Een mislukte reis met de Glacier Express

Transcriptie

1 Een mislukte reis met de Glacier Express 27 juli 2010 De titel van dit weblog lijkt misschien bizar. Nee, nee, dit heeft niets te maken met een failliete reisorganisatie of een nooit afgebouwde spoorweg. De Glacier Express is een luxe toeristentrein die enkele malen per dag heen en weer rijdt van Sankt-Moritz naar Zermatt, twee mondaine vakantieoorden in Zwitserland. En dat doet hij probleemloos sinds enkele decennia. Hij heet ook wel de langzaamste sneltrein ter wereld. De Zwitserse spoorwegen zijn betrouwbaar als een Zwitsers uurwerk. Niet dan? Voor het eerst in mijn leven had ik een korte vakantiereis geboekt met mijn moeder. Natuurlijk was ik in een ver verleden wel met mijn ouders op vakantie geweest, maar het omgekeerde had nog niet plaatsgevonden. Zo gaat dat soms als je weduwe bent. Eerst hadden we haar een bootreis op de Rijn aangeboden. Voor de gezelligheid zouden een zus en een zwager meegaan, maar door allerlei complicaties leek daar niet op korte termijn iets van terecht te komen. Overgeschakeld naar plan B. In de zomerperiode zitten we hier in Vlijmen vanwege de katten redelijk vast aan huis. Renée en ik kunnen niet lang samen op pad. Bedacht wat ik in deze periode nog zou kunnen ondernemen en welk plezier mijn moeder daaraan zou kunnen beleven. Zelf had ik wel zin in de Glacier Express, een prachtige treinreis door Graubünden en het Rijn-, Rhône- en Vispdal. Bovendien wilde ik ons vertrouwde wintersportgebied ook in de zomer wel eens terugzien. Enfin, ma ook akkoord met het gewijzigde plan. Op korte termijn tickets en een hotel geregeld en vertrekken. Het afhalen van de bestelde tickets (die niet meer naar huis konden worden opgestuurd) ging niet helemaal zonder problemen. In Utrecht lagen de tickets voor de ICE klaar. Omdat de factuur en de afhaalcodes in één bericht waren samengenomen, had ik die codes na de betaling terzijde geschoven. Eén onderwerp per brief zeggen ambtenaren altijd en nu weten we ook waarom. Na wat heen en weer bellen werd het probleem ter plaatse opgelost. Zelfde verhaal in Basel voor de tickets van de Glacier Express. Die zouden klaar liggen op het SBBkantoor. Dat is een niet zo heel precieze omschrijving voor een groot station. Maar goed, na wat doorvragen en doordrammen kwamen we ook daar uit. De Duitse ICE blijft een wonder van kwetsbare techniek. De ICE is een nieuwe hogesnelheidstrein die voornamelijk op bestaand tracé rijdt. De Franse TGV doet dat niet. Deze zomer waren er problemen met de airco. Dat wil zeggen, boven de 35 graden doet hij het helemaal niet en er onder leek hij me niet 100% betrouwbaar. In de ene wagon was het duidelijk warmer dan in de andere en zelfs binnen een wagen waren er behoorlijke temperatuurverschillen. Maar hoe is het eigenlijk geleden dat treinen helemaal geen airco hadden? Aan de andere kant, het is niet echt leuk als iemand vanwege de warmte in de trein een raam wil openzetten bij 270 km/uur. Dan kan je rustig je krantje lezen wel vergeten.

2 De reis van Basel naar Sankt Moritz verliep probleemloos. In Sankt Moritz met een taxi de laatste twee kilometer afgelegd. Met de koffer tegen een berg op sjouwen leek me geen optie. Mijn moeder was het daar snel mee eens. De volgende morgen zou het gaan gebeuren. De Glacier Express. Natuurlijk stond de trein al gereed aan het perron toen wij om 9.00 aankwamen. Stipt op tijd vertrok hij. Het eerste deel van het traject, tot aan Chur, hadden we de avond tevoren al in tegenovergestelde richting bereden. Het is zoals iedere modelbouwfanaat zich voorstelt. Tunnels, bruggen, lussen, pittoreske stationnetjes, bergen, weilanden, rotswanden. Een rijke broedplaats voor de firma s Marklin en Faller.

3 Het tweede deel van de reis zou ons door het dal van de Rijn van Chur naar Andermatt brengen. Maar daar zijn we nooit aangekomen. Bij Oberalppass stokte de machinerie. De lunch werd nog wel uitgeserveerd. Al snel werd duidelijk dat er iets ernstig mis was. Een ongeluk zou hebben plaatsgevonden op het traject juist voor ons. Wat kon er nou gebeuren? Geen wissels, geen spoorwegovergangen en een snelheid die niet boven de vijftig in het uur uitkwam. Koeien op de rails, gemsen misschien? Alle passagiers werden verzocht om uit te stappen. Als u naar Brig wilt, kunt u omreizen via Luzern en Bern. Pardon? Ik wil van Arnhem naar Nijmegen en ik moet omrijden via Vlissingen? Zo ging het toch echt. De reis via Bellinzona en Domodossola naar Brig was veel korter geweest, maar ja, wel door Italie. Geleidelijk aan werd steeds meer bekend over het ongeluk. Drie wagons uit de rails, waarvan een gekanteld. Eén dode, veertig gewonden. Een plaats waar je niet zomaar even een ambulance of een helikopter neerzet om slachtoffers te recupereren. Als ik met het openbaar vervoer reis wens ik me geen gedachten te maken over de veiligheid. Openbaar vervoer is veilig. Niet in de laatste plaats reizen met een trein in Zwitserland. Bovendien, je kunt je wel zorgen maken, maar je kunt niet op de plaats van een treinmachinist gaan zitten. Hij moet het doen. Niet jij. Op de bijrijdersstoel in een auto is het lang niet zo makkelijk om je over te geven aan de grillen en nukken van de sommige bestuurders. De trein is om nochtans onverklaarbare reden uit de rails gelopen. Voor het eerst in 130 jaar. De kans dat het morgen weer gebeurt wordt er niet door aangetast. Zoiets is domme pech. Natuurlijk zal de directeur van de Zwitserse spoorwegen met zo een dooddoener niet wegkomen. Hij zal zich moeten verantwoorden in de richting van de vele Japanse toeristen die in de trein zaten. Om negen uur s avonds arriveerden we in Zermatt. Bedoeld was vijf uur. Veel gezien onderweg. Daaronder tientallen kilometers donkere tunnels.

4 De andere dag kaarten gekocht voor de beroemde tandradbaan van Zermatt dorp naar de Gornergrat. Dat is een relatief duur uitstapje. Ongeveer 2 SFr per kilometer per persoon. Maar dan heb je ook wat! Helaas was er een stroomstoring tussen Roten Boden en Gornergrat, waardoor het leek alsof we de top niet zouden gaan bereiken. Jarenlang hebben we dit treintje benut tijdens onze skivakanties. Nooit één probleem gehad. Eenmaal bij Roten Boden besloot de machinist het er toch op te wagen. Vijftig meter voor de top kwam hij tot stilstand. En na enige heen en weer bereikte hij zelfs het eindpunt van deze trein. De conducteur was zo aardig om het poortje te openen. Niemand van ons had immers een kaartje kunnen kopen tot aan de Gornergrat. Het was vier graden op deze hoogte. Het uitzicht matig. Later op de dag zou het beter worden. De Matterhorn stak in de wolken. Zoals zo vaak.

5 De terugreis verliep vlekkeloos. Misschien zelfs nog beter dan de heenreis, want daar moesten we de ICE in Arnhem oppakken terwijl we op de terugreis in s-hertogenbosch werden afgezet. De ongemakken die we hadden moeten verduren waren uniek in hun soort. Het reisbureau Incento treft daarvoor geen enkele blaam. Een kleine foto impressie gaat hierbij, zie onze Flickr-site. Al met al een reis om niet snel te vergeten. Pieter Lanser

6