Sjors van den Hoogen, veel meer dan een Kampioen

Transcriptie

1 Sjors van den Hoogen, veel meer dan een Kampioen Koen Kampioen is een jeugdserie over de twaalfjarige Koen en zijn vrienden, Niels, Renske, Aukje, Tarkan en Gijs. Samen vormen ze het jeugdteam van de voetbalclub FC Top. De serie werd afgelopen voorjaar door de AVRO op de buis gebracht en in de herfstvakantie herhaald.

2 Ergens in Twello woont de echte Koen Kampioen. Sjors van den Hoogen, zoals hij in het echte leven heet, is een fascinerende tiener. Midden in zijn toetsweek spreken we hem, gelukkig wist hij voor ons een gaatje te vinden in zijn drukke agenda. Acteren, voetballen? Prachtig. Maar school gaat wel voor. Ik ben pas dertien, zit pas vier jaar bij het betaalde voetbal, weet hij al op jonge leeftijd te relativeren. Het had weinig gescheeld of Sjors van den Hoogen was nooit Koen Kampioen geworden. Onze buurman had me het aanmeldingsformulier gegeven. Maar ik had niet zo veel zin om het in te vullen. Je moest er een creatieve invulling aan geven, best veel werk. Ik was wat lui, wilde liever voetballen op straat. Vader Marc gaf hem daarom maar een zetje. Hij zei kom op, toen ben ik alsnog aan de slag gegaan. Ik heb er toen ook echt mijn best op gedaan, één dag voor dat de inschrijvingstermijn sloot heb ik het ingestuurd. Snaaien In het voorjaar van 2011 waren de audities, gedurende de mei- zomer- en herfstvakantie volgden de audities en aansluitend de opnames. Hartstikke leuk. Maar dat vroege opstaan, om zes uur, daar moest ik wel even aan wennen. Gezellig, dat was het ook. Hij maakte er nieuwe vrienden en genoot van de gastvrijheid. Er stonden van die lange tafels met daarop van alles te eten. Als je zin had dan pakte je gewoon wat lekkers. Een frietje of een bal gehakt. Moeder Margot lacht. Op een gegeven moment kwamen we er achter dat hij twee keer warm op een dag at. Ze zag haar zoon groeien.

3 Dat ik aardig kan voetballen, dat wist ik wel. Maar acteren... Win-win situatie Na de eerste audities verwachtte Sjors dat het sprookje over zou zijn. Nu zal ik wel afvallen, dacht ik. Maar opeens werd ik gebeld. Of ik door wilde naar de volgende ronde. Het antwoord was lastig te geven. Dat wilde ik wel maar op de dag van de volgende audities moest ik ook voetballen voor Vitesse. Afzeggen of ruilen kon niet. Toch heb ik dat geprobeerd. Ik had mazzel. Iemand was ziek geworden en daarom kon ik toch auditie doen. Hij won zijn wedstrijd en veroverde de hoofdrol. Dat ik aardig kan voetballen, dat wist ik wel. Maar acteren, nee, dat wist ik niet. Er volgden 32 opnamedagen. Ruim een jaar geleden kwam er een voorlopig einde aan zijn avonturen op de kijkkast. Of ik ooit nog terug zal keren op het scherm? Geen idee. Ik heb nog wel auditie gedaan voor een film. Daarin moest ik een boerenzoon spelen. Maar de regisseur vond mij niet geschikt voor die rol. Ik was net iets te oud en te groot. Bovendien zou ik niet de uitstraling van een boerenzoon hebben. De ogen glinsteren. Hij vertelt vol overgave en houdt oog voor de details. Neem toch een koekje, wijst hij zijn ondervrager en de fotograaf op de schaal die voor hem staat. We bedanken beleefd. Volgens mij sta ik nu wel ingeschreven bij een castingbureau, kijkt hij moeder vragend aan. Ze corrigeert hem. Dat moet nog wel een keer gebeuren maar dat is er nog niet van gekomen.

4 Leergierig Belangrijker nog dan het acteren is het voetbal. Zes keer per week traint hij met de C2 van FC Twente op de velden van SV Twello. Ik ben de linker centrale verdediger. We spelen in een formatie, de bedoeling is dat ik doorschuif wanneer dat mogelijk is. Gelukkig is hij er weer helemaal bij. Blessureleed achtervolgde het jonge talent, half november speelde hij pas weer voor het eerst een hele wedstrijd. De keren dat hij voor ons in actie kon komen zijn te tellen op de vingers van één hand, kijkt trainer Marco Waslander terug naar de afgelopen anderhalf jaar. Hij is een linkspoot die centraal in de zone speelt. Een heel leergierige jongen. Als iemand over een uitstekende mentaliteit beschikt, dan is hij het wel, steekt de oefenmeester zijn bewondering voor zijn pupil niet onder stoelen of banken. De 13-jarige gymnasiast aan de Boerhaave houdt een strakke planning bij om het hectische leven in goede banen te leiden. Hij kan ontzettend goed plannen, dat gaat mij minder goed af, overpeinst moeder. Prioriteiten Ik ben al vanaf mijn tiende druk, dat vind ik juist leuk. Die planning is heel belangrijk. Als het op school niet goed zou gaan, dan zou dat direct consequenties hebben voor het voetbal. Nu mag ik sommige uren overslaan maar dat zou dan verleden tijd zijn. Ook bij het voetbal krijgen ze mijn schoolcijfers te zien. Sjors weet waar zijn

5 prioriteiten (moeten) liggen. Hij heeft een goede drive, prijst zijn moeder hem. En hij is realistisch. Veel jongens zullen afvallen, het betaalde voetbal niet halen. Daar denkt hij ook over na. Op een gegeven moment moest hij kiezen om óf bij Vitesse te blijven spelen óf om naar het gymnasium te gaan. Dat combineren was niet mogelijk. Wij dachten dat hij daar flink over na zou moeten denken. Maar een dag nadat hij voor die keuze werd gesteld vertelde hij ons al dat hij in dat geval zou stoppen bij Vitesse. Domme vraag Het turbulente leven van het gezin, zus Maloe (12) mocht meerdere keren figureren tijdens de serie, is in rustiger vaarwater terechtgekomen. Nou is Sjors er ook de jongen niet naar om zich al te druk te maken. Zonder stress en met een opvallende openheid kijkt hij de wereld in. Maar domme vragen moet je hem niet stellen. Wat ik over tien jaar denk te doen? Dan ben ik voetballer, in mijn vrije tijd zou ik graag acteren. En ik hoop tegen die tijd een studie afgerond te hebben of er mee bezig te zijn. Wat als ik geen prof kan worden? Hij kijkt alsof hij water ziet branden. Ja, natuurlijk blijf ik dan voetballen. Ik blijf altijd voetballen. In dat geval waarschijnlijk bij Voorwaarts, blijft hij zijn huidige woonplaats trouw. Met een welgemeend Wilt u echt geen koek, nemen we afscheid van de onbevangen jeugdheld. Daar gaan we, links- of rechtsom, meer van horen. Bedankt voor jullie komst! auteur Eric Bosman fotografie Ilona Hendriks