NIEUWSBRIEF 10 Juni Geadopteerd, en dan? Afscheid

Transcriptie

1 NIEUWSBRIEF 10 Juni 2012 Geadopteerd, en dan? Chinareis 27 december t/m 8 januari Chinese schoolklas Bezoek aan Henk Meijer en zijn vrouw Cuifang Ontmoeting met Mr. Hu Afscheid Toekomstige verhuizing familie He Bezoek Senior High School van He Lu Bezoek woonruimte familie He Bezoek muziekschool Yixin Laatste dag Geadopteerd, en dan? In 2011 werden Jim en Wilma benaderd door Cornelie van Well. Cornelie van Well was bezig om een boek te schrijven met ervaringsverhalen over adoptie. Het boek is op 12 mei jl. uitgekomen. Ook het verhaal van Eline staat hierin beschreven. Het boek bevat heftige verhalen van geadopteerden en afstandsouders. Lang niet alle geadopteerden gaan op zoek naar hun afkomst. De geadopteerden die voor dit boek zijn geïnterviewd hebben vrijwel allemaal de stap gezet naar een zoektocht, één denkt erover en één andere geadopteerde zegt totaal geen behoefte te hebben aan contact. Loyaliteit jegens de adoptieouders en onzekerheid over wat je te wachten staat als je je biologische familie gevonden hebt, komen in de verhalen naar voren. Vooral de band met broers en/of zussen blijkt belangrijk te zijn. De adoptieouders die zijn geïnterviewd geven allen aan dat het uiteindelijk goed is dat hun kind contact krijgt met de biologische familie. Zij vinden het belangrijk dat hun kind in ieder geval weet waar hij of zij vandaan komt. Ze realiseren zich dat het contact een desillusie kan zijn voor hun kind en bespreken dat ook. Uit de verhalen van twee afstandsmoeders die inmiddels contact hebben met hun kind, kun je opmaken dat het contact met een afgestaan kind niet automatisch soepel verloopt. Dat gaat met pieken en dalen. Er is veel verdriet bij de afstandsmoeders en boosheid omdat ze hun kind 'moesten' afstaan. Daarnaast moeten ze antwoorden vinden op de vragen van het kind dat ze afgestaan hebben. ISBN-nummer: Kosten: 19,95 Algemene info/contact: Stichting Eline-de Cirkel is Rond, Iepenlaan 129, NL-1741 TD Schagen bestuur@stichting-eline.org Website: Kamer van Koophandel no Donaties: Rabobank rek. no t.n.v. Stichting Eline-de Cirkel is Rond IBAN: NL55 RABO BIC: RABONL2U ANBI-geregistreerd bij de Belastingdienst 1/8

2 Toekomstige verhuizing familie He In de vorige nieuwsbrief lieten we u weten dat Eline en haar moeder, Wilma Leermakers, China zouden gaan bezoeken gedurende de Kerst- en Nieuwjaarsperiode. Hierover meer in deze nieuwsbrief. Maar met het nieuwe jaar kwamen ook weer berichten waar we ons zorgen over maakten. In een van de telefoongesprekken gaf Yixin, Eline s oudere zus, te kennen dat de regering de plannen heeft om de regio waar haar ouders wonen te willen moderniseren. Dat betekent dat familie wordt aangeboden om hun huis aan de lokale autoriteiten te verkopen en ergens anders te gaan wonen. De regering is van plan op een andere plaats huizen te bouwen voor deze groep mensen. Echter de prijs die voor het te verkopen huis wordt gegeven dekt bij lange niet de kosten die de familie moet maken voor het kopen van een nieuw woning. Graag wil de familie nu in een grotere plaats gaan wonen maar de kosten voor een "tweedehands" huis zijn voor hen te hoog. De vergoeding voor de boerderij zal ongeveer 3500 ( RMB), zijn terwijl een bestaand huis al minimaal ( RMB) kost. Dit is dan een huis net buiten het dorp Longtanzhen. In deze plaats huurt de familie momenteel een kamer om door de weeks dichter bij de kinderen te zijn. We maken ons zorgen over hoe de familie met deze situatie om moet gaan. Tevens vragen we ons af of er een moment komt dat de familie gedwongen wordt hun huis te verlaten. Weerzien in Chongqing, Xiuwen, Eline, Yixin en haar vriend Chinareis 27 december t/m 8 januari Hier volgt een verslag door Wilma Leermakers. Na de nodige voorbereidingen en vooral het uitkijken naar kwam dan eindelijk de dag dat Eline en Wilma naar China vertrokken. Kerst werd nog met het gezin en de familie gevierd. Paspoorten werden op tijd geregeld. Dit moest tussen de bedrijven door vanwege andere activiteiten. Je hoopt voordat je weggaat dat alles goed geregeld is en dan is het moment daar dat je op het vliegtuig stapt. Het was aan de ene kant fijn dat het een nachtvlucht was, hierdoor konden wij, Eline en Wilma, gedurende de vlucht slapen. Via Hong Kong zouden we naar Chongqing gaan. De dagen ervoor hadden we regelmatig contact gehad met Yixin, de vluchtnummers waren doorgegeven zodat de familie wist hoe laat we zouden aankomen. Eenmaal in Hong Kong was het even zoeken hoe we aan instapkaarten voor de binnenlandse vlucht moesten komen. Het vergde goed kijken en een heel eind lopen maar het was geen probleem. Ondertussen ook nog Yixin een SMS gestuurd dat we in China waren geland en volgens schema naar Chongqing zouden vliegen. Eenmaal in Chongqing kregen we al snel een SMS met de vraag: Waar zijn jullie, ik zie jullie niet. We gingen namelijk als laatste het vliegtuig uit. Eenmaal door de douane werden we verwelkomd door Xiuwen, Eline s vader, en Yixin en haar vriend. Het was weer zo vertrouwd en fijn om hen weer te zien, het straalde van ieders gezicht af. Het regelen van een taxi lieten we over aan de familie. Allemaal in één taxi lukte niet dus dat werden er twee, de bagage was hier ook debet aan. 2/8

3 Bezoek Senior High School He Lu Op vrijdag 30 december gingen Eline en Wilma samen met vader Xiuwen en haar zus Yixin naar Longtanzhen. We gingen als eerste naar de Senior High School waar Lu op zit. De familie had op verzoek van Wilma voor een goede auto gezorgd, een 4-wheel drive, dit omdat een groot deel van het traject door de bergen zou gaan en we niet wisten wat voor weer het zou zijn. Na een rit van 2 uur kwamen we om half 11 in Longtanzhen aan. We werden welkom geheten door Mr. Xu, leraar Engels en onderdirecteur. Als eerste werden we naar de slaapgebouwen gebracht. Deze zagen er zeer goed uit. Ze waren pas 3 jaar oud. Er zijn aparte gebouwen voor jongens en meisjes. De jongeren slapen met 8 personen op één kamer, in stapelbedden. Maar het was heel schoon en helder. Iedere kamer heeft een aparte ruimte waar de De wasruimte voor 8 kinderen jongere zich kunnen wassen. Voor onze begrippen lijkt het of de jongeren opeen gepropt zitten. Deze gebouwen Yixin en Eline op Lu s bed zagen er echter heel modern uit. Hierna gingen we naar het schoolgebouw. Wat opvalt, is dat het terrein heel groots en weids is. Er zijn buiten ook goede voorzieningen aangelegd. Eline en Wilma werden naar de klas van Lu gebracht en mochten tijdens de les aanwezig zijn. Er werden twee krukjes achter in de klas gezet. Chinese Schoolklas Wat opvalt, is dat het een echte schoolse omgeving is. Ik tel 60 kinderen in deze klas. Een rij van jongeren naast elkaar en dat 8 rijen achter elkaar. Er heerst een enorme discipline. Je hoeft niet te vragen wie de leiding heeft. Dat is duidelijk: de lerares. Lu kijkt erg verblijd als ze ons ziet, maar verder reageert ze op dat moment niet. De les gaat gewoon door. Als de leerkracht iets uitlegt is het doodstil, er wordt opgelet en weinig door elkaar gesproken. Als aan een van de leerlingen een vraag wordt gesteld gaat deze netjes staan en geeft het antwoord. Lu in haar klas Daarna gaat hij/zij weer zitten. Ik ben verbaasd over de stapels boeken die de kinderen op hun bureau hebben liggen. Ook ligt er een heel goed Engels woordenboek bij. Na verloop van tijd heb ik het gevoel dat er nog iets anders is dan wij gewend zijn. Wilma en de directeur van de school Klassenfoto 3/8

4 Iedereen heeft zijn jas aan in de klas. Dat zie je bij ons niet. Dit heeft ermee te maken dat er geen verwarming in de schoolgebouwen is en dat het er in de winter erg koud kan zijn. Dus gewoon je jas aanhouden en extra kleren eronder. Na de les mag Lu met ons mee. Ze heeft de middag vrij gekregen. Het weerzien is heel hartverwarmend. Lu is erg blij. Daar het pauze is gaat iedereen naar buiten en worden er nog klassenfoto s gemaakt. Er gaat spontaan een meisje huilen omdat zij het heel emotioneel vindt. Waarschijnlijk ben ik, Wilma, de eerste westerling die ze ziet. Niet dat het mij opvalt, maar toch Onderweg naar buiten komen we ook moeder Minghui tegen met Yugui, Eline s jongere zusje, en Quilin, haar jongere broertje. Voor hem zijn we naar China gekomen. Quilin is nu 2,5 jaar en al een hele jongen. Net iets jonger dan Yugui toen we die leerden kennen. Yugui komt nu op me af om mij te knuffelen, iets wat ze twee jaar geleden niet zou hebben gedaan. Yugui is duidelijk opgegroeid met het feit dat ze een oudere zus heeft, die niet bij haar woont en ook nog een pleegvader en pleegmoeder. Eline wordt al gauw san jie genoemd: 3e zus. En mij noemt ze ook gewoon mama. Wat een eer! Tevens moeten we ook een les bij de directeur op de Junior High School bijwonen. Ook hier hetzelfde ritueel. Alleen in deze klas zaten 66 leerlingen. Niet ongewoon, Wilma, Eline en haar Chinese ouders, zoveel kinderen in de klas. Hierna loopt ons bezoek aan zussen en broertje de school ten einde. Bezoek woonruimte familie He in Longtanzhen Helaas kunnen we niet de basisschool van Yugui bezoeken vanwege de voorjaarsvakantie. Dit ter voorbereiding op het Chinees Nieuwjaar en het Lentefestival. We gaan lopend naar de kamer die de familie He heeft gehuurd in Longtanzhen, met hulp van Stichting Eline. Longtanzhen is een groter dorp, 30 km zuidelijk van hun eigenlijke woonplaats in de bergen. Het dorp heeft duidelijk meer voorzieningen. De huizen aan de hoofdweg zien er goed uit. Alleen als we een van de zijstraten in gaan krijg je duidelijk een ander beeld. De eenden en ganzen lopen op straat en het is duidelijk armoediger. De familie heeft een kamer van ongeveer 4 bij 4 meter Woon/slaapruimte familie He 4/8

5 gehuurd op de 2 e etage. Er is ook nog een overkapt balkon bij waar gekookt kan worden. Water haalt men beneden. Ook voor de afwas gaat men naar beneden. In de kamer staat een tweepersoonsbed en nog een bedbank. De wanden hebben geen afwerking, geen verf. Ook geen gordijnen. Er is geen tafel met stoelen aanwezig maar wel enkele krukjes. Voor ons, als buitenlandse gasten, wordt goed gezorgd: wij mogen op de krukjes zitten. De rest zit op bed of staat. Minghui en Yixin beginnen te koken. Er wordt nog van alles voor het eten gekocht. We krijgen een uitgebreide maaltijd met eend, pinda s, rijst, groentegerechten, varkensoortjes en kippentenen te eten. Dit laatste heeft niet de voorkeur van Eline en mij, maar wel van Yugui. We krijgen pel-pinda s en Wilma vraagt om een zakje voor de schillen. Yixin zegt dat we de schillen op de grond mogen gooien: moeder ruimt later wel op. Na hevig protest van Wilma komt er toch een zakje voor het afval. Ook nu weer komt de tijd van afscheid nemen. Lu zullen we hierna niet meer zien vanwege haar examens. Minghui, Yugui en Quilin Serre/keuken zien we hopelijk de volgende week nog. Deze momenten zijn weer heel moeilijk en emotioneel. Bezoek aan Henk Meijer in Nanbu, 31 december 2011 Wilma en Eline gaan de dagen erna op bezoek bij Henk Meijer, ons bestuurslid die in Nanbu woont. Hier werd ook het Westers Nieuwjaar doorgebracht. De reis van Chongqing naar Nanbu duurde ongeveer 5 uur in een vrij luxe bus. Wilma had zich plaatsen in het midden toegeëigend. Hierbij geholpen door de mensen uit de bus, Wilma was ziek en kon niet goed achterin zitten al die tijd. Yixin had de buschauffeur het telefoonnummer van Henk gegeven zodat die op tijd Henk en Cuifang kon bellen dat ik zou arriveren. Wat een service! Wat doe je in de bus als het donker buiten is en je geen televisie wilt kijken.? Juist: slapen. Toen er een hoop commotie in de bus ontstond werd Wilma wakker en zag een lange, blanke persoon, met een grijs hoofd in de bus opduiken: Henk Meijer. De ontvangst bij Henk was ook mooi. Er moest gegeten worden en om precies uur stapten Wilma en Eline in bed. Het jaar ging voorbij en een nieuw jaar begon. Dit allemaal zonder vuurwerk, beste wensen en kussen. Chinees Nieuwjaar zal pas eind januari gevierd worden. Ook bij Henk en Cuifang werden de dagen doorgebracht met steeds veel aandacht voor het eten en met heel veel plezier en vooral wandelen en winkelen. Henk praatte tegen Eline en Wilma in het Chinees, tegen zijn vrouw in het Engels of Nederlands. Hij was gewoon bij tijd en wijle de kluts kwijt. 5/8

6 Muziekschool Yixin Weer terug in Chongqing wilden we ook nog de muziekschool van Yixin bezoeken. Dit was op 6 januari gepland. Samen met Chris, Joan Huang en haar dochter gingen we naar de muziekschool. Deze ligt in het Yubei district, ten noorden van het centrum. De muziekschool ligt in goed bereikbare wijk waar veel voorzieningen zijn. De school is op de begane grond. Het heeft 3 ruimtes, een voor gezamenlijke les met 2 tot 3 leerlingen en 2 ruimtes waar meer privéles kan worden gegeven. Yixin heeft zelf ook nog les. Ze zit op niveau 5. In totaal kun je maximaal niveau 10 halen, maar dan behoor je tot de meest getalenteerde mensen. Op het moment dat wij de school bezochten waren er een 4-tal jongere leerlingen aanwezig die les kregen. Dit zowel van de eigenares van de school als van Yixin. Yixin heeft momenteel 25 leerlingen onder haar hoede. Zij krijgt er steeds meer leerlingen bij. We hebben ervaren wat voor invloed dit werk op Yixin heeft. Ze is zo gemotiveerd om zich te ontwikkelen en daarbij is ze heel geduldig met de kinderen. Eenmaal terug in Nederland heeft het bestuur besloten om Yixin te helpen door haar een geldbedrag ter beschikking te stellen, zodat Yixin geeft een van haar Leerlingen les ze hiermee deels een Guzheng kan aanschaffen. Via haar werk kan ze dit ook nog met een flinke korting doen. Ontmoeting met Mr. Hu Via Yujing Yang, Ana, hebben we contact gekregen met Mr. Hu. Mr. Hu is directeur van architectenbureau Firsting. Mr. Hu is erg geïnteresseerd in ons project voor ondersteuning van schoolkinderen. Hijzelf had graag meegewild naar de scholen, maar vanwege zijn drukke werkschema lukt dit niet. Tijdens een van de avonden kon hij tijd vrijmaken en werd er druk gepraat hoe Stichting Eline dit project heeft opgezet. Zelf heeft hij ook interesse om een stichting in Chongqing op te richten. We gaan nu kijken hoe we dit vorm kunnen geven en/of we met elkaar kunnen samenwerken. Candy Tang, Eline en Mr. Hu Laatste dag Donderdag kreeg Eline te horen dat haar moeder, haar zusje en broertje vrijdagavond naar Chongqing zouden komen. Ze was hier erg blij mee. Zaterdagmiddag kwam de hele familie 6/8

7 naar het hotel. Toen de deur opging kwam Yugui op ons af: Mama, San Jie. Wat betekent: moeder, 3e oudere zus. En ze vloog ons om de nek. Yugui en Quilin hadden drie dikke lagen kleding aan en in de hotelkamer was het ondertussen 25 graden. De kinderen hadden rode wangen van de hitte. Laag voor laag kleding ging uit bij hen. Voor de laatste avond had Wilma nog een etentje georganiseerd met alle mensen, die we deze week ontmoet hadden, samen met de familie. Dit was een groot succes. In de hotelkamer werd er veel gespeeld met de blokken en de potloden en tekenboeken. Ik weet nu waar Eline bepaalde eigenschappen vandaan heeft. Yugui tekent al net zo als Eline dat deed op 5-jarige leeftijd. In de avond zat Eline te spelen met haar broertje en zusje en met Sunny, de rechterhand van Chris Chen. Zij wil ons graag helpen met vertalingen en het onderhouden van de contacten met de scholen. Sunny is 21 jaar studeert dit jaar af. Hierna gaat ze verder studeren in Chongqing. Ze spreekt tevens heel goed Engels. Ook was Joan Huang, ons 1e contactpersoon, er deze avond bij, Eline aan het spelen met Quilin, haar broertje Chris Chen, Wilma en Sunny Yugui s tekentalent. Ook hierin blijkt weer waar Eline s talenten vandaan komen Eline en Yugui De hele familie nog een keer bij elkaar: Yixin, Eline, Yugui, Wilma, Ming Hui, Quilin en Xiuwen Eline, Quilin en Yugui. Op de achtergrond Xiuwen Afscheid Zondag was het vroeg opstaan en alle laatste spullen inpakken. De familie kwam ons om elf uur ophalen en we wilden dan klaar zijn en ook uitcheckt. De hele familie behalve Lu bracht ons naar het vliegveld. Daar we via Hongkong vlogen moesten we via een andere gate inchecken. We waren goed op tijd en wachten duurt lang. Maar we waren nog bij elkaar. Yixin en ik hadden een ding afgesproken: "women bu ku le", wij gaan niet huilen. Voor wie dit 7/8

8 Rapport en schoolcertificaat van Yugui moeilijker was weet ik niet, maar afscheid nemen blijft zwaar. Hoe graag hadden we langer willen blijven, elkaar nog beter leren kennen, de familie de gelegenheid gegeven om meer met Eline te zijn en andersom. Maar ook de vraag komt dan weer: wanneer komen we weer terug? We hebben niet gehuild, wel elkaar omhelst en gekust, maar vooral niet gehuild. Dit kwam later wel. We hebben veel meegemaakt en genoten, veel mensen ontmoet, veel gegeten, gelachen. Met dit verslag hebben we jullie een indruk willen geven van onze reis. In een later verslag staat het bezoek aan de scholen centraal. Wij hopen dat u ook dit jaar ons weer wilt blijven ondersteunen. We hebben gezien dat de steun nog erg hard nodig is en ook erg gewaardeerd wordt. Dit komt ook tot uiting in de contacten die we hebben opgedaan. Maar zoals ik al heb gezegd tegen onze contactpersonen Chris, Ana, Tina, Sunny, maar ook tegen Mr. Hu: zonder al deze mensen kan ik veel willen bereiken, maar we hebben elkaar nodig, zodat we er samen een goed werkend project van kunnen Afscheid op het vliegveld maken. Wij in Nederland kunnen het niet alleen. Als Stichting willen we graag kijken hoe we de communicatie met de familie en de scholen kunnen optimaliseren. Het zou fijn zijn als we het komend jaar hier aan kunnen werken, zodat de kinderen makkelijker met ons en onze contactpersonen kunnen communiceren. We denken daarbij aan het aanschaffen van extra computers voor de scholen, waar de kinderen mee kunnen werken en zodat ze computerles kunnen krijgen. Maar hiervoor hebben we uw hulp heel hard nodig. Onze hartelijke groeten, Alfiero Metafuni, Wilma Leermakers, Henk Meijer & Jim Kuijper Stichting Eline-de Cirkel is Rond 8/8