In Illo tempore U.V Kw P. GAILLY Kaliebaan KASTERLEE. UITGAVE April 2014 NR 54

Transcriptie

1 Kw P. GAILLY Kaliebaan KASTERLEE U.V. UITGAVE April 2014 NR 54 In Illo tempore VERANTWOORDELIJKE UITGEVER: LEOPOLD OOMS DE BOSSEN TURNHOUT

2 Samenstelling Bestuur Voorzitter: Leopold Ooms De Bossen 32 te 2300 Turnhout Tel: Ondervoorzitter: Jos Verholen Herentalsesteenweg 15 te 2460 Lichtaart Tel: Penningmeester: Ronny Mertens Kattenberg 30 te 2460 Kasterlee Gsm Secretaris: Robert De Trogh Schildedreef Schilde Tel: robert.detrogh@gmail.com Commissarissen / Rekenplichtigen: Jos Verholen Herentalsestwg. 15 te Lichtaart Jos Testelmans Zoerledorp Westerlo Tel: Gsm nonk-jos@hotmail.com Public Relations Feestcomité: Jos Verholen Frans Van Depoel Stwg op Wiekevorst 10 te 2270 Herenthout Tel: chloe705@hotmail.com Sport Algemeen: Henri Gillebert Tel: De Bossen Turnhout yvette.rik@hotmail.com Redactie Tijdschrift: Ronny Mertens Verantwoordelijke website: Pol Ooms - Ronny Mertens - Robert De Trogh VRIENDENKRING 3 PARA TURNHOUT Fortis Bankrekening: IBAN: BE Lidgeld Mogelijkheid A: U bent reeds lid van het ANPCV, dan betaald u 10 per jaar en wordt dus lid van de Vriendenkring 3 Para. U krijgt driemaal per jaar ons tijdschrift Mogelijkheid B: U betaalt 20 per jaar, dit bedrag wordt verdeeld: (1) 10 voor Vriendenkring 3 Para (2) 10 lidgeld voor «Amicale Nationale Para Commando Vriendenkring» (ANPCV) en bent U eveneens geabonneerd op hun driemaandelijks tijdschrift.

3 WOORDJE VAN DE VOORZITTER Beste Vrienden(innen) Zoals jullie weten is ons Bestuur vanaf dit jaar herschikt, om eerlijk te zijn moet ik zeggen dat niet zonder slag of stoot is gegaan er moeten nog wat rimpels worden gladgestreken. Ik heb er vertrouwen in dat dit in orde komt wanneer we op kruissnelheid zitten en men beseft dat we allemaal aan de kar moeten trekken en liefst aan dezelfde kant en in dezelfde richting. Ronny Mertens onze nieuwe redacteur en penningmeester heeft er een erezaak van gemaakt om het boekje op tijd te laten verschijnen, hij zit me achter de veren en dat is een goede zaak. Dit wil wel zeggen dat er misschien vervolgartikels niet op tijd klaar zijn door heirkracht maar deze kunnen nog altijd in een volgend boekje verschijnen. Onze busreis gaat door op 17 mei, twee memorabele plaatsen worden bezocht, het Fort van Breendonk en de Dossin Kazerne te Mechelen. Lees alles hierover wat verder in dit blad. Mag ik vragen tijdig in te schrijven. Het volgend tijdschrift zal verschijnen begin augustus met de aankondiging van het tuinfeest. Samen met jullie hoop ik dat de zachte winter zal overgaan in een mooie lente en prachtige zomer. Pol Ooms 1

4 INHOUD 3 Nieuws uit het Bataljon 8 Van Heppen naar Korea afl 6* 12 Uit de oude doos ( ingestuurd artikel ) 13 Peterconcert te Kasterlee 15 Pol en Rik naar JAAK deel Het 15 Detachement van het 4Cdo (ingestuurd artikel) 31 Terug naar de Belgische frank 32 Diversen 33 De kring in de 21ste Eeuw 34 Voorwoord busreis 35 Inschrijving uitstap Breendonk - Dossin kazerne 36 Info over Breendonk en Dossin kazerne 39 Iets plezant om te eindigen 2

5 NIEUWS UIT HET BATALJON We gaan verder met de opdracht Kindu. 3 Para heeft vorig jaar in Kongo een bataljon commando s opgeleid. In vorig tijdschrift is de beginperiode beschreven tot aan de half sessie testen door verschillende ooggetuigen. We vervolgen de gebeurtenissen. Adjt maj Peter Spitaels, de RSM van het bataljon bijt de spits af. Hij heeft ook oog voor de omgeving, en dankzij dit verslag leer ik er weer een nieuwe afkorting bij. Ten zuiden van de evenaar is alles net iets anders. Ja, ook hier komt de zon op in het oosten en gaat ze onder in het westen. Maar ze beweegt hier wel van rechts naar links en ze staat op de middag hoog in het noorden. Hoe verder zuidwaarts van de evenaar hoe duidelijker dit wordt. Ook de sterrenhemel is hier verschillend. Het Zuiderkruis geldt hier als richtbaken zoals de poolster dat is voor het noordelijk halfrond. Andere bekende heldere sterren zijn Canopus, Achernar en Alpha-Centauri. Op de evenaar is de draaiing van de aarde het grootst namelijk 1670 kilometer per uur maar gelukkig voelen we daar niets van omdat de atmosfeer meedraait. Ook staat de zon tweemaal per jaar precies recht boven de grond en daarom is het rond de evenaar meestal erg heet en zijn er geen seizoenen zoals wij die in een gematigd gebied als België wel kennen. Men spreekt hier van een natte en een droge tijd en de nachten en dagen duren bijna even lang. Dit alles maar als inleiding om te zeggen dat het programma en het battle rythm grotendeels gekoppeld zijn aan deze gegevens. Overigens gaat het de goede richting uit met het onderricht. Op het vlak van TGS* (technieken gevecht schieten) werden de vier basisregels er goed ingepompt door onze schootsonderrichter Bram Lameir. Weliswaar na tientallen herhalingen en het invoeren van de nodige visuele ezelsbruggetjes maar het schijnt toch goed door te dringen bij onze kandidaat commando s. Ook op de hindernissenbaan wordt vooruitgang geboekt en wordt er al iets meer over de hindernissen gevlogen. Groot probleem blijft het opklimmen vast touw en de portiek. Hiervoor zullen de spieren nog wat opgepompt moeten worden, misschien een werkje voor Yoeri Thys? Op tactisch vlak werden de eerste merkschetsen afgeleverd en werden er al stellingen gegraven zodat de tien punten van de fuselier in het terrein zichtbaar kunnen toegepast worden. Ook hier is veel uitleg, herhaling en geduld de toepassende regel maar het vordert. De les waar de meeste kandidaten met een vorm van vrees naar toekomen, blijft de close combat. We laten in het midden of dat aan de instructeurs ligt of aan het intensieve lessenpakket. Een iets mindere zaak is het medisch aspect. Sinds kort wordt er een betere opvolging gedaan van de fysieke en medische toestand van de kandidaten omdat de Congolese omkadering te weinig middelen en personeel heeft om de situatie op de voet te kunnen volgen. Gevolg is wel dat de TGS, techniek gevecht schieten. Een van de eerste lessen is de fitting van het wapen. * dit is de voor mij nieuwe afkorting. Toen ik nog in dienst was noemde het NTGS, maar het Nieuwe is er af. Ik ben dan ook al 4 jaar burger. 3

6 Medische steun op het terrein, zo te zien aan patiënten geen gebrek. Geen vakantieperiode voor Doc Van Neste deze zorgsector nu volledig open ligt en vele kandidaten nu met hun grote en kleine problemen voor de deur van onze dokter staan. Soms staat er een gans peloton aan te schuiven waarbij het moeilijk in te schatten is of ze echt ziek zijn of dat ze redenen zoeken om eens een roadworkje, een les close combat of een sessie watergewenning te ontglippen. Het doet een beetje terugdenken aan de milicientijd. Maar dit neemt niet weg dat het medisch team goed werk levert. Ook in de eigen rangen zijn er zieken geslopen. Bij de meeste zijn de Afrikaanse parasieten de boosdoeners en ondanks al de uitgebreide hygiënemaatregelen heeft een kleine 20% van onze mannen al te kampen gehad met een of meerdere dagen inactiviteit. Gelukkig is iedereen weer snel te been. Er werd ook al een initiële verkenning uitgevoerd voor de syntheseoefening die parallel zal uitgevoerd worden door de Congolezen en onze trainingscompagnie eind september. Het belooft een zware maar mooie oefening te worden in een tot de verbeelding sprekende tropische omgeving. Djambo Peter Spitaels Volgend verslag is ons bezorgd door Adjt chef Dirk Biemans. Hij werkt al geruime op het bureel estwee, nadat hij jàààren de 22 e Cie mee heeft rechtgehouden van Sectie Comd tot CSM. Dit zal, voor mij althans, het laatste verslagje zijn vanuit het zonnige KIN- DU. Doordat er problemen waren met de Falcon, zijn de opgaande CO en S3 gestrand in Kinshasa. De Maj BAERT en de Cdt MESMAECKERS zijn toch kunnen vertrekken waardoor het detachement even onder deskundige leiding van de Kapt DECUYPER staat. De Doc, die ook gepland stond om te vertrekken, is hier gebleven om de medische steun te blijven garanderen. Hij is ondertussen afgelost door de LCL DUMALIN, een van de weinig gebrevetteerde dames die nog actief zijn. De CO en de S3 zijn in Kin gebrieft door de Maj en de Cdt, waardoor ze perfect op de hoogte zijn bij aankomst te Kindu. Het belangrijkste is nu de laatste hand leggen aan de SynthEx (synthese oefening), waarvoor er huddles (populaire zelfuitgevonden benaming voor een briefing of vergadering met een bepaald de reden bv. de einde sessie raid), briefings, coördinaties en draaiboeken worden georganiseerd. De marathon van 29 Sep is een succes, iedereen, zowel individueel als per ploeg, heeft uitgelopen. De winnaar Marathon in de tropen! Tijdens een langdurige opdracht wordt er om de sleur te breken een uitdaging georganiseerd waar men naar toe kan werken. In vorig tijdschrift was het verhaal van de Highland Games te lezen, ditmaal is er een marathon. Natuurlijk loopt niet iedereen een volledige, maar iedereen neemt wel deel. Vijf personen lopen volledig, anderen per twee dus ieder 21 km, en sommigen waaronder Dirk zelf per vier, dus ieder ongeveer 10 km. Het terrein is zwaar met een aantal pittige kuitenbijters maar het zwaarste is de warmte. Iedereen die deelneemt heeft uitgelopen. De winnaar is 1Sd Soetens hier NUMBER ONE genoemd, gezien zijn sportieve prestaties en nog wat anders. Voor zijn loopbaan bij de para s was hij Semi-prof veldrijden, dat verklaard waarom hij zo n konijn is. Hij is nu wel gestopt met koersen 4

7 Over maaltijden en koks! Une armée marche sur son ventre zei Napoleon. Belangrijk tijdens opdrachten is de goede werking van de keuken. Niet alleen voor de fysieke gezondheid maar ook voor het moreel. De taak van koks is niet te onderschatten, drie maaltijden per dag verzorgen in moeilijke omstandigheden voor een zeer kritisch cliënteel. Om de koks een beetje te ontlasten worden er op zondag C Rantsoenen verbruikt maar de andere dagen is er werk aan de winkel. Hier zien we Hendrik Goethals een kok in versterking van het 29 e Bn Log uit Grobbendonk frietjes bakken, een feest. is de 1SD SOETENS, met als bijnaam Nr One, met een tijd van 3 Hr 12 Min (voor de kenners een supertijd). Voor vier andere individuele lopers was het hun eerste marathon ooit, gezien het terrein en de warmte een schitterende prestatie. De avond is afgesloten door een echte Belgische maaltijd, FRIETJES. De honderd kilo s aardappelen werden de dag ervoor door vele handige Ninja s, met een klein mesje geschild. De friteuse werd gebracht door een lokaal restaurant en dankzij onze geweldige koks is het een feest, waardoor de dag erna velen aan het sporten gingen, kwestie van de tempels strak te houden Deze week leggen onze rekruten een aantal testen af CSA, MED, Cdo parcours (rappel vanuit de boom) en Jungle piste. De CieComd en worden getest op het geven van een CieOrder. Sommige orders zijn niet naar behoren waardoor enkele Belgische onderrichters hun zondag moesten opofferen om bij te sturen waar nodig. De rest van de Belgen heeft meer geluk, ons tweede volleybal tornooi staat op het agenda. Ditmaal op een nieuw veld in LWAMA, aangelegd met behulp van de Genie, strijdlustige Hunnen en onze rekruten van WAPI wachtpersoneel). Het veld is zo professioneel dat bij ons vertrek de AfrikaCup Beachvolley hier georganiseerd wordt, aan de strings en bikini s moet nog wel gewerkt worden De ploeg met de originele bijnaam de Para s heeft de wedstrijd gewonnen. Doordat onze drie sterspelers (Maj, Comd en de Karel) er niet bij waren, was de staf ditmaal slechts vijfde van de acht ploegen. Volgende week staat voor onze rekruten de testen Paracommando op het programma. 200 meter mandragen in 120 Sec, hindernispiste in 4 Min, koordenpiste in 3 Min en ten Hier een andere organisatie waar naar uitgekeken wordt, Beach volleyball in Centraal Afrika, vele km s verwijderd van een echt strand. slotte de speedmars16 Km in 120 Min. Daarna de SynthEx met als kers op de taart, de uitreiking van de fel begeerde commando brevetten, hopelijk voor iedereen, tijdens de parade te Jericho (naam van het Kongolees kamp) op 28 Nov. De sfeer hier is optimaal en ik hoop dat dit verder gezet kan worden voor Mod 3 en de TrgCie. De meeste beginnen aan hun tweede tour en voor diegene die hier nog niet geweest zijn, profiteer en geniet van deze ervaring, velen zijn jaloers en het zal nog lang duren, voor we terug op Afrikaanse bodem terecht komen. 5 Dirk BIEMANS

8 De RSM Peter Spitaels levert het laatste verslag in twee delen. De titel in de pers omvatte het mooi : 150 para s trainen in tropische omstandigheden. Ze nemen deel aan een oefening zonder voorgaande om er de opleiding van een Congolees elitebataljon af te ronden. Verslag van de laatste module. Na een vluchtige groet aan onze voorgangers op het vliegveld van KINDU en een behouden vlucht, stonden we weer met onze voetjes op Congolese grond. De verwelkoming verliep zoals steeds hartelijk: Djambo, Habari, Congo Paradiso, donne moi des biscuits. Voor de nieuwen was het vooral een onderdompeling in het Afrikaanse cultuurbad, de meeste ook voor de eerste keer de evenaar over. Voor diegene die er al een module hadden opzitten, was de aanpassing iets minder groot en na een paar dagen leek het alsof we hier nooit waren weggeweest. Met de toevoeging van de trainingscompagnie barst de compound hier wel uit zijn voegen en zitten we als sardienen opeengepakt. Met vier man per kamer blijft er niet veel manoeuvreerruimte over. Gelukkig zijn de meeste logistieke voorzieningen goed geregeld en overtreft de keuken met de bende van Marc zichzelf telkens weer om, met een schaarsheid aan middelen, een lekkere maaltijd voor te schotelen. En om in de sfeer van de overbevolking te blijven, ook hier zitten de sardienen, olijven en rozijnen welig opeengepakt in de niet te mijden pasta. In het overzicht van de eerste weken kunnen we kort zijn: alles stond in het teken van de voorbereidingen voor de synthese oefening. En dat deze oefening zonder voorgaande, zoals bovenaan vermeld, een tot in de puntjes voorbereide uitvoering moest kennen, werd ons snel duidelijk. Bijna vanaf dag één was het overleggen, coördineren, huddlelen (nieuw werkwoord) en back-en crosschecken. Na een kleine twee weken resulteerde dit in een Start-Ex briefing voor alle deelnemers die, gedurende vijf uur, de gedreven en enthousiaste sprekers vol aandacht en geduld aanhoorden. En zo werd ook het excuus meteen Trainingsmarsen ofwel acclimatisatietraning genoemd in een schitterend panorama. weggenomen dat sommige, meestal dezelfden, niet op de hoogte waren. De hoofdinvulling voor al diegene van de Trg Cie die niet zo nauw betrokken waren bij het administratieve en logistieke geweld, bestond voornamelijk uit een acclimatisatieprogramma: enkele aanpassingsmarsen, lessen aidmen, brancard, waterfiltering met de katadyne pomp, winch, Bams en BGan, GPS, surviekit, bootevacuaties en nine-liner, junglepiste, volleybal en transpiratiejoggings. De mensen van de Mod 3 sloten hun opleidingsprogramma af met een week Spec Ops waarbij er niet op een blank patroontje werd gekeken. Bij valavond was het telkens weer opschrikken van de plotselinge salvo s in de omgeving van het kamp. De Blue screen werd echter niet geactiveerd. Onder de jarigen hier mochten we de kolonel verrassen met een cadeau in levende lijve, namelijk met een redelijk gezette kip naar Afrikaanse normen. Het beestje dwarrelt hier nu rond de villa om zich nog wat aan te sterken voor de ongewisse toekomst. De tweede week spitste zich toe op de tactische briefings. Vetrekkende van de OGp Brigade werden de orders verder doorgegeven naar de Cie en de Pl. Voor de coaches was dit ook weer een serieuze boterham want zij dienden eerst mee de orders te ontvangen om dan het Congolese kader te 6

9 Lt Kol SBH Luc Leclerq is jarig, een cadeau met waarschijnlijk heel wat inside joke gehalte is zijn deel. delen op hun briefingcapaciteiten. Sommige donkerblauwe kaderleden kwamen zichzelf tegen, bevangen door een lichtgetinte versie van stress zonder echter van kleur te veranderen. Anderen deden het dan weer met verve en maakten indruk op hun fiere coaches. En zo was op het einde van de tweede week iedereen klaar voor het grote avontuur. De tijd staat echter niet stil en de derde week is ondertussen ingegaan en we zitten nu volop in de start van de oefening. Het eerste bataljon heeft gisteren de oversteek van de Fleuve uitgevoerd en heeft na het eerste bivak vandaag de vordering ingezet naar het eerste objectief. Het belooft een pittige etappe te worden want de zon schijnt ongenadig en er moet 25 km beton gekapt worden. Vooral voor onze mannen, zwaar gepakt en geladen met individueel en collectief materiaal, zal dit al een eerste beproeving worden. Een eerste Medevac diende gisteren al uitgevoerd te worden nadat een schijnbaar dronken Congolese boer twee Belgen had aangereden met zijn tractor. Vanmorgen heeft de eerste compagnie van het tweede bataljon ook zijn vordering van Jericho ingezet en morgen zal ook dit bataljon de oversteek aanvatten. Om geen verliezen te lijden onderweg, voeren de S1 en de RSM telkens een appel uit bij de Congolezen alvorens aan boord te gaan van de overzetboot. Voor het eerste Bn was dit een succes met maar vier afwezigen, waaronder drie non justifié, op 356 man. Hopelijk houdt die trend morgen aan. Aan bekijks onderweg en aan de ferry geen gebrek. Met de ondersteuning van de Psy Ops team wordt het talrijk opgekomen en verwonderde publiek onmiddellijk mee in de setting gezogen. Zowel de Belgen als de Congolezen krijgen op vele plaatsen bewonderende en enthousiaste reacties. De klimatologische omstandigheden blijven onveranderd: het blijft ontzettend warm met af en toe een stevige bui maar het gevreesde regenseizoen lijkt nog niet te zijn ontwaakt. Ondertussen is ook de Bde Comd toegekomen en ook hij heeft de oversteek naar de andere oever al uitgevoerd. Verder verwachten we hier nog enkele juliettes, lees J1, J3, J4 en J6 die hier hun kennis komen updaten in het terrein. Voorlopig hebben we nog geen zicht over hoe diep zij de jungle zullen intrekken om zo te kunnen komen tot een volledige informatie absorptie. Wordt vervolgd. RSM Peter Spitaels Het verslag over de opdracht te Kindu is hiermee nog niet beëindigd, de rest is voor het volgende boekje 7

10 Wat voorafging. Tijdens de Koreaanse oorlog in nam steeds een Belgisch vrijwilligers-bataljon deel aan de geallieerde operaties. In april 1951 hebben de Belgen het zwaar te verduren aan de Imjinrivier en de tweede harde dobber was voor hen in oktober van dat jaar nabij het plaatsje Haktang-Ni. Na drie dagen en drie nachten afgezonderd te hebben gelegen 4 km van de frontlijn, voortdurend onder Chinees mortier- en artillerievuur en vooral de laatste nacht op het nippertje ontsnapt aan algehele uitroeiing door massale aanvallen, mogen de Belgen deze benarde positie verlaten. VAN HEPPEN NAAR KOREA afl 6* *Er is niets mis met uw wiskundig geheugen, dit is aflevering 6. We hebben foutief tweemaal een Afl 4 genummerd. Het was al laat in de namiddag als we onze nieuwe stelling bereikten. Ze lag, achter de frontlinie en wij, die dachten eens goed te mogen uitslapen op veldbedden in tenten, kwamen bedrogen uit. We waren doodmoe, vuil en loom van drie dagen en nachten onder spanning, met weinig slapen, geen eetlust en geen mogelijkheid zich eens wat op te frissen. Slechts één nacht zouden we op deze rustige plek verblijven. Van zodra het mogelijk was kropen we ergens ineengerold in onze vuil aanvoelende slaapzak. Met een minimum aan wachtposten en zonder die oorverdovende ontploffingen rondom ons vielen we in een diepe slaap. De volgende morgen was het weer alle hens aan dek: munitie, rantsoenen, briefings en aankomende vrachtwagens waren het teken dat het onrustige leven herbegon. En er begon inderdaad een woelige, hectische periode. Ik heb nooit een dagboek bijgehouden zodat de belevenissen chronologisch fout kunnen zijn. Gedurende één maand zullen we voortdurend van positie veranderen. Het Belgisch bataljon bestond slechts uit 350 man in plaats van 800 man, ik denk dat we daarom zowat overal de gaten moesten dichten tussen verschillende Amerikaanse eenheden. De vredesbesprekingen in Panmoendjon gingen beginnen en de Amerikanen wilden nog enig terrein veroveren om een betere verdedigingslijn te vormen. Door het voortdurend veranderen van positie hadden we nooit de tijd om het terrein voor ons te leren kennen, alhoewel het niemandsland er meestal heel smal was. De eersten die we aflosten waren Portoricanen*, ze zagen er vermoeid uit en waren dolblij dat we hen vervingen. Lees vervolg op volgende Blz. Terwijl de manschappen aan de voet van de berg bleven wachten, gaf de compagniecommandant boven enige instructies aan enkele officieren en onderofficieren. Hij was nauwelijks bezig de voornaamste posities aan te *Puerto Rico of Porto Rico, formeel een unincorporated territory (door US beheerd gebied) van de Verenigde Staten, is gelegen in het oostelijk deel van de Caribische Zee. Tijdens de Koreaanse oorlog dienden Portoricanen in het 65th Infantry Regiment, bijgenaamd"the Borinqueneers" naar Borinquen de originele Indiaanse naam van het eiland. Met het 7 e en 15 e Infantry Regt vormde het 65 e de 3e US Infantry Division waarbij het Belgisch bataljon dikwijls ingedeeld was. Insigne van het 65e Regt Enkele foto s en een pamflet van Portoricaanse soldaten in Korea, het 65e Regt bestond niet volledig uit Portoricanen Portoricanen hebben gediend in de Koreaanse oorlog, 732 zijn gesneuveld, 121 vermist tijdens operaties en 2771 zijn er gewond. 8

11 Hieronder beschrijft Rik dat hij met een machinegeweer vuurt op aanvallende Chinezen, hij zegt niet welk wapen. Hij had keuze tussen drie types, licht, medium en zwaar, vraag hem zelf welk hij heeft gebruikt, ik denk de medium. Machinegeweren in gebruik bij US Army tijdens de Koreaanse oorlog.m1918 Browning Automatic Rifle ook BAR genoemd. Ontworpen door John Browning, bevat een magazijn van Springfieldpatronen. Gewicht 8 kg, afhankelijk van het model. De Browning M1919 (bij ons bekend als de.30 ),automatisch luchtgekoeld ontworpen door Browning. In gebruik bij de infanterie en door 2 man bediend. Gewicht 14 kg lengte 96,4 cm. Vuursnelheid s/min Gemonteerd op driepoot, al zijn er modellen op tweepoot. M2 Browning (bekend als de.50 ) Nog steeds in gebruik bij veel landen, ook België, in een modernere versie (QCB). Gewicht 38kg, lengte 1.65 m, Dracht 1800 m, kadans s/min duiden als rechts van ons de Amerikanen een aanval inzetten op een kaal geschoten heuvel. In ver open formatie klommen ze traag naar boven terwijl een drietal tanks met enige moeite de niet te steile heuvel poogden op te rijden, één van hen was uitgerust met een luidspreker waardoor luid gesproken werd, waarschijnlijk werden de Chinezen aangemaand zich maar over te geven. Maar dat had een averechts effect. Plots zagen we voor ons op ongeveer 400m een ganse rij lichte-kaki kleurige Chinese petjes, juist boven de kam uitstekend, zich bewegen in de richting van de Amerikaanse aanval, om de verdedigers aldaar bij te staan. Samen met de compagniecommandant keken we onthutst toe, vlakbij ons stond een mitrailleur maar de schutter was er niet. Op vraag van de compagniecommandant bevestigde ik dat ik het wapen kon bedienen. Ik gooide me achter het stuk, zette de opzet juist en geholpen door een andere onderofficier, die de patronenband begeleidde, begon ik in korte buien op de rij gele petjes te vuren. Dankzij de spoorkogels en de inslagen was het vuur goed te regelen, de petjes verdwenen, waarschijnlijk bukten ze zich wat dieper, maar ze renden verder en daarvan was het resultaat goed te zien. Rondom de Amerikanen die al tamelijk de top genaderd waren, ontploften in kleine wolkjes tientallen handgranaten. Van op een hoogte en vanuit een loopgraaf, kan men gemakkelijk en zonder zich bloot te geven, handgranaten tot ver beneden keilen. De aanval stokte en de Amerikanen trokken terug naar beneden. De heuvel waarop we ons opstelden was omgeploegd door de vele artillerie-inslagen. Van de vroegere sparren was brandhout gemaakt en ook de loopgraven waren gedeeltelijk verwoest. Haastig en nerveus begonnen we fatsoenlijke schutterskuilen te graven. De nacht was onrustig, de helft sliep en de helft bleef waken. Na mijn wachtbeurt kroop ik vermoeid in mijn slaapzak en zonk weg. Plots kwam het gezicht van mijn steeds bange soldaat Bangeman boven me hangen Sergeant fluisterde hij Ze zijn daar, ik heb ze gehoord. Ik kende hem en zolang een andere wacht van mijn sectie me niet kwam verwittigen, geloofde ik hem niet. Immers, s nachts, in wrakhout met ratten, muizen en soms verwilderde katten waren er altijd alarmerende geluiden. Dikwijls werd er dan ook gevuurd, wat aanstekelijk werkte zodat wel eens minuten lang geschoten werd zonder dat er een Chinees in de omgeving was. Ik probeerde Bangeman te overtuigen rustig te blijven bij zijn wachtmaat, ze waren immers altijd met twee. Vermoeid sliep ik terug in. Een poos later maakte hij me weer wakker en paniekerig fluisterde hij Sergeant, ze zijn er, ik weet het zeker. Langzaam kwam ik overeind, tastte naar mijn gevechtsgordel en gaf hem een lichtgranaat. Wanneer ge echt twijfelt raadde ik hem aan, werp ze dan. Lichtgranaten zijn handgranaten die bestaan uit magnesium in een blikken omhulsel. Ze werden s nachts bij onraad gebruikt en verlichten na ontploffing minuten lang met een zeer hel licht. Ze waren moeilijk te bekomen en ik was er dan ook zuinig mee. Nauwelijks had ik mijn hoofd neergelegd of... een doffe knal en alles badend in het licht... hij had ze al geworpen! Haastig kroop ik uit mijn slaapzak en sloop naar de wachtpost. Nog lange tijd heb ik zwijgend, gespannen luisterend, machinepistool in de aanslag, starend in de duisternis 9

12 weg naar deze zorgsector nu volledig open ligt en vele kandidaten nu met hun grote en kleine problemen voor de deur van onze dokter staan. Soms staat er een gans peloton aan te schuiven waarbij We waren amper een kwartier bezig als een kogel vlakbij in de grond sloeg, een fractie later hoorden we het geluid van het schot, zo te horen was het van zeer ver afgevuurd. We bekeken elkaar met vragende blik, maar ook de prikkeldraadversperring was van belang voor ons. Zwijgend, haastig, werkten we verder. Even later, tsjak! weer een inslaande kogel. Ergens had een verre Chinese scherpschutter n hekel aan ons werk. Mijn sectie bekeek me met smekende ogen, het gezicht van Bangeman verried paniek. Als er nog één schot valt, stoppen we beloofde ik. Een derde projectiel sloeg droog in tussen ons. Zonder één woord lieten we alles liggen en trokken gemaakt rustig naar boven, naar onze veilige schutterskuil, daar zat Bangeman al met grote verschrikte ogen naar de Chinese kant te turen, als een wezel was hij door de wirwar van draden, takken en omgewoelde grond naar boven geritst zonder dat we het gemerkt hadden. Af en toe kregen we wat Chinees mortiervuur te verduren, wat ons weer dat weeë gevoel van angst in de maagstreek bezorgde. Wanneer het de volgende nacht zijn beurt was om wacht te doen, was Bangeman onvindbaar. Ik vond hem s morgens, slapend nabij de positie van onze compagniecommandant, waarschijnlijk dacht hij dat daar de veiligste plek was. Met een forse trap tegen zijn slaapzak heb ik hem gewekt en hem een dubbele wachtrol beloofd. Enkele dagen later begonnen de Amerikanen een aanval op een heuvel links van ons. Een uur lang daverde de top onder zwaar artillerievuur, dan klommen een honderdtal man traag naar boven. Ze sleepten een rood paneel mee om aan de geallieerde vliegtuigen te tonen waar ze zich bevonden. Vijf tanks bewogen zich traag door de smalle vallei en vuurden met hun kanon in mogelijke Chinese bunkers. Wij zelf zaten hoog als in een tribune toe te kijken en voelden dat het weer slecht zou aflopen. Ineens, beneden een zware dreun en een hoog opstijgende zwarte rookkolom voor één der tanks: ze was op een mijn gelopen. Ze stond nu roerloos met gebroken ketting. Aarzelend vorderden de anderen, dan volgden in amper enkele seconden weer twee identieke ontploffingen. Drie van de vijf tanks waren op een mijn gelopen. Als versteende, voorhistorische monsters bleven ze staan. De Chinezen waren werkelijk meesters in het efficiënt plaatsen van mijnen op de mogelijke toegangswegen die in een bergstreek al zeer beperkt zijn. Wanneer de omhoogklimmende Amerikanen halfweg de helling waren opgeklommen, vluchtten ze plots naar beneden. We beseften niet goed waarom, maar dan zagen we de tientallen wolkjes van ontploffende handgranaten die naar hen geworpen werden. Sommige soldaten tuimelden of schoven naar beneden, waarschijnlijk waren ze gewond. Het rode paneel bleef boven liggen als triest symbool van mislukking. De Amerikaanse artilleriewaarnemer die naast ons stond schudde meewarig het hoofd. De drie buiten gevecht gestelde tanks vuurden hun munitie op, waarna de bemanning, onder dekking van de rest, naar de bevriende lijnen vluchtte. Na enkele dagen veranderden we weer van positie. Achter Amerikaanse tanks kwamen we behoedzaam op een lange, lage heuvelkam, alles was er stukgeschoten en het ergste was die vreselijke lijkengeur. Tientallen Chinezen, dagen tevoren gesneuveld en waarschijnlijk inderhaast onder een dun laagje aarde begraven, waren in staat van ontbinding. Witte wormen kropen uit oogkassen en mond, de stank was ondraaglijk, vooral s morgens. Wanneer ik, na het afhalen van bevoorrading, plots moest gaan liggen voor de Chinese beschieting merkte ik ontzet dat op de rest van een boomstronk waaronder ik lag, de helft van een menselijk lichaam hing, waarvan de rottigheid afdroop. Het wegslepen van sommige hinderende lichamen gebeurde met een lang stuk telefoondraad want aan sommige lijken was een handgranaat als boobytrap vastgemaakt. Het was een hele opluchting wanneer we van die Stinkberg werden weggeroepen. Onze volgende heuvel was vrij intact gebleven, er stonden nog grote dennenbomen en de lange Chinese loopgraven waren in vrij goede staat. We waren pas toegekomen of we kregen artillerievuur op ons, de loopgraven boden goede dekking maar sommige obussen ontploften met een felle steekvlam hoog in de boomtoppen wat ons verschillende gekwetsten bezorgde. Mijn Bangeman was weer in alle staten. Wanneer de ontploffingen rechts van ons gebeurden, rende hij met grote bange ogen door de loopgracht naar de andere kant. Wanneer de obussen dan plots daar ontploften vluchtte hij weer in de andere richting. Zelf schuilde ik met enkele mannen in een uitholling van de loopgraaf. Ik had medelijden met Bangeman en telkens hij paniekerig voorbij rende smeekte ik hem bij ons te komen zitten, maar hij hoorde of zag ons niet. Zo ging de maand oktober tumultueus voorbij en werden we teruggetrokken voor een rustperiode. Ondertussen was het mooie weer voorbij, het werd kouder, de winter was immers in aantocht en die kon in Korea hard zijn. PSYCHOLOGISCHE OORLOGVOERING IN KOREA. Op regelmatige tijdstippen wierpen Amerikaanse vliegtuigen massa s strooibiljetten uit boven de Chinese stellingen en achterliggend gebied. De geallieerden beloofden de Chinezen goede behandeling bij overgave, overvloedig eten en behouden terugkeer thuis. s Avonds vlogen soms toestellen met luidsprekers over hun stellingen die hen tot desertie aanmaanden. Dat het weinig effect had bewezen de resem spoorkogels die in de richting van het toestel vertrokken. 10