Wat een bullshit zeg... Dinsdag 15 mei 2012, uur

Transcriptie

1 Wat een bullshit zeg... Dinsdag 15 mei 2012, uur Om 8.00 uur deze ochtend wekt Marien me, want er staan twee vrij belangrijke afspraken. De eerste bij mijn psychiater om uur over de medicatie. Vervolgens om uur worden Mozus en ik verwacht bij Hannelore, zijn advocaat voor de alcoholkwestie(s). Ik zeg Marien ik kom er zo uit, tien minuten, val weer in slaap, word weer gewekt door mijn jonge vriend. Zo gaat dat door tot uur, het moment dat ik besef dat ik bijna geen tijd meer heb en het nog maar de vraag is of ik het überhaupt nog ga redden. Ik spring letterlijk uit bed gelijk de douche in. Ik maak er niet al te veel werk van, dus vertrek naturel, alleen met foundation op richting de Donken. Het is op het moment van aankomst al uur, maar ik krijg meteen al de indruk dat dat niet erg is, want het spreekuur is wat uitgelopen. Ik heb net plaatsgenomen, mijn zonnebril afgezet, als er een vrij onverzorgd ogende jongeman met vermoedelijk zijn moeder binnen komt druppelen. Op de vraag met wie hij een afspraak heeft antwoordt de jongen ongeïnteresseerd: 'Ik zou het niet weten'. Zijn moeder die op één kruk heen en weer ijsbeert verduidelijkt het nog aan de secretaresse door te mompelen: 'Met de psychiater (uitgesproken op zijn tante Beppies)'. De jongeman mag nog zijn geboortedatum doorgeven. Frappant, hij is ook een volbloed leeuw bemerk ik, want ik vang het hele gesprek woord voor woord op. Zo koninklijk ziet ie er niet uit. Aan te nemen valt dat deze leeuw helemaal niet lekker in zijn vel zit en helemaal al niet het sprankelijke middelpunt van de belangstelling is. Eindelijk neemt ie plaats, maar zijn moeder blijft irritant door ijsberen, overduidelijk een vervelend stuk vreten, misschien zelfs wel de oorzaak van zijn ellende. Hij kijkt me even doordringend aan vanonder zijn pet, want ik ben natuurlijk wél het aandachtspunt van de wachtkamer ;-), en ik zie in zijn ogen iets aandoenlijks. Ik heb verder geen tijd om me daar meer in te verdiepen want mijn aandacht wordt getrokken door een jonge meid die de wachtkamer in loopt en mij uitnodigt mee te gaan. Het is de psychiater, een Belgse, waarmee ik het vanaf het begin af aan al goed kan vinden. Ik heb dus op eigen houtje mijn Fluoxetine dosering omhoog gegooid en daar gaat ons gesprek voornamelijk over. Voor haar is het helemaal geen probleem dat ik eigen dokter heb gespeeld, vindt het zelfs een goed initiatief en gaat nog een druppel verder door voor te stellen om het anti-psychoticum Abilify af te bouwen. Toppie, want ik wil daar graag vanaf, omdat dat middel een dodelijke afloop kan hebben en als je het lang gebruikt verkort dat je leven met maar liefst 20 jaar. We gaan voorlopig over op 10 mg i.p.v. 15 mg. Ik zal gauw genoeg merken dat ik daardoor minder diep slaap en sneller uit mijn slaap wakker word. Voor mij fijn, maar ook voor degene die mij probeert wakker te krijgen elke morgen, mijn schatteke. Opeens gaat mijn telefoon af. Ik zeg dat ik moet opnemen omdat het een advocaat kan zijn. Ik zie in het schermpje staan Mozus, neem op met: 'Ben je al klaar, ja, dan kom ik eraan'. Cindy (arts) vraagt verbaasd: 'Was dat je advocaat?'. Dus ik leg het verhaal uit, dat ik met Moos naar een advocaat ga na dit gesprek. We krijgen het nog even over een reïntegratietraject, waarop ik aangeef dat ik daar geen heil in zie en dus niet wil meewerken. We komen als laatste tot de conclusie dat ik een druk gevuld leven heb en dus helemaal geen daginvulling nodig heb. Een pak van mijn hart. Ze faxt het recept naar de pillenboer en we nemen afscheid. De nieuwe 1 van 12

2 afspraak vindt pas over een half jaar plaats uur: ik zit met 'de hasjkoning' in de smaakvol ingerichte wachtkamer van Hannelore. Op de minuut nauwkeurig komt ze ons ophalen, heel sportief gekleed in spijkerbroek. We nemen plaats in haar spreekkamer. We hebben keurig ons huiswerk gedaan en hebben de stukken bij ons, die we even puntsgewijs doornemen. Ik maak ondertussen aantekeningen, alsof ik de PA (personal assistant) ben van deze man uit de onderwereld. Duidelijk wordt dat Moos weer eens een lulverhaal heeft opgehangen tijdens het verhoor van destijds. Hij heeft verklaart maar 2 tot 3 glazen wijn te hebben gedronken voor uur 's nachts, terwijl tijdens de bloedproef om uur, 7 uur later dus, het promilage nog 0,97/ml is. De rechter en iedereen weet dat hij gelogen heeft. Hij zal tijdens de zitting op 28 juni zijn verklaring tegenover de rechter wijzigen, want dat komt beter over. Verder kon ik mijn lachen bijna niet inhouden toen Mozus aan Hannelore meldde dat hij een nieuwe baan heeft gevonden bij een drukkerij als koerier, dus dat hij zijn rijbewijs nodig heeft. Wat een portret. Verder zou hij op een verjaardag van een vriendin zijn geweest. Ook gelul, hij kwam uit een (dicht) café waar ie onder het genot van whiskey en andere genotsmiddelen heeft zitten pokeren, maar dat terzijde. Hannelore kijkt heel verbaasd als na afloop van het gesprek Moos contant betaalt uit een enorme stapel honderdjes en vijftigjes, natuurlijk opmerkelijk aangezien hij op minimumloon leeft op papier. Ik weet zeker dat ze in de gaten heeft dat dit verhaal van onder tot boven bullshit is, maar ze houdt haar mond, want eigenlijk doet dat nu even niet terzake. Na de advocaat rijden we in de Mercedes Benz naar Mozus' huis. Onderweg leg ik hem uit dat hij beter never nooit meer met alcohol op moet gaan rijden, want dan is ie zijn rijbewijs levenslang kwijt, geen twijfel mogelijk. Ik laat Kees nog uit en neem mijn 'fooi' in ontvangst. Ik ga er meteen mee naar het winkelcentrum. Dat heb ik wel verdiend. Eindelijk thuisgekomen tref ik Marien, die het niet zo wijs van mij vindt dat ik geshopt heb. We hebben een en ander op de pof genomen vorige week, wat we nog moeten afbetalen. Maar ik vond nagelriembalsem van Trind toch iets belangrijker dan dat ;-). Marien was maar even thuis, want die heeft het maar druk met zijn eigen projecten. In zijn horoscoop van vandaag stond dat hij deze vrijheid nodig heeft. Mij best. Ik ben niet moeilijk. In mijn horoscoop las ik dat ik een financiële meevaller krijg. Positiviteit alom! Wie is die jongen op facebook? Zondag 20 mei 2012, uur Terugblik op zaterdag: De dag begon al gestresst. Ik werd wakker van de telefoon rond uur terwijl ik mijn wekker op uur had gezet de vorige nacht. Degene aan de lijn was niemand minder dan mijn vader, die wilde weten of ik al uit bed gestapt was en of ik inderdaad om uur klaar zou staan om opgehaald te worden door hem en ma om naar oma's verjaardag te gaan. Ik deed het voorkomen alsof ik al fris en fruitig naast mijn bed stond maar niets was minder waar. Ik dommelde nog half in de armen van Marien, met wie ik een passionele nacht had beleefd die nog doorpulseerde in mijn lichaam. De gedachte aan een manicuresetje dat ik wilde gaan 2 van 12

3 kopen deed me toch besluiten om snel op te staan. Zo gezegd zo gedaan. Ondertussen bekeek ik de huiskamer die ontploft leek en constateerde dat het onbegonnen werk was om hals over de kop het hele huis te gaan poetsen voor die paar minuten dat pa en ma binnen zouden zijn. Ik dacht: 'Kom ik bel ze even op'. Ik zei tegen ma die opnam: 'Reken er niet op dat het hier spik en span is, want ik zit in tijdnood'. Mam antwoordde heel laconiek tot mijn verbazing met: 'Oh, als jij maar pakkie deftig klaar staat om uur dan is het goed, wij komen niet naar binnen'. Een pak van mijn hart. Ik schoof meteen het schoonmaken de lange baan op, pakte de fiets en ging lekker shoppen in de stad. Rond uur besefte ik duidelijker dat ik er tip top uit wilde zien. Weer lichtelijke stress, want de sporen van een wilde nacht waren best duidelijk te zien in mijn gezicht. Eerst koos ik mijn kleding. Een rok wordt door sowieso mijn moeder gewaardeerd, dus daar hield ik netjes rekening mee. Ik koos voor een minispijkerrokje met zwarte leggings met daarop een felgekleurd tuniek. Niet bepaald pakkie deftig, meer richting casual-sexy. Ik wilde eens kijken wat hierop de reacties zouden zijn. Klokslag uur ging mijn mobiel af. Pa, om te melden dat ze over 20 minuten zouden aankomen. Ruim tijd nog om de puntjes op de i te zetten en om een pijpje groene shit te roken. De huiskamer leek verdacht veel op een coffeeshop zo net voor de sereniteit van die dag. Toen ik het witte wagentje van pa en ma zag aankomen stoof ik elegant-robuust de trappen af recht in de armen van mijn moeder. Ze was verrast door mijn looks en nagels niet te vergeten. Ze vond het minirokje niet te kort neem ik aan, want ze gaf me een compliment vanwege dat gekleurde tuniek dat me gelikt stond. Om mijn nek bungelden de twee telefoons. Dat stuitte toen er een van de exemplaren afging (Moos), net toen we Roosendaal uit reden, op onbegrip. Ma droeg me op om de telefoons uit te zetten, wat ik geweigerd heb, omdat het voor mij niet mogelijk is om onbereikbaar te zijn op dit soort tijdstippen. Ik heb een compromis met haar gesloten. Ik heb de telefoons van mijn nek afgehaald en in mijn tas gestopt. Na een rustige autorit van 3 kwartier parkeerde pa de wagen bij het zaaltje waar het feestje plaats vond. Een zus van ma zat me al op te wachten, al rokend, riep: 'Ben je afgevallen?' en was duidelijk in haar nopjes daarmee, want ze zei een paar keer: 'wat netjes'. In het zaaltje waren al wat familieleden aanwezig en het feestvarken. Na het gebruikelijke felicitatierondje ben ik met de rokende tante buiten gaan beppen. De rest van het volk druppelde binnen, met opvallend veel kinderen en weer een zwangere nicht in het spel. Het feestje bestond eigenlijk voornamelijk uit bijpraten onderling, want dit kun je gerust een jaarlijkse reunie noemen. De meesten zie ik alleen maar op deze verjaardag en op die van opa. Een jonge nicht van me, die voorheen niet gelukkig was in de liefde, vertelde me tot mijn blijheid dat ze een vriend heeft tegenwoordig, een moslim (! Irakees) of all people. Mooi, dan ben ik dus niet de enige die een man verkiest van een ander geloof, wat natuurlijk binnen onze kerkelijke familie vrij erg taboe is. Als afsluiting van deze geslaagde middag hebben wij (pa, ma ik en het gezin Jojo) gegeten bij 3 van 12

4 opa en oma. Tijdens het bidden gingen natuurlijk een voor een mijn mobieltjes af, duidelijk dus Marien. Weer onbegrip. Vanwege onvoldoende beltegoed, mocht ik vanaf oma's telefoon terugbellen. Mijn lieffie wilde weten wanneer ie met een gerust hartje kon komen. Wij waren nog aan het eten dus dat duurde sowieso nog een uur. Toen op weg naar Roosendaal met pa en ma in het witte koekblik. Er werden van twee kanten vragen op mij afgevuurd. Vooral de steeds terugkerende vraag: 'Wie is die jongen op facebook?' irriteerde me. Ik heb er weer een mooi verhaal van gebreid, want ik weet toch dat ze me niet geloven. In hun hoofden zit een waan, namelijk dat Marien de zoon is van Mozus. Het moet toch niet veel gekker worden, wat een ranzigheid popt er op in hun gedachten. Ik ben niet van plan om moeite te doen om Marien voor te stellen. Mijn schatje en ik doen dat pas als het nodig is (kind op komst ofzoiets). Voor mijn tempel parkeerde pa de locomotief. Ma probeerde nog een paar smoezen om boven te komen, maar ik heb haar in het ongewisse gelaten. Ze zijn naar huis gereden met de indruk dat er een moslim bij me woont ;-). Zwaaiend vanaf mijn balkon zag ik het stel vertrekken. Een minuut of tien later en een jointje verder kwam Marien thuis. Ik viel 'em in het portiek al in zijn armen, want ik had 'em gigantisch gemist. Hij mij ook. Een avond vol passie volgde en eindigde op de wasmachine, waar we nu van na zitten te genieten. Dinsdagmorgen 22 mei 2012, uur: Marien en ik zijn heel vroeg uit de veren en vertrekken richting Moos met Cabbie erbij. We gaan Kees verrassen met een wandeling met zijn leuke broertje, want zijn baas kan weer niks vanwege zijn vingers. Ik kom bij Moos binnen, zet ff snel koffie en stap dan blij de deur uit de zonovergoten natuur in. Bij het bankje vlakbij Moos huis staan Marien en Cabbie te wachten. Ze doen elkaar niets, dus wij denken: 'Goh dat gaat lekker'. Tot het moment dat ik voor loop met Kees. Cabbie begint groen en geel uit te slaan van jaloezie en Kees is bijna niet te hanteren. Marien stelt daarom voor om even te wisselen van hond. Dat gaat ook nog goed de hele wandeling daarna ook. Dan wil ik Kees weer terug om hem bij Moos af te leveren. We switchen snel van hond, maar dan net op een onverwacht moment haalt Cabbie uit naar Kees, die woedend wordt. Hij valt Cabbie vol in zijn flanken aan, gereed om een einde te maken aan mijn mopjes leven. Ik handel uit instinct als ik ze uit elkaar haal, val op mijn knieën naast Cabbie neer die hijgt van schrik. Ik kijk 'em meteen na en zie aan zijn rechterzijkant werkelijk een groot gapend bloedend gat van ongeveer 15 cm lang wat me doet kokhalzen. Cabbie geeft geen kick maar is heel stil. Hij tilt nog wel dapper zijn pootje op tegen de bomen. Als een speer breng ik Kees naar huis en ga terug naar Marien en Cabbie met verband. Het gat lijkt nog groter dan daarvoor, dus besluiten we direct naar de dierenkliniek lopen. Cabbie is een angsthaas die daardoor bijt in dit soort situaties. Hij wordt daar dus door mij gemuilkorfd en gekalmeerd terwijl de dierenarts hem helemaal nakijkt. Ik blijf bij 'em tot ie in slaap sukkelt van de narcose. Dan mogen wij naar huis. Ze zullen bellen als Cabbie weer bij is, gehecht en al. 4 van 12

5 Marien loopt naar mijn huis en ik ga richting Mozus, weer de verpleegster uithangen. Bloederig dinsdag 22 mei 2012, uur Inleiding: Mijn emoties zijn momenteel even niet meer te hanteren. Ik heb namelijk internet geïnstalleerd op mijn net op de kop getikte laptop bij Mozus thuis. Dat ging niet van een leien dakje, draadloos kreeg ik niet voor elkaar dus daarom maar met kabel. Wat betekent dit nu concreet voor mij en jullie. Ik kan nu als ik bij Moos ben onbeperkt internetten op mijn eigen laptop, dus ik kan voorlopig veel meer online zijn. Waarom is Ziggo nog niet geregeld? Die zijn gewoon te laks. A.s. zaterdag komt mijn installatiepakket dan eindelijk aan, de dag dat alle frustraties ophouden. Terugblik op maandag 21 mei 2012, tijdstip onbekend: Ik ben halverwege de ochtend bij Mozus aanbeland om zaken te regelen als advocaat, boekhouder, zand bestellen. Moos is in de tuin het gras aan het maaien. Ik denk nog, waarom doe je dat eigenlijk?, als ik een luide schreeuw vanuit de tuin hoor. Moos komt huilend naar binnen met zijn hand naar voren waaruit veel bloed komt. Ik weet meteen hoe laat het is, kijk, en zie twee half geamputeerde vingers aan zijn linkerhand. Moos heeft overduidelijk veel pijn. Ik raak bijna in paniek als ik geen theedoek of iets kan vinden om de toppen op de vingers te houden terwijl Moos heen en weer loopt te janken. Ik pak in Godsnaam maar een kledingstuk, geef die aan Moos, pak de sleutel van de Mercedes, bonjour Moos de auto in en rijd zo snel als mogelijk met de gillende man naast me naar de spoedeisende hulp. Ik parkeer de wagen waar ik 'em kwijt kan, op een invalideplek. We rennen naar binnen. De dame achter de balie blijft heel kalm. Ze stelt op haar dooie gemakje allerlei vragen aan Moos en mij, waarvan ik denk: 'Who cares?'. Moos wordt terwijl ik die hele waslijst beantwoord geïnjecteerd met een verdovend middel, zodat hij de pijn niet meer voelt. Het hechten en verbinden neemt nog een hele tijd in beslag. We komen pas om uur thuis. Daar gaan de zaken gewoon door, vingertoppen eraf of niet. Ik hou mijn hart vast bij het zien van het bebloedde verband om zijn vingers. Wat ie doet is zeer onverstandig. De hand moet omhoog gehouden worden, maar we kennen Moos, eigenwijzer dan ik, dus die doet wat ie zelf nodig vindt. Ik ben ineens weer veel vaker nodig dan anders. Etterige sfeer vrijdag 25 mei 2012, uur Met 'Ik ben niets dan dit, wat jij voor je ziet' (Blöf) op de achtergrond start ik met mijn gebruikelijke 'einde van de dag evaluatie' achter de laptop aan de grote tafel met wijds uitzicht over de prachtige natuur afgewisseld met menselijke rotzooi rondom mijn appartementje. Dit wordt de laatste dag zonder internet in de tempel. Dat gegeven maakt me een vorm van opgetogen richting uitgelaten. Ik heb deze week al wat voorproefavondjes internet beleefd in huize Mozus, waarvan ik gerust kan zeggen dat ze goed zijn bevallen. Zo ook de afgelopen avond. 5 van 12

6 Halverwege donderdagavond vertrek ik op de fiets, met voorop een rieten mand, waarin een Samsonite laptoptas zit en een Diesel schoudertas, gevuld met de spullen die ik nodig heb om de avond goed door te komen bij Moos. Daar aangekomen start ik, zowat zonder gedag te zeggen, meteen de laptop op en ga ongezellig aan de grote tafel zitten shoppen, Moos beduusd op bank 1 achterlatend. Mijn oog is gevallen op schoenen van Tamaris en een roze Sony Ericsson W205, die ik vrijwel zeker ga kopen morgen. Ik heb even onderzoek gedaan naar prijzen en dergelijke zodat ik geen kat in de zak ga kopen. Daar heb ik een gloeiende hekel aan. Verder heb ik nog een Golla tasje op de kop getikt en al meteen betaald. Ondertussen stroomt de kamer vol met jonge kerels die komen kletsen met ome Moos. Ik doe geen moeite om ze van drinken te voorzien, want ik ben volop bezig op de laptop op een manier van 'waag het niet te storen'. Tussen de bedrijven door stift ik mijn lippen met bling bling lipgloss met ingebouwde spiegel met lampje. Tussen Kees en mij heerst een etterige sfeer. Kees probeert uit alle macht mij liefdevol te stemmen, maar ik scheld 'em uit voor 'klootzak' en laat 'em volledig links liggen. Ik ben nog niet zover dat ik het hem kan vergeven dat ie Cabbie zo wreed heeft toegetakeld. Hij kan het bovendien ook vergeten om tijdens Mozus' afwezigheid bij ons te komen logeren. Kom nou. Ik kan dit soort min gedrag toch niet belonen. Ineens ben ik Moos, zijn bezoek, en Kees beu, sluit de laptop af, pak mijn tassen in en vertrek weer richting huis, ook weer bijna zonder gedag te zeggen. Ik vraag 'em niet eens om geld of weed zo'n hekel begin ik te krijgen hier te zijn bij die patsers. Ik doorkruis een klein deel van Roosendaal en beland thuis aan, al voordat ik de sleutel in de portiekdeur steek begroet door Cabbie. Hij heeft me meer nodig dan anders, nu hij gewond is geraakt. Ik eindig met kort Cabbie-nieuws: Cabbie maakt het goed. Zijn kap heb ik vorige nacht afgedaan, omdat meneertje niet kon slapen. Poepen lukte 'em ook niet vanwege die kap. Ik wilde even aankijken of ie de wond met rust zou laten. Hij gedraagt zich ronduit kranig, want hij blijft er netjes van af, werkt niet tegen als ik hem zijn pillen en emulsies toedien en is o zo lief voor ons. Agressie door mij veroorzaakt vrijdag 3 augustus 2012, uur Rondom 10 uur vanmorgen laat ik Kees even uit. Komen we een dominant Beagle-reutje tegen. Kees ziet het arrogante exemplaar, gaat in de aanvalshouding staan, ik roep nog een commando, zet me schrap, Kees is klaar voor de aanval. Ik voel een enorme ruk aan de riem, struikel over Kees' achterlijf en BAM lig languit op het schelpenpad. Er ontglipt me een vloek en iets in de trant van 'teringkuthond', zie de man verbaasd naar me staan kijken met zijn handen in zijn zij. Echt zo baas zo hond. Knieën open, rode vlekken op mijn spijkerbroek, steentjes in mijn handpalmen. Ik ben het gelijk helemaal zat met het uitlaten van dat monster van Mozus. Ik loop mijn stevige passen, van binnen kokend, richting Moos' huis. Daar val ik stevig tegen hem uit. Dat ie het voortaan verder kan vergeten dat ik Kees nog uit laat. Moos 6 van 12

7 gooit zoals gewoonlijk alle verantwoordelijkheid voor mijn voeten, door te zeggen dat Kees alleen zo agressief is als ik 'em uitlaat, dat dat dus aan mij ligt... Vaag verhaal maandag 13 augustus 2012, 02:40 En dan ben je 35 geworden. Ik zit op bank 2 in huize Mozus Sensation 2012 te beluisteren via de koptelefoon. Het volume heb ik op maximaal gezet, maar nog hoor ik de Arabische shit van Mozus erdoor heen. Marien heb ik thuis in bed achter gelaten. Hij heeft me om precies 0.00 uur als eerste gefeliciteerd met duizelingwekkende zoenen op mijn mond. Omdat ik nog niet lang wakker was heb ik besloten om naar Moos te lopen om mijn tijd achter de laptop te gaan verdoen. Gisteren, zondag, werd ik pas om uur wakker van Moos, die me al een tijdje probeerde wakker te roepen. Ik ben weer daar k-o gegaan van de vermoeidheid. Ik keek op mijn telefoon, 7 oproepen gemist van o.a. mijn moeder. Zij wilde natuurlijk weten of onze afspraak voor a.s. dinsdag nog wel doorgaat. Ik ben een type die gerust net van te voren afbelt, of erger helemaal niet komt opdagen. Net toen ik onder de douche stond, heeft ze weer tweemaal gebeld. Ik heb haar niet terug kunnen bellen omdat ik geen beltegoed had en niet via de telefoon van Mozus wilde bellen. Dus mam zit nog steeds in het onzekere. Toen belde ik Marien. Die bleek mijn medicijnen aan het halen te zijn helemaal te voet naar het ziekenhuis. Die waren inderdaad net op, en ik ben zelf te laks geweest om ze te halen. Ik ben de laatste tijd heel laks met wel meer dingen. We spraken af bij mij thuis. Ik ben gelijk gaan lopen. De laptop mocht ik deze keer niet meenemen. Mozus speelt weer een machtsspelletje. Na een lekkere tête-à -tête met Marien ben ik vrij snel weer terug gegaan naar Mozus' huis om weer in te loggen en te eten. Die heeft niets anders gedaan dan mijn storen in mijn concentratie. Hij wil de hele tijd opdrachten uitdelen die ik dan meteen moet opvolgen. Ik moet naar hém luisteren en naar niemand anders. Derhalve ben ik weer rap terug gelopen naar mijn tempel. Al bij binnenkomst overviel een ernstige vorm van chagrijnigheid mij, waardoor ik met de dekens over mijn hoofd in bed ben gaan liggen. Marien probeerde me nog op te vrolijken, maar tevergeefs. Ik zat met de gedachte: 'Hoe wij ons leven leven is geen leven te noemen' in mijn hoofd. Toen vroeg hij me ook nog of ik mijn avondmedicatie al wel had ingenomen. Toen ontplofte ik, maar hield me net op tijd in, toen ik bedacht dat hij dat alleen maar vraagt uit zorg. Terwijl ik het opvatte als een belediging. Na een half uur draaien en doen ben ik er weer uit gegaan. Het was tenslotte bijna 0.00 uur, dus ja... Vlinders en Burberry dinsdag 14 augustus 2012, 20:58 uur 7 van 12

8 Ondanks de nare nasmaak van het geheel, hier toch een verslag. Ik lig in bed te kroelen met Marien, gaat mijn telefoon af. Pa. Om te zeggen dat hij en ma omstreeks uur voor de deur zullen staan om me mee te nemen naar de Vlindertuin in Zwammerdam, te ere van mijn 35-ste verjaardag. Ik blijf nog een half uur dommelen, stap dan uit bed en ga douchen. De douche is geen stortdouche meer tegenwoordig, maar een spuitdouche. Er zit een lekkage in de doucheslang. Onder luid gescheld douche ik me voor zover mogelijk. Ik kleed me casual in spijkerbroek met t-shirt. Qua make-up hou ik het minimaal. Gewoon omdat ik eerlijk gezegd totaal geen zin meer heb. Iets later dan gepland gaat de portiekbel. Ik neem afscheid van Cabbie (Marien is al weg op dat moment) en huppel de trappen af naar beneden. Daar staat mamma. Ik val haar in de armen en kus daarna pa. Ze nemen me eerst mee naar de stad, om mijn cadeau zelf uit te kiezen. Ik kies eens een keer voor Burberry Brit, 100 ml. Ik krijg er ook een rokertje bij, zoals wel vaker. Ik ben nog half in slaap als we onze reis vervolgen naar Zeeland. Onderweg onderga ik een gestapo-verhoor waar je u tegen zegt. Heb je dit, heb je dat, zie je die nog, en wandel je nog met die...? Dan zet pa de radio op radio 1, de gezelligste zender van Nederland. Toevallig zijn de onderwerpen die aan bod komen (menselijk brein o.a.) zo interessant dat ik wakker word. Mijn humeur begint langzaam aan te verbeteren. Aangekomen bij de Vlindertuin uit mamma zoals gewoonlijk haar enthousiasme. Ze is helemaal in haar sas. 'Kom', zegt ze: 'We nemen eerst een bakje koffie met taart'. Ik ben uitgehongerd, dus vreet het stuk appeltaart in rap tempo op. Ik zie pa en ma denken: 'Zou ze al lang niet gegeten hebben?'. Dan de Vlindertuin in. We staan net bij de eigenaar die een slang om zijn nek heeft gedrappeerd, als ik enorme buikkrampen voel opkomen. Dat is een normaal fenomeen als ik bij pa en ma in de buurt ben. Dus ik haast mezelf naar het toilet. En ja hoor, diarree, het bekende recept. Puur zenuwen. Ik voel me klein bij die twee. Als dat eruit is voel ik me weer een stukje opgewekter. Ik maak zelfs grapjes hier en daar. De echte Jaan laat haar gezicht zien. Ik geniet van de fladderende kleurrijke wezentjes om me heen. Ze trakteren me nog op een warme maaltijd tot slot. Ik heb onwijs zin in alcohol, maar bestel toch cassis bij het eten. Ik wil de oudjes niet expres op stang jagen, dus ik lever mezelf in. Voor het eten bidden pa en ma uitgebreid. Altijd een vervelend moment. Ik bid zelf niet voor het eten, al lang niet meer. Gek genoeg heb ik weinig trek. Ik krijg alleen de kipschnitzel weg. Tijdens het eten vertel ik onzinverhalen. Dat ik Nederland zat ben en liever zou emigreren naar bijvoorbeeld Marokko. Pa doet gezellig mee, door de boel hier en daar aan te dikken. Eigenlijk hebben we best dikke pret. We staan op het punt naar Roosendaal terug te gaan. Ik bedenk alvast wat ik wil gaan doen daarna. Naar Mozus lijkt me het beste, maar ik kan niet bellen. Dus ik vraag de ouwelui of ik even een minuut mag bellen op hun kosten. Als ik vertel dat ik Moos wil bellen weigert mam. 8 van 12

9 Pa wil het nog wel doen, maar zo te zien heeft ma tegenwoordig de broek aan. Het gaat niet door. Dat schiet bij mij in het verkeerde keelgat. Een woordenwisseling ontstaat, waarin natuurlijk mijn geloof in God weer in twijfel wordt getrokken, wat me nog woester maakt. Ik gooi ze e.e.a. aan scherpe opmerkingen voor de voeten en hou daarna verder mijn mond. Lisette mag ik wel bellen, maar mam wil zelf het nummer intoetsen, omdat ze niet gelooft dat ik echt Lisette ga bellen. Tsss. Het vertrouwen in Jaan is weer ver te zoeken. Ze willen me ook nog afzetten bij Lisetje gelukkig, maar heel de sfeer is verziekt. Ik ben van binnen woedend en de gedachte: 'Verbreek het contact' blijft door echoën in mijn hoofd. Ik neem afscheid van ze en loop zonder om te kijken en zonder te zwaaien naar Lisette's huis. Bij Lisette val ik met de deur in huis met mijn frustraties. Ze praat me er aardig uit. Dat lucht op, maar de onrust blijft nog even doorsudderen. Ik kan niet begrijpen dat zij zichzelf Christen noemen. Jaan-Jesus-Christos vrijdag 24 augustus 2012, 00:37 uur uur: Ik draai de sleutel van mijn tempel om in het slot, een keer, twee keer. Marien is dus weg, want de deur is afgesloten. Ik loop langzaam naar binnen, de huiskamer in. Daar zie ik al meteen een jas liggen van Marien. 'Hij komt nog terug dus' concludeer ik. Ik ga op de bank zitten, pak de laptop uit de tas en start 'em op. Ik zit koud vijf minuten, hoor ik de deur open gaan, Marien. Ik kijk niet op van mijn beeldscherm. Hij loopt zonder wat te zeggen de slaapkamer in. Komt later de huiskamer in, trekt zijn jas aan en vraagt me: 'Ga je mee'. Ik kijk verbaasd op en vraag: 'Pardon, waar naartoe?'. Blijkt dat hij samen Cabbie uit wil laten. Ik bedank voor de eer, want ik ben er niet bepaald blij mee dat ik niet serieus word genomen. Hoe haalt hij het in zijn hoofd om net te doen alsof er niets gebeurd is? Terwijl hij Cabbie uitlaat, denk ik even na. Ik kan nu twee dingen doen: 1) hem er weer uit bonjouren, 2) dit maar weer door de vingers zien en hem alsnog kans geven tot 18 september. Ik heb sterk het vermoeden dat Marien wel zegt dat ie makkelijk iets anders kan krijgen binnen no time, maar dat daar geen fuck van waar is. Hij kan geen kant op. Natuurlijk komt de zachte, Jesus-Christ-achtige kant van Jaan naar boven. Ik moet bijna huilen bij het idee dat hij op straat rond zou moeten lopen met zijn spulletjes. Ik denk aan de leuke momenten die er ook zijn geweest, het lief en leed wat we met elkaar gedeeld hebben. Dat ik de langste relatie ben die Marien heeft gehad. Dat hij tegen vrienden van me zegt dat ie zo blij is met me. Dit alles doet me besluiten niets te zeggen, maar hem tot 18/09 de kans te geven, zoals we hadden afgesproken. Marien komt terug met Cabbie. Ik zeg niets over bovenstaande, doe alsof er niets aan de hand is. Hij zegt ook niets over het voorval. Hij haalt de was af en draait een nieuwe. Ik zie aan 'em dat ie gespannen is, want hij fronst continu zijn voorhoofd. Ik ga verder met mijn zaakjes op internet, hij leest de krant. We wisselen bijna geen woord. Ik geef hem expres weinig aandacht, omdat hij best mag weten dat ik mijn vertrouwen in hem steeds meer en meer verlies. Hij mag best weten dat ik gehakt van 'em ga maken als hij op 18 september zijn 9 van 12

10 woord niet houdt. Hij mag best weten dat mijn liefde op deze manier steeds verder wegdrijft. Hij mag best weten dat ik hem al als een afgeschreven zaak zie. Hij mag het allemaal best weten. Maar ik zal 'em niet laten zien hoeveel verdriet hij me steeds doet. Die lol gun ik hem niet. Vrijpartij, geknal, manie, depressie zaterdag 22 september 2012, 05:19 uur Omstreeks uur: middenin een vrijpartij met Marien op bank 2, klinkt twee keer het irritante geluid van mijn mobiele telefoon. We doen alsof we het niet horen en maken ons onderonsje passioneel af. Het was geruime tijd geleden dat we de liefde bedreven, vermoedelijk door de gammelheid van ons bed. Als ik me aangekleed heb kijk ik wie de ongeduldige beller was. Niet verrassend blijkt het Mozus te zijn. Ik besluit nog even naar hem toe te gaan. Ik ben koud binnen daar, horen we geknal in de achtertuin. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik weet bijna zeker dat het schoten zijn. Mozus denkt hetzelfde. Hij rent naar de achterdeur met Kees op zijn hielen. Ik blijf panisch van angst achter in de kamer. Moos kijkt door het ruit in de achterdeur. Gelukkig is het loos alarm. Een of andere grapjas veroorzaakte de herrie door vuurwerk af te steken. Ik blijf nog zeker een kwartier trillen van de schrik. Op een gegeven moment is Mozus op de bank in slaap gevallen. Ik zit dan nog achter de laptop aan tafel. Omdat er op het net niet veel te beleven is ga ik met mijn nagels aan de gang. Eerst remove ik de paarse lak, daarna de balsamverzoring. Dan breng ik de basislak aan. Ik ben daar net mee klaar, wordt Mozus wakker van de chemische lucht. Hij is woedend als hij ziet dat ik gewoon mijn nagels daar zit te lakken, terwijl hij me dat ten strengste verboden had. Hij haat het dat ik weer eens niet naar hem luister, wat tijdens onze relatie altijd een moeilijk punt was. Mozus is van mening dat het vrouwtje moet luisteren naar het mannetje. Ik ben het daar nooit mee eens geweest. Met half gelakte nagels ga ik verder op de laptop, in de hoop dat Mozus weer in slaap zal vallen, zodat ik de boel kan aflakken. Mozus kijkt om de tijd te doden een Arabische documentaire over vulkaanuitbarstingen en ik overpeins mijn leven, zoals ik dat wel vaker doe op dit soort tijdstippen. Ik ben de laatste tijd weer behoorlijk materialistisch ingesteld. Ik droom over Ice-Watches en nagellak. Gelukkig op dit moment niet over dikke auto's onder mijn billen, maar het scheelt niet veel. Heel raar, maar het lijkt op een manie waar ik in beland ben. Er is werkelijk geen pijl op te trekken, die wisselingen in geestestoestanden. Je zou verwachten dat de zomer een tijd is voor manies en het najaar en de winter voor de wat depressiever moods, maar niets is minder waar. Het lijkt wel totaal omgekeerd en ik wijt dat aan de steeds veranderende doseringen in medicatie. Ik heb het nare gevoel dat ik in een eindeloos gevecht zit tegen de chemicaliën die ik mijn lijf in pomp elke dag. Net als ik denk: Zo ik nu ben wil ik blijven' slaat het weer totaal de andere kant op. Hoe kan ik ooit de controle over mezelf in de vingers krijgen als het steeds maar weer een verrassing is hoe het hoofd werkt elke dag? Ik ben bij tijd en wijle eerlijk gezegd moedeloos, maar wil me daar niet aan overgeven. Ik ben een dappere strijder wat dit betreft, 10 van 12

11 ik mag nu niet opgeven. Het gáát me lukken! uur: Mozus slaapt nog steeds niet. Ik stel het nagels lakken verder uit tot thuis in de tempel, waar ik naar toe ga zodra het licht wordt. Ik durf nog steeds niet goed 's nachts over straat te lopen. De angst dat ik gevolgd word door ongure personen die het hebben voorzien op de spullen van Mozus, is nog steeds aanwezig. Niet alleen bij mij zit de angst nog diep ingebakken, wat dacht je van Habib, zijn vriendin, Yes-S en Kees. Ow en niet te vergeten Moos zelf. We zijn allemaal nog steeds niet de oude, en de vorderingen in de zaak tegen de daders is bedroevend te noemen, dus dat helpt er absoluut ook niet aan mee. Wellicht dat alles bij elkaar genomen, de medicatie, de toestand omtrent Mozus, de relatieperikelen met Marien, de familieaangelegenheden en financiële zorgen/wanbeleid er voor zorgt dat ik nu zulke enorm aparte stemmingswisselingen doormaak. Ik hou dit nauwlettend in de gaten. Zonder af te remmen door donderdag 30 augustus 2012, 00:09 uur Niet de gezondste gang van zaken, net wakker en dan al aan het bier, ik weet het net zo goed als jij. Toch weerhoudt dat me er niet van om het drie keer lekkerderder gerstenat tot me te nemen. Ik geef mijn gezelschap van deze avond er ook een, samen drinken is altijd leuker dan alleen. Naast me in de asbak een gepimpte sigaret. Op tv een keibelangrijke voetbalwedstrijd met Arabisch commentaar. Voor de deur op de deurmat ligt Kees languit, de driedubbel getraumatiseerde hond van Mozus. De deuren op het nachtslot en de rolluiken naar beneden. Op een strategische plek liggen bepaalde attributen die we misschien nodig hebben, misschien niet. Het eerste attribuut is eigenlijk ontworpen voor een balsport en de tweede om 'iets' te doen met bomen. Mozus en ik wisselen zoals gewoonlijk alleen de noodzakelijke woorden, zoals koffie, bier, vuur. Hij is er zelfs niet eens van op de hoogte dat ik 'die jongen waarmee ik loop' de deur heb gewezen. Moos interesseert zich daar niet in en ik praat er liever niet over. Het is al lastig genoeg voor me om mijn emoties onder controle te houden. Ik moet even bijkomen van deze rollercoaster-ride, waarvan ik niet nog niet eens zeker weet of ie al is afgelopen. Het voelt net als eigenlijk elke keer als onaf. Het is ook zo onaf als wat. We kennen elkaar nog maar koud 8 maanden, wat is nou 8 maanden op een mensenleven. Een fractie. Maar goed ook dat het geen acht jaar was. Dan zou ik er niet zo flex bij zitten als nu. Ik ben sterk geworden door de jaren heen en redelijk verstandig. Deze keer hoef ik mijn huis niet te verlaten, ik hoef mijn hond niet af te staan, ik hoef niet in te pakken, ik kan blijven in mijn eigen tempel. Wat heb ik het goed voor elkaar, ook al voelt het allesbehalve zo. Eigenlijk kan ik gewoon in een ruk door met mijn leven, nog zonder af te remmen zowat. Ik heb niets te klagen! I'm a survivor! 11 van 12

12 Bekentenis dinsdag 25 september 2012, 07:32 uur Het begint langzaam licht te worden hier in het zuiden van Nederland. Voor mij betekent dat het bijna tijd is om naar huis te gaan, Ik heb me de hele nacht opgehouden in een enge woning een paar straten verderop. De TV staat hier 24/7 op Al Jazeera, niet de meest gezelligste zender van de wereld. Ik heb de tijd gedood op het internet. Ik merk dat lukraak surfen urenlang voor mij momenteel niet zonder risico's is, omdat ik bijna automatisch op zoek ga naar nieuwe trends en die wil ik dan ook daadwerkelijk invoeren en daarin ga ik ver. Terwijl op de achtergrond geweerschoten klinken met daarbij de meest hartverscheurende menselijke geluiden, hou ik mijn aandacht gericht op mijn beeldscherm waar het vredig is, kleurrijk, nieuw, vers. Deze beelden hou ik de hele verdere periode op mijn netvlies tot het moment dat ik het item gerealiseerd heb. Ik visualiseer als het ware wat ik wil hebben en stel daarbij ook ultimatums. Ik moet bekennen dat het eigenlijk altijd lukt. Vraag me niet naar het hoe en waarom, maar het lukt me steeds om mijn op internet opgedoken hebbedingen, want dat zijn het nu nog, binnen no time in mijn bezit te krijgen. Het is op het moment heel onschuldig, maar wat nou als dit doorslaat in een regelrechte, bloedserieuze manie. Daar zit ík niet op te wachten, eigenlijk niemand. Maar enfin, ik hou mezelf er wél lekker mee bezig. Het voorbereidende oriënteren is eigenlijk nog leuker dan het uiteindelijke kopen van het gewilde, vaak limited edition uitvoering, object. Maar het allerleukste is het moment dat ik oog in oog sta met het ding, niet meer via een beeldscherm, maar gewoon in real life. Gelukkig koop ik alleen spullen waar ik niet snel op uitgekeken raak en die eventueel ook makkelijk weer verkoopbaar zijn. Wat dat betreft ben ik slimmer geworden door de jaren heen. De dingen gaan nu ergens over. Je kunt het geen impuls-aankopen meer noemen, want ik denk er donders goed over na. En ik vind doorgaans altijd een manier om er geld voor vrij te maken, heel gek. Moet ik zeggen dat ik mijn prioriteiten soms heel verkeerd stel, maar ook dat doe ik omdat het gewoon kan. Hoe ik mijn leven nu op de rails heb, een beetje een raar leven misschien, kan ik dit soort manie-tjes in stand houden. Het is mogelijk om mijn honger te stillen. Hoe lang dit nog zo door kan gaan, ik weet het niet. En waar dit nou aan ligt, is heel moeilijk duidelijk te krijgen. Ik weet wel dat ik er van jongs af aan al last van heb gehad. Ik ging op 4- jarige leeftijd met geld uit mijn spaarpot geschud, al inkopen doen bij de plaatselijke speelgoedzaak. Niet altijd, maar een paar keer per jaar kon ik me al niet bedwingen. Ik hou al mijn leven lang van spullen. En als ik niet van spullen hou, dan hou ik nergens meer van. Ik vat dit toch op als een serieus probleem. Want voor mijn gevoel heb ik er al alles aan gedaan om dit in toom te houden. What more can I do? 12 van 12