COLOFON. Jaargang 18; nummer Bestuur: Jan Robben (voorzitter) Dorpsstraat 92, 6617 AE Bergharen. tel.:

Transcriptie

1 COLOFON Jaargang 18; nummer STICHTING INFORMATIEVOORZIENING BERGHAREN EN OMGEVING Maandblad voor Bergharen - Hernen - Leur oplage: 1220 (huis aan huis en postverzending) Bestuur: Jan Robben (voorzitter) Dorpsstraat 92, 6617 AE Bergharen. tel.: Emile Poos (secretaris / advertenties) tel.: Woeziksestraat 692, 6604 CH Wijchen. fax: Ad Romijnders (penningmeester / postabonnementen) tel.: Akkerstraat 8, 6617 BA Bergharen. Jo Francissen (klachten bezorging) Korenstraat 10, 6617 CH Bergharen. tel.: Redactie: Truus Aalbers, Henk Adams, Marleen van Baal, Iny Bemelmans, Domien Gosselink, Tanja de Haan, Ankie van Oosterhout, Jan Robben opdehoogte@live.nl Aanleveren kopij: Gaarne de kopij digitaal aanleveren als bijlage in een Word-bestand. Eventueel te plaatsen foto s s.v.p. aanleveren in JPEG-bestand! Lay-out / Print: Adriaans Drukwerk Grave Rabobank: NL37 RABO Regiobank: NL50 RBRB t.n.v. Stichting Informatievoorziening Bergharen en omgeving Inschr. KvK Inhoud REDACTIONEEL Van de bestuurstafel 3 Column: kinderboek 5 Twee lintjes in Bergharen 7 Met de weind onder de scholk 11 SpelenEnzo 15 Turkse beleving op bs. Wingerd 17 Het mooiste plekje 19 De boekendienst aan huis 23 Nieuw kunstwerk van Ger Pekel 25 VERENIGINGSNIEUWS e.d. vanaf pagina 27 KERKDIENSTEN vanaf pagina 47 EVENEMENTENKALENDER JUNI

2 Van de bestuurstafel Bent u nog geen donateur en wilt u er verzekerd van zijn dat u in de toekomst ons blad blijft ontvangen, sluit u dan aan en neem hiervoor contact op met de penningmeester die u graag een machtigingskaart bezorgt. Donaties zijn altijd welkom op één van de volgende bankrekeningnummers: Rabobank: NL37 RABO Regiobank: NL50 RBRB t.n.v. Stichting Informatievoorziening Bergharen e.o. te Bergharen. UITERSTE DATUM INLEVERING KOPIJ VOLGEND NUMMER: 12 juni 2014 Gaat u binnenkort verhuizen en wilt u een postabonnement of wilt u iemand het blad toesturen? Laat het ons even weten, bel: Heeft u klachten over de bezorging, bel: WAT TE DOEN BIJ ERNSTIG HARTFALEN? Het AED-apparaat, bestemd om het hart weer te laten functioneren, is opgehangen in de portiek van de bungalow die staat aan de Weem nummer 15 te Bergharen. De Weem is de straat tegenover de katholieke kerk in Bergharen. -3-

3 Column: Kinderboek Ik lees in de Gelderlander van zaterdag 10 mei jl. dat uitgeverij Kluitman uit Alkmaar 150 jaar bestaat. En dat is niet zo maar een uitgeverij. Piet Kluitman begon in 1864 in Alkmaar een drukkerij, boekbinderij en uitgeverij en in 1891 verscheen Uit het leven van Dik Trom, geschreven door C.JOH. Kieviet. In 2000 verscheen de honderdste druk en in 2013 verscheen van de hand van een achterkleinzoon van Kieviet Dik Trom in Afrika. Er verschenen meer klassiekers, zoals Pietje Bell in 1914 door Chris van Abkoude die ook Kruimeltje schreef en Afkeʼs tiental in 1903, geschreven door Nienke van Hichtum, dat gaat over ʼn arm gezin op het Friese platteland. Ik heb ze destijds op de lagere school natuurlijk allemaal gelezen. Ik genoot het meeste van de streken van deugnieten Dik Trom en het Rotterdammertje Pietje Bell. Volgens Kluitman-directeur Piero Stanco komt er geen kinderboek meer dat over 100 jaar nog wordt gelezen, omdat de belangstelling na vijf jaar over is en je met iets nieuws moet komen. Kinderen zijn sneller iets zat en hebben behoefte aan afwisseling. Vluchtigheid is de norm in onze maatschappij geworden. Volgens Stanco lezen vooral de jongens veel minder dan vroeger en ligt daar een grote taak voor scholen en leraren. Stanco verwacht dat binnen ʼn paar jaar kinderen steeds vaker ʼn boek zullen lezen op hun ipad, niet op ʼn e-reader. Dat doen vooral de ouderen. Kinderen van de basisschool lezen vooral nog het ouderwetse boek en Stanco ziet dat voorlopig niet veranderen. Toen ik gewoon op de lagere school zat en niet op de basisschool, was ik verzot op lezen. Elke dag rende ik na school, rond half vijf, hard naar huis, omdat ik de strip over Eric de Noorman wilde lezen in het Nieuwsblad van het Zuiden. Die las ik dagelijks met rode oortjes: de avonturen van Eric, zijn vrouw Winonah, hun zoon Erwin, de dwerg Pum Pum met zʼn grote oren, Orm de roerganger en de snoeverige hertog Halfra met zʼn grote knevel. Na elk avontuur ver over zee voer Eric met zʼn drakenschip terug naar Noorwegen, waar Winonah in haar kasteel smachtend zat te wachten op haar held. Had ik op zaterdagmiddag ʼn voldoende voor gedrag, vlijt en katechismus op mijn weekrapport, dan mocht ik van mijn vader voor drie kwartjes ʼn nieuw deeltje kopen van Eric de Noorman in de Tilburgse Heuvelstraat, want er waren wel 25 boekjes over Erics avonturen verschenen. Schrijver Hans Kresse verdiende er goed aan en op ʼn gegeven moment had ik ze allemaal. Vorig jaar nog kocht ik op de boekenmarkt in Deventer twee antiquarische deeltjes voor10 euro per stuk. Ik las ook de strip van Aram de Geweldige in dezelfde krant, maar die avonturen vond ik toch ʼn klasse minder dan Eric. Veel spannender dan Dik Trom en Pietje Bell vond ik de avonturen van Arendsoog en Witte Veder, de verhalen van veeboer Arendsoog en zijn bevriende indiaan Witte Veder, in 64 boeken beschreven door hoofdonderwijzer Jan Nowee uit Den Haag en zijn zoon Paul Nowee. De verhalen van Karl May vond ik in die tijd nog te moeilijk. De grootste topper tijdens mijn lagere schooljaren waren toch wel de Pim Pandoer verhalen van Carel Beke, in het dagelijks leven leraar op een ULO in Arnhem. In de jaren ʼ50 en ʼ60 schreef hij 18 delen razend populaire avonturen met Pim Pandoer in de hoofdrol, waarvan de boeken Pim Pandoer en de schrik van de Imbosch en Pim Pandoer en het web van de Rode Spin me nog helder voor de geest staan. Lezen de basisschoolkinderen van nu nog steeds de verhalen van Nowee en Beke, of hebben die hun tijd gehad? Laatst nog herlas ik De Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl, ʼn klassieker die je volgens mij over 100 jaar nog kunt lezen. Lambrecht -5-

4 Twee lintjes in Bergharen Twee mannen uit Bergharen kregen dit jaar een lintje van de koning. Harrie Derks en Cor Jansen werden Lid in de orde van Oranje-Nassau. En de algemene publieke opinie was: deze mannen hebben dit volkomen verdiend. Het zijn allebei mannen die liever achter dan vóór de schermen werken, maar ondertussen veel voor de gemeenschap doen. Harrie Derks werd geboren op de grens tussen Bergharen en Horssen. Na zijn huwelijk met Ria in 1970 woonde hij enkele jaren in Ewijk, maar sinds 1987 weer in Bergharen. Harrie deed en doet nog heel veel vrijwilligerswerk voor de KBO, de Leefbaarheidsgroep Bergharen en als redacteur van het eerste uur van Op de Hoogte. Cor Jansen werd geboren op boerderij De Poort in het centrum van Wijchen. Later verhuisde het gezin naar de Groenestraat tegenover de nieuwe wijk Lambrasse. Na zijn huwelijk, ook in 1970, met Annie Beekhuizen bleef hij daar wonen. In 2005 moesten ze daar weg en kwamen ze op de Stompendijk in Bergharen wonen. Annie is kort daarna helaas gestorven. Cor Jansen is sinds 1977 in allerlei functies actief in de Menvereniging Vrienden van het aangespannen paard. Maar dat niet alleen. Hij staat altijd met raad en daad voor iedereen klaar. Hij stelt zijn terreinen, accommodatie en materieel beschikbaar voor talloze verenigingen en activiteiten. Zo maken onder meer carnavalsverenigingen, Sinterklaas, de Zonnebloem, Veemarkt Wijchen en nog veel anderen allemaal dankbaar gebruik van zijn vrijwillige diensten. De vraag aan hen is hoe zij dit zelf hebben ervaren. Met Cor Jansen had ik hier een gesprekje over en onze, sinds dit jaar oudredacteur Harrie Derks, heeft voor deze gelegenheid zijn bevindingen nog een keer zelf op papier gezet. Lintje Een paar dagen vóór de uitreiking van het lintje kreeg ik een uitnodiging van de voorzitter van de KBO, om op vrijdag 25 april een vergadering bij te wonen over Ons Buiten -7-

5 van het Geldersch Landschap. Deze vergadering zou op het kasteel plaats vinden op kamer 101 samen met de Wethouder Thijssen en de directie van het bouwbureau Hurks als een ultieme poging om het project (wat er nog van over is) toch nog van de grond te krijgen. Toen ook nog een andere afspraak op vrijdag afgeblazen werd, kreeg ik argwaan. Ik kon het ook niet aan Ria vragen, want die wist van niks. Als je dan een vermoeden hebt, maar je weet het niet zeker, kom je toch in een lastig parket te zitten. Voor mij was het duidelijk: hier klopt iets niet. Waarom op het kasteel? Waarom geen voorbespreking zoals de voorzitter altijd wil? Waarom de directie van het bouwbureau? Was men bang dat ik zo van het land naar het kasteel zou komen? En waarom werd die andere vergadering afgezegd? Het werd mij duidelijk, ik was voor 99% zeker dat er iets meer achter school. Maar die ene % blijft wel knagen, want als je zegt: ik heb jullie wel door, ik zal wel een lintje krijgen en je krijgt hem dan niet, dan zijn de rapen gaar, dan kun je bijna net zo goed gaan verhuizen. Weigeren van het lintje had ook nog gekund, maar als je bedenkt dat dit al maanden van tevoren is aangevraagd door mensen die menen dat je dat verdiend hebt en zich daarvoor hebben ingezet, is dit ook geen optie. Nu ik terug kijk op de hele happening, was niet direct het lintje voor mij de verrassing maar wel de belangstelling van je eigen familie en de direct betrokkenen van de KBO, Leefbaarheidsgroep en Op de Hoogte. Bovendien kreeg ik nog allerlei felicitaties uit allerlei hoeken en dat doet toch wel wat met je. Je blijft wel zitten met de vraag: heb ik nu zoʼn lintje verdiend, zijn er geen anderen die wellicht daarvoor eerder in aanmerking zouden komen? Achteraf voel je je toch wel vereerd met zoʼn lintje. Het is de eeuwige roem, zullen we maar zeggen. Financieel word je er niet beter van. Het feestje moet je zelf betalen en bovendien zal ik nog een colbertje aan moeten schaffen, want op je gewone alledaagse kleding mag je het draagspeldje niet dragen. Ik maak van deze gelegenheid gebruik om iedereen te bedanken voor de belangstelling en felicitaties en in het bijzonder diegenen die hiervoor verantwoordelijk zijn. Tot zover Harrie Derks. En het verhaal van Cor Jansen is min of meer hetzelfde. Hij had ook al een idee: hier klopt iets niet, toen zijn schoondochter hem belde om samen zomerbloemen uit te zoeken en te poten. Cor vond het nog te vroeg. De IJsheiligen moesten nog komen. Maar niets aan te doen. Schoondochter had nu alleen tijd. En ʼs middags bij het poten dacht hij stiekem: ben ik nu de boel voor mezelf aan het versieren? Maar het verhaal er om heen was mooi verzonnen. Hij was uitgenodigd om naar het kasteel te komen, omdat zijn zwager een lintje zou krijgen. Daarom had hij ook al de schuur uitgeruimd en het gras gemaaid, want het feest zou bij hem gevierd worden. En zoals iedereen van hem gewoon is: Als je daar iemand mee kunt matsen, dan doe je dat. Maar toen bleek het feest dus voor hem te zijn. En hij heeft het geweldig gevonden. Alle belangstelling en felicitaties. De receptie waar 190 mensen kwamen. Maanden waren familie en vrienden in de weer geweest met de voorbereidingen. Het doet een mens goed. Maar hij wil nadrukkelijk zeggen: Ik vind het fijn dat ik met mijn materiaal en kennis mensen kan helpen en wil iedereen die er mee te maken had uitdrukkelijk bedanken voor deze unieke gebeurtenis. Truus Aalbers -9-

6 Met de weind onder de scholk Bovenstaande uitspraak is van Riek van Haandel uit Bergharen, de vrouw van schilder Harrie van Haandel, die inmiddels al weer negen jaar dood is. Op die grote familiefoto staan we met 12 kinderen en mʼn beide ouders en hij is waarschijnlijk gemaakt in 1942, midden in de oorlog, rond de tijd van mijn plechtige communie. Ik sta helemaal rechts op de foto met die strik in mʼn haar en ben daar ʼn meidje van ʻn jaar of twaalf. Riek herinnert zich nog veel van haar kinderjaren in Dieden over de Maas in het Brabantse land. We waren op de boerderij in Dieden, vlak bij de molen, met twaalf kinderen, vier jongens en acht fröllies en als we buiten speulden, moesten we op tijd thuis zijn, want mʼn ouders zeiden: de nacht is vur ʼt ongediert en ʼn goei huiskat heurt thuis. Ik herinner me nog goed, dat wij als meisjes ʼn schort aan hadden, die noemden wij ʼn scholk en dan liepen wij zoʼn twintig minuten over de dijk naar school in Demen en als het dan waaide, sloeg de weind onder onze scholk die daardoor opbolde en dan konden wij lekker harder lopen. Dat vind ik nog steeds ʼn mooie jeugdherinnering. Riek leerde Harrie kennen in 1959 in Dieden bij ʼn klant waar hij aan het schilderen was. Na vier jaar verkering trouwden we op 16 juni 1964 en zo kwam ʼn Brabants meidje in Gelderland, van de klei naar het zand en in het zakenleven. Ze krijgen één zoon, Guido, die met zijn vrouw en drie kinderen in Veldhoven woont en Riek is dol op haar kleinkinderen. Na Harries overlijden op 19 februari 2005 woont Riek nog tot 16 oktober 2010 in hun huis aan de Dorpsstraat waar die nacht brand uitbreekt ten gevolge van ʼn electrische voetenzak die aan het smeulen is geslagen. Het huis loopt veel brandschade op en Riek neemt haar intrek in een seniorenwoning aan de Burgemeester Luskestraat. Haar huis aan de Dorpsstraat wordt verkocht en Riek woont nu gehuurd. Wat haar betreft tot aan haar laatste ademtocht. Ik woon hier naar alle tevredenheid en ik wil hier uitgedragen worden, aldus Riek. -11-

7 Riek is ʼn tevreden mens, dat straalt van haar af. Ze is altijd opgeruimd, ze is humoristisch, ze is to the point en ze houdt van rijmelarijen en woordspelingen. Zoals deze uitspraak: Met mijn rollator bij de hand ga ik door het Bergharense land. Riek houdt van Brabantse gezelligheid: Komt dʼr in, dan zal ik ʼn bôôn draaien, zegt ze dan, want ze houdt van ʼn bakske koffie en gezellig kletsen. Riek kan ook uitstekend voor zichzelf zorgen en ze verveelt zich geen moment daar in haar woning aan de Burgemeester Luskestraat. hebben ze hard nodig. Luister maar, ik heb hier ʼn versje over Radio Maria gemaakt, waaruit blijkt hoeveel steun ik van hun uitzending krijg: Met Radio Maria in de lucht ga ik niet op de vlucht voor eenzaamheid of pijn; Radio Maria zal altijd bij mij zijn. Kijk Jan, ik heb allerlei hobbyʼs. Ik hou van klassieke en Gregoriaanse muziek, ik brei voor het goede doel, ik hou van de natuur, ik tuinier en ik luister al zes jaar lang de hele dag naar Radio Maria uit Den Bosch. Daar over de stoel hangen al mʼn breiwerkjes die bestemd zijn voor Polen. En daar op de muur plak ik allerlei bloemetjes, vooral viooltjes en orchideeën in diverse kleuren, want zelfs gedroogd, blijven ze zo mooi. Ik maak er vaak ʼn hartvorm van. Maar mʼn grootste hobby is toch wel luisteren naar Radio Maria uit Den Bosch. Dat komt, omdat ik zo religieus ben. Ik heb de hele dag Radio Maria aanstaan en luister naar hun programma, naar volle tevredenheid. Ik bel ze twee keer per week op, op woensdag- en donderdagmiddag, om muziek aan te vragen, niet alleen klassiek, ook populair. En ik bid regelmatig de Rozenkrans mee, want dat zit ook dagelijks in het programma, maar dan bid ik maar één tientje mee, dat vind ik wel genoeg. En ik steun Radio Maria financieel, dat Zo Jan, de steeltjes uit mʼn groentetuin staan al klaar en ik vind het zo mooi alles in de tuin te zien groeien. Ja en nou denk ik dat ik ʼt meeste wel verteld heb. Oh ja, dit nog: Ik ga regelmatig naar de kerk, met mʼn beste vriend, de rollator, meestal op donderdagmorgen boodschappen doen met Nolda Pansier, bij Ger Pekel, en daar dan lekker koffie drinken en wauwelen. Nou Jan, maak er maar ʼn mooi stukske van. Jan Robben -13-

8 SpelenEnzo Toen Twanny van Summeren vorig jaar zonder werk kwam te zitten en veel energie in het solliciteren stak, bedacht ze dat ze die energie ook in een langgekoesterde wens kon steken, een eigen bedrijfje. Twanny is eigenlijk etaleur van beroep, maar na een periode van andere werkzaamheden en een opleiding tot pedagogisch medewerker kwam zij in de peuteropvang terecht. Dit heeft ze altijd met veel enthousiasme gedaan, waarbij het organiseren van de knutselactiviteiten en themaʼs uitwerken één van haar sterkste punten waren. Tijdens het outplacement traject volgde ze nog met succes een opleiding tot kindercoach, maar ook dat bracht niet de voldoening die Twanny zocht. Nu heeft ze iets gevonden waar ze al haar enthousiasme, creativiteit en talent in kwijt kan. In september 2013 is Twanny gestart met haar bedrijfje SpelenEnzo dat kinderactiviteiten organiseert in de breedste zin van het woord. Ze verzorgt knutselfeesten, verhuurt themakisten, maar kan ook zorgen voor een leuke kinderactiviteit tijdens een buurt-, bedrijfs-, of familiefeest. Buiten de themakisten die men kan huren om zelf een leuk kinderfeestje te geven, verhuurt Twanny ook een Schatzoeker en een Toverkompas. De Schatzoeker is een magisch apparaat dat kinderen de weg wijst naar verborgen sleutels, een schatkist of andere voorwerpen. Een mysterieus concept waar de kinderen nog lang over zullen praten. Het Toverkompas is een wat compactere en mobielere versie van de Schatzoeker die daardoor voor meerdere doeleinden gebruikt kan worden. Twanny komt naar u toe, maar biedt ook de mogelijkheid om uw feestje te geven in bijvoorbeeld Kultuurhuus De Zandloper waar een ruimte omgetoverd wordt tot een heus atelier. Hartjes knutselen met de kinderen op een bruiloft? Een speurtocht met de Schatzoeker of Toverkompas tijdens een open dag? Schminken of glittertattoos zetten tijdens een bedrijfsfeest? Een knutselactiviteit tijdens een familiefeest? In overleg is er veel mogelijk bij SpelenEnzo. Is uw nieuwsgierigheid gewekt? Kijk dan eens op de site, op deze site wordt duidelijk dat Twanny op alle fronten met u meedenkt. Tanja de Haan -15-

9 Turkse beleving op basisschool Wingerd Op donderdag 17 april was basisschool Wingerd in Bergharen in de loop van de ochtend gehuld in heerlijke geuren waar menigeen van ging watertanden. Na een uitgebreid Paasontbijt in de klas, klaargemaakt door een medeleerling, kwam er voor alle leerlingen en leerkrachten nog een culinaire verrassing achteraan. Het lokaal van de peuterspeelzaal/bso was vanaf half 11 omgetoverd tot een Turkse beleving. In het keukentje en aan een paar tafels werkten zes Turkse dames aan pizzaʼs, pannenkoekjes en zoetigheid. Er werd gekookt, geroerd, gekneed en gebakken, terwijl er onderling, in het voor ons onnavolgbare Turks, honderduit gekletst werd. Marian Velings, Bianca van Leeuwen en Christel Schraven richtten de rest van de ruimte in als een kleine markt met kraampjes, mooie kleden en uiteraard Turkse muziek. In de weken naar Pasen toe was er op school uitgebreid aandacht besteed aan de oorsprong van Pasen en het doel van de, bij het katholieke geloof horende, Vastenperiode die daar aan vooraf gaat. Bij verschillende geloven komen er variaties op de Vastenperiode voor, maar deze zijn vaak niet gekoppeld aan Pasen. Bij de Moslims heet de Vastenmaand de Ramadan. Deze vindt plaats in elke negende maand van de Islamitische maankalender. Waar de ochtend in het teken stond van het katholieke Paasfeest, stapten de kinderen in de middag de wereld binnen van de Turkse cultuur, de Ramadan en de Turkse keuken. Vanaf 13 uur kwamen alle groepen één voor één naar binnen, waar zij werden opgewacht door Marian, Bianca en Christel, die hun vertelden over het welkomstritueel in Turkse huizen. Alle jonge gasten en leerkrachten krijgen een paar druppels Cologne op hun handen, om deze over de handen te wrijven. Dan mag iedereen een snoepje uitzoeken. Na deze start mochten de kinderen met een bordje langs de kraampjes, om een pannenkoekje met kaas en aardappel of spinazie en kaas uit te zoeken, plus een Turkse pizza, lahmacun (Spreek uit: lagmasjoen). In een ander kraampje lagen heerlijke, zoete taartjes en mierzoet honinggebak: Baklava. De lekkernijen werden meegenomen naar de klas, om daar gezamenlijk te worden opgegeten. Bij het verlaten van de Turkse beleving werden de dames uiteraard keurig bedankt. De meeste groepen deden dit in het Nederlands, maar een aantal ging de uitdaging aan en leerde in het Turks te bedanken: Tessekur Ederim! De Turkse dames namen de bedankjes lachend in ontvangst, ze genoten zichtbaar van alle kinderen. Dit bijzondere kookfestijn is een initiatief van de LEVO groep van Wingerd. De Turkse dames kwamen uit Oss en zijn uitge- -17-

10 nodigd door Marian Velings, lid van de LEVO groep. De LEVO groep ondersteunt en adviseert de school in het brede pakket van levensbeschouwelijke vorming. Kinderen kennis laten maken met andere culturen en gewoontes is één van de speerpunten. Door de dames te zien koken, de rituelen te ervaren en door het proeven van de hapjes kregen de kinderen op een speelse manier meer beeld bij de Turkse cultuur. Marleen van Baal Het mooiste plekje Wat het mooiste plekje is om te wonen, is een subjectieve beleving. Ieder mens bepaalt dat voor zichzelf, wat de ander er ook van vindt. Ik vind de Molenhoek in Hernen zoʼn locatie. Alle ingrediënten zijn aanwezig: een monumentale molen, een rustieke boerderij met dito bloementuin, gelegen aan een prachtig meer met al het leven erin en erom heen en een fraai bos. Een weiland met levende have maakt het plaatje compleet. Broer Peters leeft en woont al bijna,- en bij het uitkomen van dit blad helemaal-, 83 jaar op deze idyllische plek. We waren thuis met 10-nen, vertelt Broer, vader, moeder, 4 jongens en 4 meisjes. Zijn ouders hadden een boerenbedrijf. Een gemengd bedrijf met koeien, varkens, kippen en wat gepacht land. Zijn vader was naast boer ook veehandelaar en bezocht in die hoedanigheid regelmatig verschillende markten en bedrijven. In zijn jeugdjaren heeft Broer samen met zijn broers en zussen veel tijd spelend doorgebracht in het bos en aan de waterkant. Je zou verwachten dat Broer met het water zo dicht in de buurt een echte visser zou zijn. Niets is minder waar. Wel waren we regelmatig in en op het water te vinden, in de voorste, de middelste of de achterste kolk. Mijn broers waren wel gek op vissen. En natuurlijk in de winter, als er ijs was, volop schaatsen. Bij de molen, een stukje verderop, stond destijds een bakkerij van de familie Maas. Als kind kwam hij er regelmatig om een handje te helpen. In 1961 trouwde Broer met Jo Peters van Lubeek. Zij is een aantal jaren kleuterleidster geweest in Hernen. Broer laat zich ontvallen dat hij destijds graag de opleiding tot onderwijzer had gevolgd. Maar het waren andere tijden. Geleidelijk heeft Broer het bedrijf van zijn -19-

11 ouders overgenomen. Daarnaast had hij ook nog neveninkomsten vanuit het taxibedrijf. Ik reed veel voor het ziekenfonds. Een bijkomend voordeel was, dat we altijd een goede auto tot onze beschikking hadden. In 1975 is Broer begonnen bij de Provincie Gelderland bij de dienst WVG (Wegen, Verkeer en Grondzaken). Van boer tot ambtenaar grapt Broer. Zijn standplaats was gevestigd in Leur, de huidige opslagplaats van het strooizout. Altijd mooi dichtbij geweest, vertelt Broer, ik kon toen nog tussen de middag naar huis om samen met Jo te eten. Hij heeft er gewerkt tot 1990 en is toen in de VUT gegaan. Broer en Jo hebben samen 2 kinderen gekregen, Luc en Carolien. De 5 kleinkinderen komen regelmatig over de vloer en genieten dan eveneens van de sprookjesachtige omgeving en trappen soms met opa een balletje op het grasveld. Dat doet hem herinneren aan zijn voetbaltijd bij Hernani. Ik heb altijd bij Hernani gevoetbald, ook een tijdje in het 1e elftal. We voetbalden goed en hadden een gezellige club. Helaas was werken en voetballen niet zoʼn goede combinatie en ik ben er om die reden mee gestopt. Wel nog een tijdje meegedraaid bij de veteranen. Broer had meestal wel een goede relatie met de scheidsrechter, die naast zijn fluithobby in de dagelijkse praktijk melkrijder was en zo Broer regelmatig trof. Dan werd de wedstrijd geëvalueerd en werd er gelachen om trucjes, die in het 1e nog wel lukten maar bij de veteranen helaas niet meer. De oorlogsjaren zijn aan Broer niet ongemerkt voorbij gegaan en hebben bij hem nog een diepe indruk achtergelaten. Zijn vader werd destijds opgeroepen om op de Grebbenberg te dienen, maar het toeval wilde dat hij niet verder kwam dan de Tolbrug over de Wetering. Het dennenbos opzij van het huis werd gerooid. Het hout was bestemd om o.a. de mijnen de stutten. Bewoners uit Hernen en Leur gebruikten het restant als stookhout. Het bos werd na de oorlog opnieuw aangeplant en deze bomen staan er nu nog. Broer geniet nog elke dag van de prachtige omgeving en de rust. Steeds meer mensen ontdekken deze unieke locatie. Het is hier ook drukker geworden, zegt Broer, sinds de Vlaamsche Schuur in Leur is geopend. Verschillende routes leiden door de Molenhoek. Mensen stopten hier vaak om naar de mooie bloementuin te kijken. Helaas was en ben ik niet meer in staat om deze tuin bij te houden, dus is er een grasveld voor in de plaats gekomen met wat bomen. Het blijft desalniettemin het mooiste plekje in onze omgeving. Henk Adams -21-

12 "Ken uw dorp" "Zoek de 5 verschillen met de werkelijkheid" Extra service van de bibliotheek: de Boekendienst aan Huis Iemand die van lezen houdt zoekt het liefste zelf in de bibliotheek een aantal boeken bij elkaar. Voor bijna iedereen is dat vanzelfsprekend. Toch kan er een moment komen dat de bibliotheek onbereikbaar wordt wegens ziekte of een handicap, waardoor u voor een langere periode aan huis gebonden bent. Niet altijd is er dan iemand in de buurt die voor u naar de bibliotheek kan gaan. In dat geval kan de Bibliotheek naar u toekomen! De boeken (waaronder ook boeken in grote letters), tijdschriften of andere bibliotheekmaterialen worden bij u thuisbezorgd. Om u hiervoor aan te melden is een lidmaatschap van de bibliotheek en één telefoontje of mailtje al voldoende. Een collega neemt vervolgens contact met u op en u kunt dan duidelijk maken welke boeken u graag leest, welke hobbyʼs u heeft en in welke onderwerpen u geïnteresseerd bent. Ook spreekt u af hoeveel boeken of andere materialen u per keer wilt lenen en hoe vaak u wilt wisselen. Daarna komt er een vrijwilliger van de bibliotheek langs om uw ʻbestellingʼ af te leveren. U kunt ook aangeven of de boeken aan uw verwachtingen hebben voldaan. De bibliotheek bewaart de gegevens met betrekking tot de reeds geleende titels om te voorkomen dat u een al gelezen boek aangeboden krijgt. Kent u iemand voor wie dit een uitkomst zou zijn of wilt u hier zelf gebruik van maken? Neem dan contact op met een medewerker in de bibliotheek in Bergharen of in Wijchen of mail naar HYPERLINK "mailto:info@bibliotheek-wijchen.nl"info@bibliotheek-wijchen.nl -23-

13 Dodenherdenking Op 4 mei heeft in Bergharen de jaarlijkse Dodenherdenking plaatsgevonden. Na een samenkomst in de Nederlands-Hervormde kerk hebben burgemeester Verheijen, nabestaanden van burgemeester Luske en het Oranjecomité bloemen gelegd bij het monument aan de Dorpsstraat en op het graf van piloot Horn. -29-

14 Nieuw kunstwerk van Ger Pekel Als ik vanuit Hernen een rondje ga wandelen of hardlopen richting Leur, wordt mijn blik telkens getrokken naar het nieuwe kunstwerk bij het fietstunneltje. Voordat je de bebouwde kom verlaat, staat daar een prachtig houten beeld van beeldend kunstenaar Ger Pekel. Het staat eigenlijk gewoon in de grote achtertuin van zijn zus, maar elke voorbijganger mag er naar kijken. Een reden voor mij om even bij Ger langs te gaan voor een korte reactie: Ik mag me een leerling noemen van kunstenaar Ole Langerhorst. Ook dit jaar ga ik weer naar Frankrijk naar mijn oude buurman Ole om daar te kunnen werken. Ik wil me meer gaan toeleggen op grotere beelden. Het houten beeld bij het tunneltje is daar een voorbeeld van. Het staat bij mijn zus waar ik nu ook mijn buitenatelier heb. Ik ben mijn zus en zwager erg dankbaar dat ik gebruik mag maken van hun locatie. Als ik mensen van hun fiets zie afstappen om te kijken naar mijn kunstwerk en fotoʼs zie maken, ja, daar geniet ik stiekem van. Het geeft voldoening. Ik ben bezig om mooie dingen te maken en zit vol met plannen voor de toekomst. Ankie van Oosterhout -25-