ARBITRALE BESLISSING VAN DE GESCHILLENCOMMISSIE REIZEN TE BRUSSEL

Transcriptie

1 ARBITRALE BESLISSING VAN DE GESCHILLENCOMMISSIE REIZEN TE BRUSSEL ZITTING VAN 24 NOVEMBER 2011 Inzake Mevrouw A, en haar echtgenoot, de heer B, samenwonende te xxx, optredend in eigen naam en als wettelijk vertegenwoordigers van hun minderjarige kinderen C en D; Eisers, Ter zitting vertegenwoordigd door de heer B, voornoemd, bijgestaan door Meester E, loco Meester F, advocaten met kantoor te xxx; En RB, met maatschappelijke zetel te xxx, licentie xxx - Ondernemingsnr xxx; Ter zitting vertegenwoordigd door de heer G, xxx; Eerste verweerster En RO, met maatschappelijke zetel te xxx, licentie xxx - Ondernemingsnr xxx; Ter zitting vertegenwoordigd door Mevrouw H, xxx; Tweede verweerster, Hebben ondergetekenden: 1. Mevrouw xxx, met kantoor te xxx, in haar hoedanigheid van voorzitter van het arbitraal college; 2. Mevrouw xxx, wonende te xxx, in haar hoedanigheid van vertegenwoordigster van de verbruikers; 3. De heer xxx, wonende te xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de reissector; 4. De heer xxx, wonende te xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de reissector; 5. De heer xxx, wonende te xxx, in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger van de reissector; Allen in hun hoedanigheid van scheidsrechters van de Geschillencommissie Reizen, met zetel te 1000 Brussel, Koning Albert II-laan 16 (Federale Overheidsdienst Economie, K.M.O., Middenstand en Energie), 1

2 Volgende arbitrale sententie geveld: Uit een eerste onderzoek is gebleken dat het Arbitraal College rechtsmacht heeft om van onderhavig geschil kennis te nemen. Partijen hebben schriftelijk hun akkoord bevestigd m.b.t. de arbitrale procedure. Overeenkomstig het door partijen aanvaard geschillenreglement werd de vordering rechtsgeldig aanhangig gemaakt door middel van het daartoe bestemde klachtenformulier op 29 maart De partijen werden behoorlijk opgeroepen per aangetekend schrijven dd. 28 juli 2011 om te verschijnen op de zitting van het Arbitraal College van 24 november 2011, waarbij beide partijen zijn verschenen, vertegenwoordigd zoals hoger aangegeven. De feiten 1. Uit de stukken van het dossier blijkt dat eisers op 20 oktober 2009 door bemiddeling van eerste verweerster bij tweede verweerster een autocarreis naar Seefeld in Oostenrijk boekten met heenreis op 2 april 2010 en terugkeer op 11 april Deze reis omvatte de busreis in Royal Class en een 8-daags verblijf in half pension in het viersterren hotel A te Seefeld voor een totale prijs van 1.514,17 EUR voor twee volwassenen en twee kinderen. Eisers boekten deze reis uit de wintervakantiebrochure van tweede verweerster, waarin bij de hotelbeschrijving wordt vermeld dat het hotel op 300 meter van de Seeloslift en de oefenweide is gelegen. Bij de voordelen wordt vermeld dat er aan de hotelgasten korting wordt gegeven op de skihuur en vanaf 6 maart ook op de skipas. Het hotel kan uit de winterbrochure geboekt worden tot 11 april. 2. Na hun aankomst in Seefeld stelden eisers vast dat het skigebied, niettegenstaande er voldoende sneeuw lag, slechts geopend was tot en met 5 april Vanaf 6 april waren de skiliften en de skischool gesloten. Eisers informeerden zich bij het hotelpersoneel dat hen inlichtte dat het dichtstbij gelegen, nog geopende, skigebied dat van Garmisch in Duitsland was. Teneinde hun skivakantie te redden, huurden eisers een auto en verplaatsten zij zich dagelijks met de wagen naar Garmisch, alwaar zij dan een skipas kochten en skilessen regelden. Hierdoor konden zij niet genieten van de korting op de skipas, die in de brochure werd vermeld. De noodzakelijke dagelijkse verplaatsing naar Garmisch bracht voor eisers onvoorziene bijkomende uitgaven met zich mee. 3. Na hun terugkeer van vakantie richtten eisers op 19 april 2010 een aangetekend schrijven bestemd voor tweede verweerster aan eerste verweerster waarin zij hun ongenoegen over de onjuiste informatie meedeelden. Op 24 juni 2010 maakte eerste verweerster het antwoord van tweede verweerster aan eisers over. In haar antwoord verwijst tweede verweerster naar de bepaling in haar brochure die stelt dat : Door weersomstandigheden kan het gebeuren dat de mogelijkheid tot skiën op uw bestemming 2

3 wordt beperkt of zelfs onbestaande is. Zo is het eveneens mogelijk dat de infrastructuur van het skidomein niet (volledig) beschikbaar is of dat de sneeuwomstandigheden niet goed zijn. TO kan hiervoor in geen geval verantwoordelijk worden gesteld. Tweede verweerster baseert zich op deze bepaling om een tussenkomst in de extra kosten, die eisers gemaakt hebben, te weigeren. Op 7 oktober 2010 reageerden eisers, bij monde van hun raadsman, op voorgaand schrijven van tweede verweerster. Eisers onderlijnden dat de skifaciliteiten in Seefeld niet werden gesloten omwille van de weersomstandigheden, doch gewoon omdat het skiseizoen in Seefeld op 5 april 2010 afliep. Eisers achten tweede verweerster aansprakelijk omdat zij skivakanties aanbood op een bestemming waar vanaf de derde dag de skiliften waren gesloten wegens einde van het skiseizoen. Eisers vorderden een schadevergoeding van EUR voor alle kosten en voor de derving van het vakantiegenot. Tweede verweerster weigerde haar eerder ingenomen standpunt te herzien. 4. Op 29 maart 2011 maakten eisers hun klacht aanhangig bij de Geschillencommissie Reizen, door middel van het daartoe bestemde klachtenformulier. In dit klachtenformulier beklagen zij zich over het feit dat tweede verweerster een skireis organiseerde in een periode waarin zij diende te weten dat het skigebied op de bestemming gesloten was, omwille van redenen die vreemd zijn aan weersomstandigheden, doch gewoon voortvloeien uit het einde van het seizoen. Zij richten hun vordering tevens tot eerste verweerster aan wie zij eveneens een tekortkoming in de informatieverplichting verwijten. Eisers vorderen een vergoeding van EUR voor de extra gemaakte kosten en voor de derving van het reisgenot, doordat zij genoodzaakt waren iedere dag een verplaatsing van 80 km (H/T) te maken om te kunnen skiën. Eerste verweerster maakte op 27 september 2011 haar conclusies omtrent deze vordering over. Tweede verweerster deed op 28 september 2011 hetzelfde. Bij conclusies van 27 oktober 2011 hebben eisers op deze conclusies geantwoord. De beoordeling A. De aansprakelijkheid van eerste verweerster 5. Tussen eisers en eerste verweerster kwam een contract tot reisbemiddeling in de zin van artikel 1, 2 van de Wet van 16 februari 1994 tot regeling van het contract tot reisorganisatie en reisbemiddeling (hierna kortweg Reiscontractenwet genoemd) tot stand, waarbij eerste 3

4 verweerster er zich toe verbond voor eisers te bemiddelen in de totstandkoming van een contract tot reisorganisatie tussen eisers enerzijds en tweede verweerster als reisorganisator anderzijds. Artikel 22 van de Reiscontractenwet schrijft voor: De reisbemiddelaar heeft naast de informatieverplichting opgenomen in de hoofdstukken I en II van deze wet, een algemene raadgevingsverplichting. Op grond van artikel 27 van de Reiscontractenwet dient de reisbemiddelaar in te staan voor de goede uitvoering van het contract, overeenkomstig de verwachtingen die de reiziger op grond van het contract tot reisbemiddeling redelijkerwijs mag hebben. 6. Blijkens het ingevulde vragenformulier verwijten eisers aan eerste verweerster dat zij haar informatieverplichting niet correct heeft nageleefd. Eisers verduidelijken echter niet noch in het vragenformulier, noch in hun besluiten op welk punt eerste verweerster aan haar informatieverplichting tekort gekomen zou zijn. Bij nazicht van de stukken van het dossier kan het Arbitraal College het standpunt van eisers niet bijtreden. Zoals bepaald in artikel 22 Reiscontractenwet rust op de reisbemiddelaar een algemene informatieverplichting, welke wordt uitgewerkt in de hoofdstukken I en II van de Wet. Nazicht van de betrokken bepalingen leert dat de informatieverplichting welke op de reisbemiddelaar rust, een algemene draagwijdte heeft en o.m. betrekking heeft op de reisformaliteiten die moeten vervuld worden. De reisbemiddelaar is echter niet verantwoordelijk voor de juistheid van de informatie die in de brochure, dewelke is uitgegeven door de reisorganisator, is opgenomen. Blijkens artikel 6 van de Reiscontractenwet bindt de aldaar opgegeven informatie de reisorganisator of reisbemiddelaar, die de brochure heeft uitgegeven. In casu wordt niet betwist dat eisers zich bij hun boeking baseerden op de wintervakantiebrochure die door tweede verweerster werd uitgegeven. De aldaar opgenomen informatie bindt derhalve enkel tweede verweerster. In de gegeven omstandigheden is het Arbitraal College dan ook van oordeel dat eerste verweerster niet kan worden aansprakelijk gesteld voor gebeurlijke onjuistheden of onvolkomenheden in de brochure die door tweede verweerster werd uitgegeven. Om deze redenen dient eerste verweerster buiten zake te worden gesteld. B. De aansprakelijkheid van tweede verweerster 7. Artikel 17 van de Reiscontractenwet, die de overeenkomst tussen eisers en tweede verweerster beheerst, bepaalt het volgende: De reisorganisator is aansprakelijk voor de goede uitvoering van het contract overeenkomstig de verwachtingen die de reiziger op grond van de bepalingen van het contract tot reisorganisatie redelijkerwijs mag hebben, en voor de uit het contract voortvloeiende verplichtingen, ongeacht of deze verplichtingen zijn uit te voeren door 4

5 hemzelf dan wel door andere verstrekkers van diensten en zulks onverminderd het recht van de reisorganisator om deze andere verstrekkers van diensten aan te spreken. De gegevens opgenomen in de reisbrochure maken een deel uit van de contractuele verplichtingen van de reisorganisator (artikel 6 Reiscontractenwet). Uiteraard worden ook de verwachtingen die de reiziger op grond van de bepalingen van het contract tot reisorganisatie redelijkerwijs mag hebben in de eerste plaats gecreëerd door de beschrijving die de reisorganisator van deze contractuele diensten geeft in zijn brochure. 8. Eisers verwijten tweede verweerster dat zij een skireis organiseerde in een periode waarin zij diende te weten dat het skigebied op de bestemming gesloten was, omwille van redenen die vreemd zijn aan weersomstandigheden, doch gewoon voortvloeiden uit het einde van het seizoen. In haar verweer verwijst verweerster enerzijds naar het feit dat eisers een skivakantie boekten in de laagseizoenperiode, waardoor het uitvallen van bepaalde faciliteiten mogelijk is. Anderzijds benadrukt zij de bepaling in haar brochure die stelt: Door weersomstandigheden kan het gebeuren dat de mogelijkheid tot skiën op uw bestemming wordt beperkt of zelfs onbestaande is. Zo is het eveneens mogelijk dat de infrastructuur van het skidomein niet (volledig) beschikbaar is of dat de sneeuwomstandigheden niet goed zijn. RO kan hiervoor in geen geval verantwoordelijk worden gesteld. Dit verweer van tweede verweerster gaat evenwel voorbij aan de essentie van de klacht van eisers. Eisers beklagen zich niet over ongunstige weersomstandigheden die het skiën onmogelijk maakten. Uit de foto s die eisers voorleggen, blijkt daarentegen dat er op de bestemming nog veel sneeuw lag. Eisers verwijten tweede verweerster dat deze naliet te vermelden dat vanaf 6 april 2010 het skigebied gesloten zou zijn ongeacht de weersomstandigheden. Door in de brochure niet te vermelden dat op het einde van het seizoen de skifaciliteiten konden sluiten en de reizigers voor de precieze data niet door te verwijzen naar de toeristische dienst van het betrokken skigebied, stelde tweede verweerster eisers teleur in hun gerechtvaardigde verwachtingen. Door de hotelbeschrijving én het feit dat deze wintersportvakantie tot 11 april 2010 kon geboekt worden, wekte tweede verweerster immers de gerechtvaardigde verwachting dat er op de bestemming ook daadwerkelijk zou kunnen geskied worden, uiteraard in de veronderstelling dat het weer dit toeliet. Uit de stukken die eisers voorleggen blijkt duidelijk dat het skigebied was gesloten en dat dit de vaste sluiting wegens het seizoenseinde betrof, zonder dat de weersomstandigheden hierop enige invloed hadden. In de gegeven omstandigheden is tweede verweerster tekort geschoten in haar verplichting de gerechtvaardigde verwachtingen van eisers te vervullen. Bijgevolg is de aansprakelijkheid van tweede verweerster betrokken. C. De begroting van de schade 9. Eisers begroten de schade, die zij ingevolge de tekortkoming van tweede verweerster hebben geleden op 1.000,00 EUR. Dit bedrag is als volgt samengesteld: huur wagen (382 EUR), 5

6 benzinekosten (48 EUR), derving vakantiegenot (570 EUR). In haar pleidooien wijst tweede verweerster erop dat eisers tekort geschoten zijn aan de op hen rustende schadebeperkingsplicht. Zij hebben immers van op hun vakantiebestemming geen contact opgenomen met de reisorganisator, zodat deze de mogelijkheid werd ontnomen voor hen naar een alternatief uit te kijken. Ook eerste verweerster merkt dit in haar besluiten op. Eisers stellen hieromtrent dat zij niet in zien welke andere oplossing de reisorganisator zou hebben kunnen voorstellen om de skireis alsnog mogelijk te maken. 10. Dit verweer van eisers is onterecht. Indien eisers vanuit Seefeld contact hadden opgenomen met de reisorganisator, dan had deze voor hen een omboeking kunnen regelen naar een hotel in een skigebied dat wel nog geopend was. Een dergelijke omboeking had kunnen verhelpen aan alle klachten van eisers. Overigens voorziet ook artikel 16 van de algemene voorwaarden van zowel eerste als tweede verweerster in de verplichting in hoofde van de reiziger om bij klachten tijdens de reis, zo spoedig mogelijk contact op te nemen hetzij rechtstreeks met de reisbemiddelaar, hetzij met de reisorganisator. Eisers deden noch het één, noch het ander en maakten aldus de aanbieding van een alternatief onmogelijk. Op grond van de aanvullende werking van de goede trouw hebben contractspartijen een zgn. schadebeperkingsplicht In een arrest van 17 mei 2001 kreeg het Hof van Cassatie voor het eerst de gelegenheid uitspraak te doen over de draagwijdte van deze contractuele schadebeperkingsplicht. In navolging van zijn rechtspraak over de schadebeperkingsplicht van de benadeelde in het buitencontractuele aansprakelijkheidsrecht, oordeelde het Hof dat de goede trouw niet meebrengt dat de benadeelde schuldeiser zijn schade zoveel mogelijk moet beperken, maar wel dat hij in een geest van loyaliteit alle redelijke maatregelen moet treffen die zijn schade kunnen beperken (Cass. 17 mei 2001, Arr. Cass. 2001, 923, concl. DE RIEMAECKER, J.T. 2002, 467) Deze schadebeperkingsplicht speelt ook in de verhouding tussen de reisorganisator en de reiziger (Brussel 19 september 2002, R.G.A.R. 2003, nr ). 6

7 In uitvoering van deze verplichting hadden eisers, geconfronteerd met de voortijdige sluiting van het skigebied door andere redenen dan de weersomstandigheden, contact moeten opnemen met tweede verweerster om de mogelijkheden te bespreken, alvorens op eigen houtje transport met een huurwagen naar het dichtstbijzijnde geopende skigebied te organiseren, met de bedoeling deze kosten dan op tweede verweerster te verhalen. Hierdoor hadden zij hun schade kunnen beperken. 11. Het gevolg van een inbreuk op de schadebeperkingsplicht is het gedeeltelijk verlies aan de kant van de benadeelde van zijn recht op integrale schadeloosstelling. In casu kan het Arbitraal College hic et nunc niet meer vaststellen welk deel van de schade in geval van contactname met de reisorganisator had kunnen vermeden worden. De geleden schade staat echter vast, net als de inbreuk op de schadebeperkingsplicht. Bij gebreke aan concrete begrotingscijfers, dringt een begroting ex aequo et bono (d.i. naar redelijkheid) zich op (Cass. 23 oktober 1991, Arr. Cass ; Cass. 30 maart 1994, Arr. Cass. 1994, 340). Het Arbitraal College is van mening dat de te vergoeden schade rekening houdend met de inbreuk op de schadebeperkingsplicht ex aequo et bono kan begroot worden op 500 EUR. D. De procedurekosten 12. Artikel 27 van het reglement van de Geschillencommissie bepaalt dat de eiser als waarborg voor de arbitragekosten een bedrag gelijk aan 10% van de geëiste som, met een minimum van 100,00 EUR dient de betalen. Eisers betaalden een waarborg van 100,00 EUR. Artikel 28 van hetzelfde reglement stelt dat de kosten ten laste worden gelegd van de verliezende partij. Wanneer elk van de partijen echter gedeeltelijk in het ongelijk worden gesteld over een bepaald geschilpunt, kan het Arbitraal College zelf beslissen over de verdeling van de kosten. In voorliggend dossier werd de eis van eisers ten aanzien van tweede verweerster principieel gegrond verklaard, door de vaststelling van de aansprakelijkheid in hoofde van tweede verweerster. De gevorderde schadevergoeding werd echter gedeeltelijk herleid omwille van de tekortkoming in hoofde van eisers aan de op hen rustende schadebeperkingsplicht. Het Arbitraal College is evenwel van mening dat de gedeeltelijke afwijzing van de eis van eisers niet moet leiden tot het ten hunnen laste leggen van een deel van de procedurekosten nu (i) de overdreven begroting van de schade-eis door eisers geen weerslag heeft gehad op de omvang van de procedurekosten die het minimumbedrag zijn en (ii) tweede verweerster niettegenstaande haar aansprakelijkheid was betrokken, op geen enkel ogenblik een regelingsvoorstel heeft geformuleerd. 7

8 OM DEZE REDENEN Het Arbitraal College, Verklaart rechtsmacht te hebben om van deze vordering kennis te nemen; Zegt voor recht dat eerste verweerster buiten zake gesteld wordt; Verklaart de vordering van eisers ten aanzien van tweede verweerster toelaatbaar en in de hierna bepaalde mate gegrond; Veroordeelt tweede verweerster om aan eisers te betalen de som van 500,00 EUR (vijfhonderd euro) ten titel van schadevergoeding; Verwijst tweede verweerster in de kosten van het geding, begroot op het door eisers voorgeschoten klachtengeld ten belope van 100,00 EUR, zodat aan eisers een bedrag van 100,00 EUR dient te worden terugbetaald. Wijst het meer- of andersgevorderde af als ongegrond. Aldus uitgesproken met eenstemmigheid te Brussel op 24 november Het Arbitraal College, 8