Zaaknummer : CBHO 2016/024 Rechter(s) : mrs. Lubberdink, Streefkerk en Drop Datum uitspraak : 4 juli 2016 Partijen : Appellante en CBE ArtEZ

Transcriptie

1 Zaaknummer : CBHO 2016/024 Rechter(s) : mrs. Lubberdink, Streefkerk en Drop Datum uitspraak : 4 juli 2016 Partijen : Appellante en CBE ArtEZ Hogeschool voorde Kunsten Trefwoorden : diploma dwangsom fraude getuigenverklaringen heropenen [onderzoek] ingebrekestelling motivering ongeldig ongeldigverklaring ontvangst onzorgvuldig verschrijving verslaglegging Artikelen : WHW: artikel 7.12b Awb: artikel 4:17 OER de Opleiding Vormgeving Crossmedia Design: artikel 1 OER de Opleiding Vormgeving Crossmedia Design: artikel 5.10 Uitspraak : deels ongegrond/deels gegrond Hoofdoverwegingen : Hoewel appellante niet ten onrechte betoogt dat zowel de aanvankelijke als de nadere verklaringen van de examinatoren lang op zich hebben laten wachten, neemt dit niet weg dat verweerder op goede gronden de beslissing van de examencommissie tot ongeldigverklaring van de resultaten van de betreffende vakken en de ongeldigverklaring van het diploma in stand heeft gelaten. Het is het College niet gebleken dat, zoals appellante betoogt, aan de beslissing van verweerder onzorgvuldig onderzoek ten grondslag ligt. Door een aanvullende reactie van de betreffende examinatoren op de nadere beroepsgronden van appellante te verzoeken, heeft verweerder zorgvuldig gehandeld. Appellante is vervolgens, overeenkomstig het beginsel van hoor en wederhoor, in de gelegenheid gesteld een reactie te geven op die nadere verklaringen. Niet valt in te zien dat verweerder na ontvangst van de reactie van appellante de examinatoren opnieuw had moeten laten reageren op door appellante daartegen ingebrachte argumenten. Naar het oordeel van het College, heeft daarnaast verweerder zwaarwegend gewicht mogen toekennen aan de aanvankelijke en nadere verklaringen van de examinatoren, inhoudende dat appellante werk van anderen dat zij zonder bronvermelding op haar blog had geplaatst, ter beoordeling aan de examinatoren heeft aangeboden, als ware het haar eigen werk. Deze verklaringen, bezien in samenhang met het op een later moment verwijderen van vermeld blog, de sobere archivering van het werk op AKI-net en het verzoek van appellante om haar werken van het AKI-net te verwijderen, hebben verweerder tot de conclusie kunnen brengen dat de examencommissie aannemelijk heeft gemaakt dat appellante werken ter beoordeling heeft voorgelegd die niet haar eigen werken waren. Aan die conclusie doet niet af dat één examinator, vanwege zijn vertrek bij de Hogeschool, geen nadere verklaring heeft afgelegd. Dat in de bestreden beslissing melding wordt gemaakt van een fraude vanuit een adres, berust, zoals verweerder in het verweerschrift heeft vermeld, op een duidelijke verschrijving en doet aan die conclusie evenmin af. De enkele stelling van appellante dat het verslag van de hoorzitting hiaten vertoont, nu daarin niet is opgenomen dat zij ter hoorzitting andermaal heeft aangetoond dat de werken die door de examencommissie als frauduleus zijn bestempeld en als zodanig ter bewijsvoering zijn getoond, niet de

2 voor de examens feitelijk beoordeelde werken zijn geweest, leidt evenmin tot vernietiging van het bestreden besluit. Daarbij is van belang dat de Algemene wet bestuursrecht niet vereist dat een dergelijk verslag een letterlijke weergave bevat van het verhandelde ter hoorzitting. Het voorgaande leidt tot de slotsom dat de beslissing van verweerder van 18 december 2015, voor zover daarbij de beslissing van de examencommissie tot ongeldigverklaring van de resultaten van de in geding zijnde vakken en de ongeldigverklaring van het diploma voor de propedeuse in stand is gelaten, niet voor vernietiging in aanmerking komt. Het betoog van appellante faalt Vast staat dat de examencommissie niet binnen de door verweerder in zijn beslissing van 2 december 2014 vastgestelde termijn heeft beslist. Appellante heeft de examencommissie vervolgens op 2 januari 2015 in gebreke gesteld. De termijn van twee weken uit artikel 4:17, derde lid, van de Awb, vangt aan op de dag na die waarop de ingebrekestelling door het bestuursorgaan is ontvangen. Dit betekent, zoals appellante betoogt, dat de termijn waarbinnen de examencommissie had moeten beslissen, eindigde op 16 januari In dit verband overweegt het College verder dat de beslissing van de examencommissie is gedateerd op 17 januari 2015 en appellante aannemelijk heeft gemaakt deze op 21 januari 2015 te hebben ontvangen. Hoewel de examencommissie zich op het standpunt heeft gesteld dat de beslissing per abuis op 17 januari 2015, een zaterdag, is gedateerd, maar tijdig op 16 januari 2015 is genomen, heeft de examencommissie niet aannemelijk gemaakt, gelet op de onbetwiste datum van ontvangst door appellante, dat deze beslissing ook op die desbetreffende dag is verzonden. Het College volgt daarom het standpunt van appellante dat verweerder ten onrechte niet heeft onderkend dat de examencommissie niet tijdig heeft beslist. Gelet op het voorgaande heeft verweerder de examencommissie ten onrechte gevolgd in haar afwijzing van het verzoek om vaststelling van de hoogte van de een dwangsom. Het betoog slaagt Uitspraak in de zaak tussen: [naam], wonende te [woonplaats], appellante, en het college van beroep voor de examens van ArtEZ hogeschool voor de Kunsten, verweerder. 1. Procesverloop Bij beslissing van 17 januari 2014 heeft de examencommissie A&D Enschede, AKI ArtEZ (hierna: de examencommissie) de resultaten van de door appellante gevolgde vakken Grafische technieken, Grafisch ontwerpen, Ontwerpmethodiek, Fotografie semester 3, Fotografie semester 4 en Motion Graphics/Interactieve media ongeldig verklaard, het behaalde diploma voor de propedeuse ongeldig verklaard en bepaald dat appellante haar stage niet kan aanvangen. Bij beslissing van 2 december 2014 heeft verweerder het door appellante daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard, die beslissing vernietigd en de examencommissie opgedragen binnen vier weken een nieuwe beslissing te nemen. Bij beslissing van 16 of 17 januari 2015 heeft de examencommissie de resultaten van de door appellante gevolgde vakken Grafische technieken, Grafisch ontwerpen, Ontwerpmethodiek, Fotografie semester 3, Fotografie semester 4 en Motion Graphics/Interactieve media opnieuw ongeldig verklaard en het behaalde diploma voor de propedeuse ongeldig verklaard. Bij beslissing van 18 december 2015 heeft verweerder het door appellante daartegen ingestelde beroep ongegrond verklaard.

3 Tegen die beslissing heeft appellante beroep ingesteld. Verweerder heeft een verweerschrift ingediend. Het College heeft het beroep ter zitting behandeld op 8 juni 2016, waar appellante vertegenwoordigd door mr. J.H. Spijk en verweerder vertegenwoordigd door mr. A.H. Lamers, werkzaam bij ArtEZ hogeschool voor de Kunsten, zijn verschenen. 2. Overwegingen 2.1. Ingevolge artikel 7.12b, tweede lid, van de Wet op het hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek (hierna: WHW), kan de examencommissie, indien een student of extraneus fraudeert, de betrokkene het recht ontnemen één of meer door de examencommissie aan te wijzen tentamens of examens af te leggen, gedurende een door de examencommissie te bepalen termijn van ten hoogste een jaar. Bij ernstige fraude kan het instellingsbestuur op voorstel van de examencommissie de inschrijving voor de opleiding van de betrokkene definitief beëindigen. Ingevolge het derde lid stelt de examencommissie regels vast over de uitvoering van de taken en bevoegdheden, bedoeld in het eerste lid, onderdelen a, b en d, en het tweede lid, en over de maatregelen die zij in dat verband kan nemen. Ingevolge artikel 1, van de Onderwijs- en Examenregeling van de Opleiding Vormgeving Crossmedia Design, Enschede (hierna: OER), wordt onder fraude verstaan handelen dat er op is gericht het vormen van een juist oordeel omtrent de aanwezige competenties geheel of gedeeltelijk onmogelijk te maken waaronder afkijken, het gebruik van materiaal van anderen en plagiaat. Ingevolge artikel 5.10, eerste lid, ontvangt de student, indien hij zich schuldig maakt of heeft gemaakt aan fraude bij een toets, geen beoordeling van de toets Verweerder heeft de aanvankelijke beslissing van 17 januari 2014 van de examencommissie tot ongeldigverklaring van de door appellante behaalde resultaten voor de vakken Grafische technieken, Grafisch ontwerpen, Ontwerpmethodiek, Fotografie semester 3, Fotografie semester 4 en Motion Graphics/Interactieve media en van het door appellante behaalde diploma vernietigd. Verweerder heeft in dat verband overwogen dat de examencommissie weliswaar, op basis van een door appellante bijgehouden blog, heeft vastgesteld dat appellante bij een aantal vakken fraude heeft gepleegd, maar zij heeft niet gemotiveerd waaruit die fraude bestaat, aldus verweerder. Zodoende is volgens verweerder niet vast te stellen of de resultaten van de in geding zijnde vakken terecht ongeldig zijn verklaard. De examencommissie is bij haar beslissing van 17 januari 2015 opnieuw overgegaan tot ongeldigverklaring van de resultaten van de in geding zijnde vakken en van het door appellante behaalde diploma. De examencommissie heeft aan die beslissing ten grondslag gelegd dat appellante werk heeft gepresenteerd van anderen ter beoordeling van de door haar gevolgde vakken, als ware het haar eigen werk. De examencommissie heeft ter staving van die vaststelling een vergelijking gemaakt tussen het beeldmateriaal dat appellante tijdens de vakken als haar eigen werk heeft gepresenteerd en het originele beeldmateriaal van anderen dat appellante zonder bronvermelding op haar blog had geplaatst. Volgens de examencommissie is het door appellante als haar eigen werk gepresenteerde materiaal identiek aan dat originele materiaal dat zij op haar blog had geplaatst. In dat kader hebben de examinatoren van de desbetreffende vakken allen afzonderlijk verklaard dat appellante het materiaal dat zij op haar blog had geplaatst, niet zijnde haar eigen materiaal, ter beoordeling aan de examinatoren heeft gepresenteerd. Daarnaast heeft appellante volgens de examencommissie ten minste tweemaal getracht het bewijsmateriaal te verwijderen door haar blog, waarop het originele materiaal was opgenomen, te ledigen. De examencommissie heeft screenshots gemaakt van het door appellante bijgehouden blog. Volgens de examencommissie heeft appellante bovendien getracht het op AKI-net bewaarde beeldmateriaal te doen verwijderen. Zij heeft namelijk een aan de studentenadministratie verzonden met een verzoek daartoe, aldus de examencommissie. Verweerder heeft bij beslissing van 18 december 2015 het daartegen door appellante ingestelde beroep ongegrond verklaard. Volgens verweerder heeft de examencommissie, mede door de getuigenverklaringen van de examinatoren, aannemelijk gemaakt dat appellante fraude heeft gepleegd door werk van anderen tijdens de beoordeling van de in geding zijnde vakken te presenteren, als betrof het haar eigen werk. Daarnaast heeft verweerder het verzoek van appellante om een dwangsom wegens het niet tijdig beslissen door de examencommissie afgewezen.

4 2.3. Ter zitting van het College is komen vast te staan dat appellante het aanbod van de examencommissie om door toevoeging van tweedejaarsvakken aan de propedeuse, alsnog een diploma voor de propedeuse te verkrijgen, heeft aangenomen. Aldus is appellante inmiddels in het bezit van een propedeusediploma. Niettemin heeft appellante nog belang bij een inhoudelijke beoordeling van haar beroep wegens studievertraging alsook vanwege haar standpunt met betrekking tot de verschuldigdheid van een dwangsom wegens niet tijdig beslissen Appellante kan zich niet verenigen met de beslissing van verweerder van 18 december Daartoe betoogt zij dat aan deze beslissing onzorgvuldig onderzoek ten grondslag ligt en dat ze onzorgvuldig is gemotiveerd. In de aanvankelijke verklaringen van de vijf examinatoren is, anders dan verweerder heeft vermeld, geen uitleg gegeven over de inhoud van opdracht, het onderwerp, het tijdstip waarop het werk is aangeboden en beoordeeld en door welke docent die beoordeling is verricht. Deze aspecten komen evenmin aan de orde in de nadere verklaringen van vier examinatoren. Verder is verweerder in dit verband geheel ten onrechte voorbij gegaan aan de reactie van appellante op deze verklaringen. De examinatoren zijn ten onrechte niet nogmaals door verweerder gehoord of verzocht om een reactie op hetgeen appellante in reactie op die getuigenverklaringen naar voren heeft gebracht. Verweerder heeft daarnaast ten onrechte doorslaggevende betekenis toegekend aan deze verklaringen. Bovendien heeft de vijfde examinator geen nadere verklaring verstrekt, zodat verweerder de ongeldigverklaring van het resultaat van dat betreffende vak ten onrechte in stand heeft gelaten. Ook is in de beslissing van verweerder melding gemaakt van een fraude gepleegd vanuit een adres. Deze vermelding is pertinent onjuist, aldus appellante. Appellante voert verder aan dat de verslaglegging van de hoorzitting een incomplete of inaccurate weergave geeft van het verhandelde tijdens de hoorzitting. Zo komt bijvoorbeeld niet terug dat zij ter hoorzitting andermaal heeft aangetoond dat de werken die door de examencommissie als frauduleus zijn bestempeld en als zodanig ter bewijsvoering zijn getoond, niet de voor de examens feitelijk beoordeelde werken zijn geweest. Bevestiging hiervoor is volgens appellante gelegen in het feit dat verweerder het noodzakelijk achtte het onderzoek te heropenen en de examinatoren om een nadere verklaring te verzoeken De examencommissie heeft aan haar beslissing van 17 januari 2015, naast de bewijsmiddelen die zij al aan haar beslissing van 17 januari 2014 ten grondslag had gelegd, vijf verklaringen van de examinatoren van de betreffende vakken ten grondslag gelegd. Die verklaringen bevatten de naam van het vak, de betrokken docent, een korte omschrijving van het werk en een link naar de blog van appellante waarop het originele werk zonder bronverwijzing, is opgenomen. In al die verklaringen is vervolgens de vraag gesteld of het werk getoond op de blog van appellante en waarnaar de link verwijst, deel heeft uitgemaakt van de werkschouw (het officiële beoordelingsmoment van een vak) waarin het werk van appellante is beoordeeld. De examinatoren van de vijf vakken waarvan de resultaten ongeldig zijn verklaard, hebben deze vraag allen bevestigend beantwoord. Verweerder heeft vervolgens in het kader van het door appellante ingestelde beroep tegen voormelde beslissing een hoorzitting belegd. Na die hoorzitting heeft verweerder gemeend het onderzoek te moeten heropenen, omdat dit volgens hem niet volledig is geweest. Vervolgens heeft verweerder de aanvullende gronden van het beroep, vervat in de brief van appellante van 24 februari 2015, voorgelegd aan de vijf examinatoren met het verzoek daarop te reageren. Verweerder heeft van vier van de vijf examinatoren een nadere reactie ontvangen. Verweerder heeft appellante vervolgens in de gelegenheid gesteld te reageren op de nadere reacties van de vier examinatoren. Appellante heeft bij brief van 30 november 2015 gereageerd Hoewel appellante niet ten onrechte betoogt dat zowel de aanvankelijke als de nadere verklaringen van de examinatoren lang op zich hebben laten wachten, neemt dit niet weg dat verweerder op goede gronden de beslissing van de examencommissie tot ongeldigverklaring van de resultaten van de betreffende vakken en de ongeldigverklaring van het diploma in stand heeft gelaten. Het is het College niet gebleken dat, zoals appellante betoogt, aan de beslissing van verweerder onzorgvuldig onderzoek ten grondslag ligt. Door een aanvullende reactie van de betreffende examinatoren op de nadere beroepsgronden van appellante te verzoeken, heeft verweerder zorgvuldig gehandeld. Appellante is vervolgens, overeenkomstig het beginsel van hoor en wederhoor, in de gelegenheid gesteld een reactie te geven op die nadere verklaringen. Niet valt in te zien dat verweerder na ontvangst van de reactie van appellante de examinatoren opnieuw had moeten laten reageren op door appellante daartegen ingebrachte argumenten. Naar het oordeel van het College, heeft daarnaast verweerder zwaarwegend gewicht mogen toekennen aan de aanvankelijke en nadere verklaringen van de examinatoren, inhoudende dat appellante werk van anderen dat zij zonder bronvermelding op haar blog had geplaatst, ter beoordeling aan de examinatoren heeft aangeboden, als ware het haar eigen werk. Deze

5 verklaringen, bezien in samenhang met het op een later moment verwijderen van vermeld blog, de sobere archivering van het werk op AKI-net en het verzoek van appellante om haar werken van het AKI-net te verwijderen, hebben verweerder tot de conclusie kunnen brengen dat de examencommissie aannemelijk heeft gemaakt dat appellante werken ter beoordeling heeft voorgelegd die niet haar eigen werken waren. Aan die conclusie doet niet af dat één examinator, vanwege zijn vertrek bij de Hogeschool, geen nadere verklaring heeft afgelegd. Dat in de bestreden beslissing melding wordt gemaakt van een fraude vanuit een adres, berust, zoals verweerder in het verweerschrift heeft vermeld, op een duidelijke verschrijving en doet aan die conclusie evenmin af. De enkele stelling van appellante dat het verslag van de hoorzitting hiaten vertoont, nu daarin niet is opgenomen dat zij ter hoorzitting andermaal heeft aangetoond dat de werken die door de examencommissie als frauduleus zijn bestempeld en als zodanig ter bewijsvoering zijn getoond, niet de voor de examens feitelijk beoordeelde werken zijn geweest, leidt evenmin tot vernietiging van het bestreden besluit. Daarbij is van belang dat de Algemene wet bestuursrecht niet vereist dat een dergelijk verslag een letterlijke weergave bevat van het verhandelde ter hoorzitting. Het voorgaande leidt tot de slotsom dat de beslissing van verweerder van 18 december 2015, voor zover daarbij de beslissing van de examencommissie tot ongeldigverklaring van de resultaten van de in geding zijnde vakken en de ongeldigverklaring van het diploma voor de propedeuse in stand is gelaten, niet voor vernietiging in aanmerking komt. Het betoog van appellante faalt Appellante voert ten slotte aan dat verweerder de beslissing van de examencommissie haar verzoek om een dwangsom wegens het niet tijdig beslissen af te wijzen, ten onrechte heeft gehandhaafd. De beslissing van de examencommissie had, gelet op hetgeen in wordt overwogen, uiterlijk op 16 januari 2015 genomen moeten worden en verzonden moeten zijn. De beslissing is echter op 17 januari 2015 gedateerd en eerst op woensdag 21 januari 2015 door appellante ontvangen. Verweerder heeft dat ten onrechte niet onderkend, aldus appellante Ingevolge artikel 4:17, eerste lid, van de Awb verbeurt het bestuursorgaan, indien een beschikking op aanvraag niet tijdig wordt gegeven, aan de aanvrager een dwangsom voor elke dag dat het in gebreke is, doch voor ten hoogste 42 dagen. Ingevolge het derde lid is de eerste dag waarover de dwangsom verschuldigd is, de dag waarop twee weken zijn verstreken na de dag waarop de termijn voor het geven van de beschikking is verstreken en het bestuursorgaan van de aanvrager een schriftelijke ingebrekestelling heeft ontvangen Vast staat dat de examencommissie niet binnen de door verweerder in zijn beslissing van 2 december 2014 vastgestelde termijn heeft beslist. Appellante heeft de examencommissie vervolgens op 2 januari 2015 in gebreke gesteld. De termijn van twee weken uit artikel 4:17, derde lid, van de Awb, vangt aan op de dag na die waarop de ingebrekestelling door het bestuursorgaan is ontvangen. Dit betekent, zoals appellante betoogt, dat de termijn waarbinnen de examencommissie had moeten beslissen, eindigde op 16 januari In dit verband overweegt het College verder dat de beslissing van de examencommissie is gedateerd op 17 januari 2015 en appellante aannemelijk heeft gemaakt deze op 21 januari 2015 te hebben ontvangen. Hoewel de examencommissie zich op het standpunt heeft gesteld dat de beslissing per abuis op 17 januari 2015, een zaterdag, is gedateerd, maar tijdig op 16 januari 2015 is genomen, heeft de examencommissie niet aannemelijk gemaakt, gelet op de onbetwiste datum van ontvangst door appellante, dat deze beslissing ook op die desbetreffende dag is verzonden. Het College volgt daarom het standpunt van appellante dat verweerder ten onrechte niet heeft onderkend dat de examencommissie niet tijdig heeft beslist. Gelet op het voorgaande heeft verweerder de examencommissie ten onrechte gevolgd in haar afwijzing van het verzoek om vaststelling van de hoogte van de een dwangsom. Het betoog slaagt Het beroep is, voor zover het is gericht tegen de afwijzing van het verzoek om de hoogte van de dwangsom vast te stellen, gegrond. Het College ziet aanleiding om de bestreden beslissing van 18 december 2015 in zoverre te vernietigen en met toepassing van artikel 8:72, derde lid, onder b., van de Awb zelf in de zaak te voorzien. Het College zal de ingevolge artikel 4:17, eerste lid, van de Awb verbeurde dwangsom vaststellen op 80,00. Voor het overige is het beroep ongegrond Verweerder dient op na te melden wijze tot vergoeding van de proceskosten te worden veroordeeld.

6 3. Beslissing Het College Rechtdoende: I. verklaart het beroep voor zover het is gericht tegen de beslissing van 18 december 2015 voor zover daarbij de afwijzing van het verzoek de hoogte van de dwangsom vast te stellen, is gehandhaafd, gegrond; II. vernietigt de beslissing van 18 december 2015 in zoverre; III. stelt de door ArtEZ hogeschool voor de Kunsten verbeurde dwangsom als bedoeld in artikel 4:17 van de Awb vast op 80,00; IV. bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde onderdeel van de beslissing van 18 december 2015; V. verklaart het beroep voor het overige ongegrond; VI. veroordeelt ArtEZ hogeschool voor de Kunsten tot vergoeding van bij appellante in verband met de behandeling van het beroep opgekomen proceskosten tot een bedrag van 992,00 (zegge: negenhonderd en tweeënnegentig euro); VII. gelast dat ArtEZ hogeschool voor de Kunsten aan appellante het door haar voor de behandeling van het beroep betaalde griffierecht van 46,00 (zegge: zesenveertig euro) vergoedt.