West-Australië. Reisverslag Vakantie 2009 José, Dick, Bart & Robert. Singapore Northern Territory Western Australia

Transcriptie

1 West-Australië Reisverslag Vakantie 2009 José, Dick, Bart & Robert Singapore Northern Territory Western Australia

2 No worries. 2

3 Zaterdag 17 oktober 2009 (Dick) Wie hoge ogen gooit mag als eerste beginnen! Dat was het democratische besluit dat we namen bij Bart bij één van onze vele voorbesprekingen. Deze workshops waren meestal snel afgehandeld, omdat we al een beetje ervaring hebben met dit soort reizen. Belangrijker is het vaak om weer te genieten van de voorgaande reizen die gemaakt zijn. Bij ons begon de stress (José) in de loop van de week op te lopen. Ik dacht nog bij mij zelf, we hebben de hele zaterdag. Mooi dat die gedachte gelijk getorpedeerd werd met tegenargumenten. Na alle verplichte afwikkelingen (er kwam op woensdag ook nog een crematie tussendoor van oom Frans uit Assen), waren we vrijdagavond in staat om op tijd naar bed te gaan en zaterdagmorgen vroeg op te staan. Dat vroeg opstaan was dan om 7.30 uur. Eerst een hapje eten en dan alles uit de kast om de tassen te pakken. Om elf uur waren we wel klaar met het pakken. De tassen konden naar beneden. Daarna heb ik nog het oud papier en wijnflessen naar de container gebracht en de kliko s schoongespoten. José heeft intussen nog Achmed uitgeladen. Om uur waren we echt klaar en hadden het idee: laat Karel maar komen. Die was mooi op tijd. Om uur stond hij voor de deur. Eerst Bart opgehaald en om ±17.00 uur stonden we op Schiphol. Het inchecken ging buitengewoon snel. Je kunt zien dat het crisis is, want er stonden helemaal geen rijen! Omdat we zo snel klaar waren, was het besluit van Bart om er maar vast in te komen en een biertje op de Plaza te gaan drinken. Wel, de Belgische pinten smaken goed. Besloten om ook een hapje saté met patatjes te eten. Daarna zijn we afgezakt naar gate E7 waar onze Boeing (Pont du Gard) ons stond op te wachten. Het boarden verliep buitengewoon snel en om uur maakten we ons los van de pier. Na ongeveer tien minuten over het platform te hebben gereden zijn we de lucht ingegaan. Het wordt een vlucht van kilometer waar we 12 uur en 5 minuten over doen. We nemen de route over Duitsland Polen Rusland Pakistan India Golf van Bengalen en dan Singapore waar we met een temperatuur van circa 32º C verwelkomd worden. Zondag 18 oktober 2009 (Bart) Waar deze zondag voor mij is begonnen blijft een vraag, ergens in de duisternis boven Rusland of Midden- Azië. Ik ben aan het gangpad op stoel 32C van een Boeing ER beland en kom niet verder dan hazenslaapjes. José en Dick zitten naar voren in een volgend compartiment op rij 18. Als ik echt wakker word, is de plaatselijke tijd circa uur in de middag. Nog bijna drie uur vliegen en de tijd doorgebracht met het kijken naar het vierde deel van de film van Harry Potter. Bij aanvang van de vlucht heb ik naar het derde deel van Ice Age gekeken. Ik beweeg me dus op hoog (circa 12 km) kinderlijk niveau. Om even 4 uur (15.50 uur) in de middag landen we op de luchthaven Changi van Singapore. Zowel de afhandeling bij de paspoortcontrole, als bij de douane verloopt vlot. Het is wel even zoeken naar het herentoilet. We kijken nog even wanneer Robert verwacht wordt aan te komen, maar dat duurt nog even, dus besluiten we de taxi te nemen naar het door Robert gereserveerde hotel. De afwikkeling bij de taxistandplaats verloopt geordend. Na een ritje van ruim een half uur komen we aan bij het Royal@Queens hotel, gelegen aan Queen Street. Na een douche gaan we met zijn drieën op zoek naar een bar. Vanwege de zondag is de bar in het hotel gesloten. Alras belanden we op een terrasje op de hoek bij de National Library. Niet de geest wordt gelaafd, maar wel het lichaam met een heerlijke koude Hoegaarden witbier export. Het is benauwd tropisch warm. Op het terras worden we lastig gevallen door een Fransman die de weg wat kwijt is en met een dikke tong rept over de kwaliteit van de Belgische bieren. Om even uur lopen we in de schemering terug naar het hotel om in de loge van het hotel op Robert te wachten. Het duurt niet lang of mijn ogen worden zwaar en dommel ik weg. Ik schrik wakker van de stem van Robert, die door José wordt begroet. Nadat Robert zich wat heeft opgefrist, besluiten we naar de Indiase wijk (Little India) te lopen, alwaar een lichtfestival plaatsvindt. De wijk is versierd met verlichte entreebogen en ook in de wijk zijn de huizen met lichten versierd. Het is erg druk op straat, maar verder is er niet veel te doen. De mensen lijken zich vooral te vermaken met het zich verplaatsen, al dan niet gemotoriseerd. In de wijk zelf vinden we geen restaurant van onze gading en we besluiten terug te lopen naar Albert Court nabij Albert Street, alwaar je buiten op een pleintje kunt eten. Het wordt wel Indiaas eten (restaurant Shish), omdat Robert niet te vinden was voor een keuze voor Japans eten, na zijn verblijf van een week op een conferentie in Japan. Na het bier, geschonken uit glazen kannen, en goed eten is de puf er bij ons een beetje uit. Om half negen lopen we terug naar het hotel. Ik heb weinig tijd nodig om de slaap te vatten. 3

4 Maandag 19 oktober 2009 (José) Om 7.30 uur worden we wakker van de wekker. Heerlijk geslapen en geen enkele keer wakker om naar het toilet te gaan. Douchen, aankleden, tassen inpakken en om 8.10 uur gaat de kamerbel. Niet het kamermeisje maar Robert belt aan om te kijken of we al wakker zijn. Ik laat Robert de kaart lezen, die Jan en Alied ons gestuurd hebben. Ook hij moet erg lachen om het vijfde kleine kangoeroetje. Beneden in het restaurant laten we ons het ontbijt (zelfservice) goed smaken: jus d orange (het eerste glaasje drinken we al staande op, het tweede glaasje gaat mee naar tafel), toast, gebakken eitje, jam, fruit, yoghurt en thee, heel veel thee. We hebben dorst en het vocht is in een mum van tijd verdwenen. Dick heeft nog een gesprekje met een man van Mammoet, die Albert blijkt te kennen. We halen de tassen van de kamers. Dick probeert nog met een tangetje het horloge van Bart te repareren. Dat lukt helaas niet. In de lobby zetten we onze bagage neer. De tas met laptop van Robert en mijn rugzakje met papieren worden apart opgeborgen vanwege de kostbare dingen die erin zitten. We bestellen ook een taxi, een grote, een zogenaamde maxicab voor uur. We moeten erg lachen om deze benaming, want wij verstonden mexicancab en dachten wat heeft Mexico hier mee te maken. We lopen naar het Raffles Hotel, naar de bushalte van de hop-on bus. Als we daar om uur staan blijkt dat we nog een klein uurtje moeten wachten voordat de eerste bus komt. We besluiten dan maar om een taxi te nemen naar de Botanic Gardens. Kosten: 10 SGD, inclusief de fooi. Omgerekend ongeveer 5. Geen geld en dat met zijn vieren en heel comfortabel. We wandelen door het rain forest, de ginger garden (nooit geweten dat er zoveel verschillende gember planten zijn met mooie bloemen) en als laatste naar de orchideeëntuin. Alles heel mooi aangelegd, heel schoon, prachtige bloemen en heel fijn om te wandelen na de lange vlucht vanuit Europa, vanuit Japan was het wat korter. Na de koffie gaan we per taxi voor hetzelfde bedrag naar Chinatown. Bart merkte op dat met de taxi gaan goedkoper is dan met de bus want een dagticket kost 12 dollar per persoon en we zullen geen 48 dollar verspijkeren aan taxi s. In Chinatown bezoeken we de oudste hindoetempel, de Sri Mariammam-tempel. We gaan op kousenvoeten naar binnen. De tegels zijn erg warm, het is prettig dat we sokken aanhebben. Het gebouw wordt gerestaureerd. Vervolgens een echt Chinees straatje in met rode lampions. Bart laat zijn horloge repareren bij een juwelier. De man haalt bij de buren het benodigde staafje. Ik kijk naar kleine zwarte parels. De dame laat me een aantal snoeren zien en de prijs zakt diverse malen tot 80 dollar. Ik besluit het niet te doen, eerst maar eens over nadenken. Ten slotte komen we over vier weken weer terug. Net als op Moorea kijkt Bart weer mee. In hetzelfde straatje strijken we neer op een terrasje voor bier, Tiger Beer, en een klein hapje (springrolls). Vooral het bier smaakt erg goed, het is warm. Na deze pauze wandelen we verder door de Chinese wijk. Er staan nog redelijk wat oude huisjes, en heel opvallend, veel eethuisjes. Wel is er een groot contrast met de supermoderne hoogbouw op de achtergrond. De Japanse bank (de zakrekenmachine) die Dick en ik in 1981 zagen en die toen het hoogste gebouw was, is nu een dwerg. Dan op naar het Raffles Hotel. Ik had de mannen beloofd om ze op een Singapore Sling te trakteren, een cocktail die aan het begin van de 20 e eeuw is uitgevonden door de Chinese barkeeper Ngiam Tong Boon. We gaan naar de tweede etage, naar de Long Bar met zijn dertien meter lange bar. We zijn niet de enigen die deze rozerode cocktail drinken. Op tafel staat een vierkante bak met pinda s, kleine nootjes, niet van de beste kwaliteit. Doppen gooi je op de grond. Aan het plafond hangen waaiers die mechanisch bewegen. In de koloniale tijd zat hier een bediende die aan touwtjes trok om de waaiers te bewegen. Het Raffles Hotel is gebouwd in 1887 en het is een symbool van het Singapore uit de koloniale tijd. Het is vernoemd naar de stichter van Singapore: Sir Thomas Stamford Raffles. Het gebouw is in 1990 gerenoveerd en zowel van binnen als van buiten gemoderniseerd; wat betreft de stijl en de decoraties oriënteerde men zich hierbij op het jaar In 1887 had het 10 kamers, nu heeft het 103 suites (vanaf SGD 800!). Ik vind het een prachtig gebouw. We bezoeken ook het museum met veel oude foto s. Je kunt dan zien dat het hotel vroeger aan zee gelegen heeft. In de winkel koop ik een kaart voor Jan en Alied met op de voorkant een Singapore Sling. De tuinen kunnen we van bovenaf bekijken. Het ziet er allemaal prachtig uit. Maar ja, dat mag ook wel voor die prijs. Terug naar ons hotel: het Royal@Queens. We verzamelen alle bagage, de taxi is er al om uur en op naar het vliegveld. Na het inchecken de kaart voor Jan en Alied geschreven en gepost. Door de douane en als eerste een drankje: een lekkere grote Carlsberg van de tap. Als dat er ingegleden is naar de Food Plaza voor een maaltijd. Robert kiest voor een broodje van Subway, Bart neemt mie met kip, Dick en ik verorberen rijst met roasted chicken. De heren laten het vergezeld gaan van een pilsje. Om uur lopen we naar gate C19. We kunnen min of meer gelijk doorlopen. We zitten op rij 17, stoelen A, B, C en D. Het toestel (Airbus A ) vertrekt stipt op tijd en is nagenoeg vol. Crisis? De 4

5 vlucht zal 4½ uur duren. Aan de hand van een lijst worden dekens uitgedeeld. Wij krijgen ze niet want we hadden ze van tevoren moeten bestellen. Achteraf blijkt het ook niet nodig te zijn, want het is bloedheet. Robert vergelijkt JetStar met easyjet: goedkope maatschappij, voor alles moet je betalen, maar ook de kleur: oranje. Dinsdag 20 oktober 2009 (Robert) Middernacht, lokale tijd 00.00, ergens op tien kilometer hoogte boven Borneo. Tijd om het dagboek over te nemen. We vliegen in een Airbus A321 (JetStar) van Singapore naar Darwin. Bart, Dick en José zitten respectievelijk op stoel 17A, 17B en 17C. Met het gangpad ertussen zit ik op stoel 17D, met naast me een gezellig Engels stel op weg naar Cairns. Zij zijn net als wij op vakantie en gaan na Australië nog naar Nieuw-Zeeland. We hebben lang en geanimeerd met elkaar gesproken. Zij hadden nog niet gegeten en zaten met smart op de trolley met eten te wachten, maar door turbulentie werd deze steeds teruggereden omdat het cabin personeel ook in de riemen moest. We hebben er om gelachen. Ze kregen ook een deken (wij niet). Eten, amusement, extra s; alles kon van te voren worden geregeld. Tijdens de boeking in februari hadden we al besloten niets te regelen. Trouwens de deken was niet nodig, want het was zoals gebruikelijk erg warm. JetStar doet me erg aan easyjet denken. Alles moet betaald worden (de rode wijn kost AUD 9, maar is van goede kwaliteit). Ook de kleurstelling van het interieur en uniform is oranje. Na 4½ uur vliegen landden we in Darwin, waar het 1½ uur later is dan in Singapore. De lokale tijd is 02:30 a.m. De paspoortcontrole en customs gingen vlot. Een knappe dame met hasjhond (ik vermoed een Basset) verzocht ons de rugzakken af te doen, zodat de hond ze kon besnuffelen. Gelukkig werd er niets gevonden. In de aankomsthal allereerst AUD 500 gepind en daarna bij de informatiebalie geïnformeerd naar een kamer in het luchthavenhotel Darwin Airport Inn, 250 meter verwijderd van de luchthaven. Per kamer kost het AUD 99, direct te betalen aan de balie. Zo kunnen we toch nog vier uurtjes slapen. We werden opgehaald (het is donker) en twee minuten later stonden we in de lobby van het hotel. Bart en ik zijn nog van kamer gewisseld, zodat we er een hebben met gescheiden bedden. Om a.m. lagen we in bed. Ik heb nog wel even gedoucht. Om half negen stonden we op en namen een goed ontbijt in het hotel. Met een taxi in een kwartier naar de Apollo branch, waar de chauffeur voorbij reed en moest omkeren. We werden verwacht en een Schots meisje hielp ons vriendelijk. De borg en de huur hebben we betaald. Met een extra tafel en pan reden we weg richting Woolworth om boodschappen te doen. Volgens de Schotse niet te missen. Met Dick naast me reden we in zuidelijke richting over de Stuart Highway. De Woolworth kwamen we niet tegen. Uiteindelijk in Palmerston bij Coles hebben we voor ruim AUD 400 twee winkelwagens volgegooid, met o.a. voor vier dagen vers fruit, groente en vlees. Bij Subway een broodje genomen, waarna we bij de liquor store het belangrijkste hebben gekocht: bier en wijn. De man achter de toonbank zag al meteen dat het meer dan AUD 100 zou zijn (het was ruim AUD 200!) en vroeg naar mijn ID. Dat is boven de AUD 100 verplicht. Halverwege de middag kwamen we aan op de Hidden-Valley camping. Hier hebben we de grote bagage ingeruimd en de valiezen onder de banken gestopt. Tafel en stoelen buiten gezet en ons eerste biertje (in de nieuwe stubbyholder) genuttigd. Eindelijk, heerlijk,.. Die avond met een taxi naar downtown Darwin gereden. Een typische -hey mate- joviale chauffeur die het e.e.a. over Darwin vertelde en ons het restaurant Char aanbevool. Darwin is in tien jaar duidelijk veranderd en heeft zelfs hoogbouw, maar het hotel Value Inn, waarin ik toentertijd verbleef, is er nog. Zo ook de Ierse pub, waar Karl en ik menig biertje hebben gedronken. Helaas, de knappe serveerster is er niet meer. Restaurant Char, gespecialiseerd in steaks, heeft een mooi buitenterras. Dick en ik namen de steak van twee ons met heerlijke salade en groene pepersaus, Bart nam de eend en José chimichurri die wel heel erg spicy was. Met een fles rode wijn erbij hebben we heerlijk gegeten. Een goede tip van de taxichauffeur. Als toetje nam ik iets van een aardbeienpudding met vanillekoekjes. De rest nam koffie met (het zal niet zo zijn) een alcoholische versnapering. Met een taxi terug naar de camping en tegen elven lagen we in bed. De eerste nacht in de camper. Woensdag 21 oktober 2009 (Dick) We gingen naar bed met het goede idee om vroeg op te staan. Daar is niets van terechtgekomen. De eerste opstaander was Robert om circa 7.30 uur, maar dat is logisch. Hij verwachtte een belangrijk bericht uit Nederland per telefoon. Hij was niet op tijd wakker toen er gebeld werd, waardoor hij het gesprek gemist heeft. Geeft niet Robert, er komt nog wel een gesprek voor je. De nacht was warm maar in de camper was het redelijk uit te houden met de airco aan. Het maakt wel wat herrie maar daar krijg je wel wat koelte voor terug. Uiteraard moet er deze nacht ook nog een plas worden 5

6 gedaan. Dus sluipend door de camper om buiten de blaas te ledigen. De hemel was bewolkt, dus de heldere sterrenhemel was er niet. Misschien later op de reis. Na het ontbijt op weg met de camper naar het museum & art galerie. Het was mijn eerste keer om met de camper te rijden. Vanaf de camping naar het museum ging vlekkeloos. Bart was de navigator. De entree voor het museum is gratis. Van buitenaf is het museum een blokkendoos, maar binnen heeft het een speelse indeling. Het museum geeft een goede weergave van de aboriginals en van de storm Tracy die Darwin teisterde op kerstdag Ook zien we hier een grote opgezette krokodil, genaamd Sweetheart. Na een paar uur rondgehuppeld te hebben, nemen we op het terras een kop koffie met een stukje gebak. De Hollandse dame die ons bediend heeft een hese stem. We verdenken haar ervan dat het gisteravond laat is geworden in Darwin waar een feestje aan de gang was. Ze vertelt ons dat ze acht maanden onderweg was vanaf Sydney en de zuid van Australië had gerond op weg naar Darwin. Ze werkte om haar verblijf in Australië te kunnen bekostigen. Ze had er op dit moment moeite mee om wat te sparen. Later zal ze haar reis vervolgen naar Sydney. Na de koffie met gebak hebben we onze reis voortgezet richting Jabiru in het Kakadu National Park. Onderweg nog het Visitor Centre van de Wetlands bezocht. Op het dak van het gebouw heb je een mooi uitzicht over de omgeving. Bart neemt het stuur over om de volgende 100 kilometer te rijden. Nadien neemt Robert het over tot aan de camping. We besluiten om de Kakadu Lodge Camping te nemen. Hier heeft Robert fijne herinneringen aan overgehouden van tien jaar geleden (waar blijft de tijd Robert?). Na wat biertjes achterover geslagen te hebben, lopen we naar de receptie om twee excursies te bespreken. Het worden een tocht op zoek naar krokodillen en later op de middag een rondvlucht van een uur over Kakadu en Arnhem Land. Na het bezoek aan de receptie duikt Robert de camper in om aan de maaltijd te beginnen. José staat hem geestelijk bij. Tussendoor doet ze de was en verzorgt ze de administratie. Donderdag 22 oktober 2009 (Bart) Gisteren aangekomen in Jabiru en we staan op het Kakadu Lodge & Caravan Park. In het centrum van dit park bevindt zich een zwembad, omringd met struiken. De dag begint om even half zeven, als Robert nog voor het afgaan van de wekker opstaat. Vervolgens voltrekt zich het dagelijkse ritueel: Robert staat op en gaat naar de wasgelegenheid. Ik volg met het ombouwen van mijn slaapplaats en beweeg mij richting warme douche. Vóór die tijd existeer ik niet echt. José en Dick volgen met opstaan. Als ik van het douchen terugkom is Robert bezig met het ontbijt, brood roosteren en tafel dekken. De dag begint pas echt als we op de nieuwe dag getoost hebben met de jus d orange. Om even acht uur gaan we met de camper naar de opstapplaats voor een bootcruise over de Yellow River. Deze rivier is onderdeel van het Kakadu National Park, dat een omvang heeft van km² en op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat. Aangekomen liggen er enkele platte schuiten voorzien van een metalen overkapping. In onze boot heeft al een groep Belgen plaats genomen, waarbij de reisleider het Engels vertaalt in het Vlaams. De crew bestaat uit twee Aboriginal gidsen en een schipper. De tocht over de Yellow River duurt twee uur van tot uur. Het is een moerasgebied (wetlands) dat in het regenseizoen volledig onder water komt te staan. Nu is het drooggevallen land, begroeid met gras en struikgewas. Het water aan de oevers is bedekt met waterlelies. Het gebied is rijk aan vogelsoorten, zoals grote ganzen (eksterganzen), eenden, de slangenhalsvogel en andere watervogels. Ook stapt er een grote zwartkop ooievaar (jariboe) rond en in het struikgewas is een kobaltblauwe kleine ijsvogel te zien (helaas moeilijk te fotograferen). Ook zijn er diverse roofvogels, waaronder de visarend. In het water zijn zo nu en dan vissen te zien, doch het meest opzienbarend zijn de grote krokodillen. Naast kleinere exemplaren komt op een gegeven moment een exemplaar van zeker vijf meter lengte voorbij zwemmen. Indrukwekkend! Op de weg terug naar Jabiru gaan we voor de eerste keer (en zeker niet de laatste keer) van deze vakantie tanken. Gedurende de reis is de Apollo camper de grootste zuipschuit in ons gezelschap. Zelf laten we ons echter ook niet onbedeeld en terug op de camping smaakt het bier goed vergezeld van Australische kaas. Op de camping ansichtkaarten en postzegels gekocht, zodat ik het thuisfront kan verblijden met de groeten uit Australië. Bij de kookgelegenheid op de camping heeft zich een paartje blauwogige honeyeaters geïnstalleerd, dat luidruchtig op zoek is naar etensresten. Om even na vier uur in de middag worden we door de piloot opgehaald voor een vlucht langs en over Arnhemland. De vlucht wordt uitgevoerd met een zespersoons Cessna 206 en ik heb het geluk naast de piloot te kunnen zitten. Na het opstijgen, vliegen we langs een open uraniummijn (Ranger Uranium Mine), dat een diep gat in het landschap heeft veroorzaakt. Arnhemland is sinds 1931 een aboriginalreservaat (Aboriginal Trust Territory), met een oppervlakte van circa km² en een bevolking van ongeveer 6

7 aboriginals. Deze aboriginals behoren tot de stam van de Yolgnu, een van de ruim 200 stammen die de aboriginalgemeenschap in Australië kent. Er wordt overwegend gewoond in aan de kust gelegen settlements. Arnhemland is over de weg alleen te betreden met een speciale permit. Dit deel van de Northern Territory is door Matthew Flinders vernoemd naar het VOC-schip De Arnhem, dat deze kust in 1623 verkende. Aan de rand van dit Aboriginal Trust Territory rijst een formatie van basaltrotsen op, dat een slenk vormt met het achterliggende land. Het landschap wordt doorkruist met modderige rivieren alwaar zo nu en dan krokodillen (ten onrechte aangeduid als alligators) aan de oevers zijn te ontwaren. Op verschillende plekken zijn er bushfires, ondanks dat de begroeiing schaars is. In het vliegtuig verspreidt zich een brandlucht. Om even na half zes landen we op het kleine vliegveldje, dat bestaat uit een enkele geasfalteerde landingsstrip. Bij terugkomst op de camping trakteert Robert ons op een biertje aan het zwembad. Daarna ga ik koken; op verzoek penne met gerookte zalm. Dit gaat natuurlijk gepaard met een heerlijke koude Australische witte wijn. De maaltijd wordt na afloop bekroond met een cognacje als afzakkertje. Vrijdag 23 oktober 2009 (José) We staan om 6.00 uur op. Het is buiten heerlijk koel. Na het gebruikelijke ochtendritueel (washok, ontbijten en opruimen) kunnen we vertrekken. We rijden naar Ubirr Rock. Om 8.15 uur staan we voor het hek. Het hek gaat om 8.30 uur open. Op de parkeerplaats zoeken we een plaats met schaduw. De ranger wil dat we wat meer naar achteren gaan staan. Later blijkt waarom: zijn auto staat voor de onze. Hij weet wat de beste plek is! We maken een wandeling van een kilometer langs de rotsschilderingen. Ze zijn wat vager in vergelijking met die van gisteren van Nourlangie Rock. Als we ergens staan horen we geritsel, het zijn twee heel kleine kangoeroes: de kleinoor wallabies. We blijven staan om ze te fotograferen/filmen. Eén van de twee is snel vertrokken en zien we niet meer. Ook komt er nog een lizard voorbijschieten, prachtig. Het wandelen is aangenamer dan gisteren, het is minder heet, maar de klim naar de lookout doen we toch maar niet. We rijden terug naar de Arnhem Highway en vervolgens nemen we de Kakadu Highway. Na het passeren van de Old Jim Jim Road (unpaved) stoppen we tussen Gungurul en Bukbukluh. Hier staat aan de linkerkant van de weg een gigantisch grote termietenheuvel. Ook ligt hier een soort pad met termietenheuvels. Deze zijn wel wat kleiner. Bij Mary River Roadhouse stoppen we voor koffie. We zijn 7

8 dan net Kakadu National Park uit. We rijden door naar Pine Creek en nemen daar de Stuart Highway naar Katherine. Katherine is een plaats met een brede hoofdstraat en veel groen. We hadden al besloten om hier niet naar de gorge te gaan. Robert vond het jaren geleden al niet bijzonder. We vervolgen met de Victoria Highway. We zien regelmatig vee en paarden. We stoppen voor vandaag op de camping bij het Victoria River Roadhouse. Het terrein is licht golvend. We kiezen voor een powered site met schaduw. Als we de camping oprijden zien we wallabies (northern nailtail wallabies) en horen we het krijsen van de corella s. Bart en ik kunnen ons beheersen, we helpen eerst mee met het installeren van de camper, nemen één slokje VB en dan pas gaan we weg om te fotograferen/filmen. De corella s zijn met velen, het is een zwerm van wel vijftig vogels. Dit is een fijne camping, ruim en met dieren. Het is onze dag om te koken: lamb leg steak, gebakken aardappeltjes, maïskolf en sla. Vooraf drinken we een witte Chardonnay en bij de maaltijd een rood wijntje. Toetje is de door Bart geslachte ananas. Na de afwas besluiten we om in de bar van het Roadhouse een VB te gaan drinken. Er is niemand binnen, iedereen zit buiten, onder een ventilator. Wij bestellen VB en gaan ook lekker buiten zitten. Om uur, ons bier is nog niet op, gaat het licht uit (we hebben zaklantaarns bij ons, overal op voorbereid!). Er wordt niet gewaarschuwd, zo van blijf lekker zitten, drink je biertje op, wij sluiten af. Nee, pats boem licht uit en deur dicht. We blijven lekker zitten en drinken ons pilsje op. Terug naar de camper, bedden in orde maken en oogjes toe. Zaterdag 24 oktober 2009 (Robert) Zonder wekker om a.m. wakker geworden en opgestaan in Victoria River. Een camping in een prachtige omgeving met wallabies en kaketoes, maar waar het campingpersoneel, zelfs met de new-wife, nog wat opvoeding kan gebruiken. Zonder iets te zeggen ging gisteravond het licht uit terwijl wij nog buiten voor de bar een biertje aan het drinken waren. Na het ontbijt reden we eerst naar Timber Creek en een paar uur later kwamen we bij de grens met West-Australië met een echte check-point. Stoppen, motor uit en een streng ogende border-police-woman. Are you familiar with the quarantine rules of WA? vroeg ze op luide toon. Yes, we are, antwoorden we. Er mag geen groente, planten, fruit of honing meegenomen worden. Ze kwam de camper binnen en inspecteerde de koelkast, alwaar ze een bolletje knoflook vond. Oei, vergeten. Deze werd in beslag genomen, waarna ze nogmaals vroeg of we aardappels, uien en/of honing bij ons hadden. Na ontkennend te hebben geantwoord, mochten we onze reis vervolgen met de mededeling dat het in WA 1½ vroeger is (Singapore time). Het blijft merkwaardig dat binnen een land dit soort grenzen bestaan. Volgens mij zinloos. Een half uur na de grens arriveerden we in Kununurra, een klein stadje met ±3000 inwoners, uit de grond gestampt in de jaren zestig, als gevolg van de nabij gelegen diamantmijn (één van de grootste ter wereld). Allereerst getankt, koffie gedronken en daarna naar een travel agency gegaan om ons te laten informeren over een scenic flight over de Bungle Bungles en waar vandaan je dat het beste kan doen. We werden door een vriendelijke (half aboriginal) dame geholpen. Verderop langs de Great Northern Highway ligt Turkey Creek, vanwaar je relatief dicht bij het park kan vliegen. Voor AUD 199 per persoon hebben we gereserveerd voor morgen en betaald. Bij Coles hebben we boodschappen gedaan waarbij we geen rekening meer hoeven te houden over de hoeveelheid groente en fruit. Om over de planten en honing nog maar te zwijgen. Voor de zekerheid nog dertig blikjes Victoria Bitter (VB) gekocht bij de liquor store. Rustig verder gereden naar Turkey Creek, een roadhouse met campsite. Het ziet er goed uit en het personeel is vriendelijk. Alleen wordt er in de bar geen alcohol geschonken. Dit op last van de aboriginals of door overlast van de aboriginals? Er zijn zeven powered sites en wij namen nummer drie, degene met de meeste schaduw, maar wel met paardenvijgen. Bij de roadhouse bevindt zich ook het kantoor van Slingair, de maatschappij waar we morgen mee gaan vliegen. Kantoor is een groot woord, het is eigenlijk een cabin. We hebben er onze vlucht herbevestigd en afgesproken dat we morgen om klaarstaan. José en Dick hebben spaghetti gemaakt. Van de saus is wat over, waarschijnlijk iets voor de lunch van morgen. Na het diner hebben we buiten koffie met cognac gedronken. Een groene boomkikker kwam ook even langs. Ik denk dat hij de rest van het jaar sterretjes ziet. Zoveel foto s met flits als er van hem zijn gemaakt. Vanwege de 1½ uur tijdwinst is het hier in WA vroeg donker. Om gingen we slapen. Zondag 25 oktober 2009 (Dick) Vandaag was het een uitslaapzondag. We hebben de wekker gezet op 6.30 uur. De eerste opstaander is Robert en wel om 6.00 uur. Volgens mij is hij wat zenuwachtig want we gaan vandaag weer vliegen! Bart 8

9 is de volgende in de rij van opstaan en wij (José en ik) volgen als laatste. Het is dan 6.20 uur. De volgorde is wel juist gekozen want er zijn maar twee douches en één toilet. Je kunt zeggen dat het wat behelpen is. Gelukkig komen we zonder wachttijden door het badritueel heen. We zitten dus om 7.00 uur uitgebreid aan het ontbijt. Een deel van het overheerlijke brood heeft Robert weg moeten gooien omdat er een groene zweem over het brood ligt. Niet getreurd, we hebben vers in huis dus roosteren maar. Om 7.45 uur zijn we helemaal klaar om aan de vliegtocht te beginnen die we afgesproken hebben om 8.30 uur. Ik heb in de tussenliggende tijd het grijze water gedumpt, het water aangevuld en daarna wat gelezen. Om 8.25 uur melden we ons bij het boekingskantoor van Slingair, dat op het terrein van de camping gevestigd is. De piloot is er al en we rijden achter hem aan over een afstand van drie kilometer naar de airstrip. We vliegen weer met een Cessna 206. We krijgen wat instructies over de veiligheidsgordels, de nooduitgang en de kotszakjes. Deze keer zit ik naast de piloot, José en Robert in het midden en Bart achterin. Vanaf de airstrip, waar de koeien lopen te grazen, vliegen we naar het Purnululu National park waar we de Bungle Bungles rotsformaties vanuit de lucht gaan bekijken. De Bungle Bungles zijn voor het eerst ontdekt in 1984 toen een cameraploeg van de ABC een reportage maakte over West-Australië. Daarna heeft het al veel toeristen getrokken. De rotsen geven door afwisselende lagen korstmos en verweerde zandsteen een unieke tijgerachtige aanblik. Om in termen van een vorige reisgenoot te spreken: geweldig. Het vliegtuig gaat zo nu en dan wat op en neer en het gevolg is dat Bart halverwege de vlucht zijn toevlucht moet zoeken tot een plastic zakje. Zijn ontbijt moet hij in het zakje achterlaten. Na ongeveer vijftig minuten staan we weer op de airstrip. Na afscheid te hebben genomen van onze piloot, vervolgen wij onze weg naar de volgende stop. Dit is Halls Creek. We zijn hier om circa uur. Eerst wat diesel tanken en daarna een kop koffie drinken bij de buren. De buren hebben geen koffie in huis. Bart neemt als enige chocolademelk. De lunch bestaat uit penne met zalm die we daags ervoor ook gegeten hebben. Dit is een restant dat we zorgvuldig in de koelkast geparkeerd hadden. Na de break vervolgen we onze weg naar Fitzroy Crossing. Als we onderweg een tegenligger aan zien komen, beginnen de mensen te zwaaien. Het lijkt of ze ons kennen? Als je nagaat dat er maar 2,1 miljoen mensen in West-Australië wonen, waarvan 1,5 miljoen in Perth, is het wel duidelijk met inwoners in de rest van de provincie dat ze ons kennen. Wat doe je als ze naar je wuiven? Gewoon terug wuiven. Afwisselend rijden we deze 270 kilometer lange tocht bij een gemiddelde temperatuur van circa 38º C. Voorin is de temperatuur ook hoog. De airco heeft moeite met deze temperaturen. Om uur bereiken we de camping en een half uur later zitten we aan ons eerste biertje. We voeren de losvliegende vogeltjes met wat taco chips en maken hiervan foto s. Robert en José duiken de hete camper in om de maaltijd te bereiden. Het wordt Anja s kipschotel met rijst. Ik zit ondertussen om uur in het halfdonker het dagboek te schrijven. Doordat de klok 1½ uur terug is gezet (bij het passeren van de provinciegrens) valt de avond vroeger. Intussen is de maaltijd gereed en deze wordt binnen in de koelte van de airco genuttigd. Het is een overheerlijk rijstgerecht. Maandag 26 oktober 2009 (Bart) Gisteren zijn we aangekomen in Fitzroy River Lodge na een rit van bijna 450 kilometer. Deze ochtend begint afwijkend van het normale patroon. Robert staat dit keer niet vóór de wekker op, die om half zes van zich laat horen. Het is aangenaam weer zodat we buiten kunnen ontbijten. Nadat Robert heeft geïnternet, vertrekken we om even voor half acht naar de Geikie Gorge, die doorkruist wordt door de Fitzroy River. Het Geikie Gorge National Park is gelegen in de Kimberley. De kloof waarin de Fitzroy River zijn weg baant is ruim veertien kilometer lang. In een open boot, in een steeds warmer wordende zon, varen we een deel van de rivier af. De kloof loopt door een oud barrièrerif, waarbij de wanden wit geschuurd zijn door het water dat tijdens de regentijd door deze kloof spoelt. In het witte kalksteen hebben zich gaten gevormd en zwaluwen hebben hier hun nesten gebouwd. We zijn nog in het droge seizoen, zodat de aftekening langs de rotswanden duidelijk zichtbaar is. In de regentijd stijgt het waterniveau met meter. In de kloof huizen zoetwaterkrokodillen die hier langs de zanderige oever hun eieren leggen. Niet meer dan één procent van de gelegde eieren levert een volwassen krokodil op. Na de boottocht van ongeveer anderhalf uur vervolgen we onze weg richting westkust over de Great Northern Highway (nr. 1). We tanken bij Willare Bridge Roadhouse, alwaar we ook een ijsje nemen. Bij dit roadhouse staat een houten bord met de afstanden: Perth 2230 km, Darwin 1706 kilometer de andere kant op. Bij het roadhouse is een klein zwembad waar een prachtige kookaburra verkoeling zoekt in de schaduw van een struik. De hitte is verzengend en regelmatig is het landschap zwartgeblakerd van de bushfires. 9

10 Verder is er weinig meer te zien dan verdroogde struiken, zelfs geen asfaltkangoeroes. De weg is van goed asfalt maar eentonig. Om kwart voor vier in de middag bereiken we Broome, aan de Indische Oceaan. Onze eerste stop is bij het informatiecentrum om te vragen wat er zo al te doen is in Broome. Na de inkopen gaan we naar de camping: Palm Grove Holiday Resort. Die dag hebben we 442 kilometer afgelegd (José houdt alles tot op de kilometer bij). Hoewel het mijn beurt zou zijn om te koken, heeft Dick bij vergissing de lamskoteletten uit de vriezer gelegd. Het wordt dus geen nasi, maar lamsvlees van José. Daar is echter niemand rouwig om, want dit smaakt als de beste. Bij de koffie wordt de cognac opgemaakt. Dinsdag 27 oktober 2009 (José) Gisteren hebben we afgesproken dat we vandaag zullen uitslapen, vandaag is rustdag. Om 7.00 uur zijn we alle vier wakker. Na het douchen vullen we vier wasmachines: beddengoed, handdoeken en kleding. Robert verwent ons met gebakken eieren bij het ontbijt. Na de afwas kan de was worden opgehangen (een programma duurt maar dertig minuten). Eén van de machines van Dick en mij blijkt al door iemand te zijn leeggehaald. We vinden onze was op tafel liggen. Brutaal. Bart, Dick en ik wandelen naar het strand. We nemen een andere weg dan die Robert en ik gisteren hebben genomen. We zien een kleine blauwe kwal. Toen besloten om maar niet te gaan zwemmen! Robert bleef thuis om te lezen. Thuisgekomen besluiten we om met een taxi naar de stad te gaan en niet met de bus. De dame van de receptie belt een taxi voor ons. We laten ons afzetten in Chinatown. Als eerste naar het postkantoor om de kaarten af te geven. Dick en ik kopen hier een kalender 2010 en twee dozen met kerstkaarten. Bart koopt in een andere winkel een nieuwe hoed die hij gelijk opzet en wij twee kaarten. Het winkelmeisje is bijzonder vriendelijk en zeer slank. Dan op naar de koffie. Op een terras bestellen we de gebruikelijke drie cappuccino en één dubbele espresso. Robert en Dick nemen worteltaart, ik tiramisu-taart. Bart slaat deze keer over. We laten het ons goed smaken en kijken naar alles wat voorbij ons terras komt. We lopen een rondje door de Chinese wijk: eigenlijk is het maar één straat, af en toe een Chinees dak bijvoorbeeld op een telefooncel. Er zijn heel veel galeries en juweliers met vooral parels. We lopen een aantal juweliers binnen. Ze hebben maar weinig kleine zwarte parels. Na drie zaken heeft Dick het wel gezien. Hij zegt: Singapore is toch goedkoper. De dame achter de balie lijkt het verstaan te hebben maar reageert niet. We komen langs een enorme kroeg, genaamd Matso s. We besluiten daar later, na twaalven zegt Robert (volgens onze taxichauffeur ging de kroeg al om elf uur open), een pilsje te gaan drinken. We lopen verder volgens de kaart van Lonely Planet. We willen naar de Japans-Chinese begraafplaats. Ook onderweg de weg vragen helpt niet. We blijken helemaal fout te zitten. We geven het op, het is heel erg heet, rond de 40 C, en lopen terug naar de kroeg. Hier is het nog erg rustig. Het is even na twaalf uur! Boven de bar hangen verschillende TV-schermen met op ieder een ander sportprogramma: bowls, turnen, paardenrennen, hondenrennen, tennis, rugby. We beginnen alle vier met een pint. Oei, wat glijdt dat lekker naar binnen. Ondertussen zijn twee mannen gaan pool biljarten. Het zijn wel bijzondere types. Ook loopt er een soort van Hillbilly figuur rond. Een man aan de bar maakt zich druk bij het zien van de paardenrennen. Hij zwaait met een papiertje. Hij heeft op een paard gewed. Onduidelijk blijft of hij wat gewonnen heeft. De mannen nemen nog een tweede pint, ik houd het bij een wat kleiner pilsje. Met de taxi terug naar de camping. Hier wordt de was van de lijn gehaald, gevouwen en opgeruimd. De mannen blijven vanwege de hitte binnen zitten om te lezen. Ik loop naar zee voor een wandeling, ik heb behoefte aan lichaamsbeweging en ik geniet van het kijken naar de golfjes. Na 1½ uur ben ik weer terug, lekker uitgewaaid. We drinken nog een wijntje voor we met de GSM van Harry en Kitty een taxi bestellen. Op naar het Wharf Restaurant. We kunnen zelf een tafel uitkiezen. We krijgen de kaart. De dame legt uit dat als we een keuze gemaakt hebben, we onze bestelling bij de balie kunnen opgeven. Ik betaal vooraf met Visa. Ik had de keus direct betalen of de creditkaart achterlaten. Voor het laatste voelde ik niets, dus maar direct betaald. Robert en Bart nemen vooraf oesters, Dick neemt calamaris en ik kies voor prawns. De keuze voor het hoofdgerecht is unaniem: crayfish medium. Het ziet er prachtig uit en het smaakt goed. Met een taxi gaan we weer terug naar de camping. Thuis drinken we nog koffie met een whisky. Om uur is het bedtijd. 10

11 A: Darwin B: Jabiru C: Victoria River D: Turkey Creek E: Fitzroy Crossing F: Broome Woensdag 28 oktober 2009 (Robert) 06:00 a.m. De wekker loopt af. Snel eruit want vandaag hebben we een lange rit voor de boeg. Ik heb goed geslapen, ondanks dat ik gisteravond last had van maagzuur. De oesters en langoest waren heerlijk. Na het ontbijt vertrokken we richting Port Hedland. Een saaie vlakke weg en weinig te zien. Halverwege, bij het Sandflies Roadhouse, hebben we getankt. Dat moet daar wel, anders haal je het niet. Het was de bedoeling daar koffie te drinken, maar dat moet je daar wel buiten opdrinken. Gezien de hitte en de vliegen, geen aanlokkelijke gedachte. Dan maar bij het volgende roadhouse: Pudoro Roadhouse. Daar aangekomen namen we geen koffie, maar lemon juice. Voor de dorst een betere keus. Bart nam twee kippenpootjes, José een wrap met kip en Dick en ik een zak chips om het zoutgehalte op peil te houden. De wrap van José was nog half bevroren en het waren er twee. Dick en ik dachten dat ze die niet op zou krijgen, zodat we later nog wat zouden krijgen. Tot onze verbazing at ze alles op. Pech voor ons. Verder gereden en onderweg galgje gespeeld, maar alle woorden werden geraden. Na ruim 600 kilometer bereikten we Port Hedland, de mijnhoofdstad van Australië. Overal industrie, bergen erts, roadtrains en treinstellen met vele tientallen wagons. Volgens één van de taxichauffeurs die we gisteren in Broom hebben ontmoet, is Port Hedland één van de lelijkste plaatsen ter wereld. Ik kan me daar iets bij voorstellen, maar onderschat Den Helder ook niet. Bij Woolworth boodschappen gedaan en in ieder geval voor drie dagen voedsel ingeslagen. Geld gepind en meteen weer afgegeven aan Bart onze penningmeester. Even buiten de stad aan de oceaan ligt Cookpoint met een BIG4 camping. Wel een dure maar gelukkig uit het zicht van Port Hedland. De camper neergezet en snel een biertje genomen. Het waait behoorlijk en dat is maar goed ook want het barst er van de vliegen. Bart maakt nasi goreng en ik de satésaus. Die nacht wordt Dick ziek en moet flink overgeven. Donderdag 29 oktober (Bart) Om vijf uur wordt Dick onwel. Daarna nog wat liggen dommelen en om half zeven opgestaan. Besloten dat Robert en ik om en om gaan rijden, zodat Dick achterin kan gaan liggen. Tevens neem ik het schrijven van de dag over van Dick. Om half negen vertrekken we uit Port Hedland en gaan richting zuiden en vanaf de kust het binnenland weer in over road 95. We stoppen bij Auski Roadhouse om te tanken en koffie te drinken. Vandaar rijden we naar Karijini National Park om de Dales Gorge te bezoeken. Bij het informatiecentrum, een uit metaal opgetrokken gebouw dat zich in de middle of nowhere bevindt, nuttigen we slurpsoep. Omdat we op de verharde weg moeten blijven, kunnen we slechts een beperkt deel van het Karijini National Park berijden. Omdat er geen voorzieningen op de camping van dit park zijn, besluiten we, gelet op de conditie van Dick, 11

12 om door te rijden naar een motorpark met voorzieningen. José, Robert en ik besluiten om slechts de korte route te gaan lopen, mede omdat het nogal warm is. Binnen tien minuten staan we bij de rand van de kloof van de Dales Gorge, waarna het nog ongeveer twintig minuten afdalen is om bij een billabong te komen van waaruit een kleine waterstroom de kloof in loopt. Het kleine meertje is prachtig gelegen en omgeven door hoge roodgekleurde rotswanden. Robert wordt bijna overvallen door religieuze gevoelens dat zo het paradijs er uitgezien moet hebben. Dit kan ook wel kloppen omdat paradijs in de Perzische taal de betekenis heeft van tuin met een waterloop. Wij laten ons echter niet helemaal meevoeren in het paradijselijke en zwemmen in de poel netjes met onze zwemkleding aan. Na nog een stukje bovenlangs de kloof gelopen te hebben naar een andere billabong, alwaar een witte boom op wonderbaarlijke wijze een bestaan heeft op de rand van de rotswand, rijden we door naar Tom Price. Daar komen we om even over half zes aan en worden verwelkomd door een huiskangoeroe die op zijn gemak aan het grazen is. Als we aan het bier en de kaas zitten komt het dier nieuwsgierig kijken of er wat naar zijn gading te krijgen is. Het beest laat zich de crackertjes smaken. Het avondeten wordt verzorgd door José, een heerlijke moot zalm. Die avond lees ik Voskuil s Binnen de Huid uit en begin aan De Prooi over het teloorgaan van de ABN- AMRO Bank. Vrijdag 30 oktober 2009 (José) We staan om 6.00 uur op. Om 7.30 uur is de familie gereed voor vertrek. Dan blijkt dat de receptie pas om 8.00 uur open gaat. We besluiten de sleutel van het washok in de brievenbus te gooien en de tien AUD te laten zitten. Dick voelt zich weer aardig opgeknapt en wil het eerste stuk rijden. We rijden terug naar Tom Price en vervolgens naar Paraburdoo. Als Robert rijdt, ben ik bijrijder. Het landschap van de Karijini is prachtig: roodbruine rots, op sommige stukken alleen wat boompjes en nauwelijks gras. Arme runderen hoe moeten ze aan hun kostje komen! De weg is erg goed, niet altijd met belijning, maar wel goed geasfalteerd. Tot Nanutarra Roadhouse komen gemiddeld drie auto s per uur ons tegemoet. We worden door geen enkel voertuig ingehaald. Af en toe steekt een rund/runderen de weg over. We zien géén levende, wel asfaltkangoeroes. Bij het roadhouse tanken we. We bakken de nasi op, Dick houdt het bij noodlesoup. Hierna wordt het landschap saaier: vlakker met pollen spinifex. We rijden door naar Exmouth. Bij het Visitor Centre vragen we naar campings en naar de mogelijkheden om te snorkelen en te duiken. De dame tekent één en ander aan op een kaart. Echt behulpzaam is ze niet. We besluiten door te rijden en aan de andere kant van het schiereiland, net voor het Cape Range National Park, naar Yardie Homestead Caravan Park te gaan. Daar worden we te woord gestaan door een wat knorrige vrouw die gelijk duidelijk maakt dat we de airco niet mogen gebruiken. Dat vinden we niks. Ook ligt de camping ver van het strand. Het besluit om terug te gaan is snel genomen. De campings die we aan deze kant van het schiereiland al eerder gezien hadden, keuren we ook af. Terug in Exmouth gaan we eerst tanken. Dan naar het Exmouth Diving Centre. We worden door een heel vriendelijke man te woord gestaan. Dick en ik hadden op hun brochure een middagexcursie zien staan: humpback whales, manta rays. We blijken de eerste vier personen te zijn die zich opgeven. Bij zes personen gaat het door. Hij zegt dat de ervaring leert dat het wel door zal gaan. We boeken voor morgenmiddag. We vragen ook naar de mogelijkheden om te duiken. Hij vraagt of we licensed duikers zijn. Nee dus. Hij heeft momenteel niet genoeg instructeurs om mee te laten gaan. We kunnen wel mee om te snorkelen. We boeken voor zondag een dagexcursie naar de Muiron Islands. Omdat we twee excursies boeken krijgen we een korting van 90 AUD. We ontmoeten hier ook een Canadees met vriendin die heel enthousiast vertellen over de duiken die ze gemaakt hebben. Dan op weg naar de camping, een Big4. De dame is aardig en we boeken voor drie nachten. Omdat we een camper van Apollo hebben krijgen we 10% korting, evenals in Port Hedland. We rijden naar plaats 62, dicht bij het washok. Tafel en stoeltjes naar buiten, bier, dorito s en dipsaus. Al snel komen de vogels kijken: meeuwen (heel brutaal), kuifduiven en wat andere vogels. Op een gegeven moment komt er een emoe voorbij met vier kleine kinderen, zogenaamd op jacht er achteraan. Ze imiteren de bewegingen van de emoe en maken met hun vingers het fluistergebaar. Wij met de camera s ook op jacht. Een prachtig gezicht. Als de emoe over onze elektriciteitsdraad wil stappen struikelt hij/zij en trekt het snoer los. Ik heb het zelf niet gezien maar hoorde het van de anderen. Het zou nog mooier zijn geweest als hij/zij plat op zijn snavel was gegaan, maar dat gebeurde niet. Robert kookt vandaag. Het is een Hongaars gerecht met de naam satarach. Ik help met snijden. We eten, zoals gebruikelijk binnen. Dick neemt niet zoveel, hij doet het rustig aan. Het smaakt heerlijk. Na het eten voel ik me niet zo lekker. Na enige tijd naar het toilet en het eten komt er op de verkeerde manier weer uit. Ik help met de afwas. Daarna ben ik op de bank gaan liggen totdat we om uur naar bed gaan. Ik heb 12

13 een bakje naast het hoofdkussen staan (voor het geval dat) en op het voeteneind een deken want ik heb het koud. Na toch in slaap gevallen te zijn, word ik om uur wakker. Ik voel direct dat het niet goed gaat, hup bakje erbij en gelukkig op tijd, geen geknoei. Dick doet de camperdeur voor me open zodat ik met bakje en al gelijk door kan lopen naar het toilet. Hier alles afgehandeld en weer terug naar bed. Daarna heerlijk geslapen. De volgende ochtend merk ik dat Bart en Robert niets gemerkt hebben en lekker hebben doorgeslapen. Zaterdag 31 oktober 2009 (Robert) Exmouth, rustdag. Vandaag hebben we weinig te doen. De temperatuur is aangenaam en we zitten heerlijk buiten te lezen. Rond het toiletgebouw huppelt een meeuw rond met een vishaak door zijn snavel. Hij is al behoorlijk verzwakt. Bart kan het niet langer aanzien en wil het beest helpen. Met zijn vieren omsingelen we hem (wegvliegen lukt hem al niet meer) en Bart pakt hem bij zijn vleugel en houdt hem daarna stevig vast. Ik pak de snavel en probeer de haak met kunstaas er uit te krijgen. Helaas, de weerhaak verhindert het en is gemaakt van gehard ijzer. Schaar helpt niet. Dick haalt zijn gereedschap. Met een tangetje en wat wrikken, breekt de haak af, zodat na veel gepiel de meeuw van zijn last af is. Of hij het nadien gered heeft, is zeer de vraag. Andere meeuwen en zelfs kaketoes begonnen naar hem te pikken. Maar goed, we hebben ons best gedaan onder de goedkeurende blikken van de medekampeerders en hun kinderen. In de lokale (en dus kleine) supermarkt nog wat boodschappen gedaan. Daarvoor koffie gedronken waar we een leuk stel hebben gesproken. Hij Canadees uit de buurt van Calgary en zij Nederlandse uit Hilversum. Wil je wild zien? was zijn vraag, dan moet je s nachts rijden. Je weet niet wat je ziet. De kangoeroes, ook de grote rode, springen voor de auto langs je heen. Gevaarlijk, maar opwindend. We nemen het in overweging. In de liquor store The Thirsty Camel hebben we de voorraad bier en wijn aangevuld. Om 16:00 werden we door Carl van het Exmouth Diving Centre opgehaald en naar de haven gebracht voor de whale-watching cruise. In totaal elf passagiers gingen er mee. De boot, Concord genaamd, wordt ook gebruikt voor diving/snorkling cruises. Een stel zwaluwen is zo onverstandig geweest te nestelen op de boot. Elke keer als de boot uitvaart, blijven de ouders aan de wal achter, wachtend tot hij terugkeert. De jongen laten zich niet horen. Ik ben bang dat het uiteindelijk fout afloopt, zeker als de boot zoals morgen de hele dag wegblijft. Na vertrek zagen we al na tien minuten de eerste walvis, een bultrug. Zij gebruiken de golf van Exmouth als nursery voordat ze eind november vertrekken naar Antarctica. Hoeveel hebben we er die middag gezien? Tien, twintig? In ieder geval veel. Een paar keer hebben we de witte onderkant van de staart kunnen zien en tevens een moeder met kalf. Oeps, deze zin loopt niet lekker. Waarschijnlijk een anakoloet. Aan koken kwamen we die avond niet meer toe. Gelukkig was er nog erg veel over van gisteravond. Ik had namelijk satarach gemaakt. Oh ja, de camping-emoe heeft ook een jong. 13

14 Zondag 1 november 2009 (Dick) Vandaag hebben we gebeld voor de tocht met de boot om te gaan snorkelen. We worden om 7.25 uur voor de ingang van de camping opgehaald door het diving-centre van Exmouth. Behalve wij vieren komt er nog een stel aangelopen met een enorme zware duiktas blijkt later. Het busje komt even na half acht met een aanhangwagen waar wel twintig duikflessen in staan. Wij en het andere stel stappen in het busje met de gedachte dat we direct naar de haven rijden. Het is anders. We rijden eerst naar het diving-centre. Al snel blijkt dat er in het busje een aantal Russen aanwezig is. Bij het diving-centre aangekomen krijgen we een tas uitgereikt met een nummer. Vervolgens krijgen we een duikbril met snorkel, vinnen van de juiste maat en een wetsuit. Hier blijkt ook dat het wel een hoop Russen zijn die gaan duiken. Alle duikers moeten papieren invullen en hun license tonen. Verder zijn er nog een aantal passanten die meegaan. Het stel dat bij de camping instapte zijn Nederlanders. Soms denk je dat je ze overal tegenkomt. Nadat alles is uitgereikt vertrekken we naar de haven. Op de rede ligt een cruiseschip (Rapsody & Seas). Eerst wordt de hele troep aan duik- en snorkelmateriaal aan boord geladen. Tijdens het aan boord zetten krijgt één van de instructeurs een duikfles op zijn teen. De teen ziet er niet zo fraai uit. Het eerste uur zien we hem niet omdat de teen verbonden moet worden. Om 8.30 uur vertrekken we naar onze eerste duikstek. Het is het North Muiron Island, gelegen in de Golf van Exmouth. Om uur komen we daar aan. Tijdens de tocht daarheen krijgen we een redelijke indruk hoe de groep van negentien personen in elkaar zit. Hierbij een opsomming van de mensen. Wij zijn met zijn vieren en hierover valt weinig te vertellen. Dan het Nederlandse echtpaar waarvan de hobby duiken is. Ze hebben al heel veel duiken gemaakt in de meest exotische omgevingen. Dan zijn er twee mannen die alleen zijn en waarvan er één een broer van Theo van Gogh kan zijn. Over de ander valt weinig te schrijven. Dan is er een lesbisch stel waarvan het mannetje duikt. Het vrouwtje snorkelt wat rond de boot. Over de Russen valt meer te schrijven. De groep bestaat uit zeven personen waarvan twee vrouwen. Eén van de mannen krijgt van ons gelijk de bijnaam Poetin. Hij ziet er ook wel een beetje naar uit. Hij is ook de leider en degene die wat Engels spreekt en de vertaling doet naar het Russisch. We hebben met zijn vieren het idee dat we met een nieuwe rijke groep maffialeden te doen hebben. Ze hebben heel dure duikapparatuur en pakken. Tevens onderwatercamera s. Verder dragen ze allemaal dure zonnebrillen en zijn heel modern westers gekleed. De foto- en videocamera s tonen ze ook uitgebreid. Poetin heeft de hele dag zijn MP3-speler om zijn hals hangen als hij niet duikt. Er kan natuurlijk muziek op staan of hij doet een cursus Engels (Walter and Conny). Daar ben ik niet achter gekomen. Tevens vertonen de dames hun bikinilijn. Deze is zeker niet uit de jaren vijftig. Het is een moderne hoog oplopende snit. Zeker goed te zien bij de jongste van de twee (niet genoeg schaamhaar weg gekrabbeld). Van de mannen zitten er een paar gorilla s bij en een wat ouder persoon. Eén van de gorilla s kan ook lezen. Hij zet op een bepaald moment zijn leesbril op en neemt een boek ter hand. Tegen de tijd dat we onze eerste duikstek bereiken, worden er nog kleine hapjes geserveerd. Volgens mij hebben de Russen deze morgen niet ontbeten want de chips is erg snel op. Iedereen begint zenuwachtig gedrag te vertonen. Als eerste natuurlijk de bekende verkleedpartijen Ze beginnen hun duikpak aan te trekken. Wat extra lood in hun trimvesten te doen en de verdere voorbereidingen voor ze in het water springen. Wij blijven op de boot omdat dit alleen een geschikte plaats is om te duiken en niet om te snorkelen. We hebben heerlijk met zijn vieren bovenop in de open stuurhut gezeten en lekker om ons heen gekeken. Na circa 35 minuten was de eerste weer terug en de laatste denk ik na 50 minuten. Anker binnenboord gehaald en op weg naar de tweede duik- en snorkelplaats. Hier zijn we ook met zijn vieren het water ingegaan. José en ik als eerste, Bart en Robert volgden ons. Ze zwommen een stuk achter ons. Het rif bevond zich op 3 tot 5 meter diepte. Het is weer leuk om al deze visjes te zien in de meest uiteenlopende kleuren. Na 40 minuten besluit ik in overleg met José terug te zwemmen naar de boot. José maakt nog een paar rondjes op het rif. Aangekomen op de boot, blijken Robert en Bart er al te zitten. Bart is tijdens het snorkelen niet lekker geworden en kreeg geen lucht meer. Robert heeft Bart geholpen om te overleven en heeft gelijk het noodsignaal gegeven naar de duikleider tevens stuurman. Simon twijfelde geen moment, trok zijn shirt uit en is met een goede schoolslag naar Bart en Robert gezwommen. Hij heeft het van Robert overgenomen en Bart in de Simongreep teruggebracht naar de boot. Het is gelukkig allemaal goed afgelopen. Bart blijft deze dag wel van slag. Bart heeft last van boeren maar hij moet er wel van naar het toilet. Na deze duik- en snorkelstop varen we richting het eiland waar we voor anker gaan en de lunch geserveerd wordt. Op een kampeertafel worden diverse salades neergezet. Het ziet er goed verzorgd uit. We nemen als een van de eerste van de salades. Het wordt wel een moeilijke lunch want de boot heeft ontzettend veel last van de deining. Je moet om de salade te kunnen opscheppen wel op je knieën gaan zitten. De Russen deden mij weer verbazen. Bart had die dag al uitgelegd dat Russen geen schroom hebben om hun bord af te laden 14

15 met voedsel. Het blijkt ook zo te zijn. Hierdoor openen wij ons tegenoffensief en gaan er goed tegenaan in de tweede ronde. Bart doet hieraan niet mee. Ik eet zijn bordje leeg van de eerste ronde. Na de lunch kan er op deze plek voor de tweede maal gesnorkeld worden. José is de enige van de hele groep die nog dertig minuten gaat snorkelen. Ze komt heel enthousiast terug met een brede smile op haar gezicht. Ze is namelijk een haai onder water tegengekomen die gelukkig voor haar is weggezwommen. Het is een jong exemplaar van circa zeventig cm. Dan wordt het tijd om het anker te lichten en richting haven te gaan. Onderweg gaat de boot met hoge snelheid zodat er wat buiswater naar binnen slaat. De meesten vinden het minder plezant en gaan in het midden van de boot zitten. Op een gegeven moment vallen de motoren stil. Wat kan er aan de hand zijn? Vlak voor de boot wordt een footprint waargenomen. Dat wil zeggen dat er een walvis moet zitten. Het is inderdaad een humpback met een jong. Wij denken dat ze haar jong aan het zogen is. Ze blijft aan de oppervlakte zwemmen. We kunnen prachtige foto- en filmopnamen maken. Het is nogal druk op de voorplecht. José wordt weer uitgenodigd bij de stuurman om vanaf deze plaats foto s te nemen. Om uur zijn we terug in de haven. Na alles van boord te hebben genomen en in de aanhanger geladen te hebben, nemen we met handgezwaai afscheid van Simon de stuurman en mensenredder. Even later zijn we terug op de camping. Hier nemen we allemaal lekker een douche. De was wordt in de machines gestopt. Onze avondmaaltijd bestaat uit een eenvoudige doch voedzame macaronimaaltijd. We hebben zoveel over dat we er morgen tussen de middag weer van kunnen eten. De avond besluiten we met een koffie en een kleintje. Om uur trekken we de luiken dicht want morgen staan we weer om 6.00 uur op. Welterusten! Maandag 2 november 2009 (Bart) Robert is net even vóór de wekker opgestaan, die om 6 uur afloopt. Vandaag vertrekken we uit Exmouth en zullen verder naar het zuiden gaan afzakken. De campingemoe slokt de laatste resten brood van het ontbijt naar binnen. Nadat de 20 AUD borg voor de sleutel van het toiletblok is geïncasseerd, vertrekken we om even na acht uur in de ochtend. Dick begint met rijden. Bij het afzakken van het schiereiland rijden we door een duinlandschap met lage begroeiing. Dit gaat zo honderden kilometers door als we ons over de North West Coastal Highway (nr. 1) verplaatsen. Na een uur neem ik het stuur over van Dick en na mij is de eer aan Robert. Bij Minilya Roadhouse wordt er getankt en drinken we koffie. In de schappen ontwaar ik een variant van Kopiko (snoepje met koffiesmaak) cappuccino, die aan de voorraad snoep voor onderweg wordt toegevoegd. Later vinden we ook nog de variant espresso. Verder zuidelijk bij Carnarvon is er plotseling een verandering in het dorre landschap. Kennelijk is hier meer water als gevolg van de rivier Gascoyne en is er fruit en groenteteelt om en nabij Carnarvon. Er zijn zelfs een paar kleine bananenplantages. Echter, dit blijkt slechts een enclave te zijn in een eentonig landschap van lage dorre begroeiing. Onderweg stoppen we op een invoegstrook langs de kant van de weg om de macaroni op te warmen als middagmaal. Het is niet raadzaam naar buiten te gaan omdat je dan wordt overvallen door een horde vliegen die op een slachtoffer zitten te wachten. Die dag wordt voor een tweede keer getankt, nu bij Overlander Roadhouse. Het is een ongezellig hok waar de airco het als gevolg van een elektriciteitsstoring heeft laten afweten, met als gevolg tropische temperaturen in het bedompte hok. Het uitvallen van de elektriciteit heeft een bug veroorzaakt in de kassacomputer en is de afrekening van het tanken een onduidelijk proces. Na het nuttigen van een ijsje rijden we richting Peron schiereiland, naar Denham. Daar komen we omstreeks vier uur in de middag aan en hebben er die dag dan bijna 700 kilometer op zitten. We stoppen bij het informatiecentrum dat aan de weg langs de baai gelegen is. Het is een modern gebouw, waarin zich ook een klein museum bevindt, met resten van Nederlandse zeventiende eeuwse scheepvaarder de Zuytdorp. Dit zullen we de volgende dag gaan bezoeken. Na het vergaren van de nodige toeristische informatie gaan we naar de camping aan de noordelijke rand van Denham, gelegen in de duinen. We vinden een plaats onder de bomen in de schaduw op nummer 70. De toiletvoorzieningen en doucheruimte van deze camping (Seaside Tourist Village) zijn van goede kwaliteit. Aan de ingang van de camping is een kleine supermarkt waar José en ik inkopen gaan doen. Het assortiment is echter beperkt. Nadat de ergste warmte wat is weggeblazen, maken José en ik nog een wandelingetje over de boulevard van Denham. Daar is echter niet veel te zien, anders dan wat schreeuwende meeuwen. Wel wordt de liquor store ontwaard, die de volgende dag bezocht zal worden om de drankvoorraad op peil te houden. Buiten het informatiecentrum is Denham drie keer niets. In het zand van de duinen ontwaren we nog een spoor van een slang. Die avond verzorgt José wederom een heerlijke maaltijd van lamsvlees. 15

16 Dinsdag 3 november 2009 (José) Vandaag gaan we naar Monkey Mia: s morgens om naar het voeren van de dolfijnen te kijken (vanaf de jaren 60 komen dolfijnen naar het strand en ze worden driemaal per dag gevoerd.) en s middags voor een zeiltocht om dugongs en andere dieren te spotten. Vroeg opgestaan, om 6.00 uur. Om 7.30 uur rijden we weg. Dick rijdt vandaag; 25 kilometer heen en 25 kilometer terug en dat tweemaal. We betalen entree. Het kaartje is twee dagen geldig. Op naar het strand voor het voeren van de dolfijnen. We zijn niet de enigen. Er staat al een enorme hoeveelheid mensen. Rangers geven uitleg. Het lijkt wel de massale doopplechtigheid van een sekte! Wij gaan eerst naar de andere kant van de steiger. Hier zien we twee dolfijnen en één pelikaan. Daarna de steiger op om het geheel goed te kunnen overzien. De ranger heeft een monotone stem. Ze legt uit welke dolfijn wie is. Dan moeten alle mensen het water uit. De ranger vraagt om vrijwilligers om te helpen met voeren. Het is voor mij een teleurstelling. Het zwemmen met dolfijnen op Cuba was echt veel leuker. Daar lag je in het water en had je echt contact met ze, kon je ze aanraken. Ook de anderen vinden het niet echt bijzonder en het plan om morgenochtend weer te gaan, laten we direct varen, zeg maar met de naar zee zwemmende dolfijnen verdwijnen. In het restaurant onder een ventilator drinken we koffie, want ook hier zijn voldoende vliegen. We rijden terug naar Denham. We bezoeken het museum in het Visitor Centre. Hier zien we een mooie presentatie van flora en fauna en van de geschiedenis van dit gebied. Ook dit kaartje is twee dagen geldig. Ze doen er alles aan om je langer te laten blijven. De supermarkt Eziway heeft geen vlees en ook de reguliere slager is gesloten. Dan maar bij de andere supermarkt kipvleugeltjes gehaald. De liquor store is wel open. Op de camping lezen we wat voor we om uur weer naar Monkey Mia gaan, ditmaal voor de cruise. In hetzelfde restaurant, aan dezelfde tafel en onder dezelfde ventilator drinken we een lemon. Om uur gaan we aan boord. We hebben een plekje achterop de boot, in het midden en in de schaduw. We kunnen onze spulletjes goed opbergen onder de bank. Voor we vertrekken wordt er om vrijwilligers gevraagd om de zeilen van deze catamaran te hijsen. Wij melden ons niet, wij hebben vakantie. Aan boord een echtpaar met twee kleine kinderen: Gabriela en Alexander. We verbazen ons erover dat ze geen zwemvest dragen. Daarnaast zijn het kinderen die blijven lopen en om aandacht vragen. Hinderlijk en irritant. We gaan op speurtocht naar de dugongs (zeekoeien). Het zijn zoogdieren die zeegras eten. 10% van de wereldpopulatie leeft hier in het Shark Bay Marine Park. Ze worden ongeveer 3,3 meter groot en wegen 250 kilo. De dugongs zijn moeilijk te zien. Het is ook nu weer leren kijken. We zien ook nog dolfijnen. Het varen is heerlijk, lekker uitwaaien, niets hoeven doen, alleen maar kijken en genieten. Bij ons in de buurt zit een Engelstalige vrouw met echtgenoot. Zij is heel dik en gedurende de hele tocht blijft ze drinken (cola) en eten (candybars). Ja, sommige mensen worden dik van de gezonde buitenlucht! Het varen is heerlijk, lekker uitwaaien. Maar ook op de boot vliegen, de mannen slaan er heel wat dood. Als de schipper een plastic fles in het water ziet liggen, wordt de koers gewijzigd om de fles uit het water te halen. Hartstikke goed. Als we haast terug zijn, zien Bart en ik een rog met een lange staart, prachtig. Om uur zijn we weer terug aan de steiger. Onze avondcruise begint om uur, om uur moeten we ons melden. We lopen naar het bekende restaurant om een VB te drinken. Ook bespreken we daar wat we doen: wel of niet met de avondcruise mee (die gratis is). Dat betekent dat, als we meegaan, we om uur terug zijn, we nog naar de camping moeten rijden en nog moeten koken. Het resultaat is dat het erg laat wordt en morgen willen we vroeg op. We besluiten om de avondcruise te laten schieten en terug te gaan naar de camping. Bart kookt: aardappelsalade, kipvleugeltjes met kerrie, worteltjes met erwtjes, sla en gebakken champignons. Lekker. Na de afwas nog een koffie met whisky of cointreau op het buitenterras. Bart duikt om uur zijn mandje in, wij een kwartiertje later. Op deze camping hebben we geen dieren gezien, wel de sporen van een slang en een kangoeroe, dus ze zijn er wel. Woensdag 4 november 2009 (Robert) Voordat de wekker afgaat, word ik meestal een half uur tot een kwartier daarvoor wakker. Dan blijf ik nog even liggen om tien minuten voordat hij echt afloopt op te staan, bed opruim en naar de wasruimte loop. Meestal hoor ik dan achter me het geluid van de wekker. Vandaag stond de wekker afgesteld op 06:00 a.m. Na het ontbijt om 07:10 vertrokken we en verlieten we de Shark Bay Heritage site. Getankt bij de Overlander Roadhouse en koffie gedronken in een wegrestaurant bij het Billabong Roadhouse met een hoog vergane glorie gehalte. Een vijftig kilometer voor Geraldton veranderde het landschap plots en zagen we tarwevelden. Geraldton is een relatief grote plaats en we wilden daar inkopen doen. Eerst hebben we getankt en de weg gevraagd naar een Woolworth of Coles. Bij de McDonalds linksaf werd ons verteld. 16

17 Waarschijnlijk hebben we de verkeerde weg gevolgd, want we kwamen geen McDonalds tegen en reden via de A1 Geraldton weer uit. Dan maar stoppen in de volgende plaats. In Dongara bij de lokale IGA supermarkt hebben we alles kunnen kopen. Verder naar het zuiden gereden en de A1 verlaten om daaraan parallel de kustweg te nemen. In het plaatsje Cervantes een camping opgezocht waar we een nacht zullen verblijven. De bedoeling is om morgen de vlakbij gelegen Pinnacles in het Nambung National Park te bezoeken. De kuststrook bij Cervantes staat bekend om zijn crayfish visserij en dito restaurants. Bij de receptie van de camping vroegen we hiernaar en de receptioniste gaf ons meteen twee kaartjes (vouchers) voor een op loopafstand gelegen restaurant. De Cervantes Country Club, met een 18-holes golfbaan, een bowles baan en restaurant, is volgens het bordje slechts toegankelijk voor leden en passanten met een voucher om er te eten. De ambiance is er nogal clean; veel licht, tafelkleedjes van plastic en je eten moet je afhalen bij een toonbank. We nemen alle vier de specialiteit, te weten: een halve kreeft, twee garnalen, twee stukken inktvis en een groot stuk snapper. De kreeft was goed maar de rest was allemaal gepaneerd en gefrituurd. Dat laatste vind ik niet zo lekker. Voor het geld hoef je het niet te laten. Slechts AUD 55 voor twee personen, in totaal dus AUD 110, waarbij nog wel een fles witte wijn bijgeteld moet worden. Na afloop nog even voor de camper buiten gezeten en vroeg naar bed gegaan. Donderdag 5 november 2009 (Dick) Al lagen we vroeg in bed, om middernacht moest ik er toch wel uit om een plasje te plegen. Rond 5.30 uur was het de tweede ronde. Ik sliep daarna weer heerlijk. Toen bleek dat het tussen middernacht en 5.30 uur wel wat geregend had. We hadden afgesproken niet de wekker om 6.00 uur af te laten gaan, maar spontaan om 7.00 uur op te staan. Om 7.00 uur viel er wat water uit de hemel. Dit is op het dak van de camper goed te horen. José dacht dat de buren buiten een eitje aan het bakken waren, maar dat was niet het geval. Na een rustig ontbijt waren we om 9.00 uur klaar. Bij het toasten op de nieuwe dag met een glas sinaasappelsap lukt het Robert niet om zijn lach in te houden. Dit valt ons allemaal op. We zijn nog even langs het strand gelopen en de zon deed zijn best om ons een bruin kleurtje te geven. Na de wandeling op weg naar onze eerste stop: het Nambung National Park met daarin de Pinnacles. Dit zijn duizenden zandstenen monolieten die verspreid staan over een zandvlakte. Ze variëren in grootte van giganten van vijf meter tot vingerdikke pijpjes. 17

18 We betalen bij de ingang alleen voor de camper AUD 11. De man hier zegt ons dat we niet alleen zullen zijn. Hij heeft gelijk. Met ons vliegen honderden zo niet duizenden vliegen met ons mee. Je loopt niet alleen. We hebben nog maar een paar meter gewandeld of we krijgen al gezelschap van een vlieg, kleiner en zwarter dan een huisvlieg. Hij blijft zoemend voor mijn gezicht hangen en probeert op mijn bovenlip te gaan zitten. Ik sla hem weg, maar hij komt meteen weer terug, steeds naar dezelfde plek. Even later krijgt hij gezelschap van een andere vlieg die in mijn neus wil. Ook die weigert om weg te gaan. Binnen een paar minuten heb ik misschien wel twintig van die uitslovers rond mijn hoofd, en ik begin snel te verzinken in de afschuwelijke ellende waarmee een langdurig contact met de Australische vlieg gepaard gaat. De Australische vlieg onderscheidt zich doordat ze zo bijzonder hardnekkig zijn. Als een Australische vlieg je neus in wil of je oor dan kan je hem dat niet uit zijn hoofd praten. Je kunt zoveel naar hem slaan als je wilt, maar elke keer vliegt hij weg om onmiddellijk weer terug te komen. Het is domweg onmogelijk hem te ontmoedigen. En zo begint de wandeling steeds hopelozer wuivend naar mijn hoofd. Men noemt dit het bush-saluut, voortdurend lucht uit mond en neus blazend, schuddend met je hoofd in razende woede, af en toe mezelf met verrassende heftigheid op wang of voorhoofd slaand. Dan is het besluit dat we genomen hebben om vliegennetjes mee te nemen en om te doen een goede beslissing geweest als we naar het eerste viewpoint lopen. Daar aangekomen, hebben we uitzicht op een zandvlakte met opstaande stenen. Ik ben in één woord sprakeloos. We besluiten om de voettocht van 1,2 kilometer te doen over deze zandvlakte. Het is intussen bloedheet geworden. Aan zweten en vliegen geen gebrek. Even later horen we dat Bart zijn camera voorzichtig gevallen is en de spiegel van de camera niet meer werkt. Dat is zwaar balen voor Bart maar ook natuurlijk voor ons. Nadat we een anderhalf uur over de zandvlakte gelopen hebben, gaan we naar het Visitor Centre om de expositie te bekijken. In de winkel koopt Robert nog een T-shirt. Hierna op weg naar de volgende stop: het Yanchep National Park. Onderweg een tussenstop om te tanken en een kop koffie te drinken met een saucijzenbroodje. Heerlijk. Om uur komen we bij het park aan, na eerst een verkeerde afslag te hebben genomen. Het gedeelte waar wij toegang tot hebben ziet er netjes en verzorgd uit. Eerst neuzen we wat rond in het souvenirwinkeltje waar weer van alles te koop is. Om uur zal er een uitleg zijn van een dame over de koalabeertjes. We nemen alvast de boardwalk om te zoeken waar de beestjes zich schuilhouden. Er loopt een vrouw met een jongere man rond waarvan mij de irritatiegrens na tien minuten wordt bereikt. Ze loopt alsmaar te roepen of we moederkoalabeer met haar jong gezien hebben. Iedereen die voorbij komt loopt ze dit te verkondigen. Ze is volgens mij net voor drie uur afgevoerd in een busje waar twee mannen met witte jassen uit zijn gekomen. De uitleg van de dame over de koalabeertjes is wel aardig. Na het een kwartier aangehoord te hebben, houden we het voor gezien en besluiten we om het pad om het meer te volgen van twee kilometer. Na een kleine wandeling besluiten we terug te lopen naar de camper. Hiernaar toe ontmoeten we nog een moederkangoeroe met jong en een tweede zonder jong (Western grey kangoeroe). Om uur vertrekken we richting Perth om een camping te gaan zoeken. We lopen langzaam vast in de avondspits want ook hier heb je files. José en Robert loodsen ons door het verkeer om onder Perth een Big4 camping te zoeken. Dit is het Woodman Point Holiday Park. We vinden een goede plek met een terras bestaande uit straatstenen. Hier worden de stoeltjes en tafeltje op uitgeklapt en het bier, de kaasjes en crackers soldaat gemaakt. Het is nog heerlijk toeven en we hebben begeleiding van de nodige vogels die zich ook wel in ons gesprek willen mengen. We hebben vandaag niet veel gegeten en Robert besluit om aan de avondmaaltijd te beginnen. Als het op tafel getoverd is, is het een chili con carne op de wijze à la Robert. Zoals gebruikelijk gaat de maaltijd er goed in met als smeermiddel een glas wijn. Nog even afwassen, een kop koffie op het terras met een slok whisky en de dag zit er weer op. Om uur ligt de hele zaak weer plat. 18

19 A: Broome B: Cookpoint C: Tom Price D: Exmouth E: Denham F: Cervantes G: Fremantle Vrijdag 6 november 2009 (Bart) Gisteren aangekomen op het Woodman Point Holiday Park even buiten Fremantle. We hebben een plaatsje gekregen tussen de huisjes op een pleintje. Gedurende de week blijken deze huisjes te worden bezet door werklieden, die in het weekend naar huis vertrekken. Dan worden de huisjes bevolkt door weekendgasten (met veel kinderen). De ochtend is bewolkt en windering. Na het ontbijt de was gedaan, die snel droogt in de wind. Het lukt niet om de volgende dag een vlucht naar Rottnest eiland te boeken en zullen de boot moeten gaan nemen. Aan de ingang van de camping is een betonnen bushokje vanwaar de bus vertrekt naar Fremantle. We hebben de bus van uur en nemen een dagkaart voor 8,80 AUD (circa 6 ) per persoon, waarmee we ook naar Perth kunnen reizen. Het is ongeveer twintig minuten met de bus naar het station van Fremantle, dat zich aan de rand van het centrum bevindt. Door High Street lopen we het centrum van Fremantle in. Na een bezoek aan het postkantoor en het tappen van geld lopen we naar de Shipwreck Galleries. Het centrum van Fremantle bestaat uit Victoriaans aandoende gebouwen uit de 19 de eeuw, maar met een inslag van het Wilde Westen. Het is een aangenaam ogend stadje met goede voorzieningen met een ruime keuze aan restaurants, maar ook een goede boekwinkel. De entree van het Maritime Museum Schipwreck Galleries bestaat uit een vrijwillige bijdrage van twee AUD per persoon. Naast de resten van de Oost-Indiëvaarder de Batavia zijn hier ook resten tentoongesteld van nog drie aan de Westkust van Australië gestrande VOC-schepen: de Zuytdorp, de Vergulde Draak en de Zeewijk. Tot mijn verrassing is een stuk van het onderste achterste boegdeel van de Batavia geconserveerd en een deel van de ballast aanwezig. Een stenen toegangspoort bestaande uit een tympanon, 19

20 bestemd voor het toenmalige Batavia. Verder zijn een aantal bronzen scheepskanonnen gelicht. Hier leer ik dat Nederland destijds niet zelf het scheepsgeschut goot, maar het bronzen scheepsgeschut kocht uit Engeland of uit Zweden. Verder zijn er veel artefacten tentoongesteld, bestaande uit dagelijkse gebruiksvoorwerpen met name uit ijzer en aardewerk en veel zilveren munten. Leerzaam was dat de munten het scala van het zilveren muntgeld uit de Nederlandse provincies betrof, maar ook nog steeds een rijke scharkering uit de Duitse, Poolse en Scandinavische Hanzesteden. Meer dan een eeuw na de bloeitijd van de middeleeuwse Hanze had dit nog steeds zijn weerslag op deze zeventiende eeuwse lading. Na het nuttigen van een kop koffie gaan we met een lightrail richting centrum van Perth. Ook hier de eerste tekenen van vandalisme in het openbaar vervoer: bekraste ramen. Toch ziet het er beter onderhouden uit dan we in Nederland gewend zijn. Ook hier zijn toezichthouders in het openbaar vervoer aanwezig. Het centrum van Perth oogt met zijn hoogbouw en winkelstraten als de koopgoot van Rotterdam. Op zoek naar een fotowinkel om te bezien of mijn fotocamera gerepareerd kan worden, belanden we in London Court, een erg Engels aandoende winkelstraat en naar mijn waarnemen het meest bezienswaardige van het centrum van Perth. Helaas is er onvoldoende tijd om mijn camera te kunnen laten repareren (vergt op zijn minst een dag) in een hier op de tweede verdieping gevestigde reparatiewerkplaats voor camera s. Vanuit de hoogbouw lopen we via de moderne klokkentoren van Perth naar de haven. Op de hoek van het park bij de haven is een enorme mijnbouwwagen als monument geparkeerd. Wat heb je anders als monument bij zo weinig historie. Wel gepast waar de mijnbouw de basis van de welvaart van Australië vormt. Op een terrasje aan de haven drinken we een pilsje. Bij het toiletbezoek blijken op ooghoogte van de pisbakken TV-schermen te zijn aangebracht, alwaar doorlopend sportprogramma s worden uitgezonden. Ook zijn er ramen aangebracht waardoor je op het terras kunt kijken. Van buitenaf gezien ogen deze ramen als spiegels. Kennelijk moet de Australische man een oogje op zijn eega houden als hij aan het pissen is. Een zoektocht naar een restaurant dat kangoeroevlees serveert levert in Perth niets op en we besluiten terug naar Fremantle te gaan. Aan de haven aldaar nemen we eerst nog een pilsje, waarna we om zes uur in de Mussel Bar Restaurant belanden. Daar worden we bediend door een leuk ogende Franse serveerster, die kennelijk als zovele buitenlandse jongeren een tijdelijke baan in Australië heeft. De dame verstaat haar vak en geeft alle aandacht bij het serveren met een vriendelijk praatje. Zo komt het gesprek op het Franse kaasje epoisse, waarvan de reuk door haar wordt afgedaan als een Franse dame die zich veertien dagen niet heeft gewassen. Helaas hier ook geen kangoeroevlees, maar wel een goede maaltijd (voorgerecht van oesters voor mij). Na afloop nemen we nog een kaasplankje van Australische kazen. Helaas kan de kwaliteit daarvan niet tippen aan het Europese niveau. Om half negen, het is dan al donker, nemen we een taxi naar Woodman Point Holiday Park, hetgeen niet meer kost dan 21 AUD. Ik ben om tien uur gaan slapen en de medereizigers gingen een half uurtje later in het mandje. Zaterdag 7 november (José) Het motto van vandaag: dag met fietsperikelen! We gaan vandaag naar Rottnest Island. Het eiland is in 1696 bezocht door de Hollandse zeeman Willem de Vlamingh. Hij doopte het Rattennest. De ratten die hij zag zijn in werkelijkheid quokka s of kangoeroeratten. Het zijn de kleine neefjes van de wallabies, dus geen ratten. Om 9.00 uur staan we aan de weg te wachten op de shuttlebus die ons naar de ferry zal brengen. Ook bij twee andere campings worden mensen opgehaald. Het is best nog wel een eind rijden naar de boot. Bij het ticketoffice moeten we nog betalen want gisteren hebben we op de camping slechts een kleine aanbetaling gedaan. Vervolgens in de rij en aan boord. Het schip is al aardig vol. We vinden boven nog vier zitplaatsen. Om uur vertrekken we en na dertig minuten zijn we er. Bij het Visitor Centre halen we een kaart op. Bij restaurant Dôme gaan we koffie drinken met wat lekkers erbij. Dan op naar de fietsverhuur. Helmen passen, een dame geeft ons de fietsen en legt de route uit. Bij de uitgang betalen we de huur en de borg. Een band van de fiets van Robert is erg zacht, hij pompt hem op en om uur kunnen we vertrekken. Na ongeveer 500 meter horen we een grote knal en heeft Robert een lekke band. We gaan terug. Terwijl Robert een andere fiets krijgt, zien Dick en ik twee quokka s. Gelijk de camera s erbij. Ook Bart komt filmen. Zo, die staan erop. Als Robert zijn nieuwe fiets heeft gaan we opnieuw op weg. Na een paar kilometer zegt Dick dat zijn versnelling het niet zo lekker doet. Even later breekt zijn ketting en zit de derailleur niet meer waar die hoort te zitten. We kunnen Bart nog waarschuwen dat er een probleem is. Hij roept Robert, maar die hoort het niet omdat hij te ver weg is. We lopen terug naar het uitkijkpunt en bellen naar het fietsverhuurbedrijf. We krijgen geen gehoor. Bart en Robert fietsen terug. Wij blijven wachten. Na enige tijd komt er een auto 20