en dat koefr (ongeloof) kan plaatsvinden zonder hen

Transcriptie

1 de kwestie van Istihlaal en Djoehoed en dat koefr (ongeloof) kan plaatsvinden zonder hen Vertaling : Oem AbdoerRahmaan Bron : Aqidah.Com

2 Introductie De Aqiedah van de Salaf met betrekking tot Iemaan is samengevat als: Iemaan is overtuiging, uitspraak en handelingen, al deze zaken vallen onder Iemaan en zijn van de werkelijkheid van Iemaan. Dus het geloven dat Moehammed de Boodschapper van Allaah is of dat de Qoer aan het Woord van Allaah is is Iemaan, en het gevoel van liefde in het hart voor Allaah, of hoop en vrees is Iemaan, en het getuigen dat Niemand het recht heeft om aanbeden te worden behalve Allaah alleen is Iemaan en het zeggen van SoebhaanAllaah, of het bevelen van iemand (door te zeggen) Vrees Allaah en roddel niet is Iemaan, en het verwijderen van iets wat schadelijk is van de grond of het verrichten van het gebed is Iemaan, en het niet stelen, of roddelen, en het weerhouden van iemand om te vallen in een van deze daden is Iemaan. De uiterlijke daden van Iemaan zijn niet alleen de vruchten en gevolgen van Iemaan zoals de Moerdjie at oel- Foeqoehaa zeggen, integendeel deze zijn Iemaan op zichzelf. Iemaan stijgt door gehoorzaamheid en daalt door ongehoorzaamheid en het is niet alleen een enkele en ondeelbare entiteit die niet kan stijgen of dalen zodanig dat wanneer er een gedeelte verdwijnt dat dan alles verdwijnt (welke de opinie van de Khawaaridj en de Moe tazilah is) of dusdanig dat er niets (van al-iemaan) verdwijnt wat de daden van iemand ook moge zijn (welke de opinie van Moerdji ah is) volgens de foutieve mening van beide groeperingen is: Iemaan is slechts een enkele, ondeelbare entiteit. Het is toegestaan om een uitzondering (al-istithnaa) te maken voor je geloof door te zeggen Ik ben een gelovige, als Allaah het wil, uit het oogpunt van a) het vermijden van zelfprijzing, b) onzekerheid over je toekomstige daden en waarop men zal sterven.

3 Koefr vind plaats door overtuiging, uitspraak en handelingen en het is niet alleen beperkt tot djoehoed en istihlaal. Zo kan een persoon een ongelovige worden door het hebben van een overtuiging (daad van het hart), een gevoel, een emotie gekoesterd in het hart (trots, arrogantie, haat enz. [wat tot de daden van het hart behoren]), een uitspraak verricht door de tong of een daad uitgevoerd door de ledematen. En inshaa Allaah zullen deze zaken beschreven en toegelicht worden in toekomstige artikelen vanuit de uitspraken van de Selef uit het verleden en het heden. Voor nu, over het onderwerp van koefr (het tegenovergestelde van Iemaan) is dit een reproductie van een bijna tien jaar oud artikel (juli 2000), met enkele toevoegingen. 1 1 Men verwijst naar een artikel van spubs.com

4 Koefr (ongeloof) kan plaatsvinden zonder Istihlaal of Djoehoed Vanonder de daden van koefr is datgene waarvoor het niet nodig is dat een persoon istihlaal ervan maakt (d.w.z. het toegestaan verklaart als geloofskwestie) voordat zijn daden worden beschouwd als groot ongeloof dat uit de oevers van de Islaam doet treden. Shaikh oel-islaam Ibn Taymiyyah heeft in As-Saarim al-masloel (p.514) gezegd: En het is nodig om te weten dat de uitspraak dat het ongeloof van degene die heeft gelastert ( over Allaah, de Boodschapper of de religie) is slechts ongeloof omdat hij istihlaal heeft gemaakt van zijn daden (d.w.z. hij heeft deze beledigingen toegestaan verklaard) een weerzinwekkende vergissing is en een zeer grote fout en dit is vanuit vele invalshoeken Wanneer een persoon de Boodschapper - sallallaahoe alayhie wa sallam - uitscheld of de Qoer aan in wat vuiligheid gooit, of de Qoer aan schopt zonder dwang dan is het géén vereiste noch voorwaarde dat hij deze daad wettig verklaart als een geloofskwestie (istihlaal), want deze handeling wordt beschouwd als koefr (opzich) en takfier wordt op hem verricht. Daarentegen is het voldoende om te weten dat hij deze daad geïntendeerd had en het opzettelijk deed, wat betekent dat hij er voor koos om de daad te verrichten, dit wilde, intendeerde het te doen, niet onder dwang of dergelijke. Wat betreft Istihlaal (de overtuiging dat iets wat Allaah verboden heeft gemaakt toegestaan is) dan is het van twee soorten, dat wat gerelateerd is aan daden, en dat wat gerelateerd is aan overtuiging. Shaikh Ibn Uthaimien heeft in Liqaa Baab al-maftoeh (nr. 1200) gezegd: Istihlaal is wanneer een persoon gelooft dat iets wat Allaah onwettig heeft verklaard, wettig is. Wat betreft de Istihlaal met betrekking tot de daden dan dienen we het te observeren: Als deze Istihlaal (gerelateerd is aan iets) dat buiten de religie doet treden, dan wordt die persoon een ongelovige en afvallig daardoor. Dus bijvoorbeeld, als een persoon met woekerrente werkt (d.w.z. heeft woekerrente genomen of gegeven) zonder te geloven in zijn wettigheid (m.a.w. dat het toegestaan is), maar hij houdt aan om ermee te

5 werken, dan wordt zo iemand niet een ongelovige, omdat hij het niet wettig heeft verklaard. Echter, als hij zegt, woekerrente is toegestaan en hij bedoelt daarmee de woekerrente die Allaah onwettig heeft verklaard, dan wordt hij een ongelovige, want hij is een verloochenaar (moekaddhib) van Allaah en Zijn Boodschapper - sallallaahoe alayhie wa sallam -. Dus in dit geval zou het Istihlaal (wettig toegestaan verklaren) met betrekking tot de daden zijn en met betrekking tot de overtuiging met zijn hart. Echter, bij de Istihlaal met betrekking tot (enkel) de daden, moeten we eerst naar de daden zelf kijken, is het iets dat in en uit zichzelf uit de religie doet treden of niet? En het is bekend dat het consumeren van rente een persoon geen ongelovige maakt, het is eerder een van de grote zonden. Echter, als een persoon zich onderwerpt aan een afgod, dan wordt hij een ongelovige. Waarom? Omdat deze daad op zich buiten de religie doet treden. Dit is het grondbeginsel, maar het is noodzakelijk voor ons om een andere voorwaarde te observeren, en dat is dat de persoon die iets wettig maakt (door istihlaal) uit ontwetendheid, want als hij zich schuldig maakte aan ontwetendheid dan wordt hij geen ongelovige. Dus Istihlaal is van twee soorten, dat wat gerelateerd is aan daden en dat wat gerelateerd is aan overtuiging. Dat wat gerelateerd is aan overtuiging is ongeloof in alle omstandigheden, ongeacht of deze Istihlaal in relatie was met iets dat alleen het niveau van kleine koefr bereikte of iets dat het niveau van grote koefr bereikte. Bijvoorbeeld, als iemand ontucht wettig toegestaan maakt als een geloofskwestie, of alcohol drinken en dergelijke dan is hij een ongelovige. Evenzo, als men het uitschelden van de Boodschapper - sallallaahoe alayhie wa sallam - of het uitschelden van het godsdienst als wettig ziet, dan ongeacht of men de daad heeft verricht of niet, dan wordt men een ongelovige door deze Istihlaal. Dus dit soort Istihlaal is ongeloof (koefr), die buiten de religie doet treden, in alle omstandigheden. Wat betreft de Istihlaal met betrekking tot de daden, en dit betekent enkel dat een persoon de daad verricht met andere woorden: hij maakt het wettig voor zichzelf alleen in termen van zijn daden, in de zin dat hij de daad verricht, het laten gebeuren en toestaan van zichzelf (van zijn eigen keuze) om erin te vallen dan in een dergelijke situatie moet men kijken naar de daad die hij beging. Is het iets dat niet tot het niveau van grote koefr reikt? Zoals ontucht, diefstal, gokken en dergelijke. In dit

6 geval is hij geen ongelovige door deze Istihlaal met betrekking tot de daad. Echter, als het een daad (of uitspraak) is die buiten de religie doet treden, zoals het neerwerpen tot een afgod, dan wordt hij een ongelovige door deze Istihlaal met betrekking tot de daad. En dit is het fundamentele principe omtrent Istihlaal in de opinie van onze Ulamaa. In het licht van dit, de bekende uitspraak van Imaam at-tahaawi: we verklaren iemand niet ongelovig op grond van een zonde die hij heeft begaan, zolang hij het niet wettig verklaart. wordt onderworpen aan de hierboven genoemde uitleg en kwalificatie en wordt niet absoluut genomen. Dan met betrekking tot Djoehoed (bewuste verwerping) heeft Imaam Abu Dja far at-tahaawi gezegd een dienaar verlaat Imaan niet behalve door ontkenning (Djoehoed), van dat wat hem daarin heeft gebracht. Shaikh Ibn Maani schreef hierover in zijn korte commentaar: hij wilde door dit de Khawaaridj en de Moe tazilah weerleggen, degenen die een dergelijk persoon uit het geloof zet op grond van een zonde die hij heeft begaan. En Shaikh Ibn Baaz zei in zijn verdere verduidelijking op zijn commentaar over deze tekst: deze absolute generalisatie [van at-tahaawi] vereist nader onderzoek. Aangezien een ongelovige de Islaam binnentreedt door de twee getuigenissen als hij ze niet eerder had uitgesproken, en als hij tot degenen behoorde die ze had uitgesproken, dan zal hij de Islaam( weer) binnen treden na het berouw tonen van wat zijn ongeloof vernoodzaakte. En een persoon kan de Islaam buiten treden zonder Djoehoed (bewuste ontkenning, verwerping) voor vele redenen die de mensen van kennis hebben uitgelegd bij de bespreking van de regels met betrekking tot de afvallige. Onder hen: Als hij over de Islaam of de profeet - sallallaahoe alaihie wa sallam - lastert, of het besspotten van Allaah, Zijn Boodschapper of Zijn Boeken of iets van Zijn Wetgeving vrij is Hij van onvolmaaktheid vanwege Zijn uitspraak,

7 Zeg: plachten jullie de spot te drijven met Allaah en Zijn Verzen en Zijn Boodschapper? Verontschuldigt jullie maar niet, waarlijk, jullie zijn ongelovig geworden nadat jullie geloofden! (at-tawbah 9:65-66) Ook vallen onder deze (daden) het aanbidden van afgoden, de doden aanroepen, het zoeken van hulp bij hen en het zoeken van steun bij hen en dergelijke zaken. Daarom, één ieder die één van deze daden (daden van aanbidding) naar een ander dan Allaah richt, zoals afgoden, de engelen, de djinn, degenen in de graven en anderen van de schepping, dan heeft zo een persoon Shirk met Allaah gepleegd en heeft de betekenis van Laa ilaaha ilallaaha niet bewerkstelligd. Al deze zaken zorgen ervoor dat een persoon buiten de Islaam treedt met de overeenstemming van de Moslims, en zij zijn niet van de zaken van Djoehoed (bewuste ontkenning, verwerping). De bewijzen van deze zaken zijn welbekend vanuit het Boek en de Soennah, en de geleerden hebben hen vermeld in de hoofdstukken met betrekking tot de regelgeving van de afvallige, dus raadpleeg hen als je wilt. En bij Allaah ligt het succes. Net zoals onze bespreking over Istihlaal hierboven, zijn er sommige daden waarvoor Djoehoed - dat is ontkenning of verwerping - geen vereiste is voor een daad om als groot ongeloof (koefr akbar) beschouwd te worden en wat doet uitreden van de Islaam. Integendeel zulke daden, zijn in en uit zichzelf groot ongeloof en doet buiten de Islaam treden. Echter, het is noemenswaardig om te benoemen voor de volledigheid, dat sommige van de geleerden hebben gezegd dat al deze zaken die buiten de Islaam doen treden, dan de basis van hen allen is Djoehoed (ontkenning, verwerping) van hetgeen waarmee de Boodschapper - sallallaahoe alaihi wasallam - is gekomen, vanuit het oogpunt van het mee laten wegen van de noodzakelijkheid van het bewerkstelligen van de hoedjah (het bewijs) op een persoon voordat hij als kaafir wordt beoordeeld. Shaikh Abdoer-Rahmaan bin Naasir as-sa die zei in Manhadj oes-saalikien (p. 112): Hoofdstuk: De regelgeving over de afvallige. De afvallige, moertad, is degene die de Islaam buiten treedt en ongeloof binnentreedt wegens een daad, uitspraak, een

8 overtuiging of twijfel. En de Geleerden moge Allaah genade hebben met hen hebben de specifieke details en uitleg vermeld over de zaken waarbij een dienaar de Islaam verlaat. En zij hebben allemaal hun basis in de verwerping, djahd, van waar de Boodschapper - sallallaahoe alaihie wasallam - mee gekomen is, of verwerping, jahd, van een gedeelte ervan. Dus degene die afvalligheid pleegt moet gevraagd worden om berouw te tonen gedurende een periode van 3 dagen. Als hij berouw toont en terugkeert, dan goed, anders moet hij gedood worden met het zwaard. Als men deze uitspraak zou zien dat het betekend dat de daden van koefr, zoals dat wat boven is vermeld in de verklaring van Imaam Ibn Baaz, niet als groot ongeloof beschouwd moet worden tenzij zij vergezeld zijn met Djoehoed en alle keren terug naar Djoehoed, dan is dit een onjuist begrip van wat as-sa dee heeft gezegd. Integendeel zulke daden zijn in en vanuit zichzelf groot ongeloof. Vandaar, als het laatste deel van de verklaring van as-sa dee in isolatie wordt genomen, leidt dat tot een onjuist begrip. Want de Shaykh heeft aan het begin duidelijk verklaard dat een persoon buiten de Islaam treedt middels een overtuiging, uitspraak, daad of twijfel. En met betrekking tot wat hij hierna heeft gezegd, dan betekent het dat een persoon een afvallige wordt en de hadd bestraffing toegepast wordt nadat het bewijs is gevestigd (iqaamat oel-hoedjah) en de persoon geen berouw toont of niet op houdt of niet (openlijk) terugkeert van deze daad of uitspaak van koefr, maar blijft volharden in het verkiezen van de dood over het tonen van berouw, dan geeft dit zijn jahd (verwerping) aan van waarmee de Boodschapper - sallallaahoe alaihi wasallam - mee gekomen is, naast het feit dat de daad die hij aanvankelijk pleegde grote koefr was op zichzelf, onafhankelijk, welke zijn Iemaan teniet deed. Dit is in overeenstemming met de principes van takfier omtrent degenen die in deze soorten van daden vallen en dat is dat het bewijs is gevestigd tegen hen en aan hun berouw wordt gevraagd vóór het verrichten van de takfier op de individu en het toepassen van al hetgeen wat daarna volgt. Echter, betekent dit niet dat koefr is beperkt tot enkel Djoehoed, dus wie dat begrepen heeft van de verklaring van as- Sa dee, is fout. Shaykh Moehammed bin Abdoel-Wahhaab zei, zoals geciteerd in Aqiedat oes- Shaikh Moehammad bin Abdoel-Wahhaab (p. 208) van Shaykh Saalih al- Oeboed:

9 [De afvallige] is degene die ongeloof heeft verricht volgens de overeenstemming (idjmaa ) van de Moslims, en hij is degene op wie het bewijs gevestigd is. Degene waarop het bewijs niet gevestigd is wordt niet als een ongelovige verklaard. In het kort, zeggen we dat onder de daden van koefr zijn er die geen Istihlaal van het hart nodig hebben of dat Djoehoed van het hart aanwezig dient te zijn om die als grote koefr te beschouwen wat buiten de Islaam doet treden. Het is dus niet vereist van een persoon dat hij gelooft dat het spotten met de Boodschapper sallallaahoe alayhi wa sallam - of het uitschelden van Allaah, of de Religie, of neerbuigen voor een afgod, wettig is vóórdat zijn daad wordt geacht als zijnde koefr (dat uit de Islaam doet treden) na zijn uitvoering ervan, want het is ongeacht grote koefr. Ook is het niet nodig dat hij Djoehoed (ontkenning, verwerping) verricht van het verbod op deze daden van grote koefr voordat deze daden worden beschouwd als grote koefr in en uit zichzelf, want zij zijn in ieder geval grote Koefr. Einde