BASE CAMP WEST HIGHLAND WAY 2011

Transcriptie

1 BASE CAMP WEST HIGHLAND WAY 2011

2 2 WEST HIGHLAND WAY september 2010 (152km) Deze trektocht is wellicht de populairste van alle Britse lange afstandspaden. Zeker is het voor Vlamingen de bekendste. Hij kan op allerlei manieren gedaan worden : te voet of per mountain bike. En beide met de tent, of langs B&B en of hotels. Ik wou hem te voet doen, maar niet meer met de tent. B&B leek mij wel de goede formule. Ik heb alles zelf georganiseerd, alle reservaties gedaan. Achteraf bekeken heb ik veel moeite gedaan, terwijl het ook gemakkelijker kon, nl laten organiseren door een van de plaatselijke toeroperators die ook het transport van uw bagage voor hun rekening nemen, zodat enkel een dagrugzak in het geweer komt. Ik heb dus 14 dagen met al mijn bagage gesleurd en ik was veruit de enige. Woensdag 8 september : Brussel-Amsterdam, Amsterdam-Glasgow De taxichauffeur die mij kwam halen om naar Zaventem te rijden begon naar het noorden te rijden. Normaal rijden wij van Nijlen naar Lier, Mechelen en Zaventem. Maar deze man, een limburger, reed naar de Boudewijnautosnelweg, richting Antwerpen, en deze zat natuurlijk propvol. Dan maar er in Wijnegem weer af en langs de Militaire Baan naar Wilrijk, oprit Brussel. begint in de pedestrian precinct (te vertalen als de voetgangers zone) : Main Street (waar het hotel staat) afgaan in de richting van het centrum, en daar zal ik het morgen wel vinden. Telefoon opladen, camerabatterij opladen, ik probeer het meteen uit, met mijn net niet vergeten gemenebest stekker. Verdomme, het gaat niet. Wat is hier aan de hand Tot ik ontdek dat elke stekker hier ook nog een aan- & uit-schakelaar heeft. En nu marcheert alles! Naast het hotel is een Beefeater Restaurant. Een soort veredeld fast food. Maar het eten was te doen, naar schotse normen toch. Ik drink een wit wijntje, eet gegrilde zalm met aardappel in de pel, boontjes (niet gaar), brocolli, kerstomaat, mediterrane saus en boter. De kruiden moest ik er zelf maar bij denken. Een apple crumble en koffie ronden het af. Naast het restaurant is een café, The West Highland Gate. Maar dat zal voor een andere keer zijn, het is al laat en ik moet er morgen vroeg uit! Donderdag 9 september : van Milngavie naar Drymen, 19km. (Ashbank B&B, Balmaha Road 1, Drymen, tel : of , info@ashbankdrymen.co.uk) Enfin, toch nog om 7.10u in Zaventem gearriveerd. Veel volk aan de veiligheidscontrole. De scanner piept als gek Zelfs mijn schoenen en zij moesten uit! Lang wachten in Amsterdam. Met de taxi naar de Premier Inn in Milngavie, waar de WHW begint. Nu er zijn 2 Premier Inns, nl de Premier Inn Hostel, en de Premier Hotel. Het is 1 letter verschil, maar de eerste is een jeugdherberg, en de andere wel degelijk een hotel. Ik werd aan het eerste afgezet. Aan de receptie wist men van geen reservatie, dus te voet naar het hotel (gelukig niet ver) en daar klopte alles. (Glasgow Premier Inn, Mainstreet 103, Milngavie, tel : ) Ik heb de omgeving wat verkend, om de volgende dag niet te veel verloren te lopen. Zo vernam ik van een vriendelijke dame dat de WHW 6.30 opstaan, 7u ontbijt, 8.20 vertrek. Het schotse ontbijt bestaat uit toast, eieren, bacon, baked beans, gegrilde tomaten, gebakken worstjes, vooraf nog porridge en erna yoghurt en fruitsla. Voor mij is dat natuurlijk veel te veel en ik beperk mij tot een continental breakfast met thee. Op mijn kamer de Streamer gevuld, het lunchpakket ingepakt en op pad! Ja, bij het vullen van mijn dranksysteem goot ik per vergissing water in de dubbele wand, enkel deze dubbele wand heeft geen bodem De dag begint met Goretex weer. Vanaf het hotel volg ik Main Street richting centrum, ik vindt inderdaad de pedestrian precinct en naast de koffieshop Costa- Coffee staat een kleine obelisk met het symbool van de WHW, een gestyleerde distel. Links duikelen we de weg in die door Mugdock Wood loopt. Het is een mooi kasteeldomein (Mugdock Castle en Mugdock County Park) dat langs de oostelijke oever van het riviertje Allander Water ligt. Waar Allander Water, WHW en de baan naar Mugdock BASE CAMP 2010

3 County Park elkaar vinden is een kleine parking, meestal uitgekozen door de dog walkers. Men kan hier zijn hond laten uitlaten door een dog walkers service. Ik heb dan ook van hieruit verschillende vrouwen met één of een hele roedel honden zien wandelen. Het zijn precies enkel vrouwen die dit doen. Ter hoogte van Craigallian Loch, ongeveer op km5 gaat het pal noord tot waar het pad de baan B821 kruist. Deze baan loopt van Blanefield naar Carbeth en de WHW loopt een 500m langs deze baan naar het westen. Hier ontmoet ik een jong koppel uit Beieren, voorzien van grote rugzakken : zij doen de WHW met de tent. Door glooiende weiden met vee loopt het pad een beetje bergaf en geeft zicht op de eerste serieuze heuvel : Dumgoyach. De oy in Dumgoyach komt hier wel meer voor in de naamgeving. Voorbij de brug over Blane Water geniet ik van mijn eerste lunch. ALLE Schotse lunches, zo leerde ik later, zijn gestandariseerd: 2 dubbele driehoekjes sponsbrood met beleg (tonijn salade, gemalen kaas, of hesp, verpakt in een driehoekig plastik wegwerpdoosje), een frisdrank of water, een snoep, een crisp, een stuk fruit ; kostprijs tussen 4,50 en 6,5. Voor mij is dat natuurlijk veel te veel : ik eet maar 1 dubbel driehoekje. Het weer wordt beter en het wordt zelfs warm. Later zal blijken dat deze dag de zonnigste was van de hele tocht. Op KM11 is langs de rechterkant van het pad een whisky stokerij te zien. Het is voorwaar de Glengoyne Distillery. Van dit merk heb ik later verschillende malen hun single malt geproefd en goed bevonden. Wat verder in Dumgoyne is de Beech Tree Inn en ik besluit om er een koffie te gaan drinken. Juist voor ik wil binnen stappen stopt de fruit- en groenten leverancier eventjes voor mij en overhandigt mij een kilo zoete witte druiven zonder pit. Voorwaar een vorstelijk geschenk voor deze eenzame wandelaar! Ik passeer een paar maal mijn jong Beieres koppel. En dan passeren zij mij weer. Ter hoogte van de camping van Garness loop ik samen met de vrouw. De man is sneller en zal voor haar in Drymen aankomen. Ter hoogte van de camping Easter Drumquhassle besluit ik om er vijf te pakken en ben ik weer alleen. De banaan uit mijn lunchpakket moet er nu aan geloven, wat druiven erbij en uitgerust en verfrist zet ik de weg voort naar Drymen. De WHW kruist de A811 en loopt er een tijdje in oostelijke richtig mee. Ik ga resoluut naar het westen, om in het dorpje Drymen mijn B&B te zoeken. Het is 14u en ik heb er 21km op zitten. In de Ashbank B&B hebben ze voor mij een zeer mooie kamer, alles nog vrij nieuw, met een grote flatscreen TV. Na een douche, platte rust voor mij en tegen een uur of zeven ga ik het dorpje in op zoek naar een avondmaal. In The Pottery vindt ik het nodige. Om maar direct authentiek te starten probeer ik de haggis : haggis, nieps & tatties, het meest traditionele schotse gerecht. De haggis zelf is een schapenmaag, gevuld met hart, long, lever, havermout en niervet, peper, zout en foelie. Dit ding wordt verwarmd, opengesneden en de inhoud op uw bord gelegd. De nieps zijn gestampte rapen (de naam komt van turnips), en de tatties gestampte aardappelen. Het smaakt best goed, maar ik leer hier dat het formaat van de schotse porties bovenmatig is. Ik kan amper de helft opeten. Hier probeer ik voor de eerste maal een espresso en een BASE CAMP

4 4 single malt. Ik krijg de malt van de streek, de Glengoyne 10 jaar. Dit is zeer lekker! Vrijdag 10 september : van Drymen naar Balmaha, 12,8km Omgeveer op KM28 is er een bruggetje over de rivier Burn of Mar, met een prachtige stroomversnelling. Vandaar af gaat het stijl omhoog naar de top van Conic Hill, 360m. Het pad wordt hier een echt bergpad. Er is wel wat volk onderweg vandaag. (Oak Tree Inn, Balmaha, Tel : , info@oak-tree-inn.co.uk) Ontbijt met fruitsap, thee, spiegelei, bacon en toast. Buiten is het effen grijs en regent het : volledige regenkleding vandaag! Ik kan vanuit Drymen pal noordwaarts gaan om aansluiting te vinden met de WHW, of ik kan teruggaan waar ik hem gisteren verlaten heb. En ik kies voor het laatste : 500 meter langs de baan en dan noordwaarts Garadhban Forest in, in een wijde boog omheen Drymen. Waar het bos eindigt wordt het heide en varens en zie ik reeds voor mij Loch Lomond en aan mijn rechterkant Conic Ook 2 jonge gasten, waarvan er één een werptent meesleurt. Ik dacht eerst dat het een soort trommel was, maar zo een werptent is ook rond van pak en heeft 1 handvat. En kan dus niet op een rugzak worden gebonden. Dus, rugzak op de schouders, en één hand omhoog bij wijze van kapstok, en daaraan de tent gedragen met het enige handvat. Deze jongen had ook nog All Stars aan Andere mensen heb ik onderweg nog teruggezien, maar deze niet Geschikte schoenen zijn toch wel nodig voor dit soort geaccidenteerd terrein. Een paar dagen verder, bij Beinglas Farm kwam ik een koppel tegen, waarvan de vrouw serieus mankte. Ze was uitgegleden tijdens de afdaling van Conic Hill en zich bezeerd. Vanaf Balmaha hebben ze iedere etappe met de bus moeten doen! mijn kamer in The Oak Tree Inn De rand van het bergpad geeft uitzicht op het ruige heidelandschap vol schapen. Eens boven volgt natuurlijk de afdaling en deze is wel redelijk steil : 2,5km voor 360m hoogte, maar de zon is nu redelijk van de partij en het zicht op het meer is zeer mooi. Het pad eindigt aan de parking van het Visitors Center van Balmaha. Gauw even binnenwippen om te vragen waar de Oak Tree Inn zich bevindt en het is het eerste gebouw dat ik zal tegenkomen! Wederom ben ik om 14u op mijn dagbestemming en heb ik enkele uren om te douchen en te rusten. We zijn nu op KM35. In de bar van de inn drink ik een cranberry juice. Best lekker. Hill. Het weer wordt wat beter, met nu en dan wat zon en nu en dan ook wat regen. Loch Lomond is de eindbestemming van de dag, maar de WHW gaat rondom Conic Hill om in Balmaha te eindigen. Een beetje later wordt ik naar miijn kamer begeleid, die in een aangrenzend gebouw gelegen is. Het is een echte éénpersoonskamer, smal, maar comfortabel. Ik vergeet natuurlijk te vragen hoe de douche werkt, iets wat ik op andere plaatsen ook nog zal vergeten maar wat wel noodzakelijk bleek te zijn. In de douchecel zie ik de knoppen voor koud en warm water, maar als ik er op druk gebeurt er niets. Naar de receptie gebeld. En dan wordt er uitgelegd dat er vóór de ingang van de badkamer een schakelaar is, tegen de grond, BASE CAMP 2010

5 die moet aangezet worden. En dan marcheert het. T is ni moeilijk, t is gemakkelijk, als g het maar weet natuurlijk! Avondmaal met soep (een goed gevulde groentensoep met brood en boter), en gerookte schotse zalm met brood en boter, beide voorgerechten, maar voor mij meer dan voldoende. Glaasje Chardonnay. Als ik zie welke gigantische schotels fritten met hamburgers er rondom mij worden binnengespeeld door dikke mensen of mensen die bezig zijn het te worden. T is niet normaal hoeveel obesen hier rondlopen, van jong tot oud. En toch heb ik reeds veel sportieve mensen gezien ook. Mensen van mijn ouderdom die in spankousen, spanloopkostuum en fluovestje hun jogging doen, bergop en bergaf. Zaterdag 11 september : van Balmaha naar Rowardennan Hotel, 11km (Rowardennan Hotel, ) Trossachs. In Millarochy ligt een camping vlak aan het meer. In Cashell eveneens. Vanaf Sallochy buigt het pad af van de baan en vervolgt kronkelend zijn weg tot aan het Rowardennan Hotel, dat in een domein ligt met vakantiehuisjes. Het is ongeveer 2u en ik ben op KM43,5 tot nu toe. Het is er een hotel met status, gelegen vlak aan de WHW, met veel tapis-plein, zodat ik mij verschikt afvraag waar naartoe met mijn vuile schoenen. Men heeft daar alle begrip voor : op de kamer staat een plastik schoenenbak. Mijn bafkamer bevindt zicht tegenover mijn kamer aan de overkant van de gang. Ik heb weer het zelfde probleem : de afzuiging werkt niet en ik krijg het warme water niet gestart. Vanuit de receptie komt men mij ter hulp : links van de deur is de schakelaar voor het licht. Rechts van de deur hangen aan het plafond 2 flosjen : één voor de afzuiging, en met de andere kan ik het warme water starten : t is ni moeilak, t is gemakkelijk! ontbijt : porridge, scrambled eggs, bacon, confituur, toast, thee. Gevarieerde wandeling in het bos, soms langs de baan, soms er naast. Het weer is ook gevarieerd : regenjasje aan, regenjasje uit. In Arrochybed is een aangelegde parking met een parkwachter voor het Nationaal park Loch Lomond & the Na mijn douchke, ook mijn schoonheidsslaapje en het is alweer tijd om de eetzaal op te zoeken. Ik kon eten in de eetzaal, of in de pub. De pub maakt hier ook deel uit van het hotel en doet dienst als cafe voor de locals. Gezien de status van het hotel zag ik algauw in dat de eetzaal niets voor mij was. Deze zat redelijk vol met personen in kostuum met das, op de achtergrond klassieke muziek, en veel te veel licht. Ik dus op mijn sloeffen naar de pub, waar de muziek van een populairder allooi was. Hier bestelt men het eten aan den toog, en men betaalt er ook aan de waard. En het is het zelfde eten als in de eetzaal. Een goed gevulde soep en een meat pie, een soort stoofvlees met een bladerdeeg broodje er overheen, aardappel in de pel, bloemkool, sluimerwten en wortelen. Ik bedoel 1 gehele wortel, slechts halfgaar en zelfs dat nog niet. Maar wel voedzaam. Vermits het zaterdag is komt er ook nog Live muziek. Maar dat zou te laat worden voor mij. Dus de trappen op en het bed opgezocht. Daar stelde ik vast dat de lichtschakelaar zich bevind aan de deur bij de ingang, dus terug mijn bed uit om het licht te doven. Rare gasten die Schotten! 5 de pub van het Rowardennan Hotel 2010 BASE CAMP

6 6 Zondag 12 september : van het Rowardennan Hotel naar het Inversnaid Hotel, 11,2km. (Inversnaid Hotel, tel : , InversnaidHotel@lochsandglens.com) Dit stuk van de WHW is het minst interessante. De weg is niet moeilijk, maar een eentonige verharde weg, langs het meer, maar je ziet het niet. Aan Ptarmigan Lodge splitst het pad in een stuk dat langs de oever gaat en een stuk dat de verharde weg blijft volgen. Dat eerste stuk is privé en ik kon er dus niet op. Onderweg zijn wel veel watervalletjes aan de bergzijde, de kant van Ben Lomond. Daar heb ik er wel wat van gefotografeerd. He oeverpad komt KM50.5 weer tevoorschijn, en even verder is er toch een mooi uitzichtpunt op het meer, met een bank erbij. Deze wordt grondig uitgetest. Ter hoogte van Ashlan is een B&B, met een aanlegsteiger. Dit wordt mijn picnic plaats. reeds druk aan het wachten waren : een zeer hoog gepensionneerden gehalte, allemaal met de bus gekomen op doorreis in Schotland. De eerste shift van 100 was nog aan het eten, dus eventjes wachten. Langs de muur stond een batterij dieners en diensters, netjes in de rij, om gelijk wie op een wenk te bedienen. Toen het zo ver was en iedereen was weg en alles afgeruimd, schreed de hoofddienster prechtig de lobby binnen om met luide stem te verkondigen dat wij naar binnen mochten. Vermits ik een geval apart was, ik was ocharme geheel alleen, kreeg ik een tafeltje helemaal voor mijzelf. Die avond was het menu voor mij een dikke soep (dikke aardappelsoep met allerlei groenten), cod with creamy cheese sauce, aardappelen en witte kool. Na afloop was er koffie in de lobby koffie : à volonté! Maandag 13 september : van Inversnaid Hotel naar The Drovers Inn te Inverarnan, 11,2km, The Drovers Inn, tel , info@thedroversinn.co.uk Uiteindelijk, op KM55 ligt mijn dagbestemming in het zicht : Inversnaid Hotel. Het ligt aan het Arklett Water met een indrukwekkende en schuimende waterval. Inversnaid Hotel is een gigantisch complex, zeker 100 jaar oud. Dit gebouw, dat gebouwd werd in 1790, zou perfect kunnen dienen als decor voor de verfilming van een Agatha Christie detective roman. Aan de receptie werd mij verteld dat er per avond wel 200 maaltijden moesten geserveerd worden, en dat dit daarom in shiften werd georganiseerd. Ik koos voor de shift van 20u. Om mijn kamer te bereiken kreeg ik een wegbeschrijving mee : brede trap op, kleine trap op, deur, gang, deur, smalle trap op, deur, gang et voilà! In de kamer was alles dik in orde : het licht stond op de juiste plaats, en ik kon probleemloos het warm water van de douche bedienen. Na mijn namiddagdutje daalde ik af naar de lobby, waar de volgende 100 gasten De dag begint volledig grijs, en het was al vanaf s nachts aan het regenen. Zo zal het de ganse dag blijven : gieten! om de graad van intensiteit van het neervallende water te beklemtonen. Nochtans is deze weg veel mooier dan de vorige, een echt pad, maar veel omhoog, omlaag, bos, maar met uitzicht op Loch Lomond. Eventjes voorbei het hotel is een punt waar de trekker die geen lunchpakket heeft, zich van water kan voorzien. Op KM55,5 heeft het hotel een plaatsje in het bos vrijgemaakt waar de kampeerder kan van gebruik maken. Vanaf dit punt is het pad bijna een echt bergpad, met veel rotspartijen, waar o.a. ook Rob Roy s Cave zich bevindt. Rob Roy was een soort schotse Robin Hood uit de 18 e eeuw die zich hier zou verschanst hebben, op de vlucht voor de overheid. Ik heb er een foto van en ik denk dat hij er niet veel comfort in had. In het hotel heb ik een goed sandwich gekocht met tonijn en komkommer. Deze sandwich opeten in de regen is ook zoiets wat men kan omschrijven als de normale schotse charme. Nog wat druifjes er tussendoor om het moreel wat BASE CAMP 2010

7 op te vijzelen en hop daar gaan we weer in de gietende regen. In Doune staat een bothie. Dat is een gebouw, een deur, 4 muren, een vloer, een dak, een haard, een venster en een houten vlet waar men zich te slapen kan leggen. Het ding is absoluut niet warm te krijgen. Niet zo gezellig dus. Ik verkies dan liever een tent. Toch gebruik ik de bothie om even uit de drup te zitten en wat te eten en te drinken. 1,5km verder zie ik de ruines van Ardleish. Dit is ook het einde van het lange Loch Lomond. Er is ook een overzet naar Ardlui die men kan oproepen door een vlag te hijsen. Het regent nu nog wat harder, passeer Dubb Lochan en op KM65 zie ik de brug over de Ben Glas Burn rivier en de Grey Mares Tail Waterfall. Vanaf deze brug bevindt ik mij op het terrein van de Beinglas Farm, een ruime camping voor trekkerstentjes. Er zijn ook wigwams te huur en zelfs kamers met alle comfort (75,00 ). Een en ander verneem ik van de waardin van het cafetaria, waar ik een snackje tot mij neem en een theetje drink. Er is ook een winkel waar ik mij voorneem de volgende morgen wat inkopen te doen. Vandaar is het maar 500 meter tot The Drovers Inn (over de falloch River brug) en dan naar links langs een voetpad naar de Inn. De Falloch is geweldig gezwollen en de waardin wist te vertellen dat in de omgeving reeds andere kleinere bruggen waren bezweken door het wassende water. The Drovers Inn is een zeer speciale plaats. De Inn is 300 jaar oud en is genaamd naar de drovers, herders die grote kuddes naar hun bestemming voeren. De gelagzaal is uiterst sfeervol, warm (door de open haard) en rokerig (idem). Voor een of andere reden krijg ik kamer nummer 6 : The Haunted Room. Toch heb ik zeer goed geslapen, alle geesten ten spijt. Alles aan en in dit gebouw is werkelijk zeer oud. Ik slaap in een four-poster hemelbed. Wie weet wie heeft hier de afgelopen 300 jaar al in geslapen. Zelfs Rob Roy was hier ooit te gast! Met de douche had ik pech : goede douche, maar tegelijk ook een voetbad, zodat ik op tijd moest stoppen me douchen of ze zouden het beneden geweten hebben. De receptioniste is na mijn reclamatie toch zelf met een haakje in de afloop gaan peuteren, zodat ik de volgende morgen een operationele badkamer had. Beinglas farm 7 Vanavond eet ik vissoep en minced meat with carrots and tatties. Het was lekker. De obligate Glengoyne moet er aan de gelagzaal van The DroverssInn 2010 BASE CAMP

8 8 geloven. Ik heb het goedje nu reeds enkele malen geproefd en werkelijk goed bevonden : het is een van die dingen die steeds beter worden! Dinsdag 14 september : van The Drovers Inn in Inverarnan naar Glenardran B&B te Crianlarich, 9,6km, Glenardran B&B, tel Het is niet zo somber als gisteren en voor het ogenblik regent het niet zo erg : miezer. Dus t zal wel weer GTX weer zijn. En inderdaad, na een tiental minuten is het weer van dat, nog erger dan gisteren rukwinden, slagregen, tot hagel toe. Het is ook kouder. Blijkbaar zijn mijn schoenen niet meer waterdicht. Het pad gaat van Beinglass Farm langs de Falloch rivier in noordoostelijke richting, langs de Falls of Falloch (waterval), en het gehuchtje Derrydaroch. Niet veel verder komt de spoorweg langszij, tot ik er onderdoor duik, en eveneens onder de grote baan baan A82. Dit is het spoor van de West Highland Railway : van Fort William naar Glasgow. Er zijn 2 sporen : één heen, en één terug. En in het midden het perron. En op dat perron is het stationsgebouwtje, met een deur aan elke kant. En in dat stationnetje is een pub. Daar heb ik dan een tasje thee gedronken. Dat men bij ons nooit op dat idee is gekomen. Aan de dame van het buffet vraag ik de weg naar mijn bestemming : Glenardran House B&B : onder de spoorweg door, dan naar links, langs de jeugdherberg, verder tot aan de grote dwarsbaan, dan naar rechts waar ge de Rod n Reel Pub hebt en : there you will see it. Dit is het eerste adres waar ik mijn schoenen moet uitdoen en beneden in de hal moet laten staan. Op de vorige adressen kon ik mijn schoenen steeds mee naar mijn kamer nemen, zodat ik ze kon proper maken en nikwaxen. Enfin, toch met een vod wat gekuist en ingesmeerd, en vooral ook kranten ingedaan want ze zijn langs binnen ook nat. Nu wordt het ernstig. Ik hoor de donder rommelen, de gutsende regen wordt hagel en dat duurt zo tot ik voorbij de Keilator hoeve ben. De koeien die overal in dit landschap grazen zijn op een hoopje bijeengevlucht, de kalfjes beschermend in het midden, en beducht voor elke vreemde gebeurtenis. Ook dus voor een eenzame wandelaar die daar per abuis voorbijkomt. Ter hoogte van KM75 gaat de WHW naar links, dus naar het westen, er is ook nog een spoor door Bogle Glen en ik moet pal oost naar Crianlarich. Het regent iets minder en ik besluit mijn banaan op te eten aan de rand van het bos. Het pad daalt sterk af naar het dorp, waar ik de baan oversteek en terecht kom in het station van Crianlarich. Op de kamer aangekomen stel ik vast dat mijn telefoon volledig nat is en niet meer werkt. Ook het opladen gaat niet meer. Groot probleem : geen uurwerk meer, geen contact meer met thuis. Na een tijdje lukt het toch weer en kan ik met Adinda bellen, daarna ook met Marianne. Ik geef de boodschap door dat ik niet meer zal kunnen bellen en dan valt alles definitief uit. In de Rod n Reel pub schaft de pot het volgende : dikke erwtensoep (alle soepen zijn hier dik), Beef Pie met frieten, witte kool en princessenbonen, een watertje en een wit wijntje om mij te troosten. Er kwamen ook 3 belgische jonge gasten binnen. Ik herkende hun belgisch zijn aan de camouflagejas met belgische vlag. 3 studenten die met een last minute naar Glasgow vlogen. Ze kamperen. Hun vestimentaire uitrusting is niet veel soeps. Nog eens geprobeerd mijn telefoon te activeren, maar niets. BASE CAMP 2010

9 Woensdag 15 september : van Crianlarich naar Tyndrum, 9,6km, Tyndrum Lodge Hotel, Tel : , info@tyndrumlodge.co.uk gaat nu door een mooi bebost gebied, tot waar hij onder de spoorweg, de baan A82 oversteekt en de brug over de Fillan River neemt. Vandaaruit komt hij in open terrein naar Kirkton farm (niet enkel een boerderij maar een heel gehucht). Tussen Kirkton farm en Auchtertyre kijk ik uit op een weide met highland runderen. In Auchtertyre is een camping, zijn bungalows te huur en er is een winkeltje waar ik een koffie kan drinken. Ik ga buiten zitten en wordt dra omringd door halftamme vogeltjes die wachten op de kruimeltjes die van mijn koek vallen. Ik vraag daarna aan de winkelier hoe dat komt van die vogeltjes : It s by folks like you, giving them crumbs and other stuff! Wat verder terug de A82 over en langs de Fillan River tot de Tyndrum Lower Station. Vandaar kom ik aan de mooie jeugdherberg. Er staat een info-paneel met een situatieplan van wat Tyndrum te bieden heeft : winkels, tankstation, en de verschillende overnachtings- en eetmogelijkheden. Mijn hotel ligt aan de overkant van de rivier, dus nog eerst even naar de oversteekplaats gaan. Ik ben dan aan KM85. Bij het ontbijt geeft de patron het weerbericht mee voor de komende dagen. Het vooruitzicht is het zelfde weer als gisteren of nog erger, soms zelfs met sneeuw op de hoogte toppen. Het is me wat : de oversteekplaats geraak ik wel droog over, maar bij slecht weer is dat niet evident. Ik denk dat het twee dagen geleden onmogelijk zou Ik doe alvast mijn getten ook nog aan over mijn waterdichte broek. Ik vertrek in de regen, maar het duurt niet lang, of deze stopt, en ik heb van de ganse dag geen regen meer gezien! De eerste km is klimmen langs de zelfde weg van gisteren, tot het kruispunt met het pad door Bogle Glen. De WHW 9 de jeugdherberg van Tyndrum 2010 BASE CAMP

10 10 geweest. Dan had ik terug gemoeten naar het infopaneel om rechtstreeks naar de A82 te kunnen gaan. Maar enfin, eind goed, al goed, daar waar de WHW en de A82 elkaar kruisen zie ik aan de rechterkant reeds het Tyndrum Lodge Hotel. Om 13u45 ben ik in mijn kamer. En in dit hotel, dat mijn goedkoopste verblijf bleek te zijn (35 ) werkte alles : de douche liep niet vol, er was warm water, het toilet spoelde door, de televisie werkte, kortom alles prima, alleen mijn telefoon was er nog niet bovenop. Dus besloot ik een nieuwe telefoon de kopen. Evenwel, terwijl er toch een Green Welly shop was, en een winkeltje aan het tankstation, zelfs een soort kruidenier, geen telefoons te koop. Dus dan maar een uurwerk aangeschaft, zodat ik tenminste kon zien hie laat het was. In het hotel kon gegeten worden in de eetzaal of in de aangrenzende Paddy s Pub. De Paddy s Pub vondt ik te druk (te café-achtig), dan maar de eetzaal, waar ik prima verzorgd werd door de ober : weer zalm op die of die wijze, met in de pel gekookte aardappelen (nooit helemaal gaar), wortelen (enkele zijn gaar, andere niet) en toch met een redelijke saus. Als dessert neem ik een koffie en een spongy pudding. Ik vond dit veel te zoet en helemaal niet lekker. Donderdag 16 september : van Tyndrum naar Bridge of Orchy, 11,2 km, Bridge of Orchy Hotel, Tel : Om 10u kan ik vertrekken. Nog eerst in de outdoor shop van The Green Welly een paar 1000 Miles Socks gekocht : ik zal ze eens uitproberen als liner. Vandaag is het koude noorderwind. De WHW begint hier als landweg tussen 2 bossen elk langs de flank van een flinke heuvel. Hij verloopt precies tussen de A82 en de spoorlijn. Ter hoogte van KM88 loopt het pad onder de spoorweg en wordt de vallei breder. Rechts is de Bein Odhar, een heuvel van 901m, en ik krijg zicht op de Bein Dorain 1074m. Er stromen verschillende watervallen van de rechterflank. Ter hoogte van km 89 ontmoet ik een oudere man met vilten hoed en een jonge dikke vrouw. Ze zijn omhoog aan het turen naar een roofvogel, waarvan ze zich afvragen of het een see eagle zou zijn. Ik dacht dat een zeearend aan zee zou zitten omdat die enkel vis eet. En dit beest was aan het cirkelen op de berg, waar geen vis is. Dus dacht ik aan een buizerd. Maar, thuis, heb ik wat opzoekingswerk verricht, en inderdaad eet deze arendensoort jaarlijks 200 lammeren op. Zo zie je maar weer. Ter hoogte van Auch buigt de pal noordelijke weg af naar het noordwesten, de vallei in van de rivier Allt Kinglass. Rechts is de Beinn Dorain en de spoorweg is weer van de partij. Bridge of Orchy is een klein gehucht, dat begint aan het station, en eindigt aan baan A82. BASE CAMP 2010

11 Ja, de A82 zowel als de spoorweg zijn alomtegenwoordig langs de WHW. Het hotel ligt langs de baan, en er is ook een halteplaats voor de bus. Verschillende trekkers geen hier door tot Inveroran Hotel, dat 3,5km verder ligt. Ik blijf echter in het Bridge of Orchy Hotel. Achterin is ook nog een bunkhouse : origineel van vorm en de mogelijkheid om in het hotel te eten. Maar, het hotel is wel aan de dure kant : 100,00 (2-persoonskamer, hoogseizoen). Na het avondmaal stel ik met genoegen vast dat ik eindelijk echt lekker heb gegeten : een stukje op het vel gebakken zalm, gelegen op een platte kroket van aardappelen, bruine bonen en uien, met daarrond mosselen gevuld met garnaal en kleine clams ; het geheel overgoten met een heerlijke tomatensaus. De mosselen waren delicieus, zoals ook het de bus naar de parking van de Three Sisters in Glencoe, en vandaar te voet naar de Clachaich Inn in Glencoe : 4,5km. Aan het hotel heb ik de Scottish City Link bus van 11.01u. genomen die het voettraject volgt, maar dan ten oosten ervan. Het loopt langs de zelfde A82, langs Loch Tulla en komt dan in het mooiste stuk van de WHW, wat ik dus gemist heb : Rannoch Moor, het Rannoch Moeras. Het is een vrij drukke baan, met veel toeristenbussen ( Japanners, Amerikanen). Er zijn vele parkings, wat op een echte noodzaak wijst, want vanaf hier zijn verschillende wandelingen mogelijk : bvb Glen Etive (langs de Etive rivier en andere moeilijkere dingen in deze echte ruwe Highlands. Bridge of Orchy Hotel kroketje. En daarbij een lekker glaasje Pinot Grigio. Er zat nog een persoon alleen aan een tafeltje : een amerikaanse vrouw van rond de dertig, die al snel het gezelschap kreeg van een man, zelfde leeftijd, ook aallleen aan een tafeltje. Ze geraakten aan de klap, maar op het einde van de rit had de vrouw plots hoofdpijn. De man bleef wat beduusd achter. In t aantwaarps zou men zeggen : zennenèring broit ni! Als in de Drovers Inn de douche niet doorliep, dan was het hier het toilet. Dan maar naar beneden om mijn behoefte te doen! Vrijdag 17 september : normaal zou de volgende etappe deze zijn van Bridge of Orchy naar Kingshouse Hotel, 19,5km. Maar dit laatste was volzet en dus moest ik een alternatief zoeken. Dan maar met Tevenover The Three Sisters zijn 3 parkings waar de bus kan stoppen (zie de kaart van de BMC Ben-Nevis & GlenCoe 40d) : daar laat ik mij afzetten. Ik daal de helling af naar het pad dat van bovenaf te zien is. Naar links gaat het tot waar het pad naar Lost Valley begint : zeer steil vanaf de brug over de Coe rivier. Daar ben ik teruggekeerd om de rivier stroomopwaarts te volgen. Ergens, uit de noorderwind en in de zon heb ik mijn lunchpakket aangesproken met het zicht op The Three Sisters, juist tgenover het pad dat naar de Coire nan Lochan gaat, East Face Walls, waar geklommen wordt. Ook dit pad is indrukwekkend van hieruit gezien. Ik zag juist iemand die naar beneden kwam. Een druk pad is het zeker niet. Het begint terug te regenen. Dan maar verder opgestapt en langs het pad naar het westen gegaan tot aan het meertje Loch Achtriochtan. Daar is ook het Mountain Rescue Center BASE CAMP

12 Coire nan Lochan, The Three Sisters 12 en wat verder de boulders voor de klimliefhebbers. Voorbij het meer is een parking links van de baan, daar de baan oversteken en het baantje in naar Clachaich. De Coe rivier maakt hier een aantal prachtige watervallen. De Clachaich Inn is zeer bekend als inn : wereldberoemd voor zijn lokale bieren van t vat (7 soorten) en zijn single malts. Ik heb een biertje geproefd en t valt best wel mee. De gelachzaal is vrij ruim, zoals altijd rumoerig, met tafels, stoelen en salon zetels. Heel gezellig. Toch een heel andere sfeer hier in deze Inn : Veel MTB-ers hier, klimmers en wandelaars, Geen WHW-goers. Mijn avondmaal was hier venison stew met aardappelen ( jawel, in de pel), (bijna rauwe) princessen en wortelen. Het vlees is zeer lekker, mals en met een heerlijke saus. Goed geslapen. Het stortbad is hier het beste tot nu toe : genoeg water, heet genoeg, en ook koud genoeg. Natuurlijk, de onderkant was wel niet waterdicht, maar niet voldoende om de boel onder water te zetten. Dit was de kleinste kamer tot nu toe, maar voor 1 man meer dan groot genoeg. Juicht ende jubelt! Ik kan mijn telefoon terug opladen. Gelijk gebeld naar de winkel om het goede nieuws te melden. Zaterdag 18 september : van Glencoe naar Kinlochleven,, 10km Edencoille Guesthouse, Garbein Road, tel : , edencoille@tiscali.co.uk, BASE CAMP 2010

13 Na het ontbijt afrekenen en met de taxi naar Altnafeadh, waar de WHW op mij ligt te wachten. Dit is het punt op de A82 waar het pad verder gaat. Hier komen ook de trekkers toe die van Kingshouse Hotel komen, 4,5km verder. Van hieruit stijgt het pad in 1km vrij stijl naar de Devils Staircase, van 300m naar 525m. Maar helemaal niet moeilijk. Ik had dit wat overschat. Boven laat ik mij fotograferen door een vriendelijke amerikaan. Het uitzicht naar het oosten is zeer mooi. Het wegverloop zelf ook, met mooie bloemen, mossen en heide. In de verte is Blackwater Reservoir dat voor drinkwater en hydroelektrische energie zorgt voor Kinlochleven. De afdaling naar het stadje is 7,5km. Ongeveer halverwege is het beginnen regenen. De laatste 2 km waren er te veel aan : ik begon pijn te krijgen in mijn linkerheup. Ik kan er bijna niet meer op steunen. Om 14u was ik beneden in het stadje aan The Ice Factor : de grootste kunstmatige ijswand van GB. Ik heb daar een groepje jonge belgen ontmoet die mij vroegen of er de volgende etappe halverwege te kamperen was. Daar kon ik natuurlijk niet op antwoorden. Aan een voorbijganger vroeg ik de weg naar het Edencoille Guesthouse. Die verwees me door naar de postbode, waarvan ik dacht dat het een straatveger was. Vergissing natuurlijk. De man was gekleed en uitgerust zoals de straatvegers bij ons vroeger waren : volledig in het hot red fluo, en met een stootkarretje. Bleek dat dus de postbode te zijn. Maar hij kon mij haarfijn uitleggen waar de Garbein Road was waar ik heen moest. Alleen kon ik het niet haarfijn verstaan, want het was in het schots. Mijn logement lag in het westen van het stadje en onderweg heb ik het voor alle zekerheid nog maar eens gevraagd. Iedereen is hier zeer vriendelijk en gedienstig. Het Edencoille Guesthouse is een geval apart. Ik heb nooit zoveel kitsch bijeengezien als hier. Men benadert het huis van opzij, en krijgt zicht op het levensgrote Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen in de tuin. Binnen liggen er overal matten en matjes met fanfreluchkes. En overal zie ik glazen kasten met porceleinen danseressen in alle kleuren en maten. Het moet een fortuin gekost hebben om dit te verzamelen. mijn kamer in Edencoille Guesthouse Devil s Staircase Het toeval wil dat de man met de dikke jonge vrouw hier ook waren, en vermits deze man porceleinhandelaar was, now retired, kon hij dit volmondig beamen. Bij mijzelf noem ik hem the felthat man with the OW doughter (overweight) BASE CAMP

14 14 Fisiek ben ik nu eindelijk in goede vorm, mijn benen zijn OK, maar mijn heup niet. Enfin, in hoop dat dit met wat rust overgaat. Vermits ik weer vroeg ben aangekomen besluit ik om wat te slapen, wat niet zo goed lukt. Mijn heup is er niet beter op geworden. S Avonds pikkel ik met grote moeite naar het restaurant in het stadje, waar ik de amerikaanse dame van Bridge of Orchy weer tegenkom. Eten, drinken, een praatje met de dame (ik probeer haar uit te leggen hoe dat werkt een pousse café ). En dan weer gepikkeld naar mijn bed. Zondag 19 september : met de bus van Kinlochleven naar Fort William. Als ik s morgens uit mijn bed kom en naar de douche ga, ziet het er niet goed uit met mijn linkerheup. De pijn blijft, en er op steunen is niet goed. Het ontbijt is overvloedig, met alles er op en er aan, ook veel vers fruit. Ik moet niet veel vertellen aan de ontbijttafel, want de hoge toon wordt gevoerd door 2 oude knarren die tegen elkaar aan het bluffen over hoeveel marathons zij wel gelopen hebben. En nog lopen. Van de patron verneem ik om hoe laat de bus komt en waar ik ze moet vinden. De vader met zijn OW doughter gaat ook mee, want zij redt het niet meer. Dus we zijn al met 3. Gelukkig is het niet ver, ongeveer juist over het restaurant van gisteren avond. Terwijl ik in de pompeuze salon zit te wachten krijg ik het gezelschap van de vader met zijn dochter, en deze laatste vertelt wat over haar job in Londen. Zij is community responsible person voor een moeilijke wijk. Ze doet het zeer graag. De vader had een groothandel in porselein, en doet nu niets anders dan wandelen, maar enkel in GB. Hij doet nu de WHW voor de 2 e maal en om mij te troosten zegt hij dat deze laatste etappe eigenlijk een anticlimax is, want niet eens zo mooi. Ik kan het aannemen, want na een korte klim vanuit Kinlochleven, blijft het pad op ongeveer de zelfde hoogte van 300m en men wandelt eigenlijk langs de voet van de hoogste berg van GB, de Ben Nevis, maar je ziet hem niet! Nu, het is toch wel spijtig. Komen ons 2 dames vervoegen die ons vertellen dat ze afkomstig zijn uit Zuid Afrika. Dus met Namibië had ik een aanspreekpunt. Maar ze zien mij zitten met mijn wandelstok en mijn plan om de bus te nemen. Dus vertel ik over mijn heupprobleem. Wat een toeval : beide dames zijn gehuwd met heupspecialisten. De ene doet het consult, de andere opereert. Beide koppels verblijven echter reeds 10 jaar in Schotland en zijn verzot op het landschap. Beide mannen komen erbij en na een kleine auscultatie, waarbij mijn linkerbeen in alle richtingen vanuit de heup wordt bewogen luidt het verdict dat het waarschijnlijk niet het heupgewricht is, maar de bovenkant van het been dat overbelast werd. En dat ik er wel degelijk goed aan doe om nu niet meer te stappen. En thuis veel te rusten en goed laten onderzoeken. Dus, mijn idee om de tocht met de bus te doen was nog niet zo slecht, maar zelfs noodzakelijk. Het weer is niet zo best : lage grijze wolken en regen. Van Kinlochleven gaat het westwaarts tot aan de A82, dan North Ballachulich en langs Loch Linne tot Fort William. Daar vraag ik de weg naar mijn reservatie in Fort William Backpackers Hostel, Alma Road, tel Ik ben te vroeg voor de receptie en dus neem ik even poolshoogte. Het is een soort jeugdherberg. Ik maar een koffie en spreek mijn lunchpakket aan in het salon. Terwijl ik daar zo zit bedenk ik mij, laat mijn baggage staan en duikel het stadje in op zoek naar een komfortabeler onderkomen voor dezen ouden zieken mensch. Dat duikelen is met een korrel zout te nemen. Meer een gehandikapte die dat niet gewoon is : ik kan enkel zeer traag stappen, en elke stap doet pijn. Ver moet ik niet gaan, want in Belford Road, eigenlijk om de hoek, vindt ik het Berkeley Guest House, tel Ze hebben voor mij voor 2 nachten een moderne mooie kamer. Ik werd hier ontvangen door de mooie dochter des huizes en misschien heeft dat er toe bijgedragen niet verder te zoeken. Dus, bagage gehaald en mij geinstalleerd en goed gerust. Naar Adinda gebeld. Zij vroeg naar een kinderboek over schotse rokjes, want het grootouderfeest zou in het teken van Schotland zijn. Ook met Veerle gebeld die mij het idee van een boottochtje aan de hand deed. Als avondmaal heb ik het overschot van mijn lunchpakket gegeten. Samen met de thee en de koffie van de kamer was dit voldoende voor mij. Morgen zullen we wel weer zien. Maandag 20 september : Fort William. Zeer verzorgd ontbijt, bij zeer vriendelijke mensen Na wat gerust te hebben ben ik gaan rondpikkelen in FW. Eerst naar de boekhandel. Geen kinderboeken over schotse rokjes. Maar wel een zeer goed boek gevonden van David Gibbins : The Mask of Troy. Dus nu had ik iets om de tijd te verdrijven : ik moest ten slotte nog morgen met de trein naar Glasgow. Na de boekhandel het station opgezocht voor het uurrooster : rond 11.30u ; een deftig uur, zodat ik in de trein op mijn BASE CAMP 2010

15 gemak mijn lunchpakket kan aanspreken. Zeer vriendelijke bediening aan het loket. Niet ver van het station bevindt zich Nevisport, een zeer moderne buitensport winkel met een lager en een hoger verdiep en een snack restaurant. Er is één shopping street en dat is Middle Street. Daar zijn de meeste winkels, souvenir shops, whisky shops, restaurants en pubs. In deze straat zijn nog 2 andere buitensport winkels. Op het einde van Middle Street is een pleintje met een bank en een gebeeldhouwde man : het officiële einde van de WHW. Daar heb ik mij laten fotograferen door een bereidwillige voorbijganger. enkel het eigen merk wordt verkocht, zo n 70% goedkoper dan het echte spul. De andere verkoopt de goede merken. Wat schoenen betreft is het bedroevend gesteld. Ik heb het ook onderweg gezien : de eilanders hun schoenen niet veel zaaks. De enigen die nog goed geschoeid overkomen zijn de Duitsers (en die ene Belg natuurlijk). Er zijn uitzonderingen, zoals de vader met zijn OW doughter, die dragen tenminste Meindl type B. Berghaus is het meest voorkomende merk van jassen, gevolgd door The North Face. En dan veel onbekende merken zoals uit de 70% goedkoper winkel. De street oversteken alsook de highway ( jawel, de A82) en dan bevindt ik mij aan de oever van Loch Linnhe, een lange fjord die uiteindelijk langs de zuidkant uitgeeft op de oceaan. Er is daar een aanlegsteiger waar men kan inschepen voor een tochtje op Loch Linnhe. Dat is voor straks. Tevens is er ook een seafood restaurant, maar niet open. Terug noordwaarts langs de shopping street, tot aan een pub, waar ik rond de middag ben gaan gaan eten. Ik wou er ook een koffie, maar we are so sorry, but our coffee machine broke down. En als de koffiemachine stuk is kan men geen koffie meer maken! Terug naar mijn kamer om wat te rusten, want tenslotte ben ik een invalide. In de namiddag heb ik 3 buitensport winkels bezocht. Nevisport is wel de mooiste zaak. De beide andere bevinden zich in de Middle Street. Een is een echte keten- winkel, waar Na de winkels heb ik mijn boottochtje. Het duurt ongeveer een uur. In den beginne heb ik het nog warm genoeg, maar na een half uur begin ik kou te krijgen. Het is me nogal een weertje ook. Hoewel het niet regent is het uiterst winderig en op zo een boot kan je niets anders dan stil zitten. Maar juist door de sombere bewolking is het zicht op de omgeving indrukwekkend. Loch Linnhe is een zeearm en we hebben geluk, er zitten zeehonden op een uit het wateropstekende rotspunt. We zien ook mosselkwekerijen en zalmkwekerijen. In het midden van het meer bevindt zich ook een reusachtig ponton : dit is een van de weinige plaatsen in de wereld waar een duikschool is gevestigd voor zeer diep duiken, en met een drukkamer voor decompressie. Vanaf de boot zou men met mooi weer de Ben nevis kunnen BASE CAMP

16 zien. Dit was ons echter niet gegund. Heel even heb ik een opklimmende flank gezien. Na de boot de platte rust in mijn kamer. Bij mijn verkenningstocht in FW heb ik een Indisch restaurant gezien. Dat zal het worden voor vanavond. Ik ben niet de enige, maar het scheelt niet veel. Toch komt er een groepje Hij rijdt door het zelfde landschap dat ik te voet heb doorkruist. Hier en daar herken ik mensen die ik onderweg ben tegengekomen en dat is ook wederkerig : een herkenning met een klein glimlachje erbij. Dit is het nostalgische einde van een mooie wandeling : Ik heb er wel van genoten! Toni de Batist nederlanders binnen en dat scheelt wel in de decibels. Het eten is heel lekker en ik feliciteer de kok dat dit wel wat scheelt met de doorsnee schotse kost. Een brede glimlach maakt mijn en zijn dag goed. Dinsdag 21 september : van Fort William naar het Premier Inn in Milngavie met de West Highland Railway trein. 16 Iedereen die een van de vorige dagen de WHW heeft volbracht zit op deze trein. BASE CAMP 2010

17 info omtrent de WHW : er is een handig boekje dat kan aangevraagd worden op het volgende adres : info@west-highland-way.co.uk (er staat zowat alles in wat nodig is) De WHW kan gedaan worden met de tent, of met B&B, of met hotel, of met een mix van de 2. Voor de kampeerders : er zijn niet overal campings, maar er zijn er wel. Uw rugzak zal zwaarder zijn. Er is niet op alle plaatsen eten te kopen, en zeker geen gevriesdroogd eten. De trektocht met de tent kan aangevuld worden met verblijf in een jeugdherberg, waar bij slecht weer alles ook kan gedroogd worden. Voor de tocht met B&B, wat veruit het meest voorkomt, kan men zelf alles boeken (dat heb ik gedaan), of gebruik maken van de touroperators. Deze boeken voor u, en halen uw bagage op en rijden ze naar de volgende bestemming. Zeer gemakkelijk. Ik heb wel wat moeite moeten doen om alles gereserveerd te krijgen, maar het is me toch gelukt (echter : zie hieronder!). Het voordeel van laten boeken is dat je de tocht kan doen met een dagrugzak. Mijn bagage daarentegen woog 10kg (kleding en rugzak inbegrepen (zie verder). Logies in het Kingshouse Hotel aan de Etive River is problematisch als er zelf wordt geboekt, omdat er geen alternatief is in de buurt, en alle beschikbare plaatsen op voorhand gereserveerd werden door de touroperators. Bovendien wordt het Kingshouse Hotel ook gebruikt voor incentives van bedrijven. Ik heb het zelf voorgehad en ben moeten uitwijken naar Glencoe in de Clachaig Inn. Eigenlijk is dit niert zo erg, omdat ik daardoor kennis gemaa kt heb met de Three Sisters en bovengenoemde Inn! En de Three Sisters is toch het mooiste van de hele tocht. De WHW is absoluut niet moeilijk en gaat niet door zeer wild en desolaat terrein. In de buurt is er steeds de ververbindingsweg tussen Glasgow en Fort William, A81 en A82, dus ook de busverbinding, maar ook de trein. Het gevoel van in de wildernis de zijn is er dus niet, wat voor een eerste lange-afstands-pad een veilig gevoel geeft. Bovendien is de WHW tamelijk druk, want alle B&B en hotels tot en met eind september (hoogseizoen) zijn vol. Afgezien hiervan, loopt de WHW door afwisselend terrein, met meren, bossen, en heuvels en rotsen. Met een dagrugzak kan de weg gedaan worden in etappes van rond de 20km, maar er kunnen naar believen kleinere en ook langere etappes gemaakt worden BASE CAMP

18 UITRUSTING WHW : 18 Algemeen : Huttentochtrugzak Deuter ACT Lite liter met Gregory regenhoes Vliegtuighoes AL met slotje Drankzak Deuter Streamer 2 liter Trekkingstokken Leki met antishock en rubber doppen Kleding : 2 Tshirts merino (perfect!) 2 onderbroeken patagonia (snel uit te wassen) 1 lange onderbroek Patagonia 1 hemd lange mouw muggendicht Fjällräven (dit mocht een gewoon hemd zijn, daar ik het enkel s avonds gebruikt heb aan tafel, in september heb ik geen last gehad van muggen) 1 polyester skihemd van Odlo, met korte rits en opstaande kraag 1 regulator fleece van Patagonia 1 groenland broek 1 waterdichte en ademende regenjas (in Event van Montane) 1 waterdichte en ademende regenbroek met lange zijritsen (in Event van Montane, beide waterdichte kledingstukken heb ik bijna dagelijks gedragen wegens het slechte weer, prima ademend vermogen! 1 pet met verstijfde klep (zeer goed voor brildrager) 1 muts (niet nodig gehad) 1 paar getten (absoluut nodig!) 1 paar WS handschoenen (niet nodig gehad) 1 paar WD skihandschoenen (niet nodig gehad) Schoenen : 1 paar Lowa Tibet (trekkingschoen type C, niet absoluut nodig, met een B gaat het ook, maar toch, zeker wel met de tent) 1 schoenborstel om proper te maken 1 tube nikwax (dagelijks gebruikt en absoluut nodig bij regen) 3 paar trekkingkousen 1 paar hutpantoffels (niet echt nodig) Toiletgerief : scheermachine op batterijen met verse duracells nagelschaartje nagelvijl 1 washandje flesje bodycrème flesje doucheschuim biosoap tandenborstel tandpasta fijn tandenborsteltje of flossdraad toiletpapier met koordje & plastik zak (zeker wel bij kamperen) toiletschupje (gemakkelijk, maar niet echt nodig) lichtgewicht handdoek 6 zakdoeken lippenzalf EHBO : gewone plakkers : Hansaplast verschillende maten plakkers voor bleinen : Compeed klein & groot (prima spul) maag : maalox pijnstiller : Dafalgan forte, Nurofen 400 keel : strepsils diaree : immodium instant ogen : terramycine zalf verkoudheid : Rhini-San & Nesivine Slaapgerief : 1 pijama (niet echt nodig) Allerlei : bril en brilledoos zonnebril in etui (wegens het weer niet nodig gehad) kleine plastik vuilzakjes Zakmes Hoofdnetje voor muggen en midgets (nu niet nodig gehad) Anti-muggenmiddel (idem) GSM (moet absoluut in een waterdichte zakje(ortlieb), eventueel in een minigrip plastik zakje) Oplader GSM Pentax fototoestel 3 geladen batterijen 1 geheugenkaart zitmat (niet echt nodig) bik notaboek portefeuille met geld en credit card (dit is wel nodig ja!) Kaarten & boeken : kaarten van de streek (Harvey kaart van de WHW in strips, en Ben Nevis & Glencoe, eveneens van Harvey, beide waterproof en absoluut nodig dit laatste) wandelgids kompas BASE CAMP 2010

19 BASE CAMP

20 20 BASE CAMP 2010

21 BASE CAMP

22 22 BASE CAMP 2010

23 BASE CAMP

24 24 BASE CAMP 2010

25 BASE CAMP

26 26 BASE CAMP 2010

27 BASE CAMP

28 28 BASE CAMP 2010

29 BASE CAMP

30 30 BASE CAMP 2010