Deel 1, de voorbereidingen! Lake District, Engeland.

Transcriptie

1 Deel 1, de voorbereidingen! Lake District, Engeland. Na maanden van voorbereiding gaan we op 16 januari 2005 van IJmuiden naar New Castle, UK. Dit is onze eerste reis naar de UK om te gaan kijken naar huizen die in gebruik zijn als Guest House, B&B, want wij willen een gasthuis beginnen in het Lake District. Via het internet hadden we al geruime tijd huizen in de gaten gehouden en uiteindelijk gekozen voor het bezichtigen van het gasthuis Netherdene in Troutbeck, Penrith. De overtocht verloopt zonder problemen of zeeziekte en de volgende ochtend, maandag 17 januari, komen we aan in Newcastle. We besluiten in geen geval de grote weg te vervolgen, maar in plaats daarvan de Hadrians Wall te volgen en te kijken of er nog plekjes zijn die wij niet gezien hebben. Ze waren er wel, maar niet te veel meer......we rijden naar Penrith gereden over een weg die dmv een wit bord wordt aangegeven en we hadden gewaarschuwd moeten zijn! Het had gesneeuwd en we waren daardoor helemaal in jubelstemming. Maar naarmate de reis vorderde werd de sneeuw dikker en werd het ons duidelijk dat er weliswaar sneeuw geruimd was, maar dat dit al geruime tijd geleden was. Het werd steeds moeilijker de berg op te komen en percentages van 10-12% zijn op deze weg geen uitzondering. Eenmaal naar boven gekropen te zijn gingen we uiteraard naar beneden, dat is meestal zo met bergwegen. In eerste instantie was er nog niet veel aan de hand, maar op een gegeven ogenblik kreeg de auto steeds meer vaart, ondanks de lage versnelling waarin we reden. Nou ja, de auto kreeg steeds meer vaart en het eindigde in een slippartij. We raakten rechts van de weg een stone wall en kwamen net op tijd tot stilstand voordat wij met de volle voorkant de linkerzijde stone wall konden raken. Hevige schrik, bij ons allebei, maar we hadden enorm veel geluk gehad, want uiteindeijk bleek alleen de sier wieldop geleden te hebben, verder geen krasje. Aangezien we met de neus de verkeerde richting in stonden, hebben we gekeerd en hebben de weg, in de eerste vastgehouden versnelling vervolgd......vanochtend, net voor het ontbijt, keek Rob naar buiten en zag twee grijze eekhoorns in de boom. We hebben net zolang staan kijken tot ze via de grond uit het zicht verdwenen. Wat een prachtige beestjes, klimmend en springend (zichzelf in balans houdend met hun pluimstaartje) van de ene boomtop naar de andere en dat over dunne takjes! Volgens mij speelden ze tikkertje. We hebben sneeuw, regen en hagel gehad en zelfs nog heel even zonneschijn. We zagen schapen die onder de modder zaten omdat de grond waarop ze liepen meer op een moeras leek dan op een weiland, maar ook schapen die een donkere vacht hadden maar door de sneeuw een witte rug hadden gekregen. We zagen mensen flink ingepakt in regenpakken en stevige schoenen maar met rugzak en wandelstok hun weg vervolgen. Dat zijn nu de echte die hards. Het huisje waarin we vertoeven is gezellig en ECHT engels. Het is alleen wat slecht warm te krijgen. Het is hier heel stil en als we in bed liggen horen we het watervalletje aan de overkant van de straat. Tja, dat is het Lake District. Nu is het tijd voor de warme druivensap! Morgen meer over ons house hunting -avontuur... House Hunting! We bezoeken heel veel huizen; hoge, smalle met eng kleine gastenkamers en statige, grote huizen met heel veel ruimte: de eerste redelijk van prijs maar te duur voor wat ze bieden en de tweede onbetaalbaar duur! We bezoeken Netherdene, Glen Wynn Guesthouse, High Steet Guesthouse en uiteindelijk Fell House in Shap. Donderdag 20 januari, 2005 Vanochtend hebben we eigenlijk alleen maar bij huis rondgelummeld. Ruimschoots op tijd zijn we daarna vertrokken naar het dorpje Shap nadat wij hadden gehoord dat het huis aan de rand van de Dales al verkocht was en we besloten hadden om dan de 10 kamer B&B in Shap maar te gaan bezoeken. Rob leek het wel wat, mij leek het eigenlijk niets. Aan de buitenkant, op het plaatjes, ziet het er verschrikkelijk uit. Toen we in Shap aankwamen, 1 uur te vroeg, en langs het pand reden dat vlak aan de weg ligt, dacht ik heel eerlijk gezegd: dit wordt echt niets; zo vlak aan de weg, zo ongezellig aan de buitenkant. Wat is hier nu te beleven? Geen toeristische trekpleisters in de buurt, niets, niets, niets. We hebben wat rondgereden en het bleek toch een aardig gebied te zijn, maar inderdaad, geen toeristische trekpleisters what so ever. Na 50 minuten rondgereden te hebben, hebben we de auto voor de deur geparkeerd en werden we door een vriendelijke mevrouw Fletcher, ja wel Fletcher, binnengelaten. Wat ik toen te zien kreeg! Ik schaam me voor mijn sceptische houding. Het was een huis met 10 kamers waar je u tegen zegt. Alles goed gedecoreerd en een ruimte per kamer! Ongewoon. Een keuken die twee keer zo groot is de mijne thuis, een woonkamer, tevens voor de gasten, geweldig groot met een op kolen gestookte openhaard. Een prachtige brede trap naar boven. Vier slaapkamers, zeg maar rustig zalen, zijn en-suite de rest moet toilet

2 en badkamer delen. Het is nu al een prachtige B&B, maar ik geloof dat er nog meer van te maken is; een of twee extra en-suite kamers, een mooie luxe kamer met mooi uitzicht op de bovenste verdieping, de voorkant van het huis opknappen en verfraaien met planten en dennenbomen. Ze hadden nu al 200 boekingen voor het jaar 2005 en ook hun jaarcijfers waren niet teleurstellend. Terwijl we door het huis werden geleidt en nog een tijdje stonden te praten met de huidige eigenaren, groeide bij mij het besef dat dit huis het wel een kon zijn. Naar de bezichtiging van dit huis zijn we doorgereden naar Penrith voor de jaarcijfers van zowel Fell House als van Netherdene. We hebben in Keswick diesel getankt (85.9 p) en bij het tankstation stond een reklamebord met daarop een papier dat melde: Floot victim found dead. Dat betekend dat het weer flink heeft huisgehouden hier. We zijn zo in de ban van wat er gebeurde in Azië door de tsinumi, dat de overstroming en de gigantische storm in Schotland en Engeland aan onze neus voorbij gegaan is. Dinsdag 1 februari Vandaag heb ik telefonisch contact gehad met PFK s. Het huis is nog niet verkocht en ik kon hem melden dat ons huis in de verkoop staat. Spannende tijd met veel onzekerheden. Mochten er veranderingen plaatsvinden in Shap, houdt Duncan Young ons op de hoogte. Ik heb het idee dat wij een goed bod hebben uitgebracht, want we hebben inmiddels ook een schrijven gehad van PFK s met daarin de vermelding van ons bod. Who...ik barst af en toe van de zenuwen... Rob heeft contact gehad met onze makelaar en hier de boel in gang gebracht. Het kan me niet snel genoeg gaan. We zijn druk bezig om al het achterstallig werk in huis af te krijgen. Er wordt druk gebroken, gebouwd en geverfd. Deuren moeten worden gerepareerd, trap moet worden geschuurd en geverfd. Druk, druk, druk. Het komt er erg leuk uit te zien nu we gaan vertrekken. Daar hebben we dan vier jaar over gedaan om zover te komen. Het huis hier wordt steeds meer en meer zoals ik het voor ogen had en nu ga ik vertrekken. Toch doe ik het met alle plezier. Donderdag 05 mei 2005 Bijna een week lang naar Engeland voor de volgende dingen: - een gesprek met Judith Lancaster op donderdagmiddag - een gesprek met Stephanie op een uitzendburo - gesprekken met de Fletchers mbt hun bedrijfsvoering e.d - Penrith een beetje beter leren kennen - een bezoek aan Jane, mum en dad (vrienden uit mijn jeugd) Dit keer vlieg ik naar de overkant met EasyJet en huur een auto. Dit doe ik bewust want ik vliegen is goedkoper dan varen en sneller en ik doe ervaring op met het rijden van een engelse auto. Dit is de dag dat ik om ongeveer uur in de buurt van Carlile moet zijn voor een auditie bij het Wordsworth Choir. Ik heb een aantal muziekstukken meegenomen zodat de dirigent daaruit kan kiezen. Ik ben ruim op tijd en heb hierdoor de gelegenheid te luisteren en te observeren. Het is een koor dat een 5-6-tal concerten per jaar doet en thuis de stukken instudeerd en dan in repetities van hele dagen bijelkaar komt om de puntjes op de i te zetten. Een jonge dirigent, die overigens heerlijk piano speelt, geeft korte en bondige instructies, maar is erg vriendelijk en geduldig. Het koor, zo n 20 man sterk, is goed. De sopranen hebben geen enkele moeite met de hoge G. De stukken die ze zingen zijn van Bach, Mendelssohn, Haydn en nog een die ik me niet meer herinner en ik vind het geweldig. Als er een theepauze wordt ingelast (koffie drinken ze er maar weinig), mag ik met de dirigent mee voor mijn (eerste) auditie. Ik mag How beautiful are the feet zingen en word daarna uitgenodigd korte stukjes na te zingen, de laagste van drie tonen eruit te halen en daarna, och heden, solfege! Ik krijg daar altijd het heen en weer van. Het is notabene een stuk van Rutter! Hoe kan ie... Toch sla ik me er wonderwel doorheen, tenminste dat vind ik. Daarna krijg ik zoiets te horen als: Don t call us, we call you. Ik blijf nog tot aan het eind van de repetitie en zing zo goed en zo kwaad als ik kan mee. Daarna ga ik naar huis in afwachting van hun call. Ik rijd naar huis, in Shap, en heb s avonds nog een heel gesprek met de Fletchers over allerlei vragen die Rob mij heeft meegegeven. 30 september 2005 Er zijn een flink aantal weken verstreken sinds de laatste entries in het Engeland dagboek. Er is ook veel gebeurd sindsdien.

3 Ik heb niet stilgezeten in die weken! Laat me eerst vertellen dat, nu ik dit schrijf, ik in mijn kleine schoenendoosje woon en dat ik dat, met hulp van Rob, op 21 september bewoon. In de voorafgaande weken heb ik via het internet een huurhuisje gezocht en uiteindelijk ook gevonden. Dat was niet zo eenvoudig als het klinkt hoor. Een huisje zoeken is een hindernis die genomen moet worden, hopen dat het vrij blijft tot jij naar de overkant kunt om het te gaan bekijken (een must anders ging het hele verhaal niet door) en een aanbetaling te doen is een andere lastige en moeilijk te nemen hindernis. Het kostte niet alleen veel geld omdat er gevlogen moest worden en een auto gehuurd moest worden, maar ook heel veel stress omdat je hoe dan ook weer op tijd op het vliegveld moet zijn voor de terugreis. 1 september: Ik bekeek een appartement in Carlisle: een klein hok, benauwd en niet erg gezellig maar voor slechts 240 BPS. Een tweepersoons bed, twee ruime Chesterfields en een ingerichte keuken en een piepkleine badkamer slechts net zo breed als een kleine douchebak en zo n 2,5 mtr lang waarin dan ook nog een wasbakje en een wc gepropt zijn. Het badkamertje is zo klein dat er niet eens een draaideur in past en wordt gesloten met een schuifdeur. Rustige omgeving, vriendelijke mensen, dat wel. Het tweede pand was een bovenverdieping dat twee keer zo groot was als het eerste maar daarentegen ongemeubileerd en een slecht ingerichte keuken. Het ligt aan een drukke doorgaande weg in een klein dorpje dat zich Brampton noemt en niet ver van de Hadrians Wall ligt. Dit optrekje moet wel 340 BPS per maand gaan kosten en de beslissing is dan ook snel genomen. De huur, inclusief de belasting die erover betaald moet worden, moet kunnen worden betaald van mijn baan als secretaresse bij de Kerk. 340BPS zou dan veel te hoog liggen. Ik betaal de aanbetaling, teken de eerste papieren en ga in een raptempo met een stapeltje nog in te vullen papieren naar de auto. Ik heb nog 2 uur om op het vliegveld aan te komen en als ik veilig en rustig wil rijden kost het me 2,5 uur. Ahwel... gassen dus en hopen op een filevrije route. Mijn huur Cloi-tje houdt zich geweldig, beschikt over een goede acceleratie en net, maar dan ook net optijd bereik ik het vliegveld. Het inparkeren verloopt niet vlekkeloos ontdek ik, want de auto naast mij verplaatst zich ook en dat terwijl er geen bestuurder inzit. Ik besluit dat dit niet klopt en dat ik dus de drijvende kracht ben achter mijn buurauto. Ik zet de auto in de achteruit, bekijk de schade in de toch al krappe tijd die ik heb en besluit de boel af te sluiten, nadat ik dit keer zonder meerijders parkeer, en zo snel als ik kan naar de balie te lopen voor mijn ticket. Bording in 5 minutes, ma m en ik begin te zweten als een gek. Ik moet de sleutels nog terugbrengen van het Clio-tje en de schade melden en dan nog een aardige afstand afleggen naar de gate. Ik ren zo goed en zo kwaad als het gaat, met allerlei bungelende tassen om mijn nek naar de bali voor de huurauto, hijg die man toe dat ik binnen 5 minuten bij de gate moet zijn en dat ik helaas, jammer en ongewild schade heb gereden. Hij doet er helemaal niet zo moeilijk over als ik!! Ja, als ik dat geweten had... Het water loopt in straaltjes langs mijn gezicht en over mijn rug als ik plaats neem op mijn plek in het vliegtuig (ik was veel te laat, dus had ik geen keuzeplekje meer dus zit ik krap tussen twee rijen stoelen). Pas dan begint het langzaam tot mij door te dringen dat mijn verhuizing naar Engeland een heel stuk dichterbij is als toen ik die ochtend van Schiphol vertrok!......kun je je een verhuizing voorstellen in een personen auto? Nou, wij ook niet goed. Vooral Rob was bang dat het er allemaal niet in ging en dat er heel veel thuis zou moeten blijven van wat ik klaar had gezet. De achterstoelen werden uit de Scenic gehaald en zolang opgeslagen in een niet meer gebruikte slaapkamer van onze meiden. Langzaam aan begon Rob met inpakken. De net geverfde kast als eerst, en daarna met veel beleid de andere spullen en het verbaasde me dat Rob mij bleef vragen om nog meer spullen. Op een gegeven moment vroeg hij of er nog iets had meegemoeten omdat dat echt niet meer zou lukken. Het enige wat ik nog had was een flink pak met toiletpapier, je weet wel, zo n pak met 24 rollen. Rob wist nog 6 rollen tussen de andere spullen te proppen, meer ging er niet meer bij. De auto was behoorlijk in de veren gezakt en Rob ging tanken om zodoende een proefrit te hebben. Zijn gezicht stond zorgelijk en vermoeid. Een ding was zeker, de achterdeuren moesten hoe dan ook dicht blijven om te voorkomen dat er iets uit zo vallen of we de deuren niet meer gesloten konden krijgen. De volgende ochtend, 21 september, vertrekken we in alle vroegte naar Hoek van Holland om daar met de boot over te gaan naar Engeland. We hebben voorzichtig en omzichtig gereden en vooral de banden veelvuldig gecontroleerd of die niet te warm werden. De lolbroek van een douane ambtenaar vroeg wat er allemaal achterin de auto was gestouwd en of we niet per ongeluk een persoon hadden verstopt. Als een boer met kiespijn glimlachte ik tegen hem om hem daarna te verzekeren dat we voor een derde persoon absoluut geen plek meer hadden in de auto. Op de boot hebben we ontbeten en toen allebei geslapen. Bekaf waren we! En dat terwijl we in Engeland nog zo n 700 km te gaan hadden. 26 september nemen Rob en ik voor 6 weken afscheid van elkaar. Het is Rob zijn eerste vlucht en hij heeft behoorlijk last van vlinders die zijn buik onveilig maken. Ik kijk hem na totdat ik vliegtuig in de wolken zie verdwijnen en vandaag is er veel te veel bewolking als je het mij vraagt. Te vlug is het vliegtuig verdwenen. Vechtend tegen de tranen loop ik in de richting van de uitgang van het John

4 Lennon Airport in Liverpool. Als ik na anderhalf uur op mijn horloge kijk besef ik me dat Rob al in een trein zit op weg naar huis. Het weer is beestachtig: het regent met bakken tegelijk en er staat een stevige wind. Het is een perfecte weergave van mijn gevoelens. 3 oktober 2005 VERKOCHT!!!!!! Yes, het is zover...ons huis, waar we 13 jaar gewoond hebben, is verkocht. De makelaars hier in Engeland nemen me, nu ik vertel dat we verkocht hebben, veel serieuzer! Ik krijg nu bijvoorbeeld informatie los over de tijd dat een huis al te koop staat en of er al eerder een bod op is uitgebracht. Ook wist de dame achter de balie me nu te vertellen dat er wel degelijk een soort van tijdelijk verkoopcontract bestaat en toen ik aangaf dat we het huis tevens als B&B wilden gaan gebruiken kwamen er nog meer handige tips los. Waarom kon dit nu niet eerder, dan was Fell House misschien niet voor onze neus weggekocht. Maar goed, ik heb vandaag weer 6 informatie bulletins meegenomen van resedentials (woonhuizen) en helaas bemiddelde er niet een in commercial properties (zakelijke panden). Goed, een van de redenen dat ik al in Engeland zit is het zoeken naar een geschikt optrekje voor Rob en mij en onze toekomstige gasten. En eigenlijk is dat heel erg leuk werk!...ik mis Rob verschrikkelijk en gelukkig bellen we elkaar iedere dag voor lange tijd, elkaar opbeurend, elkaar moed in pratend en zeggen dat het nog maar zoveel dagen duurt dat we elkaar weer zullen zien. Vandaag over 14 dagen, 2 november, ga ik vliegen...in de armen van hem die ik zo lief heb! Wat zo gewoon leek in Nederland wordt heel bijzonder nu ik hier zit. We kennen elkaar nu 32 jaar en we zitten heel vaak op dezelfde golflengte, een half woord is vaak al voldoende. Maar je neemt het for granted als je elkaar iedere dag ziet. Je gaat pas goed beseffen wat je aan elkaar hebt als je elkaar een lange tijd niet meer ziet. In het dagelijks leven ga je merken wat je voor elkaar deed en hoe belangrijk het is dat je elkaar in je nabijheid hebt. Een bemoedigende glimlach, ogen die even verraden hoeveel je van elkaar houdt, een kneepje in je hand of arm, die knuffel... al die dingen ga je zo verschrikkelijk missen. En al spreek je elkaar iedere dag, je mist de non verbale gesprekken. Na deze 5 maanden denk ik niet dat het voor ons nog allemaal zo vanzelfsprekend zal zijn. Een goede leerschool. Het tweede deel, ons nieuwe leven! 18 juni Nou, de laptop had ik niet meegenomen en maar goed ook. Bij aankomst in Nederland bleek dat het huis nog niet leeg was en dat er nog een flink aantal uren werk in zou gaan zitten om echt alles ingepakt te krijgen. Ik kwam op woensdagmiddag aan en gelijk bij aankomst heb ik oude kleren opgezocht en aangetrokken (ik had alleen maar goed spul bij me omdat ik dacht dat ik gezellig afscheid kon gaan nemen van vrienden), m n klompen aan en ben ik tot s avonds laat bezig geweest met de keuken. Met man en macht is er gewerkt. Een klaarstaande winkelwagen werd volgeladen, dozen volgepropt en dingen werden makkelijker weggegooid als weken ervoor uur was het huis leeg! Bij aankomst in Carlisle om half vijf die middag, wacht Rob een verrassing. Het huis is versiert met slingers, cerpetines en banners! Eindelijk zijn hij en ik samen, na 8 maanden elkaar zo nu en dan een paar dagen zien. Voetstappen op de vloer leidden hem door het huis, iedere voetstap staat voor een week alleen zijn. Tientalle handen liggen tussen de voeten, iedere hand voor elke twee dagen elkaar niet aanraken. Sommige handjes hebben een kusje erop. Dagen ben ik bezig geweest om alles voor te bereiden en het was geweldig om Rob zijn reactie te zien. Elke avond en ieder ochtend spreken we tegen elkaar uit hoe blij we zijn dat we weer samen zijn en als ik s nachts van het toilet terug kom, voel ik mij een koning te rijk en overspoelt mij het gevoel van geluk en dankbaarheid. 13 Augustus 06 Er is inmiddels al weer heel wat water door de river Eden gestroomd sinds mijn laatste entries. En we hebben veel meegemaakt sindsdien. Mooie dingen en frustrerende dingen. Nadat Rob in Engeland aankwam heb ik nog een paar weken gewerkt, maar sinds eind juli niet meer. Ik ben nu voornamelijk thuis bezig met het aanleveren van tekst voor de website en de folder en met het maken van quilttassen en beren voor de verkoop in Brandraw House. Op 4 juli kregen we het verlossende woord van de makelaar: Brandraw House is voor jullie, jullie hypotheek is goedgekeurd! Juichstemming alom!

5 We maken een afspraak met de huidige eigenaar, meneer Scullion, om maten te nemen, foto s te nemen en alles nog een keer goed in ons op te nemen. Het is de derde keer dat ik er kom en voor Rob is het de tweede keer en we kunnen bijna niet geloven dat dit geweldige huis van ons zal zijn. Ik kijk er met andere ogen naar, langzaam begint zich een beeld te vormen van hoe ik zou willen dat het eruit komt te zien. Gewapend met papier en pen en fototoestel lopen we door alle kamers heen en noteren maten, overleggen wat er zoals veranderd moet worden, hoe we het aantrekkelijker kunnen maken en nemen foto s. We genieten van het plannen maken en kunnen slechts dromen hoe het eruit zal gaan zien. Wie gaat die enorme tuinen onderhouden? Ik heb geen groene vingers en geen sterk lijf, maar vind het wel een uitdaging. Rob heeft er het gezonde lijf voor, maar houdt niet van tuinieren en ziet er helemaal geen uitdaging in. Misschien moeten we aan een tuinman! Dat is toch iets waarover je alleen maar leest in de boeken van Agatha Christie? Ik had nooit kunnen vermoeden dat wij die nog eens zouden moeten inhuren terwijl ik de talrijke boeken van haar verslond. Schele ogen... Ons Torretje, de Renault Scenic, heeft een jaarlang met een Nederlands kenteken rond gereden. Dat had zo z n voordelen; mensen zien een vreemd kenteken en houden daar rekening mee. Maar dat kan maar een jaar lang. Daarna moet de auto worden gekeurd, er moet veel papierwerk worden ingevuld, een certificaat van echtheid worden opgevraagd en veel geld worden betaald. Tijdens de keuring kreeg Torretje schele ogen, er werden nieuwe koplampunits geplaats! De lampen kunnen niet worden versteld. Ja, dat kan wel, maar dan nog hinderen ze andere weggebruikers. Dus nu is Torretje scheel! Onze dochter Karen steldde voor om een brilletje aan te schaffen voor hem, maar die zijn niet te koop, dus hij blijft voor de rest van zijn leven scheel. Ach en wee...ik herken nu mijn auto niet meer. Ook hier rijden veel Scenics en ook velen daarvan in de zelfde kleur als Torretje. Ik zal moeten zorgen voor een herkenningsteken. Voorheen was dat een beertje dat voor het raam meereisde, maar dat heb ik weggegeven. Ik zal of een nieuwe moeten maken, of voor een ander herkenningsteken moeten zorgen. Ik zal mijn ogen eens de kost geven en zoeken naar een leuk, origineel iets. Misschien moet het reklame worden voor Brandraw House? Hm, ik zal eens zien. 22 oktober Op 15 september zijn we dan eindelijk Brandraw House ingetrokken. We hadden een paar lastige weken achter de rug, maar nu zou het werk pas echt beginnen. Met twee auto s afgeladen vol rijden we naar Aspatria, ons nieuwe huis tegemoet en het voelt heel vreemd! Als ik de oprijlaan van Brandraw oprijd is het allemaal heel onwerkelijk, maar ik ben erg opgetogen. Mr. Scullion ontvangt ons en leidt ons voor een allerlaatste keer rond. Uiteindelijk vertrekt hij nadat hij ons officieel de sleutels heeft overhandigd. We zijn alleen in het grote, grote huis! We kijken elkaar eens aan en dan slaat het toe: dit is ons huis, Rob. Het is eindelijk van ons...al het wachten is beloond. We lopen samen door het huis, kijken nog eens in alle kamers en lopen de trap op naar de tweede verdieping, ons apartement voor de komende jaren. We besluiten om daar met schoonmaken te beginnen en dan ons bed op te zetten zodat we in ieder geval die avond het bed in kunnen duiken. De komende weken zouden we niet anders doen dan schoonmaken en proberen ramen te openen en gaanbaar te maken (ouderwetse schuiframen). Met schuursponsjes, kilometers papieren handdoekjes en emmers water en natuurlijk de onmisbare rubber handschoentjes gaan we de smeerboel te lijf. Met tandenborstels maken we de

6 riggels in de radiatoren schoon. De ramen zijn zo smerig dat we ze eerst inspuiten met een agressief goedje en met een schuurspons reiningen en daarna met gewone ruitenspray inspuiten en nog een op de normalen manier schoonmaken. De schilderijlijsten die rondom in de kamers zijn aangebracht (van oudsher al), de bovenzijde van de deurposten, de bovenste raamdelen, alles wat maar hoog zit had in tijden geen doek gezien. Bij het goed zuigen van de vloerbedekkingen ontdekken we hoe versleten deze eigenlijk is. De meeste vloerbedekking lijkt op een patchwork deken. Met stukken andere vloerkleden zijn de kale of lelijke plekken bedekt. We wassen gordijnen, ellelange gordijnen omdat de kamers, en dus de ramen, heel hoog zijn. Modderwater komt eraf. Soms wassen we de gordijnen een tweede keer om ze echt schoon te krijgen. Alle gastenkamers worden op de kop gezet, op de zelfde manier schoongemaakt als hierboven beschreven en matrassen worden, indien nodig, verwijderd. Kasten worden gewisseld en coffee and tea fascilities worden geplaatst. De wc, die op iedere gastenkamer aanwezig is, wordt grondig gereinigd. De handdoeken die door de eigenaar zijn achtergelaten en het beddegoed wordt door ons gewassen en uitgezocht. De bedden worden opgemaakt en we zijn net klaar (net een uur of twee) als zich de eerste gasten aanmelden. Het blijken Nederlanders te zijn en we zijn blij dat we onze vuurdoop in het Nederlands hebben! Skiddaw Als we aan onze eettafel zitten in de bibiotheek kijken we op de een na hoogste heuvel van het Lake District, de Skiddow Mountain. Iedere maaltijd geeft die heuvel een ander aanblik. De meeste dagen zit de top van de heuvel in de wolken en je ziet de wolken er traag tegenop kruipen om dan op een gegeven moment er als het ware overheen te rollen en uit het zicht te verdwijnen. Tegen de avond, een heldere avond, kleuren de wanden van de heuvel geel-rood in het avondlicht. Prachtig gezicht..het ene deel in de schaduw en het andere deel geelrood in de avondzon. Het is een kale heuvel, in zoverre dat er geen bomen groeien, maar nu in de herfst zijn de varens die er groeien gelig tot bruin en dat in het groen van het mosachtige gras geeft een prachtig gezicht. Soms liggen de wolken zo laag dat we de Skiddow helemaal niet kunnen zien. Op regenachtige dagen kunnen we de regen zien aankomen en dan kan het zelfs al regenen in het dal dat voor ons ligt en dan duurt het nog een minuut of drie tot vijf voordat het bij mij in de tuin regent en dat houdt in dat ik vaak nog net op tijd ben om de was binnen te halen. En met het verschonen van al dat beddegoed is dat verrekte handig! Ontluikend groen Intussen is het eind maart en de struiken en bomen beginnen uit te lopen. Fris, maagdelijk groen verschijnt in een waas in struiken en bomen. In veel bomen hangt een roestbruine waas van wassende knoppen. Hier en daar staan knoppen op springen brengen ze dezelfde spanning teweeg als een hoogzwangere vrouw. Andere struiken zijn al getooid in fragile groen blad dat zich heel voorzichtig ontvouwd, maar nog de beschutting zoekt van het blaadje dat tegelijker tijd uitkwam. Het lijkt erop alsof ze bescherming en hulp zoeken bij elkaar. Het zal nog enige warme dagen vragen voordat ze een gedurfd blad worden dat zich zelfbewust openvouwt en de takken vult. We zijn bezig geweest in de tuin, maar daar zie je niet veel van. Tjonge wat een lap grond zeg! De eerste bloemen die we te zien kregen was een zee van sneeuwklokjes (snow drops). Vooral de voortuin is bezaaid met die kleine witte kelkjes, maar ook elders in de tuin komen ze in grote getalen voor. Hier en daar verschijnt een paar weken later ook een verloren hyacint, maar de grote verrassing is toch wel de zee van narcissen! Narcissen nationale bloem? Solway Fest Een muziekfestival hier heel dicht bij! Sommige van onze gasten treden op tijdens dit festival. Drie mannen van rond de 65 nodigen ons uit naar hun optreden te komen kijken. Nou dat hebben we geprobeerd: We vallen helemaal buiten de toon. Allebei nog in onze zondagse kleren lopen over een veld vol hippies. Echte hippies, jaar terug in de tijd. Toen we kwamen aanrijden was het ons al opgevallen dat er iemand het verkeer min of meer stond te regelen met een bord waarop op de ene zijde een afbeelding stond van een harige gitarist met de tekst: Stop, in the name of Love! en aan de andere zijde stond: Beware, hippies crossing! Nou dat was niet overdreven. We waanden ons echt jaaaaren terug in de tijd. Allemaal kleine tentje, oude auto s waaruit luide muziek op de wind meedeinde; mannen en vrouwen met lang haar, spijkerbroeken, wijde india rokken, hoeden op, zonnebrillen op het haar of voor de ogen (al was er geen straaltje zon te bekennen), rokend en drinkend en druk plezier makend bij elkaar. Sommigen zaten (heel ouderwets) in dekens gewikkeld op het dak van hun minibus mee te zingen met de muziek die vanaf de grond uit grote sound blasters omhoog geblazen

7 werd. Dat was vroeger net effe anders, toen maakten ze zelf muziek op al dan niet gestemde gitaren, met tamboerijn en fluit. (Had toch wel iets, laten we eerlijk zijn.) Maar goed, wij konden niet het muziek terrein op en liepen weer terug naar de auto (mijn hakjes zakten bij iedere stap totaal in de grond weg en heel even dacht ik met weemoed terug aan de jaren zeventig slippers die ik toen droeg; had ik die nu aangehad was ik niet bij iedere stap aan de andere kant van de wereld terecht gekomen. We picken de auto op en Rob gaat al rijdend op onderzoek uit en komt via de artiesten ingang op een plek waar we nog net de twee laatste liederen van onze gasten meekrijgen. Die avond komen ze binnen en hun eerste vraag is: hebben jullie ons gehoord en gezien? We vertellen van ons avontuur en Rob vraagt ze heel voorzichtig of ze niet een paar liederen kunnen laten horen in de woonkamer. Dat doen ze meteen! En nog geen 15 minuten later zitten we met de duitse gasten die we op dat moment ook hebben in de woonkamer te luisteren naar hun muziek en hun verhalen. Stukken oude volksmuziek worden afgewisseld met oude volksverhalen en we genieten met volle teugen en zingen mee. Het is oer gezellig!! Ik word uitgenodigd te zingen en wederzijds zijn we van elkaar onder de indruk. Drie mannen, 62, 65 en 66 jaar oud, hebben enorm veel plezier in hun samenzang en samenwerking. Het is zo gezellig dat we de tijd vergeten en met schrik ontdekken we dat het kwart voor 12 s avonds is en we besluiten dat we wat stiller moeten zijn voor de gasten. Met een heerlijk ontspannen gevoel duiken we die avond ons bed in. Naakte man Het zal zomer 2007 zijn geweest dat er een paar werklui in Brandraw verbleven. Twee kamers met 2 man per kamer. Zoals dat meestal gaat met werklui, kwamen ook deze mannen rond 5 uur binnen, gingen douchen en verdwenen in de pub. Daar wordt flink wat genuttigd en vervolgens komen de mannen rond 10 uur, half elf weer binnen voor hun nachtrust. We weten niet wat er precies is voorgevallen, we weten alleen dat een van die mannen besloot om nog even te gaan douchen. Nadat hij terug kwam en zijn kamer op wilde bleek de deur te zijn dichtgevallen en zijn collega diep in slaap te zijn. Zo diep in slaap dat hij niet wakker werd van het gebons op zijn deur. De gedouchete man wist maar een oplossing: naar beneden en op onze slaapkamer deur kloppen en vragen om hulp. Rob wordt wakker, trekt zijn badjas aan en opent de deur. Tot zijn grote verbazing staat er een naakte man voor hem! Rob sluit de deur, alleen maar omdat mijn badjas aan de andere kant van de deur hangt, en geeft deze snel aan de man tegenover hem. Terwijl de man de badjas om zich heen slaat, verteld hij al stamelend wat er gebeurd is. Het probleem is eenvoudig op te lossen want we hebben van alle kamers een extra sleutel, maar je kunt alleen maar helpen als de ander de sleutel niet in het slot heeft laten zitten. Beide heren lopen in een badjas naar boven en doen een schietgebedje dat de sleutel niet in het slot zal steken. Ze hebben geluk! Rob opent de deur en krijgt even later mijn badjas aangereikt. De volgende ochtend weten de twee mannen van die kamer niet meer wat er zich s nachts heeft afgespeeld, of ze doen maar net alsof. Er wordt in iedergeval niet meer over gesproken. 29 Juli 2009 Huiselijk geluk Het nest met eitjes is intussen een nestje met veren geworden. Er hangt een briefje in een plastic hoes dat de deur niet gebruikt kan worden omdat er een zwaluw aan het nestelen is. Nu blijkt dat het een Housemartin is, maar goed het papier blijft hangen, want zo n pril geluk en zoveel vlijt willen we niet verstoren.

8 De foto met de kleine bekkies is niet zo heel erg goed geworden, maar die oranje vlekken in de foto dat zijn dus de bekkies. Van de vijf eitjes zijn er dus drie uitgekomen en nu maar hopen dat het allemaal blijft leven. Ma Martin weet dat de deur twee keer per dag, en soms wat vaker, gebruikt wordt en moeders gaat dan bovenop de buitenlantaarn zitten wachten tot het halletje weer veilig is en keert dan getrouw weer terug naar haar piepkleine maar veilige huisje. Ik vind het maar griezelig dat er links midden een paar pootjes omhoog steken en hoop dat het diertje in orde is. Een aantal weken later zijn ze allemaal uitgevlogen en het nest is leeg. Lijkt een beetje op de huis waar ook alle kinders zijn uitgevlogen. Mmm, het raakt me op een bijzondere manier. Het derde deel: opnieuw een verhuizing in het verchiet... Januari 2009 Brandraw House staat weer te koop. Het is veel te groot voor Rob alleen! En samenwerken, wat eigenlijk de bedoeling was, is er niet bij, want ik heb een voltijdse baan en part time baan om het magere inkomen gedurende de wintermaanden aan te vullen. Het doet ons zeer! Onze droom is niet aan diggelen, maar we zullen het drastisch moeten aanpassen. We wonen hier prachtig en het is ons thuis. We zijn op zoek naar een veel kleiner Guest House in het noord-westen van de Yorkshire Dales. Iets in de omgeving van Skipton en het gebied van de Brontë Zusjes, het gebied van de Wuthering Heights and Jane Ayre. Ook een geweldig mooi gebied, maar zuidelijker en meer naar het oosten. Nu, met de recessie, is het afwachten wanneer het verkocht gaat worden... Hoe zal ons Engeland/Guest House avontuur verder zijn loop hebben? Er schiet me een versje te binnen dat mijn moeder in 1965 in mijn poëzie album schreef: Een kommer te raden, te helen, te doen of weet men het nog niet, Dat moeten de mensen nog leren, van de hoge, stille margriet. Ik snapte er toen, 8 jaar oud, nog helemaal niets van, maar ik denk dat de betekenis hiervan, na al die jaren, langzaam tot me begint door te dringen...