Leo Belgicus - werkdocument hereniging

Transcriptie

1 1 Leo Belgicus - werkdocument hereniging hereniging d.d. 01/01/2010 Opgemaakt door de werkgroep Leo Belgicus

2 2 Inhoud 1. Voorwoord Wie zijn wij? Wat betekent Leo Belgicus? De zes uitgangspunten van Leo Belgicus Gezamenlijke geschiedenis van de Nederlanden De (echte) geschiedenis van België Het naderende einde van België De splitsing van België Welke toekomst voor Vlaanderen in een post-belgië-tijdperk? Waarom een hereniging der Nederlanden De voordelen van een hereniging der Nederlanden Gedicht voor een hereniging van Nederland en Vlaanderen Opmerking Zwitserland Hoe de hereniging te realiseren Naam en staatsstructuur Regering Provincies Gemeenten Verkiezingen Eedafleggingen Staatsfilosofische uitgangspunten Grondwettelijke beginselen (met dank aan Bart Soens) Toenadering tussen Nederland en Vlaanderen Wettelijke feestdagen Schoolvakanties (in deze perioden zijn scholen verplicht te sluiten) Defensie Sport en recreatie Volkshuisvesting, ruimtelijke ordening en leefomgeving Verkeer en waterstaat Media Justitie, integratie en vreemdelingenzaken Asiel- en migratiebeleid Sociale voorzieningen... 32

3 3 35. Onderwijs, cultuur en wetenschap Taalbeleid... 33

4 4 1. Voorwoord Federale regeringsvorming In 2007 zijn de tegenstellingen tussen de Vlaamse en de Franstalige politici zo groot geworden dat er nauwelijks een federale regering kon worden gevormd. Indien Vlaanderen een nieuwe staatshervorming wil, dan zal het zware toegevingen moeten doen in het communautaire overleg: het aanhechten van zes faciliteitengemeenten aan Brussel en het benoemen van drie Franstalige burgemeesters die het Nederlands niet willen respecteren. Geert Wilders Op 14 mei 2008 deed Geert Wilders (PVV) een oproep aan Balkenende om zijn Vlaamse collega Yves Leterme eens te polsen over een samengaan van Nederland en Vlaanderen. Nederlanders en Vlamingen moeten zich via referenda uitspreken over een fusie. Hij vindt dat de politieke strubbelingen in België het bewijs zijn dat België beter ophoudt te bestaan. Een enquête onder de Nederlandse bevolking over deze uitspraak van Wilders wijst uit dat 80 % voorstander is van ver(der)gaande samenwerking tussen Nederland en Vlaanderen en dat zelfs 60 % een staatkundig samengaan ziet zitten. Onder de Vlamingen werd een enquête gehouden door de VRT (20 % voorstander) en sommige kranten (± 40 % voorstander). Regionale verkiezingen van 10 juni 2009 Bij de regionale verkiezingen van 2009 werd er in Vlaanderen gestemd op partijen die voor meer Vlaanderen zijn terwijl in Wallonië dezelfde Franstalige partijen aan de macht blijven die de Belgische solidariteit willen behouden. Anders geformuleerd: België is verdeeld in twee landen en is langzamerhand aan het verdampen. Federaal België werkt niet meer De grote tegenstellingen tussen de standpunten van Vlamingen en Franstaligen in de federale regering en de vele ministerwissels hebben ervoor gezorgd dat federaal België volledig is vastgelopen, de federale overheidsdiensten een puinhoop zijn geworden en dat de Belgische staatsschuld sterk stijgt. In april 2010 is de federale regering gestruikeld over de kwestie-bhv. Op zondag 13 juni 2010 waren er federale verkiezingen. Door deze verkiezingen is gebleken dat de kloof tussen de Vlamingen en de Franstaligen héél groot is geworden want pas na 541 dagen, op dinsdag 6 december 2011, is er pas een nieuwe federale regering. De federale en regionale verkiezingen van 25 mei 2014 laten duidelijk zien de kloof definitief is geworden: in Vlaanderen wordt er vooral rechts gestemd en wil men verandering, in Wallonië wordt er vooral links gestemd en wil men het status quo behouden en in Brussel zijn links en rechts ongeveer evenredig verdeeld. Vlaanderen wilt geen linkse regering en Wallonië wilt geen rechtse regering. België gaat dezelfde weg op als Tsjecho-Slowakije. 2. Wie zijn wij? De werkgroep Leo Belgicus is een beweging van democratisch ingestelde burgers uit Nederland en Vlaanderen, die ijveren voor een democratische integratie en hereniging van Nederland en Vlaanderen indien België ophoudt te bestaan. De werkgroep is ontstaan door een Vlaming en een Nederlander die mekaar hebben leren kennen op HLN.be. Na met elkaar te hebben g d, werd er besloten een werkgroep op te richten. Op termijn hebben andere personen zich aangesloten bij deze werkgroep.

5 5 3. Wat betekent Leo Belgicus? Leo Belgicus is Latijn voor de Nederlandse Leeuw. Het gaat om een cartografische conventie waarbij de Nederlanden in de vorm van een leeuw werden afgebeeld. Voor het eerst werd dit getekend in 1583 door de Oostenrijkse cartograaf Michael Aitsinger ( ? ) en daarna is het thema vele malen gekopieerd. De beroemdste Leo Belgicus is wel die van Claes Jansz Visscher uit Die gaf ook een leeuwenkaart uit van het graafschap Holland. De leeuw was een veel gebruikt heraldisch dier in de Nederlanden: Brabant, Vlaanderen, Zeeland, Holland, Gelre, Henegouwen, Limburg en Luxemburg hadden er één in het blazoen. Ook de Unie van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden koos een leeuw, "Generaliteitsleeuw" geheten als wapendier. Nu siert een Nederlandse Leeuw een Ridderorde en is in het Rijkswapen van Nederland, België èn Luxemburg een leeuw afgebeeld. 4. De zes uitgangspunten van Leo Belgicus Democratie, d.w.z. het besturen van de staat door zijn burgers, behoort tot het wezen van de Nederlandse identiteit. Het is de hoogste en enig wenselijke staatsvorm, én het is onze drijfveer om naar een integratie van Vlaanderen en Nederland te streven. De breuk van 1830 was een dramatische vergissing die de inwoners van de Zuidelijke Nederlanden tot een catastrofale achteruitgang veroordeelde. Een democratisch en doortastend bestuur wordt in de context van de Belgische staat, wegens het anti- Nederlandse wezen van deze staat, onmogelijk gemaakt. De Nederlanden hebben naast een gemeenschappelijke geschiedenis en cultureel erfgoed, ook een gelijkaardige bestuurscultuur en mentaliteit die een doortastende natie mogelijk maken. Alle stappen in de richting van samenwerking en integratie van Vlaanderen en Nederland zijn welkom, maar samenwerkingsvormen die gebaseerd zijn op de bestaande staten Nederland en België, zijn gedoemd tot machteloosheid. Vlaanderen en Nederland moeten rechtstreeks met elkaar kunnen onderhandelen over een geïntegreerde staatsstructuur. Een confederale staatsstructuur tussen Nederland en Vlaanderen is de beste vorm om de integratie van Nederland en Vlaanderen te vergemakkelijken na de bijna 200 jaar lange scheiding. Op termijn moet dit leiden tot een stabiele gedecentraliseerde eenheidsstaat, namelijk De Nederlanden. Er worden vriendschappelijke en economische samenwerkingsverbanden behouden met de niet Nederlandstalige gewesten van de Lage Landen, met name Wallonië, Luxemburg en de Duitstalige Gemeenschap van België, aangezien er in deze gewesten geen meerderheid is bij de politici en de bevolking voor een Confederatie der Lage Landen.

6 6 5. Gezamenlijke geschiedenis van de Nederlanden 1384: Bourgondische rijk Vanaf 1396: bestuurlijke eenheid van de Nederlanden. 1421: bestuurlijke eenheid van alle Nederlands sprekende (Dietstalige) regio's. 1477: Habsburgse Nederlanden : de Italiaanse Oorlogen 1529: Frankrijk erkend de volledige soevereiniteit van zijn voormalige leenlanden. 1543: De 17 Provinciën. 1549: Door de Pragmatische Sanctie werd bepaald dat de 17 Provinciën voortaan als 1 geheel overgeërfd zullen worden. Nog steeds Franse invallen en pogingen tot inlijving. De naam 'Nederlanden' is in het buitenland gekend als 'Vlaanderen' : 'Flandria' of 'Flandes'. Dit omvatte Keulen, Aken, Maastricht, Brabant, Holland, Vlaanderen,... Inwoners uit deze regio worden aangeduid als bvb. Vlaming uit Luik, Vlaming uit Namen, etc : inwoners in de Nederlanden, met bvb. Antwerpen: (waarvan vreemdelingen), Brussel: en Ieper: vanaf 1556: Spaanse overheersing 1566: Beeldenstorm van Sint-Winoksbergen (huidig Frans-Vlaanderen) tot Friesland (huidig Nederland). 1576: Pacificatie van Gent, generale unie der Nederlanden : Zeven Verenigde Provinciën (1579: Unie van Utrecht) 1581: ondertekening Akte van Verlatinghe (de Nederlanden scheuren zich af van Spanje). Maar Spanje greep snel in en de Zuidelijke Nederlanden kwamen terug onder Spanje. 1585: Capitulatie van Antwerpen: duizenden inwoners van de Zuidelijke Nederlanden vluchten naar het noorden : Frans-Spaanse oorlog 1648: Vrede van Westfalen: Zuidelijke Nederlanden terug bij Spanje. 1658: Slag bij Duinkerke: Frans-Vlaanderen, Artesië en een deel van Henegouwen worden deel van Frankrijk. 1659: Vrede van de Pyreneeën: Spanje ziet af van zijn rechten op de landen en steden aangesloten bij de Unie van Atrecht : Devolutieoorlog: Zuidelijke Nederlanden door Frankrijk belaagd in het kader van zijn verlangen naar natuurlijke grenzen, namelijk de Rijn-Alpen-Pyreneeëndoctrine 1668: Vrede van Aken: Frankrijk trok zich terug uit de Zuidelijke Nederlanden maar hield Frans- Vlaanderen onder haar bestuur : Frans-Nederlandse oorlog 1677: Slag van Kassel: na een laatste poging om Frans-Vlaanderen te heroveren werd via de Vrede van Nijmegen (1678) bepaalt dat Frans-Vlaanderen definitief tot Frankrijk behoort : Negenjarige Oorlog : Spaanse Successieoorlog : Vrede van Utrecht (1713): Zuidelijke Nederlanden bij Oostenrijk-Hongarije : Frankrijk valt de Zuidelijke Nederlanden aan (Oostenrijkse successieoorlog). 1789: Brabantse omwenteling tegen de Oostenrijkse bezetter in de Zuidelijke Nederlanden. 1790: Oprichting van de Republiek van de Nederlandse Staten in de Zuidelijke Nederlanden : Frans Revolutionaire Oorlogen: oorlog tussen Frankrijk en een alliantie van Europese mogendheden. Eén van de belangrijkste strijdtonelen was De Nederlanden 1795: de Zuidelijke Nederlanden worden ingelijfd bij Frankrijk. De Noordelijke Nederlanden werden een Franse vazalstaat (Bataafse Republiek ( ) en Koninkrijk Holland ( )) en gingen volledig op in Frankrijk in : Boerenkrijg tegen de Franse bezetter in de Zuidelijke Nederlanden.

7 7 1814: De Zuidelijke Nederlanden worden door de Russen bevrijd van de Franse bezetters. 1815: het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. De burgerij en de RK-kerk waren niet echt Willem I-gezind en wilden een ander beleid van Willem I. In Brussel was er een derde partij (Fransen die zetelden in de administratie van het VKN in Brussel aangevuld met Waalse juristen), en zij wilden terug bij Frankrijk. Hun leider, Gendebien, besloot in contact te komen met revolutionaire clubs in Parijs die ook in andere landen een revolutie wilden beginnen. Leden van deze partij gingen naar Parijs om met de Franse regering te onderhandelen om een oorlog te beginnen tegen het VKN. De Franse regering weigerde omdat ze geen zin had in een nieuwe oorlog dus werd er besloten dat de Franse regering meehielp een revolutie te beginnen tegen het VKN en aldus zond de Franse regering opruiers naar Brussel welke zorgden dat op 25 augustus 1830 de Belgische revolutie begon. 6. De (echte) geschiedenis van België Belgische revolutie Op 25 augustus 1830, na een opvoering van de Stomme van Portici, braken in Brussel sociale onlusten uit tegen het bewind van koning Willem I, gezagdrager van het 'Verenigde Koninkrijk der Nederlanden' (het VKN) door het verspreiden van leugens van Franse opruiers die de oorzaak van de sociale problemen staken op Willem I. Maar deze problemen bevonden zich over heel Europa omdat er een economische crisis was. Op 28 augustus 1830 kwamen op het stadhuis te Brussel vijftig leden van de burgerij bijeen om hun eisen op te stellen die dienden te worden overhandigd aan koning Willem I. Intussen had koning Willem I aan zijn twee zonen bevel gegeven om met soldaten naar Brussel te reizen. Op verzoek van enkele revolutionairen besloot de prins van Oranje zijn leger in Vilvoorde te laten en enkel vergezeld van zijn staff deed hij zijn intrede in Brussel. Hij werd echter ijskoud onthaald en allerwegen ging de kreet: Leve de vrijheid!. In dezelfde dagen kwamen de Belgische gezanten uit Den Haag terug. Koning Willem I wilde van geen toegevingen horen, maar hij beloofde toch een buitengewone vergadering van de Staten-Generaal te zullen bijeenroepen op 19 September In een onderhoud met minister La Coste had Gendebien de onmiddellijke scheiding van België van Nederland verdedigd en voorgesteld de prins van Oranje te laten uitroepen tot onderkoning of luitenant-generaal over het Belgisch landsgedeelte. De prins ging hiermee akkoord en trok zijn leger terug. Hiermee hadden de revolutionairen nog meer moed gekregen en vrijwilligers uit Bergen, Luik, Namen, Doornik en zelfs uit Frankrijk trokken naar Brussel en dit tot grote vreugde van de Franse Partij. De Franse Partij wilde dat Frankrijk ook meehielp maar Frankrijk hield zich afzijdig. Gendebien kwam dus met een ander voorstel: het aanstellen van een Voorlopig Bewind. De burgerij ging hiermee akkoord maar doordat de burgerij van Antwerpen en Gent weigerden, kwam het er niet. Tijdens de afreis van de Belgische delegatie naar de Staten-Generaal richtte de Franse Partij te Brussel de Commissie van Openbare Veiligheid op en dit na goedkeuring door het stadsbestuur om de openbare orde en de trouw aan Willem I te herstellen. Maar dit pakte heel anders uit want zij ontzetten de gouverneur van Brabant en de burgemeester van Brussel. Uit angst zijn talrijke hoge ambtenaren uit Brussel gevlucht. Omdat Willem I niet wilde meewerken riep de Commissie van Openbare Veiligheid aan de Belgische delegatie om Nederland te verlaten. Deze gingen niet in op het verzoek en wilden onderhandelen met de Prins van Oranje. Dit wekte verontwaardiging bij de Luikse vrijwilligers die de zetel van de Commissie van Openbare Veiligheid aanvielen. Ondertussen was er al een Centraal Verbond opgericht waarin leden van de Franse Partij en de Waalse burgerij zetelden. Het Centraal Verbond gaf de bevolking wapens waardoor deze de burgerwacht kon ontwapenen. Uit vrees voor plunderingen vroeg de Belgische delegatie in Den Haag dat Willem I de wapens opnam. In de nacht van september 1830 gaf Willem I de opdracht aan zijn tweede zoon Frederic om Brussel binnen te trekken.

8 8 Frederic was zo naïef om te melden dat hij pas op 23 september 1830 Brussel ging binnenvallen waardoor revolutionairen de tijd konden nemen om barricades op te werpen. De burgerij dacht aan overgave en de revolutionaire kopstukken vluchten. Op 23 september 1830 trokken de troepen van Frederic Brussel binnen via de Vlaemsche Steenweg maar gingen niet verder dan de Warande om zo veel mogelijk vernietiging en bloedvergieten te vermijden. Na de overwinning gingen ze de herbergen opzoeken om te feesten. s Nachts vroeg de leider van de burgerwacht aan Frederic om de stad te ontruimen maar Frederic weigerde en wilde zich beperken tot een verdedigende houding. De volgende drie dagen verlieten de soldaten van Frederic hun stellingen niet. Op diezelfde nacht hoorde Charles Rogier, één van de kopstukken van de revolutionairen, dit nieuws en kwam terug met vrijwilligers uit Halle, Genappe, Waver, Nijvel en Binche. Hij riep de andere leiders van de revolutionairen om ook terug te keren naar Brussel. Op een vergadering werd besloten om de Nederlandse soldaten aan te vallen. De burgerij zag dit gebeuren en sloot zich aan bij de revolutionairen en op 26 september 1830 werd een Voorlopig Bewind samengesteld. Zij riepen op dat de Belgische soldaten van het VKN-leger deserteerden. In de Waalse steden vond dit veel gehoor waardoor het leger van Frederic zich begon te ontbinden waardoor hij geen andere keus had dan zich terug te trekken. Op 4 oktober 1830 werd de prins van Oranje aangeduid als bestuurlijk hoofd van de Zuidelijke Nederlanden. Angst voor een volledige scheiding groeide in Vlaanderen en vanuit verschillende Vlaamse steden werd verzet getekend tegen de bestuurlijke scheiding. Eveneens op 4 oktober 1830 vaardigde het Voorlopig Bewind een decreet uit waarvan het eerste artikel luidde De Belgische provinciën, met geweld van Nederland losgerukt, zullen een onafhankelijke staat vormen. Op 16 oktober 1830 riep de Prins van Oranje vanuit Antwerpen de Belgische onafhankelijkheid uit en tegen eind oktober hadden alle VKN-soldaten het grondgebied verlaten m.u.v. Antwerpen waar een Nederlands garnizoen de citadel bezette. Een onafhankelijkheidsverklaring werd nooit gemaakt waardoor België eigenlijk niet legitiem is. Citaat Lebeau De bajonetten hebben gesproken. Teksten zijn niet nodig. Het doel van de revolutionairen was aansluiting bij Frankrijk. Citaten Charles Rogier: De taal der Vlamingen moet uitgeroeid worden en Het Germaanse element in België moet vernietigd worden. Op zoek naar een koning Het Voorlopig Bewind wilde het congres van Londen niet raadplegen en ging ten rade bij de Franse koning Louis-Philippe voor de keuze van een koning voor België. In de Franse Kamer kwamen verschillende aanvallen van annexatiepartijen maar de Franse regering ging niet op de annexatie van België in. De annexatiepartijen probeerden de houding van Louis-Philippe te veranderen en wilden de kandidatuur van hun kandidaat doorduwen. Op 28 januari 1831 meldde Louis-Philippe dat hij zijn zoon als koning van België zou aanvaarden. Bij stemming op 3 februari 1831 werd door het Voorlopig Bewind de zoon van Louis-Philippe uitgeroepen tot koning van België. De Vlaamse leden kozen vooral voor een andere kandidaat terwijl de Waalse leden de zoon van de Franse koning verkozen. Er was nog een derde gegadigde maar deze haalde maar enkele. Echter door het congres van Londen waren de twee beste kandidaten reeds afgekeurd bij geheim protocol waardoor het Voorlopig Bewind besloot een regent aan te stellen. Staatsgreep De regent, de Luikenaar Surlet de Shokier, regeerde als een gouverneur van Frankrijk: hij streefde er naar, hierbij geholpen door zijn ministers, aan de handelingen van zijn regering een eenzijdig Franse strekking te geven, bij zoverre dat de Engelsman Palmerston hem erop wees hoe weinig eervol die afkeer voor de

9 9 Belgische onafhankelijkheid was. Zo erg was trouwens de regeringsloosheid dat het congres van Londen ernstig aan de verdeling van België begon te denken. De Partij van het Verenigde Koninkrijk der Nederlanden, de orangisten zoals men ze toen noemde, stak het hoofd op te Gent, te Antwerpen en te Maastricht. Daarop stichtte Gendebien op 23 maart 1831 te Brussel, met behulp van de Belgische regering, de Association Nationale die een soort van schrikbewind over het land deed heersen en om oorlog riep tegen Nederland. De nieuwe Belgische staat beleefde toen bange dagen. Lord Ponsonby, de Engelsche gezant trachtte baron Van der Smissen tot een opstand ten voordele van de prins van Oranje aan te zetten. Het mislukte echter door het krachtdadig optreden van kolonel Clump (25 maart 1831). Gent was het middenpunt der orangisten: de oppositie had er reeds tweemaal de orangisten naar het stadhuis gestuurd en tweemaal had de Belgische regering de gemeenteraad ontbonden. De regering had te Gent en te Antwerpen de staat van beleg verklaard. De orangisten aldaar waren voor het meerendeel grootnijveraars en groothandelaars. Patroons en arbeiders stonden scherp tegenover mekaar en dit werd nog erger door het stilvallen der getouwen wegens de breuk met Nederland. Die werklozen werden nu, veelal nog opgehitst door de patriotische verenigingen, losgelaten tegen de orangisten, terwijl de politie liet gebeuren. Er bestond een soort geheime overeenkomst tussen de Belgische gezagvoerders en de plunderaars, onder dewelke zich talrijke betaalde of betalende Fransen bevonden. Begin april was de toestand zo dat de Belgische regering, vrezende dat de oorlogsgezinden van de Association Nationale de overhand zouden nemen dankzij de zwakheid van de regent, en anderzijds onzeker over den uitslag der verkiezingen die wellicht de orangisten de meerderheid zou bezorgen, hun ontslag weigerden te nemen en besloten in mei opnieuw te vergaderen, op 12 april 1831 een staatsgreep pleegden. De Saxen-Coburgers Onder het tweede ministerie van de regent ging men terug over tot de keuze van een koning. Men bood de kroon aan Leopold van Saxen-Coburg. Deze aanvaardde het koningsschap op voorwaarde dat de Belgische regering het verdrag der XVIII artikelen, dat in Belgisch opzicht een hele verbetering betekende op het protocol van 20 januari 1831, zou aannemen. Bij zijn tocht van Oostende naar Brussel werd hij feestelijk onthaald. Te Gent echter was het onthaal zeer koel. Leopold's verkiezing was een triomf voor de Engelse diplomatie maar door de scheuring van het VKN was dit ook voor Frankrijk, wel moest deze tegen haar wil de onafhankelijkheid van België erkennen maar Talleyrand en vele Fransen gaven hun hoop voor een latere inlijving nog niet op. Reeds in april 1831 had Talleyrand bij protocol de slechting der vestingen bekomen, die door de Sainte- Alliance in 1815 op de zuidelijke grenzen van België waren opgericht. Tiendaagse Veldtocht Willem van Oranje weigerde de ondertekening van het verdrag der XVIII artikelen door België en stuurde zijn leger. In de Tiendaagse Veldtocht werd het Belgisch leger verslagen. Leopold I riep de hulp in van Frankrijk om het jonge Frans gezinde staatje te steunen en Frankrijk zond soldaten die het Nederlandse leger verdreven. Ondanks protest vanuit Groot-Brittanië bleven enkele duizenden Franse soldaten achter om een hervorming van het Belgisch leger te verwezenlijken dat een model werd voor de verfransing van België. Pas in 1839 werd België uiteindelijk door Willem I erkend. Orangistisch verzet In 1834 was er een Orangistisch Verzet tegen België in verschillende Vlaamse steden. Dit verzet werd door het Belgisch leger bloedig neergeslagen. Dit lokte veel internationale verontwaardiging uit.

10 10 "Het plunderen van de huizen van Orangisten, hoewel betreurenswaardig, is een vreselijke noodzaak om de vijanden van de publieke orde te onderdrukken", zei minister van Justitie Lebeau. De Belgische regering trachtte de schuld in de schoenen van de orangisten te schuiven om zich eruit te redden. De actie consolideerde de Belgische staat en maakte hem anti-nederlands van aard. Corruptie en immoraliteit Vanaf het ontstaan van België was het establishment, de koning voorop, zich ervan bewust dat er een kunstmatige en dus instabiele staat was geboren. Het land was niet geliefd bij de bevolking en het dreigde binnen afzienbare tijd weer uit elkaar te vallen. Leopold I zag in dat hij bepaalde groepen aan België moest zien te binden, en dat kon alleen lukken als hij hun trouw kon afkopen. België werd dus gegrondvest op een immoreel principe, namelijk het materiële eigenbelang. Niet zozeer Hoe kan de staat ten goede komen aan mijn volk?, maar Hoe kan de staat mij zo veel mogelijk geld opleveren?. Dát was de vraag die de nieuwe patriotten bezighield. Ook journalisten werden omgekocht, zodat zij een Belgisch gezinde stem zouden laten horen. Zolang de Belgische staat een bron van inkomsten is voor bepaalde machthebbers, zullen zij hem blijven verdedigen. Hetzelfde geldt voor de Franstaligen. Zij hebben profijt van België en verdedigen die staat dus. De Franstaligen verfransen het Nederlandstalige deel van België en de verfranste delen worden bij de Franstalige provincies gevoegd, hoeven minder belastingen te betalen voor hetzelfde, het secundair en hoger onderwijs, de overheid, de officieren in het leger alles werd Franstalig. Zo gauw er aan die toestand een einde komt, zullen zij de eersten zijn om hem op te blazen. Het Belgische bestel voedt dus de corruptie en de immoraliteit. Het grote drama voor Vlaanderen is dat ook de meeste Vlaamse politici zich door het Belgische regime hebben laten corrumperen. Helaas is in het verleden menig Vlaamsgezind politicus in een beschermer van de Belgische belangen veranderd toen hij merkte wat voor financiële voordelen zo n opportunistische koerswijziging met zich meebracht. Door ambitieuze Vlaamsgezinden te recupereren (eerst door omkoping met aanlokkelijke portefeuilles en nadien, als beloning, met een benoeming tot Minister van Staat of met een adellijke titel) is het Belgische bestel tot nu toe erin geslaagd de Vlaamse helft van de Belgische politieke wereld onder de knoet te houden. En waarin vindt de grondwet haar rechtvaardiging? In de wil van het volk. Tenminste, zo hoort het toch? Er bestaat bovendien een bondgenootschap tussen het koningshuis en het socialisme. De socialisten zijn namelijk voorstanders van de Belgische eenheid, het centralisme en een maximale overheidsbemoeienis. Het is een paradox dat enerzijds de (katholieke en conservatieve) koninklijke familie zich inlaat met de socialisten, en dat anderzijds de socialisten het ondemocratische koningshuis verdedigen (zo verklaren sommige socialisten dat zij overal ter wereld tegen de monarchie zouden zijn, maar niet in België). Deze paradox kan alleen maar worden verklaard met winstbejag en eigenbelang: beide partijen hebben elkaar nodig. Zij moeten elkaar helpen om België in stand te houden, want zonder België is het uit met het koningshuis en met de onevenredig grote macht van de socialisten. Zeker de Franstalige socialisten zijn erg geliefd bij de koning, omdat zij hun kiezers omkopen met de belofte het Belgische systeem, dat voor de Franstalige profiteurs zo voordelig is, met alle middelen in stand te houden. Het kan de Franstaligen niet schelen dat België vierkant draait en enorme bedragen geld verspilt, zolang het hun maar iets opbrengt. Stemrecht Er wordt gezegd dat, bij de oprichting van de staat België, zij over de meest vooruitstrevende en democratische grondwet beschikte. Nochtans had maar één percent van de bevolking stemrecht. Minder dan cijnskiezers: edellieden en hogere burgerij die een hogere cijns (belastingen) konden betalen, konden zich uitspreken. Zelfs niet alle van die cijnskiezers maakten gebruik van hun stemrecht (toen nog geen plicht). Omdat er bij de burgerij de vrees leefde dat orangistische kooplui en gegoede burgers massaal zouden gaan, verhoogde men het cijnsbedrag, wat de cijnskiezers al zo aanzienlijk beperkte. Tot zover dan de democratie... Corrupte kiezers dus op corrupte politici, die mogen doen wat zij willen, zolang zij de onrechtmatig verworven rechten van hun electoraat maar handhaven.

11 11 Solidariteit? Vlaanderen wordt ook behandeld als een kolonie, want de Belgische solidariteit is altijd eenzijdig geweest: Vlaanderen geeft, Franstalige politici krijgen en dulden geen inmenging in wat er gebeurt met het geld van de jaarlijkse directe en indirecte transfers. Zelfs in tijden van grote hongersnood kreeg de Vlaamse bevolking geen cent van België. Herstel van het VKN? In 1860 kwam België op vrijersvoeten terug bij Nederland omwille van de dreiging met annexatie door Napoleon III (onttroonde Louis-Philippe in 1848). Premier Charles Rogier van België verklaarde zelfs dat het oude Koninkrijk der Nederlanden hersteld moest worden onder twee regeringen (dus als een confederatie) maar dit werd echter door Nederland geweigerd. Belgicisme België had een ideologie nodig waarmee goedgelovige zielen konden worden wijsgemaakt dat Belgisch patriotisme een deugd was, in plaats van een ondeugd. Deze ideologie is het Belgicisme en ontsproot in 1897 uit de pen van Edmond Picard. De Belgen waren geen twee volkeren, aldus Picard, maar "één ras" en hoorden dus samen in één land. Henri Pirenne werkte de ideeën van Picard verder uit in opdracht van Leopold II ( ). Hij herschreef de hele geschiedenis in functie van het Belgicisme en verzon het idee dat Vlaanderen "altijd tweetalig" is geweest maar Wallonië niet. Bijgevolg diende Vlaanderen altijd tweetalig te blijven, maar hoefde Wallonië dat nooit te worden. Congo De kolonie was het persoonlijke eigendom van de Belgische koning Leopold II. Hij bezondigde zich aan enorme wreedheden in de voormalige kolonie om zichzelf te verrijken en de toenmalige Belgische regering liet hem begaan, omdat ze meeprofiteerden, in plaats van hem af te zetten. Met dat bloedgeld heeft hij enkele gebouwen laten bouwen in verschillende Belgische steden. Een jaar voor zijn dood (1908) verkocht Leopold II Congo voor veel geld aan de Belgische regering. In 1960 werd Congo onafhankelijk. Interbellum en Nazi-Duitsland In Ieper is na WO I de IJzerbedevaart ontstaan. Dit zorgde ervoor dat de Vlaamse Beweging en de Groot-Nederlandse gedachte door Belgisch gezinde media en groeperingen tot de dag van vandaag als extreem-rechtse afkeurenswaardige sentimenten worden beschouwd. In Belgisch gezinde kringen houdt men die misvatting graag in stand. Na de bezetting door Nazi- Duitsland werden de leden van de Vlaamse Beweging en Groot-Nederlanders door Belgisch gezinde media onterecht gebrandmerkt als fascisten en collaborateurs van Nazi-Duitsland. Dit wordt nog altijd gebruikt om Vlaams gezinden en Groot-Nederlanders in een slecht daglicht te plaatsen, opdat België blijft bestaan. Benelux De oprichting van de Benelux in 1944 beoogde de samenwerking in de Lage Landen te vergroten en om dit gebied economisch sterker te maken voor een betere welvaart van haar bevolking. De Franstalige politici zag zich geplaatst tegenover een Nederlandstalige meerderheid en hield veel voorstellen die in de Benelux gedaan werden, tegen, zoals fusies van Nederlandse en Vlaamse bedrijven, het niet invoeren van een Benelux-nummerplaat in België en andere kwesties. Hierdoor, en door een geleidelijke integratie in de Europese Unie, waaraan bevoegdheden zijn overgedragen, is de Benelux nooit effectief van de grond gekomen.

12 12 De Taalgrens en de Eerste Taalstrijd In 1921 werd de taalgrens geïnstalleerd en om de 10 jaar werden taaltellingen gehouden in de gemeenten rond de taalgrens om te bepalen of de taalgrens wordt opgeschoven naar het noorden of het zuiden. De Franstalige politici vervalsten de taaltellingen wat begin jaren zestig leidde tot de Eerste Taalstrijd met vele rellen tot gevolg. In 1963 werd de taalgrens (op papier) vastgelegd. Federaal België Op verzoek van de Franstalige politici werd België in 1970 een federatie, als reactie van de Franstaligen tegen een economisch sterker wordend Vlaanderen opdat Vlaanderen geen zeggenschap krijgt in heel België (Etat Belgo-Flamand). In het federaal parlement en in de federale regering hebben de Franstaligen nog steeds de macht: 50 % van de kamer van volksvertegenwoordigers is Franstalig terwijl zij nog geen 40 % deel uitmaakt van de Belgische bevolking. De Franstaligen kregen ook allerlei procedures om een wet, die nadelig voor de Franstaligen is, te blokkeren. Indien deze procedures uitgeput waren, liet men de federale regering vallen zodat de hele procedure opnieuw kon beginnen. Brusselse hoofdstedelijk gewest In de jaren tachtig vroegen de Franstalige politici in Brussel een hoofdstedelijk gewest voor Brussel om Brussel te onttrekken aan haar Vlaamse hinterland. In de grondwet staat dat dit gewest tweetalig moet zijn, maar door de immigratie van, vooral Franstalige allochtonen, die daarna aan hun lot worden overgelaten (verwaarlozing en verkrotting van huizen waarin deze mensen wonen), wordt Brussel gepropageerd als een Franstalige stad door de Franstalige pers. Brussel is eigenlijk een internationale stad: Brussel heeft inwoners uit alle windstreken en herbergt verschillende internationale instellingen zoals de NAVO en het Europees Parlement. Brussel-Halle-Vilvoorde en de Tweede Taalstrijd De Franstalige politici richten hun peilen op de Vlaamse Rand rond Brussel en de gemeenten juist ten noorden van de taalgrens. Dit stuit op grote weerstand bij de Vlaamse bevolking en de Tweede Taalstrijd begon. Dit bracht een probleem teweeg dat onoplosbaar werd: de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde (of kortweg: BHV). De enige kieskring dat zich strekt over twee gewesten en is ongrondwettelijk. Bronnen:

13 13 7. Het naderende einde van België In 2007 zijn de tegenstellingen tussen de Vlaamse en de Franstalige politici zo groot geworden dat er nauwelijks een federale regering kon worden gevormd. Indien Vlaanderen een nieuwe staatshervorming wil, zal Vlaanderen zwaar moeten toegeven: het toevoegen van zes faciliteitengemeenten bij Brussel, met inbegrip van een corridor tussen Brussel en Wallonië, en het benoemen van drie Franstalige burgemeesters die het Nederlands niet willen respecteren. Door het feit dat Vlaanderen niet wil toegeven aan de Franstalige politici, hitsen de Franstalige media de Franstalige bevolking op tegen de Vlaamse bevolking en worden er reportages gemaakt en artikels geschreven die de Franstaligen in een slachtofferrol manoeuvreren en probeert men Vlaanderen in een kwaad daglicht te stellen (als een racistische en asociale regio) in het buitenland om sterker te staan indien België zou splitsen. Door de ophitsing is de Vlaamse bevolking nog meer geradicaliseerd en werd bij de regionale verkiezingen van 2009 gestemd op partijen die voor meer Vlaanderen zijn terwijl in Wallonië dezelfde Franstalige partijen aan de macht blijven die de Belgische solidariteit willen behouden. Anders geformuleerd: België is verdeeld in twee landen en is langzamerhand aan het verdampen. In april 2010 is de federale regering gestruikeld over de kwestie-bhv. Op 10 juni 2010 waren er verkiezingen waaruit bleek dat de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië al zeer groot is geworden. De federale en regionale verkiezingen van 25 mei 2014 laten duidelijk zien dat de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië definitief is geworden: in Vlaanderen stemt men vooral rechts en wilt men geen linkse regering en in Wallonië stemt men vooral links en wilt men geen rechtse regering. Welke federale regering er ook nog komt, het zal nooit goed zijn voor één van beide landsdelen waardoor België uiteindelijk zal splitsen. M.a.w. België is dezelfde weg op aan het gaan als Tsjecho-Slowakije. 8. De splitsing van België Wat gebeurt er bij een splitsing van België? Dan zal het zelfbeschikkingsrecht der volkeren van het internationaal recht van toepassing worden en dit conform Resolutie 1514 van de VN. Wat is een volk? Vooral taal bepaalt wat een volk is. Als je naar de huidige Belgische grondwet kijkt, zal het zelfbeschikkingsrecht het deel van de grondwet volgen over de (taal)gemeenschappen. In België heb je dan drie volkeren, nl. Vlamingen (Nederlandstalig), Walen (Franstalig) en Duitstaligen, en op de tweede plaats pas naar de administratieve gewesten om de grondgebieden van deze volkeren aan te duiden. Brussel Volgens het internationaal recht bestaat er geen Brussels volk (er wordt geen rekening gehouden met etnische minderheden) en Brussel bevindt zich op het grondgebied van Vlaanderen (enclaves zijn volgens het internationaal recht verboden). Conclusie: Brussel zal bij de splitsing van België tot Vlaanderen behoren.

14 14 9. Welke toekomst voor Vlaanderen in een post-belgië-tijdperk? Onafhankelijk Vlaanderen Een kleine groep Vlaamsgezinden wil louter een onafhankelijk Vlaanderen. Ofschoon wij geenszins twijfelen aan de mogelijkheden die Vlaanderen heeft om op eigen benen te staan, vragen wij ons wel af of een onafhankelijkheid in een zich uitbreidende Europese Unie en een verdergaande Europese integratie wel verstandig is. De nationale staten verliezen immers steeds meer soevereiniteit aan de EU, waardoor de nieuwe Vlaamse staat zwak komt te staan. Ook is er in Vlaanderen geen meerderheid voor een onafhankelijk Vlaanderen omdat - men vindt dat Vlaanderen dezelfde doelstellingen heeft als België, nl. het vernietigen van de regionale identiteit en het proberen een kunstmatige identiteit te creëren bij haar bevolking - men vindt dat Vlaanderen het enkel aan kan om voor een korte periode onafhankelijk te zijn. Benelux-confederatie Er gaan ook op in Nederland en in Vlaanderen voor een Benelux-confederatie maar de kans dat deze confederatie er komt, is zéér klein. De Waalse politiek staat wantrouwend tegenover economische, politieke en al helemaal tegenover staatkundige samenwerking met een Nederlandstalige meerderheid in een Benelux-confederatie want Nederland en Vlaanderen zouden de basis vormen van de Benelux-confederatie. Ook bij de Waalse bevolking is hiervoor geen meerderheid te vinden. Het Groot-Hertogdom Luxemburg is zeer gelukkig met haar bankeneconomie waardoor voor het Groot- Hertogdom een Benelux(-confederatie) eigenlijk overbodig is. M.a.w. het einde van België is ook het einde van de Benelux. Hereniging van Nederland en Vlaanderen Vooral de laatste jaren is er tussen Nederland en Vlaanderen sprake van een toenemende convergentie op allerlei gebieden, waarvan de succesvolle Nederlandse Taalunie een voorbeeld is. Er gaan dan ook steeds meer op om de samenwerking tussen Nederland en Vlaanderen te intensifiëren, zodat deze leidt tot een mogelijke, staatkundige hereniging. De historische vergissing van 1830, zoals de Vlaamse politicus Louis Tobback het ooit formuleerde, zou daarmee worden hersteld. In Nederland lieten Andries Postma (CDA), professor Couwenberg, Jan Terlouw (D66) en, recent, Geert Wilders (PVV) zich positief uit over een hereniging van Nederland met Vlaanderen. Na de zware politieke crisis in België in 2007 blijkt uit peilingen in Nederland (mei 2008) dat twee derde van de Nederlandse bevolking en gemiddeld ongeveer 35 % van de Vlaamse bevolking voor een hereniging te vinden is. Mogelijk is ondertussen het aantal nog toegenomen.

15 Waarom een hereniging der Nederlanden de Nederlandse taal en cultuur worden gebundeld, versterkt en geborgd in één staatkundig geheel, dat zelfverzekerd naar buiten optreedt; Nederland en Vlaanderen zijn economisch en historisch met elkaar verbonden; Nederland en Vlaanderen kunnen samen een economische mogendheid vormen die in de EU op de vijfde plaats zal staan (Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Italië en Nederland-Vlaanderen). Als zodanig vormen Nederland en Vlaanderen het politieke middelpunt van de EU met Brussel, de zetel van het Europees parlement en de Europese commissie. Er zal in EU-verband worden geluisterd naar Den Haag; Nederland en Vlaanderen zullen samen de achtste economische macht in de wereld vormen (VS, Japan, Canada, Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Italië en Nederland-Vlaanderen) dus goed voor een plaats in de prestigieuze club van de G8 en vormen het economische hart van de EU met de belangrijkste havens van Europa (Amsterdam, Antwerpen en Rotterdam); Nederland en Vlaanderen zijn beiden bij de dichtst bevolkte gebieden van de EU met ± 25 miljoen inwoners en beschikken samen over een uitstekende en compacte infrastructuur (autosnelwegen, spoorwegen, waterwegen en vliegvelden (Schiphol en Zaventem)); Het gezamenlijke BNP zal behoren tot één van de hoogste in de EU; Het samenvoegen van Nederland en Vlaanderen heeft ook nog de volgende troeven: - opwerking van lokale havens (Delfzijl, Amsterdam, Oostende) in de nationale staatsstructuur - grotere investeringsmogelijkheden voor (internationale) bedrijven - sterke kenniseconomie - vormen het handelscentrum van de EU - mooie steden en streken. Het zelfbeschikkingsrecht der volkeren zal een hereniging niet tegenhouden want Nederland en Vlaanderen hebben een gemeenschappelijke taal, cultuur (de Nederlandse) en geschiedenis. 11. De voordelen van een hereniging der Nederlanden een grotere markt voor producten en diensten van Nederlandse en Vlaamse bedrijven alsook meer grote spelers voor telefonie, digitale televisie, internet, ; het maken van een sterke vuist tegen de oprukkende verfransing van Vlaanderen en tegen de verengelsing in het algemeen; hogere welvaart voor alle bewoners van Nederland-Vlaanderen.

16 Gedicht voor een hereniging van Nederland en Vlaanderen Gebed voor het Vaderland (geschreven in 1922 door Remi Piryns) Heer, laat het Prinsenvolk der oude Nederlanden niet ondergaan in haat, in broedertwist en in schande. Maak dat uit d oude bron nieuw leven nogmaals vloeit. Schenk ons de taaie kracht om fier vol vroom zelfvertrouwen met nooit gebroken moed ons land herop te bouwen. Tot statig als een eik voor u ons volk herbloeit. Dit lied wordt, samen met het Wilhelmus (6 de couplet), De Stem en de Vlaamse Leeuw, elk jaar gezongen op het Vlaams Nationaal Zangfeest. 13. Opmerking Dit voorstel is volledig uitgewerkt behalve de punten die in Nederland en Vlaanderen verschillend zijn zoals de sociale zekerheid, het onderwijs, Specialisten ter zake en de politici van Nederland en Vlaanderen moeten zorgen dat de verschillen in Nederland en Vlaanderen inzake deze punten worden weggewerkt in de confederatie. Bij het uitroepen van de eenheidsstaat is het dan gemakkelijker om Nederland en Vlaanderen te integreren tot één staat. Bestaande bilaterale regionale samenwerkingsakkoorden zoals de Euregio en de regio Kortrijk-Rijsel mogen behouden blijven. 14. Zwitserland De staatskundige structuur is gebaseerd op de Zwitserse want deze past bij de mentaliteit van de Nederlanders (eerst de gemeente, gevolgd door de provincie en dan pas de natie). De democratie staat ook hoog in het vaandel van ons document. Bij elke grondwetswijziging moet een referendum plaatsvinden. En een wet kan worden tegengehouden indien een burgerinitiatief een referendum voor deze wet kan afdwingen.

17 Hoe de hereniging te realiseren doordat België uiteindelijk volledig verdampt, wordt België gesplitst. Vlaanderen wordt een onafhankelijke soevereine staat. indien Voeren en Baarle-Hertog volgens het zelfbeschikkingsrecht problemen kunnen geven, kan Voeren omgeruild worden met Baarle-Nassau. In Voeren wonen al veel Nederlanders en grenst aan Nederlands Limburg. Baarle-Nassau is een gemeente met enclaves van de gemeente Baarle-Hertog op haar grondgebied en een deel van Baarle-Hertog behoort niet tot een enclave; Brussel zal volgens het zelfbeschikkingsrecht tot Vlaanderen behoren maar Brussel is ook economisch en financieel afhankelijk van Vlaanderen, behoort tot het Vlaamse weefsel en herbergt het Vlaamse parlement. Het huidige Brusselse gewest wordt vervangen door een stadsprovincie met haar eigen provincieraad en gouverneur en heeft één politiezone. Deze provincie heeft ook haar eigen kiesdistrict voor de Europese, nationale en provinciale verkiezingen; ± 2/3 de van de Belgische staatsschuld is voor rekening van Vlaanderen en is mede het onderwerp van de gesprekken met Wallonië bij de boedelscheiding ; na de verwezenlijking van de Vlaamse staat dient met Nederland te worden gepraat over een versterking van de samenwerking (o.a. het organiseren van gezamenlijke sportcompetities zodat Nederlanders en Vlamingen elkaar beter leren kennen) en een mogelijke politieke unie op middellange termijn; indien de hereniging der Nederlanden er komt, zal er eerst een confederatie worden uitgeroepen. De Nederlandse en Vlaamse bevolking moeten zich via een referendum uitspreken om te zien of de bevolking klaar is voor een hereniging. De Nederlandse grondwet (de grondwet van het vroegere VKN) wordt genomen en waar nodig aangepast, en de landen voeren daarna als confederatie een tweelandenstelsel in. Enkele bevoegdheden, zoals buitenlandse zaken en defensie, worden unitair en Vlaanderen krijgt ook minstens twee ministers/staatssecretarissen in Den Haag. Vlaanderen kan de Nederlandse ambassades en consulaten in de diverse landen van de wereld beschouwen als Nederlands-Vlaamse ambassades. De diplomatieke vertegenwoordiging van Vlaanderen wordt aldus gewaarborgd. Vlaanderen kan haar naam veranderen in Zuid-Nederland om deze confederatie te benadrukken; op termijn moet dit leiden tot een gedecentraliseerde eenheidsstaat, genaamd De Nederlanden. Ook hier dient een referendum te bepalen of de Nederlandse en de Vlaamse bevolking klaar zijn om samen in een eenheidsstaat te wonen; er komen twintig provincies die in principe alle bevoegdheden hebben behalve deze die via de grondwet toegewezen zijn aan de regering zoals defensie, justitie en buitenlandse zaken, verkeer en waterstaat, het algemene cultuur- en onderwijsbeleid en het asiel- en migratiebeleid. Sommige bevoegdheden kunnen bij de provincies en bij de regering zijn waarbij de provincies vertegenwoordigers hebben in de desbetreffende ministeries. Elke provincie krijgt ook een vertegenwoordiging in het Europees parlement. De provincies zijn nodig want er bestaat geen landelijke identiteit in Nederland en in Vlaanderen; er worden nieuwe afspraken gemaakt met internationale organisaties als de EU, de WEU, de NAVO, de OVSE en de VN; Duitsland krijgt de nodige garanties dat de havens van De Nederlanden bereikbaar blijven; Frankrijk krijgt ook de garantie dat er geen aanspraak zal worden gemaakt op Frans-Vlaanderen; de Nederlandse taal wordt gegarandeerd de eerste taal des Rijks. Er komt een beschermde status voor het Fries (dat als eerste taal wordt gesproken in de Friesland) in rechtspraak, onderwijs en contact met de lokale overheden; op vlak van infrastructuur moeten er bijkomende hoofdwegen (of sommige primaire wegen moeten hoofdwegen worden) en bijkomende spoorverbindingen gemaakt worden om de verbindingen tussen Nederland en Vlaanderen te versterken.

18 Naam en staatsstructuur de officiële naam wordt het Koninkrijk der Nederlanden (met een ceremonieel koningsschap) of de Republiek der Nederlanden (te bepalen via een referendum). Officieus: De Nederlanden (hierin wordt verwezen naar de volkerendiversiteit van de Noordzeedelta). Inwoner: een Nederlander; symbolische hoofdstad: duo-hoofdstad Amsterdam-Brussel in de confederatie en Amsterdam in de eenheidsstaat omdat Brussel reeds veel internationale instellingen heeft. Wat er met de EU-instellingen in Brussel zal gebeuren, zal afhangen hoe de andere EU-lidstaten reageren op het einde van België en het oprichten van de Nederlands-Vlaamse staat, indien de EU tegen dan nog bestaat; zetel der regering: s-gravenhage (ook wel Den Haag); vlag: de Prinsenvlag (oranje-wit-lichtblauw) oftewel de historische vlag van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden ( ). Deze vlag werd bezoedeld tijdens het interbellum maar krijgt met de hereniging haar eer terug; wapen: een leeuw met acht pijlen op een lichtblauwe achtergrond met gouden blokjes; wapenspreuk: Eenheid In Verscheidenheid; volkslied: in de confederatie behouden Nederland en Vlaanderen hun huidige volkslied (respectievelijk het Wilhelmus en de Vlaamse Leeuw ). In de eenheidsstaat wordt er gekozen voor Gebed voor het Vaderland als volkslied; landinitialen: DNL (van De NederLanden); munteenheid: Euro (afkorting: EUR; in eurozone) of Florijn (afkorting: NLF; geen/uit eurozone) 17. Regering s-gravenhage (Den Haag) is de zetel van de regering met de Staten-Generaal (Eerste Kamer en Tweede Kamer), ministeries (departementen), ambassades en consulaten. De regering wordt voorgezeten door de minister-president. De Eerste Kamer der Staten-Generaal (senaat) bestaat uit 100 leden, aangeduide vertegenwoordigers van de provinciale staten (hoeveel zetels per provincie wordt bepaald door het aantal inwoners). De Tweede Kamer der Staten-Generaal (congres) bestaat uit 200 leden, rechtstreeks verkozen door de inwoners (rond de 25 miljoen, met rond de 20 miljoen kiesgerechtigden van 18 jaar en ouder) (hoeveel zetels per kieskring wordt bepaald door het aantal inwoners). 18. Provincies In de hoofdplaatsen van de provincies zetelen de provinciale staten. De gedeputeerde staten doet het dagelijks beheer en wordt voorgezeten door een gouverneur. Hoeveel leden er in elke provinciale staten zetelen wordt bepaald via de grondwet (één zetel per x inwoners). Elke provincie heeft ook een vertegenwoordiging in de Eerste Kamer en dit in verhouding tot het aantal inwoners per provincie. De grootsteden d.w.z. de steden met minimum inwoners worden stadsprovincies.

19 19 (stads)provincie Mogelijke Aantal Hoofdplaats verschuivingen inwoners Opp. (km²) Inw./km² Amsterdam , ,22 Antwerpen , ,66 Brussel , ,59 Den Haag , ,91 Drenthe Assen ,37 182,44 Friesland Leeuwarden ,74 112,55 Gelderland + Dronten, Lelystad en Arnhem ,70 325,87 Zeewolde (Flevoland) Groningen Groningen ,03 196,62 Limburg Maastricht ,22 425,37 (Belgisch Limburg en Nederlands Limburg) Midden-Brabant + Baarle-Nassau Mechelen ,70 474,31 - Antwerpen Noord-Brabant - Baarle-Nassau Den Bosch ,55 492,05 Noord-Holland + Almere (Flevoland) Haarlem ,20 508,59 - Amsterdam Oost-Vlaanderen Gent ,00 488,53 Overijssel + Noordoostpolder en Zwolle ,20 290,10 Urk (Flevoland) Rotterdam , ,07 Utrecht Utrecht ,12 857,76 West-Vlaanderen Brugge ,00 374,05 Zeeland Middelburg ,89 129,86 Zuid-Brabant - Brussel Leuven ,13 525,61 Zuid-Holland - Den Haag Leiden ,59 811,13 - Rotterdam TOTAAL ,57 440,23 De provincies krijgen in principe alle bevoegdheden, behalve deze die via de grondwet toegewezen zijn aan de regering. 19. Gemeenten Het is de bedoeling om te komen tot gemeenten van minimum inwoners. Opmerking: de stadsprovincies hebben geen gemeenten. Baarle-Hertog en Baarle-Nassau dienen uitzonderlijk twee aparte gemeenten te blijven wegens hun unieke geografie dat stamt uit de middeleeuwen, maar ze kunnen in principe één gemeente vormen.

20 Verkiezingen Voor de landelijke en de Europese verkiezingen zijn er provinciale kiesdistricten (de provincies zijn aldus vertegenwoordigd in het Binnenhof en in het Europees Parlement). Voor de provinciale verkiezingen zijn er lokale kiesdistricten. Dit is niet van toepassing voor de stadsprovincies want deze hebben geen gemeenten. Voor de gemeentelijke verkiezingen zijn er gemeentelijke kiesdistricten. Het aantal leden dat per kiesdistrict wordt verkozen, wordt bepaald door het aantal inwoners per kiesdistrict. Verkiezingen zijn om de vijf jaar. De verkiezingen voor het Europese en het landelijke bestuursniveau zijn samen. De verkiezingen voor het provinciale en het gemeentelijk bestuursniveau zijn samen (datum wordt per provincie bepaald door de Provinciale Staten) en dit halfweg een bestuursperiode van het Europese en het landelijke niveau. Er is geen stemplicht, wèl stemrecht! Enkel volksverkozenen mogen een politiek mandaat opnemen en het uitvoeren van meerdere politieke mandaten tegelijkertijd is niet toegestaan. De politici op het landelijke, het provinciaal en het gemeentelijk niveau met de meeste voorkeurstemmen wordt de minister-president (nationaal), de gouverneur (provinciaal) of de burgemeester (gemeentelijk). Zij zijn de formateur voor de nieuwe regering, de nieuwe provinciale Staten-Generaal of het nieuwe college van burgemeester en schepenen/wethouders. 21. Eedafleggingen De eedafleggingen gebeuren als volgt: - de regering voor de Eerste Kamer en de Tweede Kamer - de gedeputeerde staten voor de provinciale staten - het college van burgemeester en schepenen/wethouders voor de gemeenteraad. Bij de eedaflegging dient er een vertrouwensstemming te gebeuren met een 2/3 de meerderheid opdat de coalitie een zo groot mogelijk draagvlak heeft bij de bevolking. Indien er geen meerderheid kan gevonden worden, dient de coalitie haar akkoord te herzien of komen er nieuwe verkiezingen.