsterdam. Overdag had je Americain, Eijlders en Reinders, maar na twaalf uur kon je alleen nog terecht op De Kring. Die bleef open tot de laatste bezoekers vertrokken en dat kon weleens zes uur s morgens zijn. Ik werkte toen als opmaker bij Het Parool en had geen cent. Net als mijn vrienden Jan Hein Donner, Cees Nooteboom en Rijk de Gooyer. We dronken bier en jenever, meer konden we niet betalen. Later, toen het ons beter ging, wilden we weleens iets anders. Het was ook op De Kring waar Edo zijn vrouw ontmoette. Edo Spier: Ik kwam niet geheel nuchter op de sociëteit, waar ik een prachtige vrouw zag zitten in gezelschap van Paul Huf en zijn vrouw Zusje. Daar blijf je van af, zei Zusje Huf, want ze is verloofd. Dat moet dan gauw afgelopen zijn, zei ik. Ik was te ver heen om er die avond verder werk van te maken, maar de volgende dag belde ik Paul en vroeg wie die vrouw was. Corine Rottschäfer, Miss World , zei Paul. Geen idee had ik, maar ik vroeg haar adres en ging er heen met een bos gele anjers. Vreselijke bloemen, maar ze hadden niet anders. Boven aan de trap stond een mooi mens met haar gezicht in de pancake, want ze moest naar een fotoshoot. Lunch zat er niet in, diner wel. Corine Spier: Na het eten bracht hij me naar huis in zijn grijze Saab en reed zo de stoep op tot vlak voor mijn huisdeur. Dat 20 de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

21 Links: De Kring op de verjaardag van Edo Spier in Van links naar rechts: Jan Vrijman, Corine Spier, Remco Campert, Willem Frederik Hermans en Gust Gils. Foto: Wim van der Linden/MAI Rechts: Edo Spier en Corine Rottschäfer in hun verlovingstijd. maakte zo n indruk op me, dat ik voor de bijl ging. Toen we elkaar beter leerden kennen, verbrak ik de verloving met een Fransman. Dat was allemaal in Inmiddels zijn ze 54 jaar getrouwd, hebben drie kinderen en vijf kleinkinderen. Fotomodel Dat Anneke Kersting gelijk had met het noemen van Edo Spier als de mooiste man in de jaren vijftig op De Kring, blijkt uit een uitspraak van Wim van Norden, toen hij Edo zag zitten op de opmaakredactie van Het Parool en aan de chef vroeg: Wat doet dat fotomodel hier? Spier: Op een gegeven moment wilde Het Parool me als correspondent naar Parijs sturen. Daar voelde ik niks voor en zei nee. Het was de architect Gerrit Rietveld die vond dat ik s avonds naar de Academie van Bouwkunst moest gaan en overdag naar de Kunstnijverheidsschool (de latere Rietveld Academie, EvdB). Dat heb ik zes jaar volgehouden en zo werd ik architect. Mijn eerste opdracht was het maken van een espressobar in de Leidsestraat. Die is er nog steeds. Ik heb altijd veel werk gehad. Corine en Edo Spier nu. Verbouwing In 1964 heb ik De Kring verbouwd. Het waren vroeger twee ruimtes, een kleine bar en een grote zaal er achter. Ik brak de muur door en maakte er één ruimte van. Het had allemaal veel voeten in de aarde. Mede omdat Rob Wout (de tekenaar Opland) de avond voor de verbouwing een deel van het plafond naar beneden haalde en daarmee een schade van zo n duizend gulden aanrichtte. Ik had een budget van gulden en gulden kwam ik nog tekort. Van sociëteit naar hiphoptent Dat heeft de aannemer bijgelegd, die dan ook meteen erelid werd. Er werd veel gedanst op De Kring en daar kon dat oude gebouw niet tegen. Er moest een heel nieuwe staalconstructie komen. Die is betaald door Freddy Heineken. Hij was privé-eigenaar van het pand. Heel behoedzaam ben ik omgegaan met de wandschilderingen die ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan in 1948 werden onthuld en gemaakt waren door onder anderen Jan Bons, Joop Hardy en Jaap Penraat. Daar heb ik platen voorgezet, zodat die kunstwerken bewaard zouden blijven. De leden waren wat uitgekeken op die dominante wandschilderingen, maar ik wilde ze per se intact houden voor het nageslacht. Ik hoopte dat ze bij de verbouwing in 1997 in ere zouden worden hersteld. Maar kennelijk pasten ze niet in het nieuwe, strakke interieur. Volgens mij is die wand vernietigd en dat gaf voor mij de doorslag om mijn lidmaatschap op te zeggen. Bovendien voelde ik me niet meer thuis met al die nieuwe, weinig in kunst geïnteresseerde leden. Ik heb prachtige jaren op De Kring beleefd, zat in het bestuur en was tien jaar Sinterklaas met Opland als knecht. De mensen die er kwamen, hadden ook echt iets met elkaar. Dat hield eind jaren negentig op toen de liquiditeit in gevaar was. De Kring kwam in andere handen, verandering van interieur, van sociëteit in hiphoptent. Einde verhaal, dág Kring. K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 21

22 Mooi zijn is de norm Wat de Braziliaanse man wil is met één woord te beschrijven: schoonheid. Door Tonja van Rijthoven Het gevoel van schoonheid is de Braziliaanse man met de paplepel ingegeven. Met een vanzelfsprekend beleza! (schoonheid) neemt hij de telefoon op wanneer zijn moeder belt. Zijn schoonheid manifesteert zich in de energie die hij uitstraalt en in geflirt met jong en oud, ook al loopt hij met eigen vrouw en kinderen. In de Braziliaanse schoonheidscultuur betekent je mooi maken respect tonen voor anderen die naar je moeten kijken. Foto s Martijn Meijer MANNEN SPECIAL 22 de K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I

23 Mooi zijn en mooi willen zijn is de norm in Brazilië. Zoals wij trots kunnen zijn op de verschijning van Koningin Maxima of Linda de Mol, zo trots zijn Brazilianen op fotomodel Fernanda Liona, die het WK Voetbal vorig jaar op de tv presenteerde en er zo verleidelijk uitzag dat in Iran het beeld op zwart ging. Géén hoon of spot dus voor vrouwen die zich gedragen als een sieraad en zeker niet voor de man die wil behagen met zijn charmante voorkomen, souplesse showt en aan zijn uiterlijk werkt. Hij begint al vroeg met balletjes trappen, surfen op een plankje, of balanceren boven een snel stromende rivier (foto linksonder). Verder doet hij er alles aan om zijn figuur en conditie op pijl te houden, zelfs in werktijd (foto linksboven). OPROEP Zomersalon op De Kring, Fotoexpositie Van Kringleden Het naakt in de fotografie Dit is het onderwerp van de zomersalon, een tentoonstelling waaraan alle Kringleden hun bijdrage mogen leveren. Laat uw fantasie werken! Eindelijk kunnen wij, maar ook uw echtgenoot, gaan genieten van de prachtige torso van uw minnaar. U kunt ons ook verbazen over de schoonheid van de naaktslak. Wilt u uw eigen figuurlijke naaktheid onder de priemende ogen van uw werkgever vastleggen? Of laat u zich inspireren door Courbet s l origine du monde? Kortom, wij verwachten van u een foto over naaktheid in al zijn facetten en dat is veel, heel veel! Voorwaarden Formaat maximaal 100 x 70 cm, goed ophangbaar. Inleverdatum: woensdag 29 juli van tot uur Afhaaldatum: woensdag 2 september van tot uur Opening op zaterdag 1 augustus om uur. De Kunstcommissie Superman Toen we elkaar 20 jaar kenden gaf ik een feest Toen we elkaar 25 jaar kenden schreef ik voor hem een gedicht Toen we elkaar 30 jaar kenden gaf ik hem een bokaal met inscriptie Toen we elkaar 35 jaar kenden schreef ik zijn portret Wij ontmoetten elkaar 36 jaar geleden in de lift van de ABN AMRO Bank op de Herengracht. Hij was zeer geconcentreerd bezig de vloer van de lift in de was te zetten. Ik stond erbij en keek ernaar en dacht: iemand die zoveel aandacht schenkt aan zoiets nietigs moet ik hebben! Hij werkte toen al 40 uur per week voor een schoonmaakbedrijf maar hij zou voor mij 4 uur per week kunnen vrijmaken. Binnen de kortste keren viel zijn uitzonderlijke ijver en talent op bij onze vrienden en relaties, en tegenwoordig werkt hij élke dag na een 8-urige werkdag ook nog 4 uur ergens anders. Hij is nooit moe en hij is nooit ziek. Hij vindt schoonmaken - en vooral stofzuigen - het heerlijkste wat er is. Ik niet. Dankzij hem is mijn leven schoon en op orde. Hij is ook nog de enige man die ik ken die nooit een slechte humeur heeft. Hij luistert goddank niet naar de radio als hij werkt; hij klaagt nooit en hij zeurt nooit en hij roddelt nooit (maar saai is hij allerminst). Op mijn 50ste verjaardag - die ik indertijd met 50 vrienden op De Kring vierde - was hij er ook. In mijn dankwoord heb ik gezegd dat hij de enige man is die mij ooit echt gelukkig heeft gemaakt, en dat is nog steeds in zekere zin waar. Ik ga niet zeggen hoe hij heet - of hoe je hem kan bereiken... D. Losse Vellen Deborah Campert en Barbara van Kooten Surfdude Dames, mag ik even een momentje van jullie koffietijd roven? Over een paar maanden is het weer zover en dan mogen we (nee, moeten we) weer met onze Man op vakantie naar een plek die hij heeft uitgezocht en twee weken lang doen we vanwege de stemming en de kinderen Mijnheer Zijn Zin. Ik wil me echter tot jullie richten met het dringende verzoek onze Man in één ding Niet Zijn Zin te geven. Ik weet dat ik dit verzoek doe namens honderdduizenden vrouwen in heel Nederland. Waar u ook naartoe gaat, het maakt niet uit: overal zijn waterfietsen. Daar wil onze Man de dag na aankomst op. Zeilen kan hij niet en een speedboot is hem te duur, dus huurt hij voor een halfuur een waterfiets. Het zijn een soort van tandems, maar dan in de breedte. Trappen doe je met zijn tweeën. Dus wil hij dat je samen met hem op de waterfiets gaat. Doe Dit Niet! Zeg: Als je wilt waterfietsen dan ga je maar alleen! Dit wil hij niet, want dat vindt hij zonde van de waterfiets, een vrije plaats. En met iemand anders erop durft hij niet, en hij zal je doorzagen over armspieren, bloedsomloop, lekker bruin worden of spijsvertering. De Waterfiets is een leugen. Een Onuitroeibaar Misverstand. Het is een Mannenuitvinding, bedoeld om vrouwen boven een bepaalde leeftijd er op hun ongemakkelijkst en onvoordeligst mogelijk bij te laten zitten. Vraag onze Man daarentegen eens of hij denkt dat hij ook op zo n windsurfplank kan blijven staan, net als die knappe jongens daar. Kijk dromerig. Dan springt hij op en holt naar het rijtje windsurfplanken. En zie: de hele verdere vakantie blijft hij vrolijk kletterend omvallen, van s morgens vroeg tot s avonds laat. Zeg af en toe dat hij duidelijk vooruitgaat. En laat u intussen door de beeldschone Plagiste ijskoude gin-tonics brengen. B. MANNEN SPECIAL K R I N G C I R C U L A I R E M E I - J U N I de 23