TINY INGRID HELENE COEN LOUIS KEES RIA WIM RIANNE NORELY JANNET IDA

Transcriptie

1 LOCAL HEROES

2 JOOST BYONDA TINY HELENE COEN INGRID MART INGRID LOUIS KEES RIANNE WIM RIA LUCIEN ELINE NORELY JANNET IDA PatricK

3 Local heroes De mensen achter De Binnenvest Jaarbericht

4

5 De helden van De Binnenvest. Dit jaarverslag geeft gezicht aan de medewerkers van De Binnenvest. In interviews worden de motieven van mensen in beeld gebracht. Daarmee vertellen zij over hun drijfveren van hun werk voor de cliënten van De Binnenvest. Het werk in de maatschappelijke opvang voor dak- en thuislozen is niet altijd gemakkelijk, er is veel uithoudingsvermogen en creativiteit voor nodig. Vandaar de titel van dit jaarverslag over 2009 en 2010: Local heroes. Voor het bestuur en het management zijn de mensen die dagelijks met onze cliënten werken de helden van De Binnenvest. Je moet het maar kunnen, genoegen nemen met kleine successen in de zorg voor de cliënten, omgaan met soms gecompliceerde mensen. En telkens weer nieuwe creatieve oplossingen verzinnen om cliënten te verleiden zorg te krijgen. De afgelopen jaren hebben we in de jaarberichten van De Binnenvest vooral aandacht gegeven aan onze cliënten, op allerlei manieren zijn zij in de zorg van De Binnenvest in beeld gebracht. In dit jaarverslag komen nu dus de medewerkers in beeld. Het jaarverslag beslaat een periode van twee jaar, in 2009 hebben we geen publiek jaarbericht gemaakt. De Binnenvest heeft de afgelopen periode alle aandacht gegeven aan het verbeteren van de bedrijfsprocessen en het beperken van de kosten. Ondanks dat is de zorg nog weer beter geworden, we hebben meer ambulante zorg aan cliënten kunnen bieden, dat alles dankzij onze uitvoerende professionals in de zorg. De komende periode is ontwikkeling van het werk een belangrijke prioriteit. Het vak mens schap en de ontwikkeling daarvan staat centraal, we gaan het herstelwerk uitvoeren voor alle medewerkers met behulp van de in de academische werkplaats voor de maatschappelijke opvang ontwikkelde cursus. We zetten nog meer in op activering van onze cliënten die verbonden zijn aan zorg en allerlei vormen van huisvesting. We maken beleid op de veranderingen in de AWBZ en de WMO en vertalen dat in onze rol in de zorg voor daklozen in de regio Zuid-Holland-Noord. Namens Raad van Toezicht, management en bestuur bedank ik alle medewerkers hartelijk voor hun inzet en wens u veel leesplezier in dit jaarverslag over de helden van De Binnenvest. Wim van t Veer, directeur WIM

6

7 Hanneke Koppejan werkt als woonmaatschappelijk werker. Sinds 2007 werk ik als woonmaatschappelijk werker bij De Binnenvest. Ik ben een echt mensenmens en vind dit werk boeiend omdat onze doelgroep zo divers is. Ik wil graag aansluiten bij de wensen en verlangens van cliënten en zoek graag uit wat hen drijft. Soms is het echt een puzzel. Zo kwam ik bij een man wiens flat helemaal vol met spullen stond. Hij kon er zelf nauwelijks meer bij! Wat zat daar achter? Toen bleek dat mensen lange tijd misbruik van hem hadden gemaakt. Door zijn flat zó vol te zetten kon er niemand meer binnenkomen: het was zijn manier om zijn grenzen aan te geven. Je komt in dit werk dichtbij mensen. Omdat je ze wekelijks ziet, spreek je ze écht. Je bent een vertrouwenspersoon. Ik ben vaak ontroerd over hun verhalen en hoe ze met hun beperkingen omgaan. Ik probeer ze mee te geven dat er altijd hoop is op verandering. Maar het is natuurlijk wel schrijnend dat onze cliënten nog maar zo weinig contacten over hebben, behalve met ons. Je gunt ze veel meer steun van hun familie of vrienden. Als een nieuwe cliënt mij, na veel vragen van mijn kant, zijn hele levensverhaal heeft toevertrouwd, dan zeg ik daarna vaak Nu mag je mij ook vragen stellen. Want ik realiseer me dat je nogal wat vraagt. Natuurlijk vertel ik alleen datgene wat functioneel is en de cliënt niet belast. Mijn geloof is de belangrijkste drive om dit werk te doen: iedereen mag er zijn en iedereen is de moeite waard. Vanuit dat perspectief vind ik het vanzelfsprekend dat ik me voor hen inzet. Ik houd van de langdurige hulpverlening; met de meeste cliënten loop ik zo n jaar of twee mee. Verder ben ik blij met ons team, ik kan altijd terecht bij iemand voor vragen of om even stoom af te blazen. Cliënten vinden het trouwens wel eens moeilijk om te zeggen dat er een maatschappelijk werker op bezoek is. Eentje hoorde ik een keer door de telefoon zeggen dat hij zijn boekhouder over de vloer had! Je moet niet teveel willen overnemen, dat is een valkuil voor hulpverleners. We helpen onder meer met budgetbeheer en beslissen mee waar een cliënt zijn geld aan uitgeeft. Maar als iemand écht iets wil aanschaffen, vind ik dat je dat, als het even kan, moet toestaan. Iemand wilde bijvoorbeeld per se een flatscreen-tv kopen. Die had voor hem een sociale functie, want zonder breedbeeld-tv durfde hij niemand thuis uit te nodigen. Af en toe heb je het gevoel dat je niet eens zoveel doet, maar heeft alleen je komst al effect. Zoals bij de meneer van de overvolle flat. Hij kreeg drie weken de tijd om zijn huis op te ruimen, anders moest hij weg van de woningcorporatie. Ik ging twee maal per week bij hem langs om te kijken hoe het ging. Na drie weken was de flat inderdaad weer leefbaar! En nog belangrijker: hij leerde daarna beter zijn grenzen aan te geven. Mooi hè? HANNEKE Ik probeer mijn cliënten mee te geven dat er altijd hoop is op verandering.

8

9 Sonja Schoonhoven is ambulant groepswerker. Volgens mijn functieomschrijving ben ik ambulant groepswerker, maar eigenlijk doe ik vooral individueel in plaats van groepswerk. Ik ben wel ambulant, want ik fiets de hele week van huis naar huis in Leiden en omgeving. Wij geven begeleiding aan mensen die, net, zelfstandig zijn gaan wonen in een RIBW*-woning, of een woning van de woningcorporatie. Het werk is heel afwisselend. Dat is het leukste. Je weet nooit hoe de cliënt ervoor staat. En de ene keer ga je mee naar de dokter of een hulpverlener en de volgende keer help je met een telefoontje en de post. We zijn de ogen en oren van de organisatie. Als Pietje al twee weken vergeet om de vuilniszakken buiten te zetten, dan proberen wij erachter te komen waarom dat is. Geen zin, schaamte, vergeten? Het hangt van de cliënt af wat ik dan doe. Soms meld ik het bij de maatschappelijk werker. En soms stuur ik s avonds nog een sms tje aan Pietje. Denk je morgen aan de vuilniszakken?! Ik ben iemand die de doelen laag houdt en altijd positief blijft. Ik ben blij als cliënten kleine stapjes vooruit maken. Als iemand het huis heeft opgeruimd omdat ik kom en vervolgens thee zet en belangstelling toont, vind ik dat al heel mooi. Deze mensen komen van heel ver. Meestal kan ik goed met cliënten opschieten. Dat heeft ook met mezelf te maken. Ik ben niet iemand die even gaat vertellen hoe het allemaal moet. Met nieuwe mensen moet je eerst een vertrouwensband opbouwen. Ze hoeven me niet alles te vertellen, als ze dat niet willen. Wel vraag ik waar ik ze bij kan helpen. In het begin komen cliënten met de afhandeling van de post en het opstellen van een boodschappenlijst en weekmenulijst. Dat ze niet uitkomen met hun geld en hulp nodig hebben bij het huishoudboekje, dat komt meestal later. De ene mens is de andere niet. Een cliënt hield van flowerpower. Overal in huis lagen losse vloerkleedjes. Wie ben ik om te zeggen dat ze beter een vaste vloerbedekking kan nemen? Mensen houden zelf de regie. Dat kan ook niet anders. Het moet hun ding zijn. Bovendien ben ik er maar een uur. Natuurlijk probeer ik te sturen en ben ik betrokken. Ik geef aan wat mij belangrijk en zinvol lijkt. Ik probeer ze bijvoorbeeld te stimuleren om een cursus of opleiding te gaan doen. Laatst was er een bespreking die heel stroef verliep. Het lukte me om de sfeer een beetje te verluchtigen, waardoor het gesprek weer op gang kwam. Zelfs bij hele serieuze zaken bereik je vaak met een beetje humor het meest, is mijn ervaring. Ik ben blij dat ik daar zo nu en dan voor kan zorgen. * Regionale Instelling Beschermende Woonvormen SONJA Ik Zelfs bij hele serieuze zaken bereik je vaak met een beetje humor het meest. ben blij dat ik daar zo nu en dan voor kan zorgen.

10

11 Mehmet Colakoglu werkt als persoonlijk begeleider bij de Crisisopvang* in de Rembrandtstaat. Vaak komen mensen door een combinatie van problemen in de Crisisopvang terecht. Het belangrijkste probleem waar ze tegenaan lopen is dat ze financieel aan de grond zitten en dakloos zijn. Als persoonlijk begeleider probeer ik om hun leven weer op de rails te krijgen. Samen met een maatschappelijk werker beginnen we met het maken van een persoonlijk begeleidingsplan. Hierin stellen we samen met de cliënt een aantal doelen op, waaraan die cliënt in verschillende fasen gaat werken. Met ons als ondersteuning natuurlijk. Soms loopt dit goed, soms wat minder goed. Dat maakt dit werk spannend vind ik. De achtergrond van onze cliënten verschilt trouwens heel erg: jonge mensen, gezinnen met kinderen, autochtonen, mensen uit Pakistan, China of waar dan ook vandaan. Die moet je allemaal op een andere manier tegemoet treden. Die diversiteit, dat maakt het werk ook leuk voor mij. De verschillen zie je overigens s avonds aan tafel terug. De cliënten stellen zelf de menu s samen. Dat betekent dat we de ene avond een Hollandse stamppot eten en de avond erna een roti of een Marokkaans harirasoepje verorberen. Soms gaat het wel eens mis, bijvoorbeeld als een jongen van 25 voor het eerst voor zo n grote groep mensen moet koken! Verder vind ik het leuk om te zien dat de koks meestal rekening houden met de kinderen aan tafel. Cliënten moeten zo snel mogelijk, binnen drie maanden, doorstromen naar een eigen huis en andere hulpverlening. Soms lukt dat niet vanwege de combinatie van moeilijk oplosbare problemen, of geen beschikbare woning. Maar het gebeurt weleens dat een uitzichtloze situatie onverwachts verbetert. Zo hadden we laatst een gezin dat verrassend snel een eigen woning wist te regelen. Daardoor konden hun kinderen weer op normale tijden naar school, in plaats van dat ze eerst een uur in de bus moesten. Voor veel mensen die in de Crisisopvang belanden, komt er een soort rust. Ze staan er niet meer alleen voor en er wordt veel voor hen geregeld. Zo nu en dan worden ze daar een beetje té rustig van en dan zitten ze alleen nog maar zappend op de bank. Deze mensen probeer ik in beweging te krijgen. Want pamperen, daar doen we niet aan! Het is belangrijk om de ellende waar je hier mee te maken krijgt positief om te buigen. Voor mij geldt dat ik de mensen en hun problemen zoveel mogelijk met humor en geduld probeer te benaderen. En we hebben een fijn team, dat is voor mij minstens zo belangrijk. Laatst was er een vrouw die een aantal nachten in een bushokje had geslapen. Ik vind het fijn dat zij hier terecht kan en de kans krijgt om iets aan haar situatie te doen. Wat wij bieden kan voor haar nét voldoende zijn om zichzelf weer te kunnen redden. Kijk, en daar doe ik het nou voor. * In de Crisisopvang zijn 25 plekken voor acute opvang van mensen met psychosociale problemen en die geen huisvesting hebben. Mehmet Wat wij cliënten bieden kan nét voldoende zijn om zichzelf weer te kunnen redden.

12

13 Natacha Sleijfer is outreachend werker van De Binnenvest en zoekt contact met cliënten op straat. Het fijne is dat ik elke week iemand vooruitgang zie boeken. Die kleine succesjes houden voor mij het werk leuk. Voordat ik hier kwam, werkte ik als maatschappelijk werker en outreachend werker bij een vergelijkbare organisatie in Groningen. Omdat ik eigenlijk best wel eens wat anders wilde doen, ging ik bij De Binnenvest als intaker aan de slag. Maar ik miste het contact met de cliënten en heb gesolliciteerd op een interne vacature voor outreachend werker en nu zit ik helemaal op mijn plek. Ik werk graag met jongeren. Om de week draai ik het jongerenspreekuur. Verder maak ik regelmatig een fietsrondje op zoek naar zorgmijdende cliënten en ben ik veel in Nieuwe Energie te vinden. Op de dagopvang maak ik dan een praatje met deze en gene. Om het vertrouwen van mensen te winnen is het goed om regelmatig je gezicht te laten zien, merk ik. Ons werk is laagdrempelig. We vragen niet teveel van cliënten, want dat werkt averechts. De eerste gesprekken gaan vaak over koetjes en kalfjes. Al ben ik echt geïnteresseerd in hun levensverhaal. Vaak is er iets in hun jeugd gebeurd dat van invloed is op het hier en nu. Privé knoop ik ook altijd gesprekjes aan met daklozen, bijvoorbeeld als ik in Amsterdam door het park loop. Deze mensen hebben vaak weinig of geen contact meer met familie of vrienden. Iedereen heeft ze losgelaten. Wanneer je een praatje met hen maakt, waarderen ze dat meestal. Maar natuurlijk ben ik op mijn werk niet alleen geïnteresseerd in hun verhaal. Ik wil ze ook graag helpen. Dit doe ik door te vragen wat ze graag in hun leven zouden willen veranderen. Ik leid ze toe naar de intake van De Binnenvest of andere instanties. En al zijn de gesprekken in eerste instantie vrijblijvend, na een tijdje confronteer ik ze wél. Dan zeg ik Ik kan je ondersteunen, maar jij moet het dóen. Het is belangrijk dat ze zelfredzaam worden. Ik wil er best bij zijn als ze bijvoorbeeld willen bellen, maar dat moeten ze wel zélf doen. Het is hún zaak. Vaak voelen ze zich trouwens beter, als ze gebeld hebben. Hebben ze een grens verlegd. Dat vind ik zo mooi om te zien. Vanzelfsprekend geef ik ze daarna een compliment. Je ziet hierdoor hun eigenwaarde een beetje groeien en de volgende keer durven ze vaak weer wat meer. Je hebt voor dit werk veel geduld nodig en je moet geen hoge verwachtingen hebben. Ik laat mijn cliënten merken: al gaat het weleens mis, je kunt altijd bij me terecht. Soms gebeurt het dat iemand niet op een afspraak is gekomen. Zo iemand bel of zoek ik op en dan blijkt bijvoorbeeld dat hij geen contact durfde op te nemen uit schaamte dat hij niet was verschenen. Dan maken we een nieuwe afspraak. Het fijne is dat ik elke week iemand vooruitgang zie boeken. Die kleine succesjes houden voor mij het werk leuk. natacha Ik kan je ondersteunen, maar jij moet het dóen.

14

15 Evelien Kremer is groepswerker voor de cliënten die wonen in het Sociaal Pension. Ik heb lang als accountmanager bij de ABN AMRO bank gewerkt. Van deze commerciële functie vond ik het contact met mensen het leukst. Het liefst hielp ik de mensen die zwaar rood stonden. Vaak werd tegen me gezegd Je bent een maatschappelijk werker binnen de bank! Maar de bank werd steeds commerciëler. Toen er een reorganisatie kwam, dacht ik, Dit is mijn moment. Ik ga op zoek naar echt mensenwerk. Geheel onervaren ben ik aan de slag gegaan bij een dagopvang voor drugsverslaafden in Utrecht. En na nog wat andere banen ben ik vier jaar geleden bij De Binnenvest terechtgekomen. Als flexwerker werkte ik op verschillende locaties. Op een gegeven moment kwam er in het team van het Sociaal Pension een functie vrij. Na een opleiding verkort SPW en een stage kon ik hier vast aan de slag. Inmiddels ben ik een tijdje groepswerker en help ik mee om alles op de groep goed te laten verlopen. Daarnaast zorg ik samen met een collega en een maatschappelijk werker voor de persoonlijke begeleiding van zeven bewoners. In het Sociaal Pension wonen mensen die verslaafd zijn aan de drugs en alcohol en vaak ook psychische problemen hebben. Er zijn 27 woonplekken in het SP. Het zijn bijzondere, gevoelige mensen, met een slechte uitgangspositie in het leven. Vaak stonden ze al niet zo sterk in hun schoenen en gebeurde er iets ergs. Hierdoor zijn ze in de drank en drugs gevlucht. Voor mij is de essentie van dit werk dat je mensen als mensen behandelt, al hebben ze misschien criminele dingen gedaan. Als dat zo is, dan zeg ik dat ik dat gedrag afkeur, maar ze als persoon waardeer. Je moet kijken naar de hele persoon en iedereen verdient wat mij betreft een tweede, derde, vierde kans. In het Sociaal Pension wonen mensen van alle leeftijden en vele nationaliteiten. Ze helpen mee in het huishouden en werken aan de persoonlijke doelen in hun begeleidingsplan. Allemaal hebben ze een eigen kamer. Dat geeft de bewoners een bepaalde rust. De sfeer is over het algemeen goed. Bewoners houden niet altijd rekening met elkaar, maar meestal proberen ze er onderling wat van te maken. Daar heb ik bewondering voor, want ze hebben elkaar tenslotte niet uitgekozen. Sommige mensen stromen na een tijdje door naar een eigen woning, maar dat lukt niet bij iedereen. Zeker niet bij mensen met zowel een verslaving als psychische problemen. Er zijn zeker klinieken voor mensen met dubbele diagnoses. In de praktijk komen ze daar echter niet vaak terecht. Deze bewoners blijven vaak langer bij ons. Ook binnen ons team is de sfeer goed. We vullen elkaar goed aan. Iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten, de een is goed in de huisregels en de ander weet juist veel van de kwaliteit en protocollen. Ik ben vooral goed in het omgaan met de bewoners. Het is hier met de jaren wel zakelijker geworden, maar gelukkig staan voor mij persoonlijk de mensen nog steeds centraal. En dat bevalt me veel beter dan het werk bij een bank! EVELIEN Voor mij is de essentie dat je mensen als mensen behandelt.

16

17 Marten Walen is groepswerker in de dag- en nachtopvang van De Binnenvest in gebouw Nieuwe Energie. Inmiddels werk ik drie jaar in de dag- en nachtopvang Nieuwe Energie. Dak- en thuislozen uit de regio kunnen hier terecht voor brood, bed en bad. Ze kampen met verslaving, psychische problemen of zitten plotseling om een andere reden in de moeilijkheden. Ik ben groepswerker en daarnaast persoonlijk begeleider van nieuwe mensen. Ik werk overdag, afwisselend in vroege en late diensten. De ochtenddienst begint om zeven uur en duurt tot half vier. De middagdienst begint om 3 uur en duurt tot half 12 s avonds. We zijn aanwezig met twee groepswerkers, twee baliemedewerkers en beveiliging. Ik vind de ochtenddienst het leukst. Dagpassanten komen hun post ophalen en een kopje koffie drinken. We voeren persoonlijke gesprekken met cliënten en proberen van alles voor ze te regelen. Daarvoor moet je veel bellen met allerlei instanties. Dat lukt in de ochtenddienst het makkelijkst. Ik lobby graag voor mensen en vind het leuk om problemen op te lossen. Tijdens middagdienst heb je daar minder tijd voor. Dan ben je meer bezig met wie er die nacht blijven slapen. Als mensen voor het eerst komen, zitten ze in een crisis. Ze willen graag hun hele verhaal kwijt. Natuurlijk bieden we een luisterend oor. Maar eigenlijk zijn wij er meer voor de praktische vragen. Ben je uit de regio? Heb je een inkomen? Heb je al een postadres? Een postadres is essentieel, dan kunnen we andere zaken regelen, zoals een uitkering, en samen met een maatschappelijk werker de hulpverleningsweg uit stippelen. Mensen hebben geen eigen plek in Nieuwe Energie. Een verblijf hier heeft een tijdelijk karakter, al blijven mensen soms maanden. We stimuleren ze zoveel mogelijk om een eigen kamer te zoeken. Want wonen is essentieel. Ik roep vaak: Op deze plek ga je het niet vinden! Ga de stad in, ga netwerken, kijk op de bordjes in supermarkt! Het is hier een klein maatschappijtje. Mensen weten van elkaar waar ze zijn. We maken gelukkig regelmatig plezier met elkaar. We hebben nu bijvoorbeeld Somaliërs in de groep. Die zeggen dan: We gaan piraatje spelen. We kapen een boot in de Leidse grachten! Helaas is er ook wel eens een vechtpartij, dan moeten we corrigerend optreden. En cliënten zijn best weleens boos. Dat mag, want ze zitten in een frustrerende situatie. Maar ze mogen niet persoonlijk worden in hun boosheid, daar ligt een grens. Ik vind het belangrijk om geduldig te zijn en rust uit te stralen. En ik wil graag aanspreekbaar zijn. Iemand zei een keer tegen me Je bent streng, maar rechtvaardig. Dat vond ik leuk. Dit werk moet liggen. Je ziet veel ellende en het lukt je niet om iedereen uit de goot te halen. Toch heb ik er plezier in. Als je echt nergens meer heen kunt, kun je hier terecht. Dat vind ik mooi. MARTEN Als je echt nergens meer heen kunt, kun je hier terecht. Dat vind ik mooi.

18

19 Thijs Tegelaar en Sanne Janson zijn beide maatschappelijk werker in het team Bijzondere Woonvormen. Wij zijn beide maatschappelijk werker in het team bijzondere woonvormen. Ons team begeleidt een groep van vijftien cliënten die niet goed kunnen functioneren binnen de reguliere opvangmogelijkheden van De Binnenvest. Sinds twee jaar zijn we bezig om deze cliënten te huisvesten in speciale woningen, spaceboxen. Dit zijn vierkante, stapelbare containers, voorzien van alle gemakken. Ze worden ook vaak voor studentenhuisvesting gebruikt. Inmiddels hebben we drie cliënten ondergebracht in een spacebox, één in Leiden en twee in Alphen aan de Rijn. Dit gaat goed. Ze houden zich niet meer op in Nieuwe Energie, waardoor ze minder drinken en drugs gebruiken en veel minder of geen overlast meer veroorzaken. Eén cliënt een veelpleger is een echte verzamelaar en handelaar in oud ijzer. Eens in de zoveel tijd moet hij gestimuleerd worden om de boel rond zijn spacebox op te ruimen. Maar veel belangrijker hij veroorzaakt bijna geen overlast meer in de stad. Ook de politie is tevreden over de huidige situatie. We staan natuurlijk te popelen om de overige cliënten ook te plaatsen in bijzondere woonvormen (spaceboxen of anderszins). Woningcorporaties en gemeenten willen graag meewerken, maar de beslistrajecten zijn heel erg lang. Bovendien is het een hele toer om in Leiden geschikte plekken te vinden: er mag geen bestemming op rusten, er mogen geen directe buren zijn en je moet water en elektra aan kunnen sluiten. Verder geven we er de voorkeur aan cliënten niet bij elkaar te plaatsen, maar zoveel mogelijk te spreiden over de stad. Voor onze cliënten is het best lastig dat het allemaal lang duurt. Ze leven nu buiten of zitten in de nachtopvang. En wij hebben bij hen verwachtingen gewekt door te zeggen Jij hoort nu bij het team bijzondere woonvormen. De cliënt rekent er dan op dat die bijzondere plek er snel komt! Housing first is een hot item. Nu is het zo dat er eerst allerlei eisen worden gesteld en dat er daarna pas naar een huis wordt gekeken. Bij housing first geef je cliënten eerst een plek om te wonen, daarna kijk je wat er allemaal moet gebeuren. In de grote steden is deze switch inmiddels succesvol gemaakt. Voor ons is het ook interessant. We doen dit werk graag. Met deze grillige doelgroep is geen dag hetzelfde. En het is mooi om te zien dat je cliënten met kleine stapjes hun zelfredzaamheid terug kunt geven. Veel cliënten zien we dagelijks. Als je investeert in bereikbaarheid en aanwezigheid, dan krijg je daar het vertrouwen van hen voor terug. Al nemen we niet alles van ze over, we moeten ze niet doodknuffelen! Voor ons is de hamvraag nu: wanneer kunnen we alle cliënten naar hun eigen spacebox of woning begeleiden? Zodra het zover is, worden het hectische maanden. Toch hopen we dat we snel kunnen beginnen. Sterker, we verheugen ons erop! THIJS, SANNE Investeren in bereikbaarheid en aanwezigheid schept vertrouwen.

20

21 Ellen Molenaar is manager beleid en innovatie. Ik ben manager beleid en innovatie bij De Binnenvest. Maar wat ik precies doe? Misschien is het meest tekenend dat mensen zeggen: Als Ellen op vakantie is, kunnen we eindelijk tot rust komen! Ik zit boordevol nieuwe ideeën en ben altijd bezig met hoe we dingen kunnen verbeteren. Zo probeer ik op dit moment ervoor te zorgen dat meer cliënten zelfstandig kunnen gaan wonen. Nu verblijven ze vaak in de Crisisopvang of Nieuwe Energie. Dat zijn heel dure bedden. Bovendien is het niet goed voor hun zelfrespect. We conserveren ze in een bepaalde situatie. En cliënten moeten alles vragen: Mag ik even bellen? Mag ik een aspirine? En om half elf moeten ze naar bed, want dan komt de nachtdienst. De gemeente, woningcorporaties, zoals bijvoorbeeld Portaal, wij Iedereen wil meewerken aan maatwerk om meer cliënten onder een eigen dak te krijgen. Maar het is een gecompliceerd vraagstuk in een volle stad als Leiden. Toch gaat het lukken, we zullen mooie woonplekken voor ze vinden! Het klinkt abstract, maar ik houd me bezig met afstemming en financiering. In de praktijk betekent dat veel vergaderen en zoeken naar oplossingen. En permanent bezig zijn met zaken als: een nieuwe regelgeving, ideeën, budgetten en uitvoering. Elk jaar is het weer een spannend proces om dat allemaal zoveel mogelijk in evenwicht te houden. Ik ben van de cijfertjes, maar wel op een creatieve manier. Niks mooiers om alles zo efficiënt mogelijk te doen en uiteindelijk óók nog betere zorg te leveren. Ik heb plezier in alle gedoe. Op het juiste moment ergens een praatje maken, een beetje lobbyen. Ik ben bekend bij veel instellingen. Zo kan ik samenwerkingsverbanden tot stand brengen en zorg van de ene instelling beter aan laten sluiten op de zorg van de andere instelling. Én ik kan mijn verlies nemen als dat nodig is. Gaan we gewoon door naar de volgende ronde! De Binnenvest is een mooie organisatie met een menselijke maat. Ik heb lang gewerkt in de psychiatrie, verslavings- en zwakzinnigenzorg. Die werkgebieden komen hier allemaal bij elkaar in de maatschappelijke opvang. Onze opvang wiebert mee met alle maatschappelijke ontwikkelingen. Toen de ICT-bubbel barstte, meldden zich opeens allemaal snelle jongens in Armanipakken, die zwaar in de schulden zaten. En op dit moment merken we dat de woningmarkt op slot zit, waardoor onze cliënten niet makkelijk kunnen uitstromen. Sommige toestanden zijn trouwens niet zo zichtbaar. Neem nu het probleem van zwakbegaafde zwerfjongeren. Zwakbegaafdheid is moeilijk te herkennen, daar hebben we eigenlijk pas de laatste tijd een antenne voor. Hierdoor zwerven veel zwakbegaafde jongeren rond met een psychiatrisch ziektebeeld als gevolgschade. Dit probleem wil ik graag oplossen. Ik heb een enorme drive om dingen te verbeteren. Ik zie de mogelijkheden. Vaak stuif ik ongevraagd bij mensen binnen en leg daar mijn ideeën neer. Gelukkig zijn ze dat van me gewend en werkt het meestal prima! ELLEN Niks mooiers om alles zo efficiënt mogelijk te doen en ook nog betere zorg te leveren.

22

23 Lia Vermeulen is teamleider van het Zorgregiebureau, het outreachend team en SPIL*. Drie jaar geleden begon ik bij De Binnenvest als intaker bij het Zorgregiebureau. Inmiddels ben ik ruim anderhalf jaar teamleider van het Zorgregiebureau, het SPIL en het outreachend team, oftewel de voordeur van de organisatie. Het werk is heel divers en erg leuk. Het is onze uitdaging om cliënten met een duidelijk antwoord de deur uit te laten gaan. Ik vind dat we de afgelopen tijd veel hebben bereikt. Anderhalf jaar geleden zijn de drie afdelingen samengevoegd op deze locatie in de Pelikaanstraat en inmiddels zijn we steeds meer één geheel. Het is leuk om weer meer contact te hebben met cliënten, dat hadden we in de Bakkerij niet. Zo nu en dan levert dat boeiende gesprekken op. Ik ben altijd nieuwsgierig naar hoe mensen in elkaar zitten en hoe je ervoor kunt zorgen dat het weer goed met ze gaat. Enkele maanden terug is SPIL verbouwd. Zo is bijvoorbeeld de balie verplaatst, waardoor we bezoekers goed zien aankomen. De computers voor de cliënten en de cliëntentelefoon hebben ook een andere plek gekregen. Door de huisregels positief te formuleren: wat mag er wél, en cliënten op vriendelijke manier te woord te staan, proberen we SPIL zo laagdrempelig mogelijk te maken en agressie te voorkomen. Meestal winnen we al veel met onze houding. We streven ernaar dat er altijd twee professionals beneden bij de balie aanwezig zijn. We begroeten iedereen en schenken koffie en thee. En er kan best veel, zolang de cliënten zich aan de afspraken houden. De komst van de vrijwilligers in de rol van gastheer en gastvrouw maakt het mogelijk dat de cliënt nog meer geholpen kan worden. Maar het moet hier natuurlijk niet té gezellig worden. We zijn geen dagopvang en mensen moeten met een duidelijke vraag naar SPIL komen. Het is onze uitdaging om cliënten met een duidelijk antwoord de deur uit te laten gaan. Veel mannen vragen, met name tijdens de intake, om een vrouw. Dat kunnen we natuurlijk niet voor ze regelen, helaas! Door mijn werk als teamleider is de hoofdmoot van mijn werk om er voor te zorgen dat de mensen van mijn team met plezier werken. Ook al is de werkdruk hoog, ik wil niet dat medewerkers ziek worden door het werk. De meesten spreek ik wekelijks. Ik vind het belangrijk dat ze, met name als ze nieuw zijn, de kans krijgen om te groeien in hun werk. En om dat werk afwisselend te houden, streef ik ernaar dat iedereen leuke extra klussen naast zijn vaste taken heeft. Gelukkig heb ik nog regelmatig contact met cliënten. Zo waren we laatst op bezoek bij een man voor een evaluatiegesprek. Drie jaar geleden was hij een van de eerste cliënten met wie ik een intakegesprek voerde. Terwijl ik toen zijn gegevens in de computer intypte, zei hij tegen me: Lia, jij bent mijn secretaresse! Deze man had helemaal niets meer, behalve zijn humor! Nu drie jaar later dus zaten we bij hem thuis op de bank en serveerde hij ons koffie en een gevulde koek. Hij gaf ons een grote pluim en zei dat het hem zonder ons nooit zo gelukt was. Ik gaf hem als antwoord, dat wij alleen maar de benzine waren en dat hij zelf de motor was. Maar wat vind ik het mooi als we zoveel voor iemand kunnen betekenen. * Informatiepunt voor cliënten aan de Pelikaanstraat LIA Veel mannen vragen om een vrouw. Dat kunnen we natuurlijk niet voor ze regelen, helaas!

24

25 Nora van der Meij werkt bij de salarisadministratie op het Centraal Bureau aan de Morssingel. Mijn werk op de salarisadministratie lijkt misschien saai, maar dat is het nooit. Elke maand zijn er weer diverse mutaties, en oproepkrachten die hun geld netjes op tijd moeten krijgen. Elk jaar is ook weer anders, door wijzigingen bij de Belastingdienst, in de CAO enzovoort. De dag dat alle salarissen worden betaald, de betaaldag, noem ik altijd de feestdag. Dan geniet ik even van de rust. Vervolgens ga ik door naar de nieuwe ronde. Het is heel belangrijk om zorgvuldig te zijn, want er gaan grote bedragen in en uit. En het gaat natuurlijk om het geld voor de werkgever en de werknemers. Soms lig ik na de betaaldag s nachts in mijn bed en schiet me opeens iets te binnen. Dat moet ik morgen controleren, denk ik dan. De volgende dag ga ik er als eerste achteraan. Vroeger hadden we een extern salarisbureau. Dat maakte veel fouten. Kijk, daar maakte ik me heel erg druk over. Negen jaar geleden ben ik komen werken bij De Binnenvest. We zaten toen nog op de Pelikaanstraat. Een geweldige tijd. Dat had ik nooit willen missen, met name ook vanwege het contact met de cliënten. Hier op de Morssingel kunnen cliënten niet terecht. Op deze werkplek is het ook gezellig druk mede doordat het team door de jaren heen fiks is uitgebreid. Ons werk is hierdoor wel toegenomen, maar gelukkig is nu veel geautomatiseerd. Dat is fijn. In het verleden was niet alles digitaal. En dan gebeurde het regelmatig dat de TNT te laat kwam, waardoor de betaaldag niet meer klopte. Dat komt nu gelukkig niet meer voor. Ik zit natuurlijk veel te staren naar mijn beeldscherm met cijfers en personeelnummers. Maar bij die personeelnummers denk ik altijd direct aan de mensen die erachter zitten. De meeste die hier werken ken ik trouwens van naam en gezicht. Vroeger al onthield ik direct wanneer iemand jarig was. Ik heb interesse voor mensen en een hoofd voor cijfers. En dat gaat mooi samen in deze baan! Ik ben blij als alle medewerkers er vertrouwen in hebben dat ze hun salaris op tijd ontvangen. Het is echt mijn ding om hiervoor te zorgen. NORA Bij de personeelsnummers denk ik altijd direct aan de mensen die erachter zitten.