Hoge Raad , LJN AC6801, (Possemis/Hoogenboom)

Transcriptie

1 UJA-Nummer Instantie UJA_ Hoge Raad datum wetsartikelen Art. 1637a oud-bw; art. 1638z oud-bw (thans art. 7:610 BW en art. 7:611 BW) Hoge Raad , LJN AC6801, (Possemis/Hoogenboom) Samenvatting Casus Possemis is sinds 19 maart 1976 bij Hoogenboom s Bewakingsdienst BV (hierna: Hoogenboom) in dienst als nachtwaker op basis van een zogenaamd los dienstverband. Vanaf 6 juli 1976 ontvangt Possemis geen opdrachten meer van Hoogenboom en krijgt hij evenmin loon uitbetaald. Possemis neemt zelf ontslag op 14 december Hij vordert bij de kantonrechter onder meer de uitbetaling van het achterstallig loon tussen 6 juli 1976 en 14 december 1976, de overeengekomen vakantietoeslag en een vergoeding voor niet opgenomen vakantiedagen. Kantongerecht Stelt vast dat Possemis bij Hoogenboom in dienst was op basis van een los dienstverband. Dit betekent dat Hoogenboom de bevoegdheid bezat Possemis niet meer voor werkzaamheden op te roepen, hetgeen zij na 6 juli 1976 ook niet meer heeft gedaan. Hoogenboom was niet gehouden om op grond van goede trouw Possemis werk te verschaffen. Rechtbank Oordeelt dat onder los dienstverband is te verstaan een arbeidsverhouding waarbij enerzijds de werkgever de werknemer kan oproepen, wanneer de werkgever werk heeft waarvoor de werknemer in aanmerking komt en anderzijds de werknemer niet verplicht is om aan een oproep van de werkgever te voldoen. Nu er sprake was van een los dienstverband bezat Hoogenboom de bevoegdheid Possemis niet voor werkzaamheden op te roepen. De rechtbank kent de vordering toe wat betreft het achterstallig vakantiegeld en de niet uitbetaalde vakantiedagen. Voor het overige verwerpt ze het beroep. Cassatiemiddel Naar essentie samengevat betoogt Possemis dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat er in het geval van een los dienstverband geen sprake zou zijn van een arbeidsovereenkomst, maar dat er hooguit een intentie van partijen in gelezen zou kunnen worden. Hoge Raad Stelt voorop dat het antwoord op de vraag of de werkgever verplicht is de werknemer in staat te stellen de overeengekomen arbeid te verrichten beoordeeld dient te worden in het kader van de uit artikel 1638z oud-bw omschreven verplichting dat de werkgever zich als een goed werkgever dient te gedragen. De HR overweegt vervolgens dat moet worden aangenomen dat Hoogenboom, in het geval zij werk had waarvoor Possemis in aanmerking kwam, ook gehouden was om hem op te roepen. Nu Possemis dit niet heeft gesteld, en enkel aan de rechtbank de algemene vraag heeft voorgelegd, of Hoogenboom bevoegd was hem niet meer voor werkzaamheden op te roepen behoefde de rechtbank op dit punt niet in te gaan. De HR verwerpt het beroep. Uitspraak E.R. Possemis, te Amsterdam, eiser tot cassatie van een door de Rb. te Amsterdam tussen pp. gewezen en op 27 dec uitgesproken vonnis, kosteloos procederende krachtens beschikking van de HR van 19 april 1979, vertegenwoordigd door adv. Jhr Mr H.J.J. de Bosch Kemper, tegen de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid Hoogenboom's Bewakingsdienst BV, te Amsterdam, verweerster in cassatie, vertegenwoordigd door adv. Mr A.G. Maris. Gezien het bestreden vonnis en de overige stukken van het geding, waaruit, voor zover thans nog van belang, het volgende blijkt: Eiser tot cassatie Possemis heeft bij verzoekschrift van 10 jan. 1977, gericht tot de Ktr. te Amsterdam, tegen verweerster in cassatie verder Hoogenboom te noemen op gronden die blijken uit de hieronder te citeren uitspraak van de Ktr., een vordering ingesteld, ertoe strekkende dat Hoogenboom zou worden veroordeeld aan hem te voldoen:

2 a. het achterstallig loon ad ƒ 331,76 per week, of zoveel dit later krachtens wet of overeenkomst zal moeten bedragen, m.i.v. 7 juli 1976 t/m 14 dec. 1976, zijnde in totaal in ieder geval ƒ 7630,48 bruto, vermeerderd met de wettelijke verhoging ex art. 1638q BW en met de wettelijke rente vanaf 31 okt. 1976, de datum waartegen Hoogenboom door Possemis werd aangemaand; b. de tussen pp. overeengekomen vakantietoeslag van 8% over het brutoloon in de periode van 19 maart 1976 t/m 14 dec. 1976, tezamen met een vergoeding voor elf niet opgenomen vakantiedagen ad ƒ 746,46 bruto (minimumloon); c. een schadeloosstelling ex art. 1639o BW ad ƒ 1500,30 bruto (maand minimumloon).. Nadat Hoogenboom de vordering had bestreden heeft de Ktr. bij vonnis van 1 juni 1977 een comparitie bevolen tot het geven van inlichtingen. Bij eindvonnis van 27 juli 1977 heeft de Ktr. Possemis vordering afgewezen. Hij heeft daartoe overwogen: dat Possemis stelt dat hij per 19 maart 1976 bij Hoogenboom in dienst is getreden en sedertdien gemiddeld meer dan 40 uur per week heeft gewerkt (Hoogenboom stelt een lager aantal uren), doch dat hij sedert 6 juli 1976 geen opdrachten meer van Hoogenboom heeft gekregen, weswege hij vordert loon ad ƒ 331,76 per week vanaf die datum tot 14 dec. 1976, alsmede vakantietoeslag; dat pp. het erover eens zijn dat de inhoud van het door Possemis overgelegd schriftelijk arbeidscontract tussen haar van toepassing is, al ontbreken daaronder de handtekeningen; dat in de eerste plaats uit deze schriftelijke overeenkomst blijkt dat geen vakantietoeslag is overeengekomen, anders dus dan Possemis stelt; dat de c.a.o. voor de Bewakingsbedrijven, die, naar pp. erkennen, op haar onderlinge verhouding van toepassing is, en eveneens de bepalingen van de arbeidsovereenkomst, zoals deze tussen pp. is overeengekomen, bepaalt dat indien een los dienstverband is overeengekomen, zoals in dit geval is geschied, de werknemer na vier weken onafgebroken in dienst te zijn geweest kan eisen in vast dienstverband te worden aangesteld (is er geen schriftelijke overeenkomst, dan wordt een vast dienstverband na 4 weken onafgebroken werk geacht aanwezig te zijn), welk verzoek Possemis niet bij Hoogenboom heeft ingediend; dat mitsdien het losse dienstverband is blijven voortduren; dat Hoogenboom derhalve de bevoegdheid bezat Possemis niet meer voor werkzaamheden op te roepen, hetgeen zij na 6 juli 1976 ook niet heeft gedaan; dat, anders dan Possemis meent, in dit geval Hoogenboom niet op grond van de goede trouw gehouden was Possemis werk te verschaffen en loon uit te betalen.. Van beide vonnissen is Possemis in hoger beroep gekomen bij de Rb. te Amsterdam. Na bestrijding van de grieven door Hoogenboom heeft de Rb. bij haar thans bestreden vonnis van 27 dec Possemis niet-ontvankelijk verklaard in zijn beroep tegen het vonnis van de Ktr. van 1 juni 1977, het vonnis van de Ktr. van 27 juli 1977 vernietigd, en, opnieuw rechtdoende, Hoogenboom veroordeeld aan Possemis te betalen ƒ 266 en ƒ 365,69. De Rb. heeft daartoe overwogen: 1. Het hoger beroep is tijdig ingesteld. 2. Nu Possemis tegen het vonnis van de Ktr. te Amsterdam van 1 juni 1977 geen grieven heeft aangevoerd is hij niet ontvankelijk in zijn beroep tegen dit vonnis. 3. Tegen het vonnis van de Ktr. van 27 juli 1977 heeft Possemis de volgende grieven aangevoerd: Grief I. Ten onrechte overweegt de Ktr., uitgaande van de premisse dat tussen pp. een los dienstverband is blijven voortduren, dat Hoogenboom derhalve de bevoegdheid bezat Possemis niet meer voor werkzaamheden op te roepen. Grief II. Ten onrechte overweegt de Ktr. dat in dit geval Hoogenboom niet op grond van de goede trouw gehouden was Possemis (werk te verschaffen en) loon uit te betalen. Grief III. Ten onrechte overweegt de Ktr. dat uit het overgelegd schriftelijk arbeidscontract blijkt dat geen vakantietoeslag is overeengekomen. Grief IV. Ten onrechte heeft de Ktr. na deze overweging, daarmee blijkbaar bedoelende dat in het schriftelijk arbeidscontract omtrent een vakantietoeslag niet werd gerept, nagelaten op de rechtsverhouding van pp. de Wet Minimumloon en Minimumvakantietoeslag toe te passen, hebbende de Ktr. in ieder geval nagelaten vakantietoeslag en vergoeding van niet genoten vakantiedagen over de periode 19 maart 6 juli 1976 toewijsbaar te achten.

3 Grief V. Uittreksels Jurisprudentie rechtspraak UJA_101906, PDF gemaakt voor Ten onrechte besliste de Ktr. dat het losse dienstverband tussen pp. is blijven voortduren op grond van de overweging dat de c.a.o. voor de Bewakingsbedrijven, die naar pp. erkennen op haar onderlinge verhouding van toepassing is, en evenzeer de bepalingen van de arbeidsovereenkomst, zoals deze tussen pp. is overeengekomen, bepaalt dat indien een los dienstverband is overeengekomen, zoals in dit geval is geschied, de werknemer, na vier weken onafgebroken in dienst te zijn geweest kan eisen in vast dienstverband te worden aangesteld (is er geen schriftelijke overeenkomst dan wordt een dienstverband na vier weken onafgebroken werk geacht aanwezig te zijn) welk verzoek Possemis niet bij Hoogenboom heeft ingediend. Grief VI. Ten onrechte heeft de Ktr. niet overwogen en beslist op de door Possemis gevorderde schadeloosstelling ex art. 1639o BW ad ƒ 1500,30 bruto, op grond van een door Hoogenboom aan Possemis gegeven dringende reden. Grief VII. Ten onrechte heeft de Ktr. Possemis vordering niet voor toewijzing vatbaar geoordeeld. 4. a. De eerste grief stelt blijkens de toelichting aan de orde de vraag wat onder vast resp. los dienstverband als bedoeld in de c.a.o. voor personeel in dienst van Nachtveiligheidsdiensten en Bewakingsbedrijven 1975, welke, naar tussen pp. vaststaat, op de rechtsverhouding tussen pp. van toepassing is, dient te worden verstaan. b. Met Hoogenboom is de Rb. van oordeel dat onder los dienstverband is te verstaan een arbeidsverhouding waarbij enerzijds de werkgever de werknemer kan oproepen, wanneer de werkgever werk heeft waarvoor de werknemer in aanmerking komt en anderzijds de werknemer niet verplicht is om aan een oproep van de werkgever te voldoen; zij grondt dit oordeel enerzijds op de betekenis welke in het spraakgebruik aan het woord los dienstverband toekomt en anderzijds op het onderscheid dat in de artt. 2 derde lid, 24 derde lid en 18 c.a.o. wordt gemaakt tussen personeel in vast en los dienstverband, in welke artikelen er kennelijk van wordt uitgegaan, dat personeel in los dienstverband niet verplicht is gedurende de gehele voor zijn functie geldende arbeidstijd voor de werkgever in dienstverband te werken. c. Nu Possemis niet aan Hoogenboom te kennen heeft gegeven dat hij in vast dienstverband bij Hoogenboom in dienst wenste te treden is het losse dienstverband blijven voortduren en bezat Hoogenboom de bevoegdheid Possemis niet voor werkzaamheden op te roepen. d. Derhalve faalt de eerste grief. e. Hetzelfde lot treft de tweede grief. Anders dan Possemis meent gebood tenuitvoerlegging te goeder trouw van de onderhavige tussen pp. gesloten arbeidsovereenkomst, in aanmerking nemende het hiervooroverwogene, geenszins dat Hoogenboom Possemis voor werkzaamheden diende op te roepen. 5. a. Wat betreft de derde grief: gelijk Hoogenboom erkent treft deze gedeeltelijk doel, namelijk voor zover Possemis vakantietoeslag en vergoeding voor niet genoten vakantietijd heeft gevorderd met betrekking tot de periode 19 maart tot 6 juli b. De te dezen door Hoogenboom voor vakantiegeld resp. vakantievergoeding genoemde bedragen van ƒ 266 bruto en ƒ 365,69 bruto zijn derhalve toewijsbaar, terwijl hetgeen Hoogenboom aanvoert omtrent de teruggave van uniform en legitimatiebewijs als geen onderwerp van het huidige geschil uitmakende buiten beschouwing moet blijven. c. De gedeeltelijke gegrondbevinding van de derde grief brengt met zich mede dat de vierde grief niet meer behandeld behoeft te worden. 6. Aan de vijfde grief ligt de stelling ten grondslag dat er geen schriftelijke arbeidsovereenkomst tussen pp. tot stand is gekomen. 7. Daargelaten dat Possemis in eerste aanleg heeft verklaard dat hij een getekend exemplaar van de ten processe overgelegde arbeidsovereenkomst aan Hoogenboom heeft teruggezonden en pp. kennelijk op grond van deze mededeling zijn overeengekomen de ongetekende arbeidsovereenkomst als geldig te beschouwen, hetgeen naar het oordeel van de Rb. niet anders kan betekenen dan dat pp. overeenkwamen, dat de rechtsverhouding tussen hen beheerst werd door een schriftelijke arbeidsovereenkomst, moet Possemis grief reeds hierom falen omdat blijkens de bewoordingen van art. 2 lid 1 gelezen i.v.m. art. 2 lid 3 c.a.o. de vraag of er een schriftelijke arbeidsovereenkomst is of niet, slechts betekenis heeft indien tussen pp. verschil van mening bestaat of een los dan wel vast dienstverband is overeengekomen, hetgeen in het onderhavige geschil niet het geval is nu immers ten processe vaststaat dat pp. een los dienstverband zijn overeengekomen. 8. Ook de zesde grief moet falen nu gelijk ten aanzien van de eerste en tweede grief overwogen Hoogenboom niet verplicht was Possemis voor werkzaamheden op te roepen, zodat de omstandigheid, dat Hoogenboom Possemis niet voor werkzaamheden opriep geen door Hoogenboom door opzet en/of schuld aan Possemis gegeven dringende reden was, welke deze noodzaakte op 14 dec ontslag te nemen.. Possemis bestrijdt dit vonnis met het volgende middel van cassatie: Verzuim van vormen, waarvan de niet-inachtneming nietigheid medebrengt, en/of schending van het recht, in het bijzonder van de artt. 1374, 1375, 1637a, 1639o, 1639q, 1639r BW, 48, 56 en 59 Rv, door te overwegen en op grond daarvan recht te doen, gelijk in voormeld vonnis is omschreven,

4 waarnaar te dezer plaatse wordt verwezen, ten onrechte, om een of meer van de navolgende, voor zover nodig in onderling verband en samenhang te beschouwen redenen: a. Naar men moet aannemen is de Rb. met pp. (althans voor wat Hoogenboom betreft in ieder geval in eerste instantie) en de Ktr. er in het aangevallen vonnis van uitgegaan, dat tussen pp. een arbeidsovereenkomst (voor onbepaalde tijd) naar burgerlijk recht was gesloten. Tussen pp. bestond verschil van mening omtrent de uitleg van de in het verband van voornoemde arbeidsovereenkomst gehanteerde termen los en vast dienstverband. Ten onrechte heeft de Rb. ten aanzien van dit verschil van mening als haar oordeel gegeven dat onder los dienstverband dient te worden verstaan een arbeidsverhouding waarbij enerzijds de werkgever de werknemer kan oproepen, wanneer de werkgever werk heeft waarvoor de werknemer in aanmerking komt en anderzijds de werknemer niet verplicht is om aan een oproep van de werkgever te voldoen. Aldus oordelend heeft de Rb. aan haar beslissing een onjuiste en met het recht strijdige opvatting omtrent de arbeidsovereenkomst, welke pp. hadden gesloten, ten grondslag gelegd, immers is het in dit oordeel van de Rb. onduidelijk en/of onbegrijpelijk welke plaats de essentialia als o.a. gezagsverhouding, loon en gedurende zekere tijd daarin vervullen. In de definitie door de Rb. van het begrip los dienstverband is geen sprake van een arbeidsovereenkomst (of van welk andere overeenkomst dan ook) maar kan hoogstens een intentieverklaring van pp. gelezen worden om (te zijner tijd als hen dit schikt) een (arbeids)overeenkomst te sluiten. Aldus heeft de Rb. onjuist en/of onbegrijpelijk overwogen ten aanzien van grief I met het daarbij behorend betoog in hoger beroep van Possemis en dusdoende haar vonnis niet naar de eis der wet met redenen omkleed. b. Ten onrechte heeft de Rb. overwogen dat de tenuitvoerlegging te goeder trouw van de onderhavige tussen pp. gesloten arbeidsovereenkomst geenszins gebood dat Hoogenboom Possemis voor werkzaamheden diende op te roepen. Ook dit oordeel van de Rb. verdraagt zich niet om de onder a genoemde redenen met het begrip arbeidsovereenkomst maar gaat bovendien, zonder enige motivering, voorbij aan de aanvullende werking van de artt en 1375 BW. Tot welke ongerijmde gevolgen een dergelijk oordeel bovendien zou leiden heeft Possemis uitvoerig uiteengezet bij zijn toelichting op grief II in het hoger beroep, waarnaar te dezer plaatse zij verwezen. Aldus heeft de Rb. ook op deze grief onjuist en/of onbegrijpelijk beslist en haar vonnis niet naar de eis der wet met redenen omkleed. c. Terecht beslist de Rb. in het genoemde vonnis dat de derde grief (gedeeltelijk) doel treft, doch ten onrechte acht zij daaropvolgend de vakantietoeslag en vergoeding voor niet genoten vakantiedagen toewijsbaar cfm de door Hoogenboom bij memorie van antwoord genoemde bedragen, zonder dat gebleken was dat deze bedragen zonder meer juist waren en/of Possemis met deze bedragen had ingestemd en/of hem in de gelegenheid te stellen zich hierover uit te laten. Aldus heeft de Rb. de betrekkelijke procesrecht-en bewijsrechtregels geschonden. d. De Rb. overweegt met betrekking tot de vijfde grief, dat deze faalt omdat blijkens de bewoordingen van art. 2 lid 1 gelezen i.v.m. art. 2 lid 3 van de betreffende c.a.o. de vraag of er een schriftelijke arbeidsovereenkomst is of niet, slechts betekenis heeft indien tussen pp. verschil van mening bestaat of een los dan wel vast dienstverband is overeengekomen, hetgeen in het onderhavige geschil niet het geval is nu immers ten processe vaststaat dat pp. een los dienstverband zijn overeengekomen. Met dit oordeel miskent de Rb. dat over de uitleg van het begrip los dienstverband tussen pp. geen overeenstemming bestond. Hoogenboom verbond aan haar uitleg van dit begrip de gevolgtrekking dat de werkgever in dit geval in het geheel niet verplicht was de betrokken werknemer voor arbeid op te roepen, terwijl Possemis steeds heeft betoogd dat het enige verschil tussen de in dit verband gehanteerde termen is, dat de werknemer bij een los dienstverband op verschillende uren en op verschillende objecten inzetbaar is en dat bij een vast dienstverband de werknemer vaste diensturen heeft volgens rooster op een vast object. Uitdrukkelijk en uitsluitend voor het geval dat het door hem gestelde dienstverband zijn vorderingen niet kon onderbouwen (dus ten subs.) deed Possemis een beroep op het bij afwezigheid van een schriftelijke overeenkomst volgens de c.a.o. tot stand gekomen vast dienstverband, nu hij bovendien vanaf de datum van indiensttreding vier weken onafgebroken werk had verricht voor Hoogenboom, gelijk de c.a.o. eiste. Ook ten aanzien van de vijfde grief heeft de Rb. dus onjuist en/of onbegrijpelijk overwogen en haar vonnis niet of onvoldoende naar de eis der wet met redenen omkleed. e. Zelfs als men de uitleg door de Rb. van de onderhavige overeenkomst aanvaardt quod non, zie hierboven, overweegt de Rb. ten onrechte dat de omstandigheid dat Hoogenboom Possemis niet voor werkzaamheden opriep geen door Hoogenboom door opzet en/of schuld aan Possemis gegeven dringende reden was, welke deze noodzaakte op 14 dec ontslag te nemen. Het door Hoogenboom vanaf 6 juli 1976 tot nader order op non-actief stellen van Possemis, in de en gezien de verdere omstandigheden van het geval zoals in de toelichting op de grieven uiteengezet, is een voldoende dringende reden, welke Possemis kon noodzaken op 14 dec ontslag te nemen en op grond waarvan Hoogenboom schadeplichtig werd. Op het ongerijmde van het op dit punt door de Rb. aangehangen standpunt werd reeds bij de toelichting op de grieven gewezen, waarnaar te dezer plaatse wordt verwezen. Zo oordelende heeft de Rb. het wettelijk begrip opzet en/of schuld zoals voorkomend in art. 1639o lid 3 BW te eng verstaan en aldus het recht geschonden en/of haar vonnis niet naar de eis der wet met (voldoende) redenen omkleed;; O. met betrekking tot dit middel: 1 Possemis eerste appelgrief stelde aan de orde, of de Ktr. terecht had geoordeeld dat, indien een arbeidsovereenkomst als de onderhavige bepaalt dat een los dienstverband is overeengekomen, de werkgever de bevoegdheid heeft de werknemer niet meer voor werkzaamheden op te roepen. De

5 Rb. die blijkens hetgeen zij onder 4d heeft overwogen ervan is uitgegaan dat de onderhavige tussen pp. gesloten overeenkomst moet worden aangemerkt als een arbeidsovereenkomst, heeft deze vraag bevestigend beantwoord op grond van haar uitleg van hetgeen is te verstaan onder los dienstverband : te weten voor zover in het kader van deze grief relevant een arbeidsverhouding waarbij de werkgever de werknemer kan oproepen wanneer de werkgever werk heeft waarvoor de werknemer in aanmerking komt. Onderdeel a verwijt nu de Rb. niet nader te hebben gemotiveerd, hoe deze uitleg valt te rijmen met haar opvatting dat sprake is van een arbeidsovereenkomst. Ten onrechte evenwel, omdat de Rb. tot een dergelijke nadere motivering geen aanleiding had. Possemis had immers niet opgeworpen dat, indien los dienstverband zo is te verstaan dat de werkgever niet zonder meer de plicht heeft de werknemer voor werkzaamheden op te roepen, doch slechts de bevoegdheid, de tussen pp. gesloten overeenkomst niet kan worden aangemerkt als een arbeidsovereenkomst. Voor zover het onderdeel bedoeld ook erover te klagen dat de uitleg welke de Rb. aan de overeenkomst heeft gegeven, onverenigbaar is met haar uitgangspunt dat die overeenkomst valt aan te merken als een arbeidsovereenkomst, faalt het evenzeer. Deze klacht zou alleen kunnen slagen indien haar uitleg de Rb. noodzakelijkerwijs in strijd had gebracht met haar uitgangspunt. Dat is echter geenszins het geval. Het antwoord op de vraag of de werkgever verplicht is de werknemer in staat te stellen de overeengekomen arbeid te verrichten, hangt, in het kader van de in art. 1638z BW omschreven verplichting van de werkgever zich als een goed werkgever te gedragen, af van de aard van de dienstbetrekking, van de overeengekomen arbeid, alsmede van de bijzondere omstandigheden. Aangenomen moet dan ook worden dat de uitleg van de Rb. medebracht dat Hoogenboom, hoezeer in beginsel bevoegd om Possemis enkel voor werkzaamheden op te roepen wanneer zij werk had waarvoor hij in aanmerking kwam, als zij zodanig werk had, ook gehouden was hem op te roepen. Nu Possemis echter niet had gesteld dat dit laatste zich sedert 6 juli 1976 (de datum sedert welke hij niet meer was opgeroepen) had voorgedaan, maar de Rb. enkel de algemene vraag had voorgelegd, of Hoogenboom bevoegd was hem niet meer voor werkzaamheden op te roepen, behoefde de Rb. op dit punt niet in te gaan. 2 Wat onderdeel b betreft moet worden vooropgesteld dat de Rb. Possemis tweede appelgrief kennelijk aldus heeft verstaan dat daarin werd betoogd dat, zo niet reeds hetgeen uitdrukkelijk bij de onderhavige tussen pp. gesloten overeenkomst was bepaald Hoogenboom zonder meer ertoe verplichtte Possemis voor werkzaamheden op te roepen, zodanige verplichting in elk geval, naar de aard van die overeenkomst, voortvloeide uit de redelijkheid en de billijkheid. Nu de Rb. op grond van haar voormelde uitleg van hetgeen bij de overeenkomst uitdrukkelijk was bepaald tot de slotsom was gekomen dat pp. de vraag, of Hoogenboom zonder meer verplicht was Possemis voor werkzaamheden op te roepen, niet ongeregeld hadden gelaten maar, integendeel, bedoeld hadden dat Hoogenboom daartoe niet zonder meer verplicht zou zijn, heeft zij kunnen oordelen dat zodanige plicht niet valt af te leiden uit hetgeen de redelijkheid en de billijkheid, i.v.m. de aard van de overeenkomst, vordert. Dat oordeel behoefde geen nadere motivering. Voor zover onderdeel b klaagt dat de Rb. op Possemis tweede appelgrief onjuist en/of onbegrijpelijk heeft beslist, faalt het derhalve. 3 Onderdeel c kan niet tot cassatie leiden omdat daarin niet wordt gesteld dat, laat staan aangegeven waarom de door Hoogenboom genoemde bedragen voor vakantiegeld, resp. vakantietijdvergoeding onjuist zouden zijn. Bovendien ziet dit onderdeel eraan voorbij dat Possemis op wiens weg het zou hebben gelegen om zijn desbetreffende subs. vordering te specificeren zo hij de door Hoogenboom bij memorie van antwoord ter zake genoemde bedragen niet juist achtte, pleidooi had kunnen vragen om de juiste bedragen ter kennis van de Rb. te brengen. 4 Onderdeel d klaagt dat de Rb. ten aanzien van Possemis vijfde appelgrief onjuist en/of onbegrijpelijk heeft beslist. Gezien de uitleg van die grief door de Rb. (onder 5), ligt daaraan de stelling ten grondslag dat er geen schriftelijke arbeidsovereenkomst tussen pp. tot stand is gekomen. De Rb. heeft die grief verworpen op twee zelfstandige gronden, die elk voor zich die verwerping kunnen dragen, te weten kort samengevat : 1. dat pp. zijn overeengekomen dat hun rechtsverhouding beheerst werd door een schriftelijke arbeidsovereenkomst, en 2. dat, nu vaststaat dat pp. een los dienstverband zijn overeengekomen, de vraag of er al dan niet een schriftelijke arbeidsovereenkomst tot stand is gekomen, betekenis mist. Nu het onderdeel zich enkel tegen de tweede grond richt, kan het reeds daarom niet tot cassatie leiden. 5 Onderdeel e moet daarop afstuiten dat de Rb. de dringende reden om welke Possemis de dienstbetrekking heeft doen eindigen, klaarblijkelijk uitsluitend daarin heeft gezien dat Hoogenboom hem sedert 6 juli 1976, ofschoon daartoe zonder meer verplicht, niet meer voor werkzaamheden heeft opgeroepen. Bij deze interpretatie volgde uit het hiervoor reeds besproken oordeel van de Rb. dat Hoogenboom niet zonder meer verplicht was Possemis voor werkzaamheden op te roepen, dat het genoemde gedrag van Hoogenboom niet een dringende reden opleverde; Verwerpt het beroep; Veroordeelt Possemis in de kosten op het beroep in cassatie gevallen, tot op deze uitspraak aan de zijde van Hoogenboom begroot op ƒ 230,45 aan verschotten en ƒ 1700 voor salaris.