BESTUURSRECHT SPREKER MR. W.J. BOSMA, ADVOCAAT VAN DER FELTZ ADVOCATEN 24 NOVEMBER :00 16:00 UUR

Transcriptie

1 BESTUURSRECHT SPREKER MR. W.J. BOSMA, ADVOCAAT VAN DER FELTZ ADVOCATEN 24 NOVEMBER :00 16:00 UUR

2 Inhoudsopgave Mr. W.J. Bosma Jurisprudentie RvS 18 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3526 RvS 18 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3556 RvS 18 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3519 RvS 18 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3508 RvS 18 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3521 RvS 18 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3532 RvS 18 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3536 RvS 18 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3539 RvS 28 oktober 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3315 p. 3 p. 8 p. 13 p. 19 p. 35 p. 40 p. 47 p. 53 p. 57 RvS 28 oktober 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3294 p. 63

3 ECLI:NL:RVS:2015:3526 Instantie Raad van State Datum uitspraak Datum publicatie Zaaknummer /1/A3 Rechtsgebieden Bestuursrecht Bijzondere kenmerken Hoger beroep Inhoudsindicatie Bij besluit van 4 juni 2013 heeft het college een verzoek van [wederpartij] op grond van de Wet openbaarheid van bestuur gedeeltelijk ingewilligd. Vindplaatsen Rechtspraak.nl Uitspraak /1/A3. Datum uitspraak: 18 november 2015 AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak op het hoger beroep van: het college van burgemeester en wethouders van Kerkrade, appellant, tegen de uitspraak van de rechtbank Limburg van 29 januari 2015 in zaak nr. 13/3079 in het geding tussen: [wederpartij] en het college. Procesverloop Bij besluit van 4 juni 2013 heeft het college een verzoek van [wederpartij] op grond van de Wet openbaarheid van bestuur gedeeltelijk ingewilligd. 3

4 Bij besluit van 27 augustus 2013 heeft het college het door [wederpartij] daartegen gemaakte bezwaar niet-ontvankelijk verklaard. Bij brief van 28 augustus 2013 heeft de secretaris van de Centrale Bezwaarschriften- en Klachtencommissie (hierna: de secretaris van de bezwaarschriftencommissie) het besluit van 27 augustus 2013 bekendgemaakt. Bij uitspraak van 29 januari 2015 heeft de rechtbank de brief van 28 augustus 2013 als besluit op bezwaar aangemerkt en het door [wederpartij] ingestelde beroep gegrond verklaard, dat besluit van 28 augustus 2013 vernietigd en het college opgedragen een nieuw besluit op bezwaar te nemen. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft het college hoger beroep ingesteld. [wederpartij] heeft een verweerschrift ingediend. De zaak is door een meervoudige kamer van de Afdeling verwezen naar een enkelvoudige. De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 3 november 2015, waar het college, vertegenwoordigd door mr. G.J.A. van Dorst, werkzaam bij de gemeente, en [wederpartij], vertegenwoordigd door [gemachtigde], zijn verschenen. Overwegingen 1. Ingevolge artikel 56, eerste lid, van de Gemeentewet, kan in de vergadering van het college slechts worden beraadslaagd of besloten indien ten minste de helft van het aantal zitting hebbende leden tegenwoordig is. Ingevolge artikel 59a, eerste lid, worden stukken die van het college uitgaan, door de burgemeester ondertekend en door de secretaris medeondertekend. Ingevolge het tweede lid kan het college van burgemeester en wethouders hem toestaan de ondertekening op te dragen aan een ander lid van het college, aan de secretaris of aan een of meer andere gemeenteambtenaren. Ingevolge het derde lid is de medeondertekening door de secretaris niet van toepassing indien de ondertekening van stukken die van het college uitgaan ingevolge het tweede lid is opgedragen aan de secretaris of een of meer andere gemeenteambtenaren. Ingevolge artikel 3:45, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb), wordt, indien tegen een besluit bezwaar kan worden gemaakt of beroep kan worden ingesteld, daarvan bij de bekendmaking en bij de mededeling van het besluit melding gemaakt. 4

5 Ingevolge artikel 7:12, tweede lid, wordt de beslissing op bezwaar bekendgemaakt door toezending of uitreiking aan degenen tot wie zij is gericht. Ingevolge artikel 10:11, eerste lid, kan een bestuursorgaan bepalen dat door hem genomen besluiten namens hem kunnen worden ondertekend, tenzij bij wettelijk voorschrift anders is bepaald of de aard van de bevoegdheid zich hiertegen verzet. Op 11 juni 2013 heeft het college de "Mandaat-, volmacht- en machtigingsregeling College Kerkrade 2013" (hierna: de Mandaatregeling), inclusief de daarbij behorende "Lijst College 2013" vastgesteld. Volgens artikel 6, eerste lid, wordt een bij mandaat genomen besluit als volgt ondertekend: "namens het college", gevolgd door de functieaanduiding van de gemandateerde, handtekening van gemandateerde, alsmede de naam van de gemandateerde. In de Lijst College 2013 staat onder nummer vermeld dat aan de Directeur Bestuursdienst mandaat en aan de secretaris van de bezwaarschriftencommissie ondermandaat is verleend tot het bekendmaken van de beslissing op bezwaarschriften zoals bedoeld in artikel 7:12, tweede lid, van de Awb. 2. Bij brief van 28 augustus 2013 heeft de secretaris van de bezwaarschriftencommissie [wederpartij] medegedeeld dat het college het door hem ingediende bezwaarschrift niet-ontvankelijk heeft verklaard. Als bijlage bij deze brief zijn gevoegd het besluitformulier van de vergadering van het college van 27 augustus 2013 en het advies van de Centrale Bezwaarschriften- en Klachtencommissie (hierna: de bezwaarschriftencommissie). 3. De rechtbank heeft overwogen dat de brief van 28 augustus 2013, gelet op de inhoud en formulering ervan, als het besluit op bezwaar moet worden aangemerkt. Nu dit niet is ondertekend door de burgemeester en de secretaris zoals bepaald in artikel 59, eerste lid, van de Gemeentewet, is dit onbevoegd genomen, aldus de rechtbank. 4. Het college betoogt dat de rechtbank ten onrechte de brief van 28 augustus 2013 heeft aangemerkt als een onbevoegd genomen besluit. Daartoe voert het aan dat het besluit op bezwaar in de vergadering van 27 augustus 2013 is genomen. Dit besluit is vervolgens met een begeleidende brief, ondertekend door de secretaris van de bezwaarschriftencommissie, verzonden aan [wederpartij]. Volgens het bepaalde onder nummer van de Lijst College 2013 is de secretaris van de bezwaarschriftencommissie daartoe gemandateerd, aldus het college In het besluitformulier van 27 augustus 2013 staat dat het college op 27 augustus 2013 heeft besloten om overeenkomstig het advies van de bezwaarschriftencommissie het bezwaarschrift van [wederpartij] niet-ontvankelijk te verklaren. Dit besluit is genomen door meer dan de helft van het aantal zitting hebbende leden overeenkomstig artikel 56 van de Gemeentewet. Er is, anders dan [wederpartij] aanvoert, daarom geen grond voor het oordeel dat het 5

6 besluitformulier moet worden voorzien van een paraaf van alle leden van het college. Anders dan de rechtbank is de Afdeling van oordeel dat de brief van 28 augustus 2013 dient te worden aangemerkt als een brief, waarbij ingevolge artikel 7:12, tweede lid, van de Awb, het besluit van het college tot niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar van [wederpartij], is bekendgemaakt. De brief geeft, gelet op de bewoordingen daarvan, louter kennis van het besluit tot nietontvankelijkverklaring van het bezwaar van [wederpartij], dat het college in de vergadering van 27 augustus 2013 heeft genomen. Het besluitformulier en het advies van de bezwaarschriftencommissie zijn bij deze brief gevoegd. In de brief is overeenkomstig artikel 3:45, eerste lid, van de Awb, voorlichting gegeven over de openstaande rechtsmiddelen. De bevoegdheid tot bekendmaken van besluiten op bezwaar is volgens het bepaalde onder nummer van de Lijst College 2013 door het college gemandateerd aan de secretaris van de bezwaarschriftencommissie. De secretaris van de bezwaarschriftencommissie is ondergeschikt aan en werkzaam onder verantwoordelijkheid van het college. Anders dan [wederpartij] aanvoert verzet de aard van deze bevoegdheid zich niet tegen mandatering. Er is evenmin een wettelijk voorschrift dat zich tegen deze mandatering verzet. Voor zover deze brief niet is ondertekend overeenkomstig het bepaalde in artikel 6, eerste lid, van de Mandaatregeling, overweegt de Afdeling dat dit een onregelmatigheid bij de bekendmaking betreft, die dateert van na het nemen van het besluit, die de rechtmatigheid van dat besluit niet kan aantasten. Daarom levert deze onregelmatigheid geen grond op voor vernietiging van het besluit van 27 augustus Vergelijk de uitspraak van de Afdeling van 15 februari 2006 in zaak nr /1. Het betoog slaagt. 5. Het hoger beroep is gegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, zal de Afdeling het beroep van [wederpartij] alsnog ongegrond verklaren. 6. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Beslissing De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State: I. verklaart het hoger beroep gegrond; II. vernietigt de uitspraak van de rechtbank Limburg van 29 januari 2015 in zaak nr. 13/3079; III. verklaart het bij de rechtbank ingestelde beroep ongegrond. 6

7 Aldus vastgesteld door mr. N. Verheij, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. A.M.E.A. Neuwahl, griffier. w.g. Verheij w.g. Neuwahl lid van de enkelvoudige kamer griffier Uitgesproken in het openbaar op 18 november

8 ECLI:NL:RVS:2015:3556 Instantie Raad van State Datum uitspraak Datum publicatie Zaaknummer /1/A3 Rechtsgebieden Bestuursrecht Bijzondere kenmerken Hoger beroep Inhoudsindicatie Bij besluit van 26 maart 2014 heeft de minister een verzoek van [wederpartij] om openbaarmaking op grond van de Wet openbaarheid van bestuur (hierna: de Wob) van alle stukken die betrekking hebben op een aan hem opgelegde verkeersboete, gedeeltelijk toegewezen en gedeeltelijk afgewezen. Vindplaatsen Rechtspraak.nl Uitspraak /1/A3. Datum uitspraak: 18 november 2015 AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak op het hoger beroep van: de minister van Veiligheid en Justitie, appellant, tegen de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 18 december 2014 in zaak nr. 14/3857 in het geding tussen: [wederpartij], gevestigd te [plaats] en de minister. Procesverloop Bij besluit van 26 maart 2014 heeft de minister een verzoek van [wederpartij] om openbaarmaking op grond van de Wet openbaarheid van bestuur (hierna: de 8

9 Wob) van alle stukken die betrekking hebben op een aan hem opgelegde verkeersboete, gedeeltelijk toegewezen en gedeeltelijk afgewezen. Bij besluit van 13 mei 2014 heeft de minister het door [wederpartij] daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Bij uitspraak van 18 december 2014 heeft de rechtbank het door [wederpartij] daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard, het besluit van 13 mei 2014 vernietigd, het besluit van 26 maart 2014 herroepen en de Centrale Verwerking Openbaar Ministerie (hierna: de CVOM) gelast het informatieverzoek door te zenden aan het bestuursorgaan dat over de overige door [gemachtigde] gevraagde documenten beschikt en bepaald dat deze uitspraak in zoverre in de plaats van het bestreden besluit treedt. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft de minister hoger beroep ingesteld. [wederpartij] heeft een verweerschrift ingediend. De zaak is door een meervoudige kamer van de Afdeling verwezen naar een enkelvoudige. De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 8 september 2015, waar de minister, vertegenwoordigd door mr. C.J. Louisse en mr. H.O. Nieuwpoort, beiden werkzaam bij de CVOM, is verschenen. Overwegingen 1. Ingevolge artikel 3, eerste lid, van de Wob kan een ieder een verzoek om informatie neergelegd in documenten over een bestuurlijke aangelegenheid richten tot een bestuursorgaan of een onder verantwoordelijkheid van een bestuursorgaan werkzame instelling, dienst of bedrijf. Ingevolge artikel 4 wordt de verzoeker, indien het verzoek betrekking heeft op gegevens in documenten die berusten bij een ander bestuursorgaan dan dat waarbij het verzoek is ingediend, zo nodig naar dat orgaan verwezen. Is het verzoek schriftelijk gedaan, dan wordt het doorgezonden onder mededeling van de doorzending aan de verzoeker. 2. Aan het besluit van 13 mei 2014 heeft de minister ten grondslag gelegd dat hij bij besluit van 26 maart 2014 alle bij de CVOM, waaraan het verzoek is gericht, berustende documenten openbaar heeft gemaakt, zijnde alleen het zaakoverzicht. Hij was niet gehouden het verzoek voor de overige documenten door te sturen, aldus de minister. 3. De minister betoogt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat de CVOM heeft nagelaten het verzoek van [wederpartij] met toepassing van artikel 4 van de Wob door te zenden naar het bestuursorgaan dat, anders dan de CVOM, wel beschikte over de documenten die niet op door hem genoemde websites 9

10 waren geplaatst. Hiertoe voert hij aan dat hij aan [gemachtigde], de gemachtigde van [wederpartij], al sinds 2012 herhaaldelijk te kennen heeft gegeven dat in beginsel alleen het zaakoverzicht onder de CVOM, waaraan het verzoek is gericht, berust en dat de gemachtigde zich voor de overige documenten tot de opsporingsinstantie moet wenden. [gemachtigde] blijft echter op grote schaal dergelijke Wob-verzoeken aan de CVOM richten, aldus de minister. Voorts betoogt de minister dat artikel 4 van de Wob bedoeld is om burgers die door onwetendheid een verzoek indienen bij het verkeerde bestuursorgaan, van dienst te zijn. [gemachtigde] is er echter meerdere keren van op de hoogte gebracht dat hij zijn verzoeken elders dient in te dienen Zoals de Afdeling reeds eerder heeft overwogen (uitspraak van 27 juli 2011 in zaak nr /1/H3) bepaalt artikel 4 van de Wob dat een bestuursorgaan een schriftelijk Wob-verzoek, indien dat verzoek betrekking heeft op gegevens in documenten die berusten bij een ander bestuursorgaan dan dat waarbij het verzoek is ingediend, moet doorzenden naar dat bestuursorgaan. Een redelijke uitleg van deze bepaling brengt met zich dat deze doorzendplicht evenzeer geldt indien het bestuursorgaan waarbij het verzoek is ingediend zelf over documenten beschikt waarop dat verzoek ziet en derhalve zelf een besluit op het verzoek moet nemen, maar weet dat bij een ander bestuursorgaan andere documenten berusten die eveneens onder de reikwijdte van het verzoek vallen. Ten tijde van het besluit van 26 maart 2014 wist de CVOM dat het niet alle stukken over de aan [wederpartij] opgelegde verkeersboete in zijn bezit had. Op de CVOM rustte daarom in beginsel de plicht om het verzoek alsnog, voor zover dat zag op de niet bij hem berustende en niet op de websites staande stukken, door te zenden naar het bestuursorgaan waar die stukken wel berusten. In dit geval doet zich echter de situatie voor dat [gemachtigde] er van op de hoogte is dat de CVOM in het algemeen alleen beschikt over het zaakoverzicht en dat [gemachtigde] zich voor de overige documenten tot de opsporingsinstantie moet wenden. De minister heeft onbetwist gesteld dit sinds 2012 herhaaldelijk aan [gemachtigde] te kennen te hebben gegeven. De minister heeft ter zitting verklaard dat wanneer de CVOM in uitzonderlijke gevallen over meer stukken dan alleen het zaakoverzicht beschikt, deze stukken ook worden verstrekt. Voorts heeft de minister verklaard dat de CVOM die stukken dan van de opsporingsinstantie heeft verkregen en dat het voor [gemachtigde] duidelijk moet zijn dat de stukken dus in ieder geval bij die instantie berusten. Nu [gemachtigde], ondanks deze kennis, toch de CVOM blijft verzoeken om de overige stukken betreffende de verkeersboete naast het zaakoverzicht openbaar te maken in plaats van zich tot de opsporingsinstantie te wenden, is het kennelijk onredelijk dat hij zich vervolgens beroept op de in artikel 4 van de Wob neergelegde doorzendplicht. De minister heeft dan ook van doorzending van het verzoek mogen afzien. De rechtbank heeft dit niet onderkend. Het aldus handelen door [gemachtigde] moet aan [wederpartij] worden toegerekend, aangezien [gemachtigde] de betrokken handelingen namens [wederpartij] heeft verricht en [wederpartij] hem daartoe heeft gemachtigd. Het betoog slaagt. 4. Het hoger beroep is gegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden 10

11 vernietigd. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, zal de Afdeling het bij de rechtbank ingestelde beroep, voor zover nodig, beoordelen. 5. [wederpartij] betoogt dat de minister hem in bezwaar ten onrechte niet heeft gehoord. De minister heeft daarbij volgens hem ten onrechte gesteld dat het bezwaar kennelijk ongegrond is Ingevolge artikel 7:2, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) stelt het bestuursorgaan, voordat het op het bezwaar beslist, belanghebbenden in de gelegenheid te worden gehoord. Ingevolge artikel 7:3, aanhef en onder b, kan van het horen van een belanghebbende worden afgezien indien het bezwaar kennelijk ongegrond is Van het horen mag slechts met toepassing van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb worden afgezien, indien er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat de bezwaren niet kunnen leiden tot een andersluidend besluit. Die situatie doet zich hier voor. Nu de CVOM niet over andere stukken dan het zaakoverzicht beschikte en de CVOM [gemachtigde] herhaaldelijk te kennen heeft gegeven dat hij zich voor de andere stukken tot de opsporingsinstantie moet richten, was er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel mogelijk dat het bezwaar ongegrond diende te worden verklaard. Het betoog faalt. 6. Het beroep is ongegrond. 7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Beslissing De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State: I. verklaart het hoger beroep gegrond; II. vernietigt de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 18 december 2014 in zaak nr. 14/3857; III. verklaart het bij de rechtbank ingestelde beroep ongegrond. Aldus vastgesteld door mr. C.J. Borman, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. P. Klein, griffier. w.g. Borman 11

12 lid van de enkelvoudige kamer De griffier is verhinderd de uitspraak te ondertekenen. Uitgesproken in het openbaar op 18 november

13 ECLI:NL:RVS:2015:3519 Instantie Raad van State Datum uitspraak Datum publicatie Zaaknummer /1/A1 Rechtsgebieden Bestuursrecht Bijzondere kenmerken Hoger beroep Inhoudsindicatie Bij besluit van 21 mei 2014 heeft het college [vergunninghouder] omgevingsvergunning verleend voor het gebruik van de bedrijfswoning op het perceel [locatie] te Loon op Zand (hierna onderscheidenlijk: de bedrijfswoning en het perceel) als plattelandswoning. Vindplaatsen Rechtspraak.nl Uitspraak /1/A1. Datum uitspraak: 18 november 2015 AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak op het hoger beroep van: Edelpels Fokbedrijf Achterlo B.V. (hierna: Achterlo), gevestigd te Wijchen, appellante, tegen de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 18 december 2014 in zaak nr. 14/4143 in het geding tussen: Achterlo en het college van burgemeester en wethouders van Loon op Zand. Procesverloop Bij besluit van 21 mei 2014 heeft het college [vergunninghouder] omgevingsvergunning verleend voor het gebruik van de bedrijfswoning op het 13

14 perceel [locatie] te Loon op Zand (hierna onderscheidenlijk: de bedrijfswoning en het perceel) als plattelandswoning. Bij uitspraak van 18 december 2014 heeft de rechtbank het door Achterlo daartegen ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft Achterlo hoger beroep ingesteld. Het college heeft een verweerschrift ingediend. De Afdeling heeft de zaak gelijktijdig met zaak nr /1/A1 ter zitting behandeld op 7 oktober 2015, waar Achterlo, vertegenwoordigd door [gemachtigde], bijgestaan door mr. J. van Groningen, advocaat te Middelharnis, en het college, vertegenwoordigd door mr. J.K. van Polanen en G. van de Frande, beiden werkzaam bij de gemeente, zijn verschenen. Overwegingen 1. Achterlo exploiteert een nertsenhouderij op het perceel dat ten tijde van belang eigendom was van [vergunninghouder]. Ten behoeve van de pacht van de bedrijfsgebouwen op het perceel door Achterlo hebben Achterlo en [vergunninghouder] een pachtovereenkomst gesloten, alsmede een pachtbeëindigingsovereenkomst waarin is bepaald dat de pacht eindigt per 31 december De bedrijfswoning op het perceel maakt geen deel uit van de pachtovereenkomst. Achterlo is het niet eens met de verleende omgevingsvergunning omdat volgens haar de bedrijfswoning noodzakelijk is voor de bedrijfsvoering van de nertsenhouderij. 2. Vast staat en niet in geschil is dat de als bedrijfswoning bestemde woning ten tijde van belang door [vergunninghouder] in strijd met de ingevolge het ter plaatse geldende bestemmingsplan "Buitengebied 2011" op het perceel rustende bestemming "Agrarisch met waarden - Landschapswaarden" werd gebruikt als plattelandswoning. Teneinde dat gebruik te legaliseren, heeft het college [vergunninghouder] bij het bestreden besluit met toepassing van artikel 2:12, eerste lid, aanhef en onderdeel a, onder 3, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (hierna: de Wabo) omgevingsvergunning verleend. Uit de aan het besluit van 21 mei 2014 ten grondslag liggende ruimtelijke onderbouwing van [bedrijf] van 19 september 2013 (hierna: de ruimtelijke onderbouwing) volgt dat het college bij de verlening van de omgevingsvergunning in aanmerking heeft genomen dat op 1 januari 2013 de Wet van 12 juli 2012 tot wijziging van de Wabo en enkele andere wetten om de planologische status van gronden en opstallen bepalend te laten zijn voor de mate van milieubescherming alsmede om de positie van agrarische bedrijfswoningen aan te passen (plattelandswoningen) (hierna: de Wijzigingswet) in werking is getreden. 3. Achterlo betoogt dat de rechtbank heeft miskend dat aan het verlenen van de omgevingsvergunning een privaatrechtelijke belemmering met een evident karakter in de weg staat. Daartoe voert zij aan dat tegen haar wil de bedrijfswoning buiten de pachtovereenkomst is gelaten en de pachtbeëindigingsovereenkomst nietig is, omdat deze de wettelijke verlenging 14

15 van rechtswege contractueel uitsluit en tegelijkertijd met de pachtovereenkomst is gesloten De rechtbank heeft terecht overwogen dat voor het oordeel dat een privaatrechtelijke belemmering aan verlening van een omgevingsvergunning met toepassing van artikel 2:12, eerste lid, van de Wabo in de weg staat slechts aanleiding bestaat wanneer deze belemmering een evident karakter heeft. De burgerlijke rechter is de eerst aangewezene om de vraag over het bestaan van een privaatrechtelijke belemmering te beantwoorden. Voorts heeft de rechtbank terecht overwogen dat het voornemen van Achterlo om de pachtbeëindigingsovereenkomst nietig te laten verklaren en de bedrijfswoning te laten onderbrengen in de pachtovereenkomst, onvoldoende is voor het oordeel dat ten tijde van het bestreden besluit sprake was van een privaatrechtelijke belemmering met een evident karakter. Het betoog faalt. 4. Achterlo betoogt voorts dat de rechtbank niet heeft onderkend dat het college niet bevoegd was omgevingsvergunning te verlenen. De Wijzigingswet is niet bedoeld voor een situatie als hier aan de orde, waarin geen sprake is van een van het agrarisch bedrijf afgesplitste woning. Daartoe voert Achterlo aan dat [vergunninghouder] niet kan worden aangemerkt als een derde als bedoeld in artikel 1.1a, eerste lid, van de Wabo. Achterlo wijst er in dat verband op dat [vergunninghouder] ten tijde van het besluit van 21 mei 2014 functioneel verbonden was aan de nertsenhouderij op het perceel, nu hij de bedrijfsgebouwen in eigendom had Ingevolge de Wijzigingswet zijn onder meer de artikelen 1.1a en 2.14 van de Wabo en artikel 11.1, eerste lid, van de Wet Milieubeheer gewijzigd dan wel toegevoegd in die zin dat voor de mate van bescherming die een woning op grond van deze wetten toekomt tegen omliggende agrarische bedrijven niet langer het feitelijk gebruik, maar de planologische status bepalend is. Voorts wordt ten gevolge van de Wijzigingswet in deze wetten onder "plattelandswoningen" agrarische bedrijfswoningen verstaan die tevens door derden mogen worden bewoond en die niet worden beschermd tegen milieugevolgen van het bijbehorende bedrijf. Ingevolge artikel 1.1a, eerste lid, van de Wabo wordt een bedrijfswoning, behorend tot of voorheen behorend tot een landbouwinrichting, die op grond van het bestemmingsplan, de beheersverordening of, indien met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, van het bestemmingsplan of de beheersverordening is afgeweken, de omgevingsvergunning door een derde bewoond mag worden, met betrekking tot die inrichting voor de toepassing van deze wet en de daarop berustende bepalingen beschouwd als een onderdeel van die inrichting, tenzij bij of krachtens de wet anders is bepaald In het aangevoerde wordt geen grond gevonden voor het oordeel dat de rechtbank ten onrechte niet heeft onderkend dat het college niet bevoegd was omgevingsvergunning te verlenen. Volgens de geschiedenis van de totstandkoming van de Wijzigingswet (Kamerstukken II , 33078, nr. 3, blz. 15) wordt onder een derde in de context van artikel 1.1a van de Wabo een persoon verstaan die niet of niet langer functioneel is verbonden aan de 15

16 agrarische inrichting. Het college heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat [vergunninghouder] ten tijde van het besluit van 21 mei 2014 niet of niet langer functioneel verbonden was aan de nertsenhouderij, nu Achterlo deze exploiteert en de bedrijfsgebouwen op het perceel pacht. Dat, als gesteld door Achterlo, [vergunninghouder] voornemens was na afloop van de pachtovereenkomst de nertsenhouderij te exploiteren, doet, wat daarvan ook zij, er niet aan af dat [vergunninghouder] ten tijde van het besluit van 21 mei 2014 niet of niet langer functioneel verbonden was aan de nertsenhouderij. De verwijzing van Achterlo naar de geschiedenis van de totstandkoming van de Wijzigingswet (blz ), waarin is vermeld dat redelijkerwijs voorziene bedrijfsontwikkelingen van het bijbehorende bedrijf in acht moeten worden genomen, kan haar niet baten, reeds omdat met voorziene bedrijfsontwikkelingen wordt gedoeld op een uitbreiding of wijziging van bedrijfsactiviteiten waarmee rekening moet worden gehouden bij de aanwijzing van een bedrijfswoning als plattelandswoning en niet op de ontwikkeling dat een plattelandswoning niet langer als zodanig wordt gebruikt. Het betoog faalt. 5. Achterlo betoogt verder dat de rechtbank ten onrechte haar beroepsgrond, dat het besluit van 21 mei 2014 in strijd met artikel 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) niet berust op een deugdelijke motivering omdat daarin niet is onderbouwd dat ter plaatse van de plattelandswoning een goed woon- en leefklimaat geboden kan worden, onder verwijzing naar artikel 8:69a van de Awb niet inhoudelijk heeft behandeld. Volgens Achterlo volgt uit de uitspraak van de Afdeling van 4 februari 2015 in zaak nr /5/R3 dat luchtkwaliteitseisen ook strekken tot bescherming van haar belangen. Achterlo stelt dat zij als gevolg van deze eisen in haar bedrijfsvoering wordt belemmerd Ingevolge artikel 8:69a van de Awb vernietigt de bestuursrechter een besluit niet op de grond dat het in strijd is met een geschreven of ongeschreven rechtsregel of een algemeen rechtsbeginsel, indien deze regel of dit beginsel kennelijk niet strekt tot bescherming van de belangen van degene die zich daarop beroept. Blijkens de geschiedenis van de totstandkoming van de Wet aanpassing bestuursprocesrecht (Kamerstukken II , 32450, nr. 3, blz ) heeft de wetgever met artikel 8:69a van de Awb de eis willen stellen dat een verband moet bestaan tussen een beroepsgrond en het belang waarin de appellant door het bestreden besluit dreigt te worden geschaad. De bestuursrechter mag een besluit niet vernietigen wegens schending van een rechtsregel die kennelijk niet strekt tot bescherming van het belang van de appellant De beroepsgrond van Achterlo heeft betrekking op de luchtkwaliteitseisen als bedoeld in titel 5.2 van de Wet milieubeheer en bijlage 2 bij die wet. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen in voormelde uitspraak van 4 februari 2015, bevatten de bepalingen van deze titel milieukwaliteitseisen ten aanzien van de luchtkwaliteit, waaraan onder meer moet worden voldaan bij de uitoefening van de bevoegdheid tot de verlening van een omgevingsvergunning voor activiteiten met betrekking tot een inrichting als bedoeld in artikel 2, eerste lid, onder e, van de Wabo. Deze bepalingen beogen weliswaar in het bijzonder de belangen van de menselijke gezondheid en het milieu te beschermen, doch deze normen strekken er kennelijk ook toe de belangen te beschermen van diegenen die activiteiten 16

17 verrichten die invloed kunnen hebben op de luchtkwaliteit. Gelet hierop kan niet worden geoordeeld dat de door Achterlo ingeroepen normen er kennelijk niet toe strekken haar belangen te beschermen. Artikel 8:69a van de Awb staat dan ook niet aan een mogelijke vernietiging van het bestreden besluit in de weg. De rechtbank heeft dit niet onderkend. Het betoog slaagt maar kan om hetgeen hierna wordt overwogen niet leiden tot vernietiging van de aangevallen uitspraak Er bestaat geen grond voor het oordeel dat het besluit van 21 mei 2014 niet berust op een deugdelijke motivering. In de aan dat besluit ten grondslag liggende ruimtelijke onderbouwing wordt geconcludeerd dat het gebruik van de bedrijfswoning als plattelandswoning niet in strijd is met een goede ruimtelijke ordening. Volgens de ruimtelijke onderbouwing is uitbreiding van de nertsenhouderij wegens de Natuurbeschermingswet 1998, de Reconstructiewet en de Wet Milieubeheer niet meer toegestaan en is in de uitgevoerde toetsing nadrukkelijk naar voren gekomen dat niets zich ertegen verzet om de bestaande bedrijfswoning te gebruiken als plattelandswoning. Achterlo heeft niet gemotiveerd weersproken dat zij haar bedrijfsactiviteiten niet kan uitbreiden. Ter zitting heeft Achterlo verwezen naar een besluit van het college van 19 december 2014, waarin het standpunt is ingenomen dat op het perceel geen sprake kan zijn van een goed woon- en leefklimaat. Het besluit waarop Achterlo doelt is het besluit van 19 december 2013, waarin het college zich op het standpunt heeft gesteld dat legalisering van het gebruik van de bedrijfswoning op het perceel als burgerwoning niet mogelijk is, omdat geen aanvaardbaar woonen leefklimaat kan worden gerealiseerd. Dat besluit kan Achterlo niet baten, nu het in deze zaak niet gaat om gebruik van de bedrijfswoning als burgerwoning maar als plattelandswoning en de mate van bescherming tegen milieugevolgen in beide gevallen verschillend is. 6. Achterlo betoogt ten slotte dat de rechtbank heeft miskend dat het college niet in redelijkheid omgevingsvergunning heeft kunnen verlenen. Daartoe voert zij aan dat de bedrijfswoning noodzakelijk is voor de bedrijfsvoering van de nertsenhouderij. De rechtbank heeft volgens haar ten onrechte overwogen dat zij die noodzakelijkheid niet nader heeft toegelicht, nu dit reeds volgt uit de omstandigheid dat het bestemmingsplan voorziet in een bedrijfswoning op het perceel In het aangevoerde wordt geen grond gevonden voor het oordeel dat de rechtbank niet heeft onderkend dat het college niet in redelijkheid omgevingsvergunning heeft kunnen verlenen. De rechtbank heeft terecht overwogen dat Achterlo de door haar gestelde noodzaak van de bedrijfswoning voor de bedrijfsvoering van de nertsenhouderij niet met objectieve en concrete gegevens heeft gestaafd. Dat wordt niet anders met het door Achterlo in hoger beroep gestelde, dat het vereiste permanente toezicht op de nertsen, gebouwen en het materieel en de aard van de werkzaamheden van de nertsenhouderij de bedrijfswoning voor haar bedrijfsvoering noodzakelijk maken. De rechtbank heeft in dit verband terecht in aanmerking genomen dat de bedrijfswoning buiten de tussen Achterlo en [vergunninghouder] gesloten pachtovereenkomst is gehouden en de verleende omgevingsvergunning recht doet aan de feitelijke situatie die is ontstaan als gevolg van deze overeenkomst. Dat Achterlo, als gesteld, noodgedwongen ermee heeft ingestemd dat de bedrijfswoning geen deel 17

18 uitmaakt van de pachtovereenkomst, rechtvaardigt, wat daarvan ook zij, niet de conclusie dat de bedrijfswoning voor de bedrijfsvoering van de nertsenhouderij noodzakelijk is. Dit geldt ook voor de omstandigheid dat het bestemmingsplan een bedrijfswoning op het perceel toestaat. Het betoog faalt. 7. Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd. 8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Beslissing De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State: bevestigt de aangevallen uitspraak. Aldus vastgesteld door mr. A.W.M. Bijloos, voorzitter, en mr. J.J. van Eck en mr. B.P.M. van Ravels, leden, in tegenwoordigheid van mr. M.A. Graaff-Haasnoot, griffier. w.g. Bijloos w.g. Graaff-Haasnoot voorzitter griffier Uitgesproken in het openbaar op 18 november

19 ECLI:NL:RVS:2015:3508 Instantie Raad van State Datum uitspraak Datum publicatie Zaaknummer /1/A1 en /1/A1 Rechtsgebieden Omgevingsrecht Bijzondere kenmerken Hoger beroep Inhoudsindicatie Bij besluit van 26 maart 2013 heeft het college geweigerd aan [appellant sub 2] een omgevingsvergunning te verlenen voor het bouwen van twee appartementen, het wijzigen van een tuinmuur en het aanleggen van parkeergelegenheid op het perceel [locatie 1] te Leiden (hierna: het perceel). Vindplaatsen Rechtspraak.nl Uitspraak /1/A1 en /1/A1. Datum uitspraak: 18 november 2015 AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak op het hoger beroep van: [appellant A] en [appellante B], beiden wonend te Leiden, appellanten (hierna tezamen en in enkelvoud: [appellant sub 1]), tegen de tussenuitspraak van de rechtbank Den Haag van 27 november 2013 en de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 21 mei 2014 in zaak nr. 13/3615 in het geding tussen: [appellant sub 2] en het college van burgemeester en wethouders van Leiden. en Uitspraak op de hoger beroepen van: 19

20 1. [appellant sub 1], wonend te Leiden, 2. [appellant sub 2], wonend te [woonplaats], appellanten, tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 11 december 2014 in zaak nr. 14/4005 in het geding tussen: [appellant sub 1] en college van burgemeester en wethouders van Leiden. Procesverloop Bij besluit van 26 maart 2013 heeft het college geweigerd aan [appellant sub 2] een omgevingsvergunning te verlenen voor het bouwen van twee appartementen, het wijzigen van een tuinmuur en het aanleggen van parkeergelegenheid op het perceel [locatie 1] te Leiden (hierna: het perceel). Bij tussenuitspraak van 27 november 2013 (hierna: de tussenuitspraak) heeft de rechtbank, naar aanleiding van het door [appellant sub 2] tegen het besluit van 26 maart 2013 ingestelde beroep, het college in de gelegenheid gesteld om de in de overwegingen 9 en 10 van de tussenuitspraak geconstateerde gebreken te herstellen met inachtneming van het gestelde in overweging 11 van de tussenuitspraak en iedere verdere beslissing aangehouden. Deze uitspraak is aangehecht. Bij besluit van 18 maart 2014 heeft het college het besluit van 26 maart 2013 ingetrokken en [appellant sub 2] alsnog een omgevingsvergunning verleend voor het bouwen van twee appartementen/woningen, het wijzigen van een tuinmuur en het aanleggen van elf parkeerplaatsen en het maken van een uitweg op het perceel. Bij uitspraak van 21 mei 2014 (hierna: de einduitspraak) heeft de rechtbank het door [appellant sub 2] tegen het besluit van 26 maart 2013 ingestelde beroep gegrond verklaard en dat besluit vernietigd. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen de tussen- en de einduitspraak heeft [appellant sub 1] hoger beroep ingesteld. Het college heeft een verweerschrift ingediend. Daartoe in de gelegenheid gesteld, heeft [appellant sub 2] een schriftelijke uiteenzetting gegeven. 20

21 Bij besluit van 26 september 2014 heeft het college de omgevingsvergunning wat betreft de bouw van de tuinmuur ingetrokken en de omgevingsvergunning wat betreft het maken van een uitweg gewijzigd. Bij uitspraak van 11 december 2014 heeft de rechtbank het door [appellant sub 1] tegen de besluiten van 18 maart 2014 en van 26 september 2014 ingestelde beroep gegrond verklaard en deze besluiten vernietigd. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak hebben [appellant sub 1] en [appellant sub 2] hoger beroep ingesteld. Het college heeft bij besluit van 10 februari 2015 aan [appellant sub 2] omgevingsvergunning verleend voor het bouwen van twee appartementen/woningen in afwijking van het bestemmingsplan. Hiertegen heeft [appellant sub 1] een beroepschrift ingediend. Het college, [appellant sub 1] en [belanghebbende] hebben nadere stukken ingediend. De Afdeling heeft de zaken ter zitting gezamenlijk behandeld op 2 juni 2015, waar [appellante B], bijgestaan door mr. M. van Duijn, advocaat te Den Haag, het college, vertegenwoordigd door mr. A. Kooy, W. Schutte en A.B.F. Nijssen, allen werkzaam bij de gemeente, [appellant sub 2], bijgestaan door mr. F.P. van Galen, advocaat te Leiden, en [belanghebbende] verschenen. Overwegingen Inleiding 1. Bij het besluit van 26 maart 2013 heeft het college de door [appellant sub 2] gevraagde omgevingsvergunning geweigerd. Aan deze weigering is ten grondslag gelegd dat het bouwplan in strijd is met het bestemmingsplan, omdat het op de plankaart aangegeven bebouwingspercentage 0% bedraagt en dit percentage als gevolg van de realisering van het bouwplan wordt overschreden. Verlening van de gevraagde omgevingsvergunning is in dit geval alleen mogelijk met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder a, onder 3º, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (hierna: de Wabo) en na afgifte van een verklaring van geen bedenkingen door de raad van de gemeente Leiden (hierna: de gemeenteraad). Omdat de gemeenteraad bij besluit van 14 februari 2013 heeft geweigerd een verklaring van geen bedenkingen te verlenen, heeft het college in het genoemde besluit de omgevingsvergunning geweigerd. In de tussenuitspraak heeft de rechtbank overwogen dat het besluit van 14 februari 2013, dat het college aan zijn besluit van 26 maart 2013 ten grondslag heeft gelegd, onvoldoende en niet deugdelijk is gemotiveerd. Zij heeft het college 21

22 in de gelegenheid gesteld de geconstateerde motiveringsgebreken te herstellen en overwogen dat het college zich voor een deugdelijke motivering van het besluit van 14 februari 2013 tot de gemeenteraad moet wenden. Bij brief van 18 februari 2014 heeft het college de rechtbank onder meer meegedeeld dat de gemeenteraad in zijn vergadering van 13 februari 2014 heeft besloten geen gebruik te maken van de geboden mogelijkheid tot herstel van de motiveringsgebreken in het besluit van 14 februari 2013 en dat de gemeenteraad alsnog een verklaring van geen bedenkingen heeft verleend voor het bouwplan. Bij besluit van 18 maart 2014 heeft het college vervolgens het besluit van 26 maart 2013 ingetrokken en de door [appellant sub 2] gevraagde omgevingsvergunning alsnog verleend. In de einduitspraak heeft de rechtbank overwogen dat het college de in de tussenuitspraak geconstateerde motiveringsgebreken van het besluit van 26 maart 2013 niet heeft hersteld. Zij heeft vervolgens het door [appellant sub 2] tegen dat besluit ingestelde beroep gegrond verklaard en dat besluit vernietigd. Regelgeving 2. Ingevolge het ter plaatse geldende bestemmingsplan "Binnenstad II" (hierna: het bestemmingsplan) rust op het perceel de bestemming "Gemengde Doeleinden 5" met de aanduiding "0%". Ingevolge artikel 9, eerste lid, onder b, van de planvoorschriften zijn ter plaatse van gronden met de bestemmingsaanduiding GD5 bestemd voor woondoeleinden, detailhandel, ateliers, publieksgerichte dienstverlening en maatschappelijke doeleinden. Ingevolge het derde lid, onder d, mogen de op de kaart in het bebouwingsvlak aangegeven bebouwingspercentages niet worden overschreden. ( ). Ingevolge artikel 2.1, eerste lid, onder c, van de Wabo is het verboden zonder omgevingsvergunning een project uit te voeren, voor zover dat geheel of gedeeltelijk bestaat uit het gebruiken van gronden of opstallen in strijd met onder meer een bestemmingsplan. Ingevolge artikel 2.2, eerste lid, aanhef en onder e, geldt, voor zover ingevolge een bepaling in een gemeentelijk verordening een vergunning is vereist om een uitweg te maken, te hebben of te veranderen of het gebruik daarvan te veranderen, een zodanige bepaling als een verbod om een project voor zover dat geheel of gedeeltelijk uit die activiteiten bestaat zonder omgevingsvergunning uit te voeren. Ingevolge artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder a, onder 3º, voor zover hier van belang, kan, voor zover de aanvraag betrekking heeft op een activiteit als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, onder c, en de activiteit in strijd is met het bestemmingsplan, de omgevingsvergunning slechts worden verleend indien de activiteit niet in strijd is met een goede ruimtelijke ordening en de motivering van het besluit een goede ruimtelijke onderbouwing bevat. 22

23 Ingevolge artikel 2.18 kan voor zover de aanvraag betrekking heeft op een activiteit als bedoeld in artikel 2.2 de omgevingsvergunning slechts worden verleend of geweigerd op de gronden die zijn aangegeven in de betrokken verordening. Ingevolge artikel 2.20a, wordt, voor zover de aanvraag betrekking heeft op een activiteit waarvoor voor het verlenen van de omgevingsvergunning een verklaring is vereist als bedoeld in artikel 2.27, eerste lid, de omgevingsvergunning voor die activiteit geweigerd indien de verklaring is geweigerd. Ingevolge artikel 2.27, eerste lid, wordt in bij wet of algemene maatregel van bestuur aangewezen categorieën gevallen een omgevingsvergunning niet verleend dan nadat een daarbij aangewezen bestuursorgaan heeft verklaard dat het daartegen geen bedenkingen heeft. Ingevolge artikel 6.5, eerste lid, van het Besluit omgevingsrecht (hierna: het Bor) wordt, voor zover de aanvraag betrekking heeft op een activiteit als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, onder c, van de Wabo, de omgevingsvergunning, waarbij met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onder a, onder 3º, van de Wabo wordt afgeweken van het bestemmingsplan, niet verleend dan nadat de gemeenteraad van de gemeente waar het project geheel of in hoofdzaak zal worden of wordt uitgevoerd, heeft verklaard dat hij daartegen geen bedenkingen heeft. Ingevolge het tweede lid kan de verklaring slechts worden geweigerd in het belang van een goede ruimtelijke ordening. Ingevolge artikel 6:19, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) heeft het bezwaar of beroep van rechtswege mede betrekking op een besluit tot intrekking, wijziging of vervanging van het bestreden besluit, tenzij partijen daarbij onvoldoende belang hebben. Procesbelang [appellant sub 1] bij beoordeling van zijn hoger beroep tegen de tussen- en de einduitspraak. 3. [appellant sub 2] stelt zich in zijn schriftelijke uiteenzetting op het standpunt dat [appellant sub 1] geen belang heeft bij een beoordeling van zijn hoger beroep. In dat verband voert hij allereerst, onder verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling van 19 april 2001 in zaaknr /1; JB 2001/154, aan dat zich wat betreft het besluit van 18 maart 2014 geen situatie als bedoeld in artikel 6:19 van de Awb voordoet, omdat er ten tijde van het nemen daarvan uitsluitend een beroep van hem aanhangig was en het een wijziging inhield ten nadele van [appellant sub 1], die als derde-belanghebende partij was bij de rechtbank. [appellant sub 1] diende, gelijk hij heeft gedaan, tegen dit besluit zelfstandig beroep in te stellen. [appellant sub 2] voert voorts aan dat de tussen- en de einduitspraak zien op het besluit tot weigering van de omgevingsvergunning en dat hetgeen in die uitspraken is overwogen geen gezag van gewijsde zal krijgen, omdat deze slechts betrekking hebben op een reeds ingetrokken besluit. Daarnaast zijn in de voormelde uitspraken geen beroepsgronden van [appellant sub 1] uitdrukkelijk en zonder voorbehoud verworpen, zodat [appellant sub 1] niet behoeft te vrezen dat in het vervolg van de procedure moet worden 23

24 uitgegaan van de juistheid van een dergelijke verwerping, aldus [appellant sub 2] Onder verwijzing naar de uitspraak van 24 december 2014 in zaak nr /1/A1 overweegt de Afdeling het volgende. Het besluit van 18 maart 2014 is genomen naar aanleiding en met inachtneming van de tussenuitspraak. Bij dat besluit is de omgevingsvergunning alsnog verleend. Gelet op artikel 6:19 van de Awb, wordt het besluit van 18 maart 2014 om die reden van rechtswege geacht onderwerp te zijn van het geding bij de rechtbank. Daarbij merkt de Afdeling op dat zij, gelet op het belang van de proceseconomie en een efficiënte geschilbeslechting waartoe deze bepaling strekt, geen aanleiding meer ziet voor de in voormelde uitspraak van 19 april 2001 aangegeven beperking van die bepaling. Derhalve is beroep van rechtswege van de zijde van [appellant sub 1] tegen dit besluit ontstaan. De rechtbank had hem in de gelegenheid moeten stellen zijn zienswijze tegen het besluit van 18 maart 2014 in te dienen en eventueel daarin geformuleerde bezwaren tegen het besluit van 18 maart 2014 als de gronden van het van rechtswege ontstane beroep moeten aanmerken. De rechtbank heeft ten onrechte over dit beroep geen inhoudelijk oordeel gegeven. Nu het besluit van 18 maart 2014, anders dan [appellant sub 2] heeft gesteld, als een besluit als bedoeld in artikel 6:19 van de Awb moet worden aangemerkt, heeft [appellant sub 1] reeds om die reden belang bij een beoordeling van zijn hoger beroep. Dat belang is er in gelegen dat, indien zijn hoger beroep gegrond zou zijn en de tussen- en de einduitspraak zouden worden vernietigd, de grondslag komt te ontvallen aan het besluit van 18 maart 2014, dat is genomen naar aanleiding van de opdracht van de rechtbank om de motivering te verbeteren van de weigering om de verklaring van geen bedenkingen te verlenen. Het besluit van 18 maart 2014 zou in dat geval moeten worden vernietigd. Hoger beroep van [appellant sub 1] tegen de tussen- en de einduitspraak 4. [appellant sub 1] betoogt dat de rechtbank in de tussenuitspraak ten onrechte heeft overwogen dat het besluit van de gemeenteraad van 14 februari 2013, dat het college aan zijn besluit van 26 maart 2013 ten grondslag heeft gelegd, onvoldoende en niet deugdelijk is gemotiveerd. In dit verband voert hij aan dat de rechtbank de weigering van de gemeenteraad om een verklaring van geen bedenkingen te verlenen, terughoudend had moeten toetsen, hetgeen ten onrechte niet is gebeurd. Voorts heeft de rechtbank ten onrechte overwogen dat het besluit van 26 maart 2013 een kenbare motivering mist, aldus [appellant sub 1] Voor het oordeel dat de rechtbank het besluit van 14 februari 2013 te indringend heeft getoetst, wordt in hetgeen [appellant sub 1] heeft aangevoerd geen aanleiding gevonden. Daarbij is van belang dat in het besluit van 14 februari 2013 is verwezen naar het raadvoorstel met nr en de "Zienswijzennota omgevingsvergunning Ruime Consiëntiestraat" van november In die stukken is echter niet gemotiveerd waarom de verklaring van geen bedenkingen wordt geweigerd, maar is uiteengezet waarom een verklaring van geen bedenkingen wel zou moeten worden verleend. Anders dan [appellant sub 1] betoogt, heeft de rechtbank dan ook met juistheid geconstateerd dat het besluit van de gemeenteraad van 14 februari 2013 in zoverre geen motivering van de weigering bevat. 24

25 In de tussenuitspraak is overwogen dat in het besluit van 26 maart 2013 is opgenomen dat de gemeenteraad aan de weigering om een verklaring van geen bedenkingen af te geven, ten grondslag heeft gelegd: "De geplande huizen komen zeer dicht op de achterzijde van de bestaande woningen te staan. Overwegingen van uitzicht en privacy maken dat de desbetreffende bewoners bezwaar hebben tegen de bouw van deze huizen. Het is betwistbaar dat hiermee een historische situatie hersteld wordt. Er is in de directe omgeving veel veranderd sinds de woningen die op deze plek stonden, zijn afgebroken. Het is heel goed mogelijk om binnen het plangebied twee woningen te realiseren die wel voldoen aan de redelijke eisen van welstand, maar die niet de nadelen hebben van het huidige ontwerp, zoals ook door de bewoners naar voren is gebracht in de commissievergadering van 10 januari jl." De rechtbank heeft die motivering terecht onvoldoende geacht. Een verklaring van geen bedenkingen kan ingevolge artikel 6.5, tweede lid, van het Bor slechts worden geweigerd in het belang van een goede ruimtelijke ordening. Nu de hierboven geciteerde motivering van de weigering om de verklaring van geen bedenkingen te verlenen, is ingegeven door argumenten die niet de goede ruimtelijke ordening, maar met name welstandelijke aspecten van het bouwplan betreffen, is het besluit van de gemeenteraad van 14 februari 2013, dat ten grondslag is gelegd aan het besluit van 26 maart 2013, om die reden onvoldoende gemotiveerd. De rechtbank is terecht tot dezelfde conclusie gekomen. Het betoog faalt. 5. [appellant sub 1] betoogt tevergeefs dat de rechtbank in de tussenuitspraak ten onrechte toepassing heeft gegeven aan artikel 8:51a van de Awb, omdat reparatie van het in overweging 10 van de tussenuitspraak geconstateerde gebrek in het besluit van 26 maart 2013 volgens hem niet mogelijk is. In de tussenuitspraak is het college in de gelegenheid gesteld de in de overwegingen 9 en 10 van de tussenuitspraak geconstateerde motiveringsgebreken in het besluit van 26 maart 2013 te herstellen. De aldus geboden mogelijkheid tot herstel behoefde niet noodzakelijkerwijs te leiden tot een besluit met dezelfde uitkomst als die van het besluit waaraan de geconstateerde gebreken kleefden. Tussenconclusie 6. Het hoger beroep is ongegrond voor zover het is gericht tegen de tussenuitspraak en gegrond voor zover het is gericht tegen de einduitspraak. De einduitspraak dient te worden vernietigd voor zover de rechtbank daarin niet inhoudelijk is ingegaan op het van rechtswege ontstane beroep van [appellant sub 1] tegen het besluit van 18 maart 2014 en voor het overige te worden bevestigd. Hoger beroepen van [appellant sub 2] en [appellant sub 1] tegen de uitspraak van 11 december De Afdeling is van oordeel dat de rechtbank ten onrechte in haar uitspraak van 11 december 2014 aanleiding heeft gezien om het bij haar door [appellant sub 1] ingediende beroep te beoordelen. Zij heeft dit ten onrechte beschouwd als een zelfstandig beroep en aldus miskend dat dit beroep had moeten worden betrokken bij het van rechtswege ontstane beroep van [appellant sub 1]. De door 25