Gemeente in Christus,

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Gemeente in Christus,"

Juliaan Martens
7 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Meditatie voor de dienst op 24 mei 2015, Pinksteren Gemeente in Christus, De grote vraag waar we ons als OP de laatste maanden over buigen, is: hoe blijven wij op een goede en verantwoorde manier kerk? Hoe willen wij gemeente zijn en hoe geven we dat organisatorisch en financieel vorm? Pinksteren wordt wel gezien als het begin van de kerk. De eerste gemeente ontstond eigenlijk nav de preek van Petrus. De beschrijving die we net lazen van de eerste gemeente klinkt ons daarbij wel heel ideaal in de oren. Ze verkochten al hun bezittingen en verdeelden de opbrengst onder degenen die iets nodig hadden. 46 Elke dag kwamen ze trouw en eensgezind samen in de tempel, braken het brood bij elkaar thuis en gebruikten hun maaltijden in een geest van eenvoud en vol vreugde. Dit is in onze huidige samenleving en met een christelijke traditie die in 2000 jaar gegroeid is, niet meer op deze manier vanzelfsprekend. Maar hoe dan wel? In de zoektocht hoe om te gaan met de kerkgebouwen in Gorinchem, en waar alle wijken hun plaats straks vinden om hun diensten te houden, valt me iets op in de tekst over de eerste gemeente. Zij kwamen samen in de tempel, maar vierden hun onderlinge verbondenheid vooral bij elkaar thuis. Daar hadden ze geen vaste plaats voor nodig, geen specifiek kerkdak. Zij waren overal thuis als zij het brood met elkaar konden delen. Ik zie daar wel een parallel met het pinkstergebeuren zelf. De leerlingen zaten in een afgesloten ruimte. Maar eenmaal aangeraakt door de Geest vlogen de deuren open en gingen zij naar buiten om anderen te ontmoeten. In het onderlinge contact, in de verbondenheid met anderen, daar gebeurt het. Je kunt nog zo begeesterd zijn, nog zo overvloeien van enthousiasme en inspiratie het gaat erom om anderen daarin te laten delen. Het is net als met verliefd zijn: je kunt dat een hele tijd voor jezelf houden. Maar pas als je het kunt delen, kun je er volop van genieten. In de kern gaat het in de kerk dus om gemeenschap. Jezus was daar bij uitstek het voorbeeld van: in alles wat hij deed, straalde hij medemenselijkheid uit. Wie er ook tegenover hem stond, hij had oog en oor voor die ander. Zelf was hij aangeraakt door Gods Geest, dat was de bron die blijvend aan het overstromen was in hem. Daaruit wilde hij delen met allen die daarvoor open wilden staan.

2 Vanuit een goddelijke bevlogenheid, inspiratie, begeestering, hoe je het ook wilt noemen, samen een gemeenschap vormen. Dat is waar Pinksteren dus uiteindelijk op uitloopt. Dat klinkt prachtig. En toch ook wel wat ideaal. Zo eenvoudig is het nu ook weer niet om samen een gemeenschap te vormen. Hoe doe je dat, omzien naar elkaar? En hoe doe je dat blijvend op een verantwoorde manier? Juist in deze tijd is dat voor het OP een spannende vraag. Er zijn in een gemeente mensen die graag iets doen, mensen die graag meedenken, er zijn mensen die liever op de achtergrond blijven. Er zijn mensen die heel goed weten wat ze wel en niet geloven, er zijn mensen die vooral vragen hebben en dat ook prima vinden. En er zijn mensen die zoekende zijn. Er zijn mensen die het niet eens zijn met de gang van zaken, er zijn mensen die hun eigen weg zoeken in wat aangeboden wordt, er zijn mensen die het nemen zoals het komt zonder daar al te veel over na te denken. Er zijn mensen die in verschillende levensfasen zitten. Jonger of ouder, met nieuwe en prikkelende vragen, met antwoorden die ontstaan zijn uit levenservaring. Mensen met zekerheden of juist met vragen die zich in een nieuwe levenssituatie ineens opdringen. Mensen die door de voordeur van het OP naar binnen komen, blij een gemeente te hebben gevonden die bij ze past. En mensen die stilletjes of aangekondigd door de achterdeur vertrekken, omdat het OP niet of niet meer bij ze past. Een gemeente is zo divers als er mensen zijn. En mensen zijn zelf gedurende hun leven ook aan verandering onderhevig. Er worden verschillende talen gesproken in een gemeente. Iedereen spreekt vanuit de eigen levenssituatie. En dat is maar goed ook. Als we allemaal met één mond zouden spreken, krijgen we toren van Babel -achtige taferelen. We zouden denken de waarheid in pacht te hebben en met zijn allen kritiekloos één kant op stormen. De hemel in of de afgrond in. Met naastenliefde en Pinkstergeest zou het in elk geval weinig meer te maken hebben. Om elkaar open en begripvol en met respect te blijven verstaan, in al die verschillende situaties, lukt alleen op de adem van de Geest. We zien dat aan het voorbeeld van Jezus. We zien dat ook terug in het scheppingsverhaal zoals Pastorale dat zong:

3 die dag boetseerde Hij, niet uit het licht van de hemel, maar uit het stof van de aarde mij, blies adem van leven in mijn neusgaten, ik werd een levende ziel, een mensje Hij sprak tot mij: Het is niet goed als jij alleen blijft, mensenkind. Zou ik niet iemand die jou roept en zoekt en vindt en antwoord geeft voor je maken? Iemand die jou aanziet dat wij leven. Samenleven is fundamenteel voor een mens. Afgelopen week in de krant werd nog een onderzoek gepubliceerd over mensen die geen lid zijn van een gemeenschap. Mensen zonder kinderen, zonder partner, zonder lidmaatschap van een vereniging. Mensen die niet zo handig zijn in het aangaan van contacten. Zij redden zich prima, al is het minder comfortabel dan misschien zou kunnen. Maar er komt een moment dat zij zich niet meer prima redden. Soms door lichamelijk ongemak, soms doordat ze zelf geen oplossingen voor problemen kunnen verzinnen, soms ook doordat de muren op hen afkomen. De onderzoekster vertelde dat hulp door professionals maar moeizaam werd toegelaten. Deze mensen zijn zó gewend om alles alleen te doen. Maar als de hulpverlener dan mocht helpen, vond men vooral de aandacht fijn. Zij komt voor mij. Zij luistert naar mij. En ik mag haar altijd bellen. Nu is er in elk geval één iemand die weet dat ik er ben. Zoals Oosterhuis dicht: Iemand die jou aanziet. Dat wij leven. Dat is blijkbaar de kern. Hoe zijn wij dan samen gemeente?

4 Vanuit al die verschillen tussen mensen en tussen levenssituaties, is het in elk geval belangrijk om elkaar heel serieus te nemen, om ruimte te maken voor ieder standpunt zonder dat je het met alles eens hoeft te zijn, en om heel goed naar elkaar te luisteren. Misschien is dat nog wel het belangrijkst. En het moeilijkst. Mensen zeggen vaak niet wat ze precies bedoelen. Of zeggen maar een klein stukje terwijl er een heel verhaal onder schuilgaat. Afgelopen week leerde ik bijv. het volgende op een cursus: als iemand zegt ik ben helemaal klaar met de kerk, is dat niet hetzelfde als ik ga er definitief mee stoppen. Dit soort stevige uitspraken vormen een taal die je kunt leren verstaan. Want wat blijkt: meestal zijn mensen ambivalent. Spelen er twee kanten van de zaak, en staat op dat moment vooral de ene kant op de voorgrond. Vaak vindt iemand het ook erg dat hij niks meer met de kerk heeft. Daar gaat een verlangen onder schuil. Graag zou diegene het anders zien. De kerk gaat hem aan het hart, alleen loopt hij nu ergens tegenaan waar hij moeite mee heeft. Als dat in een gesprek bespreekbaar kan worden, kan dat heel waardevol zijn. Kun je gaan zoeken: wat speelt er, hoe zou jouw ideale gemeente eruit zien, en kunnen we daar op de een of andere manier ruimte voor maken? Dat lukt met name wanneer je je beiden realiseert: onze gemeenschap, hoe verschillend ook, wordt gedragen door de Adem van de Geest. Met de verschillende taal die wij misschien spreken, zijn we beiden even welkom. En zelfs nodig voor een evenwichtige en stabiele gemeenschap. Gods Geest, de heilige Geest, de Pinkstergeest het is een heel abstract en moeilijk te begrijpen iets. Misschien kunnen we er nu wel het volgende van zeggen: God is op zoek naar ons. Blies adem van leven in onze neus. Hij wil steeds opnieuw, in welke situatie dan ook, onze zielen en levens in vuur en vlam zetten. Ongeletterde vissers, tollenaars en vrouwen die niet meetelden, ontvingen de gave om in vreemde talen te spreken. Zij spraken niet in één taal, maar in ieders taal. In jouw taal. Als jij wordt aangesproken in jouw taal, besef je: er is Iemand die roept en zoekt en vindt en antwoord geeft. Er is iemand die mij aanziet. Ook jij, met de taal die jij spreekt, doet ertoe en hoort erbij.

5 Als wij als gemeenschap gedragen worden door deze begeestering, dan maakt het niet zoveel uit onder welk kerkdak wij bij elkaar komen. Maar als wij ons in vuur en vlam laten zetten door Gods Geest, kunnen we wel een open en hartelijke gemeenschap vormen, die een warme uitstraling naar buiten zal hebben. En ik ben ervan overtuigd dat het alleen deze levenshouding is, van openheid, respect, van willen zoeken en vinden van die ander, die de problemen in onze wereld aan kan. Zo vieren wij, dragend en gedragen door Gods Geest, vandaag als meertalige gemeenschap onder een nieuw kerkdak, Pinksteren! Amen. Ds. Kirsten Slettenaar

Vergelijkbare documenten

Lesoverzicht. 1. Bidden p De Kerk p De priester p Vergeving p De Bijbel p Delen p Het offer p.

Lesoverzicht. 1. Bidden p De Kerk p De priester p Vergeving p De Bijbel p Delen p Het offer p. Lesoverzicht 1. Bidden p. 4 2. De Kerk p. 10 3. De priester p. 17 4. Vergeving p. 23 5. De Bijbel p. 28 6. Delen p. 35 7. Het offer p. 41 8. De H. Communie p. 48 9. Zingen voor God p. 55 10. Heilig worden