Jongen te huur. Kolet Janssen by Kolet Janssen & vzw de Scriptomanen -

Transcriptie

1 Jongen te huur Kolet Janssen 2016 by Kolet Janssen & vzw de Scriptomanen - Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

2 Hoofdstuk 1 Waarin Tobias zich mobiel opstelt Tobias ziet de wereld door een smalle rechthoek. Alsof hij door een brievenbus kijkt. Alleen zit hij niet in een brievenbus, maar in een manshoge knalgele gsm uit plastic die op zijn rug met klittenband is vastgemaakt. Zijn benen en zijn armen steken eruit, maar zijn hoofd zit binnen. Enkel voor zijn ogen is er een spleet. Zo loopt Tobias door het winkelcentrum. Met zijn rechterhand deelt hij flyers uit. Zo goed als gratis bellen met Close Ring, staat erop. Mensen nemen ze gedachteloos aan om ze even verder op de grond te gooien. Soms maakt iemand een afwerend gebaar. De meeste mensen kijken langs hem heen alsof hij echt van plastic is. En alle kleuters duwen op de knoppen op zijn buik. In het binnenste van de reuzenmobiel is het bloedheet. Tobias heeft niet meer dan een T-shirt aan, maar hij voelt het zweet in een beekje tussen zijn schouderbladen naar beneden lopen. Kijk, een rechthoekige banaan! lacht een magere jongen met rood piekhaar tegen zijn vrienden. Tobias kan niets terugzeggen. Voor zijn mond is geen spleet voorzien. Zijn ogen glinsteren kwaad door de spleet, maar de jongens zijn al weg. Nu blijft er iemand vlak voor hem staan. Tobias ziet een kruin met kort, zwart haar. De spleet is te smal om meer te kunnen zien, en het plastic van zijn gsm-lijf is te stijf om te buigen. Hij doet een stap achteruit en dan pas herkent hij Jozefien. Jozefien tuurt met lichtjes dichtgeknepen ogen naar zijn oogspleet. Ben jij het, Tobias? vraagt ze. Ze kijkt naar zijn 2

3 voeten en lacht. Minstens maat 44. Ja dus. Moet je nog lang? Tobias steekt vier vingers in de lucht. Kun je niet praten? giechelt Jozefien. Ze kijkt op haar horloge. Zal ik je om vier uur oppikken bij de Close Ringshop? Tobias stoot een kreunend geluid aan, dat ja moet betekenen. Jozefien schiet in de lach. Je moet toch eens een nieuwe beltoon downloaden, zegt ze. Ze zwaait nog even met de gele flyer. Dan verdwijnt ze tussen de mensen. Tobias schrijdt verder door de winkelwandelstraat en deelt zijn strooibiljetten uit. Hij houdt zijn horloge voor zijn oogspleet. Nog een halfuur. En daarna nooit meer, dat zweert hij. 3

4 Hoofdstuk 2 Waarin vele financiële ideeën de revue passeren Je ruikt naar plastic, zegt Jozefien. Ze zitten met een cola op de rand van een bloembak naast een buurtwinkel. Tobias heeft het gevoel dat hij er wel vijf na elkaar op kan. Hij drinkt in één slok zijn blikje halfleeg. Misschien kan hij nu weer praten? Hoeveel heb je verdiend? wil Jozefien weten. Vijftien euro, zegt Tobias. De smeerlappen hebben me een euro minder gegeven dan afgesproken, omdat ik hun stomme pak beschadigd heb. Bij het omkleden had Tobias zo haastig aan de klittenband gerukt, dat die aan de bovenkant was losgescheurd. Vijftien euro voor vier uur voor gek lopen, herhaalt Tobias somber. Jozefien kijkt hem aan en begint te giechelen. Ik moest me wel inhouden om niet op je knopjes te duwen, lacht ze. Tobias wordt rood. Jozefien is zijn buurmeisje. Hij kent haar al van toen hij vijf was en in het huis naast haar kwam wonen. Ze is even oud als hij. Een half leven lang hebben ze samen gespeeld na school, in weekends en vakanties. Bovendien zitten ze ook nog eens samen in de klas. Soms heeft hij wel eens last van een overdosis Jozefien. Zoals nu bijvoorbeeld. Maar Jozefien doet alweer gewoon. Waarom neem je ook zo n stom baantje? vraagt ze. Voor het geld natuurlijk, zucht Tobias. Mijn verlanglijstje is bijna een meter lang. En mijn zakgeld is al op als ik één keer naar de film ga. Je moet een baantje zoeken dat beter betaalt, vindt Jozefien. En dat niet zo stom is. 4

5 Denk je dat ik dat niet geprobeerd heb? kaatst Tobias terug. Niemand wil me hebben. Voor een echt baantje moet je minstens zestien zijn en dat duurt nog meer dan vier jaar! Jozefien denkt diep na. Er moet een oplossing zijn, zegt ze. Misschien kun je zingen op het marktplein? Tobias werpt haar een donkere blik toe. Je hebt mij toch al horen zingen? Of je oefent een goocheltruc of iets acrobatisch, gaat Jozefien onverstoorbaar verder. De voorbijgangers gooien dan munten van één of twee euro in een mandje. Dat schiet volgens mij lekker op. Tobias kijkt op zijn horloge. Bijna zes uur. Ik moet naar huis, zegt hij. Mamamiet komt vandaag wat vroeger terug. Ze fietsen naast elkaar naar hun woonwijk. Je kunt bloemen verkopen, stelt Jozefien voor. Dan moet ik ze eerst uit een tuin stelen, zegt Tobias. Of wafels bakken? Te veel werk. En ik weet niet eens hoe dat moet. Jozefien bijt op haar lip. Volgens mij is de oplossing doodsimpel. Je moet alleen op een goed idee komen. Tobias antwoordt niet. In gedachten telt hij de vijftien euro op bij de rest van zijn spaargeld. Over een poosje wil hij zijn eigen gsm kopen. Niet zo n stomme gele, maar een zilvergrijze. Hij zwaait naar Jozefien als ze de oprit naast haar huis oprijdt en fietst tot bij het schuurtje van zijn eigen huis. Mamamiet is er nog niet. 5

6 Hoofdstuk 3 Waarin Jozefien een superidee krijgt Als Mamamiet thuiskomt, schopt ze meteen haar schoenen uit en laat zich op de bank zakken. Ze snuift: Laat me eens raden. Als dat geen spaghetti bolognese alla Tobias is! Tobias forceert een glimlach. Grapjes die je te vaak hoort zijn als kaas die te lang in de koelkast heeft gelegen: zweterig en smaakloos. Hij proeft van de saus en roert er een geutje rode wijn en wat room door. Zo, klaar. Hij zet de pan op tafel. Bijna elke zaterdag kookt Tobias spaghettisaus. Na meer dan een jaar is hij een echte expert geworden. Alles heeft hij al uitgeprobeerd: met of zonder worteltjes of champignons. Met witte of met rode wijn. Met tomatenpuree of met ketchup. Nu staat zijn recept helemaal op punt. Zelfs Mamamiet weet niet wat hij er allemaal in gooit. Maar ze vindt het wel superlekker. Verder dan spaghettisaus reikt de kookkunst van Tobias niet. Maar dat is niet erg. In het leven moet je je specialiseren. Terwijl ze eten, vertelt Mamamiet over een jongetje op haar werk dat alles superklein tekent. Niet meer dan een stipje op zijn blad. Zelfs een olifant is bij hem niet groter dan een vlieg. Mamamiet werkt in een leefgroep voor kinderen met problemen. Vaak zijn het vooral kinderen van ouders met problemen, bromt ze wel eens. Ze heeft gesplitste werkuren, dat betekent dat ze s ochtends vroeg al weg is voor Tobias opstaat. Overdag is ze thuis, maar na school moet ze weer weg, tot de kinderen van de leefgroep slapen. Dan komt er iemand anders. Tobias en Mamamiet zien elkaar dus niet zo vaak. Tobias mag s avonds opblijven tot Mamamiet thuis is. En als Mamamiet een paar dagen vrij heeft, doet ze erg haar best om het gezellig te ma- 6

7 ken. Tobias vindt het prima zo. Hij houdt er wel van dat hij van tijd tot tijd zijn eigen gang kan gaan. Mamamiet hoeft niet alles te weten. Al twijfelt hij eraan of ze het daar zelf mee eens is. Als Tobias de laatste hap in zijn mond stopt, gaat de telefoon. Mamamiet neemt op. Voor jou, zegt ze. Jozefien. Je kunt net zo goed door het raam roepen. Tobias kauwt snel de hap weg en bromt iets in de hoorn. Tobias, ik heb het gevonden! roept Jozefien. Wat? vraag Tobias. Hij ziet opeens een grote rode vlek in het midden van zijn witte T-shirt. Spaghettisaus. De oplossing van jouw geldprobleem natuurlijk! Jozefien gilt nu zo hard dat Tobias de hoorn een eindje van zijn oor houdt. Ik leg het je zo meteen wel uit. Echt een volmaakt idee, al zeg ik het zelf. Kom je straks? Oké, zegt Tobias en hij hangt op. Hij zucht. Met wat voor gek voorstel zou Jozefien nu weer op de proppen komen? Hij begint stilaan te geloven dat hij zijn plannen het best kan vergeten. Hij is gewoon te jong, daar valt niets aan te doen. Renilde heeft gevraagd of ik met haar naar de film ga, zegt Mamamiet aarzelend. Ze kijkt naar Tobias. Leuk, zegt Tobias. Ik ga straks nog even naar Jozefien. We moeten iets regelen. Even later loopt Tobias achter het schuurtje tussen de struiken door naar Jozefien, terwijl mama de auto start. In het gras ziet Tobias nog net hoe een molshoop een stukje hoger wordt. Hij blijft stokstijf staan. Misschien komt de mol wel tevoorschijn? Maar er gebeurt niets meer. Kom mee, sist Jozefien en ze trekt Tobias aan zijn mouw naar de trap. Op haar kamer staat de computer aan. Een gloednieuw exemplaar. Haar papa kan dat via zijn werk goedkoop regelen. Gelukkig heeft Tobias het oude exemplaar van Jozefien gekregen. Dat doet het nog prima, alleen 7

8 soms een beetje traag. En voor Sinterklaas kreeg hij een internetabonnement. Tobias klaagt niet. Jozefien tikt snel een paar toetsen in. Kijk, zegt ze, e-bay. Een site waar je alles kunt kopen of verkopen wat je maar wilt. Tobias knikt. Maar daar kan ik toch niets mee doen, zegt hij. Ik heb geen geld, dat is juist het probleem. Ik kan dus niets kopen. En ik heb ook niets om te verkopen, behalve een paar afgetrapte sportschoenen waar ik uit gegroeid ben. Maar ik denk niet dat daar veel interesse voor is. Jozefien glimlacht geheimzinnig. Natuurlijk heb je wel iets te koop. Ze wacht een hele seconde voor ze verder gaat. Jezelf! zegt ze dan. Je biedt gewoon jezelf aan! Tobias laat zich op het bed van Jozefien vallen. Je bent niet goed wijs, zegt hij. Hebben je ouders je nooit verteld dat kinderen handen vol geld kosten? Wie zou er zo gek zijn om daar ook nog voor te betalen? En daarbij, ik wil mezelf helemaal niet verkopen. Je moet niet alles zo letterlijk nemen, gaat Jozefien onverstoorbaar verder. Misschien is jezelf verhuren een betere omschrijving. Je biedt gewoon je diensten aan en je zet erbij hoeveel je kost per uur. Wedden dat het werkt? Maar wat moet ik dan doen? zegt Tobias onwillig. Hij heeft er helemaal geen zin in om zichzelf te verhuren. Het klinkt gewoon niet goed. Om het even, zegt Jozfien vrolijk. Wat je klanten vragen. Als het niet te gek is, natuurlijk. Maar dan kom ik bij wildvreemde mensen terecht, sputtert Tobias nog. Wat zou dat? lacht Jozefien. Wildvreemd geld is ook geld. Die lui van Close Ring kende je toch ook niet? Volgens mij zijn er honderden mensen op zoek naar iemand om een klusje op te knappen. Ze houdt haar hoofd schuin en kijkt Tobias aan. Wat denk je? 8

9 Tobias knikt. Ik zal erover nadenken. Ik help je wel met de tekst van de advertentie, belooft Jozefien. Maar Tobias heeft het gevoel dat hij dat toch liever zelf doet. 9

10 Hoofdstuk 4 Waarin Tobias reclame maakt voor zichzelf Het is al halftwaalf als Tobias klaar is. Hij had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn om jezelf aan te prijzen! Hij leest de tekst op het scherm: JONGEN TE HUUR 12-jarige jongen met ervaring verhuurt zichzelf voor alle klusjes die niet strafbaar zijn. 6 euro per uur. In Doornzele. Op schooldagen van 4 tot 7 en op zaterdag van 10 tot 4. Tobias Mortelman Beekstraat 17 Doornzele 045/ Hij mailt zijn advertentie als bijlage naar Jozefien. Nog terwijl hij zijn pyjama aantrekt, krijgt hij antwoord. Die is ook nog wakker dus. OEN!!! staat er. Je mag nooit je adres of telefoonnummer op internet zetten!! Dat is niet veilig! Tobias vist met zijn tenen een sok onder het bed uit. Wat dan? mailt hij terug. Hoe kunnen ze me anders bereiken? Mailadres, sufkop! antwoordt Jozefien. En je kunt sowieso beter een schuilnaam nemen. Oké, dat had hij ook zelf kunnen bedenken. Een stuk slimmer inderdaad, want hij wil niet dat Mamamiet iets van zijn plannen merkt. En met zijn computer bemoeit ze zich gelukkig niet. 10

11 Mijn schuilnaam wordt Igor, mailt hij nog terug. Lekker stoer, als hij dan toch mag kiezen. In bed ligt Tobias nog een hele tijd wakker. Waarvoor zullen ze hem inhuren? Als ik iets niet wil of niet kan, dan doe ik het gewoon niet, zegt hij hardop. Dat is een geruststellende gedachte. De deur van zijn kamer gaat open. Tegen wie praat jij? vraagt zijn moeder. En waarom slaap je nog niet? Tobias lacht betrapt. Geen paniek, geëerde moeder, antwoordt hij. Ik praat gewoon tegen mezelf. Dat doet u toch ook zo vaak? Mamamiet geeft hem een kus. Beminnelijke zoon, je bent een wijsneus, fluistert ze. Slaapwel! Al zo lang hij zich kan herinneren heeft Tobias met zijn mama deze vorm van gesprekken. Paleisgesprekken, noemen ze het. Zo praten ze met elkaar als er iets mis is. Als zijn moeder zich ergert omdat hij nooit de wc doorspoelt. Dan zegt ze gewoon: Beminnelijke zoon, uw plas staat op u te wachten in het kleinste kamertje. Of als Tobias vindt dat zijn moeder overdrijft met hem fruit toe te stoppen. Dan hoeft hij enkel te zeggen: Geëerde moeder, de vitamines stromen mijn oren uit! Het is beter dan ruzie maken. Ze doen het wel eens als Jozefien erbij is, en die lacht zich telkens een breuk als ze hen bezig hoort. Tobias weet niet hoe het komt, maar het werkt wel. Zelfs als Mamamiet zich aan hem ergert of als hij vindt dat ze zeurt. Door de paleisgesprekken ontdooien ze elkaar. Hij heeft het ook wel eens op school geprobeerd, maar dat lukte niet. Alleen Mamamiet is er genoeg in thuis om er meteen in mee te kunnen draaien. En nu kan hij er dus ook Mamamiets nieuwsgierigheid mee in toom houden 11

12 De volgende ochtend vindt hij een mailtje van Jozefien in zijn inbox, geschreven om 0.25 uur. Dat kind is gek! Kijk eens op e-bay! staat er. O nee! denkt Tobias. Ze zal toch zeker niet Hij klikt de site aan die hij gisteren bij zijn favorieten heeft opgeslagen. Ja hoor, daar heb je het al: zijn advertentie. Tobias hart bonkt. Nu wordt het echt. Nadat hij gedoucht heeft, kleedt hij zich aan. De hele tijd door houdt hij met één oog zijn mailbox in de gaten. Niks voorlopig. Hij voelt zich bijna teleurgesteld. Maar het is natuurlijk heel normaal. Op zondag zijn de mensen niet zo vroeg. En misschien moeten ze ook nog even nadenken over zijn aanbod. Dat mag. Tobias daalt breed glimlachend de trap af. Het voelt goed om een eigen bedrijf te hebben. Een eenmansbedrijf weliswaar, maar toch. Hij voelt zich een echte ondernemer. Tobias! roept zijn moeder van boven. Haal jij even broodjes bij de bakker? Mijn portemonnee ligt op de keukentafel. Oké, antwoordt Tobias. Op zondag mag een harde werker zich wel iets extra s veroorloven! 12