Rolf-Göran Bengtsson

Transcriptie

1 interview tekst : YVONNE BUIS-FRANKEN foto s : DIRK CAREMANS/YVONNE BUIS-FRANKEN Rolf-Göran Bengtsson Ervaren stylist met stalen zenuwen Zijn staat van dienst is lang en imponerend. Al meerdere malen reed hij mee op EK s en WK s. Hij won al eens brons op het EK in Arnhem en met de KWPN-er MacKinley (v.goodwill) behaalde hij teamzilver in Athene naast individueel de vierde plaats. In Hong Kong bereikte hij het voorlopige hoogtepunt in zijn carrière: individueel zilver met zijn toppaard Ninja la Silla (v.guidam). Van sterallures is geen sprake bij Rolf-Göran Bengtsson, Rolf-Göran Bengtsson en Ninja, de zilveren combinatie van Hong Kong. een bescheiden Zweed die met liefde praat over zijn bijzondere KWPN-ers. Bengtsson resideert op het slot van Breido Graf zu Rantzau in het Duiste Breitenburg, op een steenworp afstand van Elmshorn, midden in het Holsteiner fokgebied. De opgang is imponerend. Bezoekers worden begroet door een beeld van twee veulens, met rechts en op de achtergrond het sprookjesachtige witte slot met bijbehorende gebouwen. Kijk je echter naar links dan zijn daar de stallen die opvallen door hun eenvoud. Functioneel, keurig onderhouden, geen vuiltje op de vloer, alle dekens en dekjes keurig opgevouwen op het rek. In alle rust worden hier toppaarden opgeleid voor het hoogste niveau door een ruiter die dezelfde rust en netheid uitstraalt. Bengtsson runt zijn stal echter niet alleen. In het kantoor met uitzicht op de binnenrijbaan legt hij uit: Eigenlijk zitten we hier met zijn drieën. In dit gedeelte heb ik zo n 15 paarden staan, in alle leeftijdsklassen. Mijn vriendin, Christina Gustafsson, is eveneens actief in de springsport. De derde bedrijfspartner is Bo Kristoffersen. Ondertussen is de middagpauze afgelopen en komen enkele jonge ruiters de binnenbak in waarbij Bo de leerlingen helpt. Bengtsson legt uit hoe de samenwerking tussen hem en de oud-internationale springruiter tot stand is gekomen. Daar ging het één en ander aan vooraf. Boerderij Ik ben opgegroeid op de boerderij, begint Bengtsson. Toen ik heel jong was had mijn vader ook nog koeien, later alleen varkens, zowel voor de opfok als een mesterij. Daarnaast deed hij nog wat aan akkerbouw. Mijn vader heeft altijd paarden gefokt. Op de Zweedse manier, met een mix aan bloedlijnen. In die tijd werden veel hengsten van Duitse en Nederlandse origine bij ons goed- 32 IDS25 18 december 2008 IDS25_Bentsson.indd :21:26

2 gekeurd waar hij zijn keuze uit maakte. Hij was met name geïnteresseerd in eventing, dus daar kreeg ik vanzelf wat van mee. Als jochie kwam ik al vroeg in contact met het rijden. Als mijn vader de paarden uit de wei haalde zette hij mij op de blote rug van het paard. Toen ik een jaar of zeven, acht was kocht hij een shetlander voor mij en mijn zusje, waar we mee gingen rijden. Later had ik enkele pony s te rijden waarvan er één alles kon. Ik kreeg hem als dressuurpony maar ging er ook mee springen en eventen. Op een gegeven moment reed ik met die ene pony zowel het Zweeds kampioenschap springen, dressuur als eventing, dat was toch wel uniek. Mijn vader was altijd heel enthousiast en heeft me altijd enorm gesteund. Het werd ook zijn levensdroom dat ik zou doorbreken in de sport. Later kreeg ik veel eigen gefokte paarden te rijden. Ik reed ze dan aan als ze drie jaar oud waren en kon ze helemaal naar mijn hand zetten. Ondertussen vind ik het niet meer zo grappig hoor, om op een driejarige te gaan zitten, zegt Bengtsson lachend, maar jonge paarden opleiden vind ik nog steeds leuk. Fokken doet de Zweedse topruiter overigens niet meer. Ik heb nog één fokmerrie over, maar ben er helemaal mee gestopt. Ik heb hier te weinig land en als ik de jonge paarden moet opstallen wordt het te duur, die stallen kan ik beter gebruiken voor bereden paarden. Springsport Naarmate Rolf-Göran ouder werd ging hij zich meer en meer toeleggen op de springsport. Met de springpaarden had je toch wat sneller resultaat en je kun meer paarden op één wedstrijd rijden. Dat is de reden dat ik op een gegeven moment ben gestopt met de eventing. Als young rider reed Bengtsson zijn eerste EK. In die tijd werd hij uitgenodigd voor een training bij Herman Schridde, destijds de chef d equipe van het Zweedse team. Maar enkele weken voor mijn vertrek ging kreeg Schridde een noodlottig ongeluk, vertelt Bengtsson, Hij was ook parachuteleraar en kwam om bij een vliegtuigongeluk. Dat was een enorme schok. Zo kwam het dat ik voor enkele maanden naar David Broome in Engeland vertrok. Dat was mijn eerste buitenlandse ervaring. Na terugkomst in Zweden legde Bengtsson zich verder toe op de internationale spring-sport. Hij kreeg de Deens gefokte Paradiso te rijden, een in aanvang lastig paard. Ik kreeg hem als vijfjarige. Al snel hebben we hem gecastreerd wat hem een stuk beter te rijden maakte. Uiteindelijk heb ik met hem het WK in Den Haag, het EK in St.Gallen en mijn eerste Olympische Spelen in Atlanta gereden. Ik haalde steeds geen topklasseringen, maar heel slecht ging het ook niet, herinnert de Zweed zich. In 1997 was er sprake van een ommekeer in zijn carrière. Jan Tops benaderde hem of hij iemand wist als stalruiter. Eerst ging het helemaal niet om mij, maar toen ik er eens over nadacht had ik er zelf ook toch wel oren naar. Mijn vader was net overleden en ik moest bedenken wat ik wilde. Verder in Zweden of toch eens verder kijken. Voor mijn moeder was het moeilijk. Eerst viel mijn vader weg en toen ging ik ook nog naar het buitenland. Maar ze heeft me nooit tegen gehouden. Ze wist ook dat de springsport mijn droom was. Ik dacht voor een half jaar of een jaar naar Tops te gaan. Uiteindelijk ben ik ruim vijf jaar gebleven. In het begin kreeg ik hele goede paarden te rijden. Dit waren de paarden van Jan s vrouw in die tijd, Tani Zeidler. Zij was zwanger en gedurende die periode mocht ik ze uitbrengen op wedstrijden. Maar na haar zwangerschap gingen die terug naar haar natuurlijk en toen was het toch wel even wat minder. Desondanks besloot ik toch te blijven. Het was niet altijd even makkelijk. De paarden gingen snel weg als hij ze goed kon verkopen. Maar in de loop van de tijd verkocht hij wat paarden aan Kees van Opstal die ik mocht blijven rijden. De eerste was Chanel en later volgde nog toppers als Roofs en Fleche Rouge. Dat waren toch wel hele fijne paarden. Ook heb ik nog Pialotta gereden. Ik heb echt een goede tijd gehad in Nederland. Ik kreeg de kans een naam op te bouwen in de internationale springsport met als hoogtepunt het EK in Arnhem. Daar werden we tweede met het team en won ik individueel brons met Pialotta. Pialotta behaalde op de Wereldruiterspelen in 2006 de vierde plaats onder Jan Tops vriendin Edwina Alexander, die haar nog steeds succesvol uitbrengt. Yvonne Buis-Franken Rolf-Göran Bengtsson vol respect voor zijn Olympische topper Ninja. Samenwerking Het EK in 2001 was vervolgens ook een keerpunt. Het begon Bengtsson meer en meer te kriebelen iets voor zichzelf te beginnen. Het was niet dat ik het niet meer naar mijn zin had, maar het was gewoon een kwestie van timing. Dat was het moment dat Bo Kristoffersen mij benaderde over een samenwerking. De Deen Kristoffersen is zelf actief geweest in de internationale springsport en is tevens werkzaam geweest bij het Holsteiner Verband. Bo wilde stoppen bij het Holsteiner Verband, vertelt IDS25 18 december IDS25_Bentsson.indd :21:29

3 De zilveren medaille voor Rolf-Göran Bengtsson is weer een mooie bekroning op zijn werk en inzet. Bengtsson. Hij wilde zich gaan toeleggen op het trainen en managen van jonge springruiters. Hij wist al een locatie. We konden de stallen bij Breido Graf zu Rantzau huren. Hij is een groot liefhebber van de springsport en zag ons graag komen. Voor ons was de locatie perfect. In dit gebied had Bo natuurlijk veel contacten en kende veel fokkers. Daarbij zitten we ook weer zo dicht bij Scandinavië dat een bezoek aan familie relatief gemakkelijk te maken is. En Bo s kinderen konden ook gewoon naar dezelfde school blijven gaan. Nu werken we alweer sinds 2003 samen. Ik kan mij volledig concentreren op het rijden van wedstrijden en het opleiden van paarden. Bo doet het management van de stallen en het personeel. Daarnaast verzorgt hij de handel en zoekt geschikte paarden voor klanten en leerlingen. We hebben in de loop van de jaren het bedrijf steeds uitgebreid zoals wij dat wilden, maar het wordt meer en meer zoals wij het graag zien. De stallen van Christina bijvoorbeeld zijn pas later aangebouwd. Natuurlijk is het complex niet van ons en moet Breido daar zijn medewerking aan verlenen, maar de samenwerking verloopt zeer prettig. Uiteindelijk werkt het in ieders voordeel. Drie KWPN-ers Erg veel met de fokkerij is Bengtsson niet bezig. Hij heeft met paarden van allerlei pluimage gereden en bij de opmerking dat hij veel van zijn succes aan zijn drie KWPNers te danken heeft moet hij even denken. Maar als de namen van Tepic la Silla (Akteur uit Zarona keur prest van Irak, fokker W. van Sijpveld), MacKinley (Goodwill uit Irisinaa elite pref prest van Nimmerdor, fokker H. Breukink) en natuurlijk Ninja la Silla (Guidam uit Olympica van Lys de Darmen, fokker Stoeterij van Uitert-Huijsmans) worden genoemd, moet hij toegeven dat deze KWPN-ers hem inderdaad veel goeds hebben gebracht. Met MacKinley bijvoorbeeld won hij de Grote Prijzen van Mechelen, Neuendorf en Cannes en werd hij vierde op de Olympische Spelen van Athene. MacKinley kreeg ik vanuit Italië. Hij was in eigendom van mevrouw Luccini en werd eerst gereden door Jerry Smith. Eerst kreeg ik MacKinley te rijden, maar later volgden nog drie internationale paarden. Eén van die drie was Jamiro, een zoon van Damiro (uit Falke van Voltaire, fokker.g. Wouters, Odiliapeel). Hij was echter al op weg naar zijn pensioen, daar heb ik dus niet zo heel veel meer mee gereden, herinnert Bengtsson zich. MacKinley was een heel fijn paard, altijd meewerkend en meedenkend, dat maakte hem een echte topper. In die tijd werd Bengtsson ook benaderd door de Mexicaanse ruiter en eigenaar Alfonso Romo. Hij kende hem nog van zijn tijd bij Tops en zocht ruiters om zijn paarden bij onder te brengen. Via hem kreeg hij in eerste instantie de Gelders gefokte Tepic la Silla. Tepic kreeg ik te rijden toen hij al 16 was, voor die tijd had Alfonso Romo hem gereden. Hij was echt een fantastisch paard, zegt Bengtsson vol respect over het fokproduct van wijlen Gelders Fokker van het Jaar 2005 Van Sijpveld. Tepic kon echt lezen en schrijven. Die was zo slim! Er zijn maar weinig van dat soort paarden. Paarden die slimmer zijn, meer vechtlust hebben en daarnaast ook nog de kwaliteiten hebben om erover te komen. Ik herinner me hem ook nog van de tijd dat Guerdat hem reed. Op het EK in Donaueschingen sprong hij zo apart, het scheelde niets of hij had daar gewonnen. Dat Tepic la Silla een Gelders gefokt paard is is Bengtsson bekend. Ja, zegt hij lachend, dat paard kon ook zo apart draven, dat voorbeen, daaraan kon je wel zien dat er tuigpaard in zat. Maar zijn voorbeengebruik kwam hem ook goed te pas op de sprong. Ondanks zijn leeftijd won Bengtsson met Tepic la Silla in 2005 en 2006 nog de Grote prijzen van Oldenburg, Neuendorf, Braunschweig en Neumunster, toen de ruin al respectievelijk 17 en 18 was. Dat zijn drie KWPN-ers, Tepic, MacKinley en Ninja op het oog totaal verschillend waren geeft Bengtsson toe, maar ze hebben ook een overeenkomst. Bengtsson: Als ik mocht kiezen dan kies ik voor een wat fijner, lichter bloedpaard dat wat sensibeler is, zoals Ninja. Maar alledrie die paarden hebben ook een sterke gelijkenis. Ze hebben een goed hoofd, en daarmee bedoel ik dat ze een enorm goed meewerkend, fijn karakter hebben. Ze hebben de wil om met de ruiter mee te werken. Daarnaast hadden ze natuurlijk ook nog de kwaliteiten om erover te komen, maar met name hun karakter is heel belangrijk geweest. Ninja De contacten met Romo leverden Bengtsson ook zijn Olympische Ninja la Silla op. De combinatie tussen de kleine hete vos en rustige Zweedse stylist bleek een gouden. Of beter gezegd een zilveren. Want op fantastische wijze en met stalen zenuwen wist de ervaren Olympiër de individuele zilveren medaille van Hong Kong op zijn naam te zetten. Vanaf het begin had ik een heel goed gevoel over Ninja, vertelt Bengtsson. We hadden hem gezien in de zomer van Romo kocht hem en reed hem eerst een tijdje zelf. Rond de kerst kwam hij bij mij. Het ging heel snel met mij en Ninja. In de zomer van 2006 reden we de WEG in Aken wat voor mijn gevoel al heel goed ging. Toch weet ik nu dat we toen fouten hebben gemaakt. Ninja is een echt bloedpaard, heel gevoelig. Zo n paard heeft tijd nodig om aan een nieuwe ruiter te wennen. We begrepen elkaar goed genoeg om succesvol te zijn, maar ik weet nu dat de kleine fouten die we toen maakten, we nu nooit meer zouden maken. We zijn nu echt op elkaar ingespeeld. De voorbereiding naar de Spelen toe waren voor Bengtsson optimaal. Zweden is een klein land voor wat betreft springruiters. Ik wist dus al in een vroeg stadium dat als mijn paard en ikzelf fit zouden blijven uitzending naar de Spelen zeker zou zijn. Dat gaf veel rust. Na een goede wereldbekerfinale was 34 IDS25 18 december 2008 IDS25_Bentsson.indd :21:32

4 de laatste wedstrijd voor de Spelen Aken. De tijd naar Hong Kong was vervolgens heel ruim. Dat was voor veel andere paarden wel minder. Ik denk dat ik daar al veel gewonnen heb. Iedereen komt naar de Olympische Spelen om het zo goed mogelijk te doen, je probeert je dus zo goed mogelijk voor te bereiden maar je hebt natuurlijk ook een dosis geluk nodig in onze sport. In de maand voorafgaande had ik een heel, héél goed gevoel. Ik was absoluut niet gestresst en in Aken bijvoorbeeld liep het super. Ninja liep daar twee keer foutloos en had alleen een fout op de laatste hindernis van de barrage, ik voelde me heel zeker. In de eerste ronde van de Olympische finale liep het weer super. Ninja sprong fantastisch en er stond een super parcours onder tiptop omstandigheden. Daarom waren er ook veel foutlozen. In de tweede ronde werd het echter wel iets anders. Plotseling begon het te waaien, zou dat dan die verwachtte tyfoon zijn? Ook stonden de hindernissen opeens hoger en krapper en sommige paarden leken wat moe te zijn. Het gevolg was dat de één na de ander fouten maakte. Toen moest ik naar binnen. In de hoek zag ik wat mensen staan die seinden dat ik niet moest starten. Ik had geen idee waarom en ondertussen ging de bel, dus ik keek nog eens goed rond maar besloot toch te gaan starten. Wederom seinden ze me, nu nog duidelijker dat ik niet moest starten. Toen zag ik dat het water uit de waterbak stroomde. Ik dacht bij mezelf waarom Tepic la Silla was een paard dat kon lezen en schrijven, zo slim, zegt Bengtsson. Met de Goodwill-zoon MacKinley won Bengtsson naast diverse Grote Prijzen ook Olympisch teamzilver en individueel de vierde prijs op de Olympische Spelen van Athene. gebeurt mij dit, dit is niet normaal. Maar ja, de Olympische Spelen zijn niet normaal, dus misschien moest dit wel gebeuren. Terwijl het water uit de waterbak gutste ging er van alles door het hoofd van de koele Zweed. Eén ding was zeker, Ninja hoefde niet te weten dat het niet normaal was, dus ik probeerde zo rustig mogelijk rond te blijven rijden. Beeld van toen Ondertussen dacht ik aan vier jaar daarvoor, de Olympische Spelen met MacKinley. Toen gebeurde er iets vergelijkbaars. Midden in mijn parcours viel een hindernis om. Ze bouwden hem weer op, maar vlak voordat ik erbij was viel hij weer. Uiteindelijk moest iemand de hindernis vasthouden tot vlak voor het moment dat ik hem sprong. Het feit dat het toen was gelukt om kalm te blijven en het parcours goed af te leggen, sterkte mij nu. Als ik het toen kon, moest ik het nu ook kunnen. Ik besloot de ring te verlaten en concentreerde me op dat beeld van destijds; die vallende hindernis en het feit dat ik het toen ook gered had. Toen ik na enige tijd alsnog mocht starten lukte dan ook alles. De wind ging liggen, ik dacht aan die omvallende hindernis en ik reed een foutloos parcours. Met nog drie hindernissen te springen begon het tot me door te dringen. Als ik dit foutloos doe ben ik heel dicht bij de medailles. Dat het zeker zilver was werd al heel snel duidelijk. Alleen Eric Lamaze met Hickstead legde het parcours foutloos af en de twee toppers moesten met hun top-kwpn-ers de barrage springen om het goud. Ik was op dat moment al enorm tevreden, vertelt Bengtsson, en ik realiseerde mij dat een barrage tegen Lamaze heel moeilijk zou worden. Op tijd ging ik het niet winnen, zijn paard is sneller. Ik moest dus voldoende snel rijden zonder fouten. Ik kon alleen maar hopen dat hij dan toch wat nerveus zou worden onder de druk van het moment en een fout zou maken. Maar bij mij ging de laatste muur eraf en toen wist ik het eigenlijk al. Hij had nu twee opties; foutloos of een balk in een snellere tijd wat ook heel realistisch was. Uiteindelijk reed Lamaze een foutloos parcours in exact dezelfde tijd. Het zilver was voor Bengtsson. Ja, ik was wel even teleurgesteld dat die muur naar beneden ging en ik tweede was geworden maar ach, tweede is ook mooi toch, lacht hij, relativerend terugkijkend op dit prachtige resultaat. Rust Voor Rolf-Göran Bengtsson volgde hierna een periode van rust. Een ongeplande rust, want een paar weken na terugkomst viel hij bij het rijden van een jong paard en scheurde de ligamenten in zijn schouder. Bengtsson: Ik zat op een vijfjarige en die struikelde. In een soort slowmotion viel ik op de grond. Desondanks viel ik toch hard op mijn schouder. Ik kon mijn schouder helemaal niet meer bewegen en moest worden geopereerd. Desondanks reed ik gelukkig vijf weken later alweer mijn eerste concours en ondertussen heb ik ook al weer internationaal gestart. Via Romo heb ik nog twee toppaarden, Quintero la Silla en IDS25 18 december IDS25_Bentsson.indd :21:38

5 Casall la Silla. Zij zijn beiden nog in eigendom van het Holsteiner verband maar Romo sponsort deze paarden waardoor ik ze kan gebruiken. Hierdoor heb ik nu drie toppaarden waaruit ik kan kiezen. Hoe het programma van Ninja er voor volgend jaar uitziet kan ik nog niet zeggen, zegt de ruiter over zijn toppaard. Na de Spelen heeft ook Ninja een periode van rust gehad. En dat is te zien. Als je door de stallen van Bengtsson loopt zou je niet denken dat dát de Olympische reservekampioen springen is. Het kleine (hij meet slecht 1.63m) vosje zit lang in het haar en ziet er op het moment bepaald niet uit als een topspringpaard. We hebben heel rustig aan gedaan met Ninja. We hebben hem heel rustig gereden, veel in de stapmolen en ontspannen ritjes in het bos. Nu ben ik hem langzaam weer aan het opbouwen. Halverwege januari gaat hij weer mee op concours. Of hij mijn paard voor volgend jaar wordt weet ik nog niet. Ik heb het geluk nu drie paarden te hebben die het allerhoogste niveau aankunnen. Degene die het beste in vorm is, gaat mee naar het EK. Terwijl het water uit de waterbak gutste bij de start van zijn tweede finaleronde ging er van alles door het hoofd van de koele Zweed. Eén ding was zeker, Ninja hoefde niet te weten dat het niet normaal was, dus ik probeerde zo rustig mogelijk rond te blijven rijden. Ninja heeft de laatste maanden rust gehad. Op de terreinen van het prachtige landgoed bij Sloss Breitenburg kwamen ruiter en paard tot rust. In januari komt de vosruin volgens planning weer aan de start. Fokker Ninja werd geboren in de stallen van Jan van Uitert en Nancy Huijsmans in Esbeek. Zij gebruikten hun eigen hengst Guidam bij de merrie Olympica (Lys de Darmen uit Dorette II van Ursus x Farn). Nancy Huijsmans legt uit: Dit was het tweede jaar dat Guidam dekte en we wisten nog niet goed hoe hij vererfde. We hadden echter veel vertrouwen in hem en hebben hem op bijna al onze merries gebruikt, waaronder Olympica. Olympica is een Belgische merrie met daarachter weer een Nederlandse moederlijn. We kochten haar als tweejarige, eigenlijk om te rijden. Maar ze was niet zo groot en makkelijk was ze ook niet. We hebben toen eerst met haar gefokt, dat werd Ninja, en hebben haar vervolgens verkocht. Ninja werd op het eigen bedrijf opgefokt en als driejarige aangereden. Dat ging nog niet zo makkelijk, herinnert Nancy zich. Hij werd eerst gereden door Kurt, een Belgische jongen die bij ons op stal liep. Bij hem ging het probleemloos maar toen ik er zelf de eerste keer opstapte, sloeg hij op hol. Ik dacht echt dat ik eraf zou vallen, maar kreeg hem toch rustig, maar toen ik maar weer iets bewoog ging hij weer. Hij was zo rillerig. Uiteindelijk na twee keer konden de helpers hem pakken en kon ik eraf. Kurt heeft hem toen eerst een tijdje doorgereden en later heeft onze stagiair in die tijd René Diks hem ook nog een tijdje gereden toen hij vier was. Maar op zijn vierde kreeg hij een blessure in zijn rug. Hij was er meer dan een half jaar uit. Daarna ben ik hem gaan rijden, eerst in het L, later in het M. Ninja was echt een hele aparte. Voor hindernissen was hij nooit bang en hij ging er altijd over, maar een bordje langs de kant of een auto in de ring, daar kreeg ik hem nauwelijks langs. Ook thuis bleef hij altijd schrikken bij de ingang van de bak. Kwaad worden hielp niet. Op een gegeven moment heb ik gedacht: ik moet het maar accepteren, het zal wel nooit anders worden. Met Ninja heb ik altijd heel veel geduld moeten hebben. Daardoor deed ik het wel rustig aan met hem. En daar ben ik achteraf erg blij om. Op concours sprong het kleine vosje altijd goed en toen hij zeven was is hij via Eric Lieferink naar Zwitserland gegaan. Drie weken later werd hij al verkocht aan de sponsor van Giorgio Nutti. In 2005 werd hij vervolgens aan Alfonso Romo verkocht. Nancy heeft goede herinneringen aan haar fokproduct: Ninja was toch wel heel speciaal. Ik denk vooral om zijn karakter, maar ook om zijn springkwaliteiten. Daarbij was hij heel eenkennig. Als je hem reed moest je er heel stil opzitten, bij het minste was hij uit zijn ritme. Ik ben blij dat hij bij Bengtsson terecht is gekomen. Ik vind hem toch één van de beste ruiters ter wereld. Maar dat Ninja dit niveau zou halen, dat had ik niet helemaal verwacht. Hij was natuurlijk klein, maar nog meer, beknopt. Ik had niet gedacht dat hij genoeg rek zou hebben in een dubbel oxer bijvoorbeeld. Nu bewijst hij toch het tegendeel. Nancy Huijsmans heeft de merrie Olympica later weer teruggekocht en nog twee volle zussen en een volle broer van Ninja met haar gefokt. ik had haar met een heel stel andere paarden naar België verkocht. Op een gegeven moment werd ik door een vrouwtje uit Zwolle gebeld, zij wilde weten of ik de papieren nog had van de merrie. Zij had het paard, maar geen papieren. Ze wilde haar verkopen, had haar als recreatiepaard gekocht, maar daar was ze dus niet echt geschikt voor. Ninja begon het toen net heel goed te doen, dus we hebben haar toen teruggekocht. De twee volle zussen van Ninja staan eveneens bij Romo, net als de moeder zelf trouwens. Hij fokt ermee en spoelt er embryo s bij. Samen met mijn inmiddels ex-man Jan van Uijtert en Eric Berkhoff van de Margaretha Hoeve in Dinteloord heb ik nog een volle broer. Die wordt gereden door Tom Martens en lijkt ook heel goed. Hij is nu vijf en wordt binnenkort uitgebracht in het M. Ik heb er alle vertrouwen in dat ook dat een heel goed paard gaat worden. Yvonne Buis-Franken IDS25 18 december IDS25_Bentsson.indd :21:42